28 Νοε 2006

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΝΟΜΑΡΧΗ (σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τζαμτζίκα;)

Το 1998 ο κ. Κώστας Καραμανλής, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επιλέγει ως διάδοχο του Ντίνου Κοσμόπουλου (για τον οποίον όλοι δείχναμε μεγάλη κατανόηση, την αρμόζουσα σε έναν άνθρωπο με μοναδικά ενδιαφέροντα τον Ηρακλή και τον πατσά) για τη δημαρχία Θεσσαλονίκης τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Ένας από αυτούς που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον να διαδεχτούν τον κ. Κοσμόπουλο ήταν ο Π. Ψωμιάδης, ο σημερινός νομάρχης της καρδιάς των Θεσσαλονικέων…
Δεν γνωρίζω αν τότε άρχισε να αναπτύσσεται κάποιου είδους κόντρας μεταξύ τους… Οι σχέσεις τους ιδιαίτερα θερμές ουδέποτε ήταν. Άλλωστε διαφέρουν πάρα πολύ και στο στιλ: αρχοντοχωριάτης ο βλαχοδήμαρχός μας, λαϊκόσκυλάς ο νομάρχης…
Έκτοτε, πετυχημένοι και οι δυο, διαφωνούν συχνά… Για την υποθαλάσσια, για τις προτεραιότητες που θα έπρεπε να έχει η πόλη της Θεσσαλονίκης, για τη σύσκεψη φορέων προ της επίσκεψης πρωθυπουργού για τη ΔΕΘ. Στην προεκλογική περίοδο μάλιστα ο δήμος επέβαλε πρόστιμο(!) στο νομάρχη για παράνομο προεκλογικό κέντρο του συνδυασμού του, ο οποίος απάντησε με αιχμές περί αντιγραφής του δικού του ξεχωριστού και λαοφιλούς στιλ από τον Ατσαλάκωτο και Φτερωτό…
Τώρα τα μαχαίρια βγήκαν και τα προσχήματα δεν τηρούνται, ειδικά από τη μεριά του Ατσαλάκωτου (και Φτερωτού)… Ο νομάρχης επενέβη στα του δήμου με έκκληση για πάγωμα των δημοτικών τελών και ο δήμαρχος ούτε λίγο ούτε πολύ του είπε τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία: «Είναι γνωστό ότι οι δηλώσεις του κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη σπανίως περιέχουν το στοιχείο της σοβαρότητας. Θα τον συμβούλευα να ασχοληθεί περισσότερο με τα θέματα του νομού Θεσσαλονίκης διότι υπάρχουν πολλά προβλήματα», έχυσε το δηλητήριό του ο Ατσαλάκωτος (και Φτερωτός)… Αλλά ο νομάρχης εκεί! Κύριος, ταπεινός, όπως τότε με το γιαούρτι, επίμονος, υπομονετικός και μεθοδικός (αμ πώς θα πάρει άλλωστε το δημαρχιακό θώκο που τόσο ποθεί τώρα που ο Βασιλάκης ετοιμάζει τα μπαγκάζια για τη βουλή;)… Επανήλθε λοιπόνε ο Πανίκας στο ίδιο θέμα λέγοντας μία από τα ίδια. Ωστόσο δεν παρέλειψε να δηλώσει αυτή τη φορά πως στηρίζει τον... Βασίλη, όπως τον στηρίζει 28 χρόνια τώρα... Και μετά δακρύσαμε όλοι...
Πραγματικά δεν ξέρω ποιον από τους δύο αγαπώ περισσότερο... Εσείς;

Eνα απαραίτητο υστερόγραφο: Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί σε τούτο το μπλογκ με τις καραμουτσούνες των δύο αρχόντων της Σαλονίκης προέρχονται από το αθηναϊκό ιντιμίντια. Είναι τρομερή παράλειψη που δεν το έχω ήδη αναφέρει παλιότερα.

ΖΟΡΜΠΑΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ

Στους καιρούς τους, που εκόντες άκοντες, θα 'ρθουν, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάνουν το Μέγαρο Μουσικής μπιλιαρδάδικο και θα παίζουν πέντε κορδόνια μίνιμουμ χάνει-πληρώνει, καπνίζοντας μέσα στις αφύλαχτες αίθουσες, και βήχoντας, κι ενοχλώντας ο ένας τον άλλον όσο πιο πολύ και πιο δυνατά γίνεται. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κατεδαφίσουν τ' απομεινάρια των Παρθενώνων που θα τους κληρoδoτσoυμε. Ή θα τα βάψουν με χαρούμενα χρώματα: κολόνες σε μπλε λαδομπογιά, κίτρινοι βράχοι φωσφορίζοντες. Στους καιρούς τους, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα ξεπατικώνουν τη χαρτογραφία τους πάνω στις άχρηστες Τζοκόντες μας, σκόπιμα φάλτσα σφυρίζοντας τις συμφωνίες μας. Θα κόψουν τις ομοιοκαταληξίες και τα μέτρα απ' τα πoιήματά μας, που -πια- θα τα ακούνε ζωντανά, σ' όλα τους τα δελτία ειδήσεων. Και, σίγουρα, οι γιοι που δεν θα θέλαμε να 'χουμε θα κάψουν, ποτισμένα στο αλκοόλ, όλα μας τα βιβλία.

Αυτή είναι η εισαγωγή του συγγραφέα Κώστα Κοντοδήμου, το 1993 περίπου, στο βιβλίο του "Ο γιος που δεν θα θέλατε να έχετε", το οποίο πρόσφατα επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη (πρώτη εκδοση Δελφίνι). Το στόρι είναι απλό και χρησιμοποιείται ως βήμα για να πει ο συγγραφέας, με το στόμα του ήρωα του βιβλίου, Αλέκου, όλα όσα θέλει να πει για τους νεοέλληνες: Η Φελίσια, κόρη αμερικανού κινηματογραφικού μεγαλοπαραγωγού, θέλει σώνει και καλά να γυρίσει ένα ρημέηκ του Ζορμπά, κι έρχεται στην Ελλάδα, όπου με τη βοήθεια ενός μυστήριου τσογλανιού ονόματι Αλέκος, ψάχνει να βρει στη σύγχρονη Ελλάδα έναν αυθεντικό Ζορμπά, να τον κάνει πρωταγωνιστή στην ταινία της... Παρακάτω, η γνώμη του Αλέκου για τον λογοτεχνικό Ζορμπά, και κατ' επέκταση τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, όπως την παραθέτει στη δύσμοιρη Φελίσια, απαντώντας στην ερώτησή της: "Τι ξέρεις για τον Ζορμπά;"

Ήταν ένας τύπος που γαμούσε αλλοδαπές. Κατά προτίμησιν Σλάβες. […] Ο Καζαντζάκης λέει πως ήταν αληθινός. Η αλήθεια, βέbαια δεν είναι παρά ένα ψέμα που ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί. Υπαρκτό πρόσωπο, λοιπόν. Μπορεί και να 'ταν. Οι συγγραφείς θέλουν τους πιο απίθανους ήρωές τους υπαρκτούς. Όσο πιο μάγκας, πιο γαμιάς, πιο άντρακλας, πιο πονηρός και πιο ανάρχας είναι ο ήρωας τόσο περισσότερο σκίζονται οι μουντζουροχάρτες [...] αυτοί που δεν τους εά καθεύδειν το του Καζαντζάκη τρόπαιον.[…] θέλουν να αποδείξουν ότι αυτός υπάρχει και δεν τον έβγαλαν απ' το πιο στερημένο κομμάτι του μυαλού τους. Ο Ζορμπάς τους, όπως ο Λούης του Μουρσελά, οι ήρωες του Μίσσιου, όλοι […] ήρωες υπαρκτοί. Αριστεροί, αλλά με κρυφή αγάπη για το σύστημα' άθεοι, αλλά που άμα λάχει παίρνουμε μερoς και σε θρησκευτικά θαύματα, φτωχοί, αλλά που ξέρουμε να χαλάμε τα λεφτά μας, εχθροί της βίας, που πλακώνουμε στο ξύλο όποιον μας κολλήσει, αμόρφωτοι, αλλά που παίζουμε και στα δάχτυλα τους ποιητές, και, βέβαια, οι πρώτοι εραστές της υφηλίου, όλοι μαζεμένοι στην Ελλάδα, υπό την προστασία της ελληνικής διανόησης. Προσωπικά, περιμένω πώς και πώς να βρεθεί ένας ακόμα συγγραφέας να μαζέψει τον Ζορμπά, τον Λούη και κάνα δυο ακόμα ήρωες -των στερνών, έτσι για πλάκα, του Λουντέμη, ας πούμε-, να τους πετάξει όλους σ' ένα βιβλίο, μαζί με όσους αριστερούς του Μίσσιου σκoτώθκαν η δεν σκοτωvικαν νωρίς, και να τους βάλει, με εμένα αρχηγό και άρχοντα και αυθέντη και κυρίαρχο, να ανοίξουν μια εμπορική επιχείρηση. Ένα εργοστάσιο προφυλακτικών, ας πούμε: προφυλακτικά La revolution, σπερματοκτόνα, ολισθηρά, πολλαπλών χρήσεων...».

ΚΙ ΑΛΛΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

Μετανάστης είμαι εγώ. Τα παιχνίδια μου τα προσέφερα γονυπετής στην μοίρα. Τα εφηβικά μου σπυριά στο αφροχείλισμα της θάλασσας. Το βλέμμα μου στην έκταση ενός ναρκοπεδίου. Ξεχειμωνιάζω στα λιθόστρωτα των ανακτόρων σας. Τρώω παντεσπάνι που περισσεύει απ΄τους σκύλους σας. Ξεδιψώ με την υγρασία των ανέμων. Τον ψυχρό ιδρώτα των φορτηγών. Ελπίζω ακόμα. Άλλοι έχουν χάσει πιο πολλούς. Πατέρα εγώ δεν γνώρισα. Πατέρας μου το χιόνι. Το δέντρο της ζωής πριν τις κλαγγές των ακροβολισμένων όπλων. Ξεγυμνώνομαι λίγο πριν το μεγάλο σάλτο. Όταν ακούω διαταγές, σκύβω το κεφάλι. Όταν ακούω βρισιές, με χτυπώ στα μάτια. Όταν ακούω άγριες φωνές, τρέχω. Με κυνηγάνε και με κυνηγώ. Μια σειρήνα πάντοτε πριν απο μένα. Ένα ακτοπλοϊκό η αποθήκη της ψυχής μου. Φως νεκροτομείου η ζωή μου. Πάντοτε ψηλά τα χέρια. Πάντοτε. Ο τέλειος κύκλος. Η αναστροφή του Θεού. Το σούρουπο του ταξιδιού μου. Η κατοχή.
Διατηρώ μια μικρή ελπίδα. Ανατριχιάζω.
  • 5.544 μετανάστες πέθαναν απ΄το 1988 μέχρι τον Οκτώβρη του 2006 στα Ευρωπαϊκά σύνορα. Από αυτούς οι 1803 είναι αγνοούμενοι.
  • Στη θάλασσα του Αιγαίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας πέθαναν 408 εκ των οποίων 168 αγνοούνται.
  • 88 άνθρωποι ανατινάχτηκαν στα ναρκοπέδια των ελληνοτουρκικών συνόρων.
  • 369 άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί, στοιβαγμένοι σε φορτηγά και κοντέινερ.
  • 11 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί σε αεροδρόμιο της Ολλανδίας περιμένοντας την απέλασή τους.
  • 51 πνίγηκαν σε ποτάμια στα βοσνιοκροατικά, ελληνοτουρκικά, αυστροσλοβακικά και ιταλοσλοβενικά σύνορα
  • 146 άνθρωποι πέθαναν από δίψα στην Σαχάρα στην προσπάθειά τους να φύγουν απ΄την Αφρική.

Και είναι κι άλλα...

http://www.iospress.gr/ios2006/ios20061119.htm

http://fortresseurope.blogspot.com/

http://fortresseurope.blogspot.com/2006/02/m.html

http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/home

21 Νοε 2006

SUPPORT THE SUPPORT BANDS! (η κατάρα του να είσαι σαπόρτης)

Μια θερμή παράκληση: την επόμενη φορά που θα πάτε σε μια συναυλία, και τύχει να βγει στη σκηνή το support group να είστε ευγενικοί μαζί του. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για καλά παιδιά, σεμνά, που δεν έχουν καβαλήσει ακόμη το καλάμι, με ταλέντο, που έχουν κοπιάσει και ιδρώσει στα ανήλιαγα υπόγεια ώρες ολόκληρες. Αυτά τα παιδιά -λανθασμένα- θεωρούν πως αυτή η εμφάνισή τους, πριν από το «μεγάλο όνομα», θα τους δώσει ώθηση, καθότι το κοινό θα σαγηνευτεί από τη μουσική τους και θα βιώσει μια μουσική Αποκάλυψη.

Βεβαίως όλα τα support group που βλέπουν κάπως έτσι τα πράγματα, μόλις βγουν στο σανίδι και ξεπεράσουν τα αρχικά προβλήματα (μαλάκα, τι φωτισμός είναι αυτός, στραβώνομαι, δεν βλέπω τις χορδές, πού είναι η ντο; Σιχτίρι, έχουν ιδρώσει οι παλάμες μου, τα γόνατά μου γιατί τρέμουν, άραγε φαίνομαι αρκετά κουλ κρατώντας έτσι το μπάσο;) διαπιστώνουν ότι στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ευγενικό πλην όμως αδιάφορο κοινό, που δεν δίνει καμία σημασία στη μουσική που ακούει, αλλά συζητάει μεγαλοφώνως και γελάει επίσης μεγαλοφώνως.


Για το λόγο αυτό λοιπόν μία και μοναδική συμβουλή, βασιζόμενος στην απειροελάχιστη σχετική εμπειρία μου, προς τα support γκρουπ: Ανεβείτε εκεί πάνω και σπάστε τα! Παίξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε, χώστε, κάντε τα τρέντι αυτάκια των αποκάτω να πονέσουν μπας και σας δώσουν σημασία. Όχι στις μπαλάντες, όχι στα «σιωπηλά μέρη»…

Η γοητεία της σιωπής και της ταξιδιαρικής μουσικής είναι πολύ μεγάλη, αλλά την ώρα που ο δυστυχής τσελίστας ακριβώς μετά την παύση είναι έτοιμος για την αναπαραγωγή της ουράνιας μελωδίας, που όλους θα τους συνεπάρει, σε εκείνο το σκληρό δευτερόλεπτο της παύσης, ακούει το κοινό, τα γέλια (τη στιγμή που η μουσική του σπαράζει), τις φωνές, τα ελα-ρε-μαλακα, τα «Γιατί με έφερες εδώ Τάκη;», τα «Και στα λεγα, μωρή Λίτσα, να την πέφταμε κατά Ζυγό μεριά σημερα», και νιώθει ανήμπορος να αποθεωθεί μαζί με το έργο του. Και κατά συνέπεια συνεχίζει διεκπεραιωτικά.


Βεβαια ο κοινός τρεντοκάγκουρας και δη Σαλονικιός, θα πει «ρε φιλαράκι εγώ πλέρωσα, και ό,τι θέλω θα κάνω» και τα λοιπά. Σωστά, μόνο που πλήρωσε για να ακούσει κάποιον. Και εγώ επίσης πλήρωσα για να ακούσω κάποιον. Όχι για να ακούω αυτόν να μαλακίζεται λεκτικά. Όχι για να ακούω τους μουσικοξερόλες «α, μωρέ, αυτοί ήταν κάποτε χωμένοι στο αντεργκράουντ φρη τζαζ τρανς νταμπ χώρο, αλλά με τη βοήθεια του DJ Olousasgamo ανέδειξαν την πιο χαρντκορ πλευρά τους ανακυκλώνοντας μπλε παστέλ ηχοτοπία, γαλλική μουστάρδα και το σοφτκόρ λάουντζ της κουζίνας της μαμάς». Ουτε αντέχω να ακούω τα χιποτρεντάκια «ουάου, παίζει το κομμάτι μου, το αγαπημένο μου, ποπό, δεν το πιστεύω και πόσο ήθελα να το ακούσω, και ήλπιζα ότι θα το παίζανε, μα ρε μαλάκα το πιστεύεις, και ο Βρασίδας μου έλεγε ότι δεν θα το παίξουνε, κάτσε να τον παρω να του το πω, έλα ρε Βράσι (σικ) ρε μαλάκα το παίζουν το «Tsifteteli Dub», το έχασες το στοίχημα ρε μαλακισμένο, μα τι λες δεν το πιστεύω, ε..., τι..., δεν σε ακούω μωρέ, μίλα πιο δυνατά, είμαι στη συναυλία κι έχει πολύ θόρυβο» και μέχρι να καταφέρουν να αλληλοακουστούν, το αγαπημένο της-ουάου -κομμάτι έχει τελειώσει και εσύ αναρωτιέσαι γιατί δεν έκατσες σπίτι σου να ακούς Μητροπάνο, Κάλι Μινόγκ, Σίστεμ Οφ Ντάουν, Μπέλλου, Ντεντ Κενεντιζ, Τζόι Ντιβίζιον, Πετ Σοπ Μπόηζ και Βαν Μόρισον, εναλλάξ, με την ησυχία σου, αραχτός στον καναπέ και χωρίς τους μαλάκες.


Η συναυλία των Cinematic Orchestra χτες στη Θεσσαλονίκη
(για την οποία φαντάζομαι ο συνοδοιπόρος Σαλαχαντίν θα γράψει μια πλήρη κριτική)
ήταν και ατμοσφαιρική και γκρούβι και πειραματική. Για να γίνω πιο περιγραφικός, ήταν πολύ φάφα φαπίν, ντούμπου ντούμπου, γζίου γζίου, κελάρ κελάρ, κελαργζίουντούμπουκελάργζίουφάφγζίουκελαρφαπίνγζίουγζίουγζίου…
Πιστεύω πως ήμουν κατανοητός.


Ακολουθει το μάθημα "Τι είναι τι;" για μια τρεντοπαρέα πίσω μου στη χθεσινή συναυλία. Όλοι τους με ύφος ξερόλα έλεγαν τη μία μαλακία πίσω από την άλλη.Σήμερα θα μάθουμε τι είναι η μελόντικα και τι το θέρεμιν (διαθέτουμε και οπτικουακουστικά μέσα, βεβαίως βεβαίως!).


Ετούτο είναι μια μελόντικα. Ανάλογη με αυτήν που έπαιζε χτες εκείνο το λιωμένο τυπάκι των Cinematic.

Αυτό είναι ένα θέρεμιν, το οποίο σε κανένο σημείο της χθεσινής συναυλίας δεν εθεάθη στα χέρια κανενός εκ των Cinematic.



ADAGIO

Στο μυαλό μου στροβιλίζονται ακόμα οι σκηνές της κτηνωδίας. Δέκα άτομα να σαπίζουν στο ξύλο ένα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Παντού. Μέχρι να φτύσει το γάλα που βύζαξε. Έτσι. Πριαπικά όρνια να ξεσχίζουν τις σάρκες του θηράματος. Πριαπικά όρνια να ξεσχίζουν τις σάρκες αυτών που τους πληρώνουν για να το παίζουν νταήδες. Να στήνουν το δικό τους Ιράκ, το δικό τους Γκουαντάναμο, τη δικιά τους πάντοτε παράσταση φαλλοπρέπειας κι ανεγκεφαλίτιδας. Με σκουφιά και παλαιστινιακά φουλάρια. Έτσι. Εγώ ήξερα ότι τα παλαιστινιακά φουλάρια τα φοράγανε οι αναρχικοί. Εγώ ήξερα ότι τα σκουφιά τα φοράνε οι διαδηλωτές. Εγώ ήξερα ότι ο Αλέξης Καλοφωλιάς κόντεψε να χάσει το μάτι του από Χρυσαυγίτες επειδή φορούσε παλαιστινιακό φουλάρι. Εγώ ήξερα ότι τα σκουφιά τα φοράμε κάθε που τραγουδάμε τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης. Κι όμως. Παλαιστινιακά φουλάρια και σκουφιά φοράνε και οι ασφαλίτες. Ο διπλανός σου. Αυτός που προχωράει δίπλα σου και φωνάζει για την Παλαιστίνη. Αυτός που θα σου σφίξει το χέρι στην αλυσίδα κι όταν σε χτυπήσουν τα ΜΑΤ, θα σε φάει στο ψαχνό. Αυτός που θα σε καλέσει για καφέ κι αυτός που θα σου πει καλημέρα. Αυτός που κοιμάται δίπλα σου κι αυτός που σου δίνει την εφημερίδα. Έτσι. Ο αιώνιος φόβος. Μην μιλάς, μην εμπιστεύεσαι, μην ζεις. Θηρίο, θηρίο. Μόνος σου. Με κοφτερά νύχια, θηρίο ανάμεσα σε θηρία. Ο Μπόρχες. Να νοσταλγείς καμιά φορά τη μυρωδιά του ξυλουργείου. Ο Καρούζος. Και να γιορτάζεις τη λάσπη. Μόνο. Μόνος σου. Να μην μπορείς να καταλάβεις γιατί τόση βαρβαρότητα. Να λύνει πάνω ο ουρανός με προφητείες και βλαστήμιες. Άνθρωπος σε άνθρωπο. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Οδόντος αντί οδόντος. Καθόμαστε σιδεροδέσμιοι στην ηλεκτρική καρέκλα. Mercy Seat. Μα δεν φοβόμαστε να πεθάνουμε. Ή μήπως όχι; Έτσι. Πατάς στα πόδια σου. Περπατάς μ’ ένα πόδι. Με γυάλινο μάτι. Και την καρδιά σου στα σκουπίδια έξω απ΄ το Χίλτον, μαζί με τις σερβιέτες, τα σκατά και τα προφυλακτικά του περίλαμπρου, μεγαλοαστικού πολιτισμού μας. Γύρω σου πρόσωπα. Περικυκλωμένα. Κεκλεισμένων των ψυχών. Ασπίδες. Πένθιμα εμβατήρια. Κηδεύουμε το Πολυτεχνείο. Σήμερα. Με σημαίες, με σημαίες και με νταούλια. Σκέφτεσαι. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Ξύπνησα, ντύθηκα, έφτιαξα καφέ, κάπνισα. Άλλη μια μέρα. Κάποτε, μέρες της οργής και του οίνου. Τώρα, μέρες της Μαρμότας. Σε μια χώρα που ο μπάτσος, ο ρουφιάνος κι ο υπουργός είναι οι καλοί. Κι εμείς οι αλήτες. 17 Νοεμβρίου. Πρωί-πρωί. Με χουντικούς μπασκίνες και μολιερικούς προέδρους αισχροκερδών εμπορικών συλλόγων που εύχεσαι να τους κόψει κάποιος τη γλώσσα για να πάψουν επιτελούς να ασελγούν. Να μας διαλύουν τον εγκέφαλο. Να μας προσβάλλουν και να μας υποτιμούν. Να υπερασπίζονται τους μπάσταρδους και το πολεμοχαρές σινάφι τους. Να μας θάβουν ζωντανούς. Να κηδεύουν το Πολυτεχνείο. Αυτοί οι προστάτες του. Αυτοί οι προστάτες των ακόμα σπουδαιότερων προστατών του. Σκέφτεσαι. Πεθαίνουμε καθημερινά, εγκαταλείποντας τους εαυτούς μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο. Έτσι. Προχωράς. Προχωράω. Θα προχωράω. Τα κόμματα μοιράζουν κόλυβα τυλιγμένα σε ξεθωριασμένες μπροσούρες. Πίσω μας πέφτει ξύλο. Κάποιος σπαράζει. Τα παιδιά σας, δέρνουν τα παιδιά σας. Ο θίασος σταματάει. Τον κοιτάζει. Ακινητοποιημένοι. Η κλεψύδρα του χρόνου δεν υπάρχει μες στον χρόνο. Για μια στιγμή. Ο προφήτης. Ο σαλός. Για μια στιγμή. Μετά γίνεται άγγελος και φτερουγίζει. Μας κοιτάζει από ψηλά. Και κλαίει. Για κάθε φτερούγα που αιωρείται, κι ένας άνθρωπος απελπισμένος. Μια σειρήνα ασθενοφόρου. Ένα καδρόνι. Τα γκλομπς. Η βαθιά, ατέλειωτη νύχτα των στεναγμών. Για κάθε φτερούγα που χάνεται, κι ένα αιμόφυρτο παιδί. Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι δάκρυ της Παναγιάς κι ένα μαχαίρι. Ένα τρελό παιδί φοράει την κουκούλα δίπλα μου. Τον καμαρώνω. Για τη μαγκιά του και το κουράγιο του. Και για την βλακεία του ίσως. Μέχρι να φρικιάσει το πρόσωπό του και να μεταμορφωθεί σε παραίσθηση. Ο πόλεμος και η μοναξιά του. Τρεις από δω. Πέντε από κει. Κανείς μέσα μου. Τώρα που τον χρειάζομαι. Πάντα σκόρπιος. Πάντα σκόρπιοι. Αν μαζί, πυροτεχνήματα εκεί που κάθε φορά κοιτάζουμε. Ψηλά. Στα πόδια μας. Εκεί που μάτωσαν τα μάτια μας. Εκεί που χάθηκαν τα λόγια μας, τα πικρά μας λόγια, τα ολότελα δικά μας. Νεοελληνική πιτσιρικαρία συσσωρευμένης εκτόνωσης. Και πρόωρου ανδρισμού. Γαμάμε και τα σπάμε. Έξω απ΄ την Πρεσβεία. Στα στενά και στα σοκάκια. Αντάρτικο πόλεων. Ανταρτόπουλα του πενηντάευρου και των σκυλάδικων. Σπασμένα κεφάλια στο τέλος. Έτσι. Γίνομαι άντρας. Γίνομαι άντρας εγώ. Σκάβοντας τον λάκκο μου. Με γυάλινο μάτι και χάρτινα φτερά παγωνιού. Φουσκωμένα. Γίνομαι άντρας εγώ. Γίνομαι. Φοβάμαι. Λίγο. Αναζητώ το χέρι της κοπελιάς μου. Με σφίγγει. Με κρατάει. Συνεχίζω να ελπίζω. Ξυπνάω. Και οι φίλοι μου δίπλα. Κατεβαίνουμε στο μετρό. Κουράστηκα και γκρινιάζω λίγο. Θα μου περάσει όμως. 4-5 μπάτσοι, αποκαμωμένοι κι αυτοί, διασχίζουν τον διάδρομο κοντά στις αποβάθρες. Να η ευκαιρία, σκέφτομαι. Να τους την πέσουμε για να μάθουν πως είναι να σε βαράνε δέκα άτομα. Το μετανιώνω. Δεν έχει νόημα. Ανακύκλωση ηλιθίων. Η εξουσία κοιτάει τα λεκιασμένα από αίμα χέρια της στον καθρέφτη κι αναφωνεί. Ego sum qui sum. Εγώ ειμί ο ων. Το ακίνητον κινούν. Εσείς και οι ζωές σας. Το δάχτυλο που βάζετε στο στόμα σας για να ξεράσετε. Το πιστόλι στο κρόταφο. Αυτά που τρώτε και πίνετε. Οι δουλειές σας και οι οικογένειές σας. Η αγάπη. Γιατί πιο κάτω απ΄ την αγάπη δεν έχει, μ’ ακούς; Και σαν στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Αγγελόπουλου, σ’ εκείνη την σκηνή στο λεωφορείο, κάποιος από μας υποστυλώνει μια κοκκινόμαυρη σημαία. Τα πραγματικά γεγονότα τελείωσαν. Τίτλοι τέλους. Καληνύχτα.

Η συνέχεια, αύριο στις ειδήσεις. Και στους ίσκιους που αφήνουν πίσω τους τα χελιδόνια. Φεύγοντας.

16 Νοε 2006

O ΡΟΛΦ ΠΟΛΕ, ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '73

Ο ειδικός μας συνεργάτης και μυστικός πράκτορας Humanimal για μια στιγμή ξαποσταίνει και ακονίζει τη μνήμη του...

Μέρες που είναι, ακονίζω τη μνήμη μου... Τέτοιες μέρες ήταν το ’75, όταν το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολιτευόμενο κόμμα τότε, διετύπωσε για πρώτη φορά την άποψη να καθιερωθεί ως εθνική εορτή η επέτειος της εξέγερσης... Ήταν το ’80, όταν οι δυνάμεις της τάξης δολοφόνησαν τους διαδηλωτές Ιάκωβο Κουμή και Σταματίνα Κανελλοπούλου...
Ήταν το ’81, όταν οι Μακιαβέληδες με τα ζιβάγκο καθιέρωσαν τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης και εγκαινιάστηκαν νέα δημοκρατικά έθιμα, όπως οι θλιβερές γιορτές στις σχολικές αίθουσες και η κατάθεση στεφάνων στην πύλη του πολυτεχνείου από ένστολους...
Ήταν το ’85, όταν σε συμπλοκές μπάτσων με αναρχικούς, ο μπάτσος των ΜΑΤ, Αθ. Μελίστας, που αθωώθηκε τελεσίδικα πέντε χρόνια αργότερα, δολοφόνησε το Μιχάλη Καλτεζά στην οδό Στουρνάρη. Σύντροφοι του Καλτεζά κατέλαβαν το Χημείο για να καταγγείλουν την πρωτοφανή καταστολή, που ολοκληρώθηκε με τη σύλληψη των καταληψιών μετά από εισβολή της Ελ.ΑΣ. στο κτίριο -την εντολή για την άρση του ασύλου έδωσε ο Μιχ.Σταθόπουλος, τότε πρύτανης, αργότερα υπουργός Δικαιοσύνης και εισηγητής του πασοκικού τρομονόμου...
Ήταν το ’95, όταν στη θέα της καιόμενης ελληνικής σημαίας ο ΑΝΤ1 διοργάνωσε τηλεοπτικό δημοψήφισμα, καλώντας τους τηλεθεατές-δημοκρατικούς πολίτες να ψηφίσουν ναι ή όχι στην άρση του ασύλου. Ο τότε πρύτανης, Μαρκάτος, δίνει τη δική του έγκριση και η ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλοντας στο πολυτεχνείο συλλαμβάνει 504 καταληψίες...
Ήταν το ’96, όταν η επέτειος εορτάστηκε με τον δέοντα δημοκρατικό τρόπο, καθώς κάλυψαν το πολυτεχνείο σχεδόν εξ ολοκλήρου με σιδηροκατασκευές- σιδηρόφρακτη δημοκρατία και εν τάξει η κενωνία...
Μέρες που είναι, θέτω για κατακλείδα του σημειώματος τους στίχους που συμπεριέλαβε ο Ρολφ Πόλε στην προσωπική του δήλωση, όταν δικαζόταν απ' το γερμανικό κράτος το 1973, δύο μήνες πριν την εξέγερση του πολυτεχνείου...
«Εχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες
Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα».

ΣΟΥΣΑΜΙ... ΚΑΤΕΒΑ!


Σίγουρα η πρώτη και μάλλον η τελευταία φορά που θα ενδώσω στο αμάρτημα του μετα-blogging... Αλλά η χαρά της ανακάλυψής μου είναι τόσο μεγάλη... Λοιπόν, χωρίς πολλά-πολλά λόγια, ένας από τους πιο feelgood δίσκους όλων των εποχών, τον οποίο είχε την ευγενική καλοσύνη να μοιράζεται κάποιος daddyrich στο http://corneliussaid.blogspot.com/


Κατεβάστε λοιπόν το Bert & Ernie's Greatest Hits αποδώ: http://preview.tinyurl.com/yau5l5


Μου φτιαξε τη διάθεση, μιλάμε...
Ετσι, να χαλαρώσουμε λίγο, πριν σοβαρέψουμε και πάλι σε λίγο, απότομα...

14 Νοε 2006

ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ Ο ΠΟΛ ΧΙΟΥΣΟΝ (aka Bono)


Δεν είναι μόνο αντιπαθητικός, ξενέρωτος πλέον, ψώνιο που την είδε Μεσσίας, Μεφιστοφελής, Πάπας της ροκ, συνδαιτυμόνας των ισχυρών της γης για το καλό των αδυνάτων, υποστηρικτής της Greenpeace που κόβει τα δέντρα που του κρύβουν τη θέα στο ιδιόκτητο κάστρο του(!) στο Μέλανα Δρυμό, πουρορόκερ σοσιαλιστής της σαμπάνιας, αλλά είναι και υπερβολικά κωλόφαρδος -και ανάξιος μιας τέτοιας τιμής- να μοιράζεται τη σκηνή με την Κάλι Μινόγκ. Η φωτογραφία είναι από τη χθεσινή συναυλία της Κάλι στο Σίδνεϊ.
Πληρες ρεπορτάζ εδώ

ΥΓ. Κάλι, ξεκάλλη, εχουμε ένα κόλλημα κι εμείς κι είπα να το δημοσιεύσω. Δηλαδή, τι, όλη την ώρα με τις Ουγγαρίες, τα μπάροουζ και άλλα κουλτουριάρικα πρέπει να ασχολούμεθα; Κάλι ρε!


ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ, Ο ΓΚΟΓΙΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (4)


Σημείο Πρώτο: Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες Πακιστανούς, και δη, για τους προέδρους των μειονοτικών τους κοινοτήτων. Ο Τζαβέντ Ασλάμ, μέχρι πρότινος πρόεδρος των Πακιστανών μεταναστών στην Ελλάδα, την μια μέρα μάχεται ενάντια στο παράνομο της απαγωγής και κράτησης των συμπατριωτών του απ΄ τα μπουμπούκια των μυστικών υπηρεσιών, και την άλλη φυλακίζεται κατηγορούμενος απ΄ την ίδια του τη χώρα (που ζητάει και την έκδοσή του) για παράνομη διακίνηση συμπολιτών του, ή αλλιώς, καπιταλιστί, για δουλεμπόριο δύστυχων, απατρίδων εισαγόμενων κρεάτων προς χρήση και κατανάλωση απ΄ το ελληνικό νοικοκυριό. Ανεξάρτητα απ΄ την τηλεοπτική ετυμηγορία, αυτό που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής είναι η ύποπτη προθυμία για συνεργασία και η αβίαστη ενστέρνιση απ΄ την πλευρά της κυβέρνησης των κατηγοριών που αντιμετωπίζει ο κύριος Ασλάμ. Ποιόν Οτσαλάν μου λέτε τώρα; Τόση καλοθελοσύνη ούτε οι γνήσιοι καλοθελητές επί Ιησού όταν παρέδιδαν τον δάσκαλό τους στην ιερατική εβραϊκή πλέμπα! Revenge, Revenge! Σου λέει, μας ξεμπρόστιασες παλιοπουσταρά, πάρε να ‘χεις τώρα! Δεν ήθελες τα δυτικού τύπου βασανιστήρια, άντε τώρα να βγάλεις άκρη με τους βάρβαρους και σαδιστές Πακιστανούς!

Σημείο Δεύτερο: Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη απ΄ την ειδική σε θέματα διαφθοράς Μη Κυβερνητική Οργάνωση Transparency International (Διεθνή Διαφάνεια), η Ελλαδίτσα, για το 2006, κατέχει την προτελευταία θέση στην Ε.Ε. με βαθμό αξιολόγησης 4,4 σε μια κλίμακα με άριστα το 10. Την τελευταία θέση κατέχει επάξια η Πολωνία (αχ ρε Λεχ Βαλέσα, μεταρρυθμιστή, με τα κεφάλαια της CIA και του Βατικανού!). Επισυνάπτω και τον εθνικό θρίαμβο της 54ης θέσης παγκοσμίως σε σύνολο 163 χωρών. Τελευταία και καταϊδρωμένη η Αϊτή, ενώ κάτω απ΄ τη βάση έγραψαν όλες οι χώρες της Αφρικής. Άντε, και εις κατώτερα! Ή, αν δεν παρέκει, εις στο διάολο...

Σημείο Τρίτο: Εκεί, εκεί, στην Δ’ Εθνική, παρέα με τα καθεστώτα ορυκτοκακαομπανανιών της Μιανμάρ, της Μπουτσουάνα και του Τσαντ...

Σημείο Τέταρτο: Περισσότερα από 28.000 στρέμματα που ανήκουν σε μοναστήρια της εκκλησίας παραχωρούνται για τουριστικές, υπερπολυτελείς επενδύσεις με φορείς υλοποίησης βρετανικές εταιρίες. Με την αλλαγή του νόμου ‘Περί Ιαματικού Τουρισμού’ – γιατί δεν προχωράμε μπροστά, μεταρρυθμιστικά κι ευρωπαϊκά, και δε θεσπίζουμε νόμο περί λασπόλουτρων και χρόνιας ποδάγρας;- παρέχεται η δυνατότητα μακροχρόνιας μίσθωσης για τουριστικούς σκοπούς ακινήτων της εκκλησίας. Η μία επένδυση θα πραγματοποιηθεί στο Λασίθι και η άλλη στην Μαγνησία. Ξενοδοχεία λουξ, γήπεδα γκολφ, τένις, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, θέατρα, κινηματογράφοι, εστιατόρια, σπα. Χλίδα! Για τον ιερό αυτό σκοπό, έχει συσταθεί μάλιστα κι ένα κοινωφελές και ταπεινό ίδρυμα με την θεάρεστη ονομασία ‘Παναγιά η Ακρωτηριανή’. Μάλλον Ακρωτηριασμένη θα έπρεπε να την ονομάσουν, μ’ αυτά που βλέπει απ΄ τους πνευματικούς – businessmen τραγοπαπαδούληδες...

Σημείο Πέμπτο: Ο μητροπολίτης Δημητριάδος (κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα), κ. Ιγνάτιος-την ευλογία σας, δήλωσε ότι τα έσοδα (αυτά τα ψίχουλα δηλαδή) θα διατεθούν για τη δημιουργία ιδρύματος χρόνιων πασχόντων. Ναι. Σύμφωνοι. Αυτά. Τ’ άλλα όμως πάτερ-την ευλογία σας τι θα τα κάνετε; Γιατί μην περιμένετε να πιστέψω, λίγο νιονιό όντως έχων, ότι μ’ ένα ίδρυμα της καλής ή της κακιάς ώρας θα ισοζυγήσετε τα κέρδη σας! Είπαμε, δεν είμαστε και τόσο ηλίθιοι!

Σημείο Έκτο: Οι οικολογικές οργανώσεις αντιτίθενται στα σχέδια της εκκλησίας κάνοντας λόγο για αφαίμαξη του φυσικού πλούτου και των περιβαλλοντικών προδιαγραφών της περιοχής τους. Ψιλά πράγματα για τους επί τρεις (τουλάχιστον) αιώνες οικοπεδοφάγους και ληστρικούς καταπατητές υπέρ πάντων των αγίων.

Σημείο Έβδομο: Κι άλλη μια είδηση απ΄ τον εκκλησιαστικό χώρο: ο Χριστόδουλος αναχωρεί για ελβετικό σπα συνοδεία δύο διακόνων. Ο αυτοκράτορας και οι δύο οδαλίσκες, να τραγουδάνε καστράτο δίπλα στην αγιοσύνη του και να συνηθίζουν κι αυτοί σιγά-σιγά στην τρυφηλότητα και στην ηδονή. Ποιος πληρώνει; Πάλι κάποιο πλούσιο σγούδι απ΄ την ευλογημένη, δεξιά του Κυρίου ημών δεηθώμεν...

Σημείο Όγδοο: Για πες μας λίγο αρχιεπίσκοπε! Τι έλεγες ακριβώς για τα αμαρτήματα της σάρκας και για αυτούς που παραδίδονται στην ικανοποίηση των σαρκικών τους ηδονών; Ποιοι είναι οι ενάρετοι που ακολουθούν τον δρόμο του πνεύματος και ποιοι οι αμαρτωλοί;

Σημείο Ένατο: Ο Robert Gates, νεοεκλεγείς υπουργός αμύνης των Η.Π.Α., έτρεξε αμέσως για να φάει το σοκολατάκι του Μπους. Η πραλίνα φουντουκιού ως γέμιση περιείχε και δηλώσεις: «Αναλαμβάνω με ύψιστη τιμή το υπουργιλίκι γιατί η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο». Falconry. Κυνήγι με νεοσυντηρικά και θρησκόληπτα γεράκια.

Σημείο Δέκατο: Η Μαριέτα Γιαννάκου συνεχίζει το ρεσιτάλ αδιαλλαξίας και εμμονοληψίας. Αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις, δεν έχει κοκό και ρευστό. Εντάξει καλέ μανδάμ! Μην μας ραπίζεις κιόλας!
Τζάμπα μάγκισσες...

Σημείο Ενδέκατο: Γκάλοπ: Ψηφίστε τώρα για το τι θα μπορούσε να ήταν η Κουτσίκου, αν δεν ήταν υπουργός παιδείας στη Ρίο Άβε:
Α) υπουργός στην κυβέρνηση Μπους, Β) υποψήφια για το χρίσμα της προέδρου του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Γ) Θεοκόμματος, ή Δ) μπούμαν στο θρυλικό φίξιον «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα»

Σημείο Δωδέκατο: Δεν μου λέτε κ. Ιγνάτιε- την ευλογία σας, το ίδρυμα που θα χτίσετε θα διαθέτει και σπα; Αν ναι, να μου το πείτε εγκαίρως, μπας και γλιτώσω και την ταλαιπωρία της Ελβετίας...

Σημείο Δέκατο Τρίτο: Ο πρωθυπουργός της γης της επαγγελίας, ο Ολμέρτ, απέδωσε σε τεχνικό λάθος του πυροβολικού τη βάρβαρη δολοφονία αμάχων στην Μπέιτ Χανούν. Οι στρατιώτες λέει, ήθελαν να πλήξουν έναν πορτοκαλεώνα απ΄ τον οποίο εκτοξεύονταν παλαιστινιακές ρουκέτες! Δεν πειράζει, κ. πρωθυπουργέ. Εξάλλου, υπάρχουν κι άλλες, χιλιαπλάσιες πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Εκεί να δεις σφαγή...

Σημείο Δέκατο Τέταρτο: Πάντως, εάν το Ισραήλ επιδίωκε ποτέ να ενσωματωθεί στην Ε.Ε., θα κοιμόταν σχετικά ήσυχο. Κανείς δεν θα το κατηγορούσε για εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων και τα λοιπά και τα λοιπά. Κι αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα έσκαγε τότες μύτη η μαμά Αμερική και θα τράβαγε τα αυτάκια των Ευρωπαίων. Κι όλα μέλι-γάλα, απ΄ τη γαϊδάρα του Νώε που δεν χωρούσε στην κιβωτό και της έριξε μια κλωτσιά και την πέταξε απ’ έξω (μια παρενθετική μεταφορά της ίδρυσης του Ισραηλινού κράτους, χορηγούμενη απ΄ την βολική και πολλαπλής χρήσεως μυθολογική πανδαισία της εκκλησίας). Εγώ την Τουρκία λυπάμαι που έμπλεξε άσχημα με τα γαλλάκια και τους λοιπούς, που ενώ μας κάνουν μαθήματα δημοκρατικού πολιτισμού, στις ιδιωτικές τους στιγμές, αντί να σκουπίζουν τους κώλους τους όταν αφοδεύουν, παρφουμάρουνται κι ανεβάζουν τα βρακιά τους λες και δεν τρέχει τίποτα . Ακούνε οι ντόπιοι στρατάρχες Αρμενία κι αφού τους γυρίσουν τ’ άντερα ανάποδα, αναπολούν εκείνα τα ωραία τα χρόνια, τότε που τους κυνηγούσε ο Τζένγκις Χαν κι έσφαζε τα αμνοερίφιά τους.

Σημείο Δέκατο Πέμπτο: Τόσο καιρό για να μας πείτε ρε κακομοίρηδες ότι μάλλον ξέρετε αλλά θα δείτε στο μέλλον αν θα τιμωρήσετε Έρικσον και Σία; Σε σας, τους αδέκαστους μπάρες της ΑΔΑΕ, μιλάω! Τι θα πω εγώ τώρα στη θεία μου την Κικίτσα που όταν μιλάει στο τηλέφωνο με τον γκόμενό της τον Αναστάση-πρώην ναυτικό κι εξαιρετικό γαμίκουλα ακόμα και στα 60 του, παρόλη την χοληστερίνη και τον κωλικό εντέρου εξαιτίας του οποίου όταν πηδάει πέρδεται κιόλας- παραπονιέται ότι ακούει στα αμερικάνικα παραγγελιές για χάμπουργκερ;

Σημείο Δέκατο Έκτο: Διπλασιάζονται οι μισθοί των δικαστικών, κάτι θα πάρουν και οι αστυνομικοί, φταίω εγώ μετά αν ξυπνάνε τα αναρχοΜΠακουνικά μου ένστικτα και τρελαίνομαι τη νύχτα από κρατικο-εξουσιαστικούς εφιάλτες με R.E.M. σύμμεικτο από μπάτσους, δικαστές, κρατική καταπίεση και κοινωνία λευκών κελιών;

Σημείο Δέκατο Έβδομο: 300.000 συμβασιούχοι τον πούλο. Έτσι απλά. Κι όχι μόνο τον πούλο, αλλά στον φορούσαν που στον φορούσαν τόσο καιρό, μπορεί και να μην σε πληρώσουν στο τέλος. Κάτι λέει μπορεί να γίνει για τους περίπου 33 χιλιάδες απ΄ αυτούς, αλλά οψόμεθα. Ρε ‘σεις, μπας κι αυτοί που ενδέχεται να μονιμοποιηθούν δεν είναι τελικά συμβασιούχοι, αλλά hidden Βορειοηπειρώτες, 30.000 αριθμηστί, τους οποίους προαλείφονται οι νεοδημοκράτες για μελλοντικούς ψηφοφόρους; Εξάλλου, τι συμβασιούχος τι Βορειοηπειρώτης. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Όμηροι και οι δύο του κράτους και της εργοδοσίας.

Σημείο Δέκατο Όγδοο: Η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίζει να κλαίγεται επισήμως κι ανεπισήμως για αυτόν τον δύστυχο τον προϋπολογισμό που δεν αντέχει αυξήσεις κι επιδόματα κι όταν ζορίζεται κλονίζεται το νευρικό του σύστημα με επωδούς γόων κι οδυρμών, αλλά η κατσίκα δεν μασάει ταραμά. Ούτε και κουτόχορτο. Αν ο κύριος Αλογοκάλτσας αποφάσιζε να αναστείλει για ένα χρόνο την μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις (στερώντας τα φορολογικά έσοδα του κράτους κατά 400.000.000 ευρώ), θα μπορούσε να αυξήσει τις αποδοχές όλων των εκπαιδευτικών κατά 150 ευρώ τον μήνα. Αντ’ αυτού, τους δίνει παραπάνω ημερήσιο χαρτζιλίκι 1,5 με δύο ευρώ. Καλέ μπαμπά, θα μου κολλήσεις κι άλλο ένα ευρώ να συμπληρώσω για τσιγάρα;

Σημείο Δέκατο Ένατο: Στην Αμερική, στη γη του Ελ Ντοράντο, 18.000 άνθρωποι πεθαίνουν ετησίως μιας και δεν μπορούν να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα νοσηλείας και θεραπείας τους. Το ποσοστό των έγχρωμων πολιτών ξεπερνάει κατά 37% αυτό των λευκών ενώ παράλληλα, 50.000.000 άνθρωποι παραμένουν ακόμα ανασφάλιστοι κι άλλοι τόσοι έχουν ελλιπή και περιορισμένη πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Από την άλλη μεριά, οι φαρμακοβιομηχανίες και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες αισχροκερδούν, επιλέγοντας συνειδητά να ασφαλίζουν άτομα που στερούνται μόνιμης εργασίας και δεν κινδυνεύουν (σύμφωνα με ενδελεχείς έρευνες «αγορών» και ασθενειών) να προσβληθούν από σοβαρές-κι επομένως πολυέξοδες- ασθένειες. Οι τιμές των φαρμάκων και των παροχών υγειονομικών υπηρεσιών έχουν εκτιναχτεί στα ύψη ενώ κάθε φορά που πάει το Κογκρέσο ν’ ανοίξει το θέμα, «πάνε» άφθονα και τα δολάρια απ΄ τους διάφορους «λομπίστες» κι όλα μια χαρά. Κάτι τέτοια βλέπουν και οι Ευρωπαίοι κι οραματίζονται ένα εξοντωτικό και βάρβαρο ασφαλιστικό σύστημα, μια κοινωνία χωρίς δασκάλους, φτωχοδιάβολους μισθωτούς, μετανάστες και ευπαθείς ομάδες. Ζήτω η Άρεια φυλή από ασφαλισμένους μπουρζουάδες, με τακτικές αιμοκαθάρσεις και πανάκριβες θεραπείες ανίατων ασθενειών!. Ζήτω η μαθουσαλική φυλή των μεγαλοαστών!
Κάτι τέτοια βλέπουμε κι εμείς, και μας πιάνει σύγκρυο. Κι αν-χτύπα ξύλο-αρρωστήσουμε, ζήτω εμείς, οι ιδανικοί αυτόχειρες!
Καλύτερα μια κι έξω…

Σημείο Εικοστό: Η Μαριέτα στην Ουγγαρία, τιμώντας τους ηρωικούς αγωνιστές της δημοκρατίας το ’56, σκυλεύοντας εκ μέρους της δημοκρατικής Ελλάδας λίγο απ΄ το φάντασμα των εγκλημάτων ενός υποτιθέμενου κομμουνισμού, δίνοντας ένα ακόμη άλλοθι σ’ όλη εκείνη τη νέο-συντηρητική πλέμπα για να εκτελεί πληρωμένα συμβόλαια εξολόθρευσης λαών και πολιτισμών. Ο Γιωργάκης στη Χιλή, μπας κι εκεί, κάνοντας ορειβασία στα Μάτσου Πίτσου (ή οπουδήποτε αλλού), έρθει φάτσα κάρτα με το τοτεμικό κι αταβιστικό πνεύμα του πανθορώντος Αλιέντε. Η Αλέκα με τους συντρόφους στην Πορτογαλία, σε μια ενδιαφέρουσα, σολιψιστική κι αυνανιστική, συνάντηση υπό την κατάμαυρη σκιά του πολύχρονου φασιστικού καθεστώτος στην Ιβιρική Χερσόνησο. Κι ο Κωστάκης, μονίμως lost in space, ως γνήσιος τεμπέλης και ράθυμος bon viveur. Όταν με το καλό γυρίσουν, τους προσκαλώ σε μια ημερίδα με θέμα: «Πολιτικός Διακτινισμός, Μαύρες Τρύπες της Ιστορίας και η Αναζήτηση της Χαμένης, Προσδιοριστικής Ταυτότητας.».

Σημείο Εικοστό Πρώτο: ο Νομάρχης της Μποταφούγκο. Συνολικά, αυτή την φορά.

Σημείο Εικοστό Δεύτερο: Πλήθος οι καταγγελίες για εργατικές κινητοποιήσεις στην Κίνα που πνίγονται στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής του "εγχώριου κομμουνισμού". Οι εξεγερθέντες αγρότες, κάτοικοι της πόλης Σουντέ, απέκλεισαν για ώρες κομματικούς αξιωματούχους και ξένους επιχειρηματίες μέσα σε μια νεόκτιστη αποθήκη. Όπως καταγγέλλουν οι άνθρωποι, το συγκεκριμένο κτίσμα οικοδομήθηκε σε έκταση που μέχρι πρότινος άνηκε στους τοπικούς αγροτικούς συνεταιρισμούς και περιήλθε παράνομα στα χέρια των τοπικών αρχών. Δέκα άτομα συνελήφθησαν.

Σημείο Εικοστό Τρίτο: Όπως «καταγγέλλει» το υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας της Κίνας, το 2005 «σημειώθηκαν 87.000 περιστατικά διασάλευσης της δημόσιας τάξης, παρακώλυσης δικαιοσύνης και συγκεντρώσεις οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση αναταραχής». Ώρα μου είναι τώρα στα γεράματα, να πιστέψω σε μετενσαρκώσεις και σε καρμικούς Παπαδόπουλους...

Σημείο Εικοστό Τέταρτο: Πόσους νεκρούς στην Οάχακα χρειάζεται η αμερικανόδουλη εξουσία της χώρας του Μεξικού για να συνειδητοποιήσει τελικά ότι κατά τη διάρκεια μιας μελλοντικής σιέστας της θα ξεράσει με τη βία όλες τις τορτίγιες και τα δολάρια που έτρωγε αφήνοντας τον λαό της να φυτοζωεί; Ελπίζουμε το συντομότερο δυνατόν. Όχι για το πρώτο σκέλος. Για το δεύτερο.


Σημείο Εικοστό Πέμπτο: Το ζευγάρι των συμβασιούχων οδοκαθαριστών του Δήμου Αρτέμιδος, με τα τέσσερα παιδιά κι ένα ήδη στην κοιλιά της μάνας του, είναι δύο άνθρωποι σαν όλους τους άλλους συμβασιούχους – όμηρους της κυβερνητικής αναλγησίας και κοροϊδίας. Το ζευγάρι αυτό, που ζει με τα 200 ευρώ της «φιλάνθρωπης» εκκλησίας και μ’ έναν τενεκέ λάδι (λες κι επιβιώνει με δελτία σε κατοχικό συσσίτιο), είναι δύο άνθρωποι που εσείς, Κ. Κεδίκογλου και Κ. Σανίδα, πετάτε στον δρόμο μαζί με χιλιάδες άλλους, εξαιτίας των απαξιωτικών εγκυκλίων που στέλνετε στους υπόλοιπους δικαστικούς για φειδωλή δικαίωση των αιτημάτων τους. Το ζευγάρι αυτό που δεν έχει τι ν’ απαντήσει στα παιδιά του όταν απορούν για το φαεινέστατον, πως γίνεται δηλαδή να δουλεύεις αλλά να μην παίρνεις δραχμή, σας παρακολουθεί έκπληκτο, μαζί με χιλιάδες άλλους, να συστήνετε μισθοδικεία κι ερωτοδικεία μεταξύ σας, να προεδρεύετε οι ίδιοι, να ερμηνεύετε το σύνταγμα κατά βούλησιν και κατά κοιλίαν, ν’ αποφασίζετε και να διατάζετε τον διπλασιασμό των μισθών σας ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να τρώνε σκατά. Το ζευγάρι αυτό όμως, όπως και χιλιάδες άλλοι, όταν κάποια στιγμή θα φτάσει στο χείλος του γκρεμού, ή θα πέσει, ή θα ρίξει άλλους στην άβυσσο. Γι’ αυτό, αγαπητοί μου δικαστές, να εύχεστε να συμβεί το πρώτο. Γιατί αλλιώς, τα Επαναστατοδικεία των καταπιεσμένων και πεινασμένων ορδών όπου γης (χαίρε σύντροφε Ραφαηλίδη!) θα σας καταδικάσουν.

Σημείο Εικοστό Έκτο (και τελευταίο): Η κορυφαία στιγμή εκφοράς εξουσιαστικού λόγου: Θρυλείται ότι ο περιβόητος Καλιγούλας, κατά την διάρκεια ενός από τα πολλά πλουσιοπάροχα γεύματα που παρέθετε στους συνδαιτυμόνες του, ξέσπασε ξαφνικά σε άκρατα γέλια. Όταν τον ρώτησαν τι έπαθε, απάντησε: «Γελάω γιατί ξέρω ότι μόνο μ’ ένα νεύμα, μπορώ να κόψω τα κεφάλια σας».
Ο Γκόγια διδάχτηκε απ΄ την επιβολή και την άσκηση των πιο φρικτών εξουσιαστικών μορφών. Είτε των ιστορικοκοινωνικών- Η 3η Μαΐου του 1808: Η Εκτέλεση των Υπερασπιστών της Μαδρίτης (1814) , είτε των ατομικών- Η Προσκύνηση του Άγιου Ισιδώρου(1820-1821). Και κατήγγειλε.

Ουαί σε σας Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές. Ουαί σε σας κύριοι υπουργοί, κύριοι δικαστές, κύριοι επιχειρηματίες, κύριοι ημών των δυνάμεων, κύριοι γενικώς κι αορίστως υποκριτές. Τρέμετε την στιγμή που το ποτάμι της οργής θα ξεχειλίσει. Και θα σας πνίξει.

13 Νοε 2006

ΤΟ ΤΕΝΙΣ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΣ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

Το γνωρίζω. Η φωτογραφία αυτή μπορεί να θεωρηθεί από κακόγουστη έως και σεξιστική. Εχω την εντύπωση πάντως πως αυτό ακριβώς επεδίωκε ο σπορολόγος Κώστας Κοντοδήμος, όταν την συμπεριέλαβε στο απολαυστικό βιβλίο του "Εισαγωγή στα Σπορ": την αυτοϋπονόμευση.

Η άκρως υποκειμενική μου γνώμη είναι πως πρόκειται για τον καλύτερο συγγραφέα της μεταπασοκικής Ελλάδας. Πάντα τον ένιωθα "πολύ δικό μου", ίσως γιατί ήταν πάντα σχετικά άγνωστος και είχα την απόλαυση να δανείζω τα βιβλία του διαρκώς απεδώ και απεκεί, φτάνοντας στην αλαζονεία να τον θεωρώ δική μου ανακάλυψη! Το καλοκαίρι του 1996, αραχτος σε μια παραλία (γαμώτη μου, από τις λίγες φορές στη ζωή μου που με σύρανε σε παραλία) πληροφορήθηκα τον πρόωρό θάνατό του, μέσα από τις σελίδες της Ελευθεροτυπίας.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σας αραδιάσω τίτλους από τα βιβλία του, καθότι τα περισσότερα είνα πλέον πολύ δύσκολο να βρεθούν, ειδικά μετά το κλείσιμο των εκδόσεων ΔΕΛΦΙΝΙ. Πρόσφατα είδα -και χάρηκα- πως οι εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ επανεκδόσανε το καλύτερο μάλλον έργο του, τον "Γιο που δεν θα θέλατε να έχετε". Τουλάχιστον αυτό προμηθευθείτε το. Άλλα έργα του: Το παιδί που φόραγε άσπρα και κατι ψιλά ακόμη, Όταν ο κόσμος λιγόστεψε απότομα, Επιχείρηση Santa Mutramas, Σιγά τον Πολυέλεο, και το Εισαγωγή στα σπορ, από όπου και το σχετικό απόσπασμα.

Εν αρχή, λοιπόν, ήταν η μπάλα. Μετά ήρθε η μανία του ανθρώπου να βαράει ό,τι στρογγυλό βρει μπροστά του: Από πετραδάκι, άμα έχει φάει χυλόπιτα, ως το κεφάλι του αντίπαλου φιλάθλου, μετά από το ντέρμπι της ομαδάρας του.

Και μια μέρα, έτσι στα ξαφνικά, εγένετο Μποργκ. Δηλαδή είχε γίνει μερικά χρόνια πριν, αλλά εμείς ξαφνικά τον πρωτοείδαμε στην τηλεόραση, έγχρωμο, με υποψία γενιού και ειρωνικό χαμόγελο, να τρέχει σαν μουρλός και να εισπράττει χειροκροτήματα ευγενών Εγγλέζων ή χαμόγελα καλλίγραμμων Γαλλίδων. Και ήρθε κι ο Μακ Ενρό να μας μάθει να βρίζουμε εγγλέζικα και να σπάμε ρακέ τες. Και να κι απ' την Τσεχοσλοβακία κάτι Ναβρατίλοβες, με χέρια μπετατζή, και να και κάτι Λεντλ να διαφημίζουν την Αντίντας. Άσε που μετά σκάει κι ο Σάμπρας και ζήτω μας που έχουμε και σούπερ τενίστα 'Ελληνα, άσχετα αν εκείνος σπάνια το θυμάται.

'Όλα αυτά θα με άφηναν αδιάφορο -γενικά εγώ τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τον αθλητισμό βασικά από την τηλεόραση, και τον συνδέω πάντα με ουισκάκι και χοντρό πούρο- πλην όμως, υπήρχαν στο τένις δύο στοιχεία που με άγγιζαν. Το ένα ήταν εκείνη η ξανθιά γκόμενα με το μίνι, που ταλαιπωρούσε, όπου την έβλεπα, μια ρακέτα. Το δεύτερο, και πιο σημαντικό, ήταν τα ποσά που άκουσα ότι παίρνουν οι τενίστες. Δεν είμαι μηδενιστής, αλλά αυτός ο αριθμός, όταν ακολουθεί σε μεγάλη ποσότητα, έστω, έναν άσο, και εκφράζει δολάρια, ασκεί μια καταπληκτική γοητεία πάνω μου.

Και είπα (κάπως αργά, βέβαια): «Θα γίνω τενίστας.» Κι έγινα -εξού και σας διηγούμαι τις εμπειρίες μου: Η αρχική εντύπωση που σου δίνεται μόλις μπεις σε τένις κλαμπ για ν' αρχίσεις μαθήματα, είναι ότι όσοι παίζουν είναι άσχετοι. Κανείς άντρας δεν θυμίζει Λεντλ, και, το μόνο σημείο το οποίο συνδέει τις γυναίκες -με τη Σαμπατίνι, είναι το μίνι -αυτή η εκπληκτική ανακάλυψη, που δίνει ουσία στο άθλημα. Οι μπάλες φεύγουν σαν πετριές από τις ρακέτες, ατσούμπαλοι χοντροί γλιστράνε και πέφτουν, μπαλάκια ξεφεύγουν από τα προστατευτικά σύρματα κι απελπισμένα παιδάκια σπάνε τις ρακέτες τους στο τερέν.

Η δεύτερη εντύπωση είναι αυτή την οποία σου δίνει το γκαρσόνι που έρχεται να σου πάρει παραγγελία, και η μεγάλη έκπληξη -σοκ θα το έ:\εγα- είναι η τιμή που σου χρεώνουν το ποτό στην, συνήθως υπερυψωμένη (για να παίρνεις μάτι), καφετέρια.

Έπειτα πας να ζητήσεις πληροφορίες για τα μαθήματα. Από την άποψη του κόστους εκμάθησης, το τένις είναι κάτι σαν την αποταμίευση. Ακουμπάς για μερικά χρόνια τα ωραία σου χιλιαρικάκια και, αν γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής, απλώς τα παίρνεις πίσω τοκισμένα.

Φτάνουμε τώρα στον εξοπλισμό. Κανείς παίκτης δεν αρχίζει αν του λείπουν τα βασικά. Διότι τένις χωρίς ρακέτα γίνεται, ακόμα . και χωρίς μπαλάκια, αλλά κανείς δεν ξεκινάει μαθήματα χωρίς δύο τουλάχιστον μπλουζάκια μάρκας, σορτσάκι σινιέ, φόρμα, κάλτσες και παπούτσια που με το αντίτιμό τους θα αγόραζε δυο κουστούμια απ' τον Στρογγυλό. Χρειάζονται επίσης περικάρπια, ταινία Αντίντας για τα μαλλιά, πετσέτα Λακόστ και, βέβαια, ειδικός σάκος.

Ο μέσος αστός, που του αρέσει το σπορ, συνήθως αγοράζει όλα αυτά τα πράγματα και δεν ξαναπατάει σε γήπεδο. Θ' ακο-λουθούσα -σας διαβεβαιώ- κι εγώ αυτή τη συνταγή, αν φεύγο-ντας δεν έβλεπα να ανεβαίνει απ' το κάτω γήπεδο η ξανθιά πουλέγαμε, κάθιδρη, αλλά με την άγρια γήινη γοητεία της κούρασης, το φορεματάκι να κολλάει πάνω της σαν μαγιό, τα μάτ... μα τι λέω, για το τένις ξεκίνησα.

Επανέρχομαι:

Κατεβαίνεις, λοιπόν, στο γήπεδο, φοράς περικάρπια και ταινία, βγάζεις τη φόρμα και χαιρετάς το δάσκαλο. Οι δάσκαλοι του τένις είναι συνήθως συμπαθητικές φάτσες -δεν θυμάστε εκείνο τον τυπά απ' τη Δυναστεία, που δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκιά μύγα; Οφείλουν να έχουν καταπληκτικό σώμα, τρώγοντας όμως και τον περίδρομο και χτυπώντας τρεις μπίρες στην καθισιά τους. Τους βλέπεις και λες: «Να, κι εγώ, σε δυο μήνες, τέτοιο σώμα θα 'χω, και θα τρώω και ό,τι θέλω.»
«Έχεις ξαναπαίξει;» ρωτάει ο δάσκαλος.
«Τι πράγμα;»
«Τένις.»
«Όχι, αλλά κάνω καταπληκτικές μπλόφες στην πόκα.»
Γελάει, κι ας είναι ένα αστείο που το 'χει ακούσει μερικές χιλιάδες φορές, σ' όλες τις παραλλαγές του, με τάβλι, σκάκι, πρέφα κλπ. κλπ.
«Ας παίξουμε λίγο», προτείνει.

Άγνωστο γιατί, όλοι οι δάσκαλοι διαλέγουν να διδάξουν τους αρχάριους στο γήπεδο ακριβώς κάτω απ' την καφετέρία, όπου η ξανθιά κι η παρέα της σκάνε στα γέλια καθώς σε κάνουν χάζι να τρέχεlς σαν Βέγγος, να τρως μπαλάκια στη μάπα, να εκδικείσαι άλλα πετώντας τα όσο πιο μακριά γίνεται, κι ιδροκοπάς, σου κόβεται η ανάσα και σταματάς κάθε ενάμισι λεπτό για να πιεις νερό. Δεν πρέπει να σας τρομάξει αυτό το ξεκίνημα. Επίσης, μην παρασυρθείτε και κατηγορήσετε το δάσκαλο ότι σας έδωσε το μεγάλο γήπεδο κι αυτός παίζει στο μικρό. Αποδεδειγμένα ο φιλές είναι πάντα στη μέση.


Κι αρχίζει η θεωρία. Τα πρώτα οχτώ χρόνια, οι βασικές συμ
βουλές του δασκάλου είναι:
«Να βλέπεις πάντα το μπαλάκι.»
«Το είδες τώρα;» ρωτάει.
«Ε;» λες, και κρατάς το στομάχι σου, που μόλις έχει υποδεχθεί το μπαλάκι. «Όχι, δεν το είδα.»

Ακολουθεί η διδασκαλία των χτυπημάτων και των ονομασιών
τους: Ντάιβ είναι το χτύπημα που η κίνησή σου θυμίζει ακριβώς το τράβηγμα του χεριού σου όταν θες να μουντζώσεις απέναντι τον τύπο της ξανθιάς, ο οποίος σε δείχνει και γελάει. Ρεβέρ, πάλι, είναι ένα χτύπημα που μαθαίνουν στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες οι δάσκαλοι, και σημαίνει ανάποδο χαστούκι. Σμας, τέλος, είναι η ακριβής μετάφραση της ελληνικής λέξης κατακεφαλιά.

Όλα αυτά τα χτυπήματα συνδυάζονται και με την εξωφρενική απαίτηση του δασκάλου να κυνηγάς πάντα το μπαλάκι κινούμενος πλαγίως και με μικρά βήματα. Αυτό γίνεται ώστε στα σίγουρα να μπερδέψεις τα μπούτια σου και να βρεθείς ξαπλωμένος στο γήπεδο, προσπαθώντας να πετύχεις εκείνο το πολύ γρήγορο χτύπημα που λέγεται ντροπ-σοτ.


Και η ζωή συνεχίζεται, ώσπου να έρθει από τις διακοπές η ξαδέλφη σου με τον έτσι της. Ο έτσι της ενθουσιάζεται που παίζεις τένις -θέλει να παίξετε μια παρτίδα.

«Ξέρεις τένις;» ρωτάς.
«Παλιά έπαιζα λιγάκι.»
Όταν ακούς από κάποιον -που σε προκαλεί να τον αντιμετωπίσεις ότι «παλιά έπαιζε λιγάκι», σημαίνει ότι ο τύπος έχει φάει τουλάχιστον πέντε ζευγάρια παπούτσια στα εφτά χρόνια που σκίζεται.
«Δεν είμαι ακόμα έτοιμος», ισχυρίζεσαι.
«Έλα, μωρέ, λες και θα σου πάρω το πρωτάθλημα!» λέει ο έτσι.
«Σου χρειάζεται ένας κανονικός αγώνας», αποφαίνεται και ο
δάσκαλος.

Και να 'σαστε στο γήπεδο. Και να στον πάγκο η ξαδέλφη σου, και να κι ο δάσκαλος να δίνει οδηγίες, και να στο διπλανό κορτ η ξανθιά -αμάν, τι φοβερό σορτσάκι φοράει σήμερα! Πετάς όλα σου τα σερβίς στο φιλέ, ο αντίπαλος σε ξεθεώνει στο τρέξιμο, ο δάσκαλος σε διορθώνει αυστηρά, η ξαδέλφη ξελαρυγγιάζεται υπέρ του έτσι της κι η ξανθιά σταματάει το παιχνίδι της για να δει τι τρέχει. Χάνεις και τα δύο σετ με 6-0. Η ξαδέλφη φεύγει αγκαλιά με τον έτσι.


Μετά το ντους, την αράζεις στο μπαρ για μια μπίρα. Δεν έχεις ξελαχανιάσει κι ιδρώνεις ακόμα. Την ώρα που ανάβεις τσιγάρο, το μάτι σου πιάνει ένα εξωφρενικό σορτσάκι που πλησιάζει.

«Πόσον καιρό παίζεις;» ρωτάει η ξανθιά.
«Τρεις βδομάδες», απαντάς.
«Έχεις κάνει φοβερές προόδους. Να κάτσω;»
Και κάθεται. Και θυμάται ότι η τηλεόραση έχει Ρολάν Γκαρός.
Και θυμάσαι ότι είσαι εργένης και μόνος σου στο σπίτι.
«Πάμε να δούμε τον αγώνα παρέα;»
«Θαυμάσια ιδέα», το σορτσάκι σηκώνεται κι ένα χέρι με περικάρπιο σου προτείνει να το συνοδεύσεις.
Λοιπόν, σε τελευταία ανάλυση, το τένις είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση -δεν βρίσκετε;

12 Νοε 2006

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΟΙ, ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ "ΚΑΚΗ" ΛΕΞΗ

Ενα κάποιο τραγούδι με τη λέξη μαλάκας στον τίτλο του, το οποίο παρουσίασε νεαρός τραγουδοποιός στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, συζητιέται πολύ. Αρχικά δεν έδωσα σημασία, παρότι το θεώρησα έναν έξυπνο τρόπο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον των ακροατών. Ωστόσο, μετά από τα κάτωθι, που διάβασα στη βικιπαίδεια, αρχίζω να πιστεύω ότι ενδεχομένως το τραγούδι να κρύβει πολύ περισσότερες έμμεσες αναφορές (μυθολογικές, χριστιανικές, ιστορικές) πέρα από την απλή αυτοκριτική στην οποία μας οδηγεί με το πρώτο άκουσμα... Ιδού τι αλιευσα από το http://el.wikipedia.org




ΜΑΛΑΚΑΣ



Μινάρας - Πάτρα

Γρόθος – Κρήτη

Γαβανάς – Θάσος

Μιναδόρος - Ζάκυνθος



Κυριολεκτικά, σημαίνει τον αυνανιζόμενο, αλλά χρησιμοποιείται και μεταφορικά. Λαμβάνει διάφορες σημασίες, ανάλογα με το πού, πώς και μεταξύ ποιών χρησιμοποιείται. Μεταξύ φίλων, θεωρείται συνήθως πειρακτικός χαιρετισμός, οικεία προσφώνηση ή ελαφριά προσβολή. Όταν απευθύνεται σε έναν άγνωστο, θεωρείται τις περισσότερες φορές βαριά βρισιά. Παίρνει τότε τη σημασία του "ηλίθιου" ή του "ανίκανου" και δηλώνει αγανάκτηση.


Η λέξη χρησιμοποιείται μερικές φορές για να ορίσει το άτομο που χωρίς να χρησιμοποιεί την κοινή λογική επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη ενώ ταυτοχρόνως διατηρεί στο ακέραιο την αίσθηση ότι είναι σωστός και ανάλογη, πιθανώς προσβλητική, συμπεριφορά.
Πιο γενικά η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αντίθεση στην κοινή λογική.
Από την άλλη πλευρά, στο θηλυκό, η μαλάκω αποτελεί πιο προσβλητική έννοια από την αρσενική έκδοση.


Η λέξη προέρχεται εκ του ρήματος μαλακιάω, που σημαίνει μαλακώνω. Συνώνυμα ρήματα: καταμαλακίζω, πλαδαρούμαι, μαλακύνω. Ως ουσιαστικό η λέξη μαλακία είναι ιωνική και σημαίνει μαλακός. Στα Νικομάχεια Ηθικά του Αριστοτέλη η λέξη χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την καρτερικότητα, ενώ ως λατινική λέξη η malacia, υποδηλώνει την ήρεμη θάλασσα.


Στα νεότερα χρόνια η λέξη μαλακία ταυτίσθηκε με την διανοητική ανεπάρκεια ή εγκεφαλική παθογένεση εξ ού και η "μαλάκυνση εγκεφάλου". Επίσης και στην εκκλησιαστική γλώσσα διαφαίνεται η αυτή σημασία "από πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν" δηλαδή ως πνευματική ασθένεια - αρρώστια.


ΔΕΣ ΕΝΑΝ ΜΑΛΑΚΕΒΡΑΙΟ!


Μια άλλη επίσης εκδοχή που θα πρέπει να σημειωθεί και που ίσως να δικαιολογεί τη γενικευμένη αυτή έκφραση είναι ότι πρίν την Επανάσταση του 21 οι Εβραίοι που έμεναν στον ελλαδικό χώρο είναι γεγονός ότι δανειοδοτούσαν τους Έλληνες βεβαίως έντοκα. Στην Εβραϊκή γλώσσα "Μαλάκ" σημαίνει εισπράκτορας. Όταν λοιπόν οι εβραίοι ζητούσαν πίσω τα δανεικά οι Έλληνες έλεγαν: "Δες... τον μαλάκ", "Ήλθε πάλι ο Μαλάκ", "Να ο Μαλάκ" και έτσι δεν άργησε να ελληνοποιηθεί η λέξη σε "μαλάκα" χωρίς όμως και να αποτελεί τότε ύβρη αλλά συνεπικουρούμενη με την ελληνική σημασία της λέξης αποδιδόταν τελικά σαν βρισιά.


Ο ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΖΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ

Στην φιλιππινέζικη μυθολογία ο Μαλάκας (Malakas) ήταν ο πρώτος άνδρας που δημιουργήθηκε. Η λέξη σημαίνει "δυνατός" και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την ομόηχη ελληνική λέξη (μαλάκας).

11 Νοε 2006

ΩΩΩΩΩ ΜποταΜΠΑΟΥΓΚ έχω τρέλα!!!

Είναι βλαμμένοι. Αλλά είναι ωραίοι!Θα το λατρέψεις Salaha-din.

Δίχως όνομα2

-Το ξέρεις ότι αυτό που κάνουμε είναι λάθος;
-Το ξέρω. Το κάνουμε όμως. Και κάθε φορά με ρωτάς αυτό το πράγμα. Τι με ρωτάς αφού γίνει λοιπόν;
Οι δυο τους ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, ξέπνοοι μετά από άλλη μια μάχη του ενός σώματος με το άλλο. Ο Νίκος ανάβει τσιγάρο ενώ προσπαθεί να βρει το ρυθμό της αναπνοής του. Η φλόγα του αναπτήρα τους τυφλώνει για λίγο.
-Το ξέρεις ότι δεν πρέπει να καπνίζεις έτσι ξαπλωμένος;
-Το ξέρω...
-Γιατί το κάνεις κάθε φορά αυτό;
-Έτσι μου αρέσει...
-Παράτα αυτό το ύφος ξέρεις ότι δε μου αρέσει.
-Τι έχει το ύφος μου;
-Δεν ξέρω. Δεν μου αρέσει.Είναι αυτό που δείχνει ότι δε σε νοιάζει πια.
-Δε με νοιάζει τι;
-Για εμάς...
-Κάτσε ρε Μαράκι...(ρε πούστη μου πόσο σπαστικές μπορείτε να γίνετε εσείς οι γυναίκες από τη μια στιγμή στην άλλη). Ανάβω ένα τσιγάρο και ξαφνικά έγινα αδιάφορος; Πριν άλλα μου έλεγες...
-Πριν δε πιάνει...
-Μπα γιατί;
-Γιατί εκείνη την ώρα σου δίνομαι. Τώρα όμως όχι. Δεν μπορείς να με έχεις συνέχεια δικιά σου.
-Ποιός σου είπε ότι θέλω να σε έχω συνέχεια δικιά μου;
-Δε θες;
-Ρε τι πάθαμε...είπαμε τίποτα τέτοιο ποτέ; Είσαι παντρεμένη το ξέχασες;
-Αυτό είναι δικιά μου δουλειά να το θυμάμαι εντάξει;Και δε σε είδα να το θυμάσαι εσύ όταν μου έλεγες να κατέβω...χαμηλά...
-Μα εγώ ποτέ δε σου ζήτησα να είμαστε αποκλειστηκά ο ένας για τον άλλο. Θυμάσαι τι είπαμε; Τίποτα σοβαρό τίποτα παραπάνω.
-Ήμουν μεθυσμένη...
-Άσε τις μαλακίες εντάξει; Γιατί ήρθες ξανά τότε;
-Καλά εντάξει μην κάνεις έτσι. Πειράζει δηλαδή αν υποκρινόμαστε για λίγο το ζευγάρι;
-Δεν είμαστε ζευγάρι.
-Ε ναι είπαμε να υποκρινόμαστε. Δε γίνεται;
-Όχι
-Γιατί;
-Μη μου σπας τα νεύρα ρε Μαράκι. Μην μου κάνεις αυτό το πράγμα. Δε μπορώ να σας καταλάβω εσάς τις γυναίκες ποτέ. Απατάς τον άνδρα σου με τον καλύτερο του φίλο, συμφωνείς να μην υπάρχουν δεσμεύσεις και μετά θες αγκαλίτσες και φιλάκια. Γι' αυτά υπάρχει ο άνδρας σου.
-Ναι, πες με και πουτάνα τώρα. Εσύ δηλαδή που γαμάς την γυναίκα του καλύτερου σου φίλου τι είσαι;
-Εγώ είμαι άνδρας.
-Α και έχει διαφορά ε;
-Φυσικά έχει διαφορά. Εγώ είμαι μάγκας που τα κατάφερα. Εσύ δε ξέρω
-Ρε άντε γαμήσου!
-Έτσι με φτιάχνεις μωρό μου...
-Φεύγω.
Κάνει να ντυθεί. Ο Νίκος πάει πίσω της. Αγκαλιάζει το γυμνό της σώμα. Και τη φιλάει στο λαιμό. Ξέρει ότι δύσκολα θα του πάει κόντρα αν της το κάνει αυτό. Για λίγο επικρατεί ησυχία. Μόνος ήχος το τρίξιμο που κάνουν τα δυο κορμιά καθώς αγγίζουν το ένα το άλλο.
Στο μυαλό τους πάλι τα ίδια όπως κάθε φορά. Το αγγελάκι και το διαβολάκι.
"Μα γιατί να επικρατεί πάντα το διαβολάκι" σκέφτονται.
Μετά τίποτα.
Κενό.
Είναι μέσα της και γίνονται ένα.

10 Νοε 2006

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ

Ο ισλαμιστής συνάδελφος έγραφε προ ημερών για τους μετρητές θυμάτων στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, και αγνοώντας για λίγο όλον αυτόν τον τραγελαφικό θίασο των εγχώριων sotiles (παλιάτσων), αναφέρουμε ότι πριν δυο μέρες, ισραηλινά άρματα μάχης έπληξαν πολυκατοικία στην πόλη της Μπέιτ Χανούν της Λωρίδας της Γάζας. Θύματα; ι8 μέλη της ίδιας οικογένειας, ανάμεσα στα οποία και 8 παιδιά. Πάνω από 60 άτομα, από τα οποία τα 26 παιδιά, τραυματίστηκαν. Το Ισραήλ, με δηλώσεις επίσημων στομάτων και αυτιών, λυπάται. Η Αμερική, συνιστά "αυτοσυγκράτηση". Έτσι, δωρικά και λιτά. 200 Ισραηλινοί διαδήλωσαν μπροστά στο Υπουργείο Άμυνας κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι "έχει αίμα στα χέρια της". Ακρωτηριασμένα μέλη στους τοίχους. ΟΗΕ. Χρήσεις πυροβολικού. Λυπάμαι. Λίμνη αίματος. Ακρωτηριασμένα βλήματα οβίδες. Λύπη για θάνατο κυβέρνηση. Κυβε. Στον ύπνο. Κοιμόντουσαν. Παιδιά. Γάζα. Αίμα. Συμβούλιο Ασφαλείας. ΟΗΕ. Κοντολίζα. Αίμα. Κοιμόντουσαν. Μέλη. Αυτοσυγκράτηση σαφώς. Μέλη χέρια, πόδια, μάτια, καρδιές, καρδιές στους τοίχους. Άμαχοι. Άπατρεις. Σκοτώνοντας έναν Παλαιστίνιο, δύο, τρεις, τέσσερις, χίλιους, μυριάδες. Μυριάδες μέλη. Και αίματα. Και παιδιά.
ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑ. ZAPPING. ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ. ΠΟΙΗΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ. ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ ΨΥΧΩΝ. ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΟΛΕΘΡΟΣ. ZAPPING.

9 Νοε 2006

ΤΑΜΕΙΟΝ ΜΕΙΟΝ

Ο παπά-Μιχάλης κάθεται στις κερκίδες του Παγκρήτειου, στο παιχνίδι του αγαπημένου του Εργότελη, αλλά το μυαλό του τρέχει στις καθημερινές σκοτούρες. Από την εποχή του Αντρέα έχει να δει άσπρη μέρα ο τόπος. Τα λεφτά δεν φτάνουν με τίποτε, εύκολα το διαπιστώνει κανείς, αφού τα παγκάρια με τα κεριά δεν ξεχειλίζουν πια από κερματα, και στο κουτί του εράνου για την αποπεράτωση του ιερού ναού περισσότερα κουμπιά και μαστίχες βρίσκει κανείς παρά ευρωκέρματα. Καταραμένη ανέχεια, σκέφτηκε. Ήταν και δύσθυμος γιατί είχε μόλις μάθει τα περί αύξησης των μισθών των δικαστικών από μια κυβέρνηση που καιρό τώρα διαλαλούσε ότι το ταμείο είναι μείον θέλοντας να δικαιολογήσει την άρνησή της να δώσει τις αυξήσεις στους απεργούς εκπαιδευτικούς.
Και από την άλλη ήταν και οι αστυφύλακες στους οποίους είχε υποσχεθεί ο Μενηγκίφτης αυξήσεις, παρά το μείον ταμείον. Αυριο θα τα συζητούσαν Μενηγκίφτης και Χορσμπερέτης, να δουν τι μπορύν να δώσουν στα ακούνητα αγέλαστα στρατιωτάκια. Αλλωστε δεν θα πέσει έξω η οικονομία με μια ψωροαύξηση στους αστυνομικούς..."
"Πρέπει να προασπίσουμε τα συμφέροντά μας", σκέφτηκε κι εντέλει ο παπα-Μιχάλης το βρήκε: "Θα τους συνδικαλίσω! Παπάδες ενωμένοι ποτέ νικημένοι. Με τη βοήθεια του Χριστού θα τους γαμήσουμε τη Παναγία" είπε και σταυροκοπήθηκε...

Εδώ χαμηλόμισθο ακούνητο και αμίλητο στρατιωτάκι εν ώρα σκληρής εργασίας στα ορυχεία του Μύτικα...












Ελλάς Ελληνικών Παθογενειών



Παρακολουθώ το δελτίο ειδήσεων του Άλτερ. Φανατικά. Καλά, ψέματα. Όχι και τόσο φανατικά. Αλλά κατ’ επιλογή από τα άλλα δελτία ειδήσεων.

Στο δελτίο υπάρχει ένα τοπ 5 γεγονότων. Στο χρονικό διάστημα 1-4 Νοεμβρίου φιγουράρει με καμάρι στο τοπ 5 (μεταξύ θέσης 3-5 κινείται) η υπόθεση του προκλητικού Τζίμη Πανούση. Αγανακτισμένοι και ευσεβείς κάτοικοι της Μποταφούγκο δεν μπόρεσαν να κρατήσουν άλλο την υπομονή τους και ξέσπασαν κατά του κακοηθέστατου μουσάτου, ο οποίος προσβάλλει τα ιερά και τα όσια της φυλής (όπως είπε σε δηλώσεις του για το θέμα ο διάσημος ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής, δεξής ψάλτης, καντηλανάφτης, πωλητής ούζων, έμπορος πλαστικών σημαιών, προμόουτερ ΜΕΒΓΑΛ 48%, μέλος του συλλόγου «Καζαντζίδη σ’ αγάπησα» και νομάρχης της Μποταφούγκο).
Αρχικά στην οθόνη βλέπω ένα συγκεντρωμένο πλήθος να τραγουδάει την Υπερμάχο. Μετά διαβάζω τα πλακάτ με τα «τζίζους κράιστ πριβέιλς». Και ενώ οι ευσεβείς ειδοποιούνται ότι πλέον βρίσκονται εις τον αέρα, μία θεία περί τα 55 εκστομίζει το καταπληκτικό (ας μην ξεχνούμε ότι το θέμα μας είναι ο Πανούσης):
Αίσχος! Έχουμε γίνει χειρότεροι και από τους Τούρκους, τους Μογγόλους.

Μου πήρε ένα βράδυ συν το πρωινό χέσιμο για να αναλύσω την πρόταση της θείας. Η πρώτη μου απορία ήταν: «Μα πού κολλάνε πάλι οι Τούρκοι? Για τον Πανούση δεν είναι το ρεπορτάζ?». Μετά από κόπο κατέληξα:
Η κυρία νιώθει ότι βρίσκεται η κοινωνία σε ένα στάδιο παρακμής και σήψης, όπου οι ηθικές αξίες έχουν καταβαραθρωθεί. Όλη αυτή η εκτίμηση της κοινωνικής κατάστασης εκφράζεται με τη λέξη: Αίσχος! Ο τόνος μάλιστα της φωνής της κυρίας προσθέτει στην απογοήτευση και αγανάκτηση και θυμό.
Στη συνέχεια ψάχνουμε το υποκείμενο. Δηλαδή ποιοι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο παρακμής που περιγράφει η κυρία? Αυτό εκφράζεται με το α πληθυντικό πρόσωπο. Λέει η κυρία: «έχουμε γίνει». Ποιοι δηλαδή? Εμείς. Ποιοι εμείς? Η κυρία δεν το εκφράζει στη φράση της γιατί ο λόγος της είναι μεστός και ελλειπτικός. Όμως, η ψυχοσύνθεσή της που στηρίζεται στο συλλογικό «εμείς» δε μας αφήνει περιθώριο από το να καταλήξουμε πως η διαμαρτυρόμενη νοικοκυρά εννοεί: «έχουμε γίνει (εμείς οι Έλληνες)». Ομολογώ ότι η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι το υποκείμενο στο α΄πληθυντικό θα μπορούσε να είναι «εμείς οι κυρίες» ή «εμείς οι νοικοκυρές» ή «εμείς οι χριστιανοί ορθόδοξοι» ή «εμείς οι θεσσαλονικείς», αλλά κατέληξα στο "εμείς οι Έλληνες" γιατί το εθνικό δηλωτικό «Τούρκοι» στο τέλος της φράσης υπονοεί μια αντίθεση, δηλαδή τι άλλο παρά Έλληνες? Αν και ενίοτε το «Τούρκοι» χρησιμοποιείται συχνά στον ελλαδικό χώρο ως ποιότητας σημαντικό, δηλαδή «αυγά Τουρκίας» ή υπερβολής δηλωτικό, δηλαδή «καπνίζει σαν τούρκος» ή με υβριστική σημασία συνήθως στο γήπεδο «Τούρκοι Παοκτζηδες», θεωρώ πως η κυρία με το α' πληθυντικό εκφράζει το συλλογικό "εμείς" έτσι όπως εκφράστηκε στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στο Γρανικό, στο Ελ Αλαμέιν, στη γέφυρα του ποταμού Κβάι, στο Βίτσι και στο Γράμμο, στην Κορέα, στο Μεσολλόγι, στην Τριπολιτσά και φυσικά στην Αμάρυνθο.

Τέλος, καταλήγω ότι η κυρία εννοούσε ότι: «
Αίσχος και αγανάκτηση νιώθω, δεν πάει άλλο η ηθική κατάπτωσις του τόπου μας και του ελληνισμου. Εμείς οι Έλληνες έχουμε γίνει χειρότεροι και από τους Τούρκους». Αυτό θα το ονομάσω "αναδόμηση του ελλειπτικού λόγου της κυρίας".
Και περνάω στο προβληματικότερο σκέλος, στο πραγματολογικό. Το «έχουμε γίνει χειρότεροι» προϋποθέτει σαφώς μια ανωτερότητα, μάλλον πολιτισμική. Δηλαδή εμείς που χτίσαμε Παρθενώνες, που πρώτοι κατοικήσαμε τον πλανήτη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, που προυπήρχαμε των δεινοσαύρων, που διδάξαμε πολιτισμό σε αυτούς που τρώγαν βαλανίδια, τώρα, σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή, έχουμε γίνει χειρότεροι από ποιους? Από τους Τούρκους!!!
Γιατί από τους Τούρκους και όχι από τους Κογκολέζους όμως? Η επιλογή της κυρίας στους Τούρκους μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους:
Α) Οι Τούρκοι είναι η προσωποποίηση του όφι (που έδωσε το μήλο) επί γης. Βάρβαροι, απολίτιστοι, άξεστοι, πονηροί, άπλυτοι, μουσάτοι και φυσικά μωαμεθανοί. Ο όρος Τούρκος έχει ταυτιστεί με το αίμα και τον τρόμο. Σίγουρα η κυρία επηρεασμένη από δυτικούς περιηγητές και πολιτικούς του 16ου-19ου αιώνα υιοθετεί αντιλήψεις όπως (Fischer, A History of Europe): «Οι Τούρκοι απλώς υπάρχουν, χωρίς γόνιμες ιδέες, τίποτε παραπάνω από σκοτεινοί αγριάνθρωποι…μια μικρή άξεστη ανατολίτικη φυλή…». Όπως άλλωστε διαβάζουμε στο βαρώνο Μυνχάουζεν: «από πίστη και ανθρωπιά πολεμάς τον όποιο Τούρκο» ή (Viret) «Οι Τούρκοι είναι η ράβδος, η μάστιγα και η οργή του Θεού». Μάλλον λοιπόν σκεπτόμενη η κυρία και το περιφρονητικό απόφθεγμα του Μέτερνιχ «Εσείς είστε Τούρκοι και θα παραμείνετε Τούρκοι», δήλωσε έντρομη με αφορμή τον Πανούση ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε γίνει χειρότεροι από τους Τούρκους!!! Γρηγορείτε!
Β) Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αναρωτηθεί γιατί επέλεξε τους Τούρκους και όχι τους επίσης άξεστους και απολίτιστους (ίσως και πλακουτσομύτηδες) Αβορίγινες. Η απάντηση εύκολη: Η κυρία μπορεί να έχει διαβάσει για το Μέτερνιχ αλλά δεν μπορεί να γνωρίζει και την ύπαρξη μιας φυλής 5000 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Γιατί όμως δεν επέλεξε, για παράδειγμα, τους Νιγηριανούς που επίσης είναι απολίτιστοι, άπλυτοι, μωαμεθανοί (και ενίοτε παγανισταί), ζουν ανάμεσά μας κλπ κλπ??? Εδώ η απάντηση είναι δυσκολότερη. Μετά από το χέσιμο θεώρησα πως προτίμησε τους Τούρκους γιατί η «ελληνική συλλογική μνήμη» (μπουχαχα) έχει πολλά παραδείγματα βαρβαρότητας των Τούρκων (σφαγές, βιασμοί, εξανδραποδισμοί, οθωμανικά), ενώ για τους Νιγηριανούς γνωρίζουμε γενικώς και αορίστως ότι είναι άπλυτοι και ανίκανοι να κάνουν μια δουλειά της προκοπής πέραν του να πωλούν πειρατικά σιντίζ. Τέλος, οι Τούρκοι παραπέμπουν στην εποχή της διαβόητης Τουρκοκρατίας όταν δηλαδή είχαμε παρακμάσει (εμείς, οι Έλληνες πάντα) σε απίστευτο βαθμό και είχαμε εντρυφήσει στη σπλάτερ κουλτούρα. Η παρακμή του σήμερα που μας οδηγεί ο Πανούσης φέρνει μνήμες στην κυρία εκείνης της παρακμής της Τουρκοκρατίας. Συνεπώς, συνειρμικά η κυρία καταλήγει ότι έχουμε γίνει «χειρότεροι από τους Τούρκους», δηλαδή περνάμε μια νέα φάση Τουρκοκρατίας στα έθιμα και στον κοινωνικό βίο.

Και φτάνουμε στο τελευταίο σκέλος της φράσης της κυρίας: «…τους Τούρκους, τους Μογγόλους». Ο λόγος αν και ελλειπτικός είναι επεξηγηματικός. Καταπληκτική η χρήση του λόγου από την κυρία. Το «τους Μογγόλους» αποτελεί επεξήγηση στο β’ όρο σύγκρισης «Τούρκους». Προβληματίστηκα έντονα για το αν ο ομοιόπτωτος προσδιορισμός Μογγόλους αποτελεί επεξήγηση στο Τούρκους, καθότι «επεξήγηση αποτελεί ο ομοιόπτωτος προσδιορισμός που διασαφηνίζει τον προηγούμενο προσδιοριζόμενο όρο, όταν αυτός έχει νόημα γενικό, ασαφές και ακαθόριστο». Συνεπώς μου φαίνεται αδιανόητο η κυρία να θεωρούσε ότι το

"Τούρκους" είναι ασαφές και γενικό για το ελληνικό, πολυτυραννισμένο από τους Τούρκους, κοινό που την παρακολουθούσε από την οθόνη του Άλτερ. Όλοι, άλλωστε, ξέρουμε καλά τί είναι οι Τούρκοι. Γνωστός μάλιστα τηλεβιβλιοπώλης της πόλης μας έχει εκδώσει εδώ και χρόνια βιβλίο με τίτλο «Αυτοί είναι οι Τούρκοι». Άρα, προς τι η επεξήγηση «Μογγόλοι» που μάλλον σύγχυση προκαλεί? Εκτός αν πρόκειται για παράθεση, δηλαδή με το «τους Μογγόλους» προσδίδει στο Τούρκους ένα κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα, τη Μογγολική καταγωγή τους. Νομίζω όμως ότι ο σκοπός της κυρίας ήταν να χρησιμοποιήσει το Μογγόλους όχι τόσο για τα εθνικά χαρακτηριστικά που μεταφέρει η λέξη αλλά για τα ποιοτικά γνωρίσματα που αναγνωρίζει ο δυτικός πολίτης σε αυτή τη λέξη. Χειρότεροι και από τους Τούρκους, οι Μογγόλοι όχι μόνο έσφαξαν, έκαψαν, λεηλάτησαν, αλλά σε αντίθεση με τους Τούρκους δεν προσπάθησαν καν να γίνουν Ευρωπαίοι. Παρέμειναν νομάδες και βάρβαροι, επιστρέφοντας στη γενέτειρά τους εκεί κάπου στις Ουρολοαλταικές άλπεις.

Τελικά μπερδεύτηκα με όλα αυτά. Ο Πανούσης πού κολλάει κυρία μου? Μήπως να σας στείλουμε για κοινωνικό τουρισμό στην Καππαδοκία να συνέλθετε λίγο?
Χμμ... Τώρα που βλέπω το Σουλεϊμάν το Νομοθέτη, κάτι φέρνει σε Τζιμάκο. Όχι?
Τέλος, θα ήθελα να αφιερώσω στην εξαιρετική κυρία του συνδέσμου Αγιοριτών προσκυνητών "ο βυζαντινός μπακλαβάς" το παρακάτω τραγουδάκι, υπενθυμίζοντας ότι άλλο πράγμα οι Μογγόλοι και άλλο οι Τούρκοι.
Το άσμα υπάρχει και στην καταπληκτική σκα-λάτιν εκτέλεση των Ska Cubano.
Istanbul was Constantinople
Now it's Istanbul, not Constantinople
Been a long time gone, Constantinople
Now it's Turkish delight on a moonlit night
Every gal in Constantinople
Lives in Istanbul, not Constantinople
So if you've a date in Constantinople
She'll be waiting in Istanbul
Even old New York was once New Amsterdam
Why they changed it I can't say
People just liked it better that way
So take me back to Constantinople
No, you can't go back to Constantinople
Been a long time gone, Constantinople
Why did Constantinople get the works
That's nobody's business but the Turks
Istanbul (Istanbul)Istanbul (Istanbul)
take me back to Constantinople
No, you can't go back to Constantinople
Been a long time gone, Constantinople
Why did Constantinople get the works
That's nobody's business but the Turks
Istanbul




Σε πείσμα όσων κριτικάρουν τη USSR, κάποιοι επιμένουν να τρώνε τη μοσχαρόσουπά τους σοβιετικά (μου'πεσε λίγο παραπάνω σέλινο βέβαια).





Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη προώθηση βιολογικών προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, σήμερα αποφάσισα να γίνω δέντρο.
Είχα δίλλημα ως προς το αν θα προτιμούσα να γινω walnut tree (keane), lemon tree (fools), apple tree (badu), porcupine tree, fake plastic tree (καθόλου γοητευτικό), Joshua tree, Christmas tree (μέρες που έρχονται) και ούτω καθεξής. Προτίμησα το αυτονόητο.




Ο Malente σήμερα στη Θεσσαλονίκη.
Ο d.j. Malente εμφανίστηκε στη δισκογραφία το 2000 με το "The Spirit of Malente" ένα κράμα electro-funk με στοιχεία cuban και ska. Δίσκος απόλυτα καλοκαιρινός με πολύ party mood. Ειδικά το πρώτο κομμάτι boogaloo κάνει και τον πιο ξενέρωτο φαν του Cave να κουνάει ρυθμικά τα ποδαράκια του.

Ο καινούριος δίσκος έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο
How Can You Still Stand to Stand Still. Κομμάτια μπορεί να ακούσει κάποιος στο http://www.m-a-l-e-n-t-e.de/

Θα επανέλθω με Cinematic Orchestra, που παίζουν τη Δευτέρα στη Μποταφούγκο μας, μόνο με 28 ευρά (ζήλια ψώρα nikolakisdiaselos, χε χε). Μπορεί να χουμε σκοταδιστές και βλαχόΠανίκες αλλά εχούμε και μερικά καλά.

5 Νοε 2006

Η ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ

Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η παρουσία της femme-fatale του ελληνικού υπουργείου Παιδείας στη Βουδαπέστη την 23η Οκτώβρη -ημέρα εθνικής γιορτής για τους Ούγγρους μετά το 1990- για τον εορτασμό των 50 χρόνων από την εξέγερση του 1956.



Του ειδικού μας συνεργάτη και μυστικού πράκτορα Humanimal


Αιτίες όμως είναι η αηδία από το σύνδρομο της πολυεπίπεδης ανάγνωσης και ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων ανάλογα με την ιδεολογική ταυτότητα του υποκειμένου καθώς και απ’ τη διαχρονική στάση των κυριάρχων να στρεβλώνουν την ιστορική πραγματικότητα προς ίδιον όφελος, αφού δυστυχώς αυτοί είναι οι νικητές και οι επίσημοι γραφείς της. Τι σχέση έχει μισό αιώνα μετά η Μαριέττα (η προσωποποίηση βοηθά σχηματικά, στη θέση της θα μπορούσε να ναι οποιαδήποτε δομική μορφή της Βαβυλώνας) με τους εξεγερμένους ούγγρους προλετάριους κατά της κομματικής γραφειοκρατίας και του ιδιόμορφου καπιταλισμού που είχε επιβάλλει η Μόσχα στους δορυφόρους της; Ποιους πραγματικά τίμησε εκεί; Eνστερνίζεται άραγε την αυτοοργάνωση και την αυτενέργεια ως μεθόδους για την αποτίναξη των εξουσιαστικών κοινωνικών δομών;


Προφανώς, η κυρίαρχη τάξη βρήκε την ευκαιρία να προσεταιριστεί με το χυδαίο, μεταμοντέρνο τρόπο της (και) τη λαϊκή εξέγερση του ’56 και να προσθέσει νέα επιχειρήματα στο ιδεολογικό της οπλοστάσιο κατά του σταλινισμού και των παραφυάδων του. Το κρίσιμο ερώτημα που θα τεθεί, έχει δυστυχώς μεταφυσική οντότητα: Τι θα έκανες αν ήσουν εκεί, τότε, Μαριέττα; Λίγα λόγια για το ιστορικό πλαίσιο και ο καθείς ας φανταστεί…


Οι κοινωνικές αντιθέσεις στην ανατολική Ευρώπη βρίσκονταν σε όξυνση μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953 και την αποσταλινοποίηση που εξήγγειλε το 20ό συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. Τα γεγονότα στην Πολωνία -η εργατική εξέγερση στο Πόζναν και η ανάδειξη νέας κομμουνιστικής ηγεσίας μετριοπαθούς απόχρωσης- έδωσαν θάρρος στους κύκλους των διανοούμενων και φοιτητών της Ουγγαρίας, που από καιρό ήδη ασκούσαν κριτική στην ολοκληρωτική φύση του καθεστώτος και ζητούσαν μεταρρυθμίσεις.

Οι συνθήκες κραυγαλέα το απαιτούσαν: ανελεύθερη κοινωνική ζωή, αυξημένα προνόμια για τον κομματικό και κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους, βίαια κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής ιδιοκτησίας. Η οικονομική εξάρτηση της Βουδαπέστης απ τη Μόσχα ήταν βαθιά, καθώς όχι μόνο ήταν υποχρεωμένη να καταβάλλει το 20% της ετήσιας παραγωγής της με τη μορφή πολεμικών αποζημιώσεων, λόγω της συμμαχίας με τους ναζί, αλλά και γιατί τα τότε ανακαλυφθέντα κοιτάσματα ουρανίου στο έδαφός της είχαν περάσει στη δικαιοδοσία των σοβιετικών -ό,τι περίπου κάνουν και οι δυτικές πολυεθνικές σήμερα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Οι κύκλοι αυτοί, ολίγον από φοιτητοδιανοούμενους σε συνεργασία με τη μέση τάξη, ζητούσαν και την ανάδειξη νέου πολιτικού διαχειριστή, του Ίμρε Νάγκυ, ενός κομμουνιστικού στελέχους που παραμέρισαν οι σταλινικοί μετά τη διετή πρωθυπουργική θητεία του (1953-1955). Τα προλεταριακά στρώματα από τη σκοπιά τους χλεύαζαν τις ενδοκομματικές αντιθέσεις και τις αστικές φιοριτούρες, ενώ η βασική τους επιδίωξη ήταν η εργατική αυτοδιεύθυνση.


Ο επιταχυντής των εξελίξεων ήταν η διαδήλωση τη 23ης Οκτώβρη που οργάνωσε η πανεπιστημιακή κοινότητα για την πολωνο-ουγγρική αλληλεγγύη και την ανεξαρτησία από τους σοβιετικούς. Η ανταπόκριση ήταν μαζική, καθώς συγκεντρώθηκαν 200.000 διαδηλωτές, τους οποίους ο γραμματέας του ΚΚ Ουγγαρίας, Γκεράι ,είχε με ραδιοφωνικό μήνυμα αποκαλέσει "καθάρματα" και ανακαλέσει στην τάξη -μάταια.

Αργά το βράδυ οι δήμιοι της ΑVΟ (μυστική υπηρεσία ασφαλείας) που φρουρούσαν το ραδιοφωνικό μέγαρο άνοιξαν πυρ κατά του συγκεντρωμένου πλήθους και 15 άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφασή τους να διαδηλώσουν κατά της απολυταρχίας. Οι εξελίξεις ήταν επαναστατικές και άμεσες: γενική απεργία διαρκείας, εφοδιασμός σε οπλισμό, κατάληψη στρατηγικών σημείων της Βουδαπέστης. Κάτω από την πίεση των γεγονότων ο "δημοφιλής" Νάγκυ διορίζεται πρωθυπουργός και ζητά να κατατεθούν τα όπλα υποσχόμενος εκδημοκρατισμό. Παράλληλα κηρύσσει στρατιωτικό νόμο και προσκαλεί τα σοβιετικά στρατεύματα που σταθμεύουν στην Ουγγαρία να επιβάλουν την τάξη. Οι ασφαλίτες της ΑVΟ ενώνονται με τους εισβολείς και ξεκινούν αιματηρές οδομαχίες στην πρωτεύουσα, αναγκάζοντας το Νάγκυ να διαλύσει την AVO την 27η Οκτώβρη προς κατευνασμό του πλήθους. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία του τακτικού ουγγρικού στρατού συνέδραμε τους εξεγερμένους με δυνάμεις και οπλισμό, ανάγκασε τους σοβιετικούς να αποχωρήσουν απ’ τη Βουδαπέστη την 29η Οκτώβρη και να διορίσουν νέο γεν. γραμματέα του ΚΚ Ουγγαρίας τον Γιάνος Κάνταρ. Ο νέος εγκάθετος διαχειριστής ( ο οποίος εκτελέστηκε σε γιουγκοσλαβικό έδαφος το καλοκαίρι του 1958 ως ρεφορμιστικό στοιχείο) αδυνατώντας να ελέγξει την κατάσταση, κηρύσσει την ουδετερότητα της χώρας από το σύμφωνο της Βαρσοβίας και ωθεί το Κρεμλίνο να εξαπολύσει τη δεύτερη και ολοκληρωτική του επίθεση την 4η Νοέμβρη. Η δύναμη πυρός των σοβιετικών ήταν συντριπτική και μέσα σε δύο εβδομάδες εξάλειψε όποια εστία αντίστασης μέσα στην πόλη. Η καταστολή της επανάστασης σήμανε την απαρχή διώξεων και εκτοπισμού χιλιάδων αντιφρονούντων, ενώ διαδηλώσεις και απεργίες συνεχίσθηκαν τουλάχιστον για δύο ακόμη χρόνια.


Καθοριστική σημασία στην όλη επαναστατική διαδικασία είχε ο σχηματισμός και η δράση των εργατικών συμβουλίων, αφού κάθε άλλη μορφή οργάνωσης και διεκδίκησης ήταν ελεγχόμενη απ το κράτος-κόμμα. Η αυτονομία της εργατικής τάξης εμπεδώθηκε μέσα από την αυτοδιαχειριζόμενη δράση των συμβουλίων της, που συντόνιζαν τις κινήσεις των εξεγερμένων μέσα απ τις γενικές συνελεύσεις. Τα εργατικά συμβούλια, χωρίς ενδιάμεσο όργανο, μετέφεραν την ελεύθερη έκφραση των εργαζομένων σε περιφερειακό επίπεδο, εγκαθιστώντας στις εξεγερμένες περιοχές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Απώτατη κατάληξη ήταν ο σχηματισμός του "επαναστατικού συμβουλίου της μείζονος Βουδαπέστης", του ευρύτερου συλλογικού οργάνου των επαναστατών απέναντι στο κομματικό κράτος και τους πάτρωνές του. Μέσα απ τις γενικές συνελεύσεις του σχεδιάστηκαν η απεργία διαρκείας, ο εξοπλισμός των εργατών και αντιμετωπίστηκαν τα οικονομικά ζητήματα: η μισθοδοσία των απεργών συνεχίστηκε με αυξήσεις και οργανώθηκε ο επισιτισμός με αδιαμεσολάβητες συναλλαγές με τους επαναστατημένους αγρότες που είχαν διαλύσει τα κολχόζ-κάτεργα.


Η ιδιαίτερη αναφορά στα εργατικά συμβούλια έγινε γιατί με την οργάνωσή τους παρέχουν διαχρονικά άρτιο δείγμα πολιτικής αυτοδιαχείρισης απέναντι στις εξουσιαστικές δομές και κατέδειξαν πως η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας ως μέσο για τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας δεν βρίσκεται στο χρεοκοπημένο μοντέλο της εθνικοποίησής της, αλλά στην κολεκτιβιστική και αδιαμεσολάβητη διαχείρισή της.


Συμπυκνώνοντας, η μαχόμενη ουγγρική επανάσταση έφτασε μέσα σε δύο εβδομάδες στα όρια της καταστροφής του παλιού κόσμου και προέταξε την αυτοοργάνωση ως το μέσο για την οργάνωση της χειραφετημένης κοινωνίας. Μέσα στη δίνη των προταγμάτων της, εξακολουθώ και αναρωτιέμαι τι αλήθεια τίμησαν η Μαριέττα και οι ομόστοιχοί της...


Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν αλιεύτηκαν από τον αστικό τύπο της 27ης Οκτώβρη καθώς και από τη μπροσούρα "Η ουγγρική επανάσταση του 1956", που εξέδωσε στην Αθήνα η αναρχική ομάδα ORA NIHIL το Νοέμβρη του 1996.