30 Μαρ 2007

ομολογώ οτι 'χα πει πως τώρα πια μόνος θα ζήσω μα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σε γκρεμό (Βαλάντης, "Ομολογώ")

Πώς να ομολογήσει κανείς τα ανομολόγητα περί των ομολόγων; Πανθομολογουμένως ουτε στον εξομολόγο δεν λέγονται αυτά.

Και όμως κ. Τσιτουρίδη, δείτε ποιους εξέχοντες και επιφανείς άνδρες έχετε στο πλευρό σας:



Τον μεγιστο αοιδό Βαλάντη, από του οποίου την παρρησία μπορείτε να παραδειγματισθείτε.







Τον Ερνάν Εσε. Διαβάστε το κάτωθι, μπας και βρείτε την απάντηση στο ερώτημα "ποιος μπορεί να με βοηθήσει τώρα;".



Τον ηθοποιό Κρίστιαν Σλέητερ, στον οποίο μπορείτε να πάτε αφού πάρετε την απόφαση να εξομολογηθείτε την αλήθεια για τα ομόλογα.



Τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Αφού ανοίξετε την καρδιά σας στον εξομολογητή, αυτός θα σας δώσει μια εικόνα του αγίου, να προσεύχεστε νυχθημερόν για συγχώρεση.

Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ή αστροναύτης ή ακροβατης στο τσίρκο ή ποδοσφαιριστής στον ΠΑΟΚ ή... ειδικός φρουρός στην ΕΛ.ΑΣ.

Γίνε κι εσύ ειδικός φρουρός της ΕΛΑΣ και απέκτησε το σούπερ γουάου αποκλειστικό προνόμιο να πυροβολείς κατά βούλησιν στον αέρα για να απωθείς τους διαδηλωτές...

Δες κι εδώ, ζαγάρι, ο Βύρων και το υπουργείο του προσφέρουν και άλλες σούπερ επαγγελματικές ευκαιρίες:
http://www.ydt.gr/main/Section.jsp?SectionID=14817

Βόλτα στην πόλη

Οι ομορφιές της Σαλονίκης. Ολ φότος κόρτεσι οφ pipermaru, της οποίας το χέρι ευτυχώς δεν τρέμει σαν το δικό μου και μπορεί και τραβά καμιά φωτογραφία της προκοπής.






Το μετρό έπιασε δουλειά στη Θεσσαλονίκη (και γέμισε την πόλη διαφημιστικές λαμαρίνες-πραγματικά κοσμήματα, η συγκεκριμένη είναι επί της Βενιζέλου, λίγο πριν το Μπεζεστένι). Αλλά το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν θα μας πιάσει κότσο να αρχίσουμε να πηγαίνουμε φαντάροι από τα 18.





Λίγο παρδίπλα, ένας ακόμη συμπολίτης μου προφανώς δεν εκτιμά την εργατικότητα του μετρό και του ΥΠΕΧΩΔΕ, και μας προτρέπει σε κοπροφαγία. Τσάτσος του Ευαγγελάτου, μάλλον.









Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι θα κάνουν γιορτή άμα πεθάνει ο κ. Πρετεντέρης. Προφανώς δεν τους αρέσουν οι ανατροπές, τίποτε αναρχοσυντηρητικοί θα είναι. (γωνία Αγίου Δημητρίου με Βενιζέλου)

Σεξιστικό... (με μαρκαδόρο, κάπου ανάμεσα στο πατσατζίδικο του Τσαρουχά και το Μπιτ Παζάρ)

Η αγαπημένη μου οδός. (γωνία Βασιλέως Ηρακλείου με Βενιζέλου)

29 Μαρ 2007

Ο συνωστισμός των χορτοφάγων δεινοσαύρων

Σε προηγούμενο ποστ είχαμε μιλήσει για τα λόμπι των γενιτσαροφαγικών ζόμπι που δεν είναι χορτοφάγα. Σήμερα βρήκα κάτι αντίστοιχο, για τα χριστιανοδεξιά λόμπι στις ΗΠΑ, που προωθούν την άποψη ότι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους είναι αυτή που αναγράφεται στις γραφές (πχ στη Γένεση) και έχουν βαλθεί μάλιστα να το αποδείξουν με επιστημονικό τρόπο.



Ιστορία του Σύμπαντος, όπως την μαθαίνουν οι επισκέπτες του Μουσείου της Δημιουργίας στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ: Οι δεινόσαυροι αρχικά ήταν φιλήσυχα, χορτοφάγα πλασματάκια, μέχρι που κάνανε τη μαλακία ο Αδάμ και η Εύα και εκδιωχθήκανε από τον Παράδεισο. Το λέει και η Γένεση, αφού ο θεός δίνει πράσινα βοτάνια (βρε μπας ήταν τίποτε άλλο το βοτάνι;) σε όλα τα πλάσματα για να τρωνε. Οι δεινόσαυροι είχανε μεγάλα κοφτερά δόντια για να μπορούν να ανοίγουν ευκολότερα τις καρύδες. Και μη νομίζετε ότι εξαφανίστηκαν στον κατακλυσμό του Νώε οι δεινόσαυροι. Όχι, όχι, σύμφωνα με τους επιστήμονες που δημιουργήσανε το μουσείο αυτό, ο Νώε είχε προβλέψει ότι το μέγεθος των δεινοσαύρων θα του δημιουργούσε πρόβλημα, και για το λόγο αυτό ανέβασε στην Κιβωτό μόνο μωρά-δεινοσαυράκια.
(αλήθεια, φαντάζεστε τα δεινοσαυράκια να κάνουν κοπάνα από το κρυφό σχολειό, για να προλάβουν την ύψωση του λαβάρου του Κατακλυσμού από τον Παλαιών Μεσσοποταμιών Νώε, και να συνωστίζονται στην προκυμαία προκειμένου να μπουν στην Κιβωτό; χαχαχα).

Αν τώρα ενδιαφέρεστε να μάθετε και άλλα πράγματα για την τύχη των δεινοσαύρων, επισκεφτείτε http://www.answersingenesis.org/
Αν θέλετε επίσης, μπορείτε να
προσευχηθείτε και να ενισχύσετε οικονομικά την προσπάθεια του μουσείου.
Και δείτε και κάτι άθεους βέβηλους στον δικτυακό τόπο Alternet που δυσφημούν την εν λόγω ευλογημένη προσπάθεια.
Στις φωτογραφίες βλέπουμε ένα δεινοσαυράκι (αριστερά) που, μετά το Συνωστισμό, μπήκε στην Κιβωτό (δεξιά) για να σωθεί από τον Κατακλυσμό. Ενδεχομένως σήμερα να προσχωρούσε στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό.

23 Μαρ 2007

ΕΛΛΑΔΑΡΑ!!!!!!!!!!!!!


Εφημερίδα του εθνικού, δεξιού, ελβετομποτοξικού, περήφανου και εργολαβικού λόμπι προσφέρει στους αναγνώστες της από μία ελληνική σημαία. Για το σπίτι, το γραφείο, το μπαλκόνι, το βεβηλωμένο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, τον στολισμό της κάσας ενός χρυσαυγίτη που έπεσε ηρωικά απ' τις πέτρες των κουκουλοφόρων, τον σημαιοστολισμό του μαγαζιού του Άδωνι, την επικάλυψη της βαλίτσας με τα ευρώ, τον Θούριο του Πολύδωρα, τις σεξουαλικές Βουλγαρο-βίζιτες, το νέο ράσο του Χριστόδουλου, τις σαλιάρες των ΔΑΠιτών, το κωλόχαρτο των βουλευτών, τη φουστανέλα των παλικαριών που ετοιμάζονται να καταπιούν τους Τουρκαλάδες στο γήπεδο.
Ζήτω το Έθνος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

22 Μαρ 2007

Ζήτω η 25η Μαρτίου (και τα καινούργια μας έπιπλα) νο2



Τι νομίζατε; Μόνο ο κ. Παπαγεωργόπουλος είναι του ιππικού; Οχι, νάτος κι ο Πανίκας, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης, μέρες που είναι. Αλλωστε έκανε και δηλώσεις σήμερα, για αυτούς που καίνε τις σημαίες, καταδικάζοντας τέτοιες ενέργειες.

Αλλο τίποτε να πω δεν έχω. Ζήτω, το έθνος, η 25η Μαρτίου, και τα καινούργια μας έπιπλα (σε αυτό περί επιπλών κυριολεκτώ!).

Σοσιαλφοβία


Τσιγάριζα σήμερα το μεσημέρι τα κρεμμύδια, όταν η συμπλογκερίτισσα pipermaru μού ανακοίνωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι πάσχω από κοινωνική φοβία ή αγχώδη κοινωνική διαταραχή (σόσιαλ φόμπια, αγγλιστί). Από την ταραχή μου, αντί για τσιγάρο, άναψα ένα κρεμμύδι.


Η σελίδα http://www.socialphobia.org/ αναφέρει σχετικά:


“Μια γυναίκα στέκεται στην ουρά σε ένα ταμείο και φοβάται ότι όλοι κοιτάζουν αυτήν. Το ξέρει ότι αυτό δεν συμβαίνει στα αλήθεια, ωστόσο ο φόβος της είναι υπαρκτός. Έρχεται η σειρά της και πρέπει να μιλήσει στον ταμία. Προσπαθεί να χαμογελάσει αλλά η φωνή της βγαίνει τρεμάμενη. Είναι σίγουρη ότι έχει γελοιοποιηθεί.


Κάποιο άλλο άτομο στέκεται μπροστά στο τηλέφωνο και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του να σηκώσει το ακουστικό και να κάνει το τηλεφώνημα. Φοβάται όμως να τηλεφωνήσει στον ΟΤΕ και να μιλήσει με έναν άγνωστο υπάλληλο για κάποιο ζήτημα που τον/την απασχολεί. Επίσης φοβάται να τηλεφωνήσει και σε άτομα που γνωρίζει προσωπικά γιατί φοβάται ότι μπορεί να το κάνει την λάθος στιγμή και να τους ενοχλήσει. Νιώθει την απόρριψη προτού καν καλέσει. Από τη στιγμή που θα κάνει την κλήση και θα τελειώσει με αυτήν, θα καθίσει και θα αναλύσει λέξη προς λέξη τη συνομιλία και το κατά πόσον ήταν καταδεκτική η στάση του ατόμου στην άλλη μεριά της γραμμής. Αποφασίζει ότι ως συνήθως στο τηλεφώνημα είπε ένα κάρο βλακείες και πράγματα που δεν θα έπρεπε να έχει πει. Νιώθει ντροπή.


Κάποιος άλλος φοβάται να βγει έξω στο δρόμο, γιατί νιώθει ότι όλοι οι περαστικοί τον κοιτάζουν, και ακόμη χειρότερα μπορεί να συναντήσει κάποιον γνωστό και να αναγκαστεί να τον χαιρετήσει. Βλέπετε, δεν πιστεύει ότι όντως μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο -να χαιρετήσει κάποιον που τυχαία συνάντησε στο δρόμο χωρίς να γελοιοποιηθεί. Φοβάται ότι η φωνή του θα βγει αδύναμη και ο άλλος θα καταλάβει την αδυναμία του. Και δεν θέλει σε καμία περίπτωση να μάθει ο οποιοσδήποτε την φοβία του. Ετσι λοιπόν δεν κοιτάζει κανέναν στο πρόσωπο, και ελπίζει ότι θα φτάσει στο σπίτι χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει με κανέναν.


Ενας πρωτοετής φοιτητής δεν θέλει να πάει στο πρώτο μάθημα γιατί ανησυχεί μήπως ο καθηγητής θα του ζητήσει να συστηθεί στους συμφοιτητές του -ένα μάτσο αγνώστους για την ώρα.


Άλλος, αποφεύγει τα πάρτι και τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Είναι μόνος, ωστόσο επιμένει να μην πηγαίνει πουθενά γιατί φοβάται να γνωρίσει καινούργιους ανθρώπους. Ποιος ξέρει τι θα πουν και τι θα σκεφτούν όλοι αυτοί; Είναι σίγουρος ότι όλοι αυτόν θα κοιτάζουν.


Όσοι πάσχουν κοινωνική φοβία (αγχώδη κοινωνική διαταραχή) νιώθουν εκνευρισμό σε δημόσιους χώρους, νομίζουν πως όλοι τους παρατηρούν και τους κατακρίνουν. Ορθολογικά σκεπτόμενοι γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιοι δεν ισχύει. Εντούτοις δεν μπορούν να νιώσουν άνετα. Πιστεύουν ότι και μόνο η παρουσία του άλλου αρκεί για να γίνουν αντικείμενο κατακρίσεων.


Στην καθημερινότητα, μπορείς απλώς να τους αφήσεις μόνους τους πίσω από μια κλειστή πόρτα. Ωστόσο τι γίνεται όταν η κοινωνική επαφή είναι αναπόφευκτη με κάποιον που είναι θέσει ανώτερος από τον “ασθενή” (π.χ αφεντικό στη δουλειά); Για σκεφτείτε ένα τέτοιο άτομο να δίνει μια συνέντευξη για δουλειά.


Παρότι πρόκειται για την τρίτη πιο διαδεδομένη ψυχική πάθηση στις ΗΠΑ, η έλλειψη ενημέρωσης για αυτήν αλλά και η ίδια η φύση της πάθησης (ο φόβος να μιλήσεις, να ανοιχτείς) οδηγεί τους πάσχοντες στη σιωπή ή και στην εθελοτυφλία –κάποιες φορές”.

Τhomas A. Richards, Ph.D.
Psychologist

Επτά νομικοί για τη δίκη των 49

Από τον σημερινό τύπο:
"Η γνώμη μας είναι ότι η ένωση προσώπων που συνέρχονται να διαδηλώσουν δεν εμπίπτει στις προβλέψεις του άρθρου 187 του ποινικού κώδικα για σύσταση συμμορίας. Για να συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να υπάρχει ένωση ανθρώπων που σκοπό έχουν να τελέσουν κάποια εγκλήματα, τα οποία έχουν συγκεκριμένη βαρύτητα, δηλαδή ελάχιστο όριο ποινής πάνω από ένα χρόνο. Η ένωση μόνο με σκοπό τη διαδήλωση δεν είναι αξιόποινη. Η θέση μας αυτή απορρέει από την κατοχύρωση του δικαιώματος του 'συνέρχεσθαι' του άρθρου 11 του Συντάγματος. Οι αξιόποινες πράξεις που αποδίδονται στον καθένα θα πρέπει να είναι εξατομικευμένες".
Νίκος Παρασκευόπουλος, Ι. Μανωλεδάκης, Σ. Αλεξιάδης, Λ. Μαργαρίτης, Ε. Συμεωνίδου-Καστανίδου, Μ. Καϊάφα-Γκμπαντή, Γ. Καλφέλης.

Ζήτω η 25η Μαρτίου (και τα καινούργια μας έπιπλα) νο1



Απόσπασμα από τη φετινή διακήρυξη του Τζ. Μπους
για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου:
"Οι ΗΠΑ και η Ελλάδα μοιράζονται φιλία πολλών ετών, η οποία έχει οικοδομηθεί πάνω σε κοινές αξίες και στην ακατάλυτη αγάπη για την
ελευθερία. Πολλοί από τους θεμελιωτές των ΗΠΑ μελέτησαν την ελληνική ιστορία και εμπνεύστηκαν από τα
δημοκρατικά ιδεώδη κατά την εκπόνηση του συντάγματός μας. Οι θεμελιωτές της σύγχρονης Ελλάδας έλαβαν την υποστήριξη της δικής μας νεαρής δημοκρατίας κατά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας τους το 1821, και τα έθνη μας ήταν σύμμαχοι σε όλες τις μείζονες συγκρούσεις του 20ού αιώνα. Σήμερα συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε από κοινού την ελευθερία στο παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, καθώς ελληνικές και αμερικανικές δυνάμεις εργάζονται για να θέσουν τα θεμέλια της ειρήνης για τις μελλοντικές γενιές”.

21 Μαρ 2007

Φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης, 21-03-07


Καλύτερα να εγκαινιάζουν σχολεία δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές, παρά να εγκαινιάζουν σχολεία-φυλακές καμίας ευκαιρίας. Κι ακόμη καλύτερα βέβαια θα ήταν, απ' έξω από τα εγκαίνια, να μην τρώνε ξύλο και χημικά οι φοιτητές για χάρη της Μαριέττας.

Middlefinger


Εξαιρετικό το αφισάκι (περισσότερα για τους Ηλιόσπορους στους διαδικτυακούς χώρους που αναγράφονται στο κάτω μέρος της αφίσας)

Χαϊλένταμ, Γερμανία, 2007

Από την έκδοση "…στο δρόμο για το Heiligendamm"
(όπως αναδημοσιεύτηκε στη σημερινή εφημερίδα "Μακεδονία")


Με αφορμή και φόντο τη σύνοδο των G8 στο Χαϊλένταμ της Γερμανίας, η γερμανική προεδρία προωθεί μια σειρά από μέτρα αστυνομοκρατίας, με στόχο να εδραιωθούν στο σύνολο των κρατών-μελών της Ε.Ε. πιο σκληρές πολιτικές καταστολής και ποινικοποίησης των αντιστάσεων.

Στα σχέδια αυτά, που αγγίζουν τα μεγάλα κεφάλαια της "τρομοκρατίας" και της "λαθρομετανάστευσης", σχεδιάζεται, όπως έγινε γνωστό στα μέσα Γενάρη, ένα πρωτόκολλο προληπτικής καταστολής για τις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε. Εξάλλου, με βάση εγχειρίδιο συνεργασίας των αστυνομιών της Ε.Ε. που υιοθετήθηκε το Δεκέμβρη, ο όρος "τρομοκρατία" φαίνεται να ταυτίζεται με τις διεθνείς διαδηλώσεις. Με τέσσερις νέες αποφάσεις, που προωθούνται επίσης, εισάγεται μια νέα διακρατική συνεργασία, που καθρεφτίζει τη συνθήκη του Πριμ (σημ.: Μάιος 2005, συνθήκη μεταξύ Γερμανίας, Βελγίου, Ισπανίας, Γαλλίας, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας και Αυστρίας)…

H σύνοδος θα κοστίσει 92 εκατ. ευρώ, από τα οποία μόνο τα 23 εκατ. ευρώ θα καταβληθούν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας, ενώ το υπόλοιπο κόστος των 69 εκατ. ευρώ θα το πληρώσει το κρατίδιο του Meckbourg - Western Pomerania. Το κόστος μόνο για την ασφάλεια της συνόδου των G8 ανέρχεται σε 34 εκατ. ευρώ, ενώ ο φράχτης που σηκώνεται γύρω από τον οικισμό του Heiligendamm των μόλις 280(!) κατοίκων θα αγγίξει το ποσό των 12,5 εκατ. ευρώ. Ο φράχτης, που φέρνει εύκολα συνειρμούς σχετικά με το Τείχος του Βερολίνου, αποτελείται από ατσάλι, τσιμέντο, συρματόπλεγμα, ενώ περιλαμβάνει κάμερες και αισθητήρες κίνησης.

Από το άλλο "στρατόπεδο", μέχρι και τον Δεκέμβρη του 2006 είχαν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον 37 ενέργειες-επιθέσεις σε στόχους που σχετίζονται με τη σύνοδο των G8. Από τις τελευταίες ήταν η επίθεση με μπογιές ενάντια στο ξενοδοχείο "Κempinski Grand Hotel", στο Heiligendamm, όπου θα πραγματοποιηθεί η σύνοδος των G8. Η ομάδα, που ανέλαβε την ευθύνη, τόνισε ότι η κίνηση αποτελεί "πρελούδιο" των επιθέσεων ενάντια στην G8. Στις 27 Δεκεμβρίου κάηκε αυτοκίνητο έξω από το σπίτι του υφυπουργού Οικονομίας και πετάχτηκαν μπογιές.

Το γερμανικό κράτος, στο πλαίσιο εκφοβισμού ατόμων και χώρων που δραστηριοποιούνται ενάντια στη σύνοδο των G8, εισέβαλε στις 12 του Γενάρη, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, σε μια από τις πιο γνωστές και παλιές καταλήψεις του Βερολίνου, την Κοpi, ενώ ιδιαίτερη προσοχή έδωσε στα έντυπα ενάντια στη σύνοδο, ξεκολλώντας ακόμα και αυτοκόλλητα από τους τοίχους!

Η περαιτέρω ένταση της καταστολής είναι πάντως δεδομένη. Εκτός από την αναγγελία της παρουσίας 16.00 μπάτσων στο Heiligendamm και γύρω από αυτό για την ασφάλεια των ηγετών των G8 και των υπόλοιπων αντιπροσώπων, εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει συγκροτηθεί ειδικό σώμα ασφαλείας, με το όνομα Kavala. Σε ειδική σύνοδο που πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο με τη συμμετοχή όλων των χωρών των G8 μαζί με τη Europol, ανακοινώθηκε η πρόθεση να εμποδιστούν οι διαδηλωτές να φτάσουν στο Heillgendamm.

20 Μαρ 2007

Ενα ποστ με άρωμα κέδρου

Για τον αγαπημένο μου έλληνα συγγραφέα, τον Κώστα Κοντοδήμο, τα έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν, εδώ κι εδώ.
Επειδή όμως οι εμμονές δύσκολα ξεπερνιούνται και επειδή το ίντερνετ καταφέρνει να καλύπτει τα κενά μου στη βιβλιογραφία του Κοντοδήμου, ορίστε ένα διήγημά του από τα δύο συνολικά που βρήκα στον Μικρό Απόπλου, εδώ
Αν το είχα διαβάσει αυτό το διήγημα, πριν από κάνα χρόνο, κάνοντας τη θητεία μου στο 596 ΑΜΤΠ, ίσως να με είχε συνταράξει όπως με είχε συνταράξει ο "Μετρ και η Μαργαρίτα" του Μ. Μπουλκάκοφ. Σήμερα το διαβάζω χωρίς καμία συγκινησιακή φόρτιση, αν και πιστεύω πως μαζί με το "Σιγά τον Πολυελέο" (πάλι με θέμα το στρατό) του ιδίου συγγραφέα, αποτελούν ιδανικά αναγνώσματα για στρατευμένους. Φυσικά, άμα ποτέ καταργηθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, ως άλλος Πέπε Καρβάλιο (είπαμε, οι εμμονές είναι εμμονές), πρώτος θα τα ρίξω στο τζάκι να καούν...


Η νύχτα που το στρατόπεδο μύρισε κέδρο
Βόλος, 29/1/89
Kώστας Κοντοδήμος
Από τον κύκλο διηγημάτων του «Φαντάσματα στη σκοπιά».


Υπηρετούσε στο Λιτόχωρο, τώρα. Ταχυδρομικός, είχε κάποιο μέσον ο πατέρας του, τον βάλανε εκεί -- είναι καλύτερα, του είπαν. Προβλήματα δεν δημιουργούσε, λόγω ηλικίας δεν του κάνανε καψόνια, ε, λίγο απομονωμένος ήτανε, πάντως είχε μερικούς φίλους, βγαίνανε και πίνανε κανα ποτήρι.Σάββατο. Έντεκα το βράδυ, έκλεισε το βιβλίο, το τακτοποίησε δίπλα στο χρηματοκιβώτιο κι επανέλαβε το νυχτερινό πρόγραμμα των δέκα μηνών της θητείας του: Αδειασμα καλαθιού αχρήστων, πρόχειρο ξεσκόνισμα του ταχυδρομείου, πλύσιμο δοντιών και ξύρισμα γονατιστός στο βρυσάκι του κήπου, να 'ναι έτοιμος το πρωί, επιστροφή και διπλοκλείδωμα -- τα λεφτά των επιταγών γαρ. Έβγαλε αρβύλες και φόρμα, έφερε και το τρανζιστοράκι κοντά του να σπάει τη μονοτονία και να μην ακούει την βροντώδη αναγνώριση που έκανε ο νέος σκοπός.Η πόρτα χτύπησε δυνατά κι ενοχλητικά, σαν κάθε πόρτα που χτυπάει για να σε ξυπνήσει.«Αντε και γαμήσου, ρε Σταύρο, νυχτιάτικα» φώναξε και άλλαξε πλευρό.


Του την έκανε συχνά αυτή τη δουλειά ο σιτιστής. Έπαιρνε τη διανυκτέρευση, τά 'πινε ως τις τρεις το πρωί κι έπειτα, επειδή ντρεπότανε να πάει σπίτι του σουρωμένος, πήδαγε τη μάντρα κι ερχόταν στο ταχυδρομείο για να ξενερώσει κουβεντιάζοντας.Η πόρτα ξαναχτύπησε.«Α στο διάλο» σηκώθηκε, κρύωνε κιόλας γιατί είχε σβήσει η ξυλόσομπα. Ξεκλείδωσε και χώθηκε πάλι κάτω απ' τις κουβέρτες.«Πρέπει να ανοίξεις την πόρτα για να περάσω» είπε μια -- ασυνήθιστα λεπτή κι ευγενική, τουλάχιστον για σιτιστή -- φωνή.«Ξεκλείδωτα είναι».«Πρέπει να μου ανοίξεις εσύ» -- η φωνή είχε γίνει σχεδόν επιτακτική. Σηκώθηκε, όχι τόσο γιατί η φωνή ήταν επιτακτική, αλλά γιατί ήταν... γυναικεία.Ανοιξε την πόρτα.Το ζευγάρι πέρασε μέσα. Στάθηκαν κι οι δυο μπροστά στο πλαίσιο των επιταγών. Αν ήταν φάρσα, ήταν φοβερή. Κάθισε στο κρεβάτι -- φάτσα τους -- και τους κοίταζε με το στόμα ορθάνοιχτο.Ήταν σκοτάδι κι όμως μπορούσε να τους δει -- να τους μελετήσει απ' την κορφή ως τα νύχια.Ο άντρας ήταν καμμιά πενηνταριά χρονών, πολύ ψηλός και δεμένος, σαν συνταξιούχος παλαιστής ή νταβάς το πιο πιθανό -- άλλωστε το σφιχτό πρόσωπό του σημαδευόταν από μια βαθειά ουλή που ξεκίναγε πάνω απ' το δεξί μάτι, το οποίο έλειπε, κι έφτανε ως την άκρη των χειλιών του. Έδειχνε όμως αριστοκράτης, έτσι με τα ασημιά μαλλιά του, το κατάμαυρο κοστούμι με τη χρυσαφιά καρφίτσα στη μαύρη -- πάλι -- γραβάτα. Στηριζόταν σ' ένα ασημί και μαύρο μπαστούνι που ακούμπαγε στο δάπεδο μέσω τριών κεφαλιών που -- σαν κέρβερος -- στόλιζαν τη βάση του.

Αξιζε τον κόπο μιας προσεκτικότερης μελέτης ο προσκεκλημένος, μόνο που κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού δίπλα του στεκόταν η Γυναίκα.«Η γυναίκα» συνήθιζε να λέει στις παρέες, μετά από κάποια ποτηράκια «δεν έχει ποτέ συγκεκριμένη ηλικία. Έχει μόνο γέννηση, ωρίμανση, γέννα και θάνατο».Όμως το πλάσμα που στεκόταν μπροστά του, όχι μόνο δεν είχε ηλικία, αλλά και τίποτα δεν έδειχνε πως μπορούσε κάποτε να έχει γεννηθεί, να έχει κάνει έρωτα, να επαναληφθεί με αναπαραγωγή κι αποκλειόταν ποτέ να πεθάνει.Ήταν ψηλή, ίσως κι ένα εβδομήντα πέντε. Τα μαλλιά της, ίσια και μακριά, πέφταν πολύ κάτω απ' τους ώμους-- όμως δεν είχαν σαφές χρώμα. Σαν φωτισμένα από φωτορρυθμικό, κυματιστά άλλαζαν χρωματισμούς και αποχρώσεις απ' τις πιο γήινες ως τις πλέον ονειρικές, σαν κάθε μια και κάθε τι που είχε -- ως τότε -- αγαπήσει ή ονειρευτεί.Είχε δέρμα λευκό, κανονικά λευκό, εννοώ: Σαν χαρτί. ένα δέρμα που στήριζε ένα ουράνιο τόξο από μαλλιά. Είχε τεράστια γκρίζα μάτια, τα χείλη της χρωματιζόντουσαν από ένα νεκρικό μωβ. Το άσπρο φόρεμα φέγγιζε και, παρ' ότι ριχτό, κολλούσε πάνω της -- κάθε σημείο αναφοράς του φύλου της χρύσιζε μέσα απ' το ρούχο. Κάθε δάχτυλο των χεριών της ήταν στολισμένο μ' ένα τουλάχιστον χρυσό δαχτυλίδι, ήταν ξυπόλητη, τα νύχια ποδιών και χεριών φωσφόριζαν.

Όχι, δεν ήταν φάρσα. Ούτε στα έργα δεν γίνονται αυτά. Όνειρο ήταν. Όμορφο όνειρο. Αποφάσισε να το συνεχίσει.Κοίταζε ακόμα την κοπέλα -- όχι πια με την εξεταστική ματιά του μελετητή ενός έργου τέχνης, αλλά με το πάθος ενός γοητευμένου αρσενικού.Ο άνδρας του ζευγαριού είπε: «Είσαι σίγουρη ότι είναι αυτός;»Η γυναίκα άνοιξε το φοριαμό, έβγαλε από την αριστερή τσέπη του παντελονιού του το πορτοφόλι και πρότεινε την κίτρινη ταυτότητα στον συνοδό της. Όλα αυτά με τέτοια φυσικότητα που θα έπειθαν όχι μόνο εκείνον, αλλά τον καθένα ότι ζει ένα όνειρο. Ο άνδρας επέστρεψε την ταυτότητα χαμογελώντας, αποκαλύπτοντας υπερβολικά μακρείς κυνόδοντες [Από τα όνειρα σπάνια λείπουν οι βρυκόλακες. Το πρόβλημα είναι η ζωή, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία].«Καλό βράδυ» είπε στην κοπέλλα ο πενηντάρης. Και σ' εκείνον: «Σε παρακαλώ, στρατιώτη, μου ανοίγεις την πόρτα ... » Ο στρατιώτης του άνοιξε, ο κύριος βγήκε, ο στρατιώτης πήγε και κάθισε στο κρεβάτι για να ρουφήξει την εικόνα της γυναίκας, που σταμάτησε να κοιτάζει τα συστημένα γράμματα, και τον πλησίασε. Στάθηκε μπροστά του, το φόρεμά της ακούμπησε το πρόσωπό του -- αυτός ανατρίχιασε.Κι ο κόσμος ολόκληρος μύρισε το άρωμά της: κέδρος.Τα δαχτυλίδια της σχεδόν τον πλήγωσαν, καθώς τον τράβηξε κι έσφιξε το πρόσωπό του στο στήθος της.


Έμειναν έτσι για μερικές στιγμές, στιγμές που εκείνος χάθηκε μέσα τους, ταξιδεύοντας πίσω, σε κάθε δευτερόλεπτο που είχε ζήσει.Τον άφησε κι έκανε δυο βήματα πίσω, έτσι που να μπορεί να την βλέπει ολόκληρη.«Θες να πάμε μια βόλτα;» τον ρώτησε.Δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Πολύ περισσότερο αφού η γυναίκα , γονατισμένη, είχε αρχίσει να του φορά το παντελόνι. Σηκώθηκε όρθιος. Είχε χάσει πια κάθε έλεγχο. Αρκείτο να χαϊδεύει τα πολύχρωμα μαλλιά της, καθώς εκείνη του έδενε τα κορδόνια απ' τις αρβύλες. Τον έντυσε τέλεια, κούμπωσε κάθε τσέπη, όπως προβλέπεται. Πριν του φορέσει το τζόκεϋ τον φίλησε στο μέτωπο. Και στάθηκε στην πόρτα.«Πρέπει να την ανοίγεις πάντα εσύ».Την άνοιξε. Βγήκε πρώτη εκείνη, του πρότεινε το χέρι. Το έπιασε σαν για να κρατηθεί στη ζωή ή στο θάνατο. 'Η σε κάτι που έμοιαζε πολύ και στα δυο.Προχώρησαν. Όχι κάπου συγκεκριμένα. Απλώς προχώρησαν μέσα στο στρατόπεδο. Ένας φαντάρος με φόρμα αγγαρείας και τζόκεϋ κι ένα ξυπόλητο κορίτσι με άσπρο -- σαν χαρτί -- δέρμα, μαλλιά που άλλαζαν χρώμα, νύχια που φωσφόριζαν..

.«Αλτ, τις ει;» τους έκανε αναγνώριση ο νέος. Δεν έδωσαν σημασία. «Αλτ, τις ει;» επανέλαβε.«Έλα ρε σειρά, ο ταχυδρόμος είμαι».«Αλτ. Κανείς δεν περνάει αν δεν ξέρει τα συνθηματικά» · ο σκοπός είχε πάρει στα πολύ σοβαρά τον ρόλο του. Ψιθύρισε κι ένα νούμερο.«Έξι» είπε με τη φωνή του συνοδού της η κοπέλα.«Προχώρα στο παρασύνθημα».«Αλάβαστρος».«Ελεύθερος. Εξωτερική είσαι;» ρώτησε και του πρότεινε το βιβλίο.«Εγώ δεν είμαι εξωτερική. Εσύ είσαι μαλάκας. Για κατούρημα πάω» είπε. Και στο κορίτσι: «Ευτυχώς που ήξερες τα συνθηματικά. Είναι ψώνιο ο τύπος».Πριν τον φιλήσει, του χαμογέλασε. Τα μάτια της έλαμπαν σαν κάποιος να 'χε ρίξει, σπασμένον, έναν ολόκληρο αστερισμό στο καθένα τους. Τα δόντια της ήταν υπέροχα στοιχισμένα και έτσι τα δυο που εξείχαν δεν δίναν την αποκρουστική εικόνα των βρυκολάκων στα γκραν γκινιόλ έργα. Αντίθετα τον προκαλούσαν να τα αγγίξει ελαφρά με τα δάχτυλα. Πράγμα που έκανε, άλλωστε.Βρέθηκαν στον όρχο, να την ξεναγεί στις καναδέζες, τα τζιπ και τα στάγιερ, να γελάνε με το σαράβαλο το ασθενοφόρο.«Ελα, έχει πλάκα να το δεις από μέσα!».Το κορίτσι στεκόταν με τα μάτια της στραμμένα προς το έδαφος. Δεν χαμογελούσε πια.«Το σημάδι» είπε.«Τι πράγμα;».«Το σημάδι».Γύρισε κι είδε τον κόκκινο σταυρό.«Α ναι» χαμογέλασε. «Ξέχασα πως είσαι βαμπίρ». Την αγκάλιασε και προχώρησαν προς τα μαγειρεία, που για πρώτη φορά στην ιστορία του ενδόξου ελληνικού στρατού μύρισαν κέδρο.«Δεν σ' ενοχλούν οι σταυροί της σημαίας που είναι παντού;» τη ρώτησε.«Τους υπερασπίζεσαι εσύ» του απάντησε κολλώντας πάνω του.Συνέχισαν τη βόλτα στο στρατόπεδο. Οι άλλοι σκοποί δεν τους ενόχλησαν. «Ένας ακόμα παιγμένος, που δεν έχει ύπνο».Είχαν φτάσει, πια, μπροστά στο διοικητήριο.

Έκατσαν απέναντι απ' την είσοδο στα παγκάκια. Το συντριβάνι ειδικά εκείνη τη νύχτα δούλευε.«Ποια είσαι;» ρώτησε, έτσι, για να ρωτήσει. Το κορίτσι σηκώθηκε, στήριξε τα χέρια στους ώμους του κι άφησε τα μαλλιά της να πέσουν και να τυλίξουν το κεφάλι του. Και τότε κατάλαβε. Αν και η λέξη κατάλαβε δεν του έλεγε τίποτα πια. Είδε:Κάθε τρίχα των μαλλιών της ήτανε μια οθόνη. Και κάθε οθόνη μια ιστορία ζωής, έρωτα, θανάτου, κάθε στιγμή και μια τρίχα, κάθε στιγμή, κάθε τρίχα, μια ιστορία -- έγχρωμη υπερπαραγωγή, δίχως αρχή, δίχως τέλος, μόνο ζωή:Ανθρωποι να προσπαθούνε να σωθούν από πλημμύρες, τελετουργίες των Ινκας, αρχαίοι ναοί και διαπλανητικά ταξίδια, εκτελέσεις αθώων και γλέντια τρομερά, μάγισσες να πεθαίνουν στην πυρά, παιδιά να φιλιούνται, παιδιά ν' αυτοκτονούν, συγγραφείς να γράφουν, διαμάντινα βραχιόλια κλεμμένα από χέρια πριγκιπισσών, ιππότες, σφραγίδες για φοβερά μυστικά, επαναστάσεις που χάθηκαν, επαναστάσεις που άλλαζαν τον κόσμο μια τελεία, άλλες που δεν τον άλλαζαν διόλου, όλα να μπλέκουν, καθώς τα μαλλιά κουνιόντουσαν με κάθε ελαφρό φύσημα του αέρα κι εκείνος θεατής, εκείνος πρωταγωνιστής και θεός, και η γυναίκα πάνω του να ψιθυρίζει μαγικά κάθε διάλογο κάθε ιστορίας και με τα δάχτυλα να του πιέζει τους ώμους. Κι αυτός να θέλει να τα δει, να τα μάθει να τα ζήσει όλα.Της το είπε.«Ναι» του απάντησε. «Έτσι θα γίνει».Τράβηξε τα μαλλιά της, του έδωσε το χέρι της. Γύρισαν στο ταχυδρομείο. Της άνοιξε. Μπήκαν. Το κορίτσι με το χρώμα του χαρτιού έβγαλε το φόρεμα. Κι αν κάθε τρίχα των μαλλιών της ήταν και μια ιστορία, κάθε σημείο του άσπρου κορμιού της ήταν ολόκληρη η ιστορία ενός παρθένου, ανεξερεύνητου κι ανεξήγητου κόσμου.Στάθηκε για λίγο μπροστά του, ντυμένη μονάχα έρωτα κι άρωμα κέδρου. Κι έπειτα έσκυψε να του βγάλει τις αρβύλες. Τον έγδυσε. Σαν μάγισσα, σαν πόρνη και σαν ντροπαλό κορίτσι που πρώτη φορά θα δει άνδρα γυμνό. Κι έπειτα ξάπλωσε δίπλα του. Κι ένιωσε το σώμα, το αίμα, τα χείλη και τα δόντια της.

Την επομένη όλοι σχολιάσαν τα κοψίματα στο λαιμό του· ήταν ο πιο έμπειρος, λόγω ηλικίας, στο ξύρισμα δεν κοβόταν ποτέ. Δεν απαντούσε, απλώς χαμογέλαγε. Χαμογέλαγε κι όταν ο μάγειρας πήρε τιμητική απ' τον Ταξίαρχο, γιατί δεν βρώμαγαν -- αντίθετα μύριζαν υπέροχα -- τα μαγειρεία, χαμογέλαγε ακόμα κι όταν έφαγε την δεκάρα ο οδηγός του ασθενοφόρου με τον μουτζουρωμένο με φούμο και λάσπη ερυθρό σταυρό.Χαμογέλαγε ακόμα κι όταν ο τηλεφωνητής που διανυκτέρευε την προηγουμένη, τον ρώτησε τι ήταν αυτό που φώτιζε τη νύχτα το ταχυδρομείο.«Θα σου δείξω κάποιο βράδυ» του είπε.Και του έδειξε. Λίγα βράδια αργότερα, εκτός από το ταχυδρομείο άρχισε και το Κέντρο Επικοινωνιών να φωτίζεται μετά τα μεσάνυχτα κι έπειτα το ίδιο συνέβη με τη στρατονομία, τα εστιατόρια και το λόχο κι όλο το στρτόπεδο μύριζε κέδρο και έρωτα.

Ήρθαν έπειτα από μερικούς μήνες κι οι μεταθέσεις, σκόρπισαν, σκορπίσαμε όλοι οι φαντάροι της σειράς σε φρουρές τρίτου κύκλου, σ' όλη την Ελλάδα.Και, με τον καιρό, ένα φωτάκι από 'δω, μια λάμψη από 'κει, και η χώρα ολόκληρη μοσχοβόλησε κέδρο κι έλαμψε από τους στρατώνες της και οι στρατιώτες μετέτρεψαν την πλήξη και το θάνατο σ' απορία, έκπληξη κι έρωτα. κι η αγγαρεία δεν σκούπιζε τα πρωινά τη χρυσόσκονη των ονείρων· κι οι υποθήκες των ηρωικών μας προγόνων χώθηκαν οριστικά στα μουσεία, να κάνουν παρέα στις νεκροκεφαλές τους· και τα ασθενοφόρα δεν είχαν πια σταυρούς, γιατί δεν χρειαζόντουσαν πια ασθενοφόρα.Κι όλοι χαμογελούσαν, και κανείς επόπτης δεν τολμούσε να ενοχλήσει φαντάρο όταν εκείνος ονειροπολούσε στη σκοπιά.

Επίσης διαβάστε (του ιδίου)

Η ανύπαρκτη ιστορία ενός τύπου που δεν τον έλεγαν Ιβάν

19 Μαρ 2007

Τα λόμπι, τα ζόμπι και τα εσώρουχά τους


Είμαι πολύ ήρεμος άνθρωπος γενικά. Ωστόσο κάτι ψιλοπράγματα είναι ικανά να
με βγάλουν από τα ρούχα μου.

Για παράδειγμα (όλο και κάτι θα ξεχνώ, βέβαια):

  • Ο κ. Γιανναράς θεωρεί το βιβλίο της Ιστορίας της στ’ δημοτικού βασικό διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Ευαίσθητος δείχνει στα ζητήματα παιδείας. Μόνο που, κρυμμένος πίσω από το δέντρο του εθνικισμού του, παραβλέπει το χαώδες δάσος της εκπαίδευσης (δεν είδα για παράδειγμα να σκίζει τα εσώρουχά του -να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, δηλαδή- για το άρθρο 16 της Γιαννάκου).

  • Ο Γ. Παπανδρέου, λέει, ήταν αυτόπτης μάρτυς σε τροχαίο ατύχημα και βοήθησε στον απεγκλωβισμό μιας μικρούλας, η οποία νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Πήγε και την επισκέφτηκε σήμερα, λέει, και μάλιστα δεν επιθυμούσε επ’ ουδενί να υποπέσει κάτι τέτοιο στην αντίληψη των ΜΜΕ, καθώς δεν επιθυμεί τέτοιου είδους προβολή. Στάνταρ, τον πιστέψαμε! Άλλωστε το λένε και οι διαβόητοι παπαράτσι του ΑΠΕ, οι οποίοι δημοσιεύουν και σχετικές φωτογραφίες που τραβήξανε κρυμμένοι πίσω από τα απλωμένα εσώρουχα του Γιανναρά.

  • Είναι δυνατόν να υπογράφεις την πολιτική στήλη του πιο τρέντι φριπρές της χώρας και να αναφέρεσαι στο “δημοκρατικό” Βυζάντιο; Είναι δυνατόν, ντεμέκ αθώα, ντεμέκ προσβεβλημένος, να απορείς που κανείς δεν αντιλαμβάνεται ως τέτοιο αυτό που προσπαθείς να επιβάλεις ως αυταπόδεικτο και αυτονόητο; Είναι δυνατόν, ρε Απόστολε Διαμαντή της LIFO, να αναρωτιέσαι αν αποτελούν εθνικιστικό λόμπι, μεταξύ άλλων, οι Καργάκος, Ζουράρις, Καραμπελιάς; Όχι ρε, δεν είναι λόμπι, γενιτσαροφαγικά ζόμπι είναι, και μάλιστα όχι χορτοφάγα. Είναι δυνατόν να καταφεύγεις στον φασίστα Κολιόπουλο, που μέχρι και τους δοσίλογους επιχείρησε να δικαιώσει ιστορικά -τέτοιο είναι το αντιΕΑΜικό του μένος- προς επίρρωσιν των λεγομένων σου;

  • Και μέσα σε όλα αυτά, καθώς πλησιάζει το παιχνίδι με την Τουρκία, έρχεται και η δήλωση του Φάνη -γιου του γιου του γιου του- Γκέκα. “Εχω ένα κρατημένο (γκολ, εννοεί) για τους Τούρκους”, είπε ο νέος Νικηταράς. Σιγά μεγάλε... Πρώτα κούρεψε τον λασπωτήρα που ’χεις για μαλλί και μετά θυμήσου να κρατήσεις και κάτι για τη σύνταξη (δες παρακάτω και θα καταλάβεις...).

  • Αλήθεια κ. Γιανναρά, κ. Διαμαντή, κ. Παπανδρέου και κ. Γκέκα (κ. Διαμαντή, μην ανησυχείτε, δεν θεωρώ ότι οι ανωτέρω συναποτελείτε λόμπι), εφόσον ένα βιβλίο Ιστορίας είναι αρκετό για να προκαλέσει πολιτικές αναταράξεις, τότε τι πρέπει να προκαλέσει το ότι το 50% των συνταξιούχων παίρνει συντάξεις έως και 499 ευρώ, ενώ μόλις το 9% παίρνει συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ; Σιχτίρ.

Το μπουκάλι και το χάλι - The big sell out



Με πήρανε τηλεφωνο σήμερα από την Αμπζολουτ, επειδή ξέρουν πως είναι το αγαπημένο μου ποτό,
και με παρακαλέσανε να τους διαφημίσω από το μπλογκ. Σε αντάλλαγμα μου προσφέρουν διά βίου ανεφοδιασμό της κάβας μου.
























Το design της διαφημιστικής εκστρατείας είναι μια ευγενική προσφορά των Adbusters
Περισσότερα δείγματα της πολύ καλής δουλειάς τους



16 Μαρ 2007

ΑΝΤΙ ΠΟΙΗΣΗΣ

Το γράμμα του προφυλακισμένου Β. Στεργίου μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=675308

Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν. Με συλλήψεις και διώξεις ενάντια σε ιδεολογίες, προσαγωγές και πόνους στους προσαγωγούς, εντάλματα και πολιορκητικούς κριούς, μεσάνυχτα στα χαμόσπιτα των μεταναστών και των κοινωνικών αγωνιστών, ξύλο και σκουπόξυλα-ζαρντινιέρες, μανάδες που φαντασιακά βιάζονται από καβλωμένους-ευνούχους ματατζήδες, ανοιγμένα κεφάλια γεμάτο χρυσάφι και περιστέρια που αναβλύζουν όταν τρυπάς τα δάχτυλά σου, την πόλη που κοιμάται με τον θάνατο στα μάτια της, τράπεζες με εικονοστάσια δολαρίων και παγκάρια αυτόχειρων εξόδων κηδειών, τον υπολοχαγό Μάρκος να καπνίζει το τσιμπούκι του κι ο καπνός του να ξεθωριάζει τις σαρακοφαγωμένες κουκούλες, το τραμ - άγιο και τρομερό πνεύμα της εξομολογητικής μας ενόρασης, κάθε βράδυ που ψηλώνει κι από έναν πόντο η απογοήτευσή μας, ο ήλιος ο ηλιάτορας που εκδιώχνει τα φαντάσματα της νύχτας, τα σκατά που καταθέτουν οι υπουργοί στα χορταριασμένα μνημεία των αγνώστων αιτιών, η σχιζοφρένεια του δημοσιογραφικού λογο-οχετού, κόκκινες σημαίες - γλίτσες σε πεινασμένα κι οργισμένα κοπάδια, ένας άνθρωπος που τον ΄μποδίζουν να βαδίσει, χίλιοι άνθρωποι που τους αλυσοδένουνε, μύριοι στραμμένοι πόθοι στις αλέες του ουρανού, εκεί που δεν είναι στριμωχτά, εκεί που σε κάθε τάφο, ένα τραγούδι ελευθερίας ανάβει τα άστρα...
Με είδα στις ειδήσεις. Εγώ ήμουν στις ειδήσεις. Ναι. Με ανοιγμένο κεφάλι και σπασμένα πλευρά. Στην αρχή δεν με γνώρισα. Στην αρχή, κρατούσα ένα λουλούδι. Τώρα, υποβαστάζω το αίμα του κόσμου. Εγώ ήμουν. Ναι. Εμείς ήμασταν.

15 Μαρ 2007

Allilegious Epilectikus


Τώρα λοιπόν που η σημερινή πορεία τελείωσε και τα κανάλια βγάζουν το ηθικό δίδαγμα ότι “όποιος θέλει μπορεί”, τώρα που οι κνίτες επιχαίρουν γιατί δεν επέτρεψαν τη δράση των “γνωστών-αγνώστων”, τώρα που οι λογής-λογής αυτόνομοι υπόσχονται έναν ακόμη δεύτερο γύρο στα ΚΝΑΤ, τώρα που η είδηση και κατά συνέπεια η πραγματικότητα είναι όχι τα επεισόδια αλλά τα μη επεισόδια -συνεπώς για πολλοστή φορά δεν είναι είδηση ότι κάμποσες χιλιάδες φοιτητές διαφωνούν με το νόμο της κυβέρνησης- τώρα πιστεύω ότι είναι καλή στιγμή να θυμηθούμε τον έναν και μοναδικό από τους προσαχθέντες της 8ης Μάρτη ο οποίος έχει προφυλακισθεί, τον Βασίλη Στεργίου -οικοδόμο στο επάγγελμα, αν θυμάμαι καλά.

Έμπρακτα έδειξε -στο δρόμο- την αλληλεγγύη του προς το φοιτητικό κίνημα. Φορτώθηκε γελοιωδέστατες όσο και βαρύτατες κατηγορίες (κακουργήματα) περί απόπειρας ανθρωποκτονίας (βλέπετε, κρατούσε ένα καδρόνι για να αμυνθεί από τα ανάποδα κλομπ και τις φυσούνες των μπάτσων, που στην τελική φοράνε κράνη και μάσκες). Είχε την ατυχία να μην καλύπτεται από αυτήν την άτυπη όσο και νεφελώδη ασυλία που σου προσφέρει η φοιτητική ιδιότητα.

Και δεν το λέω επικριτικά αυτό. Απλώς θυμάμαι και την ιστορία με τους πεντακόσιους-τόσους συλληφθέντες του Πολυτεχνείου το 1995. Εφαρμόστηκε -μεταξύ άλλων απίστευτων δικονομικών παρατυπιών- ένα ξεσκαρτάρισμα “κοινωνικού” τύπου. Ένα γκρουπ σχημάτισαν οι φοιτητές-συλληφθέντες χωρίς βεβαρημένο παρελθόν, άλλο γκρουπ οι φοιτητές-συλληφθέντες με βεβαρημένο παρελθόν, άλλο οι εργαζόμενοι-συλληφθέντες, άλλο οι άνεργοι-συλληφθέντες. Όλως περιέργως και η σοβαρότητα των κατηγοριών που τους απονεμήθηκε ήταν άμεσα εξαρτημένη από το γκρουπ στο οποίο κατανεμήθηκαν. Κάτι ανάλογο και εδώ, φαίνεται. Πληροί ο Β.Σ. όλα τα προσόντα, δυστυχώς, για να γίνει το εξιλαστήριο θύμα, που τόσο έχουν ανάγκη οι πολύδωρες που μας κυβερνούν.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, αυτός που δεν έχει κανέναν σύλλογο φοιτητών ή καθηγητάδων για να τον στηρίζει, χρειάζεται την αλληλεγγύη όλων μας.

ΥΓ. Δεν με αρέσει να γράφω κάτι “δικό μου”, γενικά. Ούτε να εκμυστηρεύομαι τις σκέψεις μου. Μακάρι να είχα βρει κάποια επιστολή αλληλεγγύης προς τον Β.Σ., να αναδημοσίευα, αντί του παραπάνω κειμένου.

Nuguns - (αναδημοσιευτική συνέχεια)

Ως συνέχεια ενός προηγούμενου ποστ για τα όπλα-γκατζετάκια του 21ου αιώνα, αντιγράφω ένα κομμάτι από άρθρο του Παύλου Χριστόπουλου στο Monthly Review. Οσοι επιθυμείτε, μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ



[...] δημιουργία από την Taser International Inc. του Tasernet, ενός όπλου–συστήματος, το οποίο περιγράφεται ως “μη φονικό σύστημα άρνησης πρόσβασης σε περιοχή και προστασίας της δύναμης” – δηλαδή ένα όπλο απώθησης ανεπιθύμητων προσώπων. Ήδη το T-RAD, βασισμένο στην τεχνολογία Taser X26, αναμένεται να είναι επιχειρησιακά έτοιμο εντός του 2008. Η εξέλιξη όπλων που χρησιμοποιούν στα βλήματά τους τεχνολογία πιεζοηλεκτρικών κρυστάλλων –η οποία γίνεται εκ παραλλήλου από τρεις εταιρείες– θα δημιουργήσει βλήματα, τα οποία θα εκτονώνουν ηλεκτρισμό στο ανθρώπινο δέρμα. Ως “οχήματα” της πιεζοηλεκτρικής εκτόνωσης μπορούν να χρησιμοποιηθούν παραδοσιακά βλήματα, λαστιχένιες σφαίρες κτλ. Η νέα τεχνολογία ονομάζεται “βλήματα-σοκ” και μπορεί να χρησιμοποιείται σε βεληνεκές 150-170 μέτρων. Η αμερικανική εταιρεία NSC-SOG φέρεται να πειραματίζεται από το 2005 με τις τεχνολογίες αυτές, όπως προκύπτει από τις σχέσεις που διατηρεί με 4.000 σωφρονιστικά ιδρύματα σε 14 χώρες. Η γνωστή εταιρεία Raytheon πειραματίζεται με “βλήματα παλμικής ενέργειας” (ΡΕΡ). Πρόκειται για ακτίνες λέιζερ, με βεληνεκές έως 2 χιλιόμετρα και οι οποίες έχουν σχεδιαστεί για να επιφέρουν πόνο με αποτέλεσμα την προσωρινή παράλυση. Μια μορφή ΡΕΡ θα είναι έτοιμη εντός του 2007. Η εταιρεία XADS προτείνει στον αμερικανικό στρατό το “τουφέκι πρόκλησης σοκ”. Πρόκειται για όπλο εκτόξευσης πλάσματος που μπορεί να ακινητοποιήσει τόσο μηχανές όσο και διαδηλωτές.

13 Μαρ 2007

Άτιτλο

Μόλις διάβασα αυτό...
http://pisoselides.blogspot.com/2007/03/blog-post_13.html
Και άκουσα αυτό...
http://www.left.gr/mp3/Papadakis_13.3.2007.MP3

Πρόκειται για επώνυμη καταγγελία σχετικά με συστηματικούς βασανισμούς, ακόμη και εικονικές εκτελέσεις στη ΓΑΔΑ. Η καταγγελία έγινε σήμερα στον αέρα του ρ/σ των Αθηνών "Στο Κόκκινο".

Αν συνεχίζετε να θέλετε να μάθετε περισσότερα, παρακαλώ ακολουθήστε τους ανωτέρω συνδέσμους.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ (1)

Δεν ανέχομαι αυτοί που τρέφονται με τις καβαλίνες της Κλάρας στο "Πολύ την Κυριακή", αυτοί που συζητάνε στις παρέες τους μονάχα για τον μπούστο και τα φωνητικά προσόντα της Κελεκίδου, αυτοί που αλλάζουν χτένισμα ανα δύο μέρες και καίνε τον εγκέφαλό τους απ' το πιστολάκι, αυτοί που δουλεύουν σαν τσοπανόσκυλα στις εβδομαδιαίες μάντρες του καπιταλισμού κι ακουμπάνε τον πενιχρό μισθό τους - ικέτες στα ακροδάχτυλα των αοιδών από μηχανής θεών, αυτοί που αισθάνονται σπουδαίοι όταν συμμετέχουν στα γκάλοπ, να αρθρώνουν-κατά τ' άλλα- σοβαρό, παπαγαλίστικο λόγο για την παιδεία, την καταστολή και την αστυνόμευση.
Αυτό που δεν ανέχομαι πιο πολύ όμως, είναι το ν' αποκαλούνται τιμητικά απ' την εξουσία πλειοψηφίες...

12 Μαρ 2007

Just Do It

Ενα ηλεκτρονικό ειδησεογραφικού τύπου ψίχουλο

που βρέθηκε εδώ





Παρά τις επανειλημμένες της υποσχέσεις, ότι θα βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας στα εργοστάσιά της, η ΝΙΚΕ μοιάζει να κάνει ακριβώς το αντίθετο.


Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, η πολυεθνική εταιρεία είχε δεχθεί πολλή κριτική για τις συνθήκες εργασίας στα ανά τον κόσμο εργοστάσιά της. Υποσχέθηκε ότι θα προχωρήσει σε αλλαγές βελτιώνοντας τις εργασιακές συνθήκες και αποδεχόμενη τα βασικά εργασιακά δικαιώματα -ακόμη και αυτό της δημιουργίας συνδικάτου!


Βέβαια οι υποσχέσεις ήταν ως επί το πλείστον κενές περιεχομένου. Απλώς η εταιρεία φρόντισε να προβεί σε αυτές σε κάποια λίγα εργοστάσιά της φροντίζοντας φυσικά και για την υπέρμετρη προβολή της βελτίωσης αυτής, μετατρέποντας την εξαίρεση σε κανόνα.

Ένα από αυτά τα εργοστάσια, το BJ&B, βρίσκεται στη Δομινικανή Δημοκρατία και κατασκευάζει αυτά τα σούπερ γουάου καπελάκια μπέιζμπολ της ΝΙΚΕ (ΣτΜ: τα οποία όλως περιέργως δεν χωρούν ποτέ στο κεφάλι μου, μάλλον είμαι χοντροκέφαλος). Στο εργοστάσιο αυτό η βελτίωση ήταν τέτοια που μέχρι και συλλογική σύμβαση εργασίας υπογράφτηκε, η οποία προέβλεπε μισθούς πολύ πάνω από τους συνήθεις μισθούς πείνας που προσφέρει η NIKE.


Σε πολλούς δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα δύο ψευδαισθήσεις: πρώτον ότι είναι πιθανόν ακόμη και αυτός ο καπιταλιστικός κολοσσός να υιοθετήσει πιο φιλικές προς τον εργάτη πρακτικές και δεύτερον πως οι εργάτες με τις κινητοποιήσεις τους μπορούν να εξαναγκάσουν τις πολυεθνικές για καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Η ίδια η ΝΙΚΕ από την πλευρά της καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι για το “ανθρώπινό της πρόσωπο”. Βέβαια αυτό που ελάχιστοι μάλλον είχαν προσέξει ήταν ότι το BJ&B ήταν το ένα από τα μόλις δύο “μεταρρυθμισμένα” εργοστάσια σε όλη τη Λατινική Αμερική.


Και φυσικά, η NIKE, μόλις νόμισε πως πλέον κανείς δεν θα το πάρει πρέφα, αποφάσισε, προ δύο εβδομάδων, να κλείσει το BJ&B με τη δικαιολογία ότι δεν είναι κερδοφόρο και ότι είναι αναγκασμένη να μεταφέρει τις εργασίες του στο Μπαγκλαντές και στο Βιετνάμ, δύο χώρες όπου επικρατούν άθλιες εργασιακές συνθήκες, τα μεροκάματα είναι σχεδόν μηδαμινά και απαγορεύεται η δημιουργία συνδικάτου βάσει νόμου.


Και όλα αυτά, για να κερδίσει μια πολυεθνική ένα ποσό μικρότερο από το ένα χιλιοστό του ετήσιου διαφημιστικού της μπάτζετ.

ΥΓ. Ευχαριστώ το Παράλληλος Φώτο Εμέρτζενσι που χθες
διανυκτερευε!


Ευκαιρία ζωής!


Ο συμπλογκερίτης Ioannis Skordopoutsoglou έψαχνε για δουλειά στις μικρές αγγελίες και βρήκε αυτό το αριστούργημα. Ενθουσιάστηκε αρχικά και είχε ήδη σηκώσει το τηλέφωνο όταν συνειδητοποίησε πως δεν είναι "φτωχιά". Υστερα βέβαια σκέφτηκε πως ευτυχώς έχει δύο αδερφές...
Εγώ πάλι έχω και στην ανάγκη θα αποκτήσω όλα τα προσόντα (αγριοτέρα, τραβηκτικότερη, πανέμορφη, φτωχιά). Μόνο στην ηλικία λίγο τα χαλάμε, αλλά φαντάζομαι πως ο τραβηκτικός μπορεί να περιμένει επτά χρονάκια, να πατήσω τα 35...

ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ (ΕΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΘΥΜΑΤΑ)

Κάποτε ήταν δύο φίλοι. Μια μέρα, γυρνάει ο ένας και λέει στον άλλο: " Εδώ έχω τον χάρτη μιας περιοχής που είναι θαμμένος ένας θησαυρός. Τι λες; Θέλεις να δοκιμάσεις να τον ξεθάψεις; ". Κι ο άλλος απάντησε: "Μα γιατί; Υπάρχει κάποιος λόγος; Καλά δεν ζούμε και με τα λίγα που έχουμε; ". Ο άλλος τότε, ενοχλημένος, τον έπιασε απ' τον ώμο και του είπε χαμηλόφωνα: " Καλά και πιο καλά θα ζούμε αν βρούμε τον θησαυρό! Σε παρακαλώ, μην μου το αρνηθείς! Και σου υπόσχομαι πως αν με βοηθήσεις θα μοιραστούμε την λεία! Εξάλλου εσύ είσαι η μόνη μου ελπίδα. Είσαι πιο νέος και πιο δυνατός από μένα. Χωρίς εσένα δε θα τα καταφέρω!". " Καλά, για χατήρι σου θα πάω. Επειδή είσαι ο καλύτερός μου φίλος και σε τιμάω!".
Πέρασαν οι μέρες, πέρασαν και τα χρόνια. Κι ο ήρωάς μας, μετά από πολλές κακουχίες, στερήσεις και κινδύνους, κατόρθωσε τελικά να βρει τον θησαυρό. Αφού τον έκρυψε μέσα σ' έναν πελώριο θάμνο, έκατσε στην σκιά ενός δέντρου για να τηλεφωνήσει στον σύντροφό του και να ξεκουραστεί. Την ώρα όμως που του εξηγούσε σε ποιο μέρος κάθησε να ξαποστάσει, έτυχε να περνάει απο κει μια ομάδα από συνοριοφύλακες. Τον πλησίασαν σιγανά, πατώντας στα δάχτυλα, κι όταν τον αντίκρισαν έτσι, βρώμικο και ταλαιπωρημένο, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο αρχηγός της ομάδας εξηγούσε στον νεαρότερο: "Έπρεπε να τον σκοτώσουμε, μην στενοχωριέσαι! Αυτοί οι λαθρομετανάστες είναι άρρωστοι κι επικίνδυνοι...".
Οι μέρες πέρασαν , πέρασαν και τα χρόνια. Ο δεύτερος ήρωας της ιστορίας μας πήγε στο μέρος που ήταν κρυμμένος ο θησαυρός και τον βρήκε. Μέσα σε μια νύχτα έγινε πλούσιος κι αξιοσέβαστος. Τώρα που μιλάμε μάλιστα, είναι λαοφιλής δήμαρχος μιας πόλης και ιδιοκτήτης τοπικής εφημερίδας. Κι όταν διοργανώνει κάποια κοσμική εκδήλωση, πάντοτε θα υπάρχει και μια τιμητική θέση για το φάντασμα του φίλου-αδερφού του. Και τα παιδιά του, όταν γίνεται λόγος για τον πεθαμένο "θείο" τους, υποχρεούνται να σκύβουν το κεφάλι από σεβασμό και να δακρύζουν...
Σημείωση - Προτροπή: Κρατήστε την ιστορία έτσι όπως έχει. Αφαιρέστε μόνο τα δύο πρόσωπα και στη θέση τους, απ' την μία πλευρά, αφού πρώτα τοποθετήσετε ένα κάδρο που να γράφει ΠΑΤΡΙΔΑ, προσθέστε το όνομα ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΞΟΥΣΙΑ , κι απ' την άλλη, ακριβώς με το ίδιο κάδρο, το όνομα ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ.
Ελπίζω να καταλάβατε...

11 Μαρ 2007

Τι κρατά ο Ναπολέων;



Καθυστερημένο φωτορεπορτάζ: Η κατά Παναγιώτη Ψωμιάδη ημέρα της Γυναίκας...

Εντάξει, το μπούστο της Ελίνας Καντζά το έβαλα για πλάκα, έτσι για να μην υπάρχουν κενά στο κολάζ... Αλλά τα αποδέλοιπα είναι πολύ ρίαλ... Όπως και το τρυφερό ενσταντανέ με τη Βούλα την Πατουλίδου...

Και δήλωση τρομερή επίσης (θυμίζω, επ' ευκαιρία της Ημέρας της Γυναίκας):
"Όταν ήμουν ελεύθερος, με λάτρευαν, τώρα με θαυμάζουν".

Ιδεολογικές συγγένειες χι βαθμού



Διάβαζα σήμερα τον Ιό της Ελευθεροτυπίας, και μέσα στη μέθη μου (προερχόμενη από βαρβαγιάννειον ουζο και ουχί από τον Ιόν αυτόν καθεαυτόν), θυμήθηκα ότι κάπου έχω αυτήν τη φωτό. Και είπα, εφόσον συνειδητά σιωπώ τελευταία, να αφήσω το... εκλεκτό πάνελ της φωτογραφίας να μιλήσει...

Μη με πείτε τώρα ότι θέτε και να σας τους ονοματίσω έναν προς έναν... Γνωστοί και μη εξαιρετέοι...

7 Μαρ 2007

ΕΦΕΔΡΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ

Όταν ζεις στην ελληνική επικράτεια εκστασιάζεσαι απ’ τις συστημικές μονάδες οργάνωσης της κυρίαρχης κοινωνίας. Η έκστασή σου μάλιστα αγγίζει τέτοια δυσθεώρατα ύψη που στην κορυφή των πλατωνικών ιδεών, στο αθάνατο και θείο νέφος, ανακαλύπτεις ενθουσιασμένος το σκονισμένο ελεγκτικό μήνυμα, την συναίνεση της εξουσίας με το περιβόητο κράτος πολιτών. Οι Φιλισταίοι της κουλτούρας (όπως θα έλεγε ο Νίτσε) και της πολιτικής φιλοσοφίας έχουν εγγράψει τη βούλησή τους στους υδρατμούς της μικροαστικής ηθικής, ιερή εστία και φωτιά στο κέντρο των σύγχρονων κατοικιών, δεκανίκι και θεαματική Αντιγόνη, κοχλάζοντας και ψελλίζοντας εικόνες μέσα απ’ την τηλεόραση.
Εν αρχή είναι ο διαστρεβλωμένος λόγος. Θα διέλθεις με επιτυχία την υποχρεωτική εκπαιδευτική διαδικασία, μια διαδικασία, υπέρ το δέον, μπολιασμένη από ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και υπερπατριώτες πάτρωνες, Πάτροκλους και πατροκτόνους, εκδηλωμένη με συμπάθειες, κολακείες, αγραμματοσύνη, μεροληπτικά γούστα, χαστούκια και βαθμολογικές καρτέλες. Για να διαμένεις στα σαράντα σου στο «Four Seasons» θα πρέπει πρώτα να μελετήσεις για το Κρυφό Σχολειό και τον σπουδαίο εθνικο-απελευθερωτικό ρόλο που διαδραμάτισε η εκκλησία το 1821. Για τους εθνικούς ταγματασφαλίτες ήρωες και τους αγροφύλακες που καταδίωξαν τον μπολσεβικισμό και διετέλεσαν κατοπινά βουλευτές της Ε.Ρ.Ε. Τα παράθυρα κλειστά, να μην τα διαπερνάει η οχλοβοή των φοιτητών. Ούτε ο εσμός της εξέγερσης. Λες και οι εθνικοί (α)διαπαιδαγωγητές αγνοούν τους προσχηματικούς μύθους, τις παραβολές και τις αυθαιρεσίες που συνθέτουν μέχρι την τελική της αποσύνθεση την ιστορία ενός έθνους. Ο Ρολάν Μπάρτ έγραφε ότι το αποκρουστικό στο μύθο έγκειται στο γεγονός ότι προσφεύγει σε μια ψεύτική φύση. Η ψεύτικη φύση λοιπόν εδράζεται στην παραχάραξη της ιστορίας. Στο κλειδωμένο στα χρονοντούλαπα φιρμάνι του Σουλτάνου περί απρόσκοπτης κι ελεύθερης παιδείας, στην εδραίωση του Ιαχβέ απ’ τον Ιωσία, βασιλέα κι ενοποιητή της Ιερουσαλήμ, στα σουρεαλιστικά ανδραγαθήματα του Φίλιππου του Τολμηρού που συνέστησαν το γαλλικό κράτος, στη νικηφόρα διαμάχη της εκκλησίας με τον γνωστικό Μαρκίωνα που αρνιόταν τη νομιμοποιητική και ηθική βάση του εκλεκτού εβραϊκού λαού.

Στην πορεία μεγαλώνεις. Στα δέκα εννιά σου θα πας στο στρατό. Καιρός λοιπόν να μάθεις για τους αρχαίους πρόγονούς σου και να ζήσεις ωσάν άλλος Σπαρτιάτης με κρυπτοποδείες κι ασυνάρτητα «Μολών Λαβέ», πειθαρχημένος και προσηνούς, υπηρετώντας ως τριακοσιοστός πρώτος παλικαρίσιος ζηλωτής τα καρτουνίστικα και τραγέλαφα στρατεύματα της χώρας σου. Το βασίλειο του παραλόγου. Η πρωινή περίπολος μιας μετα-πυρηνικής επαρχίας. Ο φασισμός και η ολοκληρωτική διασάλευση των φρένων.

Τελειώνεις. Ήρθε η σειρά να μορφωθείς και να προσφέρεις. Διαλέγεις: Ή φοιτητής ή μπάτσος. Μέσα σου έχεις κατάλοιπα οικογενειακών ευαισθησιών ενώ παράλληλα αγαπάς και τα ζώα. Πηγαίνεις να σπουδάσεις λοιπόν. Τα πανεπιστήμια διάγουν υπό εκδικητική, εφηβική ομηρία: Κλειδωμένα στην σκιά τους για εκείνο το δις-ολοστρόγγυλο οχτάρι στα Αρχαία Ελληνικά. Δεν παράγεις επιχειρηματικό έργο; Δίδαξε με πέτρες και παραπεταμένους κονδύλους. Θέλεις πτυχίο; Πλήρωσε για να το πάρεις. Αγωνίζεσαι; Είσαι μειοψηφία. Αγωνίζεσαι ξανά; Μάθε ότι οι καταλήψεις και οι αποχές έχουν απαγορευτεί με νόμο του κράτους. Συνεχίζεις; Είσαι επικίνδυνος διότι δεν εκπαιδεύτηκες ικανοποιητικά. Και για την ειδυλλιακή σκηνή ενός επιτυχημένου φινάλε, ιδού η πολύτιμη προσφορά μου στο μοντάζ: Οι σεκιουριτάδες κραδαίνουν απειλητικά τα όπλα τους καθώς διαμαρτύρεσαι για τον προχθεσινό χυλό της καταπόσεως στη φοιτητική εστία. Κι εσύ να βαρυδαιμονείς που δεν έγινες μπάτσος…

Αν δεν κατορθώσεις τελικά να γίνεις μπάτσος ή μεγαλο-δημοσιογράφος, εάν δεν διοργανώνεις χοροεσπερίδες της ΔΑΠ στα μέγαρα των σκυλάδικων, εάν δεν διαμείνεις μέχρι τα σαράντα σου στο «Four Seasons», εάν διάγεις άνεργος κι άεργος, τότε θ’ αναγκαστείς να ξαναδιαβάσεις. Και να μάθεις. Να μάθεις για τα ασφυκτικά πλαίσια μέσα στα οποία αναπτύσσεται κι εξελίσσεται η σύγχρονη δημοκρατία. Να συμπαραταχθείς με τον Χάμπερμας όταν μιλάει για τον αποικισμό του βιόκοσμου απ’ το σύστημα (όπου βιόκοσμος, οι υγιείς αισθητικές, επιστημονικές και ηθικές αρχές μιας κοινωνίας). Ν’ αντιληφθείς τη θεωρία του Μάρτιν Μπούμπερ περί « Πολιτικού πλεονάσματος» της εξουσίας που συγκεντρώνει στις τάξεις της το πλήθος των αρχών και των εφαρμογών τους που διέπουν μια κοινωνία, εξαλείφοντας παράλληλα τον αυθορμητισμό της και την αντίδραση. Να οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι η καθημερινή μας ζωή εξαρτάται απ’ την ιδέα που η αστική τάξη σχηματίζει γι’ αυτήν, και ότι οι αστικοί κανόνες βιώνονται σαν έκδηλοι νόμοι μιας φυσικής, εξουσιαστικής νομοτέλειας. Να συμφωνήσουμε τελικά ότι έξω απ’ αυτήν την καταπιεστική εξουσία, αρχίζει η δική μας φύση. Η δική μας ζωή.
Κι αυτό θα ονομαστεί κατάλυση του αέναου, φαύλου κύκλου. Γι΄ αυτό και ποτέ, ποτέ δεν θα είναι αργά…

"Ηρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια -της νομαρχίας- σου"


Μιλάμε για πολύ λάρτζ άτομο...
(Ας είναι καλά ο καλός κύριος Α. που προσπάθησε
να μου φτιάξει τη διάθεση με αυτή τη φωτό).

6 Μαρ 2007



Από τότε που τους τράβηξε το αυτί ο Λόρδος Βύρων οι συντάκτες της ΝΕΤ προσπαθούν απεγνωσμένα να πείσουν ότι δε διαφέρουν από τους άλλους ψεύτες. Ο κύριος Οικονόμου στη χθεσινή εκπομπή της ΝΕΤ, αντικρούοντας τα λόγια του Στρατούλη περί συκοφαντικής επίθεσης κατά των δημόσιων πανεπιστημίων με στόχο την απαξίωσή τους, είπε: "Γιατί κύριε Στρατούλη; 400 στρέμματα χασίσι δε βρέθηκαν στο πανεπιστήμιο Κρήτης;". Άκουσε ο Λυριτζοοικονόμου τη Μαριέτα Ξεπέτα να το λέει προ 2 εβδομάδων και έκρινε σκόπιμο να το επαναλάβει ως τίμιος εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου Παιδείας. Προφανώς ο κ. Οικονόμου δεν μπήκε στη διαδικασία να ενημερωθεί για το γεγονός που συνέβει πριν λιγα χρόνια στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου και το οποίο χρησιμοποιεί η Μαριέτα Πουστίκου για να απαξιώνει το πανεπιστήμιο στα μάτια της ανασφαλούς, σιωπηρής και κακόμοιρης πλειοψηφίας (του 34% σύμφωνα με τη μέθοδο του Ρουσόπουλου) στο όνομα της οποίας κυβερνάει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δύο είναι οι ερμηνείες της συμπεριφοράς του κ. Οικονόμου. Η πρώτη ερμηνεία καταδεικνύει το ότι απλώς δεν είναι καλός δημοσιογράφος, δε διασταυρώνει τα παραμύθια που πετάει κατά καιρούς η Μαριέτα Ξεπέτα και επαναλαμβάνει ό,τι σαχλαμάρα ακούσει από εδώ και από εκεί (κάτι σαν τον Ηρόδοτο δηλαδή). Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να γνωρίζει ότι δεν ανέχομαι να τον πληρώνω κάθε μήνα μέσα από τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, από όπου χρηματοδοτείται η ΝΕΤ, αλλά και να φορολογούμαι για να ακούω μαλακίες από τη δημόσια τηλεόραση. Αν θέλει ας πάει στον Άλφα και να κάνει παρέα με τον Κακαουνάκη ή να πάει σε καμιά εκπομπή του Χαρδαβέλα να λέει παραμύθια που ακούει από εδώ και από εκεί.
Πιθανώς όμως να μην έγινε από κακή πληροφόρηση του κ. Οικονόμου αυτή η αναφορά στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου αλλά αποτελεί συνειδητή πολιτική του να σιγοντάρει τη Μαριέτα που τόσες φορές άλλωστε έχει καλέσει στην εκπομπή εδώ και 1 χρόνο να μας εκθέτει τις απόψεις της χωρίς αντίλογο.
Προ λίγων ετών η αστυνομία (μιλημένη από τους καλλιεργητές όπως συνήθως γίνεται στην Κρήτη και αφού οι καλλιεργητές είχαν κάνει τη συγκομιδή τους) ανέφερε ότι σε ένα δύσβατο φαράγγι μέσα στα βουνά που κατέχει η πανεπιστημιούπολη του Γάλλου στο Ρέθυμνο βρίσκονται περί τα 500 χασισόδεντρα. Ωστόσο λόγω του δύσβατου της περιοχής το ελικόπτερο της αστυνομίας δεν κατόρθωσε να τα εντοπίσει και πήρε άδεια η αστυνομία να μπει στην πανεπιστημιούπολη (δε λειτουργεί βλέπετε η επιτροπή ασύλου όπως μας παπαριάζουν εδώ και ένα χρόνο οι Πρετεντέρηδες) για να προσεγγίσει το μέρος το οποίο δεν είχε καμία σχέση με τα κτίρια του πανεπιστημίου. Ας σημειωθεί ότι η πανεπιστημιούπολη είναι συνολικά 1500 στρέμματα. Συνεπώς τα 400 στρέμματα της Μαριέτα Ξεπέτα και του Οικονόμου είναι σχεδόν το 1/3 του πανεπιστημίου. δηλαδή κοινώς σε όλους τους άκτιστους χώρους της πανεπιστημιούπολης και πέριξ των κτιρίων υπήρχαν μπαφόδεντρα, τα οποία τα πίναν οι φοιτητές και μετά πήγαιναν για μάθημα. Αυτό λοιπόν που ούτε το ελικόπτερο της αστυνομίας δεν μπορούσε να εντοπίσει ο κος Οικονόμου το έκανε επίσημη καλλιέργεια του Πανεπιστημίου Κρήτης, το οποίο ως γνωστόν αποτελεί το μεγαλύτερο παραγωγό καννάβεως μετά τον εκδοτικό οίκο Λαμπράκη και την εταιρεία του Κοντομηνά, που μας προσφέρει σαβουρόχορτο απλόχερα και καθημερινά στις 20.00 ακριβώς.
Και όλα αυτά γιατί; για να συνεχίσουν το βιολί τους περί ασύλου, περί πανεπιστημίων που είναι άντρα εγκλήματος, περί αιωνίων φοιτητών μαστούρηδων που κάνουν καταλήψεις και τραμπουκισμούς κλπ κλπ. Έτσι μέρα με τη μέρα τα στημένα γκάλοπ τους γίνονται όλο και πιο πραγματικά αφού η κακόμοιρη πλειοψηφία πείθεται πως όλα αυτά τα μπάχαλα τα κάνει μια μειοψηφία ακραίων. Και έτσι η κακόμοιρη πλειοψηφία ενδυναμώνεται και αποφασίζει και για τη μειοψηφία χωρίς τη μειοψηφία. γιατί στη δημοκρατία η μειοψηφία δεν έχει λόγο, επειδή πολύ απλά είναι μειοψηφία ή επειδή το λέει η πλειοψηφία ότι αυτή είναι μειοψηφία.

Θα πρότεινα λοιπόν για αρχή μια μήνυση από το Πανεπιστήμιο Κρητης εις βάρος της ΝΕΤ για συκοφαντική δυσφήμιση. Δεν μπορεί ο κάθε παπάρας να λέει την παπαριά του και να πληρώνεται για αυτό. Ας πάει να πληρωθεί από τη Γιαννάκου.

επίσης θα πρότεινα στον κύριο Οικονόμου εντατικά μαθήματα αγροτικής οικονομίας για να ξέρει τί έκταση καταλαμβάνουν 500 χασισόδεντρα και πόσο πιάνει ένα στρέμμα.
Θα του συνιστούσα επίσης να πάει και στην πανεπιστημιούπολη Ρεθύμνου να κάνει αυτοψία του εδάφους - εδάφους μπας και πάψει να είναι τόσο μαλάκους - μαλάκους.
Επιπλέον, θα μπορούσε να επισκεφτεί την αίθουσα, την οποία ο Πρετεντέρης προ μηνός είχε ονομάσει "κτήριο κατειλημμένο από κουκουλοφόρους εδώ και 5 χρόνια". Μάλιστα μπορεί να πάει μαζί με τον Πρετεντεριους για να κάνουν διάλεξη με θέμα "Παραποίηση της αλήθειας, διασπορά ψευδών ειδήσεων και διαμόρφωση κοινής γνώμης". Το πανεπιστήμιο είναι ανοιχτό να τους δεχτεί με γαρδένιες και θα τους παρέχει κάθε πληροφορία που θα χρειαστούν για να το δυσφημίσουν περαιτέρω.

ΚΑΛΟ...

Μπορείτε να το ψάξετε λιγάκι. Αξίζει κι έχει πολλά και καλά αρχεία...

http://www.black-tracker.gr/

4 Μαρ 2007

Φιλί της ζωής

Κι εκεί που διάβάζω στην εφημερίδα "Μακεδονία" για κάτι παπάδες που μάθαίνουν να δίνουν πρώτες βοήθειες, μου κάθεται στο μάτι το εξής και μένω μαλάκας...


"Αγκάθι" ωστόσο φαίνεται ότι αποτελεί το γνωστό σε όλους μας "φιλί της ζωής", βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαίδευσης ΚΑΡΠΑ, για το οποίο εκφράζονται ανησυχίες ότι μπορεί να μην είναι πρέπον να εφαρμόζεται από ιερείς.

Μα καλά, πλάκα μας κάνουν;

2 Μαρ 2007

Ρήξη στους κόλπους της χριστιανικής Δεξιάς;

http://www.laos.gr/

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΛΑΟΣ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΥΠΟΥ & Μ.Μ.Ε.
ΑΘΗΝΑ, 01/03/2007


Επιπλοκή στην κύηση του Εξωμήτριου κόμματος που προέρχεται από σπέρμα του παρελθόντος ΠΑΣΟΚ και τις σάλπιγγες της Ν.Δ.
Τον ρόλο του τον απεκάλυψε ο Τύπος πριν ακόμη γεννηθεί.
Πρόκειται για κόμμα μιας χρήσεως, που προωθείται με ΚΡΑΤΙΚΕΣ επιχορηγήσεις για συγκεκριμένη αποστολή.
Aξιος ο μισθός του. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όμως οι σχεδιαστές του ότι δεν θα μπορέσει κυριολεκτικώς να σταθεί στο Ύψος αυτής της πληρωμένης αποστολής.
Αυτό υποτίθεται πως είναι ένα δελτίο τύπου ενός κόμματος, το οποίο μάλιστα φιλοδοξεί, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, να εκπροσωπεί ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, στη Βουλή των Ελλήνων.
Νομίζω πως πρόκειται για μνημείο αλληγορικού, σουρεαλιστικού λόγου, ο οποίος βρίθει υπονοουμένων, φωτογραφίζοντας συμπαθή κοντό πολιτικό, χιλιοτραγουδισμένο κατά το παρελθόν, ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει κομματάρχης της χριστιανικής δεξιάς και να φάει ψηφαλάκια από τον Λαϊκόν Ορθόδοξον Συναγερμόν.

Χάιλ!

1 Μαρ 2007

Ο πυροβολισμός ως επίδειξη επαγγελματισμού και άλλες ιστορίες

Ανακοίνωση του Σωματείου Ειδικών Φρουρών, που εστάλη με Δελτίο Τύπου στα ΜΜΕ:
“Αποτελεί πράξη επαγγελματισμού και αποτελεσματικότητας του συναδέλφου ειδικού φρουρού η ενέργειά του, που απέτρεψε την κατάληψη του υπουργείου Αιγαίου, όταν ομάδα ατόμων με καδρόνια και μπουκάλια προσπάθησε να εισέλθει στο υπουργείο. Ο συνάδελφος παρά την έκρυθμη κατάσταση που επικρατούσε, εφήρμοσε υποδειγματικά το νόμο, διασώζοντας τον ευπαθή στόχο, τη σωματική του ακεραιότητα και ασφάλεια, καθώς και το κοινωνικό σύνολο και τη δημόσια τάξη”.

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας 16
Με πυροβολισμούς, ξύλο, δακρυγόνα και συλλήψεις προσπαθούν να καταστείλουν το εκπαιδευτικό κίνημα: Να τους σταματήσουμε!
Σήμερα 1 Μάρτη του 2007 έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή του αίματος και της τρομοκρατίας για να κάμψει το εκπαιδευτικό κίνημα. Το όργιο καταστολής εναντίον των συμμετεχόντων στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο με τους αστυνομικούς να πυροβολούν, να ρίχνουν βροχή δακρυγόνα, να δέρνουν και να συλλαμβάνουν, δεν αφήνει αμφιβολία για το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κυβέρνηση. Η προσφυγή στην ωμή βία είναι πια ο μόνος τρόπος για να περάσει μια πολιτική που βρίσκει αντιμέτωπη της την πανεπιστημιακή κοινότητα και το κίνημα της.
Η τρομοκρατία όμως δεν πτοεί το κίνημα, το κάνει πιο δυνατό! Το αγωνιστικό φρόνημα που επέδειξαν σήμερα οι διαδηλωτές έστειλε το μήνυμα στην κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της τρομοκρατίας. Η Πανελλαδική Πρωτοβουλία για το Άρθρο 16 καταγγέλλει την κυβερνητική βία και καλεί σε μαζική συστράτευση στο πλευρό της αγωνιζόμενης νεολαίας. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, η απόσυρση του εκτρωματικού νόμου-πλαισίου και οι παραιτήσεις των υπουργών Πολύδωρα και Γιαννάκου είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει.
Αθήνα 1/3/2007

Το ένα χέρι μονομαχεί με τ' άλλο διεκδικώντας το ίδιο πρόσωπο


TO ΨΕΜΑ(;): Η φωτό, τραβηγμένη από τον υπογράφοντα μπλόγκερ, σε ειδική αντερκόβερ αποστολή, για να έρθει στο φως ο τρόπος με τον οποίον ο κ. νομάρχης εξασφάλισε νέο κονδύλι, 5,5 εκατ. ευρώ για τις ανάγκες της νομαρχίας Θεσσαλονίκης...



Δύο χέρια διεκδικούν το δικαίωμα θωπείας της παρειάς του νομάρχου και μονομαχούν μεταξύ τους. Το εξ αριστερών του νομάρχου δείχνει να έχει το προβάδισμα, όντας πολύ κοντά στην ποθητή θωπεία. Όμως το εκ δεξιών του νομάρχου ορμά στην αντεπίθεση και ανακόπτει την πορεία της ανταγωνιστικής χειρός. "Κάτω τα κουλά σου, είναι δικός μου!" μοιάζει να λέει αποφασιστικά η χειρ εκ δεξιών.



Στοιχηματίστε ον λάιν: Αποδοση χειρός εκ δεξιών 5,30 και εξ αριστερών 2,75. Υποχώρηση νομάρχου μόλις στο 1,15.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ



Δύο βέροι εκπρόσωποι της σαλονικιώτικης λαϊκότροπης ούλτρα πολιτικής ιντελιγκέντσιας, οι κύριοι Παπαθεμελής και Ψωμιάδης, σε τρυφερό ενσταντανέ σε κάποιο από τα γκαλά πολιτικού διαλόγου της συμπρωτεύουσας και πρωτεύουσας των Βαλκανίων.

Ωστόσο η απορία μου παραμένει: Ποιος διάολο είναι ο τύπος ο οποίος έχει τα απαιτούμενα balls για να διεκδικεί τον Πανίκα από τον Στελάρα; Και γιατί ο Ψωμιάδης έχει τόσο τρομοκρατημένο βλέμμα;

Κρίση ταυτότητας;


ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ "ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ" ΣΤΗΝ ΜΠΟΤΑΦΟΥΓΚΟ

Προφανώς όλοι ακούσατε τι δήλωσε ο αδερφός του νομάρχη της Μποταφούγκο, Διονυσίνιο. Λίγο-πολύ, τράβηξε το αυτάκι της αστυνομίας κι έψεξε τους γνωστούς-αγνώστους ασφαλίτες που δείραν live τον κακόμοιρο Κύπριο φοιτητή και δεν τον μπουζουριάσανε για να του τις βρέξουν ενώ θα ιδιώτευαν στα μπουντρούμια της ασφάλειας. Αλλά τί καλύτερο μπορείς να αναμένεις από μια οικογένεια που έχει μετατρέψει την πολιτική σε σκυλάδικο τρίτης διαλογής, με τρεις αντιπροσώπους στα παραμάγαζα των κομμάτων; τί καλύτερο μπορείς ν' αναμένεις από μια φαμίλια που κατέχει άριστα την τακτική της κρυπτείας κάτω απ' τα τραπέζια κι αφού καταλαγιάσει ο illustration τηλεοπτικός κόσμος που την περιθάλπτει;
Και ύστερα, είμαστε εμείς οι γραφικοί που σιχτιρίζουμε την ακροδεξιά και εθνικιστική μωρία, που αντιδρούμε και καταγγέλουμε τα χουντικά, ελληνορθόδοξα απολειφάδια...