31 Ιουλ 2007

Συγγνώμη κύριε, τι είστε;


Πολύ μεγάλη μαλακία ότι τα γραπτά μένουν. Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Έτσι λοιπόν, αν είσαι δημοσιογράφος, οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτικός, για να μη φας τη λεγόμενη κεφαλιά. Αν πάλι είσαι… μισθογράφος, που το παίζεις δημοσιογράφος, πρέπει να είσαι έτι προσεχτικότερος, να τηρείς τα προσχήματα, να έχεις ένα κάποιο τακτ, ειδικά όταν υπογράφεις κείμενο που εκφέρει άποψη, και μάλιστα άποψη τόσο κραυγαλέα φιλοκυβερνητική, τόσο εξόφθαλμα υποκινούμενη, τόσο φανερά αντίθετη με την πραγματικότητα και το λαϊκό συναίσθημα.
Ακόμη χειρότερα για τους φίλους μας τους μισθογράφους, που επιδίδονται σε τέτοιες πρακτικές, είναι όταν η άποψή τους διαψεύδεται εν μία νυκτί από τα ίδια τα αφεντικά τους…
Παράδειγμα: Εδώ, παρουσιάζεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν κυβερνητικές ευθύνες για τις πυρκαγιές, αλλά ότι “πρόκειται για ένα εξαιρετικό γεγονός ως συνισταμένη πολλών συνιστωσών με κυρίαρχες αυτές των καιρικών συνθηκών και των παράλληλων μετώπων σε κάθε γωνιά της χώρας που δύσκολα θα μπορούσε να αντιμετωπιστούν”.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το να είναι κάποιος δεξιός. Δεν έχω πρόβλημα με το να είναι κάποιος δημοσιογράφος. Δεν έχω πρόβλημα με το να είναι κάποιος και δεξιός και δημοσιογράφος. Αλλά, λυπάμαι, έχω πρόβλημα όταν κάποιος είναι είτε αριστερός είτε δεξιός μισθογράφος.
Αφού λοιπόν η κυβέρνηση δεν φταίει, γιατί ο Προκόπης Παυλόπουλος ζητά σήμερα συγγνώμη; Και κυρίως γιατί “κρεμά” έτσι τον… υπάλληλό του;

Ματιές περγελάχτρες

Ωραίο φεγγάρι χτες ε;
Την ώρα που το χάζευα, με πήρε τηλέφωνο ο συμπλογκερίτης Σαλαχαντίν. Δεν ένιωθε πολύ καλά, και του είπα ότι μάλλον είναι ματιασμένος. Μη γελάτε σας παρακαλώ, πιστεύω στο μάτι, χωρίς καμία λογική, χωρίς κανένα επιχείρημα. Μάλλον είναι αυθυποβολή. Ωστόσο από μικρός, όποτε δεν ένιωθα καλά κι έβλεπα τη μάνα μου να κουνά μυστηριωδώς τα χείλια της, αμέσως άρχιζα να νιώθω καλύτερα.
Στη συνέχεια συζητήσαμε για άλλες τεχνικές ξεματιάσματος, όπως αυτή σε κάποια χωριά της Κρήτης, με το αλάτι και τη διπλωμένη πετσέτα. Ακολούθως ήρθε η αποκάλυψη (ναι, είμαι τόσο τυχερός και αδαής ίσως, που ακόμα και τώρα που τριανταρίζω -μπλιαχ- βιώνω καινούργιες εμπειρίες ή γνώσεις ως “αποκάλυψη”): Σύμφωνα με κάποιον χημικό, φίλο του Σαλαχαντίν, το αν θα διαλυθεί ή όχι το λάδι στο νερό, κατά την πλέον διαδεδομένη μέθοδο ξεματιάσματος, ουδεμία σχέση έχει με τη μεταφυσική. Απλώς σχετίζεται με την ποσότητα οξέων του λαδιού… Γαμημένοι επιστήμονες, τίποτε δεν αφήνετε ανεξήγητο…

(Παρέκβαση: Εντούτοις ως επί το πλείστον είμαι ένας βαρετός ορθολογιστής και υλιστής. Σε φοιτητοκουβέντες προ ετών, ξέρετε τώρα, μισοφωτισμένα φοιτητικά δωμάτια με φτηνό κρασί και μπόλικο καπνό και με τη φάτσα του Τσε στον τοίχο, ξιφουλκούσα εναντίον του αλαφροΐσκιωτου ποιητή μας, του Νικολάκη Διάσελου, με αφορμή ίσως την κλασικότερη και πιο κλισέ συζήτηση που κάνουν οι φοιτητές: ύλη ή πνεύμα; Για μένα ακόμη και τα συναισθήματα είναι χημικές διεργασίες του εγκεφάλου, οπότε για να αποδείξω του λόγου το αληθές κοπανούσα στον τοίχο του κεφάλι του Διάσελου, για να καταλάβει πως αν πάθει κάτι το υλικό ξεροκέφαλό του και σταματήσουν οι εγκεφαλικές λειτουργίες, δεν θα υπάρχει πνεύμα…).

Οπότε, αφού έκλεισα το τηλέφωνο, έκατσα και είδα στο ντιβιντί την τελευταία γουαντιαλενική ταινία, το Scoop, το οποίο πρόθυμα κατακρεούργησαν οι απανταχού σινεκριτικοί. Εμένα βέβαια με άρεσε, καθότι είμαι φαν τόσο του Γούντι όσο και της Σκάρλετ Γιοχάνσον. Το θέμα μας όμως δεν είναι η ταινία, αλλά το θέμα της, που είχε ένα μεταφυσικό σεναριακό τρικ: Ενας πεθαμένος δημοσιογράφος εμφανίζεται με τη βοήθεια ενός ψευτομάγου μπροστά σε μια αδαή φοιτήτρια δημοσιογραφίας για να της δώσει το τελευταίο "λαβράκι" του. Ουδόλως με ενόχλησε αυτό το ενδεχομένως αφελές εύρημα, άλλωστε μιλάμε για τέχνη, τη μεγαλύτερη περγελάχτρα*. Και μετά θυμήθηκα αυτό στο οποίο συμφωνήσαμε με τον Σαλαχαντίν: ορθολογισμός πάνω από όλα, αλλά και λίγος μυστικισμός με μέτρο στη ζωή μας δεν βλάπτει, ίσα ίσα για να κρατάμε μια πισινή βρε αδερφέ...

Γράφει σχετικά ο Μαξ Φρις στο βιβλίο του Homo Faber:

Τι θα πει μοίρα; Για να θεωρήσω το απίθανο ως αληθινό γεγονός δεν χρειάζομαι κανενός είδους μυστικισμό. Μου φτάνουν τα μαθηματικά.
Μιλάω λοιπόν με μαθηματικά:
Το πιθανό (σε 6.000.000.000 ζαριές με το ίδιο ζάρι, βγαίνουν κατά προσέγγιση 1.000.000.000 άσοι) και το απίθανο (δηλαδή σε έξι ζαριές με το ίδιο ζάρι να βγουν, λέμε, έξι άσοι) δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Διαφέρουν στη συχνότητα, και το συχνότερο φαίνεται από την αρχή το πιο πιστευτό. Όταν όμως προκύψει μια φορά το απίθανο, δεν σημαίνει ότι γίνεται κάτι το θεϊκό, κάποιο θαύμα και τα συναφή, όπως θα ήθελε πολύ ο κάθε αδαής. Όταν μιλάμε για πιθανότητες, συμπεριλαμβάνεται πάντα και το απίθανο, ως μια ακραία εκδοχή του πιθανού, κι όταν πραγματοποιείται αυτό το απίθανο, για ανθρώπους σαν κι εμάς (τους τεχνικούς) δεν υπάρχει κανένας λόγος να απορούμε, να ταραζόμαστε, να το ρίχνουμε στο μυστικισμό.
[…]
Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλάνε για σπουδαίες εμπειρίες. Εγώ είμαι τεχνικός και βλέπω τα πράγματα όπως είναι. Βλέπω πολύ καλά αυτά για τα οποία μιλάνε, δεν είμαι τυφλός, εννοείται. Βλέπω το φεγγάρι πάνω από την έρημο [...] φωτεινότερο από κάθε άλλη φορά ίσως, αλλά σαν μια μετρήσιμη μάζα που περιστρέφεται γύρω από τον πλανήτη μας, ζήτημα βαρύτητας, ενδιαφέρον, αλλά γιατί "σπουδαία εμπειρία"; Βλέπω τους μυτερούς βράχους, μαύρους στο φεγγαρόφωτο. Μπορεί να μοιάζουν με τις πελώριες ράχες των προϊστορικών ζώων, όμως εγώ ένα πράγμα ξέρω: είναι βράχοι, πετρώματα, πιθανώς ηφαιστειογενή, όμως για να εξακριβωθεί αυτό χρειάζεται γεωλογικός έλεγχος.

* Περγελάχτρα: στο κρητικό ιδίωμα αυτή που σε κοροϊδεύει, σε περιγελάει.

Οφειλόμενες ευχαριστίες

Δεν μου έχουν μείνει δυστυχώς πολλά μουσικά απωθημένα*. Λιγο-πολύ χάρη στο Διαδίκτυο έχω βρει ό,τι έψαχνα. Ενα από τα τελευταία, το οποίο ικανοποιήθηκε χτες, ήταν το βρετανικό συγκρότημα The Heart Throbs, το ντεμπούτο των οποίων βρήκα στο εξαιρετικό blog Lost In Tyme, συγκεκριμένα εδώ. Ας είναι καλά τα παιδιά και ας συνεχίζουν να ανεβάζουν πάντα έξαιρετική μουσική...
* Βεβαια, αν κανείς καλός χριστιανός διαθέτει τον τελευταίο δίσκο των Jack (the end of the world it's always been ή κάπως έτσι) και οποιονδήποτε δίσκο των Jacques, ας με στείλει ένα ημέηλ...

30 Ιουλ 2007

"Αυτό είναι σωστό, έξω το καζίνο από το βουνό"

Από το athens.indymedia
"Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης ανοίχτηκε πανό, φωνάχτηκαν συνθήματα και πετάχτηκαν κόκκινες μπογιές. Ακολούθησε έντονη κινητοποίηση των μπάτσων με ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ασφαλίτες κι ελικόπτερα για παραπάνω από 5 ώρες μέσα στα καμένα. Στην έρευνα και στην επίθεση εναντίον ατόμων κατά τη σύλληψη τους συμμετείχαν επίσης υπάλληλοι του καζίνο, ένας Οικονόμου που δήλωνε δήμαρχος Θρακομακεδόνων αλλά και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων της περιοχής που εδιναν στην κυριολεξία κόσμο στους μπάτσους.Έχουν χτυπηθεί άσχημα πολλοί παραπάνω από 5 παιδιά κατά τη σύλληψη από τα ΜΑΤ, εκ των οποίων ένας πολύ σοβαρά και ο οποίος έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο.Δεν έχει ακόμη γνωστοποιηθεί αν θα απαγγελθούν κατηγορίες και παρά το γεγονός ότι έχουν φθάσει εδώ και ώρα στη ΓΑΔΑ δικηγόροι δεν τους έχει επιτραπεί η επαφή με τους συλληφθέντες. Επίσης για ώρες τώρα δεν τους είχε δοθεί νερό.Αρκετοί είναι άσχημα χτυπημένοι. Οι μπάτσοι αρνούνται να τους μεταφέρουν σε νοσοκομείο ή να τους παρασχεθούν οι στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες".

Δες πώς κορδώνεται, πώς καμαρώνει...


Μικρός ήθελε να γίνει αεροπόρος, αλλά τελικά τον κέρδισε ο έρως της πολιτικής.
Δυστυχώς!
(Ο Βύρων φωτογραφίζεται μετά της ρωσικής βοηθείας...)

29 Ιουλ 2007

Αντάρτικο -των πόλεων, του βουνού και του δάσους

Δίκιο έχει ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος (aka Σαλώμη). Πράγματι έργο αναρχικών οι εμπρησμοί στα δάση... Εξοικειωμένοι άλλωστε με τα στουπιά και τις βενζίνες από τις χειμερινές μολότοφ. Ή ξεχάσατε μήπως εκείνον τον αναρχικό - τρομοκράτη φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, ιδανικά για κάλυψη-απόκρυψη στις δασικές εκτάσεις; Το μόνο που μένει είναι να βγει ο Βύρων Πολυδωρας και να μιλήσει για "γνωστή βεντέτα αναρχικών και δασικών εκτάσεων".

"Αστα λα βίστα μπέημπι", είπα του Θεού κι έκλεισα το τηλέφωνο


Κανονικά, με αυτά τα πράγματα (αρρώστιες και θρησκείες...) δεν αστειεύομαι. Αλλά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ μετά τις σημερινές του δηλώσεις ότι πρώτον θα επιστρέψει νικητής από το Μαϊάμι και δεύτερον ότι τόσο καιρό στο νοσοκομείο μπόρεσε να επικοινωνήσει περισσότερο με το Θεό και να μιλήσει μαζί του...(ΟΤΕ - Μας εφέρνει κοντά)

ΥΓ. Γνωρίζω ότι το κολάζ είναι του κώλου... Είναι κάτι πολύ πρόχειρο που έκανα μέσα σε ένα λεπτάκι προσφέροντας ένα διάλειμμα στον ευατό μου από τη δουλειά... Την κατανόησή σας λοιπόν...




28 Ιουλ 2007

Η μουσική εξημερώνει τα ήθη

Τρεις αγαπημένες καφρίλες που με συνόδευσαν στον πρωινό μου καφέ σήμερα...








26 Ιουλ 2007

Στο μοναστήρι με τη βούλα και μάλιστα χρυσή


Λοιπόν προφανώς υπάρχει μια ιστορία, την οποία δεν καλογνωρίζω, με κάτι εκτάσεις που διεκδικεί -και μάλλον θα της αποδοθούν- η Μονή Βατοπεδίου στο Αγιο Ορος. Κλικ εδώ για κάποιες λεπτομέρειες…
Το ζήτημα όμως είναι ότι στη σχετική ερώτηση του Αλαβάνου στη Βουλή, ο αρμόδιος υφυπουργός Δούκας είπε -εύλογα- ότι βάσει της νομοθεσίας προβλέπεται οι εκτάσεις να αποδοθούν στο μοναστήρι…
Και επικαλέστηκε το εξής, το οποίο βρίσκω εξωφρενικό:
Τα χρυσόβουλα βάσει των οποίων η Μονή εγείρει τις διεκδικήσεις της, παρότι συντάχθηκαν χίλια χρόνια πριν, είναι νομικά έγγραφα στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, με νόμους που ψηφίστηκαν το 1924 επί Βενιζέλου και ερμηνεύτηκαν το 1941.
Τζάμπα τα έλεγε ο αρχαίος ημών πρόγονος, ο σοφιστής Πρωταγόρας, αιώνες πριν, ότι ναι μεν πρέπει να υπακούμε στους νόμους, αλλά και οι νόμοι πρέπει να υπακούν, να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του συνόλου. Και όταν σταματήσουν να ανταποκρίνονται στις συνολικές ανάγκες, τότε με συλλογικές διαδικασίες οι νόμοι αυτοί πρέπει να αλλαχθούν. Βυζαντινά χρυσόβουλα χιλιετίας ενός θεοκρατικού καθεστώτος, νόμοι του 1924 και ερμηνείες του 1941!

Το ξανθό γένος

Από την εποχή της οθωμανοκρατίας λέγεται ότι το "ξανθό γένος θα μας σώσει".
Στις μέρες μας ο μοναδικός που φαινόταν να πιστεύει κάτι τέτοιο ήταν ο τρισμέγιστος τηλεβιβλιοπώλης Δημοσθένης Λιακόπουλος. Τώρα πια φαίνεται ότι το πιστεύει και ο Κωστάκης ο Καραμανλής...
Και ετσι οραματίζομαι το εξής:

ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ:
Κ. Σημίτης, έλλην πρωθυπουργός και πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικου Κινήματος, τον χειμώνα του '96 (τέλη Γενάρη - αρχές Φλεβάρη;), μετά την κρίση των Ιμίων, στη Βουλή των Ελλήνων: Αη γουλντ λάηκ το θενκ την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών...
Κ. Καραμανλής, ελλην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νεας Δημοκρατίας, που ευαγγελίστηκε την επανίδρυση του κράτους, τέλη καλοκαιριού του 2007, μετά τις πυρκαγιές που κατέκαψαν τον τόπο: Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο σπασίμπα στη ρωσική κυβέρνηση...

Ανδρομάχη, η ατίθαση καρδιά


Λουτσία, η ατίθαση καρδια
Η Νατάσα τονίζει στη Λουτσία ότι η Κρίσταλ δε θα γίνει ποτέ φίλη της. Η Μαριαλένα δεν πιστεύει ότι η Λουτσία μπορεί να αγαπήσει άλλον άνδρα εκτός από τον Ραούλ. Η Λουτσία ζητάει από την Κρίσταλ να αλλάξει στάση απέναντί της, όμως εκείνη τη διώχνει. Ο Λεονέλ επιτίθεται στη Λουτσία και εκείνη τον ρίχνει από τις σκάλες. Η Έλενα επιστρέφει στο σπίτι με αναπτερωμένο ηθικό, γιατί ο γιατρός της είπε καλά νέα. Ο γιατρός της Κρίσταλ την εκβιάζει και εκείνη καταφέρνει να τον ξεφορτωθεί με τη βοήθεια του Λεονέλ. Η Λουτσία πείθει τη Μπαλμπίνα να της πει όλη την αλήθεια για τον πατέρα της. Ο Κλαούντιο πληροφορείται ότι ο Αλεχάντρο δεν είναι σε καλή κατάσταση και αποφασίζει να τον φέρει σε επαφή με την Έλενα. Η Ενρικέτα είναι χαρούμενη γιατί έχει ακόμη στην κατοχή της τα χαρτιά που θέλει ο Αλεχάντρο. Η Κρίσταλ και ο Λεονέλ αποφασίζουν να βγάλουν από τη μέση τον γιατρό που τους εκβιάζει. Ο Λεονέλ συναντάει τη Ρούμπι και της προτείνει να βγουν ραντεβού. Ο Ραφαέλ μεθάει και απειλεί με ξυλοδαρμό τη Μαριαλένα. Η Έλενα ακολουθεί τον Κλαούντιο και διαπιστώνει ότι ο άνδρας που συνάντησε είναι ο αγαπημένος της Αλεχάντρο.
"Ανδρομάχη" του Ρακίνα
Μετά την καταστροφή της Τροίας, η Ανδρομάχη, χήρα του Έκτορα, βρίσκεται μαζί με τον γιο της Αστυάνακτα, στην Ήπειρο, σκλάβα του Πύρρου, γιου του Αχιλλέα. Στην Ήπειρο φθάνει ο Ορέστης, ζητώντας το μικρό Αστυάνακτα για λογαριασμό των Ελλήνων, που φοβούνται το παιδί ως μελλοντικό εκδικητή της Τροίας. Ο Πύρρος, αν και πρόκειται να παντρευτεί την Ερμιόνη (κόρη του Μενέλαου και της Ελένης) διεκδικεί τον έρωτα της Ανδρομάχης, με αντάλλαγμα τη σωτηρία του παιδιού. Η Ανδρομάχη αρνείται τον εκβιασμό του Πύρρου, μένοντας πιστή στη μνήμη του Έκτορα. Τότε ο Πύρρος επιστρέφει στην Ερμιόνη, αποφασίζοντας να παραδώσει το παιδί στους Έλληνες. Η Ανδρομάχη, προκειμένου να σώσει τον Αστυάνακτα, προσποιείται ότι δέχεται τον έρωτα του Πύρρου, έχοντας ήδη πάρει την απόφαση να αυτοκτονήσει μετά το γάμο. Όταν η Ερμιόνη, ερωτευμένη με τον Πύρρο, μαθαίνει για τον επικείμενο γάμο, εκμεταλλεύεται την αγάπη που της έχει ο Ορέστης και τον εξωθεί να σκοτώσει τον Πύρρο για εκδίκηση. Ο Ορέστης, για να κερδίσει την αγαπημένη του, δολοφονεί τον Πύρρο. Η Ερμιόνη, αρνούμενη την ηθική αυτουργία, χρεώνει στον Ορέστη το έγκλημα και αυτοκτονεί. Ο Ορέστης οδηγείται στην τρέλα και η Ανδρομάχη σε ένα θρόνο που ποτέ της δε θέλησε.
ΥΓ. Δεν αμφισβητώ την αξία του έργου του Ρακίνα (άλλωστε από θέατρο έχω μαύρα μεσάνυχτα), ούτε προσπαθώ να δικαιώσω καλλιτεχνικά τη Λουτσία και την ατίθαση καρδιά της. Ωστόσο η ομοιότητα είναι εμφανής. Και για αυτό ευθύνονται οι ηλίθιοι στο γραφείο Τύπου του Εθνικού Θεάτρου που συνέταξαν αυτό το άθλιο δελτίο Τύπου, από όπου απομόνωσα την ανωτέρω σαπουνοποίηση μίας τραγωδίας (ψιλοχέστηκα εγώ βέβαια για τις τραγωδίες, αλλά δε βαριέσαι... Μια φορά έχω πάει σε αρχαία θεατρική παράσταση, κάνοντας χάρη στη μητέρα μου που ήθελε να δει τον Καρακατσάνη σε κάποια αριστοφανική κωμωδία... Ωραία ήταν... Δροσούλα, αεράκι από το Σέιχ Σου, είχα πιει και μπιρίτσες, ήμουν και κουρασμένος από το οκτάωρο στο μαρμαράδικο, έπαιζε και μια αρχαιοπρεπή μουσική... έριξα κάτι ύπνους....)

Τι με λες τώρα;

Αθάνατη δημοσιογραφική γραφή! Φονιάδες των λέξεων....
(το παραπάνω μαργαριτάρι είναι από το σάιτ του Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Παντελώς συμπτωματικά η είδηση έχει να κάνει με τον Πανίκα -όσο κι αν δεν θέλω πια να ασχολούμαι με δαύτον, πάντα μπρος μου τον βρίσκω)

Αφιέρωση

Για τον Νικολάκη Διασελο, αν και δεν με πολυαρέσει να ανεβάζω ξερά βίντεο από το ΓιουΤιούμπ. (οδηγίες χρήσεως για τον Νικολάκη: κάνεις κλικ στο τρίγωνάκι που αντιστοιχεί στο play).


25 Ιουλ 2007

Δημοσκόπηση περί του "νέου εθνικισμού", του αντιαμερικανισμού ντε!

Μια ενδιαφέρουσα (για όσους τέλος πάντων τις βρίσκουν ενδιαφέρουσες) δημοσκόπηση που βρήκα στο ηλεκτρονικό Monthly Review:
Το ότι ο αντιμερικανισμός είναι παγκόσμια διαδεδομένος είναι γνωστό. Η πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη έχει κάποιους ειδικότερους λόγους να τρέφει αντιαμερικανικά αισθήματα. Παρ’ όλα αυτά η συνολικότερη εικόνα των ΗΠΑ δεν είναι και τόσο αρνητική, όπως έδειξε μια πρόσφατη δημοσκόπηση η οποία διεξήχθη σε 47 χώρες.Στο ερώτημα: “Πες μου αν έχεις μια πολύ θετική, κάπως θετική, κάπως αρνητική ή πολύ αρνητική άποψη για τις ΗΠΑ”, οι απαντήσεις ήταν οι εξής:


ΤΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΝΘΗ

Όταν γυρίσω, θα έχω την ηλικία των μελτεμιών. Μισός στη γη, να κυνηγάω την ουρά μου, μισός στον Άδη, να χαρτοπαίζω με νεκρούς που αρνιούνται τον χαμό τους. Μέσα μου ο ήχος της καρατόμησης, ο Ροβεσπιέρος βρέφος να φωτοσυντίθεται με πύρινες φλόγες. Θ' ανεβώ τις σκάλες, τις όποιες σκάλες, αλλά κανείς δε θα κρατήσει το απόγευμα για μένα. Κανείς δε θα με αναγκάσει να διακτινιστώ. Θα ονειρευτώ το όνειρο κάποιου άλλου και θα γράψω ποιήματα για ένα φανταστικό παλάτι. Οι κολυμβήτριες θα φέρουν τον θάνατο στα μάτια τους. Θα είμαι πάλι ο Μιζέριας, για δεύτερη φορά, και οι σύντροφοι θα κάνουν ουρές για να μου φιλήσουν το γενειοφόρο μάγουλο.
θα έρθω πάλι με το καλοκαίρι. Στριμωγμένος σε φεγγίτες, λαθραία, μ' ένα παλιό κατοστάρικο στο χέρι που όταν μου το ζητήσουν, θα το καταπιώ. Και θα περιμένω. Διηνεκής αγνοούμενος πλέον, τον ήλιο να δαγκώνω θα μου φτάνει στο γοργό σελάγισμα του ωκεανού.
Καλή αντάμωση...

24 Ιουλ 2007

Στις νάρκες του Γράμμου, στον πάτο της σοβαρότητας*

Κάθε καλοκαίρι, μία από τις συνηθέστερες ατάκες που ακούγονται για το θέμα των πυρκαγιών, είναι ότι καμία φωτιά δεν σβήνει, αν δεν πατήσει εκεί το πόδι του ο πυροσβέστης...
Σωστά, τι γίνεται όμως στην περίπτωση που αυτό που καίγεται είναι ένα ναρκοθετημένο (από τον καιρό του εμφυλίου!) ελατόδασος στο Γράμμο; Πολύ απλό: το αφήνουμε να καεί, το μπουρδέλο! Μία εβδομάδα καίει τώρα η πυρκαγιά αυτή, όπως διαβάζω εδώ, εδώ κι εδώ


*Το σύνθημα κανονικά είναι "Στις νάρκες του Εβρου, στον πάτο του Αιγαίου"

23 Ιουλ 2007

Ηρωοποίηση, η εύκολη λύση

Από την πλευρά του ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας δήλωσε:«Εκφράζω τη βαθύτατη οδύνη μου και τα συλλυπητήριά μου στις οικογένειες των πιλότων. Προχθές στον Υμηττό, μαζί με τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες μου απηύθυνα και την προτροπή στους πιλότους: "Να προσέχετε". Η ορμή τους για αυταπάρνηση και αυτοθυσία τους οδήγησε στην αθανασία. Ναι, είναι αθάνατοι οι πεσόντες στο καθήκον στα Στύρα της Ευβοίας πιλότοι, οι ήρωες του αλτρουϊσμού. Ο Σμηναγός Δημήτριος Στοϊλίδης και ο Υποσμηναγός Ιωάννης Χατζούδης είναι πραγματικοί ήρωες. Ζητώ από όλους τους πιλότους και από όλους τους Πυροσβέστες αυτές τις δύσκολες ώρες να κάνουν πέτρα την καρδιά τους και να σταθούν όρθιοι και ψύχραιμοι. Ο πόλεμος συνεχίζεται. Προέχει πάντα και σταθερά το απόλυτο κριτήριο της αξίας της ανθρώπινης ζωής».
Ειδικά αφού τους είπε να προσέχουν, όλα ως διά μαγείας επιλύθηκαν...

Ματιές γεμάτες νόημα

Δύο φωτογραφίες, τέσσερις πολιτικοί, και βλέμματα που λένε όσα κρύβει η γλώσσα. Μονόπλευρο το ειδύλλιο στην πρώτη φωτό, καθώς η Μέρκελ κοιτά ελαφρώς ψυχρά τον μεσόγειο γόη Κωστάκη. Το βλέμμα της Παπαρήγα προς τον Πάγκαλο δεν χρειάζεται σχόλια: Τον κοιτά και φαίνεται ότι ποθεί διακαώς να τον στείλει διακοπές στην εξωτική Σιβηρία...

Της τραγουδά: "Σαν με κοιτάς, ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά, καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά, λιώνω σαν φλόγα την αυγή, σαν με κοιτάς"



Του τραγουδά το γνωστό άσμα του Παντελή Καναράκη:
Μη μιλάς, βγάλε το σκασμό, είσαι ένα μελάτο αυγό, μην κοιτάς σαν τη γαρίδα, μαζί σου προκοπή δεν είδα...


Απωθημένο, ετών 17

Το πρώτο μουσικό περιοδικό που είχα την τύχη να διαβάσω ήταν το εικονιζόμενο Ποπ+Ροκ με την ανασκόπηση της δεκαετίας του 80. Φυσικά τότε γνώριζα ελάχιστα από τα παρουσιαζόμενα συγκροτήματα. Ομως στα επόμενα χρόνια, η συγκεκριμένη έκδοση αποτέλεσε πολύτιμο μπούσουλα για τις μουσικές μου αναζητήσεις.

Στο εν λόγω τεύχος όμως -από τότε ακόμα- υπήρχε ένα συγκεκριμένο άρθρο που με ενοχλούσε λόγω της στρυφνότητας και του απαξιωτικού τόνου του. Σήμερα, γνωρίζοντας ένα δυο πράγματα παραπάνω, εξακολουθώ να βρίσκω αποπροσανατολιστικό και βαθύτατα συντηρητικό το εν λόγω κείμενο (κάποια του σημεία μάλιστα μου θυμίζουν τους φιλιππικούς των χριστιανικών νεανικών περιοδικών κατά της ροκ μουσικής). Ενδεχομένως, αν ήμουν μεγαλύτερος σε ηλικία τότε, να είχα στείλει μια επιστολή. Πλέον το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράψω τις ενστάσεις μου εδώ. Το όνομα του αρθρογράφου δεν έχει σημασία. Αλλωστε είναι καταξιωμένος στο χώρο, γνώστης της μουσικής, αλλά κολλημένος με τα 60'ς, οπότε προκαλεί απορία πραγματικά γιατί του είχε ανατεθεί τότε η ανασκόπηση του ροκ στα 80'ς.

Το άρθρο χωρίζεται σε ενότητες για το mainstream rock, το punk-hardcore, το χιπ χοπ (το οποίο παραλείπω εντελώς διότι ως είδος με αφήνει αδιάφορο) και το post punk-dark wave. Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα (τονισμένα, σε παρενθέσεις, τα δικά μου σχόλια).


Στη δεκαετία του '80 το χτύπημα δημιουργεί αγιάτρευτη πληγή και το rock αργοπεθαίνει (από την αρχή στο ψητό, παρουσιάζει την άποψή του ως αξίωμα, μια ακόμη Κασσάνδρα από τις πολλές που γράψανε επικήδειους της ροκ). Δεκάδες παράγοντες έρχονται να το αποτελειώσουν, γεγονός που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι αν αυτή η λαϊκή μουσική έκφραση υπήρξε τόσο απεχθής ή αποτροπιαστική με αντικειμενικά κριτήρια. Στα 80's δεν συνέβη το παραμικρό. Ούτε καν η εμφάνιση κάποιου Μεσσία του rock δεν επετράπη. Το '50 είχαμε τον Presley, το '60 τους Beatles, το '70 τους Sex Pistols. Το '80 είχαμε πολλούς και αδιάφορους.

Οι καιροί έχουν αλλάξει σημαντικά και οι συνθήκες δεν είναι ίδιες μ' αυτές που επικρατούσαν πριν 20 ή 30 χρόνια, όταν ο ρόλος του rock'n'roII ήταν πέρα για πέρα καθοριστικός και ουσιώδης. Σήμερα οι δονήσεις επηρεάζουν όλο και χαμηλότερα σημεία του ανθρώπινου σώματος. Στα πρώτα 18 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1973 περίπου, οι δονήσεις ήταν συγκεντρωμένες στο ηλιακό πλέγμα, δηλαδή στην περιοχή της κοιλιάς και σε ελάχιστες περιπτώσεις ανέβαιναν πιο πάνω, δηλαδή μέχρι την καρδιά. Από το 1975 μέχρι σήμερα οι δονήσεις κατευθύνονται στα κατώτερα κέντρα, κυρίως στα γεννητικά όργανα, π.χ. ο ρυθμός της disco που εφευρέθηκε εκείνη την εποχή διήγειρε αποκλειστικά αυτά τα κέντρα, γιατί ήταν ο ρυθμός της γενετήσιας επαφής (αδυνατώ να καταλάβω γιατί απαρνείται τον σεξουαλικό χαρακτήρα της μουσικής -του ρυθμού γενικότερα- ο οποίος ανέκαθεν συνδέονταν με τη μουσική. Μήπως θεωρεί το σεξ αμαρτία;). Κάθε βίαιη ή επιθετική μουσική κραδαίνει όλο και χαμηλότερα κέντρα (βίαιους και επιθετικούς όμως θεωρούσαν οι αρτηριοσκληρωτικοί της εποχής και τους Μπιτλς και τους Στόουνζ).

Ο εκφυλισμός της μαύρης μουσικής σ' όλα αυτά τα περιστασιακά street beat, acid, rap κλπ που μόνο τη βία προωθούν μέσα από ένα συνεχόμενο, επαναλαμβανόμενο ρυθμό με βάση τα κρουστά (ηλεκτρονικά και μη) (πλάκα μας κάνει; οι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί χαρακτηρίζουν πολλά είδη μουσικής -κράουτ, τζαζ, ακόμη και τα απλά ποπ-ροκ τραγουδάκια στον επαναληπτικό ρυθμό των 4/4 στηρίζονται) αποκλειστικά καθοδικό (προς την Κόλαση;;;) και κατάλληλο για τ' ανθρωποειδή της Λεμούριας Φυλής, όχι για τον άνθρωπο του 2000 μ.Χ. Δεν έχετε παρά να παρατηρήσετε τον τρόπο που χρησιμοποιούν για ν' αποδώσουν αυτά τα τραγούδια... συγνώμη, αυτούς τους ρυθμούς (γιατί δεν έχουν την παραμικρή σχέση με μουσική). Οι γροθιές σφιγμένες, κινήσεις που θυμίζουν αυτές των πυγμάχων και ύφος επιθετικό (είναι βλάκας ή εξεπιτούτου ξεχνά τις υψωμένες γροθιές των Μαύρων Πανθήρων;). Φυσικά τόσο το σεξ όσο και η βία φέρνουν στην επιφάνεια τον ζωώδικο χαρακτήρα του ανθρώπου (ο χριστός και απόστολος! Εχει πρόβλημα με το σεξ, ξεκάθαρα. Τι φροϊδικά συμπλέγματα κουβαλάει ο άνθρωπος;).

Αντί ο άνθρωπος να κυριαρχεί στο κτήνoς, το κτήνoς, μέσω των ενστίκτων, επιβάλλεται στον άνθρωπο (σιξ, σιξ, σιξ, δε νάμπερ οφ δε μπιστ, σέηταν σέηταν!).


1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1984 . Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ


Όσο βλέπουμε τις μεγαλειώδεις περιοδείες των Rolling Stones, U2, Queen κλπ. καταλαβαίνουμε πως το rock απογυμνώθηκε εντελώς από το κοινωνικό, ιδεολογικό του υπόβαθρο (λες και δεν είχε ήδη συμβεί αυτό με τις σουπερ περιοδείες των Ζέπελιν, των Χου, των Φλόιντ...). Η κυριαρχία των ειδώλων, είτε αυτά λέγονται Cure, είτε R.E.M., είτε Siouxsie & The Banshees, διαιωνίστηκε μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια. Σήμερα το Μτν είναι η καταστροφή του rock. Ελέγχεται αποκλειστικά από πολυεθνικές εταιρίες και οι καλλιτέχνες που προωθούνται αξιολογικά ανήκουν σε μία κατηγορία πολύ κάτω του μέτριου. Δεν προσφέρουν τίποτα, ακόμα και στον εαυτό τους.


H συνταγή είναι απλή. Εκμεταλλευόμενοι τον κλονισμό των πιστεύω, προσφέρουν αυτό που λείπει από τον κόσμο και το έχει ανάγκη. 0λα τα τραγούδια σήμερα μιλούν για έρωτα. Εναν έρωτα εκτρωματικό, όπως τον έχει συνηθίσει η κοινή γνώμη (ενώ τα πρωτόλεια ροκ τραγούδια του '50 ανέλυαν την καντιανή φιλοσοφία και την κινεζική πολιτιστική επανάσταση...). Στερημένο από την πραγματική αγάπη (εδώ μιλάει ο χίπης ή ο χριστιανός που κρύβει μέσα του...) και εδραιωμένο στο πάθος.

Ενα σας λέω κι έχει σχέση με παρατηρήσεις προσωπικές. Προσέξτε σε κάποιο κλαμπ, το πώς συμπεριφέρονται τα αγοράκια και τα κοριτσάκια. Ολοι/ες θέλουν να ζήσουν στιγμές σαν κι αυτές του Club Μτν (ως φαινόμενο δεν ήταν καινούργιο. Ανάλογα τηλεοπτικά χορευτικά σόου υπήρχαν και στα 60'ς). Τους έχουν δημιουργήσει την ανάγκη να μιμηθούν τα ανδρείκελα με τα φανταχτερά ρούχα και το ανέμελο ύφος. Θέλουν να μας πείσουν για το «νέο καπιταλιστικό όραμα» όταν ο καπιταλισμός αργοπεθαίνει σ' όλα τα επίπεδα (συγγνώμη; Μακάρι να πέθαινε ο καπιταλισμός, αλλά δυστυχώς αυτό που πέθαινε την εποχή εκείνη ήταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Ο,τι θέλει γράφει ο τυπάς).

Το rock υπήρξε σίγουρα η μεγαλύτερη και επικερδέστερη αγορά των τελευταίων χρόνων. Παλιά λειτουργούσε σαν μεταφορέας μηνυμάτων (σιγά μη λειτουργούσε και ως "μετακομίσεις μεταφορές ο Μήτσος". Φορέας, και όχι μεταφορέας, αγαπητέ). Τώρα λειτουργεί σαν μεταφορέας δισεκατομμυρίων. Πάρτε όλες τις κινήσεις των τελευταίων 12-15 χρόνων. Punks, skins, mods, νεοψυχεδέλεια κτλ. αμέσως μετά την εμφάνισή τους, δημιουργούνταν και η κατάλληλη μόδα (ενώ το hippie look δεν είχε κατακλύσει τις πασαρέλες, ε;).

ΑΝΑΡΧΟ PUNK ΤΕΛΟΣ - ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ HARDCORE

Το rock με την αμφισβήτηση και την αντίδραση ήταν στενά συνδεδεμένο. Στο τέλος των '70's σαν ιδέα και δομή είχε αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις. Τότε εμφανίστηκάν οι Crass, μία αναρχοκομμούνα και η εταιρία τους. Ομως δεν είχαν κάποιο επιτήδειο McLaren για να τους διώξει από την αφάνεια. Αν κάποιο album τους πούλαγε γύρω στις 15.000 κόπιες, το θεωρούσαν επιτυχία. Η αδυναμία τους να γράψουν καλή μουσική τους στέρησε τη δημοτικότητα (μωρ' τι μας λες! Δηλαδή αρκεί να γράφεις καλή μουσική για να είσαι δημοφιλής; Αρα όσοι είναι δημοφιλείς γράφουν και καλή μουσική;).

Οι Clash δυστυχώς επαναπαυτηκαν στη δημοτικότητά τους κι αυτό τους εκμηδένισε. Το μεγαλυτερο όμως σφάλμα της καριέρας τους ήταν και το μοιραίο. Δέχτηκαν τις προτάσεις των αμερικάνων κι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να βρουν τις ανέσεις και το ευκολο χρήμα (μαλακίες... Οι Κλας ήταν πάντα αμερικανόφιλοι μουσικά. Το αποδεικνύει αυτό και η δισκάρα Λόντον Κόλιγκ αλλά και το προ Κλας συγκρότημα του Στράμερ, οι 101ers). Το άλμπουμ τους "Cut The Crap" ήταν το χειρότερο της καριέρας τους. 'Ισως προσπαθουσαν μ' αυτό τον τίτλο να πείσουν τους εαυτους τους να «κόψουν τις μαλ...».

Το κακό μ' αυτή τη μουσική (το hardcore punk) ήταν ότι εκινείτο σε αυστηρά περιορισμένα πλαίσια. Το πεδίο δράσης ήταν μικρό. Οι συνθέσεις και οι φόρμες επαναλαμβάνονται, το hardcore δεσμευεται από την ίδια του τη φυση. Τα σόλο λείπουν παντελώς (ναι ρε γμτ., φαντάζομαι πως οι Dead Kennedys θα ήταν καλύτεροι αν είχαν τον Μπλακμορ στη σύνθεσή τους, να σολάρει ασταμάτητα...)

Υπήρχαν δεκάδες συγκροτήματα που συνέχισαν να παίζουν τα επόμενα χρόνια, αλλά στην κυριολεξία δεν ήξεραν τι τους γινόταν. Βάραγαν στα μαυρα σκοτάδια. Ασχετοι, άχρονοι, κακότεχνοι, δήθεν στο όνομα του αυθορμητισμου επιτρέπονται όλα. Η ασχετοσύνη και η μουσική άγνοια από πότε θεωρουνται μορφές τέχνης, ή έστω αντιτέχνης; Μόνο που για να κάνεις αντιτέχνη, πρέπει να γνωρίζεις την πραγματικη φυση της τέχνης, αλλιώς πώς ζητάς ν' απορρίψεις κάτι που δεν γνωρίζεις;

Ασχετοι δημοσιογράφοι περιοδικών, που οι γνώσεις τους βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μ' αυτών που παίζουν noise, διατυμπανίζουν πως αυτή η άθλια θορυβώδικη έκφραση είναι το νέο undergrountf. Οι Sonic Youth, οι Live Skull, οι Firehouse οι Killdozer και εκατοντάδες άλλοι έσπασαν τους φραγμούς μεταξύ hardcore και μoντέρνoυ rock και βυθίστηκαν μέσα στην ασχετοσύνη και την κακοτεχνία τoυς (ελεος! κακότεχνοι οι Σόνικ Γιουθ; ασχετοι; Παρά την τεράστια φρη τζαζ μουσική παιδεία τους;). Ελεεινoί junkies, στα στάδια ψυχικής, πνευματικής και ψυχικής αποσύνθεσης, προωθούν απροκάλυπτα την ιδεολογία της πρέζας και παίρνουν στο λαιμό τους όλους τους ανεγκέφαλους κρετίνους που επιδιώκουν να τους μιμηθούν. Ευτυχώς που πνίγηκαν μέσα στα ίδια τα περιττώματά τους (καλά εδώ ο συντηρητισμός του είναι απροκάλυπτος, λες και ακούω αμερικανό τηλεοπτικό ιεροκήρυκα...). Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα προμηθευτούν την επόμενη δόση τους και βρήκαν τον εύκολο τρόπο, να πουλάνε μουσική πρέζα στους ηλίθιους που τους δέχονται (ηλίθιος είσαι και φαίνεσαι).

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΓΟΤ8ΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Τον Μάιο του 1980 ο lan Curtis κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία της ζωής του. Αυτοκτονεί. (άνευ σχολίου... πώς να σχολιάσεις αυτήν την ατάκα;). Ταυτόχρονα έδωσε τέλος και στη σκοτεινότερη μπάντα του rock. Τους Joy Division. Αυτοί μαζί με τους Cure (αποκορύφωμα της νεκροφιλίας) και τους Siouxsie & The Banshees φόρτωσαν το δύστυχο το rock με μια νέα βάση, που δυστυχώς δεν μπορούσε ν' αντέξει: Sex και θάνατο. Φετιχισμό και ταμπού. Νεκρολαγνεία και απαισιοδοξία (ανθρώπινα συναισθήματα ωστόσο που έχουν απασχολήσει αιώνες τον ανθρώπινο πολιτισμό).

Οι Bauhaus υιοθετούν τη φάτσα του ανδρογύναιου που προώθησε πρώτος ο Bowie και την κάνουν μόδα (ναι, το κακό πού είναι όμως;). Ο κιθαρίστας τους Dθπίθl Ash καθιερώνει και το χτένισμα του κοκοφοίνικα. Τον ξεπέρασε όμως ο Robert Smith, μέχρις ότου ανακάλυψε μια φωλιά αράχνης στο κεφάλι του (πετυχημένο το αστειάκι, γελάσαμε...).

Οι Birthday Party επιδιώκουν τον έσχατο μηδενισμό και απαισιοδοξία μέσα στο "Prayers Οπ Fire" που τότε έσπαγε τα τύμπανα, ενώ τώρα σπάει κάτι άλλο, πιο χαμηλά. Ο Nick Cave, δυστυχώς, σήμερα έχει γίνει θρύλος. Ενας πρεζάκιας(!!!), κομπλεξικός με έντονο οιδιπόδειο, μπορεί και επηρεάζει σήμερα τους νέους (πράγματι, πρέπει να σώσουμε τους νεους από τη διαφθορά και την ανηθικότητα του ροκ).

Οι Cure και οι Joy Division διατήρησαν τη μιζέρια (οι τζόι ντιβίζιον; Οι οποίοι διαλύθηκαν το '80 μετά τη "βλακεία του Ιαν Κέρτις", όπως με τόσο τακτ το έθεσες; Πώς λοιπόν ένα διαλυμένο συγκρότημα "διατήρησε" οτιδήποτε;). Κάπου επηρεάστηκαν από τους Doors κι έθεσαν τις βάσεις στο μελλοντικό Γοτθικο σύνδρομο.

Ο αρρωστημένος ρομαντισμός που προωθεί την απαισιοδοξία έγινε σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης γενιάς (αναρωτιέμαι τι άποψη έχει για τον Καρυωτάκη ο εν λόγω κύριος...). Τα επόμενα χρόνια είχε γεμίσει ο κόσμος Γότθους, που οι περισσότεροι ακολουθούσαν τη μόδα.


Ηταν μία πολύ περιληπτική αναφορά στη μουσική σκηνή της δεκαετίας του' 80. Δεν τελείωσα. Κάποτε θα συνεχίσω. Μέχρι τότε προσέξτέ τον Sting, τον David Sylvian και τους Tears For Fears.. Εχουν κάτι κοινό. Αυτό το κάτι θα γίνει πηγή έμπνευσης στη νέα δεκαετία (αυτή ήταν η καλύτερη ατάκα του. Μεγάλε, να πας να παίξεις Τζόκερ. Επεσες μέσα και στους τρεις, ειδικά στους Τ
ears for fears και τον Στινγκ... Ξεχασες να αναφέρεις όμως τη Σοφία Βόσσου και τους παπαροκάδες....).

22 Ιουλ 2007

Αυστηρώς προσωπικόν περί μουσικής νο3

Λίγες σκέψεις για ό,τι καινούργιο άκουσα τελευταία.


1. Rufus Wainwright Release the stars Δεν γνωρίζω γιατί ο μουσικός Τύπος χαιρετίζει τον Rufus ως τον νέο Elton John. Άλλωστε το μουσικό έργο του τελευταίου δεν το ξέρω. Ακούγοντάς τον στις πλούσια ενορχηστρωμένες μπαλάντες του (πιάνα, πνευστά, έγχορδα, μικρά συμφωνικά θρηνώδη αριστουργήματα) περισσότερο μου θυμίζει τον Τομ Γιορκ χωρίς το κόμπλεξ του καλλιτεχνικού πειραματισμού. Το Between my legs αξίζει να γίνει το κίνκυ χιτάκι της χρονιάς... 8/10



2. Aliens astronomy for dogs Για μένα είναι παραπάνω από αρκετό το γεγονός ότι αυτή η μπάντα θεωρείται η φυσική συνέχεια των πολύ σπουδαίων Beta Band. Και για όσους γνωρίζουν τι εστί Beta Band είναι αρκετό για να φανταστούν τι συμβαίνει σε αυτό το δίσκο (τα πάντα!). Βέβαια το γενικό πρόσταγμα εδώ το έχεις ένας πρώην Beta Band, ο οποίος είχε κατέβει νωρίς από το τρένο, κι όσο οι άλλοι κάνανε καριέρα αυτός νοσηλευόταν σε κλινική λόγω προβλημάτων ψυχικής υγείας. Εδώ κατά κάποιον τρόπο παίρνει την εκδίκησή του: διαχυτη 60΄ς ατμόσφαιρα, πληθώρα επιρροών, ανατρεπτικές συνθέσεις, η ιστορία της ποπ μουσικής παιγμένη από έναν αλχημιστή, έξυπνη χρήση της τεχνολογίας. 9/10



3. Piano Magic Part monster Δισκάρα, δισκάρα! Τι πιο ωραίο να σου έρχεται ετούτη η μουσική σφαλιάρα από κει που δεν το περιμένεις. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι οι Piano magic, ποτέ δεν με συγκίνησαν. Σαν ξεχασμένοι shoegazers φαίνονταν. Όμως τα εναρκτήρια τύμπανα του Last engineer, με τις ταξιδιάρικες νοτούλες στο πιάνο και την κιθάρα, με βρήκαν απροετοίμαστο. Και ύστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά το χώσιμο, εκκωφαντικό και γεμάτο σκασίματα στα πιατίνια, προεξαρχόντων των υποβλητικών κιμπορντς και μου πήρε το μυαλό. Υφολογικά ο δίσκος χωρίζεται σε τραγούδια δυναμικά και ταξιδιάρικα και σε εκπληκτικές χαμηλόφωνες, εξίσου ταξιδιάρικες μπαλάντες, που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές των Black Box Recorder (άλλη μία τραγικά παραγνωρισμένη μπάντα). Είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόόόσο πολύ με δίσκο (και μετά στο καπάκι άκουσα του Horrors και έχασα παντελώς τα μυαλά μου). 10/10




4. Horrors Strange House Ιδέα δεν έχω από πού σκάσανε μύτη αυτοί οι τύπο. Μάλλον από κάνα νεκροταφείο θα βγήκαν. Ουρλιάζουνε σαν τους βρικόλακες, γράφουνε τραγούδια για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, εξαπολύουν βρώμικα κιθαριστικά ριφ, μέχρι και ένα οργανάκι που ακούγεται σαν φαρφίσα διαθέτουν. Πρωτοτυπία; Ουδεμία. Επιρροές; Απειρες! Γκαράζ, Cave, Birthday Party, Fuzztones, Fall, b movies, Ramones. Βαθμός απόλαυσης; Ο μέγιστος! Βρωμιάρικος δίσκος, κακόφωνος, έτσι όπως πρέπει να είναι το ροκ εν ρολ. Και δεκάρα δεν δίνω αν είναι «ψεύτικοι». Δεν νομίζω ότι θα γουστάρω τόσο πολύ άλλον δίσκο φέτος Εδώ σε θέλω "νουάρ γκαραζιέρη" Διάσελε. Θα αντέξουν τα δαντελένια αυτιά σου; 10/10




5. Queens of the stone age Era Vulgaris Μια και βρήκαμε τους νεκροθάφτες, ας θάψουμε πέντε έξι… Θεωρώ πολύ μεγάλη μπάντα τους Queens of the stone age. Τόσο οι δίσκοι των Kyuss όσο και οι προηγούμενοι του συγκροτήματος, αλλά και τα desert sessions, αναδείξανε τον Τζος Χομ σε μουσική ιδιοφυία… Αλλά το Era Vulgaris είναι απερίγραπτο χάλι. Μπουκωμένη παραγωγή, σκόρπιες ιδέες πεταμένες όπως να ΄ναι μέσα στα τραγούδια, η μπάντα ενίοτε ακούγεται ασύνδετη, σαν να τζαμάρει, κακόηχη επιτήδευση. Ανυπόφορο σαν το περπάτημα ξυπόλητος στην καυτή έρημο. 2/10


6. White Stripes Iky thump. Ποτέ δεν τους χώνεψα γιατί δύσκολα συγκινούμαι από τα συγκροτήματα χωρίς μπάσο. Ακόμη και το seven nation army το προτιμώ στη διασκευή της Alice Russel. Η φωνή του Jack White είναι ανυπόφορη, σαν κακομαθημένου κωλόπαιδου που του πήρανε την μπάλα και ταυτόχρονα του δώσανε και μια στα αρχίδια (να αγιάσει το πόδι όποιου το κάνει). Η κακομοίρα η Meg ακόμη δεν έχει μάθει να παίζει ντραμς και επιπλέον είναι υποχρεωμένη να ανέχεται το μεγαλομανή μαλάκα Jack. Το κόνσεπτ «φοράμε μόνο συνολάκια κοκκινα, μαύρα, άσπρα" μου μοιάζει τόσο δήθεν, σαν να είναι τρόφιμοι παρθεναγωγείου (αμφότεροι). Οταν μάλιστα προσπαθούν να παίξουν “delta blues” κάνοντας επίτηδες φτηνό τον ήχο στην παραγωγή είναι τόσο μα τόσο αστείοι. Σε αυτήν την κυκλοφορία την είδανε ροκάδες, Ζέπελιν και δεν συμμαζεύεται. Στο εναρκτήριο κομμάτι βάζουν και ένα οργανάκι αλά προγκ ροκ για να μας δείξουν πόσο ψαγμένοι είναι και -να είναι καλά τα παιδιά- με κάνανε και γέλασα. Δίσκος πολύ πιο κάτω από οποιαδήποτε βαθμολόγηση.




7. Polyphonic spree the fragile army Αυτό το κοσμικό αμερικανικό ροκ, των Mercury Rev και πολύ περισσότερο των Flaming Lips, μας έχει χαρίσει υπέροχη μουσική, αλλά κι ένα κάρο ακόλουθους, σαν τους Polyphonic spree, που μάλλον έχουν χάσει την μπάλα. Στην αρχή είχε πλάκα: εικοσι τόσα άτομα συγκρότημα, χορωδιακά φωνητικά, πληθώρα οργάνων. Στο δίσκο αυτό καταντάει όμως παρωδία. Καλύτερα να ακούς την παιδική χορωδία της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης. 4/10


8. Super Furry Animals hey venus Αυτά τα καλόπαιδα το 'χουν χάσει το παιχνίδι τελείως... Ευπεπτες χαζομελωδιούλες, ντεμέκ ψυχελοδοαιτμόσφαιρα, και ξύστα τα αρχίδια σου με τον γκασμά από τη βαρεμάρα. Κρίμα, γιατί στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν κυκλοφορούσαν πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές. 4/10


9. Apples in Stereo New magnetic wonder. Αλλο ένα βλογοπροωθημένο συγκρότημα. Υποτίθεται αυτός είναι ο σύγχρονος κολεγιακός αμερικανικός ήχος. Αν είναι έτσι, αυτό είναι κατάντια, εφόσον κάποτε κολεγιακό συγκρότημα θεωρούνταν και οι REM. Και μόνο που είδα τα 24 τραγούδια του δίσκου ζαλίστηκα. Ευτυχώς τα μισά από αυτά δεν είναι τίποτε παραπάνω από πειραματικά ιντερλούδια. Ο υπόλοιπος δίσκος από αποτελείται από χαρούμενα sing along ραδιοφωνικά τραγουδάκια, καθόλου άσχημα, αλλά χωρίς κάτι αξιομνημόνευτο. 6/10


10. Wilco sky blue sky Όταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ανακαλυψαμε με τον Διάσελο το Summerteeth των Wilco κολλήσαμε άσχημα. Αμιγώς αμερικάνικος ήχος, αλλά όχι αμερικανιά, ποπ τραγούδια, αλλά όχι ξεδιάντροπα. Εκτοτε οι Wilco προσπάθησαν να ηχογραφήσουν και σχεδόν το πέτυχαν με το A ghost is born, το ok computer της americana. Ο Διάσελος γρήγορα κατέβηκε από το τρένο τoυς. Εγώ όμως είχα κολλήσει. Βέβαια καθώς λένε η οικειότητα γεννά την περιφρόνηση. To blue sky δεν είναι καθόλου κακός δίσκος. Απλώς κάθε του νότα είναι υπερβολικά οικεία, αναμενόμενη. Επιπλέον επιλέγουν να ρίξουν πολύ τους τόνους και να παίξουν νωχελικά, laid back που λένε και οι αμερικάνοι τραγουδώντας σχεδόν μουρμουρητά. Ομορφος και ξεκούραστος δίσκος σίγουρα, αλλά καθότι οι θερμοκρασίες είναι υψηλές αυτήν την εποχή υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αποκοιμηθείς γλυκά ακούγοντάς τον. 7/10


11. Editors An end has a start. Εδώ μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα. Ωραίο αναμάσημα του πρώτου δίσκου, όμως εισάγουν και κάποιες πιο γυμνές στιγμές που κουράζουν δίνοντας την αίσθηση ότι εκβιάζουν συναισθηματικά τον ακροατή. Δεδομένου ότι ο ήχος τους με αρέσει πολύ, περίμενα και περιμένω πολλά περισσότερα από δαύτους και όχι μια ανακατασκευή των τραγουδιών που έχουν ήδη γράψει. 7/10



12. Interpol Our love to admire Μαζί με τους Editors, ο δίσκος που περίμενα περισσότερο. Ισως για αυτό να ένιωσα την ίδια απογοήτευση. Ο δίσκος δεν είναι κακός, καθόλου. Είναι και αυτό το dark είδος που τόσο στιλιζαρισμένα ακολουθούν που ταυτόχρονα με συναρπάζει αλλά και μου δημιουργεί και μια αίσθηση επανάληψης. Τίποτε που να μην έχουμε ξανακούσει από τους ίδιους, πόσο μάλλον από παλιότερα γκρουπ (Το Fiction/ Land των τραγικά παραγνωρισμένων Comsat Angels, του 1982, που κατέβασα ταυτόχρονα, είναι απείρως καλύτερο, για να μη θυμηθώ τώρα τη δισκάρα Script of the Bridge των Chameleons.). Σίγουρα καλός δίσκος, από αυτούς που θα ξανακούσω στο μέλλον, αλλά όταν έχεις φτάσει με το ντεμπούτο στην κορυφή και κατόπιν στο δεύτερο δίσκο παίζεις μία από τα ίδια αλλά όχι τόσο συναρπαστικά, ε, στον τρίτο, για το γαμώτο δηλαδή, οφείλεις κάτι να αλλάξεις. Οι Interpol όμως δεν το κάνουν. 7/10



13. Soulsavers it’s not how far you fall Το καταπληκτικό εναρκτήριο Revival, νοσταλγικό και παλιομοδίτικο, με τη βαθιά φωνή του Μαρκ Λάνεγκαν και μια γυναικεία φωνητικά στο βάθος, είναι καθηλωτικό όσο το the weight των band ή το whiter shade of pale των Procol Harum. Ανάλογη, αλλά και αρκετά πιο απόκοσμη, είναι η διασκευή από Stones που κλείνει το δίσκο. Αυτές είναι και οι δύο μοναδικές περιπτώσεις που μπορεί κανείς να προσδιορίσει ακριβώς τι συμβαίνει εδώ πέρα. Από κει και πέρα, οι Σοουλσέηβερς επιδίδονται σε ένα μυστικιστικό ατμοσφαιρικό όργιο χιπ χοπ, ροκ, πιάνα, σπαρακτικά σκόρπια πιάνάκια, κιθάρες που γκαζώνουν στιγμιαία και ό,τι άλλο κατεβάσει ο νους τους. Ακόμη και αν σε κάποιον ο συνδυασμός αυτός δεν μοιάζει γοητευτικός, η φωνάρα του Λάνεγκαν μαγεύει... 8/10


14. Twilight sad 14 autumns and 15 winters Σίγουρα δεν είναι και το πλέον ενδεικνύομενο άκουσμα για το καλοκαίρι. Από την άλλη όμως γιατί πρέπει ντε και καλά να ακούμε το καλοκαίρι μόνο ρέγκε, νταμπ, σκα, φανκ και σόουλ; Τα 14 φθινόπωρα και οι 15 χειμώνες των τουάηλαητ σαντ είναι είναι μουντά και κλειστοφοβικά. Ενας δίσκος που δεν βιάζεται να σου αποκαλύψει τα μυστικά και τις υπέροχες μελωδίες. Αργόσυρτα εξελίσσονται οι συνθέσεις, παίζοντας πανέξυπνα το γνωστό παιχνίδι θόρυβος/σιωπές. Και μιλάμε για εξαιρετικό θόρυβο, γεμάτο κιθάρες, οι οποίες σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν μπαίνουν στη θέση του οδηγού, αντίθετα το ένα φαζαριστό στρώμα απλώνεται πάνω στο άλλο δημιουργώντας το κατάλληλο ηχοτοπίο που εξυπηρετεί την εκάστοτε σύνθεση. Σπουδαίος, βραδυφλεγής δίσκος. 8/10



15. Art brut it’s a bit complicated Αυτά τα παιδιά με αρέσουνε πολύ. Εκμεταλλευόμενοι τον πανικό τον τελευταίων χρόνων με τους μετά πανκ ήχους της δεκαετίας του ’80, ακολούθησαν το τρεντ μόνο και μόνο για να το χλευάσουνε απροκάλυπτα. Και δεν αρκούνται μόνο σε αυτό, καθώς τίποτε μα τίποτε δεν ξεφεύγει από το σαρκασμό τους, ούτε οι ίδιοι, ούτε το σταρ σίστεμ, ούτε τα εναλλακτικά γκρουπάκια που κρυφά ποθούνε να γίνουν μεγάλοι και πλούσιοι σταρ. Ηχητικά θυμίζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τους Fall, φροντίζοντας βέβαια οι συνθέσεις τους να είναι πολύ πιο εύπεπτες από αυτές των προτύπων τους. Αν συνεχίσουν έτσι, χρόνια αφού θα έχουν διαλυθεί θα έχουν αποκτήσει το critical acclaim και το cult status που τους αξίζει. 8/10



16. UNKLE war stories Τον φοβόμουν αυτόν τον δίσκο. Μετά την περσινή παπαριά του DJ Shadow πίστευα ότι ήρθε και η ώρα των unkle να με απογοητέυσουν. Αδίκως όμως. Εδώ έχουμε ένα διαμαντάκι. Περισσότερο ροκ από τις προηγούμενες δουλειές τους, περισσότερο ροκ και από πολλές μπάντες που βασανίζουνε τις έρμες τις ηλεκτρικές κιθάρες, οι ηλεκτρονικοί λαβύρινθοι των UNKLE είναι αρκούντως κολλητικοί και τριπαριστοί. Ως συνήθως οι γκεστ τραγουδιστές κλέβουν την παράσταση (ο Ιαν Αστμπουρι των Καλτ από το she sells sanctuary έχει να ακουστεί τόσο απολαυστικός) 9/10


17. Satelite Party Ultra Payloaded Ο Πέρι Φαρέλ είναι πολύ σημαντικός για τον αμερικανικό ανεξάρτητο ήχο, έτσι λένε τουλάχιστον. Για μένα πάντα ήταν αδιάφορος έως αντιπαθητικός, είτε με τους Jane’s addiction είτε με τους Porno for Pyros. Το δισκάκι αυτό του νέου του σχήματος είναι το πρώτο που μου τράβηξε κάπως την προσοχή. Πολύ πιο mainstream από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα πολυδιάστατο, λουσάτο, ηδονιστικό. Ο,τι πρέπει για καλοκαιρινά σελέμπριτι ροκ παρτι στην έπαυλή σας στο LA που δεν διαθέτετε... 7/10


18. Νine Inch Nails year zero Προφανώς πολλοί άνθρωποι έχουν την καλή διάθεση να σπαταλήσουν μια ώρα από τη ζωή τους ακούγοντας τριξίματα, κακοφωνίες, παραμορφωμένα ντραμς (έλεος!), υποχθόνια μουρμουρητά, μπιμπλικοειδείς ήχους που θυμίζουν τα βιντεογκέημζ της δεκαετίας του ’80. Εγώ δεν την έχω. Πάντα θεωρούσα σκουπίδια του ΝΙΝ και αυτός ο δίσκος τους δεν μου αλλάζει τη γνώμη. Year zero είπατε; Βουαλά: 0/10



19. Son volt the search. Πίσω από τους Son Volt κρύβεται ο Τζεη Φαραρ, ηγέτης, μαζί με τον Τζεφ Τουίντι των Γουίλκο, των υπερκτιμημένων κάντρι πανκς Ανκλ Τουπέλο. Όπως και ο Τουίντι με τους Γουίλκο, ο Φαράρ έχει αφήσει πίσω του το πανκ και εξερευνά τη "μεγάλη μουσική αμερικανικη παράδοση". Αν εξαιρέσουμε την περιορισμένη δυστυχώς χρήση των πνευστών, ο δίσκος αποτελείται από χαρακτηριστικά κομμάτια αυτού που το περιοδικό uncut υμνεί ως αμερικάνα. Εγώ πάντως βαρέθηκα. 5/10

18 Ιουλ 2007

Δες ανάμνηση που μου ξύπνησε ο φίλος μου ο Α.!

Ξαφνικά ο Μεϊμαράκης θυμήθηκε να τιμήσει τη Γαλλική Επανάσταση.
Λιμπερτέ-Φρατερνιτέ-Μπαναλιτέ!

Η Ελληνική διμοιρία καταδρομέων στην παρέλαση για την Εθνική Εορτή της Γαλλίας, σε ανάμνηση της Γαλλικής Επανάστασης , Σάββατο 14 Ιουλίου 2007 . ΑΠΕ ΜΠΕ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΥΕΘΑ/STR

Βασικά το ΑΠΕ εδώ κάνει λάθος. Ετούτοι δεν είναι καταδρομείς. Είναι περήφανοι ΕΠΟΠ της 71 Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας Πεζικού.
Εγώ δεν είμαι στη φωτογραφία, διότι κατά το λοχαγό μου, "είσαι ντροπή για το στράτευμα και είμαι σίγουρος ότι πηγαίνεις και στις πορείες του Φόρουμ!".

Καλέ μου Α., καλά ήμουν στο λαγούμι μου... Τι μου έστειλες αυτό και το είδα πρωί-πρωί και με έλουσε κρύος ιδρώτας;

13 Ιουλ 2007

Το καταραμένο 66(6)

Όχι αγαπητοί αναγνώστες του δημοφιλούς αυτού ιστολογίου και δή του ανορθόγραφου Ιωάννη. Δεν αναφέρομαι στον γνωστό κατάπτυσο αριθμό που όμως έχει υμνηθεί από τη Λουκά μέχρι τους Παπα-ροκάδες (Δε θέλω μεγάλο αφεντικό γιατί έμαθα ελεύθερος να ζώ και τα τοιαύτα). Ομιλώ για τη γραμμή που συνδέει το Χαριλάου (μα τι θέλω εγώ ένας ΠΑΟΚτσής εκεί κάθε μέρα; Οι δουλειές βλέπετε) με τη Θέρμη. Το λεωφορείο "ο πόθος" της γραμμής 66. "Και διατί να ενδιαφέρει αυτό το θέμα τους αναγνώστες-φίλους ιστολόγους" θα πει ο αρχιμπλογκερass Πάνως Κ. Γιατί σε αυτή τη γραμμή φίλοι μου υπάρχει μαγεία...

Πρόκειται για τη μετεξέλιξη του ανθρώπινου είδους κυρίες και κύριοι. Ναι. Να σας εξηγουά ειδικά όσους δεν διαμένετε στην "ερωτική" Θεσσαλονίκη (που όμως έχει Νομάρχη και Δήμαρχο ξενέρωτους. Και έχουν μεταδώσει και την ξενερωσιά τους στην πόλη). Στη Θεσσαλονίκη για να πας στην άλλη άκρη της πόλης παίρνεις ένα κλασσικό βρωμαλέο από ιδρωτίλα λεωφορείο το 10. Αυτό σε πάει μετά κόπων και βασάνων στη Νέα Ελβετία (περιοχή με πολλούς Αρειανούς φτου φτου φτου παλιοσκούληκα). Μετέπειτας για να πας στη Θέρμη μπαίνεις σε άλλο bus που αποτελεί την ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ του 10. Το 66. Με το ίδιο εισιτήριο έτσι;Τι;Σιγά μη πληρώνεις και διπλά αναγνωστά μου...Η διαδρομή σας προσφέρετε στη φωτογραφία.

Το ζήτημα είναι τώρα το εξής: Όταν φτάσεις εκεί περιμένεις να έρθει το 66 που εκείνη την ώρα κάνει τη διαδρομή. Σιγά μη σε περίμενε κιόλας. Μετά από κανά 15λεπτο τσουπ! νατο. Από εκεί κατεβαίνουν, μαζεμένοι, 35678 καρδινάλιοι. Ο οδηγός δηλαδή. Που τον ρωτάς με ύφος αθώου παιδιού που ξερογλύφεται μπρος τη βιτρίνα με τα γλυφιτζούρια: "Πότε θα φύγει" και παίρνεις την πληρωμένη απάντηση: "Σε ένα τέταρτο" με το ύφος που θα ήταν πιο αληθινό να σου έλεγε απλώς: "Όποτε γουστάρω ρε μπινέ έχεις κάνα πρόβλημα δηλαδής;" άσχετα βέβαια αν το πρόγραμμα γράφει ότι έχει δρομολόγιο 14.39 και 14.43 κλπ. Μια μέρα και αφού περίμενε περίπου κάνα 45λεπτο μέσα στο λεωφορείο με 38 βαθμούς υπό σκιάν μια κυρία ρώτησε τον οδηγό που εκείνη την ώρα μπήκε για τη δύσκολη εργασία του αφήνωντας τη παχιά σκιά που του προσέφερε ένα δέντρο γιατί άργησε. Η απάντηση ήρθε πληρωμένη: "Γιατί τώρα θα φύγει το αυτοκίνητο" (απαραίτητο να αναφερθεί ότι οι οδηγοί λεωφορείων ποτέ δεν λένε ότι οδηγούν λεωφορείο αλλά αυτοκίνητο. Επίσης δε λένε στον ασύρματο ότι επιβιβάζουν αλλά ότι "φορτώνουν"). "Με συγχωρείτε" είπε η κυρία΄"αυτό έχετε να μου πείτε που τόση ώρα περιμένουμε όλοι εδώ μέσα με τέτοια ζέστη;" η απάντηση ήταν και πάλι ακριβή και καλοπληρωμένη: "Να καθόσουν έξω". Όταν και πάλι η κυρία, που πλέον ήταν η ηρωίδα μας και με δάκρυα στα μάτια την εκλιπαρούσαμε να κάνει κάτι για τη σωτηρία της ψυχής μας του διευκρίνησε τη θερμοκρασία έξω και πάλι πήρε αποστομωτική απάντηση: "Ε, ωραία εγώ φταίω που κάνει έξω ζέστη;"ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ: Ο οδηγός ήταν καραφλός σαν τον Γιούλ Μπρίνερ στα ντουζένια του είχε μια πετσέτα περασμένη στο σβέρκο του γιατί λόγο της έλλειψης μαλιών ήταν δύσκολο να συγκρατηθεί τόσος ιδρώτας και φορούσε ένα καπελάκι με το διακριτικό: "GREECE". Λιβ γιορ μιθ (Souvlaki, giros, tzatziki, mousaka, Kamaki, Fani-Pali-Petralia) δηλαδή κι έτσι.

Για να μη λέμε όμως μόνο για τους οδηγούς. Έχετε παρατηρήσει τι γίνεται με τις θίτσες στα λεωφορεία; Θα σας πω εγώ. Γιατί έχω εμπειρία. Το 10 περνάει από το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Με τι είναι λοιπόν γεμάτο το λεωφορείο πρωί-πρωί;Έτσι μπράβο. Γιου αρ ε τεριφικ οντιενς. Το σκηνικό λοιπόν έχει ως εξής: Είσαι όρθιος μπροστά από μια ένα τύπο που είναι αραχτός στη καρέκλα του. Προσπαθείς με νύχια και με δόντια να κρατηθείς όρθιος και δίπλα σου είναι μια γιαγιά. Τη βλέπεις. Είσαι έτοιμος να βουρκώσεις. Έχει το κλασσικό βλέμμα της γιαγιάς. Της δικιάς σου γιαγιάς (Της δικιάς σου ρε!). Κρεμασμένα βλέφαρα. Αηδία και αποστροφή στο στόμα. Γιατί οι άλλοι είναι νέοι και αυτή όχι. Και είναι σκυμμένη γιατί την πονάνε τα ρευματικά και ότι άλλο θα γνωρίσω και εγώ κάποτε. Τη λυπάσαι. Θεωρείς χρέος σου να τη βοηθήσεις. Εκείνη την ώρα το μπας σταματάει και ο τυπάς που καθόταν σηκώνεται να κατέβει. Καθώς γέρνεις προς τα πίσω για να αφήσεις της γιαγιά να περάσει νιώθεις μια σουβλιά στην πλάτη. Είναι η γιαγιά που ξαφνικά έχει λάβει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Σε σπρώχνει σε πατάει σε προσπερνάει. Και τελικά παίρνει αυτό που ήθελε: την άδεια θέση. Για ένα δεπτερόλεπτο το πρόσωπο της έχει πάρει ύφος θριαμβευτή. Μετά ξανά στα ίδια. Κατήφεια. Και μίσος για τους άλλους.
Και κάτι ακόμα πριν τελειώνω με το σημερινό σεντόνι. Ήρθε επιτέλους κείνη η ώρα να φύγεις από αυτό το βάσανο. Να κατέβεις και εσύ. Κάνεις αγώνα ελληνορωμαϊκής με όλους (που λές και σε αγαπάνε τόσο πολύ που θέλουν να σε κρατήσουν στο λεωφορείο δε κάνουν χώρο) για να φτάσεις στην πόρτα, τελικά τα καταφέρνεις και ετοιμάζεσαι να κατέβεις. Αμ δε! Όλοι όσοι περίμεναν στη στάση κάνουν ντου. Είσαι τυχερός αν τα καταφέρεις να αποβιβαστείς (ή να σε "ξεφορτώσει" ο οδηγός) μόνο με μερικούς μώλωπες. Δεν τους ενδιαφέρει ότι θα τους είναι πιο εύκολο να μπουν (ΟΧΙ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΔΕ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΝ ΔΕ ΜΠΕΙΣ) αν άφήσουν πρώτα τον κόσμο να κατέβει. Ο σκοπός είναι εθνικοαπελευθερωτικός άγθιος και μοναδικός. Να μπουν.

Y.G. Ναι είμαι ανορθόγραφος. Πολύ. Το ξέρω. Και είναι καλό, λέει, να αναγνωρίζεις το πρόβλημα σου γιατί είσαι ένα βήμα από το να το λύσεις. Αγαπητέ Πάνε Κάτε. Σου ζητώ ταπεινά να συγχωρέσεις το φίλο και αδερφό και συνάδελφο και σύντροφο σου για την ώρα που περνάς κάθε φορά για να με διορθώνεις. Και κάτι τελευταίο. Πεινάω.



Ερωτευμένος ήταν ρε...


Σε φυλάκιση τριών ετών, χωρίς αναστολή, καταδικάστηκε χτες στη Ζυρίχη ένας 77χρονος, πρώην δάσκαλος δημοτικού σχολείου, καθώς κρίθηκε ένοχος για περίπου χίλιες σεξουαλικές επιθέσεις σε 22 μαθητές, ηλικίας 13 έως 15 ετών. Πρόκειται για μια από τις πιο σοβαρές υποθέσεις παιδεραστίας που βλέπει το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια στην Ελβετία.
Ο 77χρονος, ο οποίος συνελήφθη τον Ιούνιο του 2006, κρίθηκε ένοχος για τις σεξουαλικές επιθέσεις που διέπραξε από τον Ιανουάριο του 1995 έως τον Ιούνιο του 2006. Ο άνδρας προσείλκυε τα θύματά του στο διαμέρισμά του με δέλεαρ χρήματα και δώρα, προτού τα αναγκάσει σε άσεμνες πράξεις. Οι αστυνομικές αρχές εντόπισαν στο διαμέρισμά του πολλές φωτογραφίες ημίγυμνων θυμάτων του. Ο κατηγορούμενος, ο οποίος ομολόγησε, δεν έδειξε ποτέ μεταμέλεια ή τύψεις για τις πράξεις του. Θεωρεί μάλιστα ότι είναι «μάρτυρας» της Δικαιοσύνης.
(Σ.Σ. Όχι, η φωτογραφία δεν είναι τυπογραφικό λάθος και δεν συνοδεύει το κείμενο του Έθνους. Εγώ, ο Ιωάννης, την έβαλα.)

I don't wanna holiday in the sun

Πίσω στο σκοτεινό, δροσερό λαγούμι μου, γιατί βαριέμαι ιδιαιτέρως τελευταία...


12 Ιουλ 2007

Περί εμπρησμών και άλλων δαιμoνίων



"Πάνε τα δάση μας. Τα κάψαμε όλα" έλεγε η γιαγιά κουνώντας το κεφάλι σε μια παλιά διαφήμιση για την ευαισθητοποίηση του κοινού απέναντι στους εμπρησμούς. Τότε φυσικά δε ζούσαμε την εποχή των παχέων αγελάδων των οικοδόμων και των εργολάβων. Ούτε το να χτίσεις μια βίλα σε μια πρώην δασώδη έκταση ήταν κάτι για το οποίο μπορούσες να κομπάζεις στους λεφτάδες φίλους σου. Τότε, και καλά, θα έπρεπε να καταλάβει ο κόσμος ότι το να πετάς το τσιγάρο σου από το παράθυρο του αυτοκινήτου σε έκανε εμπρηστή. Ναι, τότε αυτό έφταιγε. Το θυμάστε; "Μια σπίθα αρκεί να φέρει την καταστροφή" έλεγε η ίδια αν θυμάμαι καλά διαφήμιση. Δεν ήταν κύριες και κύριοι η ανάγκη για οικοδόμιση που έβαζε τις φωτιές. Ήταν η δική σας αμέλεια. Φταίτε.
Μετά θυμήθηκα το άλλο το καταπληκτικό. Όταν, και καλά, τις φωτιές στα νησιά του Αιγαίου σε περιοχές που μετά τα ξενοδοχεία και γενικότερα οι βίλες και τα εξοχικά εμφανιζόντουσαν σαν τα μανητάρια, τις έβαζαν λέει οι γκρίζοι λύκοι. Ναι. Για να τραυματίσουν, και καλά, τον τουρισμό. Γι' αυτό έπεσε ο τουρισμός της Ρόδου τότε. Όχι επειδή η τιμή του μεγάλου εμφιαλωμένου είχε φτάσει τις 80.000 δρχ. Όχι επειδή το υπουργείο δεν έκανε τίποτα για να τον ενισχύσει.
Τώρα κλαίνε. Για τους τρεις πυροσβέστες, εποχιακούς, μην το ξεχνάμε, έχει και αυτό τη σημασία του, που κάηκαν ζωντανοί από την πύρινη λαίλαπα (πύρινες γλώσσες κλπ) που λένε και όλοι οι δημοσιογράφοι. Δεν θα κάτσω να κάνω το ίδιο που γίνεται στην τηλεόραση, δηλαδή να ρίχνουν ευθύνες όπου να 'ναι χωρίς να σκέφτονται τι έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι (όσοι έχουν δει το MAD CITY του Γαβρά που έδειξε χθες, πως το παθε, το STAR μάλλον καταλαβαίνουν καλύτερα). Κάτι άλλο θα πω.
Και πάλι αυτή η ιστορία τους δημοσιογράφους και τα μέσα εξυπηρέτησε. Πρώτον γιατί είχαν θέμα μέσα στο καλοκαίρι και δεύτερον γιατί το κράτος σε μια προσπάθεια να καλύψει με Farenheit τη σκατίλα του σε αυτήν την ιστορία, έχει αρχίσει μια προσπάθεια, και καλά, να ευαισθητοποίησει το κοινό όχι πλέον για τη φωτιά αλλά για την αναδάσωση. Πώς το έκανε αυτό; Με διαφημίσεις σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και εφημερίδες ότι ο ΟΠΑΠ έδωσε 500.000 ευρώ για την αναδάσωση. Ποιός κέρδισε λοιπόν τελικά;
Και επίσης. Πού τα έδωσε; Σε ποιό φορέα; Θα αναδασωθεί όντως το 500άρικο; Ή μήπως τα λεφτά πήγαν από την μια τσέπη του κράτους σε μια άλλη και εν τέλει θα καταλήξουν σε κάποιοες άλλες επιτήδιες και "γρήγοροχέρικες" τσέπες;
Εγώ κυρίες και κύριοι ο Σκορδοπέογλου θα σας πω σε ποιόν θα ρίξουν το φταίξιμο την επόμενη φορά. Και θα το μοιραστώ μαζί σας πάραυτα:
Η Γκόμενα (ναι ξέρω είμαι σεξιστής κτλ κτλ) η κοπέλα τέλος πάντων της φωτογραφίας που όπου πάει ανάβει φωτιές. Ε, φανταστείτε την τώρα και με τον αναπτήρα...
Σας χαιρετώ με ολίγην Οργή Κατά Της Μηχανής:


For its the end of history
Its caged and frozen still
There is no other pill to take
So swallow the one
That made you ill
The Nina The Pinta
The Santa Maria
The noose and the rapist
The fields overseer
The agents of orange
The priests of Hiroshima
The cost of my desire
Sleep now in the fire
Υ.Γ. Μη ξεχνάτε, προς Θεού, τις ευθύνες του ανθρώπου που ως άλλος Παΐσιος ή Νοστράδαμος ή Ιωάννης Αποκαλυπτικός τέλος πάντων (ξέρετε προφητείες δηλαδή του στιλ: η φωτιά θα βγει απο το στόμα του επτακέφαλου τέρατος ωσαν άλλος αετός και η πυγολαμπίδα θα πλύνει τα δόντια της μπροστά στον καθρέπτη του μπάνιου χαμογελώντας στον Mr Μπιν που εν τω μεταξύ θα έχει μείνει μόνο με το σώβρακο και μετά θα πεθαίνετε όλοι εσείς οι άπιστοι) προειδοποίησε:
"Όλα αυτά προέρχονται από την κομμένη ΓΡΑΝΑ. Και μετά θα έρθουν οι ΣYΒΑΡΙΤΕΣ πολιτικοί της μαλθακότητας και της τριφυλλότητας από τον ΚΡOΤΩΝΑ"

11 Ιουλ 2007

ΟΙ ΚΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΝΤΡΟΣΚΥΛΑ

Όπως πληροφορήθηκα από στενό μου συγγενή, αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων στην φοιτητική εστία της Πάτρας, χθες, μαζεύτηκαν όλα τα καλά τα ΚΝΑΤ με κράνη και απαιτούμενο εξοπλισμό για να τσαμπουκαλευτούν και ρίξουν μερικές ψιλές σε οφθαλμαπάτειους Πάγκαλους κι εχθρούς του κινήματος, που τόσο καιρό, με κόπο και κουπούνια, προσπαθεί να χτίσει το περιβόητο κόμμα του λαού. Αιτία ήταν η διαφωνιά ανάμεσα σ' έναν ελληνοάραβα που ήθελε ν' αποδώσει κάποια bonus στους φοιτητές που δουλεύουν το κυλικείο και στον αρχικνίτη της σχολής (πειράζει που είσαι και μεγάλη φίρμα;), με τον οποίο είχε, όπως μαθαίνω, και προσωπικές διαφορές. Έπειτα από βρισιές, προσβολές νεκρών, μπουκέτα και μπουκετάκια, σχισμένους Ριζοσπάστες, τσιρίδες ανοργασμικών ανδρείκελων της Ρόζας, Ρόζας Λουξεμβουργίας (πάμε μαζί στας παραλίας), έπεσαν τα τηλέφωνα και οι μάσκες και κατέφτασαν οι ενισχύσεις. Μια ομάδα 10 ατόμων επιδαψίλευσε με γροθιές δυο άτομα ενώ οι υπόλοιποι, καρβελικοί θιασώτες της επανάστασης επιχειρούσαν ντου από παντού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει ένα τέτοιο γεγονός. Πριν από καιρό, οι οικοδόμοι του ΚΚΕ (ναι, αυτοί που περιφρουρούν τις πορείες και προστατεύουν τις αστικές απάτες των εθνικών μνημείων δεχόμενοι συγχαρητήρια απ' την κυβέρνηση), την είχαν πέσει σε μέλη των Ε.Α.Α.Κ με καδρόνια ξεκαθαρίζοντας ότι αν δεν κάτσουν φρόνιμα θα τους πάρουν το σκαλπ. Δυστυχώς, αυτοί που μεγάλωσαν με Γκόργκι κι Ένγκελς (μιας και μόνο αυτούς γνωρίζουν) δεν διδάχτηκαν τίποτα. Απεναντίας, φέρονται ωσάν μπράβοι της νύχτας, εκβιαστικά κι εκφοβιστικά. Και οι μπράβοι της νύχτας μετοικούν, απ' όσο ξέρω, σε μια γαλάζια επικράτεια...
Υ.Γ. Δεν προτίθεμαι να προβώ σε διαχωρισμούς. Το ίδιο τραμπουκική (κατά τη γνώμη μου) ήταν η επίθεση που δέχτηκε ένας μπάτσος από μια ομάδα της γνωστής κοινότητας "αυτονομιακού αυνανισμού" με μότο "εμείς βλέπουμε το δέντρο. Το δάσος που είναι; ". Κρίμα. Δεν έχουν διδαχτεί τίποτα απ' την σοφία του Μαλατέστα.
Υ.Γ.2 Οι Κνίτες ανήκουν στην ευγενή και χαριτόβρυτη ράτσα των μαντρόσκυλων. Δουλικοί για το αφεντικό τους μα φονιάδες για τους εχθρούς του.
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=733572

"Εσείς στην Αθήνα δεν ξέρετε να τρώτε ψάρι" είπε και παραδέχτηκε ότι ο ίδιος ξέρει από χυλόπιτες


Γκόμενα για να βρεις, πρέπει να κατεβείς στην Αθήνα, κατακεραύνωσε το υδροκέφαλο αθηναϊκό κατεστημένο ο σούπερ νομάρχης, από το βήμα της εκπομπής "Πολύ μπλα μπλα".
Και σημείωσε χαρακτηριστικά: Εγώ για μια γκόμενα, πήγα και στο εξωτερικό, αλλά έφαγα χυλόπιτα...
Τέτοια ακούνε οι κυρίες και χαίρονται...



Εναρξη ταξιδιών αναψυχής των πολιτικών ανά την Ελλάδα

Τρεις οι αφορμές: πρόσφατα παράπονα των εμπόρων του κέντρου της πόλης ότι τα έργα του μετρό έχουν προκαλέσει τεράστια ζημιά στον τζίρο των καταστημάτων τους, τα εγκαίνια του προαστιακού του Λαυρίου, και οι -μη- προεκλογικές ομιλίες των πολιτικών μας ενώπιον πλήθους πλαστικών σημαίων. Ένα ακόμη κείμενο του Κοινοβουλευτικού. (Η συνοδευτική φωτογραφία για όσους δεν γνωρίζουν είναι από τα... έργα μετρό του γνωστού λαπαποιητομάχου Κούβελα-Νέες Ιδέες-η Αϊσέ στο WC, προ 15ετίας περίπου).


ΑΝΑΓΓΕΛΙΕΣ ΕΡΓΩΝ: ΘΑ! ΘΑ! ΘΑ!

Έρχονται πλέον εκλογές. Ανασυντάσσονται λοιπόν όλα τα κόμματα, και συναγωνίζονται για το ποιο θα κάνη την πιο παραμυθένια αναγγελία για το έργο ολκής στη Β. Ελλάδα. Τι θέλει λοιπόν ο Σαλονικιός; Μετρό. Ναι λοιπόν, λαέ της Θεσσαλονίκης, το όνειρο 130 ετών θα γίνη επιτέλους πραγματικότης. Ψηφίστε μας...
Ηδη έχουμε βάλει τα καλούπια. Μπορεί να μην έχει έρθει ο μετροπόντικας από Αθήνα διότι εκτελεί ολίγες προεκτάσεις του μετρό μέσα στη θάλασσα αλλά μετά τις εκλογές και αφού μας ψηφίσετε θα φέρουμε τον μετρόποντικα θέλει δεν θέλει στη Θεσ/νικη. Προς το παρόν και όσον χρόνον θα εκτελή εργασίας εις Αθήνας ο μετροπόντικας, εμείς θα ανοίγωμεν οπάς διά να ταΐζωμεν τα ποντίκια για να μην παρεξηγηθεί και ο μετροπόντικας αργότερα. Αλλωστε, Σαλονικείς, τα ίδια δεν σας είπε ο δήμαρχός σας; Και μάλιστα σας μίλησε και για προεκτάσεις του μετρό έως το Αγιον Ορος. Και την έναρξη λειτουργίας του μετρό θα σας την κάνη ο Θεός. Για αυτό πιστεύετε και μην ερευνάτε το κράτος των Αθηνών. Βλέπετε το δούλεμα των δικών σας πολιτικών και τοπικών αρχόντων για τα δήθεν έργα που θα κατασκεύαζαν εδώ και πενήντα χρόνια και ακόμη τα κατασκευάζουν. Φταίει δηλαδή το αθηναϊκό κράτος όταν οι δικοί σας άνθρωποι δεν απαιτούν έργα για τη Θεσσαλονίκη; Όταν δηλαδή σας πουλούν παραμύθι για προεκτάσεις μετρό ενώ ακόμη δεν ήρθε ο μετροπόντικας; Άρα με τι κριτήρια τους ψηφίζετε; Εδώ και πενήντα χρόνια δεν σας έχουν προσφέρει ούτε ασπιρίνη. Άρα για να τους ψηφίζετε, είστε υπεράνω έργων. Αρα μείνετε στη δεκαετία του ’60. Φταίγαμε εμείς για το προεκλογικό Κουβελομετρό παλαιότερα; Φταίμε εμείς για το τωρινό πάλι παραμυθένιο προεκλογικό μετρό; Εκλογές έρχονται, κάθε πολιτικός κάνει τη δουλειά του. Βρίσκει πού πονάει ο λαός για να ρίξη το κατάλληλο παραμύθι. Από σας πλέον θα εξαρτηθή το τι τέλος πάντων θα ψηφίσετε. Εάν ψηφίσετε τα ίδια κόμματα και τους ίδιους ανθρώπους, θα έχετε μία από τα ίδια. Εάν όμως αλλάξετε τροπάριο και ψηφίσετε μικρά κόμματα, ίσως αλλάξη κάτι. Τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα γνωρίσατε ’50 χρόνια. Ποια η αλλαγή από απόψεως έργων; Καμμία. Ίδωμεν...

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ

10 Ιουλ 2007

Αυτή στη φωτό με το δήμαρχο ποια είναι;

"Και να σου πω, λεβέντη μου, στο Ζυγό νομίζεις ότι είσαι και μου ήρθες με τέτοιο
πουκαμισάκι;"

Υπουλο χτύπημα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στον δημοσιογραφικό κόσμο

Τι θα κάνουν τώρα οι δημοσιογράφοι που η ίδια η πραγματικότητα, κατόπιν αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ακυρώνει την αγαπημένη τους φράση "στα ύψη ο υδράργυρος";

Διαβάστε τη σχετική είδηση στο in.gr

6 Ιουλ 2007

Ενας νομάρχης του αέρα


Φούμαρα και αέρα κοπανιστό πουλάει ο κύριος νομάρχης (στη τραβηγμένη πριν από καιρό φωτογραφία κάνει ασκήσεις γιόγκα που τον βοηθούν να υπόσχεται αέρα κοπανιστό αφειδώς). Και πρόθυμα θα εξηγήσω τι εννοώ:
Είδα κι απόειδαν οι κάτοικοι στο Λαγκαδά, και αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση του οδοστρώματος με συμβολικό αποκλεισμό της επαρχιακής οδού Λαγκαδά - Κολχικού, πέντε γαμημένα χιλιόμετρα όλα κι όλα.
Συμπαραστάτης και πρώτη μούρη στο Καβούρι φυσικά ήταν ο κ. Νομάρχης, ο οποίος έσπευσε να σταθεί στο πλευρό των διαμαρτυρομένων.

Μια λεπτομέρεια: Τα έργα που θα έπρεπε να είχαν γίνει και δεν έγιναν είναι ευθύνη της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης!
Ωστόσο σιγά μην τον πτοήσει αυτό τον Πανίκα.
Παραβλέποντας το γεγονός ότι έχει συντάξει για το 2007 κατάλογο έργων του επαρχιακού δικτύου ύψους 3,8 εκατ. ευρώ, και παρότι έχει υποσχεθεί πακέτο μέτρων με προϋπολογισμό 13,5 εκατ. ευρώ, με ιδιαίτερη έμφαση στην αναβάθμιση του οδικού δικτύου, ήταν εκεί για να πει ότι τα 600.000 ευρώ που απαιτούνται για το συγκεκριμένο έργο δεν υπάρχουν!

5 Ιουλ 2007

Ακολουθήστε τον αρχηγό

Καθόταν στο σπίτι της η συμπλογκερίτισσα pipermaru, όταν της χτυπήσανε το κουδούνι και της δώσανε αυτό το φυλλάδιο κάτι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ενθουσιασμένη από την αισθητικη του φυλλαδίου, το σκανάρισε και μου το έστειλε με μέηλ.
Θα μου επιτρέψετε να σας εφιστήσω την προσοχή σε δύο σημεία: α) στην -όσο και να 'ναι- καθησυχαστική διαβεβαίωση ότι "Δεν περιφέρεται δίσκος" και β) στο γεγονός ότι είναι μία από τις λίγες φορές που ο απεικονιζόμενος Ιησούς δεν διαθέτει το γνωστό χίπικο μακρυμάλλικο λουκ.




Στην οπίσθια πλευρά του φυλλαδίου ανάλογη αισθητική και "εξυπνη" επικοινωνιακή τακτική: Πρώτη φωτό, σας δείχνουμε πόσοι πολλοί είμαστε, δεύτερη φωτό μία οικογεια, αμφίσημο εδώ το μήνυμα, προβολη αφενός του θεσμού της οικογένειας αλλά και μην ξεχνάτε, είμαστε όλοι μαζί μια οικογένεια. Στην τρίτη φωτό υπενθύμιση του ξεχασμένου θρησκευτικού χαρακτήρα μας: προσηνείς, προσεγγίζουμε τον άλλον, συζητούμε τις αντιρρήσεις του και τον πείθουμε γιατί πάνω από όλα μιλάμε την αλήθεια και δεν... περιφέρουμε δίσκο!