31 Αυγ 2007

Ιησούς Οσάμας και Παναγιά μπουργκοφορούσα


Αυτά τα δύο έργα ήταν υποψήφια για το βραβείο Μπλέικ θρησκευτικής τέχνης σε σχετική έκθεση που πραγματοποιείται στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Οι μουσουλμάνοι της Αυστραλίας δεν τα βρήκαν προσβλητικά. Ο επίσκοπος της αγγλικανικής εκκλησίας της Αυστραλίας επίσης δεν τα βρήκε προσβλητικά. Ποιος τα θεώρησε προσβλητικά; Ο είμαι-φίλος-του-Μπους-και-βυθίζω-λαθρομετανάστες πρωθυπουργός της Αυστραλίας Τζον Χάουαρντ. (διαβάστε περισσότερα στη Sydney Morning Herald).

ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΚΑΛΛΗ

Ελλάδα του 1985. Οι πολίτες της χώρας σπεύδουν να προμηθευτούν το μαγικό χαρτάκι για τον αγώνα της χρονιάς. Ο George ο Τίγρης θα παλέψει εναντίον του μεγάλου μάγιστρου του wrestling, Απόστολου Σουγκλάκου. Ο Όμηρος Ευστρατιάδης και το κινηματογραφικό του επιτελείο θα δώσουν το παρών στο αθλητικό γυμναστήριο του Κολωνού, που αναμένεται να είναι κατάμεστο, για να βιντεοσκοπήσουν σκηνές που θα μονταριστούν στο νέο υπαρξιακό του αριστούργημα "Αλέκος ο Αντιπολιτευόμενος" με τον Αλέκο Τζανετάκο, όπως πάντα, αειθαλή και πουτανιάρη, την Έφη Πίκουλα, τον Αθηνόδωρο Προύσαλη και την Χριστίνα Παππά, στα πρώτα της κινηματογραφικά βήματα. Στο διάλειμμα του αγώνα θα άδει γνωστές τις επιτυχίες η τραγουδίστρια των 5 ηπείρων, Έφη Σαρρή, και θα ψάλλει γρηγοριανούς ύμνους απ' τα υψίπεδα του Νεπάλ, ο Κων/νος Πλεύρης.

30 Αυγ 2007

Οι δικοί μας υποψήφιοι


Οι φωτογραφίες (παλαιότερων προεκλογικών περιόδων) προέρχονται από το αρχείο του συμπλογκερίτη Ιωάννη Σκορδοπούτσογλου, τις οποίες θυμήθηκα διαβάζοντας αυτό στου Ινδικτου (ξέρω, το μυαλό μου κάνει περίεργους συνειρμούς, τι σχέση έχουν ο Τομπούλογλου με τον Τζέλο;)

Για ποιον εργαζόμενο χτυπά η καμπάνα;

Από τη σημερινή Μακεδονία:

Σερφάρουμε, αντί να δουλεύουμε!
Στις ΗΠΑ τουλάχιστον, μέχρι και οι έξι στους δέκα εργαζόμενους μπορεί να επιδίδονται εκείνη τη στιγμή στο αγαπημένο τους σπορ, αυτό της "κυβερνοτεμπελιάς".
Με τον όρο, οι ειδικοί αναφέρονται σε ένα φαινόμενο που κοστίζει δισεκατομμύρια δολάρια στις επιχειρήσεις και είναι γνωστό σε όλους όσοι εργάζονται σε γραφεία ανά τον κόσμο: Πρόκειται για την ενασχόληση των εργαζομένων με το Ίντερνετ εν ώρα εργασίας. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει σε διεθνές επίπεδο, ο μέσος εργαζόμενος αφιερώνει συνολικά το ένα πέμπτο του ωραρίου του σε προσωπικές ενασχολήσεις (δηλαδή μιάμιση ώρα στην περίπτωση ενός τυπικού οκτάωρου), με το Ίντερνετ να αποδεικνύεται η αγαπημένη οδός διαφυγής τους από την εργασιακή ανία. Η αποστολή προσωπικών e-mail, η ανταλλαγή μηνυμάτων μέσω Ίντερνετ, τα ψώνια σε ηλεκτρονικά καταστήματα και η διαχείριση του οικιακού προϋπολογισμού αποτελούν, σύμφωνα με τους ειδικούς, τις πιο δημοφιλείς ασχολίες των εργαζομένων που ενδίδουν στον πειρασμό της κυβερνοτεμπελιάς. (συνέχεια εδώ)
Ωχ, ωχ, δεν με βλέπω καλά...

O παλιάτσος και ο ληστής


Δύο φίλοι του Νικολάκη Διασέλου ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν καινούργιους δίσκους, ο βρομιάρης παλιοχίπης Νταβέντρα Μπανχαρτ και οι κλεφταράδες Μπεϊρούτ.







Και μην ξεχνάτε:
η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική...




ΥΓ. Το πρώτο λινκ από το εξαιρετικό μουσικό μπλογκ http://bolachasgratis.blogspot.com/ και το δεύτερο από το επίσης εξαιρετικό μουσικό μπλογκ http://www.nodatta.blogspot.com/. Για το δεύτερο αρχείο ραρ χρειάζεστε και πασγουόρντ που είναι: nodatta.blogspot.com

29 Αυγ 2007

"DNA, όλη η Μεσόγειος το λέει" και τα μεταολυμπιακά απωθημένα

Τι έγινε κοπελιά; Αρρώστησε το DNA σου;
(απωθημένο το είχα αυτό,
μετά τη γελοία ατάκα της στους Ολυμπιακούς για το "DNA νικητή του Ελληνα").

You are on candid camera mr. Alogoskoufis!

O καλός φίλος και βλόγερ ο Ναχάμες μου έστειλε τις προάλλες αυτό το βιντεάκι. Μόλις τώρα το είδα και μου πέσανε τα μαλλιά. Επειδή είμαι στην καρακοσμάρα μου δεν γνωρίζω αν είναι ευρέως διαδεδομένο ή όχι, ούτε αν έχει γίνει ο σχετικός ντόρος με δαύτο. Αλλά είναι ταυτόχρονα αστείο, εξοργιστικό και δηλωτικό του χαρακτήρα του κ. Αλογοσκούφη.
Α, Ναχάμες, δεν σε ξέχασα. Αυτό που σου υποσχέθηκα θα στο στείλω. Απλώς έχω ένα πρόβλημα συνέπειας...

28 Αυγ 2007

Μην πατάτε το χόρτο, πιείτε το!

Ξετυλίγεται το κουβάρι της ασύμμετρης απειλής. Οσοι βάλανε στόχο την Ελλάδα (copyright ANT1), ένας ένας, πιάνονται χάρη στις συντονισμένες ενέργειες της Αντιτρομοκρατικής. Καταρρέει κύριοι η ασύμμετρη απειλή: μια γριά που έψηνε κόλλυβα στη Ζαχάρω, ένας πυρομανής νεαρός δεν θυμάμαι πού, ένας αλκοόλας στη Φλώρινα και ένας μπαφάκιας στην Ηλεία!


ΥΓ. Είμαι αστείος. Μιση ώρα αφότου δημοσίευσα αυτή τη λιτή βλακεία, πρόσεξα ότι αντί για "ασύμμετρη" είχα γράψει "ασύρματη" απειλή, χαχαχα. Σχωρνάτε με, έκλεισα 12 ώρες στο πισί -δουλεύοντας και μη.

Αναδημοσίευση και ζήλια

Τον Αντώνη Πανούτσο θα μπορούσα να μην τον συμπαθώ για πολλους λόγους, που δεν είναι της στιγμής. Ωστόσο ο άνθρωπος έχει φοβερή πένα. Ορίστε ένα κείμενό του από τον Supersport FM σετικά με τις πυρκαγιές:



Είμαι ο τελευταίος που θα στηρίξει το ατελείωτο καρακατσουλιό των ελληνικών Μέσων, με τους ρεπόρτερ που κλαίνε, που φοράνε μαντίλες, που το παίζουν συντονιστές επιχειρήσεων διαφυγής, που ζητούν από τους πολίτες να πάνε με τα αυτοκίνητά τους στις πληγείσες περιοχές, δημιουργώντας, αν το κάνουν, κυκλοφοριακό χάος. Δεν πιστεύω ότι επειδή έχω βγει πέντε φορές στην τηλεόραση και δέκα στο ραδιόφωνο ξέρω κάτι περισσότερο για τις τεχνικές των υποκλοπών, τα προβλήματα πτήσης των Σινούκ ή τη στρατηγική της πυρόσβεσης. Επίσης δεν πιστεύω ότι ο κόσμος έχει μυαλό και κρίνει. Ο κόσμος που υποτίθεται κρίνει είναι ο ίδιος κόσμος που στήνεται στην τηλεόραση για να δει Αρναούτογλου και Μαρία, το φρόκαλο.
Πιστεύω ότι ο καθένας κρίνει με τη μόρφωση και το μυαλό του και ο κοινός παρονομαστής έχει τόσο μεγάλη απόσταση στα αριθμητικά σημεία του που να μην έχει νόημα. Από την άλλη πιστεύω ότι αν υπάρξει βελτίωση του Τύπου, το τελευταίο όργανο που θα την προκαλέσει είναι το απολίθωμα που ονομάζεται Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Του οποίου τα μέλη, αφού πέρασαν το Σαββατοκύριακό τους παίζοντας με τα εγγονάκια τους, χθες αποφάσισαν να συνεδριάσουν για να δώσουν κατευθύνσεις στην κάλυψη των πυρκαγιών. Καθόλου συμπτωματικά, πρέπει να προσθέσω. Γιατί έστω και μέσα στην υστερία και μπαλαφάρα τους, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση έφεραν στα αυτιά των Ελλήνων τη δυστυχία ενός κόσμου που υπέφερε. Μερικές φορές με αξιοπρέπεια, όπως στην περίπτωση ενός ακροατή του ΣΚΑΪ που αρνιόταν να πει άλλη φράση για τους κυβερνητικούς παράγοντες εκτός από το “είναι άχρηστοι”, ενίοτε άμεσα όπως ο δήμαρχος που ενώ μιλούσε κάποιος τον διέκοψε για να του πει κάτι κι αυτός αναφώνησε “γαμώ την πουτάνα μου” και αρκετές φορές υστερικά, όπως η υπεύθυνη του Μουσείου της Ολυμπίας, η οποία άρχισε να φωνάζει “δεν μπορώ να μιλήσω, καιγόμαστε”, μαντεψιά που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.
Αυτή όμως είναι η Ελλάδα και αυτά είναι τα Μέσα της και το ερώτημα για το ΕΣΡ είναι: “Τώρα το πείραξε η κάλυψη των ειδήσεων;”. Η απάντηση είναι μάλλον όχι, αλλά τώρα το πείραξε ότι προβάλλεται η ανικανότητα του αφεντικού του. Γιατί είναι η πρώτη φορά που προβάλλεται το επικοινωνιακό καρακατσουλιό, που δεν μπορεί ούτε καν να μεταφράσει σωστά το “irregular attack”, που ντύνει τον Καραμανλή με μπουφάν ντάλα καλοκαίρι για να μοιάσει με τον Μπους μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, που εμφανίζει τον κυβερνητικό του εκπρόσωπο να ανακοινώνει αύξηση των συντάξεων και απαλλαγή της καταβολής του ΦΠΑ για τους πυροπαθείς σαν κυβερνητικά επιτεύγματα.
Εχω την υπόνοια ότι αν μπορούσε το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο θα έκλεινε την ιδιωτική τηλεόραση και το ιδιωτικό ραδιόφωνο και αφού ζητούσε τη μετονομασία της ΝΕΤ σε ΥΕΝΕΔ θα επιδίωκε την επιστροφή στις παλιές κακές μέρες, όταν αλήθεια ήταν ό,τι έλεγε ο υπουργός στο κρατικό κανάλι. Επίσης έχω τη βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή αυτή η ρημάδα, η ΕΣΗΕΑ, θα πρέπει να αντισταθεί στο ΕΣΡ και να ζητήσει την αλλαγή του νόμου περί Τύπου που τρομοκρατεί τους δημοσιογράφους με τη φάμπρικα των αγωγών. Καλύτερα το καρακιτσαριό των κλαμένων παρουσιαστριών παρά η επιστροφή στις μούμιες που θέλει το ΕΣΡ.
Ευτυχώς που ο Νικολάου, ο δήμαρχος του Χολαργού, βρήκε το στουπί με το πετρέλαιο, διαφορετικά σήμερα η ημισέληνος θα κυμάτιζε στην Ακρόπολη και στη Λυκόβρυση αντί για πουτίγκα θα σέρβιραν καζάν ντιπί. Τέλος πάντων, ο Νικολάου, που πρέπει να είναι κάτι ανάμεσα σε δήμαρχο και πόιντερ, μας έσωσε και ελπίζω αντί να γυρνάει στα κανάλια να αμολυθεί στον Υμηττό να φερμάρει για νέα στουπιά.
Τα αγγλικά είναι πολύ καριόλικη γλώσσα. Αν δεν τα ξέρεις, καλό είναι να μην εκτίθεσαι και εκτός από εσένα να ξεφτιλίζεις και τους άλλους που σε εμπιστεύονται. Την Κυριακή το βράδυ ο απαράμιλλος Πολύδωρας βγήκε, είπε κι επανέλαβε τον όρο “ασύμμετρη επίθεση”. Επειδή το άκουσα στο ραδιόφωνο, το έγραψα όπως έχει. Ξυπνώντας όμως χθες το πρωί μού μπήκε η περιέργεια. “Τι στο διάολο είναι μια ασύμμετρη επίθεση σε στρατιωτικούς όρους;”. Επειδή από την αμερικανική στρατιωτική ορολογία σκαμπάζω, σε μισό λεπτό είχα τη σωστή απάντηση. Ο Τζορτζ Μπους μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους είχε χρησιμοποιήσει τον όρο “irregular attack”. Το “irregular attack” φυσικά δεν μεταφράζεται σε “ασύμμετρη επίθεση”, αλλά “επίθεση ατάκτων”. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθούν ενδεχόμενες ακραίες ενέργειες της αμερικανικής κυβέρνησης με τη λογική ότι στις καταστάσεις πολέμου άτακτα στρατεύματα δεν καλύπτονται από τη Συνθήκη της Γενεύης.
Τέλος πάντων, το irregular είναι στρατιωτικός όρος και σημαίνει “άτακτος” και καλό θα ήταν να το διορθώσουν πριν και οι αγωνιστές του ’21 ονομαστούν “ασύμμετροι”. Από τους συλληφθέντες πάντως φαίνεται το σατανικό σχέδιο η επίθεση να είναι “ασύμμετρη”. Γιατί πρέπει να είναι σατανικό το μυαλό που δημιούργησε μονάδα κρούσης από μια 75άρα από την Ηλεία, δύο πιτσιρικάδες από τη Θράκη, έναν Αλβανό οξυγονοκολλητή κι έναν παππού από τη Λακωνία για να επιτεθούν ασύμμετρα στην Ελλάδα. Και εάν υπάρχει Αμερικανός σκηνοθέτης, θα πρέπει να πάρει το σενάριο του Πολύδωρα και να το κάνει ταινία, βάζοντας τον μυστηριώδη εγκέφαλο των εμπρησμών να δίνει οδηγίες στην ασύμμετρη ομάδα κρούσης “εσύ γιαγιά, ξεκινάς από τα χόρτα, εσύ Αλία, το οξυγόνο και η κασέτα που ακούτε θα καταστραφεί σε 10 δευτερόλεπτα”.
Μέχρι χθες το πρωί, πάντως, ο Ταμαντανί Ενσαλίβα δεν είχε πάρει θέση στο blog του για την ασύμμετρη απειλή. Πιθανόν υπάκουε στην κυβερνητική εντολή ότι “τώρα δεν είναι ώρα για κριτική”. Παρ' ότι το βλέπω δύσκολο, γιατί ακόμα κι αν είσαι Μαλαουιανός από τον Καναδά καταλαβαίνεις ότι το κόλπο της πατριωτικής ένωσης μέχρι να περάσει η κρίση γίνεται για να ξεχαστούν οι υπεύθυνοι και είναι τόσο παλιό όσο το ανάποδο ψαλίδι.
Οι δύο καλύτερες θεωρίες συνωμοσίας που άκουσα ήταν από ακροατές του ΣΚΑΪ. Πρώτα από έναν κύριο που αφού πρώτα ζήτησε συγγνώμη αν λέει παπαρολογία είπε ότι ο μόνος που ξέρει τον λόγο που ξεσπάνε στα συγκεκριμένα σημεία οι φωτιές είναι ο Σουφλιάς. Ο οποίος με την ιδιότητά του ξέρει ότι η Ιόνια Οδός θα περάσει από τα συγκεκριμένα σημεία και ξέρει ότι τα καίνε αυτοί που θα φτιάξουν τον δρόμο για να πέσουν οι τιμές των οικοπέδων.
Αν δω τον Νικολάου να κυνηγάει τον Μπόμπολα που θα κρατάει στουπί είμαι πρόθυμος να το πιστέψω. Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση ακροάτριας που επισήμανε ότι οι φωτιές έγιναν την επέτειο της εορτής του Αγίου Βαρθολομαίου. Δεν θέλησε να προχωρήσει το σενάριο, αλλά αν κατάλαβα καλά σε αυτή την περίπτωση τις φωτιές πρέπει να τις έβαλαν καθολικοί, όργανα του πάπα, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για το μέλλον της Πελοποννήσου, αφού η κυρία διαβεβαίωσε όλους ότι όπου να 'ναι έρχεται η Δευτέρα Παρουσία.
Και μέσα στα προβλήματά του ο δήμαρχος της Ζαχάρως πρέπει να έβγαλε ένα στεναγμό ανακούφισης όταν έλαβε την ανακοίνωση του ΠΑΣ Γιάννινα. Σύμφωνα με την οποία, το Δ.Σ. της ΠΑΕ με τον νομάρχη και τον δήμαρχο Ιωαννίνων και με τη συμμετοχή του Αλέξη Κούγια (που όπως τονίζει η ανακοίνωση παρευρέθηκε προσωπικά) αποφάσισαν να προτείνουν τη διεξαγωγή τουρνουά την ερχόμενη Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, με συμμετοχή του Αστέρα Τρίπολης, της Παναχαϊκής και της Καλαμάτας. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, το τουρνουά θα πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο για να ενισχύονται οι οικογένειες των θυμάτων και με μέρος των εσόδων του να αγοράζονται πυροσβεστικά οχήματα. Μια πολύ όμορφη προσέγγιση στο πρόβλημα, που αν πραγματοποιηθεί θα εξασφαλίζει μια γκοφρέτα για κάθε οικογένεια πυροπαθούς και μια πυροσβεστική βέσπα κάθε 100 χρόνια.
Το θέμα πάντως της πυρόσβεσης είναι στο μεγάλο μέρος του οικονομικό. Ελαβα ένα mail από τον αναγνώστη Ε.Κ., ο οποίος αφού δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης και συγχαίρει τους τσοχοχελάκηδες για το πρωτοσέλιδο του Σαββάτου θέτει ένα πρακτικό ερώτημα. Ολοι εκείνοι οι οποίοι ζητούν αντί για αγορές όπλων να αγοράσουμε περισσότερα πυροσβεστικά οχήματα στην επόμενη ψήφιση αγοράς οπλικών συστημάτων θα καταψηφίσουν την πρόταση; Και δεν μιλάω για τον Γιώργαρο τον Καρατζαφέρη, που έκανε δηλώσεις ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με background κάτι αγγέλους με καραμούζες που έμοιαζαν να έχουν σχεδιαστεί από Αλβανό σοβατζή, αλλά για τα υπόλοιπα κόμματα. Εκτός αν το γυρίσουμε και πάλι στη συνηθισμένη παπάρα τού “όλα για το καλό της Κύπρου τα αγοράζω” και αφήσουμε τα πυροσβεστικά στο μιλητό.
Να προσθέσω ότι των προηγουμένων υποχρεώσεων εξαιρείται ο μέγας παράφρων Μάκης Διόγος, ο οποίος πρέπει να είναι ο μόνος αριστερός που υποστηρίζει την ΕΟΚΑ Β'.
Ασύμμετρες απειλές:
-Από τον Γιάννη Κότσιρα, που δήλωσε στην τηλεόραση ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει από τους λυγμούς.
-Από τη Λιάνα Κανέλλη, που από την τηλεόραση χτες έψαχνε να βρει τον ταξιτζή που είχε μεταφέρει στην Ολυμπία τους δύο Ιαπωνέζους ή Κινέζους. Ολοι στα ταξί ίδιοι μοιάζουνε και η Κανέλλη τούς έψαχνε για να μας πούνε ότι ταξίδεψαν από τη χώρα τους για να θαυμάσουν την Αρχαία Ολυμπία και μας βρήκαν να προσπαθούμε να τη μετατρέψουμε σε μπάρμπεκιου.
-Από τον Δημήτρη Μπαλή, που ζήτησε από την εφημερίδα η στήλη του σήμερα να βγει σε ένα πένθιμο μαύρο της Mercedes ή έστω σε ένα γκρι σουρί της BMW, σε μια εκδήλωση συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο λαό της Πελοποννήσου.
-Από τους δημοσιογράφους, που έξι ώρες μάς τα έπρηζαν με τον εμπρηστή που είχε συλληφθεί στην Ηλία, μέχρι να αποκαλυφθεί ότι ήταν ένας Κεφαλονίτης με παπάκι που είχε φρενάρει και έπαιρνε φωτογραφίες στα καμμένα. Οι υπόνοιες παραμένουν ότι ο Κεφαλονίτης με το παπάκι, η γιαγιά με τα κόλλυβα, ο Αλβανός οξυγονοσυγκολλητής και οι δύο πιτσιρικάδες από τη Θεσσαλονίκη αποτελούν τη μυστική τουρκική ομάδα κρούσης ΧΧΧ3RZ, με τη γιαγιά να είναι ειδική στο να πέρδεται και να ανάβουν οι λόγγοι.

Ασύμμετρη είναι η φάτσα σου και απειλή το κράτος σας

Συνέντευξη της κυρίας Ντ. Μπακογιάννη στο «Εθνος:
Η Ελλαδα βρίσκεται στις φλόγες για πέμπτη συνεχή ημέρα. Συμμερίζεστε την άποψη περί «ασύμμετρης απειλής»; Ποιοι είναι εκείνοι που έχουν τη δύναμη να κάψουν τη χώρα μας;
Ζούμε έναν εφιάλτη. Εναν εφιάλτη που γεννά -τουλάχιστον σε εμένα και νομίζω σε όλους - έντονα συναισθήματα. Πίκρα, αγανάκτηση, οργή. Η μάχη συνεχίζεται. Εχουμε ακόμη άταφους νεκρούς. Οφείλουμε να μείνουμε ενωμένοι και προσηλωμένοι στο καθήκον μας. Με αλληλεγγύη και συμπόνια.
Αναφέρεστε σε ασύμμετρες απειλές και σας απαντώ ευθέως: Ως ασύμμετρη απειλή προσδιορίζεται εκείνη η οποία μπορεί με ελάχιστα μέσα να προκαλέσει τεράστια καταστροφή. Η μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζουμε είναι οι παρενέργειες της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες δημιουργούν ένα εύφλεκτο περιβάλλον.
Σε αυτό το πλαίσιο δρα ο ανθρώπινος παράγοντας, είτε πρόκειται για -αν θέλετε- απλή αμέλεια είτε για την απληστία των οικοπεδοφάγων και κάθε λογής καταπατητών. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και εκείνους οι οποίοι θέλουν την αποδόμηση του κράτους και θεωρούν ότι μπορούν να καίνε ένα δάσος και να διακινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές με την ίδια ευκολία που κάψανε τα μαγαζιά των Αθηναίων ή ακόμα τον Αγνωστο Στρατιώτη. Απομένει στη Δικαιοσύνη να διερευνήσει κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Είναι θέμα τιμής για όλους μας οι ένοχοι να βρεθούν και να τιμωρηθούν.

27 Αυγ 2007

Εθισμός

Σκατά. Εγώ πάντως νόμιζα πως το είχα υπό έλεγχο.


55%How Addicted to Blogging Are You?

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑΝ...

Πας να γράψεις κάτι. Τί να γράψεις όμως; Μπορείς; Πώς; Με ποιόν τρόπο; Ο πόνος βουβός και οι λέξεις σπρωγμένες μονάχα από μια ένοχη συνείδηση που σου φωνάζει: ΓΡΑΨΕ, ΧΩΣΕ, ΒΡΙΣΕ, ΜΗΝ ΜΕΝΕΙΣ ΒΟΥΒΟΣ, ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ!!!. Κι έπειτα σιωπάς πάλι. Σαν το ελάφι που σε κοιτάει στα μάτια λίγο πριν ξεψυχίσει κι εύχεται να μπορούσε να χώσει στα σπλάχνα του τα κέρατα. Σαν τα απανθρακωμένα κορμάκια της μάνας και των παιδιών που ρίχτηκαν αβοήθητα στην κόλαση. Σαν τα παλικάρια-ήρωες που θυσιάστηκαν από ευθύνη και τιμή στον βωμό της παγίδας του εθελοντισμού (αυτού που χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά κοπρόσκυλα για να εξοικονομούν χρήματα και να χτίζουν βίλες οι γαμιόληδες).
Βουβός λοιπόν. Κι όσο δεν θα μπορώ να μιλήσω, όσο η κυβέρνηση αρνείται να κατακρημνιστεί ή να αυτοεξοριστεί, όσο η ΝΕΤ με τα χρήματα αυτών που κάηκαν ζωντανοί, τυρβάζει αδιάφορα και μειώνει την έκταση της καταστροφής, όσο ο Καραμανλής κοπιάζει να μας περάσει τα βαριεστημένα μούσκλια του ως σημάδι βαθύτατης συγκίνησης, όσο θα συνεχίζουμε να ψηφίζουμε αυτά τα κατακάθια, έχω χρέος να αφιερώσω κάτι που έγραψα παλιότερα στους ανθρώπους, στη φύση, στην μάνα-γειτονιά μου.
Και ύστερα να σιωπάσω πάλι...

Κλικ στα Δέντρα που πληγώνουμε

Τρία πράγματα που δεν θέλω να ξανακούσω

Θα μου πείτε ο κόσμος καίγεται, κι εσύ πάλι ασχολείσαι με τα ψιλά τα γράμματα;
Ωστόσο δεν θέλω να ξανακούσω:
  1. για τον κίνδυνο από τη "Μεγάλη Αλβανία", όταν το γειτονικό, φτωχό, κράτος συμβολικά έστω προσφέρει 60.000 ευρώ στους έλληνες πυρόπληκτους,
  2. για τα Μάρμαρα που μας έκλεψαν και δεν μας δίνουν πίσω, σε μας που μας ανήκουν και που φυσικά θα τα φροντίζουμε καλύτερα από τους Αγγλους, έτσι όπως φροντίσαμε και την Αρχαία Ολυμπία.
  3. και πάνω από όλα δεν θέλω να ακούσω κανέναν μαλάκα πολιτικάντη την 17η Σεπτεμβρίου να χρησιμοποιεί την άθλια έκφραση "παραλάβαμε καμμένη γη".

Τραγική ειρωνεία ή scripta manent

Η ΟΛΥΜΠΙΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙ

ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

[...]

Η ορεινή Ολυμπία χρόνια τριάντα τώρα -ίσως και περισσότερα- ταλανίζεται από το βασανιστικό ερώτημα: θα ζήσει; ‘Έφυγαν όλοι!!! όπως λέει και ο ήρωας του Τσέχωφ στην τελευταία σκηνή του Βυσσινόκηπου. Ερήμωσε ο τόπος. Και ό,σοι έμειναν είναι σαν να εκτίουν την ποινή τους. Είναι υπ’ ατμόν. Ετοιμάζουν τις αποσκευές τους να φύγουν κι εκείνοι. Οι γέροντες που μένουν περιμένουν. Την επίσκεψη των παιδιών τους. Ζουν γι’ αυτό. Αλλά περιμένουν και το άλλο. Που το λέει τόσο εύστοχα και τόσο ποιητικά ο εκκλησιαστικός στίχος: «Ανώδυνα, ειρηνικά και ανεπαίσχυντα...» Είναι μία θλίψη.

[...]

Έτσι, «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι’ άγρια μέντα

κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο...

εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες

ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο...»

όπως λέει και ο στίχος του Νίκου Γκάτσου, από τα «Παράλογά» του, μελοποιημένος από τον Μάνο Χατζηδάκη, εκεί που οι «ποιμένες της Αρκαδίας», όπως αναδύονται μέσα από τον περίφημο πίνακα του Πουσσέν, οι «αιγοβοσκοί του Λυκαίου», κατά την θαυμαστή λιθογραφία του Όττο φον Στάκελμπεργκ, του Εσθονού εκείνου βαρώνου και καλλιτέχνη που ήταν μέλος την ομάδος-«συμμορίας» των Ευρωπαίων αρχαιολόγων, εμπόρων και καλλιτεχνών που έκαμαν, το 1811-12, τις ανασκαφές και τη λεηλασία του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα, στις Βάσσες της Φιγαλείας, οι «Νεραϊδογέννητοι» Αρφάνηδες τσελιγκάδες, από του Σκληρού(;) όπως ποιητικά τους περιγράφει στο ομώνυμο διήγημά του ο Αγ. Τσέλαλης, βοσκούσαν τα κοπάδια τους κι’ ερωτεύονταν όπως τους δίδαξε ο τραγοπόδαρος Πάνας, εκεί που άστραψε, σαν βόρειο σέλας, και βρόντηξε το καρυοφύλλι του ’21, εκεί που οι ζευγολάτες έκαναν τον σταυρό τους, όντας το πλήρωμα της εκκλησίας, της πιο πλατειάς, της γης της οικουμένης, πριν αρχίσουν το όργωμα, εκεί που ο ταπεινός βίος, με την ισότητα των οικονομικών όρων, δεν εμπόδιζε τους προγόνους μας να συνθέτουν και να ζουν μαζί της, την πιο αυστηρή ιεραρχία της αξιοπρέπειας, της φιλαλληλίας, της αλληλεγγύης, της αγάπης και της τιμής, εκεί τώρα, ερημία. Εκεί τώρα, τόπος μνήμης, θλίψης, πόνου και νοσταλγίας. Εκεί τώρα, κατοικούν οι σκιές. Αυτές τις σέβομαι. Υπέρ αυτών δέομαι. Γι’ αυτές όλες οι πράξεις λατρείας. Αλλά δεν θα μιλήσω γι’ αυτές. Θέλω να μιλήσω για τους συγκατοίκους των σκιών, για το σήμερα. Γι’ αυτούς που ζουν σήμερα εκεί.

[...]

Η απελπισία έχει φθάσει σε τόσο ακραία όρια, που οι εναπομείναντες «αποδέχθηκαν» ακόμη και φυλακές στην Ανδρίτσαινα. Και όταν εγώ αντιτάχθηκα, εκείνοι με... «μίσησαν». Γιατί νόμισαν ότι δεν τους νοιαζόμουνα. Πως δεν με έμελλε που ερημώνει ο τόπος.

[...]

Και αν δεν έχουμε τώρα την εναλλακτική λύση της ζωής και της ανάπτυξης για την Ανδρίτσαινα και την Ολυμπία ευρύτερα, θα την έχουμε αύριο.


ΒΥΡΩΝ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ
Βουλευτής Β΄ Αθηνών – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Εν έτει 2000.

Όλο το κείμενο για όσους ενδιαφέρονται εδώ

24 Αυγ 2007

ΤΙ ΕΦΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ...

Τον θαμμένο στην άμμο καθημερινό μου ψυχαναγκασμό. Τα βουρκωμένα απ' τα νυχτερινά φώτα μάτια. Το τρεμουλιασμένο λιμάνι των παιδικών μου αναμνήσεων. Τα κύματα που αναμετριόνταν με τις ταχυδακτυλουργίες και τις ρόδες - γυμναστικές επιδείξεις του μικρού μου, ειδικού Νίντζα. Εγώ, δίπλα στον ειδικό Νίντζα. Την ιερή γνώση ότι ο Χίτλερ έπασχε από κολίτιδα (πάνω απ' όλα η αλληλεγγύη). Το απόφθεγμα του Kraus, πως η ασχήμια του παρόντος έχει αναδρομική ισχύ. Την αντιστροφή του αποφθέγματος. Το κάστρο, που 'ναι παντού το ίδιο. Γητευτής αυλός και ψυχοκρούστης των κουρσάρων. Τα ξεγυμνωμένα βράχια. Την "ελεύθερη ηλιοθεραπεία". Την πελώρια, σκοτεινή πύλη που προστατεύει απ' τον θάνατο. Την τραγική ειρωνία αυτού που μόλις έγραψα. Την απορία αυτών που-όπως κι εγώ- δεν πολυκατάλαβαν τί έγραψα. Την πληροφορία ότι οι Ασκεναζίμ, οι Εβραίοι της Ανατολικής Μεσογείου, προέρχονται απ' την καυκάσια φυλή των Χαζάρων που ασπάστηκαν τον ιουδαϊσμό στο τέλος του 18ου αιώνα. Την ασφάλεια ότι η Άρια φυλή αυξάνεται και πληθαίνει. Τις φυλές του βυθού. Αυτό που μοιάζει για φεγγάρι και τελικά αποδεικνύεται ότι είναι η εμπορική εξαπάτηση των ποιητών απ' ένα φλογισμένο κι επιτήδειο νυχτολούλουδο. Την πέτρα των σπιτιών που πετρώνει και τους ανθρώπους σ' ένα πέτρινο παραμύθι. Το φεγγάρι που αναμένει φέτος ο Παράληλος, παρασυρμένος απ'΄τις φήμες που διαδίδει η αμφιλύκη, η κολλητή φίλη του προλαλημένου νυχτολούλουδου. Τον Κινέζο Τόμας Βόνγκ, φάντασμα πλέον ενός Ιγκουάνα, το φάντασμα της Μεγάλης Πορείας προς την ελευθερία, που κυνηγάει τους φασίστες μέσα στη ζούγκλα. Την Μικρά Ασία. Όχι την περιοχή. Την ψησταριά. Εκεί που σιωπηλά, κρυφά απ όλους, αναμετρώ τον χρόνο κι αναρωτιέμαι αν τα πράγματα θα παραμείνουν τα ίδια και στο μέλλον. Την Μικρά Ασία. Όχι την ψησταριά. Την περιοχή. Και το δάκρυ που τέμνει το κατακρημνισμένο αίμα μου. Τα μπαλκόνια που υποδέχονταν τουρίστες Ίκαρους για το πρωινό. Τα αστέρια. Έτσι απλά. Που είναι παντού τα ίδια. Τον Dylan που απεχθάνομαι, κάτω απ' το φως των κεριών στο Manda bar, να γίνεται ο Dylan που λατρεύω. Την γυναικεία τσάντα με τη νεράιδα και τον δράκο. Ένας καλός λόγος ν' αλλάξεις φύλο. Την βαρκάδα στα Τραχήλια. Το ατελεύτητο λιμεναρχείο αυτών που έφυγαν. Το δωματιάκι μας μωρό μου. Εκείνη την αναγαλλιαστική αίσθηση της πρώτης μέρας, με τον αδερφό μου, τους καφέδες και τη χαραυγή που αργοπορεί για να την προλάβουμε. Την σκηνή μας την κουρελού. Την πέτρα που πάντοτε θα βρίσκουμε γιατί την προστατεύει η γη. Το γέλιο που κάναμε οι τρεις μας λες και ήμασταν μέλη μιας παιδικής συμμορίας. Τη λαχτάρα να χαιρετήσουμε για λίγο τους δικούς μας απ' το καράβι της επιστροφής. Εμένα, τον ίδιο άνθρωπο, που δεν άλλαξε καθόλου, ούτε προς το καλό, ούτε προς το κακό, λίγους πόντους πιο γαλάζιο. Κι αυτό είναι αρκετό. Μέχρι του χρόνου...

Πόσο κοστίζει ο διαφημιστικός χρόνος πριν από το lifestyle δελτίο ειδήσεων;

Διαβάζω στην εφημερίδα Μακεδονία (μη με ρωτάτε τι σόι βίτσιο είναι αυτό να την διαβάζω καθημερινώς), και συγκεκριμένα εδώ, το εξής:
Εκλογές και TV. Περί τα 6.000.000 ευρώ θα δαπανηθούν από το ελληνικό δημόσιο για τη διαφήμιση των πολιτικών κομμάτων στην τηλεόραση. Από 2,4 εκατομμύρια θα πάρουν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, 623.000 το ΚΚΕ, 344.000 ο Συνασπισμός και 231.000 ο ΛΑΟΣ. Το Mega θα καρπωθεί 1,71 εκατ., ο ΑΝΤ1 1,41 εκατ., ο Alpha 868.000., το Star 826.000 και το Alter 459.000.
Τη στιγμή που το διαβάζω περνάει σαν σίφουνας ο Μπ. από μπρος μου και λέει: Δεκάξι οι νεκροί. Η επιβεβαίωση εδώ.
Κι αναρωτιέμαι πόσο πιο πολύτιμος είναι ο διαφημιστικός χρόνος από την ανθρώπινη ζωή. Και μέχρι να γράψω αυτές τις γραμμές ήδη κάποιοι κάνουν λόγο για 19 νεκρούς.

23 Αυγ 2007

Don’t judge a book by the content

Είχα έναν φίλο συγγραφέα. Μη φανταστείτε καμιά φίρμα με τρελές πωλήσεις. Αλλά ήταν κανονικός συγγραφέας, δηλαδή οι δύο συλλογές διηγημάτων του είχαν εκδοθεί και μπορούσε κανείς να τα βρει σχετικά άνετα στα βιβλιοπωλεία. Αρκετά καλός, κατά τη γνώμη μου.
Ήταν καθηγητής μου, φιλόλογος, στις τρεις τάξεις του Λυκείου. Καμιά 35αριά χρονών, όταν τον πρωτογνώρισα. Μας προκαλούσε διαρκώς, για ό,τι κάναμε. Έθετε τα πάντα υπό αμφισβήτηση, υπό αίρεση. Δεν του άρεζαν οι ταινίες που βλέπαμε, οι μουσικές που ακούγαμε, τα βιβλία που δεν διαβάζαμε, ο τρόπος που διασκεδάζαμε, τα όνειρα που κάναμε, η αντίληψή μας για τη ζωή γενικότερα. Δεν τον πολυκαταλαβαίναμε τότε. Απλώς θεωρούσαμε ότι μας το παίζει έξυπνος...
Οσες φορές μπορούσε, αντί να μας κάνει τη φριχτή Έκφραση-Έκθεση, μας έδειχνε ταινίες: το Ψυχώ, την Τελευταία Τρέλα του Μελ Μπρουκς, τον Στρατηγό...
Σιγά-σιγά αποκτήσαμε επαφές εκτός σχολείου. Μη νομίζετε, δεν είχα να κερδίσω μεγαλύτερους βαθμούς από τη σχέση μαζί του. Μια ζωή φυτό ήμουν. Απλώς ο τύπος έλεγε πολλά πράγματα που είτε γνώριζα αμυδρά είτε καθόλου και αυτό με εξίταρε. Επειδή θεωρούσε παροδική την ενασχόλησή μου με τη "μέτρια λογοτεχνία", όπως αποκαλούσε τα τότε αναγνώσματά μου (Κινγκ, Ρομπινς, Ζίσκιντ), μου χάριζε βιβλία που αυτός τα θεωρούσε αριστουργήματα. Όταν έχουν κυκλοφορήσει αυτά τα σπουδαία έργα, μου έλεγε, δεν χρειάζεσαι τις μετριότητες. Ξεκινήσαμε από τους Μπιτ, και φτάσαμε στους Κανέτι, Ντοστογιέφσκι, Μουζίλ.
Από τους ατελείωτους μονολόγους του έμαθα πολλά για αυτόν, όπως για παράδειγμα ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο πνευματικό παιδί ενός από σπουδαιότερους αλλά και πιο παραγνωρισμένους έλληνες πεζογράφους. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις, καθώς η σχέση μας εξελισσόταν. Δεν μου άρεσε ποτέ η ιδέα να έχω έναν μέντορα να μου δίνει συμβουλές για αυτά που στην πραγματικότητα δεν έγραφα.
Δεν ξέρω πώς του γεννήθηκε η εντύπωση ότι μπορούσα ή ήθελα και εγώ να γράφω. Ίσως να έφταιγα εγώ. Τον είχα μουρλάνει με ερωτήσεις σχετικές με το χώρο του βιβλίου. Οι ερωτήσεις μου όμως ήταν τεχνικής φύσεως νομίζω. Σχετίζονταν περισσότερο με το βιβλίο ως αντικείμενο, παρά με το περιεχόμενο. Με ενδιέφεραν τα πάντα: οι εκδοτικοί οίκοι, τα συμβόλαια, το είδος του χαρτιού, το τιράζ, τα τυπογραφεία, ο σχεδιασμός εξωφύλλων, η προώθηση του προϊόντος, οι επιμελητές, οι διορθωτές, οι μεταφραστές. Κυρίως το λεγόμενο lay out και τα εξώφυλλα. Αυτό μάλλον ήταν μουσική επιρροή. Ασε που ποτέ δεν ασπάστηκα πλήρως το Don't judge a book by the cover. Τα βιβλία είναι όμορφα και μυρίζουν ωραία. Και φυσικά ανάμεσα σε δύο βιβλία παντελώς άγνωστα σε μένα, προφανώς αρχικά την προσοχή μου θα τραβήξει η πιο επιμελημένη έκδοση. Ως εκεί βέβαια...
Αυτό είναι που παθαίνω με τις εκδόσεις Οξύ. Όταν τις είχα πρωτοπάρει πρέφα, κάπου στα μισά των 90’ς είχα πάθει καταναλωτικό αμόκ. Το τι μαλακία είχε πέσει έτσι στα χέρια μου βέβαια δεν λέγεται. Ας είναι όμως.
Κάτι ανάλογο έπαθα χτες. Εντάξει, ο Τσακ Πάλανιουκ είναι εγγύηση. Σπουδαίος συγγραφέας κατά τη γνώμη μου, κι ο "Επιζών" του συγκλονιστικό έργο. Είχα αράξει λοιπόν στο δωμάτιο που σε κάθε σπίτι προσφέρεται περισσότερο από κάθε άλλο για διάβασμα, όταν το μάτι μου έπεσε στο σελιδάριθμο. Τρομοκρατήθηκα. Είμαι τόσο γκαντέμης που ουκ ολίγες φορές έχω πέσει πάνω σε κακέκτυπα. Μια προσεκτικότερη ματιά με ηρέμησε αρχικά και κατόπιν με ενθουσίασε...
Το βιβλίο δεν είχε κανένα πρόβλημα, απλώς η αρίθμηση των σελίδων ήταν ανάποδη! Σιγά τα ωά θα μου πείτε. Ε, εμένα αυτό με ενθουσίασε. Και μετά θυμήθηκα ότι έχω χρόνια να δω τον άνθρωπο που είχα πρήξει με τέτοιου είδους ερωτήσεις. Είμαι σίγουρος ότι θα χλεύαζε και αυτήν τη λογοτεχνική μου επιλογή:

Ετσι προέκυψε η Πορνοχωματερή.

Δεν ήταν δική μου ιδέα να πάρω και τα διακόσιες χιλιάδες στρέμματα της επικράτειας της εκκλησιαστικής κοινότητας των Πιστών και να τα μετατρέψω σε αποθήκη για την απαρχαιωμένη πορνογραφία όλου του έθνους. Περιοδικά. Τράπουλες. Βιντεοκασέτες. Ψηφιακοί δίσκοι. Στραπατσαρισμένοι δονητές. Τρύπιες φουσκωτές κούκλες. Τεχνητοί κόλποι.
[…]
Ο ατζέντης λέει: “Ένα μεγάλο πρόβλημα για τους περισσότερους Αμερικανούς είναι το πώς να ξεφορτωθούν το πορνογραφικό υλικό με ασφάλεια και διακριτικότητα. Σε όλη την αμερικανική επικράτεια”, συνεχίζει, “υπάρχουν τεράστιες συλλογές από τεύχη του Playboy ή του Screw που δεν συγκινούν κανέναν πλέον. Υπάρχουν αποθήκες και ράφια γεμάτα από βιντεοταινίες με μηδενικά με μακριές φαβορίτες ή με μπλε μάσκα ματιών, που πηδιοκοπιούνται υπό τους ήχους άθλιων αντιγραφών γνωστών μουσικών κομματιών. Αυτό που η Αμερική έχει ανάγκη”, λέει, “είναι ένα μέρος να ξαποστείλει αυτή τη μπαγιάτικη βρομιά, κι εκεί να αποσυντεθεί, μακριά από παιδιά και εφήβους".
[…]
Οι κατηγορίες θα περιλαμβάνουν:
Μαλακό.
Σκληρό.
Και παιδικό πορνό.
Την πρώτη κατηγορία θα την αφήνουν να σαπίζει στο έδαφος. Τη δεύτερη θα τη χώνουν οι μπουλντόζες μέσα στο χώμα. Την τρίτη θα την αναλαμβάνουν αυστηρά μόνο άτομα με παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για το πορνό, που θα φορούν ολόσωμες ανθεκτικές φόρμες μίας χρήσεως, χοντρά λαστιχένια γάντια και μπότες, καθώς και μάσκες οξυγόνου, και θα σφραγίζουν τις τσόντες με παιδιά σε υπόγειες κρύπτες, όπου θα μπορούν να παραμείνουν για τα υπόλοιπα χίλια μύρια χρόνια της ζωής τους.
Σύμφωνα με τον ατζέντη πρέπει να προκαλέσουμε πανικό στον κόσμο σχετικά με την απειλή από την πορνογραφία. Θα πιέσουμε την κυβέρνηση να αναλάβει δράσησχετικά, ώστε να γίνει επιτακτικό το αίτημα της καταστροφής του πορνογραφικού υλικού με ασφαλή και καθαρό τρόπο. Όπως και με καύσιμα αυτοκινήτων ή τον αμίαντο, αν ο κόσμος θέλει να το ξεφορτωθεί θα πρέπει να πληρώσει.
Θα δείξουμε εικόνες δρόμων γεμάτων πεταμένα πορνογραφήματα, που διαφθείρουν ανηλίκους, που εμπνέουν σεξουαλικά εγκλήματα.
Θα χρεώνουμε την παραλαβή με τον τόνο. Οι τοπικές αντιπροσωπείες περισυλλογής θα μεταβιβάζουν το κόστος στους πελάτες τους συν κάποιο επιπλέον κέρδος. Τ' αρπάζουμε εμείς. Τ' αρπάζουν οι τοπικοί αντιπρόσωποι. Ο κάθε τσοντάκιας έχει ελεύθερο πεδίο για να αγοράσει καινούργιο υλικό. Κι έτσι τ' αρπάζει και η βιομηχανία της πορνογραφίας.
“Καλή φάση”, μου είπε ο ατζέντης. “Χρήμα”.

22 Αυγ 2007

Ζόρμπα δε γκρηκ - Remake

Η ταινία που σπάει τα (ασφαλιστικά) ταμεία φέτος το καλοκαίρι!
Με εισπράξεις πάνω από 280 εκατομμύρια ευρώ!

21 Αυγ 2007

Πού πας ρε Χύνω Φώτη!

Παναγιώτης Χηνοφώτης. Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με τη ΝΔ. Κι εγώ ο αφελής που αναρωτιόμουν πώς τα κατάφερε με τέτοιο όνομα και τέτοια φάτσα να κάνει καριέρα!


Ποπό, λεφτά!

Κάτι που είδα μόλις στο skai.gr, εδώ, και δικαιολογεί γιατί κάποιος μπορεί να μπερδέψει τις λίστες υποψηφίων με υποψήφιους ληστές (το ξέρω, είμαι λαϊκιστής και Κακαουνάκης...)
Πρόκειται για τα όρια των επιτρεπομένων δαπανών για κάθε υποψήφιο βουλευτή ανά εκλογική περιφέρεια:

1. Α΄ Αθηνών 90.000 2. Β΄ Αθηνών 135.000 3. Α΄ Πειραιώς 63.000
4. Β΄ Πειραιώς 73.800 5. Α΄ Θεσσαλονίκης 88.200 6. Β΄ Θεσσαλονίκης 72.000
7. Νομού Αττικής 81.000 8. Αιτωλοακαρνανίας 73.800 9. Αργολίδος 36.000
10. Αρκαδίας 36.000 11. Άρτας 36.000 12. Αχαΐας 75.600
13. Βοιωτίας 45.000 14. Γρεβενών 18.000 15. Δράμας 36.000
16. Δωδεκάνησου 63.000 17. Έβρου 45.000 18. Εύβοιας 63.000
19. Ευρυτανίας 18.000 20. Ζακύνθου 18.000 21. Ηλείας 63.000
22. Ημαθίας 45.000 23. Ηρακλείου 73.800 24. Θεσπρωτίας 18.000
25. Ιωαννίνων 54.000 26. Καβάλας 45.000 27. Καρδίτσας 54.000
28. Καστοριάς 27.000 29. Κέρκυρας 36.000 30. Κεφαλληνίας και Ιθάκης 18.000
31. Κιλκίς 36.000 32. Κοζάνης 54.000 33. Κορινθίας 45.000
34. Κυκλάδων 45.000 35. Λακωνίας 36.000 36. Λαρίσης 73.800
37. Λασιθίου 27.000 38. Λέσβου 36.000 39. Λευκάδος 18.000
40. Μαγνησίας 54.000 41. Μεσσηνίας 54.000 42. Ξάνθης 36.000
43. Πέλλης 45.000 44. Πιερίας 45.000 45. Πρεβέζης 27.000
46. Ρεθύμνης 27.000 47. Ροδόπης 36.000 48. Σάμου 18.000
49. Σερρών 72.000 50. Τρικάλων 54.000 51. Φθιώτιδος 54.000
52. Φλωρίνης 27.000 53. Φωκίδος 18.000 54. Χαλκιδικής 36.000
55. Χανίων 45.000 56. Χίου 27.000

20 Αυγ 2007

Ενώ εγώ κοιμόμουν ή χαζολογούσα...

Και να μην ξεχνιόμαστε:
Από το κεντρικό του athens.indymedia

Το βράδυ του Σαββάτου 18 Αυγούστου 2007, σύμφωνα με καταγγελίες, ασφαλίτες παρακολουθούν τον 25χρονο Τόνυ Όνουα, μετανάστη απο την Νιγηρία, ο οποίος πουλούσε cd's σε καφετέρια του Δήμου Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με καταγγελίες ομοεθνών του, ο Τόνυ Όνουα αναγνωρίζοντας στα πρόσωπα των αστυνομικών αυτούς που πριν 1 χρόνο τον είχαν ξυλοκοπήσει προσπάθησε να ξεφύγει, με αποτέλεσμα να πέσει από τον πρώτο όροφο της καφετέριας και ύψος 5 μέτρων στην άσφαλτο, όπου και βρήκε ακαριαίο θάνατο. Υπάρχουν και κάποιες μαρτυρίες-αναφορές ότι ο μετανάστης σπρώχτηκε από τους αστυνομικούς στο κενό.

Και από το indy.gr

Λίγο καιρό μετά τα αίσχη και τις βαρβαρότητες των διαφόρων “Νταήδων” σε βάρος μεταναστών- τριών στα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας, ένα ακόμη τραγικό περιστατικό ρατσιστικής βίας ήρθε να επιβεβαιώσει την ανάλγητη στάση κράτους, κυβέρνησης και κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι στης “γης τους κολασμένους”. Το Σάββατο 18/8 ο Τόνι Όνουα, 27 ετών, δολοφονήθηκε στον πεζόδρομο Καλαμαριάς όταν στη διάρκεια επεισοδίου με δύο αστυνομικούς έπεσε από το μπαλκόνι καφετέριας και τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο φαύλος κύκλος καταπάτησης των δικαιωμάτων των προσφύγων με το που πατάνε το πόδι τους στην ελληνική επικράτεια ολοκληρώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Η άρνηση του ελληνικού κράτους να νομιμοποιήσει, να δώσει πολιτικό άσυλο, εργασία και ασφάλιση στους πρόσφυγες και η ανάλογη υποδοχή από τις αστυνομικές αρχές έχουν πολύ εύλογη κατάληξη τη μαύρη εργασία και την παρανομία. Δεν μπορεί να κατηγορείται για παράνομη εργασία ένας μετανάστης- μια μετανάστρια, όταν το ίδιο το ελληνικό κράτος παρανομώντας (βλ. Δικαστήριο Χάγης) και καταπατώντας κάθε δικαίωμα τον/την οδηγεί στην παρανομία. Αποδεικνύεται τρανά για ακόμη μια φορά ότι το περιστατικό αυτό δεν είναι άλλη μια εξαίρεση αλλά ο ίδιος ο κανόνας: το κράτος και η κυβέρνηση παρανομούν και η ελληνική αστυνομία βασανίζει και δολοφονεί. Η ανείπωτη αγανάκτηση μας, η οργή που ξεχειλίζει θα γίνει κύμα ενάντια σε κάθε απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος, ενάντια σε κάθε ρατσιστική βαρβαρότητα εκ μέρους του κράτους. Απαιτούμε την άμεση δημοσιοποίηση των ονομάτων των αστυνομικών-δολοφόνων του Τόνι Όνουα και την άμεση καταδίκη τους.
ΦΟΡΟΥΜ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η τέχνη η ίδια

Στο Μεξικό ένας διάσημος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων αποδέχεται την πρόταση του εξεγερμένου λαού μιας μικρής αγροτικής πόλης να γίνει ο καινούργιος αρχηγός της τοπικής αστυνομίας. Φοβισμένος μεσήλικας και ξένος προς την πραγματικότητα της πόλης, ο Χοσέ Δανιέλ Φιέρρο κρατάει σημειώσεις για την ιστορία του κόκκινου δήμου της Σάντα Αννα προσπαθώντας να κατανοήσει ποιοι και γιατί σπέρνουν τόσα πτώματα στην πόλη:



Υπάρχει στην Σάντα Αννα ένα hit parade πουτανογεννημένων. Εχει ορισμένες ομοιότητες με το εθνικό hit parade. Αν ψάξεις καλά, ανακαλύπτεις μικρές διακυμάνσεις, μικρές παραλλαγές ήσσονος σημασίας, όπως παραδείγματος χάριν όταν ανεβάζει κάποιος τον πεθερό του στο νούμερο εφτά αντί να τον αφήσει στο δεκαπέντε που τον έχουν κατά μέσο όρο.[…]
Αναμφισβήτητο νούμερο ένα στο hit parade, ο Μελτσόρ Μπάρριο, κομματάρχης του PRI, αδελφός του φαντομά αγροτοπατέρα, ξεδοντιάρης και με κακοσμία στόματος. Σε εγκληματιακό επίπεδο (μπορεί να μη λέγεται έτσι αλλά η λέξη μου αρέσει) βιαστής ανηλίκων.
Νούμερο δύο και κολλητός πίσω από τον προηγούμενο, γλείφοντάς του τα οπίσθια, και όχι μόνο με τη μεταφορική έννοια, ο Σαμπάς, έτσι σκέτα -δον Σαμπάς για τους επιδεικνύοντας σεβασμόν. Ιδιοκτήτης ακινήτων, κουνιάδος του Μπάρριο, αλλά οι σχέσεις τους είναι κάκιστες και οι νεκροί ανάμεσά τους αρκετοί. Λένε ότι πριν από χρόνια ο Μελτσόρ σκότωσε έναν γιο του Σαμπάς σε έναν τσακωμό για κάτι χωράφια. Τα εγκληματιακά του Σαμπάς δεν είναι πολύ σαφή, φαίνεται ότι είναι χωμένος σε όλες τις βρομοδουλειές και σε καμιά στα σίγουρα. Φημολογείται ότι είναι ανακατεμένος στο εμπόριο φούντας σε διάφορα ράντσα στα βόρεια της Σάντα Αννα. Πολύ φίλος με τον αρχηγό της δικαστικής αστυνομίας, έναν ονόματι Δουράν Ρότσα, νούμερο τέσσερα στη λίστα κι ας έχει μόνο έξι μήνες στη Σάντα Αννα.
Νούμερο τρία αναντίρρητο, και από τη σκοπιά των χρεών το ένα και τα δύο σε μερικές ανώνυμες λίστες, ο Μανουέλ Ρέυνα, ο Σκοτεινός. Ενας πληρωμένος πιστολέρο που διευθύνει τις ομάδες κρούσεις του PRI στη Σάντα Αννα. Υπακούει απευθείας στις βουλές της πρωτεύουσας της πολιτείας, δεν έχει πάρε δώσε με την τοπική εξουσία. Για τη διαδήλωση της 20ής Απριλίου όλοι λένε ότι αυτός άνοιξε πυρ με ένα πολυβόλο από το καμπαναριό της εκκλησίας. Κάποιος μου είπε ότι προτού γίνει πιστολέρο πουλούσε αγροτικά μηχανήματα. [...]
Στο νούμερο πέντε ισοφαρίζουν ο πουλημένος αγροτοσυνδικαλιστής της ΣΜΕ και ο άλλος της ΠΕΣΕΑ, τάλε κουάλε οι δύο τους, μέχρι που μοιάζουν κιόλας. […]
Το νούμερο εφτά είναι συλλογικό, το μοιράζονται οι εργοδηγοί του ορυχείου και ο διαχειριστής του, ένας γκρίνγκο, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν κυκλοφορεί στην πόλη αυτές τις ημέρες, γιατί πήγε στο Χιούστον να χειρουργηθεί στο αρχίδι, όπως με πληροφόρησε ο αστυνομικός μου ο Λόμαξ, που έχει σχέσεις με την υπηρέτρια.
Στο οκτώ φιγουράρει ένας δικηγόρος, που δεν τον αναφέρουν πολλοί αλλά πάντα όσοι είναι καλά πληροφορημένοι, ένας δικηγόρος Κερεχέτα, που έχει έρθει από το Ο.Δ., φοράει σκούρα γυαλιά και κοιμάται σε ένα ξενοδοχείο απέναντι από το δικό μου, το ίδιο απόμακρος με μένα, το ίδιο ξένος, προάγγελος κακών που κουβαλάει συμφορές στις βαλίτσες του.
Η λίστα συνεχίζει ώσπου να συμπληρώσει κάπου διακόσιους εφτά ακόμη πουτανογεννημένους.

Στη Νέα Υόρκη ο (Διαλύοντας τον) Χάρι/Γούντι Αλεν, πετυχημένος συγγραφέας σε απόγνωση, κατεβαίνει με το ασανσέρ της δημιουργίας στην κόλαση και δράττεται της ευκαιρίας να καταγράψει τη δική του λίστα “πουτανογεννημένων”, κατανέμοντάς τους ανά όροφο -και τον εαυτό του στον χαμηλότερο.
Μια γυναικεία φωνή αναγγέλλει: Πέμπτος όροφος: ληστές, πρηξαρχίδηδες ζήτουλες και βιβλιοκριτικοί. Εκτός όροφος: Ακροδεξιοί, δολοφόνοι, δικηγόροι που εμφανίζονται στην τηλεόραση. Έβδομος όροφος: Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, λυπούμεθα, αυτός ο όροφος είναι πλήρης. Όγδοος όροφος: Δραπέτες εγκληματίες πολέμου, τηλεοπτικοί ιεροκήρυκες και η εθνική επιτροπή υπέρ της οπλοκατοχής.
Στις ΗΠΑ, κάπου στα μισά της δεκαετίας του 90 έδρασε ένα ημιπετυχημένο, ημιταλαντούχο γυναικείο συγκρότημα, οι L7, πρωτοπόρες του riot girl κινήματος. Αδιαμφισβήτητο highlight της καριέρας τους το τραγούδι Shitlist που ακούστηκε στην ταινία Natural Born Killers του θεομπαίχτη Ολιβερ Στόουν.




Στην Ελλάδα τις ημέρες αυτές τα κομματικά επιτελεία καταρτίζουν πυρετωδώς τις λίστες των υποψηφίων βουλευτών για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου. Αλλά φυσικά αυτό έχει τόση σχέση με τα παραπάνω όσο πιστεύει ο καθένας ότι έχει η τέχνη με τη ζωή.

Οι πραγματικοί φιλάνθρωποι

Δεν είμαι τεμπέλης, αλλά με αρέσει να αράζω γιατί με αρέσει να ζω.
(από τον τοίχο-αρχείο του φίλου και συβλογερίτη Σαλαχαντίν)

19 Αυγ 2007

Αγνώστου γενιάς

Ο Π., φοιτητής, στα πρόθυρα του να παρατήσει τη σχολή, αναρχικός, έτοιμος να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον δικό του αγώνα για μια ζωή αλλιώτικη από των άλλων. Ο Μ., φοιτητής σχεδόν αιώνιος, κατά κάποιον τρόπο παλιός συνοδοιπόρος του Π., πολύ κοντά στο να πάρει επιτέλους το πτυχίο, έτοιμος να ενταχθεί πλήρως στην παραγωγική διαδικασία, για μια ζωή ίδια αλλά και αλλιώτικη από των άλλων, στα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα. Εγώ παρατηρητής και τελικός κριτής, κατέληγα σε συμπεράσματα χωρίς να τα μοιράζομαι με κανέναν, κατά την προσφιλή μου συνήθεια.

Δεν έχω πάρε δώσε με ρουφιάνους, είπε ο Π. και σηκώθηκε να φύγει. Ο Μ. προσβεβλημένος άναψε τσιγάρο. Μετά, έφυγε κι αυτός.

Αυτήν τη μη συζήτηση θα μπορούσα και να μη τη θυμηθώ
ποτέ. Μου τη θύμισαν ο Πατρίκ Ρεϊνάλ και το νουάρ μυθιστόρημά του «Αγνώστου υιού», έντονα σημαδεμένο από την αγωνία του συγγραφέα για την κατάληξη της γενιάς του Μάη του ΄68. Παντού η ίδια ιστορία, φαίνεται. Στη Γαλλία έχουν το Μάη του ΄68, στις ΗΠΑ τους χίπηδες (βλέπε «Η μεγάλη ανατριχίλα), στην Ισπανία τον αντιφρανκικό αγώνα (βλέπε Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν), στο Μεξικό την Τσιάπας και τους αγώνες των χωρικών (βλέπε Τάιμπο), στη Χιλή τους αγώνες κατά του Πινοτσέτ (βλέπε -μπλιάχ- Ιζαμπέλ Αλιέντε), στην Ελλάδα το Νοέμβρη του ΄73 (βλέπε τις αναφορές του Γ. Καρατζαφέρη στον αντιδικτατορικό του αγώνα, χαχαχα). Οι Γάλλοι έχουν τον Κον Μπετίτ, «εμείς» (καταχρηστικά εντάσσω την αφεντιά μου στη συλλογικότητα των Ελλήνων) τη Δαμανάκη.

Είκοσι χρόνια μετά το γαλλικό Μάη, ο κεντρικός χαρακτήρας, από τους πρωταγωνιστές των εξεγέρσεων τότε, έχει περάσει στην άλλη πλευρά, έχει γίνει αστυνομικός, μόνο και μόνο για τη δυνατότητα να συνεχίσει να κατέχει, νόμιμα αυτή τη φορά, ένα όπλο. Μια αλυσίδα αιματηρών ληστειών θα εμπλέξει τον αστυνόμο Ματάς σε έναν κυκεώνα προσωπικών αποκαλύψεων και αναμνήσεων, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του βιβλίου, τα μοναδικά που δείχνουν να έχουν κάποια αξία τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον ήρωά του, και όχι η δράση ή η διαλεύκανση της υπόθεσης:

Θυμήθηκα ξανά τον πατέρα μου τη μέρα που του ανήγγειλα πως η ζωή μου θα άλλαζε, πως οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει για πάντα, πως θα έπαιρνα αμετάκλητα το δρόμο του κομμουνισμού. Ημουν προετοιμασμένος για μια πραγματική τιτανομαχία, και με έπιασε εξ απροόπτου. Απ΄ ό,τι είπε, ήταν όλα φυσιολογικά, και η βία που με σπάραζε δεν ήταν παρά μια εφηβική φαγούρα, κάτι σαν κοκκίτης. Μάζευα τα πράγματά μου, αναλογιζόμενος αν αυτός ο άνθρωπος που μου μιλούσε για τα νιάτα μου είχε την παραμικρή ιδέα για το τι είχε κάνει με τα δικά του. Στη συνέχεια ο πατέρας μου συνέχισε να επιδεικνύει απόλυτη κατανόηση σε ό,τι με αφορούσε. Αυτό ήταν το κόλπο του, η κατανόηση. Η σπαστική πλευρά των φιλελεύθερων αστών. Στο τέλος της ζωής του, ανακάλυψε πως είναι καθολικός -δεν είχε πάψει να είναι από τότε που γεννήθηκε- και ερμήνευσε την απόφασή μου να γίνω αστυνομικός ως αξιέπαινη προσπάθεια εξιλέωσης. Του πατέρα μου του άρεσε να κατανοεί, αλλά δεν κατανοούσε ποτέ το ίδιο πράγμα με εμένα.

Και για να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή, θα μου πείτε ποια η σχέση της γενιάς του ΄68 ή του ΄73 με αυτές του ΄98 ή του 2003; Απολύτως καμία, αν εξαιρέσουμε το επίπεδο των ψευδαισθήσεων και της μιας και της άλλης πλευράς.

18 Αυγ 2007

Τρίχες

Ο Σαλαδίνος ισχυρίζεται ότι την είχε προσέξει εδώ και καιρό, το ίδιο και η Κ., αλλά δεν μου το λέγανε, ένας θεός ξέρει γιατί, ίσως να μην το θεωρούσανε σημαντικό.

Μα γιατί προσπαθούν όλοι όσοι ασχολούνται με τον κλάδο της ένδυσης να με πείσουν ότι είμαι χοντρός; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είμαι ένα ικανοποιημένο και υγιές μέλος της δυτικής αφθονίας; Και γιατί κανείς πωλητής δεν βρίσκει με τη μία ότι δεν είμαι 52 νούμερο, ούτε 54, ούτε 56, ούτε 58, αλλά 60; Τι χαιρεκακία είναι αυτή να με βλέπουν να μπαινοβγαίνω στο δοκιμαστήριο ιδρωμένος και ξεφυσώντας κρατώντας ως ματωμένο λάβαρο ένα ακόμη θα-το-ήθελα-λιγάκι-πιο-φαρδύ παντελόνι; Και αυτούς τους καθρέφτες μέσα στο δοκιμαστήριο από τι σκατά υλικό τους φτιάχνουν και δεν κρύβεται καμία ανατομική μου λεπτομέρεια;

Κι επειδή είχα βαρεθεί να κοιτώ το είδωλό μου να καταλαμβάνει όλη την επιφάνεια του καθρέφτη, είπα να ζουμάρω λίγο, για να θαυμάσω τις λεπτοσμιλεμένες λεπτομέρειες του προσώπου μου, μόνο που ο καθρέφτης εκείνος καθόλου δεν με συμπαθούσε τελικά: κοκκινίλες, μαύρα στίγματα και, μισό λεπτό, τι είναι αυτό; Για να σιγουρευτώ, τράβηξα μια φωτογραφία: Ιδού, η πρώτη άσπρη τρίχα στα γένια μου.

, να θαυμάσω τις λεπτά σμιλεμένες λεπτομέρειες του προσώπου μου, μόνο που εκείνος ο καθρέφτης δεν με συμπαθούσε καθόλου τελικά. Μαύρα στίγματα και κοκκινίλες και, μισό λεπτό, τι είναι αυτό; Για να σιγουρευτώ, τράβηξα φωτογραφία: Ιδού, η πρώτη άσπρη τρίχα στα γένια μου.

Ανακύκλωση τώρα!


Άλλη μία, στο ίδιο ύφος με τις χθεσινές...
Από το προσωπικό αρχείο του συμπλογκερίτη Ιωάννη Σκορδοπούτσογλου, τραβηγμένη από τον ίδιο κατά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο.

17 Αυγ 2007

Η κάλπη στη μοντέρνα τέχνη



Φωτογραφίες αλιευμένες από το politicalzoostencils και συγκεκριμένα απεδώ

16 Αυγ 2007

Παλιά, θολή φωτογραφία αλλά πάντα επίκαιρη

Το πανηγύρι ξεκίνησε. Και θα κρατήσει έναν μήνα.
Τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε!

CD fever

Ο κατάλογος με τα cd προς πώληση του Α. σαν αστραπή πέρασε από χέρι σε χέρι στη μικρή φοιτητική μας κοινότητα. Μια ευχάριστη διαφοροποίηση της καθημερινότητάς μας, επιτέλους συνέβαινε κάτι διαφορετικό, πέρα από τις βόλτες σε μιαν πόλη σαν παραμύθι.
“Και γιατί τα πουλάει;” απόρησα. Ήδη τα σάλια μου τρέχανε και τα μάτια μου γυαλίζανε.
“Θέλει να πάει, λέει, σε ένα rave party στην Πάρνηθα και χρειάζεται τα λεφτά για τριπάκια” .
“Ρε μαλάκα, ο τύπος έχει πολύ καλό πράγμα, και γαμώ τις new wave δισκοθήκες”, είπα εγώ, παντελώς αδιάφορος για την προηγούμενη πληροφορία. “Και σε πολύ καλές τιμές μάλιστα” (1.000, 1.500 δρχ. το cd).
“Ναι, δεν τα ακούει πλέον αυτά”, μου είπανε. “Το 'χει γυρίσει στην trance. Αυτά είναι και τα μόνα σιντί που δεν πουλάει”.

Τσακιστήκαμε να πάμε σπίτι του με τον Διάσελο. Στο δρόμο βρήκαμε τον Χ., ενήμερο και αυτόν της κατάστασης.
“Ρε μαλάκες, μην είστε κάφροι”, μας αποπήρε με το σύνηθες αυστηρό του ύφος. “Αυτός ο μαλάκας θα τα φάει όλα τα λεφτά σε χάπια. Δεν τον βοηθάτε με το να αγοράσετε τα cd ρε ζώα. Είναι κατάντια αυτό που κάνει, και αυτό που κάνετε εσείς είναι χειρότερο”.
Φυσικά δεν τον ακούσαμε. Αφού τον στολίσαμε με κάνα δυο κοσμητικά επίθετα για τον ορθόδοξο αριστερό συντηρητισμό του, βρεθήκαμε στο σπίτι του Α. Ηλεκτρονική μουσική στα ηχεία, διάφοροι τύποι αραχτοί, αρωματικά στικς ένας γκαβλιάρης έβλεπε το βιντεάκι της Πάμελα Αντερσον με τις πίπες στον Τόμι Λη, που τότε μόλις είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο.
“Τι έγινε ρε μάγκες;” μας καλωσόρισε ο Α. “Μάθατε για τα cd και με θυμηθήκατε;”
Ψιλοντραπήκαμε. Άλλη μια φορά στο παρελθόν τον είχαμε επισκεφτεί, για ακόμη πιο ιδιοτελείς σκοπούς. Μας είχε δώσει τότε αυτό που θέλαμε, αλλά μας είχε ξεπροβοδίσει ζητώντας μας να τον επισκεφτούμε καμιά φορά και χωρίς να έχουμε κάτι να ζητήσουμε.
“Ελα ρε Πανούλη, πάρε ό,τι θες. Αν και δεν έχουν μείνει πολλά. Αργήσατε. Ηρθαν τα κοράκια, οι φίλοι μου ρε, και τα πήραν όλα σχεδόν. Αλλά κι εγώ το καλύτερο πράμα σας δίνω, με πιάνεις ρε, το καλύτερο το πράμα, χοχοχο”, γέλασε με το αστειάκι του. “Και είχα από όλα, και Zounds και Zeppelin, και καλή φάση δικέ μου. Αλλά τα πήρανε ρε, για πάει ο φίλος τους εκδρομούλα στην Πάρνηθα…”
Κοιταχτήκαμε με τον Διάσελο μουδιασμένοι. Μας τη λέει κι από πάνω το αρχίδι, σκέφτηκα εγώ (ο Διάσελος δεν ξέρω τι σκέφτηκε).
Πράγματι είχανε μείνει ελάχιστα cd. Παίρνω στα χέρια μου, πριν τα αρπάξει ο Διάσελος, το Last Drive, their story so far (τη συλλογή της Music Maniac rec. με τους δύο πρώτους δίσκους τους), το From the flat fields των Bauhaus, το This is the sea των Waterboys, και γραπώνω το Real Life των Magazine που ήδη κρατά ο Διάσελος.
“Εγώ το είδα πρώτος”, του λέω αποφασιστικά.
“Τι λες βρε καημένε”, αγρίεψε αυτός.
“Ρε γελοίε, τι να το κάνεις εσύ αυτό το cd, δεν είναι για τα αυτιά σου”, του αντιτείνω.
“Μαλάκα, μη γίνεσαι παρτάκιας”, μου λέει.
Είχε αναψοκοκκινίσει από την έξαψη. Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω.
“Ρε μαλάκες, άντε τραβάτε έξω και τα βρίσκετε μετά”, παρενέβη ο Α., ο οποίος έδειχνε να το απολαμβάνει κιόλας.
Πληρώσαμε και φύγαμε.
Στη διαδρομή μέχρι την εστία αρχικά τσακωθήκαμε για το ποιος θα πάρει το cd. Επειδή ήμουν σε μειονεκτική θέση, το γύρισα: “Αντε εντάξει, επειδή είσαι φίλος, κράτα το ρε. Αλλά να, το είχα απωθημένο αυτό το cd. Δεν πειράζει όμως, το πολύ πολύ να πάω να σκάσω κάνα πεντοχίλιαρο να το αγοράσω από το δισκάδικο”.
Ο Διάσελος δάκρυσε: “Όχι ρε, κράτα το εσύ. Πάρτο, στο χαρίζω”, και ρούφηξε τη μύτη του.
Η ανιδιοτέλειά του με συγκίνησε τόσο που στο τέλος το κράτησε αυτός.

Το rave party στην Πάρνηθα, όπως μάθαμε, ήταν και γαμώ. Μόνο που η αστυνομία πλάκωσε νωρίς. Ο Α., για να μην τον μαγκώσουνε, εξαφανίστηκε στο δάσος, αφού πρώτα έφαγε όλα μαζί όσα κουμπιά του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με τον ίδιο, είχε μια πολύ διαφωτιστική συνομιλία με ένα δέντρο μέχρι το ξημέρωμα.

Χρόνια μετά, έχω όλη τη δισκογραφία των Magazine. Ο Διάσελος περιορίστηκε στο Real Life, που ακόμη και σήμερα επιμένω πως δεν είναι για τα αυτιά του.
Κάθε φορά που ακούω το Real Life νιώθω άσχημα. Δεν ξέρω όμως αν αυτό αρκεί για να με κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο.

15 Αυγ 2007

Εναλλακτικός τίτλος ελλείψει ευστοχότερου: Μας έκανες τα τρία ένα με τις αναμνήσεις σου!

Νοέμβρης του '94. Είμαι 16 και στο Στέκι του Βιολογικού νιώθω σαν ψάρι έξω από το νερό. Η παρουσία του Μπιγκ Μπράδερ με κάνει να νιώθω εξίσου άβολα, αφού κι αυτός με το κυριλέ ζιβάγκο και το δερμάτινο είναι σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Τριγύρω διάφορα φρικιά, όπως τα ονόμαζα τότε που με τρόμαζε η θωριά τους, και μεταξύ μας ακόμη και σήμερα με τρομάζουνε και έτσι τους αποκαλώ . Εισιτήριο 700 δρχ. νομίζω και η μπίρα φτηνή. Είμαστε εκεί για τους Ziggy Was, ένα από τα τελευταία ονόματα που γνώρισα μέσω του Μπιγκ Μπράδερ, προτού οι ρόλοι αλλάξουν και γίνω εγώ ο αλιευτής καινούργιων σχημάτων που βαράνε. O πρώτος τους δίσκος, το Here, ξερό, κατάξερο χαρντκόρ, με πινελιές εξίσου ξερού φανκ μας έχει αφήσει άναυδους. Μουσική δεξιοτεχνία και δυναμισμός, απρόβλεπτες αλλαγές... Μαζί θα βλέπαμε και τους Honeydive από Αθήνα. Δεν τους ήξερα τότε, αλλά ευτυχώς τους έμαθα, για τα καλά.

Η συναυλία ήταν γαμάτη. Ακόμη και σήμερα τη μνημονεύω ως μία από τις καλύτερες που έχω δει. Οι Ziggy ήταν ακόμη καλύτεροι από το δίσκο. Δεν μπορούσα να πιστέψω την ευκολία με την οποία αλλάζανε ρυθμούς στη στιγμή. Οι Honeydive μας αποτελειώσανε. Εκείνη την ημέρα εκτίμησα την αξία των μουσικών τρίο. Πώς γίνεται μια κιθάρα-μπάσο-ντράμς να παράγουν τόσο εκπληκτικό θόρυβο;

Την επόμενη ημέρα πήγα στο Rolling Under (κι εκεί ένιωθα εξίσου άβολα, καθότι πιτσιρικάς σε ένα δισκοπωλείο/δισκογραφική εταιρεία που στα μάτια μου έμοιαζε με το ναό του ανεξάρτητου ροκ και όλοι του οι πελάτες τουλάχιστον φωστήρες) κι αγόρασα το Frail.

Κάνα δυο χρόνια μετά, καλοκαίρι του '95 ή του '96, απόγευμα, η πόλη άδεια. Με τον Γιώργη ήδη προσπαθούμε να φτιάξουμε συγκρότημα. Ασχετα που για την ώρα ακουγόμαστε σαν τα Ξύλινα Σπαθιά, εμείς θέλουμε να γίνουμε Ziggy. Για να σκοτώσουμε την ώρα μας, πάμε στο rolling under. Κανονικά είμαστε κλειστά, μας λέει ο ιδιοκτήτης, αλλά αφού ήρθατε, δεν θα σας διώξουμε κιόλας… Κοιτάμε δίσκους. Ρε συ, μου κάνει ο Γ., αυτοί δεν είναι οι Ζiggy; Οντως ήταν αυτοί. Τρέμαμε οι ηλίθιοι, ενθουσιασμένοι, λες και είχαμε δει τον Ρουβά. Στήσαμε αυτί. Είχανε μια συζήτηση για τα κρέντιτς του επόμενου δίσκου και συγκεκριμένα αντιμετωπίζανε μια δυσκολία στην απόδοση στα αγγλικά της λέξης "χαβαλε" ή κάτι τέτοιο… Ταυτόχρονα γουστάρανε κάτι φανκιές που παίζανε στο πικάπ. Προσπάθησα να διαλέξω έναν πολύ ψαγμένο δίσκο, για το εφέ του πράγματος... Νομίζω πως τότε αγόρασα το Crushed Velvet Apocalypse των Legendary Pink Dots.

Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια, ο Σαλαχαντίν μου έκανε δώρο (με την αφιέρωση "χρόνια πολλά με πολλές αφρισμένες μπίρες βυζαρού", και να σκεφτείτε ότι τότε ήμουν δεκαπέντε κιλά ελαφρύτερος) τη συλλογή "3 turns to 1" των Ziggy που περιλάμβανε το "here" και το ep "2 turns to 1". Τότε λύθηκε και η απορία σχετικά με τα κρέντιτς και το χαβαλέ: "thanx to our friends for the kicks offs and fuck offs".

Γιατί εντέλει αυτό ήταν αυτή η μπάντα. Μια βουτιά στην ηχητική απόλαυση. Και ήταν αυτό που λέγανε στις συνεντεύξεις τους όσο γίνονταν -σχετικά- γνωστότεροι: Παίζουμε μουσική για να περνάμε καλά εμείς κι όσοι μας ακούνε.

Και περνάγαμε καλά… Χάρη στους Ziggy γνώρισα τους Bokomolech σε μια συναυλία στο Zero, στη μοναδική φορά που έκανα κοπάνα από το φροντιστήριο, τόσο καλό παιδί και φλώρος ήμουν. Μιαν άλλη φορά, πάλι στο Ζίρο, ο Καρκάλης γκρέμισε ίσα με τρεις φορές τα ντραμς του στο μπάσιμο του Violince (το κομμάτι με το δοξάρι). Όλα στραβά εκείνο το βράδυ. Κάποιοι παίξανε και ξύλο από κάτω, στράβωσε ο Ρώσσης, μας παίξανε μια ξερή αυτοσχεδιαστική φανκιά αλλά είχανε ξενερώσει. Μετά ζήτησαν από το κοινό, ποιο κομμάτι να παίξουνε. Ευτυχώς έχω δυνατή φωνή και παίξανε το Shotgun, το αγαπημένο μου… Το γαμήσανε όμως το κομμάτι. Φύγανε άρον άρον. Ευτυχώς μετά βγήκανε οι Γκούλαγκ, με τον Αλέκο να ζητάει από τον κόσμο να του επιστραφεί το αγαπημένο του μπλουζάκι που κάποιος του πήρε στην προηγούμενη συναυλία (ποιος είπε ότι μόνο του Χατζηγιάννη τα ρούχα σκίζει το κοινό;).

Τελικά το διαλύσανε, ακριβώς τη στιγμή που έμοιαζαν έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Είχανε βγάλει το
Unicorn Pan στην τότε κραταιά virgin. Μια συναυλία στην Επανωμή, στο κάμπιγκ, μαζί με τις Τρύπες, και μετά τίποτε. Ποιος ξέρει, ίσως να μην περνάγανε καλά πια.

Ενα βράδυ σε ένα μπαρ κάτι φίλοι πετύχανε τον μπασίστα τους τον Λάμπρο να κάνει τον ντιτζέη. Οι απαντήσεις του στο τι απέγιναν οι Ζiggy δεν ήταν διαφωτιστικές.

Το μόνο που ξέρω σήμερα είναι ότι ο Πάνος ο Ρώσσης, ο κιθαρίστας - τραγουδιστής τους, παίζει κιθάρα για τους Επισκέπτες του Αγγελάκα. Δεν λέω, καλοί οι Επισκέπτες, αλλά με χαλάει να βλέπω αυτόν τον εκπληκτικό μουσικό σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο. Οσο για τον ντράμερ τους, ίσως να συνεχίζει να κυκλοφορεί στα πανεπιστήμια με δύο μπαγκέτες στην κωλότσεπη, όπως τον θυμόταν από τότε ο Μπιγκ Μπράδερ…


UPDATE: Για όποιον ενδιαφέρεται να κατεβάσει το 3 turns to one, που περιλαμβάνει το LP Here και το ΕP 2 turns to one, έχει φροντίσει ο καλός βλόγερ 16forever εδώ

Το λινκ δουλεύει ακόμη: Κλικ εδώ


14 Αυγ 2007

Το ωραιότερον της ζωής του ταξείδιον

13.20, στάση Κολόμβου, περιμένω το 34 να με πάει Ηλιούπολη. Σε σαράντα λεπτά, πρέπει να είμαι πίσω στο κέντρο, στη δουλειά, στόχος ανέφικτος όπως καλά γνωρίζω. Βλαστημώ την ώρα και τη στιγμή που υποσχέθηκα να κάνω μια εξυπηρέτηση. Αυτά παθαίνεις άμα προσπαθείς διαρκώς να δείξεις πόσο καλός άνθρωπος είσαι. Επιτέλους ήρθε το γαμημένο. Μέσα ο κοσμός όχι πολύς ευτυχώς. Ανθρώπινη διαδρομή προβλέπεται. Τα τσιτωμένα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο όταν το μηχάνημα αρνείται να κόψει το εισιτήριό μου, και μια μεσήλικη ευγενέστατη κυρία μου δίνει συμβουλές, «ευθεία το χέρι, σμπρώξτο μέχρι μέσα, ίσιωσέ το», χωρίς να ξέρει η κακομοίρα ότι ένα από τα πράγματα που μου τη σπάνε περισσότερο στη ζωή είναι οι συμβουλές (να μου δίνουν, όχι να δίνω, γιατί σε αυτό το τελευταίο είμαι φοβερός). Εντέλει το μηχάνημα με αποδέχεται ως νόμιμο επιβάτη του λεωφορείου. Αλλά τα νεύρα μου τσατάλια.
Μέχρι τον Αγιο Νικολάο όμως, στην Ξηροκρήνη. Εκεί μπήκε ο τύπος με το ποδήλατο και μου ‘φτιαξε την ημέρα.
"Λίγο στην άκρη, λίγο στην άκρη, να βολέψω το ποδήλατο". Ο κόσμος έκανε απεδώ κι απεκεί, στραβοκοιτώντας τον 40αρη ιδρωμένο τύπο που μπήκε μέσα στο λεωφορείο με τον ποδήλατό του. Αφού βολεύτηκε καταμεσής του διαδρόμου, δικαιολογήθηκε: "Πολλή ζέστη, πολλή ζέστη, κατέβηκα με τη δροσιά, με τη δροσιά κατέβηκα, αλλά δεν γίνεται τώρα, δεν γίνεται".
Την ώρα που σκέφτομαι ότι μάλλον έχει το συνήθειο να λέει δύο φορές την κάθε φράση, ανοίγει διάλογο με τον οδηγό. "Ωπ, Χρηστάρα μεγάλε, τι γίνεται, ε μεγάλε Χρηστάρα τι γίνεται;". "Ακόμη με το ποδήλατο παιδεύεσαι;" τον πειράζει αυτός.
«Εμ έτσι είναι, έτσι είναι, ποδηλάτης κι αγωνιστής, μια ζωή, ποδηλάτης κι αγωνιστής», του απαντάει με στεντόρεια φωνή ο εις διπλούν ποδηλάτης αγωνιστής.
Ο κόσμός ήδη κρυφομουρμουρίζει, άλλοι γελανε, εγώ τραβάω φωτογραφίες...
"Ωχ Θε μου, ωχ Θε μου, καλά είναι εδώ, καλά είναι», προσεύχεται βροντόφωνα στον Γιαχβέ ο φίλος μας.
Χτυπάει το κινητό του: "Ελα μάνα, έλα, στο αστικό είμαι, ναι είμαι στο αστικό, ναι μάνα, έρχομαι, έρχομαι".
Ενας γέρος φορτώνει: "Ε, τι θα γίνει, μπήκες μέσα με το ποδήλατο, μίλα λίγο πιο σιγά".
Η ευφορία του αγωνιστή ποδηλάτη εξαφανίστηκε μεμιάς: "Είπες κάτι ε; Ε, είπες κάτι;"
"Σταμάτα ρε μη σου ρίξω καμιά", του αντιλέγει ο κοτσονάτος παππούς.
"Σε ποιον θα ρίξεις ρε, σε ποιον θα ρίξεις, μη σου ρίξω εγώ, εγώ θα σου ρίξω, ποδηλάτης κι αγωνιστής ρε, ποδηλάτης κι αγωνιστής μια ζωή", τα πήρε στην κράνα ο αχτιβιστής ποδηλατίστας... Και εκνευρισμένος προκαλεί το απόλυτο πανδαιμόνιο με το φοβερό παπάκι-κόρνα (βιδωτό είναι, από το Μαρινόπουλο στη αερογέφυρα της Λαγκαδά το αγόρασα, εξήγησε αργότερα στον οδηγό).
Δυστυχώς επενέβη ο οδηγός και τον κάλεσε να καθίσει κοντά του και απεφεύχθη το θερμό επεισόδιο γαμώτο.
Ο κοτσονάτος παππούς κατέβηκε στην Τερψιθέα ζοχαδιασμένος.
Ο ποδηλάτης κι αγωνιστής κατέβηκε στην πλατεία Ελευθερίας. Λίγο πριν κατέβει είπε: "Α, Θεούλη μου, Θεούλη, ωραιότερο ταξείδι από αυτό που έκανα με αυτό το λεωφορείο, δεν ξανάκανα, το ωραιότερο ταξείδι ήταν..."
Εγώ κατέβηκα στον Προφήτη Ηλία. Αργησα τρία τέταρτα στη δουλειά αλλά δεν με ένοιαξε, ήμουν χαρούμενος. Μία ώρα εργασίας βέβαια ήταν αρκετή για να με κάνει να τα πάρω πάλι.
Η μόνη λύση τελικά είναι να γίνουμε όλοι ποδηλάτες κι αγωνιστές.

Ξέρεις από βέσπα;

Θα σας χουτουμουλιάσω...
(αλιευμένη από ένα εξαιρετικό μουσικό ιστολόγιο, το sad songs and dirty lovers)

13 Αυγ 2007

Πόσο κοστίζει μια προσβολή;


Κάποιες προσβολές πληρώνονται μόνο με αίμα. Όχι όμως αυτή που κατηγορείται ότι εκτόξευσε ο Στέλιος ο Παπαθεμελής, πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης εναντίον του εκπροσώπου Τύπου του ΛΑΟΣ Αδωνι Γεωργιάδη, γιατί άμα πληρωθεί με αίμα τότε θα δικαιωθεί ο κοντός που αποκάλεσε(;) “σατανιστή” τον Αδωνι. Ο τελευταίος ζητεί με αγωγή 500.000 ευρώ από την Αυτού Υψηλότητα. Δες τι γίνεται για μια θέση στη (Βελζε)Βουλή!

UPDATE: Την πάτησα! Χειρότερα και από πρωτάρης, χειρότερα ακόμη και από τον Νικολάκη Διάσελο. Αυτή τη δημοσίευση την έκανα χτες από τη δουλειά. Αργοτερα από το σπίτι θέλησα να κάνω κάποιες αλλαγές στη γραμματοσειρά κτλ., μονό που ο ηλίθιος αντί για δημοσίευση πάτησα αποθήκευση και φυσικά το ποστ εξαφανίστηκε... Και το κατάλαβα τώρα, ο ανεπρόκοπος...