29 Σεπ 2007

Κωνσταντιστανμπούλ

Αρχές του 2005. Με τον Σαλαδίνο, την Κ. και τη Ν. νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στην ωραιότερη πόλη του κόσμου -τουλάχιστον έτσι μας φαινόταν τότε. Το θυμήθηκα αυτό το συναίσθημα κοιτώντας σήμερα τις φωτογραφίες απ' εκείνο το ταξίδι (κοινώς από την πολλή την άδεια, τα έχω παίξει, και τρώγομαι με τα ρούχα μου).


Η θέα από το μπαλκόνι, προηγμένη τεχνολογία.




Όχι δεν μέναμε εμείς εδώ. Ωστόσο πρόκειται περί κατοικίας...




Εμείς μέναμε κάπου εδώ, στα στενά πίσω από το Ταξίμ.




Πολλές μυρουδιές και πολυχρωμία, όπως ταιριάζει σε αυτήν την πόλη...




Φανάρι, στην ανηφόρα προς τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, εμείς κοιτούσαμε ανάποδα, ήταν πιο όμορφα έτσι...




Της Κ. της θυμίζει την Barri Gotic, στη Βαρκελώνη. Δρομάκι κάτω από το Σουλεϊμανίγιε.




Από τον πύργο του Γαλατά, η Αγιασοφιά αριστερά και το Μπλε Τζαμί ή Σουλταναχμέτ Τζαμί δεξιά.




Και το αγαπημένο μου σημείο στην Ιστανμπούλ (παλαιότερα γνωστή και ως Κωνσταντινούπολη, έτι παλαιότερα επίσης γνωστή και ως Βυζάντιο), η γέφυρα του Γαλατά.



Σε επόμενο ποστ η Κωνσταντιστανμπούλ, μέσα από τα μάτια και το φακό του Σαλαδίνου.

Σιγά, ο ΛΑΟΣ κοιμάται

Μία ακόμη φωτοπροσφορά του καλού κυρίου Α.

Τον παίρνει ο Καρατζαφέρης (τον υπνάκο)...



Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης στην τριήμερη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, που ξεκίνησε την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007, στη Βουλή και θα ολοκληρωθεί τα μεσάνυχτα της Κυριακής, με ψήφο εμπιστοσύνης προς τη νέα κυβέρνηση.
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ

28 Σεπ 2007

Μαρκαμύγδαλο

Κάπου το 1988 νομίζω πως αρχίσαμε στη Θεσσαλονίκη να πιάνουμε δορυφορικά κανάλια. Ένα από αυτά, αν θυμάμαι καλά, λεγότανε Super channel. Εκεί πρωτοείδα τη φάτσα του Μάρκου Αμύγδαλου, ευρύτερα γνωστού ως Marc Almond, στο ντουέτο του με τον Τζιν Πίτνεϊ Something gotten hold of my heart. Το τραγούδι μου άρεσε, αλλά ακόμη περισσότερο μου άρεσε η φάτσα του Αμύγδαλου, ο οποίος φορούσε σμόκιν. Κι επειδή στο κατηχητικό μας λέγανε για το ροκ ότι είναι κακοί άνθρωποι, βιαστές και σατανιστές το λιγότερο, χάρηκα γιατί ο Μάρκος μου φαινότανε σαν πολύ καλό και ηθικό παιδί, σχεδόν χριστιανόπουλο. Κατά συνέπεια δεν είχα κανέναν λόγο να εξομολογηθώ στον πνευματικό μου ότι άκουγα Μαρκ Αλμοντ, ούτε να φοβάμαι τα καζάνια της κολάσεως.

Ημουν σίγουρος ότι ο κατά δεκαετία μεγαλύτερος αδερφός μου, βαρύς ροκάς, δεν θα είχε κάποιον δίσκο του. Ευτυχώς έκανα λάθος. Στη δισκοθήκη του υπήρχαν τόσο το Mother fist όσο και το The stars we are, απ΄ όπου και το Something gotten hold of my heart. Η φωτογραφία στο εσώφυλλο του δίσκου έφερε και το πρώτο σοκ: ο Μάρκος ήταν ένα ακόμη κακός άνθρωπος, ένας αλήτης… Είχε στα χέρια του άπειρα τατουάζ, και εμάς στο κατηχητικό μας είχανε πει ότι είναι αμαρτία να έχει κανείς τατουάζ, γιατί, λέει, ο Θεούλης μας έδωσε το σώμα μας σοφά καμωμένο κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να επεμβαίνουμε στο δημιούργημά του.

Αν με τα χρόνια δεν άλλαζα μυαλά, τότε δύσκολα θα άντεχα τις επόμενες ανακαλύψεις μου για το ποιον του Μάρκου. Φανταστείτε να είχα μάθει τότε -δεκάχρονο κατηχητόπουλο- ότι είναι ομοφυλόφιλος, χρήστης ουσιών κτλ. Αγαπημένος μου τραγουδιστής δεν έγινε ποτέ, αλλά ειδικά το The stars we are παραμένει μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, από αυτούς τους δίσκους που τους ακούς μετά από χρόνια ξανά, και διαπιστώνεις πως ακόμη θυμάσαι όλους τους στίχους απ΄ έξω.

Γιατί τον θυμήθηκα; Γιατί τις προάλλες αποφάσισα να επισκευάσω επιτέλους το παλιό μου πικάπ. Και χτες είπα να το γιορτάσω αγοράζοντας κάνα βινύλιο. Ο Πάκης ευτυχώς έχει ακόμη μπόλικα στο βάθος. Τσίμπησα ένα διπλό λάιβ των Banshees, έναν Βαν Μόρισον, και το the Stars we are, έναν από τους δίσκους της παιδικής μου ηλικίας, στην εξευτελιστική τιμή των 6.90!

Κατόπιν αντιμετώπισα ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα: με το πέρασμα των χρόνων, το σετ καθαρισμού βινυλιων που είχα κληρονομήσει από τον αδερφό μου είχε χαθεί. Και άντε να βρεις το ειδικό βουρτσάκι, σε μια πόλη γεμάτη σιντί, ντιβιντί, mp3players, flash usb discs, ipods και άι σιχτίρ… Βαρέθηκα να με κοιτούν λες και ήμουν κάνα ζόμπι όλοι οι μαγαζότερες όταν τους ρώταγα αν διαθέτουν βουρτσάκι καθαρισμού για βινύλια… Μέχρι και ο γέρο Ζήσης στο στενάκι δίπλα στο δεκατοτρίτο με κοίταξε με θυμηδία…

Όμως ο επιμένων νικά και τώρα ακούω το She sent my soul to Istanbul από την επιμελώς ξεσκονισμένη βινυλιακή μου κόπια.

27 Σεπ 2007

ΠΑΣΕΚ


Μετά τον ΔΟΛ, το μπομπολέικο, τους πρετεντέρηδες, χατζηνικολάου, ευαγγελάτους, στάηδες, η κρίση στο ΠΑΣΟΚ και η υποφηφιότητα Βενιζέλου απασχολούν και το Μαρξιστικό Φόρουμ του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Κι εγώ ο ανόητος δεν καταλάβαινα γιατί τόσα χρόνια διάφοροι τους απακαλούν πασέκους...

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΝ (Μέρος Τρίτο)

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στο βιβλίο του Άγγελου Π. Ρηγόπουλου, κι αυτή τη φορά θ' ασχοληθούμε με τον αλυσιτελή ρόλο που διαδραματίζει ο υλοτόμος (τα δύο προηγούμενα σχετικά ποστ εδώ κι εδώ).
ΙΙΙ. Ο ΥΛΟΤΟΜΟΣ
"Η λέξις υλοτόμος είναι σύνθετος από το ύλη που εννοεί δάσος και το τέμνω, που θα πη κόβω και σημαίνει εκείνον που κόβει τα δάση. Εάν ο τσοπάνος έχη ως όργανον για την εξαφάνισι του δάσους την φωτιά, ο υλοτόμος έχει τον πέλεκυν. Ο ένας έχει το πυρ, ο άλλος έχει τον σίδηρον. Εις το καταστρεπτικόν αυτό και αποτρόπαιον έργον του ο υλοτόμος δεν φείδεται ουδενός. Η αιωνόβιος βαλανιδιά και το νεαρώτατον έλατο υποκύπτουν, δίχως καμία αντίστασι, εις την θηριώδη αγριότητά του και την κτηνώδη δύναμί του και κανένα δέντρο δεν είναι ικανό να ξεφύγη από τα χέρια του και από τα κτυπήματα του πελέκεως. Επικατάρατος ας είναι ο Ήφαιστος, που κατασκεύασε τον πέλεκυν, και τον εκληροδότησε στον υλοτόμον, για να μην αφήση δέντρο εις την γην των θεών που λέγεται Ελλάς. Ο υλοτόμος είναι ο δήμιος των δέντρων και μπροστά του ωχριούν όλοι οι δήμιοι της Γαλλικής Επαναστάσεως και οι μεγαλείτεροι κακούργοι της ανθρωπότητος. Κανείς δήμιος δεν αριθμεί τόσα θύματα όσα ο υλοτόμος της Ελληνικής χλωρίδος. Καμμίαν δεν έχει αξίαν εάν η υλοτομία γίνεται νομίμως ή παρανόμως. Ο υλοτόμος, είτε με άδειαν, είτε άνευ αδείας ενεργεί είναι ένα και το αυτό. Ποτέ του δεν εργάζεται με συνείδησιν, ποτέ του δεν κινείται με αίσθημα ανθρώπινον. Είναι ο εκ προμελέτης, ο εκ δόλου και εκ προθέσεως καταστροφεύς της Ελληνικής βλαστήσεως. Είναι ο ασυνείδητος εγκληματίας και νεκροθάφτης της πράσινης χαράς και του μέλλοντος της Ελληνικής φυλής. Είναι ο παιδοκτόνος, ο φονεύς των παιδιών του και των εγγόνων του. Είναι ο πατροκτόνος, και μητροκτόνος, ο δήμιος του έθνους και ό,τι άλλο θέλετε. Και καλό θάταν να μην εγεννάτο στην δοξασμένη μας γη το άθλιον αυτό υποκείμενον της ανθρωπίνης διαστροφής, που ακούει στο όνομα υλοτόμος. Εάν εζούσαμεν υπό άλλους νόμους και υπό αληθινόν πολιτισμόν το τέρας αυτό της νέας Ελλάδος, ο Ιούδας αυτός του γένους δεν θα είχε καμμίαν μεταξύ μας θέσιν. Κανείς δεν θα τον εδάνειζεν ούτε φωτιά να ψήση το ψωμί του. Ο παππάς θα τον αφώριζεν από το Χριστιανικόν ποίμνιον, και κανείς δεν θα τουλεγε καλημέρα, ούτε άλλο λόγο παρηγοριάς. Διότι είναι ο προδότης και ο αρνητής της πατρίδος. Και όμως η διεφθαρμένη εποχή μας, όχι μονάχα τον ανέχεται, αλλά και τον τιμά και υποκλίνεται προ του εκ της κακουργίας του αποκτηθέντος πλούτου.
Δεν έμεινε όρθιο δέντρο στην Ελλάδα. Ποιός τώριξε κάτω; Ο υλοτόμος. Δεν υπάρχει δάσος στον τόπο μας. Ποιός το ερήμαξεν; Ο υλοτόμος. Η Ελληνική γή από πράσινη που ήτανε, έγινε όλη μπαρούτι. Ποιός την έκαμε έτσι; Ο υλοτόμος. Η Ελληνικές παιδιάδες κοντεύουν να γίνουν λιθαρόκαμποι από τους χειμάρρους και τις κατεβασιές. Ποιός της κατάντησε σ' αυτό το χάλι; Ο υλοτόμος. Τα Ελληνικά χωρία πνίγονται κάθε χρόνο από τις πλημμύρες και τα σπαρτά θάπτονται στη σαβούρα που ξερνάνε τα βουνά. Ποιός έκαμε τα Ελληνικά βουνά κασιδιασμένες φαλάκρες, εν αμαρτίαις γηρασάντων γεροντίων; Ο υλοτόμος. Ποιός έδιωξε την μούσαν Θάλειαν από την Ελλάδα κι έφερε τη στρίγγλα γρηά την αρρώστια με το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι που τρώει τα παιδιά της Ελλάδος; Ο υλοτόμος. Τί είναι ο υλοτόμος; Είναι το απόβρασμα του Άδου, που λυμαίνεται την ιεράν γην των θεών και των ημιθέων και κοντεύει να την καταντήση στείραν από βλάστησι, Σαχάρα και στουρναρότοπο που να φυτρώνη μοναχά μαύρα σκαθάρια, φαρμακερούς σκορπιούς και σιχαμερά φείδια; Ποιός είναι ο υλοτόμος; Υλοτόμοι ήμαστε όλοι εμείς μαζή και καθ' ένας χωριστά, που, είτε με τον πέλεκυν στα χέρια, γκρεμίζουμε τα δέντρα, είτε με την αδιαφορία μας ανεχόμαστε τον υλοτόμο εις τον σκότιον έργον του, είτε με την καρδιά μας τον χειροκροτούμε εις την άτιμην πράξιν του, είτε εκ συμφέροντος μοιραζόμαστε τα κέρδη της προδοσίας του, είτε ως αγορασταί παίρνουμε τα ξύλα της παρανόμου υλοτομίας του, είτε οπωσδήποτε δίνουμε το χέρι μας προς χαιρετισμόν του αγρίου αυτού πιθηκανθρώπου της ζούγκλας που λέγεται υλοτόμος."

Music for the pleasure of the masses

Κάποιες φορές το εύρος των μουσικών επιλογών με εκνευρίζει. Πάντα, δεν μπα να είσαι ο Πετρίδης, όσους δίσκους και αν αποκτήσεις, η μουσική που δεν έχεις ακούσει, που δεν γνωρίζεις, θα είναι πολύ περισσότερη.

Ετσι την έπαθα και σήμερα. Αραχτός και αδειούχος, αποφάσισα να ακούσω κάποιους δίσκους που απέκτησα τον τελευταίο καιρό και δεν τους έχω δώσει τη δέουσα προσοχή. Αυτούς τους Shins, για παράδειγμα. Βάζω το cd, κάτι ακουστικές κιθάρες, τσιριχτές φωνούλες, παλαμάκια, δεν είναι άσχημο, αλλά γαμώτο δεν θέλω να τον ακούσω τώρα αυτό το δίσκο. Την ίδια τύχη έχουν και οι Decemberists, το live των Archive, το καινούργιο των Locomondo, οι Band of Horses, ο Davendra Banhart, οι Μ83, αστοδιάλο, τι να ακούσει ένας άνθρωπος στις 12 το μεσημέρι;

Σκαλίζω τα βινύλια… Boney M; Μπα… Tom Petty, Bob Dylan, Julian Cope; Ούτε! Όμως η λύση και η σωτηρία είναι εκεί: Λευκό, λιτό εξώφυλλο, με μια βιβλική απεικόνιση. Joy Division, Closer, δρχ. 2.100. Καθότι σπασίκλας και ψυχάκιας, είχα σημειώσει και την ημερομηνία αγοράς: 12/07/94.

Εφηβος. Τραγική ηλικία. Και σαν χαζό εφηβάκι θεωρούσα ότι η σωτηρία και το ασφαλέστερο καταφύγιο είναι η μουσική. Και ειδικά για τους Joy Division συνήθιζα να το λέω, και με πολύ στόμφο μάλιστα: «η μουσική τους μου έσωσε τη ζωή» (κάπου θα είχα διαβάσει τη συνέντευξη, από αυτές που καταβρόχθιζα τότε, κάποιου τελειωμένου ροκ σταρ και το υιοθέτησα ως παπαγαλάκι).

Αρχίδια μύδια, λέω σήμερα. Οντως η μουσική απευθύνεται στο θυμικό, στο συγκινησιακό επίπεδο. Οι άνθρωποι ακούγοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, ονειρεύονται… Διαβάζουν τους στίχους, ψάχνουν τα νοήματα, νομίζουν πως γράφτηκαν αποκλειστικά για αυτούς. Αρχίδια μύδια και πάλι, λέω σήμερα.

Θυμάμαι τη μία και μοναδική φορά που βρέθηκα σε πραγματικό στούντιο ηχογραφήσεων. Κοιτούσα τον ηχολήπτη σαν θεό. Παρατηρούσα έκθαμβος τη διαδικασία της ηχογράφησης, τον τρόπο με τον οποίο το ένα όργανο τοποθετούταν πάνω στο άλλο, πρώτα τα τύμπανα, το μπάσο, οι ρυθμικές κιθάρες, λίγες ρυθμικές κιθάρες ακόμη, τα σόλο, οι φωνές… Κάθε λάθος χτύπημα στα ντραμς, κάθε λάθος νότα, μπορούσαν να διορθωθούν. Αυτό δεν ήταν μουσική, ήταν σκέτη κοπτοραπτική. Ο θεός, ο ηχολήπτης δηλαδή, αφού είχε όλα τα μέρη προηχογραφημένα, έπεσε με τα μούτρα στα μαγικά του κουμπάκια. Επί μία ώρα άκουγε αποκλειστικά την μπότα των ντραμς. Κάθε φορά που πάταγε ένα κουμπάκι, ακούγαμε την ίδια μπότα, στο ίδιο τέμπο, αλλά διαφορετική. Εκανε το ίδιο για όλα τα όργανα ξεχωριστά. Μετά όλα μαζί: πιο κάτω το μπάσο, μετά πιο πάνω, άκουγα πράγματα που δεν πίστευα ότι τα είχα παίξει εγώ.

Από εκείνη την ημέρα και μετά, η μουσική έπαψε να είναι κάτι μαγικό. Μόνο που αντί να με απομακρύνει, να με ξεχαζέψει λίγο, μπας και ενδιαφερθώ για το Χρηματιστήριο, την καριέρα μου ή τις γκομενοδουλειές, ρίχτηκα ακόμη πιο βαθιά στη μουσική αποκλειστικά σαν ακροατής. Αν ήταν επάγγελμα, θα είχα βγάλει πολλά λεφτά -κι εγώ και όλοι όσοι επιδίδονται με μανία σε αυτήν την ευγενή αλλά χρονοβόρα ενασχόληση.

Δεν με ενδιέφερε πλέον να νιώσω οτιδήποτε ακούγοντας μουσική. Και να το ήθελα, δεν μπορούσα. Το μόνο που επιζητούσα ήταν να αποδομήσω κάθε τραγούδι. Ένα μουσικό έργο είναι ένα κτίριο, κάθε οργανοπαίχτης ένας κτίστης, ο ηχολήπτης είναι ο εργοδηγός, ο συνθέτης ο αρχιτέκτονας, οι κιθάρες, τα μπάσα και τα ντραμς είναι τα μπετά, το σίδερο, το τούβλο, το ατσάλι και οι στίχοι απλώς η διακόσμηση των εσωτερικών χώρων…

Θεωρώ ότι για παράδειγμα ο προαναφερόμενος δίσκος, το Closer των Joy Division, έχει αδικηθεί κατάφορα από «κτιριακής» απόψεως. Η ίδια η μυθολογία που ο δίσκος και οι συνθήκες υπό τις οποίες κυκλοφόρησε δημιούργησαν καθώς και η εμμονή του κοινού με τους στίχους έχουν υποσκελίσει την καθαρά μουσική του αξία. Το Closer δεν είναι ο δίσκος ενός καταθλιπτικού τύπου που αυτοκτόνησε. Είναι αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς τεσσάρων ιδιαίτερα ικανών μουσικών εργατών και ενός μουσικού παραγωγού-εργοδηγού, του Μάρτιν Χάνετ. Όλα τα μέρη που συναποτελούν ένα τραγούδι είναι άρτια τοποθετημένο. Τα κενά, οι εντάσεις, οι σιωπές, οι γωνίες και οι καμπύλες… Ακούγοντας τον κανείς προσεκτικά διαπιστώνει ότι εξίσου μεγάλη σημασία με το χτύπημα στα ντραμς έχει και το κενό ανάμεσα στα χτυπήματα. Τα υποχθόνια τριξίματα, διάσπαρτα παντού κάτω από τις μελωδίες, αποτελούν το οπλισμένο σκυρόδεμα που σοφά τοποθέτησε ο Χάνετ, προκειμένου να αναδειχθεί αυτό το μεγαλειώδες έργο.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ σε κάποιους ακροατές προκαλεί μελαγχολία, μαυρίλα, τους νταουνιάζει. Για αυτό και είναι ένα από τα ευαγγέλια των εσκεμμένα και αυτάρεσκα καταθλιπτικών τύπων. Άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι για να το ακούσει πρέπει να είναι λίγο «κάπως». Αρχίδια μύδια, θα ξαναπώ. Τα μεγάλα καλλιτεχνικά έργα, σαν το Closer, υπάρχουν για να είναι άμεσα προσεγγίσιμα και χαρίζουν στον ακροατή ισχυρές δόσεις ομορφιάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι καταναλωτική μυθολογία.

ΥΓ. Διόλου τυχαία, ο μπασίστας των Joy Division Πίτερ Χουκ κυκλοφόρησε χρόνια αργότερα υπό το όνομα Monaco τον πολύ εύστοχα τιτλοφορημένο δίσκο music for pleasure.

26 Σεπ 2007

Αγκαλίτσες και φιλάκια (και... νευράκια ) στης Βουλής τα πηγαδάκια

Ο καλός κύριος Α. μας έστειλε αυτές τις φωτογραφίες, ενθύμιον της πρώτης ημέρας της καινούργιας βουλής:

Συζήτηση περί πρόωρης... εκπυρσοκρότησης;


Της... Πιπιλεί το δάκτυλα, ο φετιχιστής!


Μη σφίγγεσαι Ευάγγελε, δεν κρατάς το λαιμό του Γιωργάκη...


φωτ. 1, 2: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ
φωτ. 3: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΥΡΩΝΑ

Ο αναγνώστης ως ρακοσυλλέκτης

Στο πρώτο (και τελευταίο που παρακολούθησα ολόκληρο) πανεπιστημιακό μου μάθημα, ένας ιδρωμένος χοντρούλης καθηγητής, ο οποίος ζήταγε διαρκώς συγγνωμη από τα θρανία γιατί σκόνταφτε πάνω τους, αποπειράθηκε να μας πείσει για την σημασία της σωστής κατάρτισης ενός βιβλιογραφικού δελτίου.

Η απεγνωσμένη του προσπάθεια για μεταλαμπάδευση ακαδημαϊκής γνώσης μού γέννησε τη συνήθεια να συντάσσω αποκλειστικά προσωπικά βιβλιογραφικά δελτία στις πρώτες σελίδες των βιβλίων που αγόραζα. Δηλαδή να γράφω, πέρα από την ημερομηνία, τον τόπο (σε περίπτωση που η αγορά λάμβανε χώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη) και κάποιες λέξεις που ενδεχομένως απέδιδαν την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν εκείνη την εποχή. Ετσι πλέον, εάν ποτέ καταφέρω να ταξινομήσω τα βιβλία μου με τη σωστή χρονολογική σειρά αγοράς τους, η βιβλιοθήκη μου θα αποτελεί και μια σύντομη καταγραφή της ζωής μου.

Για παράδειγμα:

Ο Ντρέιντιν ερωτευμένος, Τζεφ Βαντερμίρ, Κέρκυρα 10.09.98: EAAK με το ζόρι

Απολυμαντής, Γουίλιαμ μπάροουζ, 10.03.04: Διαδικτυακός εθισμός

Ενα κομμένο κεφάλι, Άιρις Μέρντοχ, 13.07.04: Ναι, παίρνω πτυχίο!

Το έκτο νησί, Ντανιέλ Τσαβαρία, 24.12.04: 13ος Μισθός!

Δολοφονίες στη σκιά του ζωδιακού κύκλου, Ρομπερτ Βαν Γκούλικ, Αθήνα, 2.12.06: Μεθυσμένος, ξημερώματα 3/12

Κατά την πρόσφατη συνάντησή μας στην Κρήτη, ο Νικολάκης Διάσελος παραδέχτηκε ότι "τα βιβλία θα μας καταστρέψουν" και ταυτόχρονα όλοι προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε γιατί θεωρούμε πιο σημαντικό τον τελευταίο δίσκο των Ιντερπόλ από το να μάθουμε επιτέλους -σαν σωστοί άντρες- να οδηγούμε αυτοκινητο.

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Καρλος Μαρία Ντομίνγκες το Χάρτινο σπίτι διαβάζω το εξής:

Τα βιβλία αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Κάποιοι διάβασαν τον "Τίγρη της Μαλαισίας" κι έγιναν καθηγητές λογοτεχνίας σε μακρινά πανεπιστήμια. Ο "Σιντάρτα" οδήγησε στον Ινδουισμό δεκάδες χιλιάδες νέους, ο Χέμινγουέι τους έκανε αθλητές, ο Δουμάς αναστάτωσε τη ζωή χιλιάδων γυναικών και ουκ ολίγες σώθηκαν από την αυτοκτονία χάρη στα βιβλία μαγειρικής.

[...]

Ο γηραιός καθηγητής αρχαίων γλωσσών Λέοναρντ Γουντ έμεινε παράλυτος όταν προσγειώθηκαν στο κεφάλι του πέντε τόμοι της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάνικα, πέφτοντας από ένα ράφι της βιβλιοθήκης του. Ο φίλος μου ο Ρίτσαρντ έσπασε το πόδι του, όταν προσπαθώντας να φτάσει το "Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ", που ήταν στραβά τοποθετημένο σε ένα ράφι, έπεσε από τη σκάλα. Αλλος ένας φίλος από το Μπουένος Αϊρες έπαθε φυματίωση στα υπόγεια μια δημόσιας αρχειοθήκης , ενώ γνώρισα κι ένα σκύλο στη Χιλή που πέθανε από δυσπεψία γιατί ένα απόγευμα καταβρόχθισε με μανία τους "Αδερφούς Καραμαζόφ".

Δεν έχω γράψει ακόμη τα δέοντα εν είδει ημερολογίου για το βιβλίο αυτό. Το γράφω τώρα: 23.09.07, Κρήτη: Ρακοσυλλέκτες=Παραπαίοντες κουστουμαρισμένοι τύποι που συλλέγουν γεμάτα καραφάκια ρακή από άδεια τραπέζια.

20 Σεπ 2007

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ


Έλληνες ψηφοφόροι αναμένουν τα αποτελέσματα των εκλογών ( KLIMT, Auditorium of Old Castle Theatre, 1888)


  • Αλληλεγγύη στον χουντοβασιλικό και πυρόπληκτο κάτοικο της Ζαχάρως που μέχρι πριν λίγες μέρες ξεσπούσε σε ολοφυρμούς στην τηλεοπτική αλέα των ναυαγοσωστών - δημοσιογράφων, πικραμένος απ' την έλλειψη κρατικού συντονισμού.
  • Αλληλεγγύη στο 70% των κατοίκων της Εκάλης που ψήφισαν ΝΔ. Διότι συνειδητοποίησαν ότι έφτασε η ώρα της αλλαγής και ο πρωθυπουργός θα ενδιαφερθεί πραγματικά για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
  • Αλληλεγγύη στον βουλετή Μάκη Βορίδη, επικεφαλή των ΕΠΕΝιτών, στις 22/4/1986, κατά την αιματηρή επίθεση στην Νομική Σχολή, διότι ύστερα από τόσα χρόνια εξορίας, φυλακίσεων και διωγμών απ' το παρακράτος της Αριστεράς έφτασε η ώρα της δικαίωσης.
  • Αλληλεγγύη στον Βύρωνα Πολύδωρα που κατόρθωσε να επανεκλεγεί παρά τις μηχανορραφίες των αντιεξουσιαστών.
  • Αλληλεγγύη στον Νικολό Μακιαβέλι που αηδιασμένος απ' τους Μεδίκους της Φλωρεντίας υποστήριξε τον Καίσαρα Βοργία, γόνο καλοσκαλισμένου τζακιού σμιλεμένης οικογενειοκρατίας, και προειδοποίησε τους απηυδησμένους πολίτες ότι "το χάσμα ανάμεσα στο πώς πρέπει να ζει κανείς και στο πώς πραγματικά ζει είναι τόσο μεγάλο, ώστε ο άνθρωπος που αμελεί αυτό που πραγματικά γίνεται προς χάριν αυτού που θα έπρεπε να γίνεται παίρνει τον δρόμο προς την αυτοκαταστροφή και όχι προς την αυτοσυντήρηση". Οι χωρικοί στο Μιλχάουζεν ανταποκρίθηκαν στο φλογερό του κάλεσμα και άδραξαν την ευκαιρία που τους προσφέρονταν και πήραν τα όπλα. Ο Μακιαβέλι κάγχασε. Κανείς όμως δεν κατάλαβε. Ούτε ο πίθηκος ούτε και το φίδι. Οι χωρικοί απ' το Μιλχάουζεν στριμώχτηκαν τελικά στο Μαουτχάουζεν μ' ένα πορφυρό αστέρι χαραγμένο στο τραχύ και ρυτιδιασμένο μέτωπό τους. Το 1517, ένας Γερμανός τεντιμπόης από ράσο, θυροκόλλησε 95 θέσεις στην εξώπορτα του μητροπολιτικού ναού της Βιτεμβέργης. Η καταχωνιασμένη Διαθήκη έσπασε και η σκόνη των παραβολών της έγινε αλεύρι για τους πεινασμένους. Λίγο καιρό μετά, ο Λούθηρος επιθεώρησε τους έγκλειστους στο Μαουτχάουζεν καβάλα στο ίδιο άλογο με τον Μακιαβέλι. Ο τρελός του στρατοπέδου, φαφούτης και μονόφθαλμος, διαφήμισε την επανεμφάνιση των Ναϊτών. Ο πιο παραιτημένος είπε βαριεστημένα ότι πρόκειται απλώς για δύο κραγμένες αδερφές.
  • Αλληλεγγύη στα αγάλματα παλαιολιθικών εποχών και στο σκοτάδι. Γιατί τ' αγάλματα μας αποκρύπτουν την νοσταλγία της αρμονίας και το σκοτάδι την ίδια την νοσταλγία.
  • Αλληλεγγύη σε όσους υπέγραψαν την Συμφωνία της Βάρκιζας και παραχώρησαν την Ελλάδα στους κάθε λογής ταγματασφαλίτες, χίτες, δοσίλογους, εργολάβους και βουλευτές της δεξιάς παράταξης.
  • Αλληλεγγύη σ' αυτούς που κατέστρεψαν κι εξαφάνισαν την 96η, αφανή θέση του Λούθηρου για την οποία ο μύθος θρυλεί ότι δεν την συνέγραψε ο ίδιος αλλά ένας Ρώσος σκηνοθέτης, ο Αντρέι Ταρκόφσκι, βοηθός του αλλά και πράκτορας των χωρικών. Επειδή ο Λούθηρος θεωρούσε ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ' έναν εξεγερμένο άνθρωπο, φρόντισε να τιμωρήσει τον Ταρκόφσκι παρακαλώντας τον Θεό να του στείλει τον καρκίνο.
  • Αλληλεγγύη στον "φρέσκο" κι ολόδροσο Υπουργό Πολιτισμού, Μιχάλη Λιάπη. Απ' την πρώτη μέρα κιόλας έπιασε δουλειά, ποζάροντας σε δύο γλύπτες για την αποκατάσταση της μαυρισμένης προτομής του Τρισμέγιστου Ερμή.
  • Αλληλεγγύη στους εκατοντάδες μπάτσους της ατομικής συνέντευξης και των συμβάσεων έργου. Προσλαμβάνεσαι για 8 μήνες απ' το Υπουργείο Εσωτερικών και πληρώνεσαι με το κομμάτι, π.χ., πήγα σε 7 πορείες, έδειρα 26 διαδηλωτές, 7Χ26= 182 ευρώ.


Υ.Γ. Η 96η θέση του Λούθηρου, γραμμένη απ' τον Αντρέι Ταρκόφσκι, διασώθηκε και απαγγέλεται απ' τον τρελό (τον υποδύεται ο Έρλαντ Γιόζεφσον) στην ταινία του σκηνοθέτη, Νοσταλγία:

"Στους προγόνους μου μιλάω. Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο μυαλό και στο κορμί μου. Γι' αυτό δεν μπορώ να είμαι μόνο ένας άνθρωπος. Μπορώ να αισθάνομαι μονομιάς αμέτρητα πράγματα. Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι. Αυτό είναι το κακό της εποχής μας. Ο δρόμος της καρδιάς μας είναι σκεπασμένος με σκιές. Πρέπει να ακούσουμε τις φωνές που ακούγονται άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τοίχους σχολείων, άσφαλτο κι έντυπα επιδόματος ανεργίας, πρέπει να εισχωρήσει το βουητό των εντόμων. Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια μας και τ' αυτιά μας με πράγματα που είναι η αρχή ενός μεγάλου ονείρου. Κάποιος πρέπει να φωνάξει ότι θα χτίσουμε πυραμίδες. Δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε. Πρέπει να ενισχύουμε αυτήν την επιθυμία και ν' απλώνουμε τις πτυχές της ψυχής σαν ένα αέναο σεντόνι. Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος, πρέπει να πιαστούμε απ' τα χέρια. Πρέπει ν' αναμείξουμε τους "υγιείς" με τους "ασθενείς". Εσείς οι "υγιείς"! Τί σημαίνει η υγεία σας; Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτάνε το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε. Η ελευθερία είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια, να φάτε, να πιείτε και να κοιμηθείτε μαζί μας. Όλοι εσείς οι "υγιείς" οδηγήσατε στον κόσμο στο χείλος της καταστροφής. Άνθρωπε άκου! Μέσα σου νερό, φωτιά και μετά στάχτες. Και τα κόκκαλα στις στάχτες. Τα κόκκαλα και οι στάχτες.".



ΦράΠΑΣΟΚ!


Ενας φραπές για τον "μελλοντικό ηγέτη του Κινήματος"...


Σαν καλός μπλόγκερ που είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προφανώς γνωρίζει το frappelections

Ε, σημερα το πρωί, μετα τους χάκερς, ο Ευάγγελος έμαθε από πρώτο χέρι και τι σημαίνει "εσωτερικές εκλογες του φραπέ".

Η φωτό από το newsingr


19 Σεπ 2007

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΝ (Μέρος δεύτερο)

Συνεχίζουμε σήμερα (το πρώτο μέρος εδώ) το αφιέρωμα-φόρο τιμής στο βιβλίο του Άγγελου Π. Ρηγόπουλου " Το Πράσινον". Μετά τον προσδιορισμό της γίδας ως εχθρό της φύσης, ο συγγραφέας στρέφει τα βέλη του στον τσοπάνο. Ας δούμε λοιπόν τι γράφει ο ίδιος:
ΙΙ. Ο ΤΣΟΠΑΝΟΣ
"Ξέρετε όλοι οι Έλληνες ποιος είναι και ποιος λέγεται τσοπάνος. Τι καλλίτερα όμως θαταν να μην τον είχατε γνωρίσει ποτέ στη ζήσι σας, ούτε να τον είχατε ακούσει ποτέ στ' αυτιά σας, ούτε και σε ζωγραφιά να τον είχατε αντικρύσει ποτέ στα μάτια σας. Ναι. Σωτηρία θαταν για τον τόπο μας να μην υπήρχεν ο τσοπάνος και να μην αποτελεί ούτος μέλος του εθνικού, κοινωνικού και επαγγελματικού συγκροτήματος της νέας Ελλάδος.
Ο τσοπάνος είναι ο κατ' ευθείαν γραμμήν διάδοχος και κληρονόμος των βαρβαρικών στιφών, τα οποία σε περασμένους χρόνους ερήμαξαν τη δυστυχισμένη πατρίδα μας, το δε όνομά του είναι λέξις σλαϋική που σημαίνει αρχηγός και αντικατέστησε τον πράον και ειρηνικόν ποιμένα του Ελληνικού πνεύματος. Ο τσοπάνος, μη ων εις θέσιν να σκεφθή, πέρα από τη μύτη του, τι είναι Πράσινον, τι είναι δέντρο, τι σκοπόν έχουν τα δάση, και ποιος είναι γενικώς ο προορισμός του Πρασίνου, βλέπει μέσα στην περιωρισμένη διάνοιά του ότι το Πράσινον είναι μια περιττή πολυτέλεια και εξ αυτού αξίαν μονάχα έχει το χόρτον, το οποίον χρησιμεύει ως τροφή για τα ζωντανά του, το δε υπόλοιπον μέρος, δηλαδή τα δάση, οι λόγγοι, οι δρυμοί, τα φυτά, τα δένδρα δίκαιον και πρέπων είναι, κατά την κουτή ιδέα, να εξολοθρευθούν δια του πυρός, να τα φάη η φωτιά, για να φυτρώνη χορτάρι και χλόη να τρώνε τα πάντοτε πεινώντα και μηδέποτε χορταίνοντα ζωντανά του.
Και ερρίφθη ο άθλιος ακάθεκτος εις τον πόλεμον και την εξόντωσιν της ξυλώδους βλαστήσεως. Ένα δαυλί, ή ένα κουτί σπίρτα στα χέρια του και σκοτινή διάνοια στο κεφάλι, ήρκεσε να μεταβάλη το πλείστον μέρος της ορεινής Ελλάδος εις κρανίου τόπον, εις γην Μαδιάμ. Ένα σπίρτο αναπτόμενον από τον τσοπάνο είναι ικανόν να μεταβάλη και μετέβαλε τους παραδείσους της Ελλάδος εις μαύρας κολάσεις, εις τας οποίας κολάζονται, υποφέρουν και ψήνονται, όχι αυτός μονάχα αλλά τα εννενήκοντα εννέα εκατοστά του Ελληνικού λαού. Το σκότιον όμως πνεύμα του και η μαύρη ψυχή του δεν φωτίζονται, ούτε συνέρχονται από τα λάμπαδα, τα οποία κάθε χρόνο ανάβει στους λόγγους και τα βουνά, της Ελληνικής γης. Μοναχός και άγριος λύκος κι όχι ποιμήν, ζη μέσα στης πλαγιές και της ερημιές.
Και σε ποιόν έχει να δώση λόγον της βδελυράς πράξεώς του; Στο Θεό; Μα έπαυσε προ αιώνων να αποτελή μέρος της Χριστιανικής κοινότητος. Στη δικαιοσύνη; Θα βρεθούν δα δύο ψευδομάρτυρες για ν' αποδείξη το άλλοθι! Εις την κοινωνίαν; Και τι ξέρει αυτός τι θα πη κοινωνία. Είναι ακοινώνητος. Εις την οικογένειαν; Μήπως αστειεύεσθε; Την αγνοεί και ούτε ξέρει τον προορισμόν της. Εις τα πράμματά του; Είναι άλογα σαν κι αυτόν δυστυχώς, γιατί αλλοιώς αν είχαν λογικήν και γνώριζαν την δύναμί τους θα τον εκρέμαγαν στα δέντρα και θα τον διεμέλιζαν όπως ο αρχαίος Πιτυοκάμπτης, που εζύγωνε δύο δέντρα κι εκρεμούσε τα θύματά του και κατόπιν τ' άφηνεν ελεύθερα δια να εύρουν τα θύματα ταύτα τον οικτρότερον θάνατον.
Η αχυρένια διάνοια του τσοπάνου δεν μπορεί να καταλάβη ότι με τον εμπρησμόν των δασών και την απογύμνωσιν του εδάφους κάνει το πρώτο και μεγαλείτερο κακό στον εαυτό του και τα πράμματά του. Διότι εντός ολίγων ετών το έδαφος της καείσης εκτάσεως θα ξεπλυθή από της βροχές, η οποίες θα πάρουν το χώμα για να το ρίξουν στην θάλασσα κι εκεί πια στα πετρώματα που θα μείνουν δε θα φυτρώνει ούτε κάπαρι. Και το αποτέλεσμα θα ήνε να πεθάνη από τη πείνα και τη δυστυχία κι αυτός και τα παιδιά του και τα κτήνη και η γυναίκα του. Βέβαια αυτός ανθ' όσων έπραξεν απολαμβάνει. Αλλά τί φταίνε τα παιδιά του, η γυναίκα του και τα κτήνη του;
Ίσως ειπωθή ότι τα παιδιά και η γυναίκα του, η κοινωνία, το κράτος έπρεπε να τον δέσουν στο κούτσουρο του ελάτου που έκαψε. Αλλά μήπως όλοι αυτοί είναι καλλίτεροι από αυτόν; Μήπως όλοι αυτοί οι αδικούμενοι εσκέφθησαν ποτέ, σαν πολιτισμένοι άνθρωποι τα ολέθρια αποτελέσματα, που έχουμε εκ των εμπρησμών των δασών και τα ακόμη τρομερώτερα που θάχουμε στο μέλλον; Καρφί δεν μας καίγεται! Κι έτσι καθένας σ' οποιονδήποτε κύκλο και να βρίσκεται ανεχόμενος την κατάστασι, βοηθεί αρνητικώς την εξολόθρευσι των δασών.
Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για το μεγάλο αυτό κακό και θάρθη μια μέρα, που καθένας χωριστά θα βαρέση το κεφάλι του, αλλά θα είναι αδειανό από μυαλό και θα είναι εντελώς μάταιο να λάβη και απλώς τον κόπον τούτον. Γιότι η Ελληνική χλωρίς θα έχη γίνει τελειωτικώς παρανάλωμα του πυρός από το δαυλί και το σπίρτο του τσοπάνου εμπρηστού. "
(συνεχίζεται)

18 Σεπ 2007

(Ε)Καλη φάση


(Κλικ στη φωτό)

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους 94 ψηφοφόρους του ΚΚΕ του δήμου Εκάλης (αλλά και τους ακόμη λιγότερους των λοιπών αριστερών δυνάμεων) που ανέχονται τους 2.251 ψηφοφόρους της ΝΔ. Ηρωες. Αναρωτιέμαι: βγαίνουν άραγε κυριακάτικη εξόρμηση πόρτα πόρτα πουλώντας Ριζοσπάστη και Οδηγητή στην Εκάλη;

Με πείσανε να γίνω αναβαπτιστής

Ο όρος αναβαπτισμός ως ετικέτα περικλείει όλα τα φαινόμενα θρησκευτικού ριζοσπαστισμού του ΙΣΤ' αιώνα. Ο όρος ξαναπροτάθηκε από τον Rotondό με σκοπό να δηλώνει τη σύμμειξη προφητισμού, αντιεκκλησιαστικού ριζοσπαστισμού, αντριτριαδισμού, και κοινωνικού εξισωτισμού.

Carlo Ginzburg "To τυρί και τα σκουλήκια - Ο κόσμος ενός μυλωνά του 16ου αιώνα", εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

Εκείνος ο οποίος έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάδοση και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση του αναβαπτιστικού πνεύματος ήταν ο Τόμας Μίντσερ.
[...]
Ο χιλιασμός, η ιδέα της κοινοκτημοσύνης, και η εχθρότητα απέναντι στα κυρίαρχα στρώματα, πρωτεύοντα στοιχεία στα κηρύγματά του, βρήκαν ενθουσιώδη απήχηση στους αγρότες, τους χειροτέχνες και τους εργάτες των ορυχείων. Ατομα από αυτές τις ομάδες επάνδρωσαν το 1523 την Ενωση των Εκλεκτών με άμεσο στόχο την κοινωνική επανάσταση, η οποία θα προανήγγειλε την μέλλουσα κρίση. Δύο χρόνια αργότερα η Ενωση των Εκλεκτών έπαιρνε μέρος στο ένοπλο λαϊκό κίνημα που ξέσπαγε στο Μιλχάουζεν της Θουριγγίας. Το κίνημα αυτό ανέτρεψε τελικά την τοπική ολιγαρχία δίνοντας την εξουσία σε ένα ελεύθερα εκλεγμένο συμβούλιο.

Με ορμητήριο το Μιλχάουζεν ο Μίντσερ και η ομάδα του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στους λεγόμενους Πολέμους των Χωρικών (1524-1526). Οι πόλεμοι αυτοί δεν ήταν παρά η κορύφωση ενός μακροχρόνιου κύματος αγροτικών εξεγέρσεων, οι οποίες εμπνέονταν από ένα γενικευμένο πνεύμα αντίδρασης αφενός στην οικονομική εξαθλίωση και αφετέρου στο συγκεντρωτισμό και απολυταρχισμό των γερμανών πριγκίπων. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχαν οι πόλεμοι των χωρικών ήταν η άναρχη μορφή που πήραν κυρίως με τη δράση αυτόνομων ομάδων που λεηλατούσαν περιουσίες και κατέστρεφαν μοναστήρια.

Γιωργος Σ. Βλάχος, "Η συνείδηση ενάντιο στον νόμο, - Επαναστατικές σέκτες και ουτοπιστικές αιρέσεις στο 16ο και 17ο αιώνα", εκδόσεις Έρασμος.


Η θεολογικο-φιλοσοφική θεωρία του Τόμας Μίντσερ έκανε επίθεση σε όλα τα βασικά σημεία όχι μόνο του καθολικισμού αλλά και του χριστιανισμού γενικότερα. Δίδασκε με χριστιανική μορφή ένα πανθεϊσμό και σε μερικά του μάλιστα σημεία άγγιζε τον αθεϊσμό. Απέρριπτε τη βίβλο τόσο σαν αποκλειστική όσο και σαν αλάνθαστη αποκάλυψη. Η ουσιαστική, η ζωντανή αποκάλυψη είναι η λογική, μια αποκάλυψη που υπήρξε και υπάρχει ακόμη σε κάθε εποχή και σε όλους τους λαούς. Η αντιπαράθεση της βίβλου στη λογική σημαίνει δολοφονία του πνεύματος απο το γράμμα. Γιατί το άγιο πνεύμα για το οποίο μιλά η βίβλος δεν είναι κάτι που υπάρχει έξω από εμάς. το άγιο πνεύμα είναι ακριβώς η λογική. Η πίστη δεν είναι άλλο απο την αφύπνιση της λογικής στον άνθρωπο και για αυτό οι ειδωλολάτρες θα μπορούσαν να είχαν πίστη. Μέσω αυτής της πίστης ο άνθρωπος θεοποιείται και καθαγιάζεται. [...] Η πολιτική του διδασκαλία συνδεόταν στενά με αυτές τις επαναστατικές θρησκευτικές του απόψεις και ξεπερνούσε τις άμεσα υπάρχουσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Οπως η θρησκευτική φιλοσοφία του Μίντσερ άγγιζε τον αθεϊσμό έτσι και το πολιτικό του πρόγραμμα άγγιζε τον κομμουνισμό. Αυτό το πρόγραμμα απαιτούσε την άμεση εγκαθίδρυση της βασιλείας του θεού στη γή με επιστροφή της εκκλησίας στην αρχική της κατάσταση και κατάργηση όλων των θεσμών που έρχονταν σε αντίθεση με αυτή την υποτιθέμενη πρωτοχριστιανική αλλά στην πραγματικότητα πολύ νέα εκκλησία. Σαν βασιλεία του θεού όμως ο Μίντσερ δεν εννοούσε τίποτε άλλο από ένα κοινωνικό καθεστώς στο οποίο δεν υπάρχουν πια ταξικές διαφορές, ιδιωτική ιδιοκτησία, και κρατική εξουσία αυτόνομη και ξένη προς τα μέλη της κοινωνίας. Οι πρίγκιπες και οι αφέντες θα έπρεπε να κληθούν να προσχωρήσουν, όπου δεν δεχθούν η Ενωση θα πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να τους ανατρέψει με τα όπλα ή να τους σκοτώσει.

Φρίντριχ Ενγκελς Ο πόλεμος των Χωρικών, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.


Ο επαναστατικός χιλιασμός άντλησε τη δύναμή του από έναν πληθυσμό που ζούσε στο περιθώριο της κοινωνίας -χωρικούς, άκληρους, και ανειδίκευτους εργάτες, που ζούσαν με τη μόνιμη απειλή της ανεργίας, ζητιάνους και αλήτες- στην πραγματικότητα από την άμορφη μάζα των λαϊκών ανθρώπων που όχι μόνο ήταν φτωχοί αλλά και δεν μπορούσαν να βρουν εξασφαλισμένη και αναγνωρισμένη θέση στην κοινωνία. [...] Περίμεναν λοιπόν έναν προφήτη να τους ενώσει σε μια δική τους ομάδα.

Νόρμαν Κον "Αγώνες για την έλευση της χιλιετούς βασιλείας του θεού - Επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα", εκδόσεις Νησίδες.


Κανένας δεν θα μπορεί να σας λέει "κάνε αυτό, κάνε εκείνο", αφού απο σήμερα θα ζείτε εν συναλληλία και κοινωνία, σύμφωνα με την τάξη που ευαρεστεί τον Κύριο, και δεν θα υπάρχει πια διάκριση ανάμεσα σε αυτόν που δουλεύει τη γη κι εκείνον που απολαμβάνει τα αγαθά, αφού όλοι θα δουλεύουν τη γη και θα απολαμβάνουν τα αγαθά της από κοινού, ως αδελφοί. Και ο Κυριος θα δοξάζεται, αφού δεν θα υπάρχουν πια αφεντικά.

Luther Blisset, Εκκλησιαστής, εκδόσεις Τραυλός.


17 Σεπ 2007

Πώς πέρασα στις εκλογές

Ενα φάντασμα πλανάται πάνω από την ελληνική πολιτική σκηνή:


Το φάντασμα του ΠανωΚομμουνισμού, που οσμίστηκε την άνοδο των Οικολόγων Πρασίνων και επέστρεψε στη φύση (τα υπόλοιπα της ιερής τριάδας είναι αυστηρά προσωπικά δεδομένα και δεν αφορούν κανέναν).


Αυτό που δεν φωτογράφισα -γιατί πώς να φωτογραφίσεις την μεθυστική οσμή τους;- είναι τα βαρέλια με το μούστο στην πίσω αυλή.

Πρωινός καφές με ολίγον Σινάτρα

Σε έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: "αχ, σας παρακαλώ θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγω; Θα μπορουσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...".
Οχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισανθρώπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι ετσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Νταριο Φο, Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!


Η αγαθή πρόθεση δεν αρκεί, χρειάζεται η αλήθεια. Αν αρκούσε η αγαθή προθεση δεν θα χρειαζόταν η λύτρωση. Η αγαθή πρόθεση δεν ακυρώνει τα λάθη, πολλοί Ιουδαιοι με αγαθή πρόθεση φώναξαν το σταύρωσον, σταύρωσον. Η αγαθή πρόθεση είναι μια ιδέα του Αντιχρίστου.

Luther Blisset, Εκκλησιαστής


ΥΓ. Δεν είμαι οργισμένος. Καθόλου. Μόλις ξύπνησα κι έχω πονοκέφαλο, τον οποίο προσπαθώ να τιθασεύσω με Φρανκ Σινάτρα, σαν αστ(εί)ός, μετά το χθεσινο διπλασιασμό της εργασιακής παραγωγής που με κράτησε ξύπνιο μεχρι τις 6 το πρωί.

ΓΥ (γραφύστερον). Ουτε εγώ καταλαβαίνω από πού κι ως πού ξεθαψα το μοναδικό θεατρικό έργο που έχω διαβάσει ποτε... Πάντως τα ανωτέρω ουδεμία σχέση έχουν με τις χθεσινές εκλογές.

14 Σεπ 2007

Τοίχος


Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω κάτι αντίστοιχο για το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν στεναχωριέμαι, κανείς δεν είναι τέλειος.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΝ

Το 1935 εκδόθηκε στην Αθήνα απ' την Υπηρεσία Αναδασώσεων και Δασικής Προπαγάνδας της Διεύθυνσης Δασών του Υπουργείου Γεωργίας, το συγκλονιστικό βιβλίο του Άγγελου Π. Ρηγόπουλου, προέδρου του φιλοδασικού συλλόγου Πατρών, με τίτλο "ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟΝ". Μέσα σε 23 σελίδες, ο κύριος Ρηγόπουλος έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τις καταστροφές που συντελούνται στη χλωρίδα της χώρας μας, με απαράμιλλο και γλαφυρό ύφος. Επειδή στο blog αυτό είμαστε άνθρωποι ευσυνείδητοι, πατριώτες και χριστιανοί, θεωρήσαμε χρέος μας την αναδημοσίευση (σε συνέχειες) κάποιων αποσπασμάτων του θαμμένου αυτού αριστουργήματος, επικεντρώνοντας κυρίως στους εχθρούς του πρασίνου, που σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι οι εξής τέσσερις: Η γίδα, ο τσοπάνος, ο υλοτόμος και η πολιτική. Σήμερα θα παρουσιάσουμε το απόσπασμα εκείνο που αφορά τη γίδα.

Ι. Η ΓΙΔΑ

"Η γίδα αρχαιοελληνιστί αιξ, παράγεται γλωσσολογικώς μεν από το ρήμα αίσσω, που σημαίνει πηδώ με ορμή, γενεαλογικώς δε από το Διάβολο ή μάλλον είναι αυτός ούτος ο Σατανάς, που δρα και ενεργεί υπό γιδία μορφήν εις τον αισθητόν κόσμον. Τούτο ανέκαθεν η ανθρωπότης διησθάνετο και ένεκα τούτου οι αρχαίοι Έλληνες τον δυσειδή και δύσμορφον αυτόν δαίμονα, τον Πάνα, εικόνιζον με κέρατα, αυτιά, σκέλη και πόδια τράγου, τραγόποδα και τραγοσκελή αποκαλούντες αυτόν. Εχθρός άσπονδος ήταν ο Παν της αγνής Αρτέμιδος, της παρθένου θεάς των δασών και έζη στα βουνά και στους δρυμούς κυνηγών και μισών την αγνότητα και εκβιάζων τας νύμφας δρυάδας και αμαδρυάδας, να χορεύουνε μπροστά του, υπό τους ήχους της σύριγγος, που είχε φτιάξει ο ίδιος. Η εμφάνισις του Πανός ήτο μεγάλη συμφορά και έσπερνε τον τρόμον και την απόγνωσιν. Άνθρωποι, κτήνη, πουλιά, και αγρίμια έφευγον προτροπάδην προ αυτού, καταλαμβανόμενα υπό Πανικού (φόβου) και οιστρηλατούμενα υπ' αυτού κατετσακίζοντο εις τους βράχους και επνίγοντο στις λίμνες και τους ποταμούς.

Η Χριστιανική συνείδησις, μη αφισταμένη των αντιλήψεων τούτων, εικόνιζε και εικονίζει τον Διάβολον με την μορφήν τραγού, σύμβολον του ολέθρου, της βιαιότητος και της ασελγείας αποκαταστήσασα τούτον.

Δρων και ενεργών λοιπόν ο Σατανάς υπό την μορφήν της γίδας και του τράγου, κατώρθωσε να παραστήση στον άνθρωπο ότι είναι ειρηνικό χρήσιμον ζώον πρόθυμον να τον εξυπηρετήση με το γάλα, το κρέας και το δέρμα του. Τί αυτοθυσία και συγκατάβασις!

Και ο ταλαίπωρος Νεοέλλην, αμόρφωτος ών, μη δυνάμενος να διακρίνη τα σκότια και κατακτητικά σχέδια του Σατανά, έπεσε στα δίχτυα του και τον επίστευσεν ως εξημερωμένον ζώον, χρήσιμον δια τας ανάγκας του. Το συμβόλαιον υπεγράφη. Φαινομενικώς ο γιδολόγος παρίσταται ως κατακτητής της γίδας, πραγματικώς όμως ο Διάβολος ως γίδα κατέκτησε και υποδούλωσε το γιδολόγο, καταστήσασα αυτόν τον ίδιον όργανον της καταπτώσεως και απαθλιώσεώς του.

Υποταχθείσα η γίδα στο γιδολόγο κατώρθωσε να τον εξορίση από τον παράδεισο, να τον χωρίση από την οικογένειάν του, να τον ταλανίζη ημέρα και νύχτα στις ερημιές και στους λόγγους, επέτυχε να τον στερήση πάσης μορφώσεως και στοιχειώδους ανθρωπισμού, να καταστήση αυτόν ημιάγριον, ακοινώνητον, και το φοβερώτερον να τον πείση ότι αυτή είναι ο Θεός του και εάν τυχόν τολμήση να την απαρνηθή θα πέση στη δυστυχία και την απόγνωσι.

Με τα εφόδια αυτά η γίδα εργάζεται με πρόγραμμα να μην αφήση κλαρί και να μην της διαφύγη δέντρο, διότι τίποτε δεν μπορεί ν' αντισταθή στην αδηφάγον βουλιμία του ζώου τούτου. Και γι' αυτό ο δυστυχισμένος χωριανός, λιμάζει το φρούτο, κρανιάζει για τα ήμερα λαχανικά, τα σταφύλια τα τρώγει με αφάνταστη οικονομία, ως είδος πολυτελείας, το απίδι του είναι σπάνιον, ενώ μυριάδες αγραπιδιών κεντρωνόμεναι θα του παρείχον άφθονον τον θρεπτικόν και υγιεινόν τούτον καρπόν, το λάδι το ρίχνει στα λάχανα με το σταγονόμετρο, ενώ εκατομμύρια αγριεληών εξημερωνόμεναι θα του έδιναν άφθονη την βασικήν αυτήν τροφήν. Αλλά και του γάλακτος στερείται κατά τους χειμερινούς μήνας και ούτε για γιατρικό δεν μπορεί να τωβρη στο χωριό, ενώ αντικαθιστών τις γίδες με τις αγελάδες, θα εβελτίωνε αφαντάστως όχι μονάχα την οικονομική του ζωήν, αλλά και την κοινωνικήν και ηθικήν του ύπαρξιν. Άμα ερωτήθη ο χωριανός επί τούτων απαντά μοιρολατρικώς, ότι δεν μπορεί τίποτ' άλλο να ζήση στα βουνά εκτός από τη γίδα. Είναι, βλέπετε, η επήρεια του Σατανά από την οποίαν κατέχεται που τον κρατεί υπό την εξουσίαν του και δεν τον αφίνει να σκεφθή ελεύθερα περί της βελτιώσεώς του.

Η ζημία που κάνει η γίδα καθ' όλη της τη ζωή έχει υπολογισθή με το κονδύλι ότι αντιστοιχεί προς ίσον με το βάρος του σώματός της όγκον χρυσού.

Εις όλον τον πολιτισμένον κόσμον η γίδα έχει καταργηθή, το γάλα της θεωρείται μαγαρισμένο και το κρέας της δεν το τρώνε παρά μόνο τα σκυλιά. Εμείς οι Νεοέλληνες μονάχα διατηρούμε τη γίδα και εμμένουμε να πιστεύουμε στον γιδόμορφον αυτόν Σατανάν. Καιρός είναι πια να διώξουμε την γίδα από τη δοξασμένη μας γη, να την επικηρύξουμε όπως της αξίζει και της πρέπει, αν θέλουμε να βλαστήση ο τόπος, να την θέσουμε εκτός παντός νόμου, εκτός πάσης σχέσεως και να της κηρύξουμε τον πόλεμο τον ατελείωτο και την εξόντωσι την αποτελεσματική, δίχως ποτέ ούτε και κατά σκέψιν να διανοηθούμε, ούτε μεις, ούτε τα παιδιά μας, να κάμουμε μαζή της, έστω και μικρόστιγμη ανακωχή, μέχρις ότου δεν μείνη ούτε μία, να!, ούτε μία, γίδα στην επιφάνεια της Ελληνικής γης."

(συνεχίζεται...)

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ...


Καριόλες, θέλετε και σύνταξη; Πηγαίνετε ρε παλιοφακλάνες να αποκαταστήσετε την ανισόρροπη και έξαλλη πνευματική σας κατάσταση, και μετά ζητάτε και σύνταξη! Ουστ από 'δω χάμω!!!!!!!

13 Σεπ 2007

Διαχρονική εργασιακή πρωτοπορία


Avant-garde: Δύο τηλεοράσεις, η μία δίπλα στην άλλη. Η μία με το volume τέρμα παίζει Καραμανλή, η άλλη με το volume τέρμα παίζει Παπανδρέου. Στο αριστερό μου αυτί τα σχόλια και οι κραυγές των συναδέλφων. Στο δεξί αυτί το mp3player παίζει την καινούργια δισκάρα των Coral.
Αυτό είναι ηχητικός πειρματισμός και ανεπιτήδευτο ηχητικό cut-up, συμπτωματικό mash-up και ακουσιο DJ set μιας παραγωγικής μονάδας. Μπαροουζ και Γκάιζιν, σου λέει μετά.



Αφού σχολάσω όμως θα έχω φρικτό πονοκέφαλο και δεν θα φταίνε οι Coral σε αυτό.

12 Σεπ 2007

Επιτέλους, κάποιες παραιτήσεις!


Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, οι υπευθυνοι παραιτήθηκαν, και λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα...



ΕΜΕΙΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ...

Αν είσαι "μεγάλος" στη δηλωτή, παίρνεις δώρο μια ζωντανή προβατίνα, ελευθέρας χρήσης και αυτοδιάθεσης. Αν όμως είσαι "προβατίνα" στις εκλογές, παίρνεις δώρο τα απαυτά σου, αποκλειστικά και μόνο για μια συγκεκριμένη χρήση...

Πετάει, πετάει ο.... γιάπης!


Τη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης όλοι την ξέρετε. Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι ότι στο πλαίσιό της έλαβε χώρα το Γ' Business Forum "Δημιουργικότητα - Πάθος - Ηγεσία", από όπου και το άνωθεν χαρωπό στιγμιότυπο, κατά την ομιλία του γκουρού του μάνατζμεντ Rene Carayol με θέμα "Η κουλτούρα είναι ισχυρότερη από τη στρατηγική". Δεν ήξερα ότι οι μάνατζερ είναι και σουρεαλιστές! Οι προσεχτικοί θα έχουν διαπιστώσει ότι σε ένα σκηνικό που θυμίζει μάζωξη ιεροκήρυκα των ΗΠΑ, οι γιάπηδες βγάζουν το παιδί που κρύβουν μέσα τους: κατασκευάζουν και πετούν χάρτινα αεροπλανάκια (άπειρες φορές με είχαν πετάξει έξω οι καθηγητές μου για αυτό το λόγο!). Λιγο έξω από τη φωτογραφία η Αννα Δρούζα περπατάει σε αναμμένα κάρβουνα...
Η φωτογραφία από το photoreportage.gr

Ο ΡΟΜΠΕΝ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


Γεια σου ρε πρόεδρα, να μας ζήσεις...

11 Σεπ 2007

Και νυν και αεί εσαεί


Μα δεν έχετε παιδεία και κοινή λογική κύριέ μου; Δεν το βλέπετε ότι το γράφει πάνω-πάνω η προηγούμενη αίτησή σας; Ισχύει άπαξ, δηλαδή για πάντα, και δεν αλλάζει!

Δώστε του τώρα το εφάπαξ, μην του δώσω φάπαξ!

Ο ευρών συνωστίζεται...


Μα πού χάθηκε; Πού να πήγε; Οποιος το δει, παρακαλείται να το προσέχει γιατί δεν αντέχει τους συνωστισμούς...
UPDATE: Βρέθηκε καλέ το βιβλίο! Μεταμφιεσμένο σε βιβλίο του Λυκείου, αναφέρει τα γειτονικά Σκόπια ως "Μακεδονία"! Εμπρός για το ελληνικό τζιχάντ! Εμπρός και ο Αϊ-Γιώργης θα είναι στο πλευρό σας!

Βρικολακιάσαμε!



E, δεν άντεξα, δεν φταίω εγώ, ο Βάαλ φταίει που σε σχόλιό του στο προηγούμενο post μου υπέδειξε τους Batlord.


Μετά ο δρόμος δεν είχε γυρισμό!
Βρικόλακες μετά μουσικής, διά να χαίρετε και ο επίτιμος!






Εχουμε και λέμε:
Sreaming Lord Sutch - Jack the ripper




The horrors - She is the new thing



Και οι καταπληκτικοί Batlord με το Undertaker



Για να επιβεβαιωθεί αυτό που έγραψα στο προηγούμενο ποστ: Δουλειά δεν έχει ο ΠανωςΚ. και κάνει μαλακίες στο Διαδίκτυο!
(τη φωτογραφία την πήρα από το αθηναϊκό ιντιμίντια, την οποία εχω την εντυπωση πως μπορεί και να την είχα ανεβάσει εγώ...)

Διαόλου κάλτσες

Δεν ξέρω αν φορούσε πράντα ή αν δεν είχε δουλειά και γαμούσε τα παιδιά του, αλλά σίγουρα ο διάολος ακούει Messer Chups...

Devil out of fashion


10 Σεπ 2007

Teacherdude

Είδα αυτό στου Αργου, που κι αυτός κάπου το είδε, κι έτσι πάει η αλυσίδα, και πρέπει να διαδίδονται αυτά.

Και θυμήθηκα τον φίλο Κ, που τον είδα μετά το τέλος της πορείας, όταν κατέφτασα ιδρωμένος και αργοπορημένος ως συνήθως, να μου λέει "με πάσα επιφύλαξη" ότι συνέβη αυτό.

Και όντως συνέβη.

Διαδώστε το.

Πηγαίνετε στο μπλογκ του και δείτε τις φωτογραφίες του, αφού αφέθηκε ελεύθερος.

ΤΟ 'ΞΕΡΑ...

Για όσους δεν έτυχε να διαβάσουν τον ΙΟ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (9/9/2007), αναδημοσιεύω το εξής απόσπασμα:


"Πρωταγωνιστής στα σενάρια περί ασύμμετρων απειλών, σκοτεινών κύκλων και τρομοκρατών ο Βύρων Πολύδωρας. Προφανής η πρόθεσή του να αποφύγει τη συζήτηση για την ανικανότητα του υπουργείου του και της κυβέρνησής του που οδήγησε στην τραγωδία. Ούτε σκέψη για αποδοχή ευθυνών, αυτοκριτική, παραίτηση.Ας του θυμίσουμε λοιπόν τι έλεγε (και έγραφε) με αφορμή τις πυρκαγιές του 1995 για την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και τον ίδιο τον πρωθυπουργό: «Ο "πρωθυπουργός" πάνω στα αποκαΐδια μιλάει. Και δεν μιλάει για τη συμφορά της πυρκαγιάς. Δεν παραιτείται γιατί (ως ήτο φυσικό) απεδείχθη ανίκανος, ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Δεν απολύει, έστω, υπευθύνους, ανευθύνους, ανίκανους. [...] Αδυνατεί να αισθανθεί την ψυχική (και οικονομική) κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο δυστυχής πυροπαθής. Που είδε κόπους μιας ζωής να καίγονται υπό τα βλέμματα "αρμοδίων" ανίκανων "κυβερνώντων". Αδυνατεί να κατανοήσει πόνο. Δεν βλέπει. Του περνάς το τελευταίο φως της καταστρεφομένης Ελλάδος (ή τη λαμπάδα της πυρκαγιάς) μπροστά από τα ξεραμένα μάτια του και δεν το βλέπει. Αντανακλαστικά μηδέν» (24/7/95). Τις ίδιες μέρες, σε άλλο σχόλιό του ο κ. Πολύδωρας έδινε την καλύτερη απάντηση στη συνωμοσιολογία που υπηρετεί σήμερα με τόση συστηματικότητα: «Μανία κι αυτή που μας διακατέχει. Να βλέπουμε παντού ή να κατασκευάζουμε εχθρούς. Τι παράξενος μαζοχισμός! Που προδίδει μ' ένα λόγο μια ψυχολογία υπανάπτυκτου, που δεν μας τιμά καθόλου. Και που δεν αποτελεί και τον άριστο τρόπο προασπίσεως των εθνικών μας συμφερόντων. Αντιθέτως μάλιστα. Η μονοδιάστατη καχυποψία, αυτό που λέμε δαιμονολογία, και σκιαμαχία, το να βλέπουμε παντού εχθρούς -και να το δείχνουμε κιόλας- μας βλάπτει. Και μας πλαστογραφεί ως λαό» (21/7/95). Εκείνη τη χρονιά, το 1995, ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδης Εβερτ για να καταγγείλει την αδυναμία της κυβέρνησης Παπανδρέου στην καταστολή των πυρκαγιών αποφάσισε να αποσύρει το κόμμα του από την ετήσια δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο. Ο κ. Πολύδωρας ήταν από τους πρώτους που χαιρέτισαν αυτή την ακραία στάση. Το αστείο είναι ότι με την αποχώρηση διαφώνησε δημόσια ο Θοδωρής (όχι ακόμα Θεόδωρος) Ρουσόπουλος που δούλευε στον ραδιοσταθμό Planet! Ηταν η εποχή που ο σημερινός υπερυπουργός παρουσιαζόταν ακόμα ως ανεξάρτητος.".
Έτσι ξεμπροστιάζεσαι, όταν σκάβεις μόνος σου τον λάκκο σου, αγαπημένε μας και "ΥΠΑΝΑΠΤΥΚΤΕ" υπουργέ, πλαστογράφε του λαού...

9 Σεπ 2007

Η τεχνολογία μας παίρνει στα φτερά της;

Από το περιοδικό «Τότε», τ. 23, Απρίλιος 1985, ένα αφιέρωμα στις νέες τεχνολογικές εξελίξεις και στην ανατέλλουσα εποχή της πληροφορίας.

Η Ιαπωνία βρίσκεται στην πρωτοπορία συνταρακτικών εξελίξεων, τεχνολογικών και κοινωνικών! Η χώρα αυτή ξεκίνησε από το μηδέν του 1945 (Χιροσίμα, Ναγκασάκι). Ξεκίνησε χωρίς ούτε σταγόνα δικό της πετρέλαιο. Με ελάχιστα δικά της μεταλλεύματα, με χαμηλότατη γεωργική παραγωγή. Το 1945 είχε 20 δολάρια μέσο όρο κατά κεφαλή εισόδημα […] το 1980 12.000 δολάρια!

Πώς κατορθώθηκε ένα τέτοιο απίστευτο θαύμα μέσα από τρεις αλλεπάλληλες πετρελαϊκές κρίσεις;

Η Ομάδα του Παρισιού (σημ. ΠανωςΚ: ομάδα διανοούμενων και στοχαστών της εποχής) απαντάει ως εξής στο ερώτημα αυτό:

Ενας παράγοντας που ερμηνεύει κατά βάθος το γεγονός της ιαπωνικής επιτυχίας είναι η συνεχής και μαζική αναζήτηση της γνώσης.

Πράγματι στην Ιαπωνία ένας ολόκληρος λαός περνάει τη ζωή του αναζητώντας και αφομοιώνοντας γνώσεις. Στην Ιαπωνία οι πάντες ενδιαφέρονται αδιάκοπα να μάθουν τα πάντα. Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί κάποια συγκεκριμένη ανάγκη, η τάση αυτή οργανώνεται, εντείνεται, συστηματοποιείται. Μια ομάδα αναλαμβάνει αμέσως να προχωρήσει πέρα από τις γενικές γνώσεις, στο χώρο της ειδίκευσης και της συνδυαστικής επινόησης.

[…]

Το παραγωγικό ρομπότ μπορεί να εγκατασταθεί παντού. Ο όγκος των προϊόντων του είναι τέτοιος ώστε μόνο η παγκόσμια ζήτηση μπορεί να τον απορροφήσει.

[...].

Η ανάπτυξη αυτή πρέπει να πραγματοποιηθεί γρηγορότερα από ό,τι τη φανταζόμαστε. Η τεχνολογική επανάσταση απαιτεί τη γενικευμένη ανάπτυξη σε όλες τις χώρες, αδιάφορα αν έχουν περάσει ή όχι από τα στάδια της κλασικής εκβιομηχάνισης. Η ανταπόκριση στην απαίτηση αυτή είναι προσιτή στον καθένα εφόσον οι δύο βασικές και απαραίτητες πρώτες ύλες είναι το πυρίτιο της άμμου (για την κατασκευή των μικροϋπολογιστών) και η ανθρώπινη φαιά ουσία (για τον προγραμματισμό τους).

Η Ιαπωνία άνοιξε πρώτη το δρόμο της νέας αναπτυξιακής μεθόδου και θριάμβευσε.

[…]

Ολοι διατηρούν απεριόριστο σεβασμό για το πρόσωπο του Κισίρι Τογιότα, εφόσον αυτός ξεκίνησε τα πάντα, βασισμένος σε μια απλή αλλά θεμελιώδη αρχή: δεν αφήνουμε τους ανθρώπους χωρίς δουλειά.


Δεν γνωρίζω αν ζει αυτός ο Κισίρος Τογιότας και αν διάβασε σήμερα στην αντίστοιχη με την «Εποχή» ιαπωνική εφημερίδα το παρακάτω ειδησάριο:


Πρόσφυγες των ιντερνετ καφέ

Η Ιαπωνία υπολογίζει σε τουλάχιστον 5.000 τον αριθμό των προσφύγων των ιντερνετ καφέ, στην πλειοψηφία τους νέων, που καθώς δεν έχουν χρήματα για να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα, επιλέγουν ως μόνιμη κατοικία τους τα ίντερνετ καφέ, που είναι ανοικτά 24 ώρες το 24ωρο, σύμφωνα με κυβερνητική έρευνα.

[...]

Περισσότεροι από τους μισούς λένε ότι επέλεξαν να κατοικήσουν στους χώρους αυτούς αφού έχασαν τη δουλειά τους. Πανταχού παρόντα τα ίντερνετ καφέ της Ιαπωνίας είναι εξοπλισμένα όχι μόνο με υπολογιστές συνδεδεμένους με το ίντερνετ αλλά και με καναπέδες, μηχανήματα πώλησης αναψυκτικών και κόμικς. Μερικές φορές μπορεί κανείς να φάει σε αυτά, ακόμη και να κάνει ντους και να αγοράσει εσώρουχα.

[…]

Κι όπως τραγουδάνε οι Mastiferanebabesika People:

It’s fun to stay at the I.N.T.E.R.N.E.T.C.A.F.E.!