25 Φεβ 2007

Δύο από τα 24 σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας

σονέτο πρώτο - άτιτλο

"σου έγραψα
"the night of the storm i slept in her bed"
τζέημς τζόυς, οδυσσέας, σελ. 842

μού έγραψες
"βράζουμε το κοκκινογούλι για ενενήντα λεπτά¨
βέφα αλεξιάδου, οι συνταγές μου, σελ.201

δηλαδή
τα μιλήσαμέ
τα σύμφωνήσαμέ"



σονέτο δεύτερο
τίτλος: LOCUS DELICTI: MELQUIADES


"στο καφέ που βρεθήκαμε χθές
τώρα μαζεύτηκαν πολλοί περαστικοί
σταμάτησα κι εγώ με τους ρεπόρτερς
ν' ακούσω για ένα έγκλημα απεχθές
POLICE LINE- DO NOT CROSS
ένα όργανο με άσπρη κιμωλία
σκιτσάρει ένα περίγραμμα οικείο
κι ένας νεαρός υπαστυνόμος,
δέκατη τρίτη επιλογή
την είχε βάλει τη σχολή
στο μηχανογραφικό του,
-περάστε πίσω κύριε
δεν υπάρχει τίποτε να δείτε
-κάνε στην άκρη ρε καριόλη
που θα μου πεις εμένα αν υπάρχει
εγώ
είμαι το πτώμα"



η συλλογή αυτή- 24 σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας και 24 μηχανές για το ίδιο περίπου πράγμα- κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2006 στη θεσσαλονίκη, είναι ένα αυτοδιαχειριζόμενο έργο του αιμόφιλου τ. ινφλουέντζα (ο οποίος γράφει σαρκάζοντας στην 6η σελίδα "εσύ εκδόσεις θεμέλιο εγώ εκδόσεις μεταίχμιο εσύ εκδόσεις τεκμήριο εγώ εκδόσεις futura εσύ εκδόσεις εστία εγώ εκδόσεις νεφέλη εσύ κεράσεις εμένα παγωτό κεράσι εγώ θέλει?") και την εικονογράφηση έκανε η σεράτια μαρκένσες. η συλλογή μπορεί να μην εκφράζει τα "υψηλά" νοήματα, μπορεί να μην ικανοποιεί τις αισθητικές αναζητήσεις των πολλών και μπλα μπλα μπλα, αλλά εμένα με άρεσε γιατί κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο, γιατί δεν θέλει να είναι εμπόρευμα και γιατί οι φυσικοί γονείς της παλεύουν σκληρά να μη γίνει, εμπνεόμενοι απ' τα οράματα του ελευθεριακού κομμουνισμού. η συλλογή βρίσκεται επίσης στο διαδίκτυο στη σελίδα www.disobey.net/soneta

"φωνολογικά παρώνυμα"

μάσα? λίπη!
ανάσα? λείπει!

(σε τοίχο κοντά στη βίλα αμαλίας)

δεν είσαι σε κόμμα!
δεν είσαι σε κώμα!
(σε τοίχο της γειτονιάς μου)


οι επισκέπτες του μπλογκ ας καταθέσουν τα δικά τους...

24 Φεβ 2007

ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΣ (ΝΑΙ, ΣΗΚΩΝΩ ΤΟ ΓΑΝΤΙ MR. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕ)


Γεννήθηκα κάποτε, την εποχή που μοιράζονταν μπροσούρες με τις ομιλίες του Φίχτε περί «Γερμανικού Έθνους» και οι μετανάστες μετριόνταν με λίβρες χοιρινού. Μεγάλωσα κι έζησα στους διάσελους, αλλά η σκούφια μου κρατάει κι από νησί, εξ’ ου και ο σάλος των ματιών μου μ’ αυτά που βλέπω. Ονομάζομαι Νικολάκης Διάσελος, ή αλλιώς, Γλαύκος. Κάποτε θα γράψω αστυνομικά μυθιστορήματα με αυτό το όνομα αλλά προς το παρών, προτιμάω να τα διαβάζω και να κρατάω σημειώσεις με έξυπνες ιδέες που, πιστέψτε με, θα σας φανούν πρωτότυπες όταν θα τις διαβάζετε. Δεν ξέρω αν θα σας ήταν χρήσιμο να μάθετε ότι κάποτε επιχείρησα να κάψω το «Μια Εποχή στην Κόλαση» του Ρεμπώ ισχυριζόμενος ότι έλεγε μαλακίες, αλλά εγώ ήδη σας το ανέφερα. Οπότε μάλλον θα σας είναι χρήσιμο. Επίσης, όταν ήμουν φοιτητής φόραγα μπότες Vermacht και μια φορά μου έκλεψαν στην Ομόνοια κάτι άθλια πρεζάκια (αναρχικοί πρέπει να ήταν) ένα πολύ όμορφο σκουφάκι και με κλώτσησαν. Την επόμενη μέρα αγόρασα ένα καινούργιο. Για την ακρίβεια, το ίδιο. Κι επίσης, την επόμενη μέρα, υπομένοντας αυτή την αβάσταχτη αδικία, είπα στον καθρέφτη: Όταν μεγαλώσω κι άλλο θα γίνω αριστεριστής!
Μεγάλωνα, κι έπειτα μεγάλωνα, και μετά, ξαναμεγάλωσα. Έγραφα και γράφω κάτι που εγώ ονομάζω ποιήματα γιατί είχα απογοητευθεί απ’ τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη κι επειδή η ΝΔ, παρόλο που πανηγύρισε πρώτη, στο τέλος πήγε για ομαδική ψυχοθεραπεία σ’ έναν Κινέζο μανδαρίνο. Καμιά φορά ονειρεύομαι ότι φιλοδοξώ να γίνω κάτι, αλλά μετά από λίγο προτιμώ να διαβάζω βιβλία. Ονειρεύομαι να γίνω και κινηματογραφικός σκηνοθέτης, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι πιο εύκολο είναι το να βλέπεις ταινίες και να γράφεις γι’ αυτές. Και φυσικά ΕΓΩ, θα είμαι το κεντρικό πρόσωπο. ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ. Γιατί βαθιά μέσα μου παρακαλώ τον Θεούλη και τον Άγιο Γιάννη τον Νηστικό να με προσέξουν κάποιοι, από κάποιο σοβαρό έντυπο και να με παρακαλέσουν να συνεργαστώ μαζί τους κάπως, υποσχόμενοι υψηλές αποδοχές, μπροστινή θέση στις ομιλίες για τον ευρωπαϊκό όγδοο δρόμο, ισόβια θέση στην Ακαδημία Αθηνών, πλαστικές γκόμενες και ναρκωτικά.
Ελαττώματα δεν έχω πολλά. Αλήθεια. Κανά δύο ίσως. Βαριέμαι (ακόμα και τώρα, μετά από χρόνια) να πηγαίνω ν’ αγοράζω πίτες για τον ΠάνωΚ. Και για την υπόλοιπη παλιοπαρέα, και γι’ αυτό προτιμώ να παραγγέλνω και να τρώω σνίτσελ Χόφμαν. Επίσης, όταν κερδίζω στο play station, κραυγάζω «Ρούφα, Argentina!» και γίνομαι απίστευτα εκνευριστικός.
Έχω μια κοπελίτσα που αγαπάω πάρα πολύ, η οποία στην πραγματικότητα είναι ειδικός Νίτζα, αλλά δεν το γνωρίζει ακόμα. Έχω μια οικογένεια που αγαπάω εξίσου και ελάχιστους πλέον καλούς φίλους. Τους οποίους και σαφώς τους αγαπάω.

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν βρίσκω τον λόγο που θα πρέπει σώνει και καλά να αισθάνομαι άσχημα που νικάω και προκαλώ στα τουρνουά που διοργανώνουμε. Δεν είναι ντροπή να νικάει ο ισχυρός και να πανηγυρίζει. Ο οίκτος για τον ηττημένο είναι ντροπή, ντροπή και αίσχος. Γιατί στην ουσία, αν τον λυπάσαι, δεν τον βοηθάς να βελτιωθεί.
Υ.Γ.2 Ευλογημένος αυτός που είχε τη φαεινή ιδέα να μου προτείνει στα μικράτα μου να διαβάσω Νίτσε…

23 Φεβ 2007

Κυ-κλο-φό-ρη-σε!



Νεαρός μπατσούλης, βαθύς γνώστης της ελληνικής και όχι μόνο γλώσσης, ενημερώνει τις καλλίπυγες δεσποινίδες ότι επιτέλους κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού "Αστυνομική ανασκόπηση".






Πρόθυμες οι δύο γυναίκες πλήρωσαν ετήσια συνδρομή, για να λαμβάνουν και κατ' οίκον το sic αυτό περιοδικό.

Επειδή τα παίρνω από την ΕΛΑΣ, αναδημοσιεύω αποσπασματα από το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Παναγιώτη Βρακά, καθηγητού της Αστυνομικής Ακαδημίας, Η ορθή χρήση της ελληνικής γλώσσας ως παράγοντας διαμόρφωσης της προσωπικότητας του Έλληνα αστυνομικού:





Η εικόνα του Έλληνα Αστυνομικού σήμερα απέχει κατά πολύ από την εικόνα των προγενέστερων εποχών. Κατά βάση η αλλαγή των συνθηκών κάνει επιτακτική την ανάληψη νέων ρόλων συνάμα και υποχρεώσεων αλλά και δικαιωμάτων που προσδιορίζει τον ρόλο σήμερα του Αστυνομικού όχι αποκλειστικά σε ρόλο καταστολής φαινομένων και καταστάσεων σε μια εποχή που όλα καταστέλλονται και αναστέλλονται με τη δύναμη της πειθούς. Η εποχή αναγνωρίζει τον ένστολο ως πολίτη πρωταρχικά. Επενδύει, οικονομικά - κοινωνικά ως φρουρό και φύλακα και απαιτεί, κρίνει πολλές φορές κακοπροαίρετα αλλά δεν παύει να στηρίζει σ’ αυτόν. Και αυτή η υπόσταση του αστυνομικού ως κοινωνικού στηρίγματος δημιουργεί προϋποθέσεις για νέους ρόλους και θέσεις πολύπλευρες - πολυποίκιλες που απαιτούν υψηλή στάθμη εκπαίδευσης και παιδείας. Η προσωπικότητα του σημερινού αστυνομικού πρέπει να ολοκληρωθεί με την άσκηση του σώματος - απαραίτητη για τη αντιμετώπιση της σημερινής εγκληματικότητας και βίας - με τη καλλιέργεια του πνεύματος μέσω της μόρφωσης - αφού καλείται να απαντήσει και κυρίως να λύσει προβλήματα επείγοντα και καθημερινά του πολίτη και κυρίως με τη καλλιέργεια του ήθους - το πιο δύσκολο από τα τρία στοιχεία της προσωπικότητας - στοιχείου απαραίτητου για την άμυνα, του αστυνομικού έναντι των σημερινών ανήθικων πειρασμών.
Η θεατή πλευρά της προσωπικότητας εκφράζεται μέσω της καθημερινής άσκησης στα γυμναστήρια. Οι αθέατες όμως πλευρές: εκφράζονται μέσω της συμπεριφοράς και εκδηλώνονται με τη γλώσσα. Η σωστή χρήση της γλώσσας μας, απαραίτητου εθνικού στοιχείου πρέπει να χαρακτηρίζει τον σημερινό αστυνομικό.
[…]
Ο ένστολος πολίτης είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Η δική του συναισθηματική ισορροπία εξωτερικεύεται με την αγάπη για τον πλησίον, που όχι σπάνια είναι φτωχός - ο ανήμπορος - ο άρρωστος, ο άνθρωπος των μεγαλουπόλεων που έχει ανάγκη να του εκφράσει κάποιος την συμπόνια του, την αγάπη του, το ενδιαφέρον του να βρει ανταπόκριση. Και αυτόν τον ρόλο επειδή δεν μπορούν πια να τον παίξουν άλλοι θεσμοί, όπως η οικογένεια και το σχολείο τον αναζητά στο πρόσωπο του αστυνομικού που περιμένει να τον στηρίξει.
Η ήρεμη και ψυχολογική κατάσταση συντελείται με τον λόγο, με τη γλώσσα, επιβεβαιωνόμαστε, με αποτέλεσμα να καταπολεμάμε και εμείς, οι ίδιοι την εσωστρέφεια, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας. Πολλές φορές ο μειλίχιος και ο πειστικός λόγος αποβαίνει επωφελής σε περιπτώσεις που τα άτομα υπέρμετρα συναισθηματικές καταστάσεις. Ο τεκμηριωμένος λόγος και τα τεκμηριωμένα επιχειρήματα προφυλάσσουν από ακραίες καταστάσεις όπως η βία - το έγκλημα - οι αυτοκτονίες και άλλες παρόμοιες ενέργειες.
[…]







Είναι πια καιρός οι άνθρωποι οι νέοι, οι άνθρωποι που κατανοούν το άδικο και το απάνθρωπο αυτής της ανευθυνότητας οι άνθρωποι που τάχθηκαν να φυλάνε. Θερμοπύλες, να απαρνηθούν κάποτε τη τρέχουσα λογική και τη ναρκωτική χαύνωση που αυτή εξασκεί στις συνειδήσεις και να εγερθούν σε μια ατομική πλέον επανάσταση που θα ανατρέψει αυτή τη σαπίλα της ανευθυνότητας για να βάλουν στη θέση της την παρουσία της ατομικής ευθύνης, προσιτή σε όλες τις καθημερινές πράξεις και σε όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής συμπεριφοράς.
[…]
Αυτή η επαγρυπνούσα εθνική συνείδηση θα αποθαρρύνει τις αδηφάγες ορέξεις του εκάστοτε σκοπιανού ψευτομακεδόνα, του εκάστοτε αδηφάγου Αττίλα και θα περιφρουρήσει την εθνική μας κληρονομιά και περιουσία. Μόνο έτσι προσθέτουμε και εμείς το δικό μας λιθάρι στο μεγάλο οικοδόμημα της πολύζηλης πολιτιστικής μας παράδοσης. Έτσι μόνο θα μπορέσουμε να ισχυριστούμε πως δεν μεταλλάξαμε τις προγονικές αρετές μας πως δεν παραχαράξαμε την ιστορία μας πως δεν ρυμουλκηθήκαμε από ταπεινούς και ύποπτους οδηγούς, πως κλείσαμε τα αυτιά μας τόσο στις σειρήνες του υλισμού και του σύγχρονου ευδαιμονισμού που ναρκώνουν το πνεύμα και αλλοτριώνουν την ψυχή όσο και στους διάφορους κήρυκες του φανατισμού πως δεν χάσαμε το σωστό μας προσανατολισμό πως δεν λατρέψουμε νεκρά και ξενόφερτα είδωλα αλλά θα μείνουμε Έλληνες καθαροί όχι μόνο στο αίμα ή στο όνομα ή στην οποιαδήποτε εξωτερικότητά μας αλλά Έλληνες στο πνεύμα στη χάρη και στην απλότητα της εσωτερικής μας υφής στη διαφάνεια της ύλης αλλά και της σκέψης, στη φλογερότητα της πίστης, στην ιδανικότητα των στόχων στην αγνότητα των προθέσεων στο εύρος της ελευθερίας μας και στο πλάτος της ιστορικής μας συνείδησης. Μόνο έτσι η Ελληνική Αστυνομία ποτέ δεν θα πεθάνει αλλά θα βαδίζει πάντα μπροστά και όλο ψηλά προς όλα τα ωραία και τα μεγάλα. Και μόνο τότε δεν θα βρίσκει απήχηση πάνω μας η πικρή Σεφερική ομολογία “λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει μέσα από τα δάκτυλά μου ολόκληρο ποτάμι χωρίς να πιω ούτε μια στάλα”.
Οι φωτογραφίες του νέου μπατσικού μορφωμένου ήθους πρωτοδημοσιεύτηκαν εδώ, στο athens.indymedia

Μετά την αποκαθήλωση

μετά την αποκαθήλωση της μπάρτσα (mes que un club- αλλά παλιά...) απ' τη σχετική θέση, καθ' ότι έγινε πιο τρέντι κι απ' το τρέντι.. η νέα αγαπημένη λοιπόν είναι η σανκτ πάουλι, με έδρα της την κακόφημη ( για τους τρέντιδες) και πιο ζωντανή (για τους υπόλοιπους) περιοχή reeperbahn στο αμβούργο.



είναι αξιοθαύμαστο μια ομάδα τρίτης κατηγορίας να έχει φίλους σε όλο τον κόσμο, αλλά καθόλου περίεργο γιατί αυτό που την κάνει κοσμαγάπητη είναι η κουλτούρα του συλλόγου και των οπαδών της. κάποια σημεία γι' αυτήν απ' το site των φίλων της www.fcstpauli.gr :



όταν η έδρα της ομάδας μεταφέρθηκε στο reeperbahn στα μέσα της δεκαετίας του '80, συσπειρώθηκαν γύρω της άτομα ακροαριστερών και αναρχικών αντιλήψεων, που υιοθέτησαν ως σύμβολό τους την πειρατική σημαία. η st pauli ήταν η πρώτη ομάδα στη γερμανία που απαγόρευσε επίσημα κάθε φασιστικό ή εθνικιστικό σύμβολο στο γήπεδό της. ο σύλλογος σε συνεργασία με τους οπαδούς του τέλεσε την εκστρατεία viva con agua de sankt pauli, που συνέλεξε χρήματα για τη δημιουργία του αναπτυξιακού έργου στην κούβα που παρέχει καθαρό νερό σε 154 παιδικούς σταθμούς -τώρα προωθεί μια ανάλογη καμπάνια στην αιθιοπία. το 2002 αφαιρέθηκαν απ' το γήπεδο διαφημίσεις του περιοδικού maxim λόγω διαμαρτυριών των οπαδών για φυλετικές διακρίσεις κατά των γυναικών -αρκετά νομίζω για να τη συμπαθεί τίς.

22 Φεβ 2007

Οι σαμάνοι του Αλγκάρβε


Υπάρχει μια πανάρχαια τελετή των Σαμάνων του Αλγκάρβε, κατά την οποία, μετά από κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ και απόλυτης γελοιοποίησης σε καραόκε μπαρ, οι συμμετέχοντες αρχίζουν να κυνηγάνε ο ένας τον άλλον με μπαστούνια του γκολφ με σκοπό να τσακίσει ο ένας τα πόδια του άλλου.


Φημολογείται πως τα αποτελέσματα της μυστικιστικής αυτής τελετής είναι εκπληκτικά. Οι συμμετέχοντες αποκτούν αξιοθαύμαστη δύναμη, ταχύτητα, δεξιοτεχνία, αποτελεσματικότητα και... κωλοφαρδία. Στις φωτογραφίες δύο προσφάτως συμμετέχοντες στη σαμανιστική τελετή του Αλγκάρβε γεύονται τους καρπούς της.



20 Φεβ 2007

Διαφημιστική καταχώρηση

http://kato-fortio.blogspot.com/


Όλοι ευπρόσδεκτοι. Κανένας δεν μιλά, ούτε και γράφει, στο Κάτω Φορτίο. Μόνον ανεβάζει μουσικές.

Φωτογραφία από το λιμάνι της αγωνίας

Είναι πλέον θεσμός! Η νομαρχία Θεσσαλονίκης πρωτοτυπεί και δεν πετάει χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα...
Οπως και πέρσι, έτσι και φέτος (άθλια δημοσιογραφική έκφραση, πληζ καλοί μου ρεπόρτερζ σταματήστε να τη χρησιμοποιείτε) ο χαρταετός του πολυχρονεμένου μας νομάρχη (και μπαλαδόφατσας, όπως απέδειξε την περασμένη βδομάδα αποκαλώνοντας "Ροναλντίνιο της πολιτικής" τον Κ. Καραμανλή -όχι, όχι, δεν είναι γλείφτης) δεν πέταξε. Τα Βαλκάνια θρηνούν. Ο Πανίκας όμως υποψιάζεται εναέριον δάκτυλον του αθηναϊκού κατεστημένου. Αναμένονται συνταρακτικές του δηλώσεις σε γνωστή στρινγκοφορούσα μεσημεριανατζού των Αθηνών, όπου θα ξετυλιχθεί το κουβάρι των γεγονότων (αλλη μία άθλια δημοσιογραφική έκφραση, επαναλαμβάνω την παραπάνω παράκληση) που οδήγησαν στη νέα αποτυχία.

19 Φεβ 2007

Το ισλαμικό κινηματογραφικό στερεότυπο


Ενα κείμενο που βρήκα εδώ και με άρεσε. Δεν ανακαλύπτει και την Αμερική βέβαια, όμως το ζητούμενο είναι η Αμερική -γενικότερα η κοινώς λεγόμενη "Δύση", με πολλά, πάρα πολλά εισαγωγικά, γιατί ως όρος είναι ελαφρώς ανυπόστατος- να ανακαλύψει αυτήν την προσέγγιση στα πράγματα...



Δημοφιλείς κινηματογραφικές παραγωγές, είτε πρόκειται για κάποια από τις χολιγουντιανές περιπέτειες είτε για παιδικά καρτούν, προβάλλουν στερεότυπα υπερβολικά άξεστων και απολίτιστων μουσουλμάνων, συντηρώντας και διαιωνίζοντας ένα ισλαμοφοβικό κλίμα.
Αυτό ισχυρίζεται έκθεση του Ισλαμικού Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία δημοσιεύθηκε στις 25 Ιανουαρίου. Στο στόχαστρό της μπήκαν ταινίες όπως το The Siege με τους Ντ. Γουάσιγκτον και Μπ. Γουίλις, η ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεί Αλαντίν και η βρετανική κωμωδία East is East, από τις οποίες αναδύθηκε ένα πρότυπο μουσουλμάνου βίαιου, επικίνδυνου, απειλητικού, γεμάτου προκαταλήψεις.
Κατά καιρούς έρευνες έχουν καταδείξει πως οι μουσουλμάνοι της Μ. Βρετανίας πιστεύουν πως ο αρνητικός τρόπος με τον οποίον παρουσιάζονται στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη έχει καθοριστικό αντίκτυπο στη καθημερινή τους ζωή.
Οι προαναφερθείσες ταινίες έχουν γυριστεί πριν από τις επιθέσεις της 11/9 στους διδύμους πύργους, πράγμα που δεν επιτρέπει σε κανέναν να υποστηρίξει την αρνητική προβολή του ισλάμ ως φυσιολογικό επακόλουθο.
Κάποιοι μουσουλμάνοι υποστηρίζουν ότι το ισλάμ, μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, έχει γίνει ο μπαμπούλας πάνω στον οποίο οι ΗΠΑ βασίζουν την εξωτερική τους πολιτική. Πολλοί μάλιστα ισχυρίζονται πως τα ΜΜΕ γενικότερα δημιουργούν ένα κλίμα ισλαμοφοβίας καθώς συνδέουν τους όρους “ισλάμ” και “μουσουλμάνος” με τον εξτρεμισμό και την τρομοκρατία.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ
Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού (1981)

Σύμφωνα με την έκθεση, τα πολιτισμικά στερεότυπα είναι εξόφθαλμα, καθώς οι δρόμοι της ανατολής είναι γεμάτοι υπαίθρια παζάρια, γυναίκες με μαντίλα, άνδρες με μακριέ γενειάδες, παραδοσιακές φορεσιές, υπό την μουσική υπόκρουση των γητευτών των φιδιών.
The Siege(1998)
Παλαιστίνιοι τρομοκράτες επιτίθενται στην Νέα Υόρκη, ως αντίποινα της απαγωγής ενός θρησκευτικού ηγέτη των μουσουλμάνων από τον στρατό των ΗΠΑ. Οι μουσουλμάνοι παρουσιάζονται βίαιοι, έτοιμοι γίνουν μάρτυρες χάριν του σκοπού τους.
East Is East (1999)
Μια οικογένεια αγγλοπακιστανών στη Μ. Βρετανία των 70’ς. Ο μουσουλμάνος σύζυγος παρουσιάζεται ως ένας πολυγαμικός τύραννος που χτυπά τη γυναίκα του.
Executive Decision (1996)
Παλαιστίνιοι κάνουν αεροπειρατεία σε ένα μπόινγκ 747 στην προσπάθειά τους να εξαπολύσουν επίθεση με χημικά αέρια στην Ουάσιγκτον. Με τον τρόπο αυτό επιβάλλει το στερεότυπο ότι κάθε μουσουλμάνος/αραβας κρύβει έναν τρομοκράτη μέσα του.
Aladdin (1992)
Οι συντάκτες της έκθεσης αναρωτιούνται γιατί μια παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων περιγράφει την πατρίδα του Αλαντίν ως βαρβαρική. Επίσης τονίζεται ότι οι “καλοί Άραβες” όπως ο Αλαντίν διαθέτουν αμερικάνική προφορά, ενώ οι “κακοί άραβες” έχουν υπερβολικά γελοίες αραβικές προφορές.
Προσθέτω εδώ, για να φαίνονται, τις πληροφορίες που παραθέτει σε σχόλιό του ο συμπλογκερίτης Salah ad-Din:
Τά στερεότυπα του Χόλιγουντ για τους Άραβες χαρακτηρίζονται εύστοχα από τον Mazin B. Qumsiyeh ως το "three B syndrom". Οι άραβες παρουσιάζονται ως bombers, belly dancers ή billionaires. Φυσικά την τελευταία πενταετία οι ταινίες τους παρουσιάζουν ως τρομοκράτες αποκλειστικά. Όμως και πριν την 11η Σεπτ. πολλές ταινίες παρουσίαζαν τους Άραβες ως κακούς αντιαμερικάνους, αιμοσταγείς και απολίτιστους. Χαρακτηριστική ταινία το Rules of Engagement (2000, την έχω δει 3 φορές από τις αγαπημένες μου μαζί με το Armageddon και κάποιες ακόμα), βασισμένη μάλιστα σε πραγματικό γεγονός αλλά από την οπτική του στέιτ ντιπάρτμεντ. Την πρωτοκαθεδρία βέβαια έχει ο Τσακ Νόρις ο οποίος σε 5 τουλάχιστον ταινίες του (χρηματοδοτούμενες από ισραηλινούς παραγωγούς, τους Menachem Golan και Yoram Globus) παρουσιάζει "κακούς άραβες".
Invasion USA” (1985), “Firewalker” (1986), “Delta Force” (1986), “Delta Force 2" (1990), και “The Hitman” (1991) είναι μερικές από αυτές τις καταπληκτικές ταινίες. Για όσους έχουν όρεξη ας δουν και τα Black Sunday” (1977), “Invasion USA” (1985), “To Live and Die in LA” (1986), “Wanted: Dead or Alive” (1986), “Terror in Beverly Hills” (1986), “Terror Squad” (1987), “True Lies” (1994), “Executive Decision” (1996), “Path to Paradise” (1997) και “The Siege” (1998), όλες πολύ πριν την 9/11.
http://www.imdb.com/title/tt0090927/

Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας για μια βαρετή περιαυτολόγηση

Δεν τα πάω καλά με τα παιχνιδάκια σε στιλ λευκώματος, αλλά έχε χάρη που εκτιμώ τον indictos που με έδωσε τη σκυτάλη:

1) Δεν με αρέσει να περιαυτολογώ, γιατί δεν με αρέσει να λέω πολλά και ανούσια, και όταν μιλώ για μένα κάνω αυτό ακριβώς (δηλαδή λέω πολλά και ανούσια).
2) Πίνω πολύ καφέ. Όταν ήμουν μικρός ήμουν μικροκαμωμένος. Τώρα που μεγάλωσα, το ακριβώς αντίθετο. Εργάζομαι όσο χρειάζεται, ενίοτε λιγότερο. Εχω μπλογκ ως πάρεργο (λούφα) εν ώρα εργασίας.
3) Ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία, βλέπω ταινίες. Τις υπόλοιπες τέχνες δυστυχώς δεν τις κατανοώ. Εφημερίδες και περιοδικά διαβάζω από την τελευταία σελίδα προς την πρώτη.
4) Γενικά είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος, που έλεγε και το παλιό τραγούδι. Συνήθως χαζεύω. Πίνω σκέτη βότκα, με παρέα, χωρίς πολλά λόγια, εκτός και αν προκύψει ενδιαφέρουσα λεκτική διαμάχη, στην οποία πολύ άνετα παίρνω την αντίθετη θέση από του συνομιλητή μου, μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση του πράγματος.
5) Σιχαίνομαι το καλοκαίρι και τις παραλίες. Λατρεύω τις μεγαλουπόλεις. Με αρέσουν τα ψίχουλα της ιστορίας και τα μικρά νέα που περνούν στα ψιλά των εφημερίδων.

Όσοι αντέξανε να διαβάσουν αυτό που προσωπικά θεωρώ πρώτο -και ελπίζω τελευταίο- βαρετό κείμενο σε τούτο το ιστολόγιο είναι ήρωες. Γενικά τα μπλογκ πάσχουν από αυτοαναφορικότητα και όχι από έλλειψη προσωπικού στίγματος. Μα ποιος είχε αυτή την ιδέα in the first place;

Τελος πάντων, μόνο και μόνο για να μην πέσει η κατάρα των κθούλου απάνω μου, θα δώσω σε τρία άτομα τη σκυτάλη, τα οποία γνωρίζω αρκετά καλά, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούσα να βρώ άλλους, άσε που έχουν παίξει σχεδόν όλοι: Παράλληλε, Π.Βλάχο και nahamesnakanamoko μια περιαυτολογική πεντάδα παρακαλώ! Γνωρίζω ότι είστε όλοι πολυάσχολοι και με πολλά τρεχάματα, οπότε...

16 Φεβ 2007

Μπόρατ - Αλογοσκούφης σημειώσατε άσο

H Wall Street Journal και το Heritage έχουν την κακή συνήθεια κάθε χρονιά να δημοσιεύουν τους “δείκτες οικονομικής ελευθερίας” κάθε χώρας διαμορφώνοντας και τις σχετικές λίστες. Στη φωτό βλέπουμε ένα κομμάτι της κατάταξης.
Μια χώρα που η Ελλάς δεν (ανα)γνωρίζει, η… Μακεδονία, μας ρίχνει καμια δεκαριά θέσεις, όπως και άλλες χώρες της Ε.Ε., σαν… την Γκάνα, το Καζακστάν και τη Ζάμπια.



Αλίμονο, καμία σκορδογκαΐλα δεν με έχει πιάσει για την κατάντια του ελληνικού καπιταλισμού, ο οποίος άλλωστε ουδέποτε λειτουργησε σωστά. Απλά αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να διδαχθεί ο νεοφιλελεύθερος κ. Αλογοσκούφης (ώρες είναι τώρα να τον δούμε και αυτόν να κυκλοφορεί με κίτρινο φωσφοριζέ σπασουάρ) από τον Μποράτ, που ωσάν νικητής της Γιουροβίζιον πανηγυρίζει με τα σημαιάκια της χώρας του.
Δειτε: Η λίστα

14 Φεβ 2007

Το Κάνσας Σίτι καλωσορίζει τον Δαρβίνο


Το τοπικό συμβούλιο εκπαίδευσης του Κανσας στις ΗΠΑ ψήφισε την ματαξανα-επαναφορά της δαρβινικής θεωρίας στο σχολικό πρόγραμμα διδασκαλίας. Μάλιστα, εν Χριστώ αδερφοί, τόσο καιρό το Κάνσας θεωρούσε αντιεπιστημονική και αντιχριστιανική αυτή τη θεωρία (για την ακρίβεια δεν τη θεωρούσε καν θεωρία αλλά υπόθεση!).

Άλλωστε οι χριστιανοδεξιοί είχαν να αντιτείνουν την πολύ πιο πιστευτή θεωρία του “ευφυούς σχεδιασμού”, δηλαδή: Η ζωή, ο κόσμος, η φύση, όλα περίπλοκα και μεγαλειώδη, είναι αδύνατον να δημιουργηθήκανε από μόνα τους, ωσάν ανεμογκάστρι. Χρειάζεται μια ευφυής δύναμη για να δημιουργηθούν όλα αυτά, guess ποια; Μην το ψάχνετε, η γάτα που κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια είναι ο Θεός αυτοπροσώπως! Άλλωστε, η πολιτισμική (μη) εξέλιξη του Κάνσας από μόνη της διαψεύδει τις δαρβινικές παπαριές περί εξέλιξης του ανθρώπινου είδους… Κάποιοι, δισεκατομμύρια χρόνια μετά, παραμένουν πιθήκια (Ρατσιστικό; Ζητώ συγγνώμη από τα πιθήκια).
Πηγή Reuters και για την ακρίβεια εδώ

Διάσημοι Βαρθολομαίοι ανήμερα του Αγ. Βαλεντίνου


O αγ. Βαρθολομαίος, σε πίνακα του
Μιχαήλ Αγγέλου, κρατά το γδαρμένο
του δέρμα, το οποίο παραδόξως έχει
πάρει τη μορφή του ζωγράφου.






Βαρθολομαίος, ένας από τους δώδεκα αποστόλους, aka Ναθαναήλ (σύμφωνα με μια παράδοση της Συρίας αρχικά είχε ονομαστεί Ιησούς). Στα αραμαϊκά, ο γιος των αυλακιών. Κολλητός του άλλου του απόστολου, του Φίλιππου. Αντιμετώπισε αρχικά τον Ιησού με σκεπτικισμό, ωστόσο τον ακολούθησε κατόπιν παροτρύνσεως του Φιλίππου. Σύμφωνα με τις Γραφές, ο Ιησούς τον θεωρούσε «τυπικό Ισραηλίτη, χωρίς κανέναν δόλο μέσα του». Ήταν ένας από αυτούς στους οποίους εμφανίσθηκε ο Ιησούς μετά τη φημολογούμενη Ανάστασή του, στην Τιβεριάδα. Αργότερα κήρυξε το χριστιανισμό στην Ινδία και στην Αρμενία. Συνέχισε τα ταξίδια ανά τον κόσμο και... μετά θάνατον: το σκήνωμά του ταξίδεψε στη Σικελία και στη Ρώμη, μέρος του κρανίου του(!) πετάχτηκε μέχρι τη Φρανκφούρτη, ένα από τα χέρια του αράζει μέχρι και σήμερα στον καθεδρικό ναό του Καντερμπέρι.



Βαρθολομαίος, οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης.



Βαρθολομαίος Ρόμπερτς, πειρατής του 18ου αιώνα.



Βαρθολομαίος Τζ. Σίμπσον, aka Μπαρτ Σίμσον, βασικός χαρακτήρας της σειράς κινουμένων σχεδίων The Simpsons.





Ιωάννης Βαρθολομαίος, κομματικό στέλεχος της ΝΔ, διοικητής του ΙΚΑ, μαρτύρησε στο όνομα του Αγίου Βαλεντίνου.






Ο Βαρθολομαίος Σίμπσον, για τους φίλους Μπαρτ,
τείνει χείραν προς τον ουρανόν.


Πηγή: Wikipedia

ΜΑΤΕΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ

Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι πολιτική. Ξαφνικά θ' αρχίσουμε να εισβάλλουμε με κρυφές κάμερες στις κρεβατοκάμαρες των δημοσίων προσώπων και θα χρηματοδοτούμε εκπομπές που θα βγάζουν τ΄άπλυτα των υπουργών φόρα παρτίδα. Η χριστιανική ηθική θ' αναχθεί σε υπέρτατο μέτρο για τη διελεύκανση των κοινωνιολογικών και πολιτικών ροζ κηλίδων στα σεντόνια του νεοελληνικού, ερωτικού άχθους. Η επανάσταση θα γίνει εκ των έσω, η κυβέρνηση θα καταρρρεύσει ωσάν χάρτινος πυργίσκος απ' τις ερωτικές ατασθαλείες των υπουργών της, ενώ ένα νέο, προσοδοφόρο επάγγελμα, αυτό της φαινομενικά καβλωμένης νοικοκυράς-κατασκόπου- ερωμένης-viagrορμούμενης 50άρας, θα διδάσκεται στις σχολές των μυστικών υπηρεσιών. Εκεί που ο Χάρης Ρώμας θα είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση του "ροζ ολοταχώς" και θα πίνει καφέ με τον Τριανταφυλλόπουλο εξαργυρώνοντας το αντίτιμο με αποθέματα χρυσού. Είμαστε όλοι τα πουτανάκια σας. Είστε όλοι σας οι ανίκανοι άρχοντες.
Κι αυτό ονομάζεται πολιτικός πολιτισμός...

13 Φεβ 2007

Ούζο (χρησιμοποιώ την clean εκδοχή του στίχου) όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς... πρωθυπουργός



Θόδωρε, δεν μπορείς να μου δημιουργείς πρόβλημα, την ώρα που πηγαίνω να κερδίσω τις εκλογές. Την επόμενη φορά δεν θα ανεχτώ άλλη διαφοροποίησή σου.






12 Φεβ 2007

Η τέχνη του ταξιδιού, η τέχνη της γραφής, της αντιγραφής και του σκαναρίσματος


Από το βιβλίο* του Αλαίν ντε Μποττόν "Η τέχνη του ταξιδιού":



Ο Μποντλαίρ θεωρούσε σπουδαίο σημάδι το να ονειρεύεσαι ταξίδια, το έβλεπε ως ένδειξη μιας ψυχής στραμμένης σε ευγενείς αναζητήσεις. Την αποκαλούσε “ποιητική” κι έλεγε πως οι ποιητές δεν ικανοποιούνταν με το γνώριμό τους ορίζοντα, ακόμη και αν τύχαινε να βρίσκονται στα πέρατα της Γης ήταν στη φύση τους να αμφιταλαντεύονται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, να παλινδρομούν από τον παιδιάστικο ιδεαλισμό στον κυνισμό. Η μοίρα του ποιητή, όπως και των χριστιανών προσκυνητών, ήταν να ζει σ' έναν κόσμο αμαρτωλό, ενώ αρνούνταν να παραιτηθεί από το όραμά του ενός αλλιώτικου βασιλείου, λιγότερο ενδοτικού.
Στο ευρύτερο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ιδέες αυτές, υπάρχει μια λεπτομέρεια ξεχωριστή στη βιογραφία του Μποντλαίρ: σε ολόκληρη τη ζωή του ένιωθε βαθύτατη έλξη προς τα λιμάνια, τις προβλήτες, τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τα τρένα, τα καράβια και τα δωμάτια ξενοδοχείων. ένιωθε περισσότερο “σαν στο σπίτι του” στα κομβικά σημεία του ταξιδιού παρά στην οικία του. Όταν τον κούραζε η ατμόσφαιρα του Παρισιού, τις ώρες που ο κόσμος όλος του φαινόταν “μονότονος κι ασήμαντος”, έφευγε “μόνο για να φύγει”, και πήγαινε ως ένα λιμάνι ή σιδηροδρομικό σταθμό, όπου αναφωνούσε μέσα του:

"Πάρε με, τρένο! Πάρε με, φρεγάτα, στα πανιά σου! Μακριά! Μακριά! Η λάσπη εδώ με δάκρυ έχει γενεί!"

Μνημονεύοντας τον Μποντλαίρ σε ένα δοκίμιο, ο Τ.Σ. Έλιοτ εισηγήθηκε την άποψη ότι επρόκειτο για τον πρώτο καλλιτέχνη του 19ου αιώνα που μίλησε για την ομορφιά των σύγχρονων χώρων και μηχανών του ταξιδιού: “ο Μποντλαίρ... επινόησε μια νέα μορφή ρομαντικής νοσταλγίας”, έγραφε “την ποίηση των αναχωρήσεων, την ποίηση των αιθουσών αναμονής”. Και την ποίηση, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, των καφεστιατορίων δίπλα στην εθνική οδό, όπως και την ποίηση των αεροδρομίων.


* Ενδεχομένως να ήταν περισσότερο ιστολογικά σωστό να μη δημοσιεύω τόσα πράγματα που έχουν γράψει άλλοι. Ενδεχομένως κάποιος να σκέφτεται "καλά όλα αυτά ρε συ φίλος, αλλά τίποτε δικό σου δεν έχεις να μας πεις;".Η απάντηση είναι απλή: Όχι. Την καλή γραφή άλλωστε την αφήνω σε αυτούς που την έχουνε. Οι κατέχοντες την καλήν γραφήν γράφουνε, οι κακογράφοι αντιγράφουνε.Οφείλω να πω όμως ότι στο σκανάρισμα είμαι φοβερός!

Από το τηλέφωνο

Με πήρανε τηλέφωνο από Κρήτη, για να μου πουν την εξής μαντινάδα:

Του ΙΚΑ ο διοικητής έπεσε στο καθήκον
Γιατί κολλούσε ένσημα στην γκόμενα κατ’ οίκον

11 Φεβ 2007

Κατ' οίκον εκσυγχρονισμός

To διαβάσαμε και αυτό! Κάποιοι καθηγητές του ΑΠΘ, προφανώς απεγνωσμένοι από την παρακώλυση του ακαδημαϊκού τους έργου, λόγω των φοιτητικών καταλήψεων, αναγκάστηκαν να εγκαταστήσουν συνδέσεις γρήγορου ίντερνετ στο σπίτι τους, για να συνεχίσουν τις έρευνές τους.
Δηλαδή τόσο καιρό είχαν dial up;

(Περισσότερα στη Μακεδονία της Κυριακής. Για να είμαι δίκαιος, παρουσιάζονται αρκετά αξιοπρεπείς στις δηλώσεις τους οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί).

10 Φεβ 2007

The devil may care

Προσωπικό μήνυμα προς nikolakisdiaselos και τυχόν λοιπούς ενδιαφερομένους: They are back.
Πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι βρέθηκα εδώ http://www.myspace.com/theofficiallastdrive, άκουσα Killhead Therapy και περιμένω να ξανάβρω κάπου τους Last Drive για μία (δύο, τρεις) γύρα ακόμη.

9 Φεβ 2007

ΠΟΛΥ ΤΟ ΧΑΡΗΚΑ




Πολύ το χάρηκα σύντροφοι και συντρόφισσες το παλικάρι των Ε.Α.Α.Κ που βγήκε σήμερα σε τηλεοπτικό κανάλι και τους τα είπε μια χαρά. Βούλωσε τον Τραγκούλη και τον έκανε να λάμνει ωσάν πασχαλίτσα στο έαρ της δεξιάς. Βούλωσε τον Κακαουνάκη, διότι μίλησε πιο γρήγορα και πιο πολύ απ' αυτόν. Βούλωσε το μπατσόσκυλο της Μποταφούγκο θυμίζοντάς του τα χουντικά πισωγλέντια. Τους βούλωσε όλους προβοκάροντας μια καταρχήν στημένη συζήτηση, στέλνοντας με τόλμη και θράσος το δικό του μήνυμα. Είδε κι αποείδε η ΝΔ με αυτούς τους άθλιους αριστεριστές, είπε λοιπόν να τους μετατρέψει εν μια νυκτί σε μιάσματα, τοποθετώντάς τους δίπλα στους κουκουλοφόρους στο βιτρό της φρίκης και της τρομοκρατίας.


Ανθίζουν οι Γκεμπελίσκοι. Μόνο που ο κόσμος δεν έχει πάρει ακόμα μια εξήγηση για το άρωμα τους (συγνώμη σύντροφε Καρούζο για την παράφραση).

8 Φεβ 2007

Ωδή στις τελευταίες μέρες

Κύριοι, γιατί σε εσάς απευθύνομαι. ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ. ΑΠΟΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΕΛΕΛΕ. Απολύεται ο παλιός χέζει τώρα καθιστός-κάνει τη ζωή αλλιώς-δε μπορεί να κάνει αλλιώς, απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες, περπατώ στο δάσος ακούω χιπ χοπ απολύομαι δεν είμαι ΕΠΟΠ, ΠΕΡΝΑΩ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΚΑΙ ΠΙΝΩ ΜΠΛΕ ΦΑΝΤΑ (μεταξύ μας πολύ μαστ ηδύποτο στην Αυλώνα αυτό) ΠΟΥΤΑΝΑ ΓΚΑΤΖΟΛΙΑ ΣΕ ΑΦΗΝΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ και τα υπόλοιπα τινά. Φαίνεται απίστευτο μα είναι αληθινό κτλ κτλ. Και είμαι χαρούμενος. Γιατί εκτός από το γεγονός του ότι πλέον μπορώ να ΦΥΓΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΕΔΩ αλλά και να το παίξω φάντασμα. Τί εστί αυτό; Να σου λένε έλα να πας εκεί και να τους λες πολύ απλά: ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ΔΕΝ ΕΡΧΟΜΑΙ. Και να μην μπορούν να σου πουν τίποτις. Και να σε βγάζουν και εξοδούχο. Γαμώ;;Χε χε...χο χο χο...

Μόνο όσοι έχουν πάει στρατό έχουν φτάσει στις τελευταίες ημέρες της θητείας τους (η φράση αυτή θα κρατηθεί για πάντα χαραγμένη στις μνήμες σας. Το συμπέρασμα που διατυπώνεται είναι απίστευτο. Δεν το είχατε σκεφτεί έτσι;;τελευταίες μέρες-φαντάρος-θητεία). Αυτές δηλαδή που σου επιτρέπουν να μιλάς στην στολή εξόδου, και να της λές με απόλυτη σοβραότητα: "Δε προλαβαίνω να σε ξαναβάλω". Και αυτή να σε ακούει. Να σε ακούν και οι υπόλοιποι μέσα στο θάλαμο και αντί να λένε πάει παλάβωσε τούτος τι έγινε ο πλανήτης πάει κατα διαόλου και άλλα συναφή, να σε κοιτούν με μεγάλη ζηλοφθονία και να σου γελούν. Γιατί κατά βάθος θέλουν και αυτοί να περάσει ο καιρός και να μπορέσουν και αυτοί να το κάνουν. ΑΠΟΛΥΟΜΕΝΕ ΦΑΝΤΑΡΕ. ΜΙΛΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΣΤΗ ΣΤΟΛΗ ΕΞΟΔΟΥ. ΜΠΟΡΕΙΣ. Παιδιά είναι ωραία φάση να μη σε πιάνει τίποτα. Ακόμη και ο ύπνος δε σε πιάνει στην ιδέα ότι θα πάρεις το χαρτί στο χέρι σου από τον καταϊδρωμένο και κατακαημένο καραβανά και στο αμέσως επόμενο δεπτερόλεπτο να βάζεις τη γλώσσα σου σφιχτά ανάμεσα στα χείλη σου και να του κάνεις "ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!! ΑΣΤΕΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΓΕΛΟΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ" που λέει και ένας μάρτυρας στο δικαστήριο.

Ο υπογράφων με αυτό το-πλούσιο σε σωματικά προσόντα και συνδιασμένο με απίστευτα καλή για την καρδιά μυρωδιά-όνομα είχε και άλλη τύχη. Να λείπει έξι ακριβώς μήνες από την ΜΑΥΡΗ μονάδα που ο τρομερός ΕΣ (που κάνει τον δημοσιογράφο οδηγό τον μάγειρα οπλουργό και τον μηχανικό αυτοκινήτων μάγειρα αλλά και άτομα που δεν ξέρουν να γράφουν ελληνικά-ναι! σωστά μαντέψατε!-γραφείς) καθότι αποσπασμένος (για καλή του τύχη, δεν αντιλέγει) σε άλλό μέρος. Και να γυρίζει σήμερα ως άλλος Ρόμπεν στο Λόξλι. Και (χι χι) να μην τον θυμούνται και να νομίζουν ότι είσαι νέοπαρντ. Σε βλέπει ο Μεσιέ Καραμπάν και σου λέει με το ύφος του μπάτσου (που στις πορείες σου ρίχνουν δακρυγόνα και μετά σου λένε τι έγινε κλαίμε κλαίμε;;) "Σειρά τι έγινε χε χε καινούργιος καινούγιος χε χε έλα να κουβαλήσεις αυτές τις καρέκλες". Απαντάς με όλη την απάθεια που σε διακρίνει: "ΟΧΙ ΡΕ. ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΛΥΟΜΑΙ. ΦΕΥΓΩ. ΛΕ ΛΕ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;".

Έψαχναν επίσης άτομα να πάνε σε ένα μνημόσυνο με στολή εξόδου. Και ο υπίλαρχος έκανε το λάθος να απευθυνθεί στον υπογράφοντα με το ειρωνικό ύφος που μόνο οι ψαράδες υπίλαρχοι έχουν και αυτοί που έχουν κάνει στρατό και δη στα τεθωρακισμένα γνωρίζουν: "Τιιι κάνεις το Σάββατο εσύύύύύ". Και του απαντάς με μια έκφραση που φανερώνει αυτό που στο άρλεκιν ονομάζεται "Η μικρή Μάριον ένιωσε την υπερμεγέθη φύση του κηπουρού να μεγαλώνει και να πιέζει το αριστερό της μπούτι καθώς σκυμμένος και ακουμπισμένος από πίσω της πάνω στο κορμί της, της μαθαίνει πως να κουνάει τη ρακέτα του τένις για να κάνει καλό σερβίς" ότι "Για να δούμε...θα ξυπνήσω το πρωί θα βάλω τα πολιτικά μου, θα πάρω το χαρτί και θα φύγω...απολύομαι". Αμέσως μετά λαμβάνεις την εξής έκφραση στο πρόσωπο σου: "ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΨΑΡΑ;;Από το πρωί του Σαββάτου τα γαλόνια που με ύφος 1526,78 καρδιναλίων δείχνεις εμένα δε θα μου λένε απολύτως τίποτα". Όχι τίποτα άλλο αλλά άλλοι (άλλο αλλά άλλοι;;;καλά τι γράφω ρε; φοβερός δεν είμαι;) που είχαν και πολλά περισσότερο γαλόνια από εσένα ήταν πολύ περισσότερο ταπεινοί. Τουλάχιστο κάποιοι που ξέρει ο μοναδικός, θεϊκός και πάνω από όλα ΠΟΛΙΤΗΣ πλέον Ιωάννης.


Ναι!!!Και ο Κέιν κύριοι φαντάρος ήταν. Και μόλις απολύθηκε έκανε το "Πολίτης Κέιν".
Έτσι για να μαθαίνετε.

Αν σας άρεσε η στάση του Ιωάννη απέναντι σε όλα αυτά να σας γράψω και ότι θα γίνει αύριο στην-όπως θα έχετε καταλάβει-ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ, μία και καμία-μέρα της απίστευτα μάχιμης θητείας του.

Άσχετο παντελώς ΥΓ: Συνελήφθη ο μουντιαλικός Πία (αυτός ντε με τη μάσκα γορίλα σε κάθε γκολ και τις κατηγορίες για δολοφονία;Ναι αυτός...) του ΠΑΟΚ που τόσα έχει προσφέρει στην ομάδα να οδηγεί χεσμεντέν. Αγνόησε, λέει, και τρία φανάρια. Καλά μωρέ ο λακαμάς γιατί δε ρωτάει τους υπόλοιπους παίκτες πως σκαπουλέρνουν στην Ελλάδα το να γίνεσαι κομοδίνο από το πιώμα να παραβιάζεις επίσης όλους τους φωτεινούς συματοδότες και να μην σε πιάνει (να μη σε πιάνει...συγκινούμαι με αυτήν την έκφραση πλέον κατανοητό ε;) κανείς;;

I had a dream

Είδα στον ύπνο μου πως ο Μπεν Κίνγκσλεϊ ήταν ένας βίαιος ινδουιστής ραβίνος, αντικαταστάτης του Νόελ Γκάλαχερ στους Oasis, ο οποίος τους παρέσυρε σε ένα μεγάλο μυστικιστικό ταξίδι στην έρημο της Αριζόνας, στο μοναστήρι μιας παράξενης αδερφότητας, όπου -σύμφωνα με τη Βίβλο των Κρανίων- μπορούσες να διεκδικήσεις την αθανασία.

Πώς συνδέονται όλα αυτά;

Να το εξηγήσω δεν μπορώ. Απλώς συνέβη να ακούσω μετά από πολύ καιρό το Masterplan των Oasis και αντιλήφθηκα ότι αυτά τα παλικάρια, προτού πάρουν την κάτω βόλτα (που τελειωμο δεν φαίνεται να έχει) ήταν ικανοί να ηχογραφούν ως b-side τραγούδια που οι λογής λογής Keane, Coldplay, Travis και Σια τα ακούνε και βγάζουν εφηβικά μπιμπίκια από τη ζήλια τους! Και άσε όλους τους σοβαρούς μουσικοκριτικούς, που ορθώς αναφέρουν μπιτιλικές κλεψιές, hype, marketing, να ψάχνουν να βρουν κάποιο χαμένο διαμαντάκι κάποιου ντροπαλού "αντιστάρ" τυπά που γρατζουνάει μια ακούρδιστη ακουστική κιθάρα και το παίζει lofi κατάθλιψη (και να μη μιλήσω τώρα για τα ηλεκτρονικά free form μπιμπλικια).


Χτες βράδυ είδα το "Lucky Number Slevin", και αφέθηκα να χαζεύω τις βίαιες γκριμάτσες και τον τρόπο με τον οποίο φούσκωνε η φλέβα στο πλάι του γυμνού κρανίου του Μπεν Κίνγκσλεϊ, έτσι όπως τον χάζευα και όταν είχα δει το Sexy Beast... Μιλάμε για τον τύπο που σε μια φάση της ζωής μου πίστευα πως ήταν ο Γκάντι...








Ίσως να φταίει και το ανάγνωσμά μου πριν τον βραδινό ύπνο: "Η βίβλος των κρανίων" του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ (υποτίθεται Επιστημονικής Φαντασίας). Τέσσερις συμφοιτητές, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, κυνηγούν την αθανασία, στην έρημο της Αριζόνας. Μόνο δύο μπορούν να την κερδίσουν και οι κανόνες είναι απλοί: Ενας (αδιάφορο ποιος) πρέπει να αυτοκτονήσει για χάρη των υπολοιπων. Οι δύο από τους εναπομείναντες πρέπει να δολοφονήσουν τον τρίτο.


Κι ετσι μπλεχτήκαν όλα: Η φλέβα στο κρανίο του Κίνγκσλεϊ, η ποπ αθανασία των Oasis, εβραίοι, Αμερική, όπλα, γκάγκστερς, το Τζόσουα Τρι, ο Γκάντι με τη μορφή του Νόελ Γκάλαχερ, ο Γκάλαχερ ραβίνος, ο Κίνγκσλεϊ να υποκαθιστά τον εργοδότη μου...

Ξύπνησα ιδρωμένος και αργοπορημένος για τη δουλειά.


6 Φεβ 2007

Πολιτισμός και διαλυτικά

Εάν είσαι συντάκτης πολιτιστικού ρεπορτάζ, οφείλεις να γράφεις το έργο του Βέρντι σωστά, ακόμη και αν δεν ξέρεις πώς μπαίνουν τα κωλοδιαλυτικά. Τουτέστιν Αΐντα και ουχί Αίντα. Διότι, εφόσον γράφεις Αίντα, ουδεμία σχέση έχεις με τον πολιτισμό. Αντιθέτως έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με τη βαρβαρότητα (και επιπλέον με εκνευρίζεις τόσο πολύ που έχω χρησιμοποιήσει ακατανόμαστες εκφράσεις εναντίον σου, όπως "τον παίρνεις από τα ρουθούνια" και "μη σώσεις και το φχαριστηθείς ποτέ").


Ασε που αν το έργο λεγόταν Αίντα, τότε θα έπρεπε να γράφεται Εντα(μ).

ΥΓ. Δυστυχώς το πρόσωπο στο οποίο απευθύνομαι, πρόσωπο απολύτως υπαρκτό, δεν πρόκειται να διαβάσει ποτέ τα παραπάνω. Ωστόσο εγώ τον πόνο μου τον είπα...

Τι είναι αυτά που λες ρε;

Δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Θοδωρής Ρουσόπουλος: "Ουδέποτε εδέχθη διαδηλωτής απρόκλητη επίθεση ή γενικότερα επίθεση από την αστυνομία".



Και προτού βιαστείτε να ανακράξετε ομοίως με τον τίτλο του ποστ, να σας πω ότι έχει δίκιο. Ο κύπριος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη άλλωστε δεν ήταν διαδηλωτής -απλώς έτυχε να βρίσκεται εκεί. Οι κουκουλοφόροι είναι άθλιοι κουκουλοφόροι, πρεζάκια, επίδοξοι ληστές τραπεζών και τρομοκράτες, Κουφοντίνες κτλ., οι συνταξιούχοι -χώρια που φάγανε ξύλο από τους μπάτσους του ΠΑΣΟΚ και ουχί της ΝΔ- απομυζούν τον εθνικό πλούτο με τις συντάξεις που παίρνουνε, αρα ας φάνε κανα-δυο ψιλές μπας και μείνει κανείς στον τόπο (αυτό είναι που λέμε τόπο στα νιάτα), οι φοιτητές δεν είναι πραγματικοί φοιτητές αλλά αναρχικοί (ή συνταξιούχοι ή Κύπριοι) μεταμφιεσμένοι σε φοιτητές (διοτι οι πραγματικοί φοιτητές οφείλουν να ενδιαφέρονται μόνο για τα μαθήματά τους), κατά συνέπεια ο κ. Ρουσόπουλος έχει δίκιο: Ουδέποτε πραγματικός διαδηλωτής έφαγε απρόκλητα ξύλο από τους μπάτσους.
Καλή ανάρρωση να έχουν τα παλικάρια και ας ελπίσουμε σε μια δίκαιη δίκη.

Περισσότερα: εδώ κι εδώ

5 Φεβ 2007

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=649692

Απεργία Πείνας σαν ένδειξη αλληλεγγύης στους 2 Απεργούς Πείνας ξεκίνησαν σήμερα, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, η μητέρα του Γεράσιμου Κυριακόπουλου, και άλλοι 7 συνδικαλιστές και άτομα:

Γρηγόρης Καλομοίρης (γραμματέας ΟΛΜΕ)
Αλέκος Βερναδάκης
Χρήστος Μπίστης
Γιώργος Αλεξάτος
Στέργιος Κατσαρός
Γιάννης Φελέκης
Ευγενία Κυριακοπούλου
Πέτρος Κωνσταντίνου

2 Φεβ 2007

Σεξ, βωβός κινηματογράφος και ο Σάββας Κούρος



Αποσπάσματα από κείμενο του Μπάμπη Ακτσόγλου, που «έφυγε» πρόσφατα, για το σεξ στην εποχή του βωβού κινηματογράφου. Περιοδικό Σινεμά (τεύχος 6, Απρίλιος 1990).








Ξεγυμνώστε τους... αστούς
Το σωτήριο έτος 1895 οι αδελφοί Λυμιέρ εφευρίσκουν και τυπικά το σινεμά. Οι ίδιοι θεωρούν ότι n εφεύρεσή τους έχει μόνο επιστημονική αξία, σαν ένα μηχάνημα καταγραφής της πραγματικότητας που ενδεχομένως θα περάσει σύντομα στη λήθη, όπως πολλά άλλα «αξιοθέατα» της εποχής. [...] Η πορεία του σινεμά προς τη γλώσσα είναι παράλληλα και μια πορεία προς το σεξ! Όσο το σινεμά τελειοποιείται σαν εκφραστικό μέσο. τόσο περισσότερο συνειδητοποιεί ότι n πραγματική του κλίση δεν είναι να δείχνει μόνο το οφθαλμοφανές αλλά και το πέραν του ματιού, το κρυμμένο, το απαγορευμένο. Όπως παρατηρεί ο Ντομινίκ Νογκέζ, «το σινεμά, τέχνη φαινομενικά του ορατού, δε θα ικανοποιείται για πολύ δείχνοντας τους ντυμένους αστούς των αδελφών Λυμιέρ, το γυμνό αποτελεί μια κρυφή και θεμελιακή βλέψη της κάμερας».


Προτού όμως n Ανέτ Κέλλερμαν εμφανιστεί να κολυμπά γυμνή στα γάργαρα νερά (The Daughter οf the Gods, 1916), οι «αστοί» του Λυμιέρ θα είναι για την ώρα ντυμένοι, αλλά να που το 1896 κάνουν το «ολίσθημα» να φιληθούν στην οθόνη. Πρόκειται για το περιβόπτο The Μ. Erwin - John C. Rice Κιss, γνωστό επίσης και πιο απλά ως The Kiss (Το Φιλί). [...] Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει για παράδειγμα ένας κριτικός στο περιοδικό του Σικάγου The Chap Book στις 15 lουνίου 1896: «Σε μια πρόσφατη θεατρική παράσταση θα θυμόσαστε τα φιλιά που αvταλλάσσoυν n δεσποινίς Μαίη Ίρβιν και κάποιος Τζων Ράις. Κανείς από τους δυο παρτενέρ δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστικός και το θέαμα των αμοιβαίων φιλιών μόλις και μετά βίας υποφερόταν, Ήταν κάτι το ζωώδες, Τίποτα όμως μπροστά στην εντύπωση που μας έδωσε αυτή η ίδια πράξη μεγεθυμένη σε γιγάντιες διαστάσεις κι επαναλαμβανόμενη τρεις φορές στην οθόνη. Ήταν μια σκηνή τελείως αηδιαστική, Τέτοια γεγονότα επιβάλλουν την επέμβαση της λογοκρισίας».



Θέντα Μπάρα, η βαμπ
Η πρώτη Αμερικανίδα σταρ που «κατασκευάστηκε» από το μυαλό ενός παραγωγού για καθαρά ερωτική χρήση (και μάλιστα με μια τελείως αρρωστημένη και νεκροφιλική αντίληψη περί ερωτισμού), ήταν n Θέντα Μπάρα με τnv οποία ξεκινά το φαινόμενο της βαμπ, δηλαδή της γυναίκας βαμπίρ που μπορεί να μην πίνει το αίμα των εραστών της, αλλά το φιλί της και γενικά ο μoιραίoς και διαβολικός χαρακτήρας της επιφέρουν τα ίδια αποτελέσματα. […]


Η εξέλιξη του κινηματογράφου, τόσο σε μυθοπλαστικό όσο και σε δραματουργικό επίπεδο, έκανε αναχρονιστική τη μορφή της βαμπ, όπως την επέβαλε η Θέντα Μπόρα με το ανέκφραστο, απαράλλαχτο και γελοίο με τα σημερινά κριτήρια παίξιμό της. Τη θέση της πήραν άλλες σταρ που είχαν και κόποιο ταλέντο υποκριτικής και, με την πάροδο των χρόνων, n Θέντα Μπόρα έγινε μια μυθική αναφορά, που διασώθηκε όχι χάρη στις ταινίες της (οι περισσότερες έχουν χαθεί) αλλά χάρη στις διάσημες αφίσες της, όπου ποζάρει σαν γυναίκα βαμπίρ πάνω από τα σκελετωμένα πτώματα των εραστών της. Η σύζευξn του Έρωτα και του Θανάτου σε όλο το κιτς μεγαλείο του!



Ο κώδικας Χαίηζ
Ο Κένεθ Έιντζερ στο θαυμάσιο βιβλίο του η «Βαβυλώνα του Χόλλυγουντ» περιγράφει πώς n άνοδος και δόξα του χολλυγουντιανού σινεμά είναι συνυφασμένn με μια σειρά σκανδάλων, που ήταν φυσικό να προκαλέσουντnν avησυχία των συντnρnτικών παραγόντων του θεάματος. Τα πολλαπλό διαζύγια, η εξάπλωσn των ναρκωτικών, οι πρώτες αυτοκτονίες σταρ στnv ακμή τnς καριέρας τους, τα οργιαστικά πάρτι που δίνονταν στις πολυτελείς βίλες των διάσnμων nθοποιών, έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει. Το 1921, έκπλnκτn n κοινή γνώμn πλnροφορείται ότι ο Φάττυ Άρμπακλ κατηγορείται για το φόνο μιας στάρλετ, που επήλθε μετά τον υποτιθέμενο βιασμό τnς σ' ένα πάρτυ από τον διάσnμο κωμικό. Ύστερα από μια σειρά δίκες, ο Φάττυ (που οι ταινίες του διακρίνονται για το νοαnρό «παιδικό» ερωτισμό τους) αθωώνεται, αλλά το κοινό τον έχει πλέον αποκnρύξει.
Πανικόβλnτοι, οι παραγωγοί ψάχνουν να βρουν έναν «τσάρο» του θεάματος, που το nθικό ανάστnμά του θα έβαζε σε τάξn τα ήθη του κινnματογράφου και τελικά επιλέγουν τον Γουίλ Χαίnζ, μέλος τnς κυβέρνnσnς του Προέδρου Xάρντινγκ που ως διευθυντής των ταχυδρομείων είχε αντιταχθεί oτn διακίνπσn πορνογραφικού υλικού. Ο Χαίnζ συνέταξε έναν περιβόnτο κώδικα nθικής δεοντολογίας (τον κώδικα Χαίnζ), που οι παραγωγοί άρχισαν να εφαρμόζουν αδιαμαρτύρητα από το 1924 μέχρι τα τέλn του '50 περίπου, οπότε και αυτοκαταργήθηκε.
[…] Ο παραλογισμός αυτού του κώδικα έφτανε μέχρι του σnμείου να απαγορεύει να παρουσιάζονται τα γυναικεία εσώρουχα, οι ζαρτιέρες, οι γυμνές γάμπες πιο πάνω από το γόνατο, καθώς και ο γυναlκείος αφαλός(!), άγνωστο το γιατί.



Η Κλάρα Μπάου και το «Ιt».
Η ταινία «Ιt», που γύρισε ο Κλόρενς Μπότζερ το 1927, ανέβασε στα ύψη τη δημοτικότητα της κοκκινομάλλας και τσαχπινούλας Κλόρα Μπάου, που έγινε το σύμβολο της ελεύθερης, ανέμελης, χαρούμενης και φιλήδoνης κοπέλας της εποχής της τζαζ. Κατά τον Άδωνι Κύρου, η Κλάρα Μπάου δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφημ, αλλά ελκυστική σαν το διάβολο. […]
Στο «It» η Κλάρα Μπάου ενσάρκωνε μια πωλήτρια ενός μεγαλοκαταατnματος. που ύστερα από πολλές ευτράπελες περιπέτειες παvτρεύεται το αφεvτικό της. Οι περισσότεροι ρόλοι της Μπάου ήταν σε αυτό το πνεύμα: υπnρξε μανικιουρίστρια, σερβιτόρα, κολυμβnτρια. πωλήτρια τσιγάρων και γενικό έκανε oποιοδήποτε επάγγελμα που της επέτρεπε να έρχεται σε καθημερινn επαφn με άντρες και φυσικά να επωφελείται ανάλογα.
Η Κλάρα Μπάου έγινε το πρότυπο για δεκάδες άλλες σταρ. Το κασέ της έφτασε σε υπερβολικό μεγάλα ύψη για τα δεδομένα της εποχής. Κι όμως η καριέρα της τελείωσε ουσιαστικά το 1933, εξαιτίας των σκανδάλων που συνόδεψαν την προσωπική ζωn της. […] Η Κλάρα Μπάου γρήγoρα ξεχάστηκε, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν η Τζην Χάρλοου, η Μέριλυν Μονρόε και η Ώvτρεϋ Χέπμπορν θα γίνovταν αυτό που έγιναν, αν δεν υπήρχε πριν από αυτές η κοκκινομάλλα Μπάου με τις αφέλειες, που έφερε στο Xόλλυγoυvτ έναν αέρα ανέμελου, σχεδόν παιδιάστικου ερωτισμού, χωρίς κόμπλεξ.




ΥΓ από panokatos: Στον Salah ad-Din, που προσπαθούσε να μου εξηγήσει εμένα του αδαή και ξεροκέφαλου τη σημασία και την ευθύνη της σινεκριτικής φέρνοντάς μου ως παράδειγμα τον Ακτσόγλου. Και στον nikolakisdiaselos που κάποτε, διαφωνώντας περί τέχνης και σινεμά, κόντεψα να του πετάξω μια κανάτα κρασί κατακέφαλα. Υπόσχομαι και στους δύο ότι κάποια μέρα θα κάτσω μαζί τους να δω Κούρο Σάββα -μου είπαν αμφότεροι ότι πρόκειται περί μεγάλου σκηνοθέτου.

Δήμαρχος καουμπόης

Οι εργαζόμενοι στο δήμο Θεσσαλονίκης καταγγέλλουν ότι ο δήμος τούς χρωστάει –πολλά- λεφτά.


Οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι στην καθαριότητα του δήμου Θεσσαλονίκης καταγγέλλουν ότι δεν τους έχει γίνει το –υποχρεωτικό- εμβόλιο για την ηπατίτιδα.
Οι επικρίσεις για την υποθαλάσσια δίνουν και παίρνουν.
Κάποιοι κάπου κάπως κάποτε κάνουν λόγο για περίεργες σχέσεις της δημοτικής αρχής με την εταιρεία που εκμεταλλεύεται τις θέσεις για διαφημιστικά ταμπλό στο δήμο.

Και ο λαμπερός, ατσαλάκωτος και φτερωτός τι κάνει;
Το βλέπετε στη φωτογραφία: τον κάουμπόη…

1 Φεβ 2007

Σκιτσοκλοπή



Σκίτσο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εφημερίδα "Τα Νέα", 01/02/2007
Με αφορμή την ενδιαφέρουσα συζήτηση στου Μαύρου Γάτου
Ευχαριστώ τον καλό κύριο Α., ο οποίος με εστειλε με μέηλ το λινκάκι του σκίτσου.