31 Ιαν 2008

Ενας τοίχος ακόμα

Ενα ντβάρι κι ένα σύνθημα που με αρέζουνε.
Πώς διάλο λέγεται εκείνος ο δρόμος που στρίβει το 23, για να βγει από την Αγίου Δημητρίου στην Ολυμπιάδος; Ε, εκεί είναι αυτός ο τοίχος. Πέρα από το σύνθημα με τα μεγάλα γράμματα, δείτε και το στένσιλ για την Καλών Τεχνών...

The holy grail (and the knights who say γκάου!)

Αναρωτιότανε πριν από λίγο ο φίλος μου ο Σκύλος της Βάλια Κάλντα αν για κάποιους η μολότοφ είναι το Αγιο Δισκοπότηρο. Η απάντηση έρχεται από πεντακόσια τέσσερα χιλιόμετρα βορειότερα, και συγκεκριμένα από μια πολύπαθη τράπεζα επί της Αγίου Δημητρίου, κοντά στο Διοικητήριο:

Αν τώρα συμφωνήσουμε πως είναι ευλογία, δεν είναι εύλογο να αναρωτηθούμε τι είναι αυτός που πετάει την... ευλογία; Αρχιεπίσκοπος;
On a second thought, που λένε και στο χωριό μου, ας διευκρινίσω πως όλη η αλήθεια βρίσκεται στο δεύτερο σύνθημα που μισοφαίνεται: Οι τράπεζες πίνουν το αίμα μας.

Οσα ξέρει ο ιστολόγος δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος

Η Αλέκα ετοίμαζε τις βαλίτσες. Της. Επρεπε να φύγει από τη χώρα σαν κυνηγημένη από τον Αλέξη. Τον Αλέξη με τη σπιταρόνα και τους σωματοφύλακές. Του.

Όμως εμείς, η Συντροφιά τού Ούτε Ψύλλος στον Κόρφο. Της. Είχαμε ένα σχέδιο. Την πείσαμε να μείνει. Η σέξι οδοντίατρος είχε ραντεβού με τον Αλέξη. Στη συνεδρίαση καταστρώσαμε τη συνωμοσία. Ο Μάκης, που ξέρει από πού κλάνει το μπαρμπούνι, κι ο Μάκης, που σε μυρίζεται όταν κλάνεις, διαφωνήσανε χοντρά. Επρεπε να δημιουργήσουμε γέφυρες με την αστραφτερή οδοντοστοιχία. Του. Ομως ο πρώτος Μάκης, που επίσης ξέρει με ποιον γαμιέται ο (καβα)Δίας, εκπροσωπούσε διαφορετική κατασκευαστική εταιρεία από τον δεύτερο Μάκη, που επίσης ξέρει πότε είναι του αγίου Πούτσου ανήμερα. Θα ρίχναμε υδροκυάνιο ή θερμοπλαστικοποιημένη γουταπέρκα για να ξεκάνουμε τον εχθρό; Το κλέος της γέφυρας του Γοργοποτάμου και του Ρίου-Αντιρρίου σε πλήρη σύγκρουση. Τελικά είπαμε να πάμε μια ατέλειωτη εκδρομή να φάμε κασέρι. Με ψωμί. Αντ’ αυτού βρεθήκαμε σε κολχόζ συλλογής κολοκυθοκορφάδων, υπό την αυστηρή επιτήρηση ενός αγριογούρουνου, μαύρου με ροζ βούλες. Μέχρι και στο τραπέζι μας το καλέσαμε, βάζοντάς του στο στόμα ένα μήλο. Είχαμε κι ένα πρόβατο τιμωρία στη γωνία με τα τρία ποδιά ψηλά. Και Μάκης κερνούσε, Μάκης έπινε μέχρι που...

- Οι καιροί ου μενετοί, είπε αποφασιστικά ο Μάκης, που ξέρει τι τρέχει στα γύφτικα, για αυτό απευθύνω κάλεσμα για μια συντροφική παρτούζα, εδώ και τώρα!

- Δεν θα είσαι με τα καλά σου, είπε ο Μάκης, που ήξερε τι έμελλε γενέσθαι, και αποχώρησε για να καλύψει τον κώλο του.

Χρόνια μετά ο Μάκης, που ξέρει από βέσπα, συνάντησε στο δρόμο τον Μάκη, που ξέρει πότε θα κάνει ξαστεριά, και τον ρώτησε: Είσαι σοβαρός ρε μαλάκα; Ήθελες να μου πηδήξεις τη γυναίκα;

Ξέρω ’γω; του είπε ο άλλος.

Και γυρνώντας προς τα μένα, με μια φωνή: «Μαλάκα ΠανωΚ πρόσεχε, ξέρουμε πού μένεις».

ΥΓ. Οσα ξέρει ο Μάκης,

και χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το ποστ,

τα πήρα από το καταπληκτικό Makis Facts.

30 Ιαν 2008

Enjoy the silence



Καμιά φορά έχω την ανάγκη να ακούω κάτι τέτοιο... Τώρα για παράδειγμα.

Ο ποντικομικρούλης

Κρίση συνείδησης; Αυτογνωσία; Ο,τι κι αν είναι, δεν διστάζει ο Μπιλ να το διαλαλήσει με γράμματα μεγάλα. Εκτός και αν αναγκάστηκε, για να συνεργαστεί με την ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ, να ενστερνιστεί το δικό της "σεμνά και ταπεινά".


Από το ΑΠΕ και αυτή η φωτογραφία.

Η σωστή λεζάντα

Χιλιάδες εμπλεκόμενοι στην
Ζαχομακοθεμοκουκοδενφερνειτηνάνοιξειάδα
συρρέουν στα γραφεία του ανακριτή και του εισαγγελέα.
Φωτ.: ΑΠΕ
Το πληθος των χιλιάδων:
Πιστοί που συρρέουν στη μητρόπολη Αθηνών
όπου εκτίθεται σε λαϊκό
προσκύνημα η σορός του Αρχιεπισκόπου.

29 Ιαν 2008

Α ναι για την κοίμηση

...ξέχασα να πω...
ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΒΑΖΑ!!

Σκέφτομαι και γράφω: Το αγαπημένο μου ποίημα

Μαραμπού - Νίκος Καββαδίας
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που ειν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα -σαν άνθος έμοιαζε αλπικό-
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαράκαι,
σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μία φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

ΥΓ Φυσικά και το ποίημα αυτό είναι ένα απο τα αγαπημένα μου αλλά όχι και ΤΟ αγαπημένο. Αλλά επειδή ο Πάνως δεν έκανε την τιμή να σηκώσει τον προβολέα του Μπάτμαν προς εμένα όταν χρειάστηκε ποιητική βοήθεια (νομίζει δηλαδή ότι εμείς του τζακιού των Σκορδοπουτσογλέων δεν ήμεθα του επιπέδου του) έβαλα το μεγαλύτερο σε μάκρος. ΧΑ!

Ελάτε να παίξουμε

Ο Σ., κοντός, με κοκοράκι μαλλί, ροκαμπιλάδικο, ντράμερ (τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που αποφάσισα να κάτσω απάνω στο μεγάλο ροζ μπαλόνι από την εκπομπή «Ελάτε να παίξουμε» του Μακεδονία τιβί, το οποίο είχαμε κλέψει από τη μικρή αδερφή του Γ., και το οποίο μπαλόνι υποκαθιστούσε την μπότα των ντραμς -ένα μπακιρένιο πιάτο, αναμνηστικό από τα Γιάννινα ήταν το πιατίνι, κάτι βελόνες πλεξίματος της γιαγιάς του Σ. ήταν τα ντραμστικς, ενώ για σνέρ και τομ χρησιμοποιούσαμε τα σχολικα βιβλία- τι έλεγα, ξέχασα, α, ναι για το μεγάλο ροζ μπαλόνι που είχε και δυο αυτιά για να κρατιέσαι, μέχρι που ανέβηκα εγώ πάνω και μετά δεν υπήρχε, ούτε μπαλόνι, ούτε αυτιά) τραγουδιστής, στιχουργός του πολυαγαπημένου:

Mπίρες, μπίρες,

για πάντα μπίρες

Μπίρες, μπίρες,

ποτέ ρετσίνες


Μόνο που οι μπίρες θέλουν και κατιτίς συνοδευτικό. Ηλιόσπορους, για παράδειγμα:

Είμαι μες στην τάξη

Το μυαλό μου είναι αλλού

Σπόρια μασουλώ

Το όνομά σου παραμιλώ

Η εμμονή με το ζύθο, η απόγνωση μπροστά σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, η εφηβική αθωότητα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, εκπεφρασμένα σε αυτά τα δύο τετράστιχα, τα οποία, για να είμαστε ειλικρινείς παρουσιάζουν έντονη επιρροή από το παλιό και πολυαγαπημένο των Αέρα Πατέρα:

Πώς θα ανοίγουμε τις μπίρες

Τώρα που έχασες

Το τελευταίο σου

Δόντι


ΥΓ. Ο καλός blogger InLoveWithLife μας ζήτησε να συμμετάσχουμε σε ενα παιχνίδι απλό: να αναρτήσουμε τ' αγαπημένο μας ποίημα (μόνο που δυστυχώς έτυχε την πρόσκληση αυτή να την απευθύνει στο πλέον ακατάλληλο, μη ποιητικό άτομο). Πρέπει τώρα κάπου να πετάξω το μπαλάκι και θα το πετάξω σε κάποιους λιγότερο γκάου από μένα που φαντάζομαι θα γράψουν κάτι σοβαρό: Νικολάκη Διάσελε, Παράλληλε, Μετεωρίτη το μπαλάκι σε σας.


Πράσινη διαφήμιση για πράσινα ντόλαρζ

Όχι ρε, δεν πρασίνισε από το (co)κακό(la) της...
Εγινε της οικολογίας (αντε με το καλό και των κινημάτων).
Κι ο ΑΝΤ1 στο μεταμεσονύχτιο δελτίο ειδήσεων να παίζει με τα νεύρα μου:
Πρώτα τα (διαβάσετε σχετικά στου Ονειρου) κολλητιλίκια του Κωστάκη με τον Μπιλ Γκέιτς (και δείτε στου InLoveWithLife τι ετοιμάζει γενικότερα η Μικρή και Μαλακιά) και καπάκι είδηση περί κοκακόλας.

(είμαι φοβερός, κατάφερα κι έχωσα τρία λινξ σε δυο αράδες)

Και το χρηματιστήριο σε κρίση...
Εχω αρχίσει να ανησυχώ.

28 Ιαν 2008

Ο υπαρκτός συγγραφέας

Με την πάροδο των χρόνων, όσο μεγαλώνουμε και «ωριμάζουμε», δυστυχώς αφήνουμε πίσω μας κάποιες παλιές αγαπημένες συνήθειες. Μια τέτοια είναι τα μεταξύ μας μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα με σκοπό να λύσουμε κάποια απορία που μας γεννιόταν. Για παράδειγμα, έπαιρνα τον Διάσελο τρεις το πρωί, τον ρώταγα «καλά ρε μαλάκα, κοιμάσαι;» και πριν προλάβει να απαντήσει ή να με βρίσει τον ρώταγα «ποιος ήταν ρε συ ο πρώτος μαύρος ηθοποιός που πήρε Οσκαρ;». «Ο Σίντνεϊ Πουατιέ» μου έλεγε «γιατί ρωτ…» -δεν προλάβαινε να ολοκληρώσει, του το είχα ήδη κλείσει, μην τον ενοχλήσω παραπέρα τον άνθρωπο…

Συνεπώς δεν μου είχε φανεί καθόλου περίεργο εκείνη τη νύχτα, μαύρα μεσάνυχτα, που χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα μιαν αγαπημένη γυναικεία φωνή να με ρωτάει «αν υπάρχει ένας συγγραφέας που λέγεται Κορτάσαρ». Αυτό που μου φάνηκε αδιανόητο ήταν ότι η ερώτηση προερχόταν από ένα τρίτο άτομο, ο οποίος επέμενε ότι δεν υπάρχει τέτοιος συγγραφέας. Επρόκειτο μάλιστα για έναν τότε φέρελπι μεταφραστή (σήμερα έχει εξελιχθεί σε πολύ καλό μεταφραστή), ιδιαίτερα ενημερωμένο γύρω από την παγκόσμια λογοτεχνία.

Εδώ που τα λέμε, κι εγώ τυχαία τον ήξερα τον Κορτάσαρ, επειδή είχα το κόλλημα να αγοράζω φτηνιάρικα βιβλία από τα στοκάδικα. Ετσι είχα βρει τον «Κυνηγό» του (εκδόσεις Απόπειρα), ένα βιβλίο για τον κόσμο της τζαζ, και συγκεκριμένα τον Τσάρλι Πάρκερ.

Εντάξει, επειδή με τον μαγικό ρεαλισμό δεν τα πάω καλά, καμία σημασία δεν έδωσα έκτοτε στον Κορτάσαρ. Μέχρι που βρέθηκα μπροστά στο «Κουτσό» (Σύγχρονη Κλασική Βιβλιοθήκη - Εξάντας). Διάβασα στις πρώτες του σελίδες περί τίνος πρόκειται και μου γυρίσανε τα μυαλά…


«… τα βιβλία που διαβάσαμε μόνο μία φορά ή έστω που δεν νιώθουμε την ανάγκη να ξαναδιαβάσουμε είναι σαν να μην τα διαβάσαμε ποτέ ή δεν άξιζε τον κόπο να τα διαβάσουμε».


«Το βιβλίο αυτό είναι με τον τρόπο του πολλά βιβλία, κυρίως όμως δύο. Το πρώτο διαβάζεται όπως όλα τα βιβλία και καταλήγει στο κεφάλαιο 56, με τρία διακοσμητικά αστεράκια που ισοδυναμούν με τη λέξη Τέλος. Ο αναγνώστης επομένως μπορεί να παραλείψει χωρίς τύψεις αυτά που ακολουθούν. Το δεύτερο διαβάζεται αρχίζοντας από το κεφάλαιο 73 και ακολουθεί τη σειρά που σημειώνεται στο τέλος κάθε κεφαλαίου: 73, 1, 2, 116, 3, 84, 4, 71, 5, 81…» και ούτω καθεξής.

Τα κόλπα του Κορτάσαρ δεν σταματάνε εδώ: σε κάποιο κεφάλαιο παίζει με τις μονές και τις ζυγές αράδες: Μια ιστορία λένε οι ζυγές, μια άλλη οι μονές, και μιαν τρίτη ο συνδυασμός τους.

Η αποκορύφωση είναι ίσως το κεφάλαιο 68, μια ερωτική σκηνή, γραμμένη σε μια γλώσσα επινοημένη από τον Κορτάσαρ, τα γλίγλικα (φαντάζομαι πως το κεφάλαιο αυτό ήταν ο εφιάλτης του μεταφραστή): «Μόλις της μυρμοίλιζε το σγρόμπλι, ένιωθε την κλιμαθρίδα της να σφλύζει και έπεφταν σε υδροπλήξεις, σε άγρια ξεχαρβαλώματα, σε απελπιστικές διελθυστήσεις» -σταματώ γιατί ερεθίστηκα (δεν άντεχα να μην τη πω τη μαλακία μου…).

27 Ιαν 2008

You wouldn't steal a car? - Δεν θα έκλεβα, γιατί δεν θα είχα πού να το βάλω, έχεις ψάξει για πάρκιγκ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης αυτόν τον καιρό;


Βρήκα ένα λόγκο κι ένα βιντεο που με άρεσαν εδώ.

Για περισσότερα λογάκια κλικ εδώ

Αυτά που περιμένω, αυτά που περιμένω...

Εχουμε και λέμε λοιπόν, για κάποιες από τις μουσικές που περιμέναμε:
Δύο δισκάρες (των Madrugada και των Raining Pleasure -Διάσελε, αν ζεις, αν υπάρχεις, κι αν έχεις Δίκτυο στις κορυφογραμμές που ζεις, ελπίζω να άλλαξες άποψη για τη δισκάρα των τελευταίων: πρόκειται για τον καλύτερο έκτο δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ συγκρότημα).
Κι έχουμε κι... αυτό:



Αβυσσος η ψυχή του Νικολάκη Σπηλιά και των Κακόσπορων (σίγουρα το φχαριστιέται και σπάει πλάκα, αλλά προσωπικά συμπέρασμα δεν έβγαλα).

26 Ιαν 2008

Κράτος φεύγει, κράτος έρχεται

Ωραία αφίσα.
Σήμερα, Αριστοτέλους, έξω από τα ΚΕΠ.

Τι με ξεσήκωσε από τον καναπέ τέτοια ώρα;

Πιο πονηρή από τους παπάδες και τους κομμουνιστές, η σύγχρονη εξελιγμένη δημοκρατία ξέρει να βρίσκει και να καλλιεργεί την έμφυτη διαστροφή, δεν έχει ανάγκη από δόγματα. Και για να ρίχνει στάχτη στα μάτια, διαθέτει και διανοούμενους, έτσι που οι φάλτσες νότες να χάνονται μέσα στην πολυφωνία. Με την αγγλοσαξονική αρετή της, προστατεύει όλα τα σκυλάκια που βρίσκονται στην αυλή της και σέβεται την ήθική και τα έθιμα αυτών που πρέπει να ψοφήσουν μακριά απ' τα μάτια της. Νομίζεις ότι αντιστέκεσαι, το μόνο που καταφέρνεις είναι να κλειστείς σε έναν γυάλινο πύργο με συντροφιά την αρετή.

Φραγκίσκος Σομμαρίπας,
"Speed up, μίστερ Γκιούλιβερ!",
εκδόσεις Μεταίχμιο

25 Ιαν 2008

Κι όμως. Είμαι ακόμα εδώ!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ!!!
Πόσος καιρός έχει περάσει ούτε και εγώ ξέρω από τότε που τελευταία φορά ανάρτησα κάτι σε αυτό το πονεμένο μπλόγκι.
Χαθήκαμε ε;
Εμ ένα τηλέφωνο δε παίρνεις
(Δε σας τη δίνει στα νεύρα όταν κάποιος σας το λέει αυτό; Γιατί ρε φιλαράκι εσύ πότε πήρες τελευταία φορά;)
Δε ξέρω και εγώ τι μου γίνεται ρε παιδιά. Δουλειά να ούμε κι άγιος ο Θεός και έτσι πάει το πράμα. Μάκης-Θέμος. Όπως πάντα στην Ελλάδα. Δεξιοί Αριστεροί, Ολυμπιακοί Παναθηναϊκοί, ΠΑΟΚτσήδες Σκουλήκια και πάει λέγοντας. Οι τράπεζες τα μαζεύουν ο Καμπουράκης πήγε να τα μαζέψει αλλά τα σκάτωσε…Μια αηδία δηλαδή. Η Τσέκου γαμήθηκε για να διοριστεί.
(Έχω και κάτι άλλο να ρωτήσω ρε παιδιά. Μια γυναίκα που πρωταγωνιστεί σε ταινίες σεξ όταν γυρίζει στο σπίτι και ο άντρας της τη ρωτάει πως πέρασε στη δουλειά απαντάει «Άσε, γαμήθηκα στη δουλειά σήμερα»;)
Και θυμήθηκα μια ιστορία.
Ήταν λέει κάποιος μια φορά που έλεγε ότι ήταν άμεμπτος δημοσιογράφος. Και μια μέρα την πέσανε στο Συρίγο και κόντεψαν να τον αφήσουν στον τόπο. Και εκείνος ο άνθρωπος μιλούσε για το θέμα και πραγματικά αυτό που έβγαινε στην επιφάνεια ήταν ότι τον ζήλευε τον Συρίγο. Να το ξέρετε: Υπάρχουν άρρωστοι άνθρωποι που θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι που επιθυμία τους είναι κάποια στιγμή να φάνε ξύλο. ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. Πως εσύ ρε παιδί μου παρακαλάς για μια Πόρσε; Ε έτσι και αυτοί θέλουν κάποια στιγμή να τους αξιώσει ο καλός Θεούλης να φάνε το ξύλο που τους αξίζει. Είναι σαν να παίρνεις μετάλλιο. Ο κόσμος λένε υποθέτει έτσι ότι πραγματικά τα λες καλά και σε πολεμάνε. Μετά το ξύλο ότι και να γράψεις για όποιον και να το γράψεις είναι δικαιολογημένο. Αυτοί είναι.
Μισό να βάλω λίγο primal scream. Τι; Πάλι αυτό; Και τι σε νοιάζει εσένα ρε; Εσύ κάνεις τις μουσικές επιλογές;
Βαρέθηκα παιδιά. Ζούμε για να πληρώνουμε ή πληρώνουμε για να ζούμε; Δατς δε κουέστσιον.
Και κάτι τελευταίο για όλη αυτή τη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με το Ζαχό και τον Πορδηπουργό μας. Όπως λέμε στην Κρήτη: ΟΤΙ ΣΚΑΤΑ ΟΤΙ ΚΟΥΤΑΛΑ.
ΥΓ Συμπαθά με αγαπητέ αναγνώστη για το τραγικό ποστ. Ήθελα απλώς να δείξω ότι είμαι εδώ. Απλώς έχω επικεντρωθεί σε σημαντικότερα πράγματα τελευταία από του Μάκηδες. Να ασχοληθείς με τους Θέμους; Γιατί για να πω και εγώ ότι πέφτω από τα σύννεφα; Μια ζωή στην Ελλάδα βρέχει ανθρώπους...

Αϊ στο διάλο τρεις ώρες και δεν μου έρχεται τίτλος!



Κάποιον... Ιό της Ζούγκλας κόλλησε η κακομοίρα η Μαφάλντα και την έπιασε Κίτρινος Τυπ(υρετ)ος.

















"Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί έναν διεφθαρμένο που ξαφνικά εμφανίζεται 'πιτσιλισμένος' με ειλικρίνεια;" υπερΘΕΜΑτίζει ο Quino.

To fanzine της διαφθοράς

Τη σχολική χρονιά 1992-93 καθόμουν στο ίδιο θρανίο με τον Π., οπαδό του ποζεράδικου metal και των Bon Jovi (ο οποίος κρυφά γούσταρε και τους Simply Red). Ωραίος τυπάς καλή του ώρα, εκείνο το κακό συνήθειο μόνο να μην είχε να τρώει τις μύξες του…

Πώς συντέλεσε ένα μυξιάρης χεβιμεταλάς στη δικη μου διαφθορά; Μη χασκογελάτε πονηρά, τα πράγματα είναι πολύ πιο αθώα. Για κάποιον μυστήριο λόγο ο Π. θεώρησε ότι θα με ενδιέφερε ένας τιμοκατάλογος του δισκοπωλείου Rolling Under κι ένα συνοδευτικό φανζινάκι ονόματι Γδούπος (μαλακία, μάλλον ο τιμοκατάλογος συνόδευε το φάνζιν). Αμφότερα αλλάξανε τον τρόπο με τον οποίο άκουγα μουσική. Για το Rolling Under (και τη Lazy Dog rec.) δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά.

Ο Γδούπος είχε ένα μαύρο εξώφυλλο με μια μισοφωτισμένη φάτσα. Ιδέα δεν είχα ποιος ήταν. Μέσα τα θέματά του, παντελώς άγνωστα σε μένα (πράγμα αδιανόητο, καθότι ήδη από τότε, από τα 14, με θεωρούσα ελάχιστα κατώτερο του Πετρίδη, του Ζήλου, και του… Νίκου Μαστοράκη). Το πρώτο θέμα αφορούσε ένα τροβαδούρο, λέει, ονόματι Nick Drake (ο οποίος αργότερα συνειδητοποίησα πως ήταν στο εξώφυλλο). Μαλάκας μου φάνηκε, που δεν άντεχε να είναι σταρ. Ακολουθούσαν κείμενα για τους Boo Radleys (κι αυτοί μαλάκες μου φάνηκαν με την εμμονή τους να γίνουν σταρ), τους Fugazi (επίσης μαλάκες αφού δεν κάπνιζαν, δεν πίνανε, δεν παίρνανε ναρκωτικά), τους Social Distortion (μαλακες που κοντέψαν να τα κακαρώσουνε από τα ναρκωτικά) τους Current 93 (όχι μόνον μαλάκες αλλά και σατανιστές αφού βρίζανε τον χριστιανισμό), και τον Julian Cope (μαλάκας κατά παραδοχήν του ιδίου, αφού στο σχετικό άρθρο δηλώνει «εγώ ακόμη μαλακίζομαι», άσε δε που τολμούσε να αποκαλέσει τον Bono «κουφιοκέφαλο»).

Παρόλα αυτά το φανζινάκι το διάβασα ξανά και ξανά και την επόμενη χρονιά αγόρασα πρώτη φορά δίσκο από το Rolling Under, το Giant Steps (γιγαντιαία βήματα, ιντίντ) των Boo Radleys, οι οποίοι παρεπιμπτόντως ουδέποτε κατάφεραν να γίνουν σούπερσταρ, οι μαλάκες...

Τελικά η ιστορία αποδεικνύει ότι ο μαλάκας της υπόθεσης ήμουν εγώ γιατί κατέληξα να πίνω νερό στο όνομα όλων αυτών των καλλιτεχνών και να χρησιμοποιώ πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς για τον Bono από το αθώο «κουφιοκέφαλος» του αγαπημένου μου δρυίδη Julian Cope.


Ποιος είναι έλλην πολίτης;

Το πρόβλημα είναι γνωστό. Ομοίως και ο παραλογισμός που διέπει το νομοθετικό πλαίσιο για τους μετανάστες. Διαβάστε μια τέτοια περίπτωση εδώ.

24 Ιαν 2008

Πάλι τα ίδια; (τουλάχιστον αυτός δεν μας βρίζει)

Κανονικά έπρεπε να είναι ένα ποστ μαζί με αυτό, αλλά δεν προλάβαινα. Οπότε τ' αντιγράφω σήμερα:

Πάνω από όλα ήμασταν απασχολημένοι με μια εκστρατεία συστηματικής άρνησης, απελπισμένοι από τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες σε μια τέτοια ηλικία έπρεπε να ζήσουμε. Η άρνησή μας ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Ήταν αχόρταγη και δεν γνώριζε περιορισμούς…
Η άρνηση αυτή κατευθυνόταν -και έχοντας ανατραφεί σε ένα τέτοιο σχολείο, δεν είμαστε ικανοί να αλλάξουμε τώρα τόσο ώστε να μην κατευθύνεται πια- εναντίον όλων των διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών υποχρεώσεων, που συνεχώς και από όλες τις πλευρές συσσωρεύονται στον άνθρωπο και τον συντρίβουν.
Από τη διανοητική άποψη ήταν ο χυδαίος ορθολογισμός και η τετράγωνη λογική που πριν από όλα προκαλούσαν τον τρόμο και την καταστροφική ορμή μας. Από την ηθική άποψη ήταν όλα τα καθήκοντα: θρησκευτικά, πολιτικά και οικογενειακά. Από την κοινωνική άποψη ήταν η εργασία.

Αντρέ Μπρετόν, από την εξαμηνιαία περιοδική έκδοση για την πραγμάτωση της Τέχνης και της Φιλοσοφίας «Propaganda», α’ εξάμηνο του 1998 (όχι, δεν είναι ντεζαβού, είπαμε ότι είναι συνέχεια εκ του προηγουμένου) .

Τι το κάναμε εδώ πέρα; Μουσικό γαλαξία;

Ενα για την demetrat για να είναι καλορίζικη η άγρια κουλτούρα της...



Ενα για μένα, επειδή έχω κολλήσει τρελά...



Κι ένα γενικώς και αορίστως ή μάλλον πολύ συγκεΚριμένα...

23 Ιαν 2008

Καλέ, αυτός μας βρίζει!

E, σεις, τραπεζίτες, φοιτητές, εργάτες, κρατικοί υπάλληλοι, υπηρέτες, παίζετε το πουλί του χρήσιμου, γλείφετε τον κώλο της ανάγκης. Εγώ δεν θα δουλέψω ποτέ, τα χέρια μου είναι καθαρά. Παράφρονες, πάρτε από μπρος μου τις ροζιασμένες παλάμες σας και τους κάλους στον εγκέφαλο που σαν κάνουν τόσο υπερήφανους. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που βγήκε η γνώση, η δίδυμη αδερφή της δουλειάς. Μάθηση! Κατεβήκατε ποτέ σε αυτό το θεοσκότεινο ορυχείο; Και τι βρήκατε, ποιο λαγούμι που να βγάζει στον ουρανό; Για αυτό κι εγώ σας εύχομαι μια τεράστια έκρηξη που θα σας ξαναφέρει επιτέλους στην τεμπελιά, τη μόνη αληθινή πατρίδα της σκέψης…

Λουί Αραγκόν, από την εξαμηνιαία περιοδική έκδοση για την πραγμάτωση της Τέχνης και της Φιλοσοφίας «Propaganda», α’ εξάμηνο του 1998.

(αντέγραψε ο ΠανωςΚ και ξεκίνησε αργοπορημένος για τη δουλειά...)

22 Ιαν 2008

Ο πρωθυπουργός που θέλουν οι γυναίκες



Ναι, είναι αλήθεια, έχουμε πρωθυπουργό! Και τι πρωθυπουργό! Ετσι όπως τον θέλουν οι γυναίκες (προσέξτε σας παρακαλώ στην κεντρική φωτό το κοντράστ όχι συναισθημάτων αλλά των βλεμμάτων: στο βάθος φωτεινό, γαλανό, σπινθηροβόλο, και εμπρός πρωθυπουργικό, νυσταλέο, βοϊδίσιο). Το φωτοσόπι είναι ευγενική χορηγία του ευγενέστατου και ταχύτατου κυρίου Θήτα, ο οποίος με είδε πελαγωμένο με πεντε-έξι φωτογραφίες και μεμιάς έλυσε το ζήτημα.

Οι αρχικές φωτό είναι από τη σημερινή εκδήλωση για την κοπή
της πρωτοχρονιάτικης πίτας της γραμματείας γυναικείων θεμάτων της
ΝΔ,
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΟΓΙΑΝΝΗ

Κάποιες κολώνιες κρατάνε χρόνια


Με τι ασχολούμασταν πριν από δέκα χρόνια;
Αντιγράφω από το πρωτοσέλιδο της "Θεσσαλονίκης" της 30ής του Μάρτη του 1998:

Σαρωτικές θα είναι οι αλλαγές που θα προωθήσει η κυβέρνηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Με πρώτη την Ολυμπιακή Αεροπορία, θα υπάρξουν νομοθετικές μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς των ΔΕΚΟ, ενώ ετοιμάζεται το λεγόμενο "μικρό πακέτο" για το ασφαλιστικό.

Οι νέες τεχνολογίες (DVD) προφανώς δεν είχαν έρθει ακόμη στη χώρα μας.

Αδερφέ το ποτήρι μου είναι άδειο

Δεν το περίμενα αυτό, και δεν θυμάμαι να μου είχε συμβεί παλιότερα, τότε που "έβγαινα". Να 'ναι καλά αυτός που έβαλε το ένα πίσω απ' τ' άλλο, Nick Cave-Brother my cup is empty, Sound-Winning, Echo and the Bunnymen-All that Jazz (ειδικά αυτό!), Clash-Brand New Cadillac, Velvet Underground-Shiny Boots of Leather, ώστε μετά από καιρό να πιω τη μία μετά την άλλη απανωτά (μία για κάθε τραγούδι).


Κι όπως λέει ο ποιητής:

Ουτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.


Καρόλου Βουκοφισίκιου, "Μπύρα", από την ποιητική συλλογή "Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση", εκδόσεις Απόπειρα.





Ηχώ και Κουνελάνθρωποι, ζωντανά, με όλη αυτή την τζαζ, τον Ιούλη του 1983, στο Βασιλικό Χολ του Αλμπερτ. Τι συγκρότημα (και τι ντράμερ, πάνω από όλα)!

21 Ιαν 2008

Σήμερον: δύο σκηνές σεξ

Έχω αυτό το κακό συνήθειο, όταν διαβάζω κάτι, να θέλω να το μοιραστώ φωναχτά με κάποιον, και συνήθως αυτός ο κάποιος είναι η Κ. Ιδίως όταν πρόκειται περί κάτι εξοργιστικού. Επίσης έχω την άποψη, διά τους συγγραφείς, ότι καλό είναι να ξέρουν με τι μπορούν να καταπιαστούν καλά και με τι όχι. Για παράδειγμα, αν γινόμουν ποτέ συγγραφέας δεν θα έγραφα παρά μόνον για το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω καλά, και που στην τελική είναι και το μοναδικό πράγμα που θεωρώ ενδιαφέρον: τον εαυτό μου, ο οποίος βέβαια δεν ενδιαφέρει και πολύ κόσμο, καθότι βαρετός, οπότε σιγά μη γίνω συγγραφέας.

Ο μεγάλος Νόρμαν Σπίνραντ, αυτός ο άθλιος χίπης, είναι εξαιρετικός στο να διεισδύει στα παιχνίδια εξουσίας, αλλά τραγικά κακός, προκαλών ασυγκράτητον γέλωτα, όταν έχει να κάνει με άλλους είδους διεισδύσεις (ναι, στο μπάσκετ αναφέρομαι). Το συγκεκριμένο απόσπασμα που παραθέτω είναι απίστευτα (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) κακό, εννοώντας ότι η Κ. θεώρησε ότι το έβγαλα από το μυαλό μου. Αρπάζοντας το βιβλίο όμως από τα χέρια μου, την έπιασε ένα ταράκουλο γέλιου: «Όχι ρε συ, δεν γίνεται να γράφει αυτά τα πράγματα, ωχ ρε πούστη μου, αλήθεια είναι, α τον μαλάκα, αχαχαχαχα». Κι έτσι πέρασε ένα ευχάριστο πεντάλεπτο.

Γραφει λοιπόν ο άπλυτος χίπης στο βιβλίο «Ο Τζακ Μπαρον και η αιωνιότητα», στο οποίο αναφερθήκαμε προ ολίγων ημερών:

«Και τότε είδε πίσω από τα παράθυρα των ματιών της, όπως τα τρία κεράσια που κερδίζουν στις μηχανές των καζίνων, να σχηματίζεται το γνωστό, παλιό, θαυμάσιο, παυλοφικό, αντανακλαστικό τόξο με έναν λατρευτικό σπινθηρισμό, κι εκείνη κατέβασε το στόμα της προς το στήθος του, γλείφοντας και δαγκώνοντας, αφήνοντας ένα ίχνος γλυκών χυμών, και τα χέρια της ξεκούμπωσαν το παντελόνι του, με το γνωστό της περίεργα αντρικό τρόπο. Επεσε στα γόνατα, και τα μαλλιά της ελεύθερα ως τους ώμους, τα χέρια να κυματίζουν, το στόμα να κινείται πάνω του και μετά γύρω του με μια ελικοειδή ρευστή κίνηση, καθώς η ευκίνητη γλώσσα της και τα ζεστά παλλόμενα χείλη της τον ρούφηξαν…

Σταμάτησε για μια στιγμή (half beat) τον κοίταξε με ορθάνοιχτα μάτια πάνω από το στομάχι του σαν να ήταν το μάρμαρο κάποιου ηρωικού αγάλματος. Επειτα τα μάτια της έκλεισαν σπλαχνικά, καθώς τα νύχια της δάγκωναν τη στρογγυλάδα των γλουτών του και τα χέρια της τον μπούκωναν στο στόμα της σαν μια μεγάλη μπουκιά γλυκό πεπόνι. Μούγκρισε ελαφριά μια φορά πιάνοντας το ρυθμό του, πιο γρήγορα και πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα, με έναν ασυμπτωματικό ρυθμό, γονατίζοντας και γρατζουνώντας, και ρουφώντας πιο γρήγορα, και πιο γρήγορα και πιο γρήγορα…

Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα-γρήγορα γρήγοραγρηγοραγρηγορα –κι έπεσε μπρος χαλαρά πάνω της καθώς τα κύματα της ηδονής μέσα του ογκωνόνταν-ογκωνόνταν-ογκωνόνταν ογκωνόντανογκωνόντανογκωνόνταν σε επιθετικές ρυθμικές εκρήξεις, ώσπου συγχωνεύτηκαν, συντονίστηκαν σε ένα συνεχές άχρονο φλας… Και αναστέναξε βαθιά εκπνέοντας με ένα μούγκρισμα και εκτονώθηκε μέσα της, η ένταση ελευθερώθηκε από την αντιστροφή μιας σύναψης, σταμάτησε για λίγο, και μετά έπιασε το προσωπό της στα χέρια του, τη σήκωσε και τη φίλησε απαλά στα υγρά γεμάτα αγάπη χείλια της.


Υποθέτω ότι ο κ. Σπίνραντ δεν αποσκοπούσε στο να με κάνει να γελάσω με αυτή τη σκηνή. Ως αντιπαραβολή παραθέτω μια εξαιρετική σκηνή από το βιβλίο του Νίκου Βασιλειάδη «Ο συμβολαιογράφος», εκδόσεις Νεφέλη. (Ο Αργύρης είναι παντρεμένος με τη Ματούλα και ζουν με την μητέρα αυτής, την Ερασμία. Η οικιακή γαλήνη έχει διαταραχθεί εξαιτίας των… κολοκυθακίων που σιχαίνεται ο Αργύρης αλλά μαγειρεύει η πεθερά του, σε σημείο να την απειλήσει ότι άμα ξαναμαγειρέψει κολοκυθάκια, θα την γαμήσει!).


«Η πόρτα της κάμαρας της Ερασμίας πήγε να πέσει όπως την άνοιξε ο Αργύρης. Ηταν ξαπλωμένη μπρούμυτα με μια ξεμπρατσωμένη θερινή νυχτικιά, σηκωμένη μέχρι τα μισά των γλουτών και φαινόταν η μαύρη κυλότα της. Τόσο χρονών η Ερασμία και ο πάλαι ποτέ διάσημος πισινός της παρέμενε εκρηκτικός! διαπίστωσε κατάπληκτος ο Αργύρης διεσπασμένος από το θέαμα.

- Τι συμβαίνει Αργύρη, ρώτησε νωχελικά η Ερασμία.

- Γιατί το κάνατε αυτό μητέρα; είπε βαριά ο Αργύρης αποσπάσας μετά βίας το βλέμμα του από τα τουρλωτά οπίσθια και επανέλθων χωρίς μεγάλην πεποίθησιν στην οργήν του.

- Γιατί, δεν σου άρεσε το φαγητό; είπε αθώα η Ερασμία με το βλέμμα κολλημένο στο σώβρακο του Αργύρη. Ο οποίος συνέλαβε ταυτοχρόνως την κατεύθυνσιν της ματιάς της και την διεργασίαν που του συνέβαινε εντός του σωβράκου.

- Θυμάσαι τι σου είπα κάποτε Ερασμία; είπε όσο αυστηρότερα μπορούσε. Το σώβρακο έπαιρνε ραγδαία το σχήμα αντισκήνου.

- Για τα κολοκυθάκια; είπε αυτή αθώα, και άνοιξε τα μπούτια της.

- Θυμάσαι που εγώ κρατάω πάντα το λόγο μου Ερασμία; βόγγηξε χτυπημένος κατακούτελα ο Αργύρης από τις περιστάσεις.

- Και τι; Θα το κάνεις; Δεν ντρέπεσαι παλιάνθρωπε; κακάρισε η Ερασμία και στήθηκε γονατιστή.

Ένα κόκκινο πράγμα είχε κρεμάσει γύρω από τα μάτια του Αργύρη, που έκλεινε το οπτικό του πεδίο, και μόνο στο κέντρο του ξεχώριζε ο πισινός της Ερασμίας σαν τούρτα λαχταριστή. Κι ολότελα δαιμονισμένος ο ατυχής πέταξε το σώβρακο, γονάτισε πίσω της και της κατέβασε την κυλότα. Και λαβών διά της δεξιάς το θηριώδες όργανον ως μαύρη σκυτάλην, αλάλαξε:

- Εμένα ο λόγος μου είναι συμβόλαιο Ερασμία!

- Κι ο πούτσος σου κανόνι! χλιμίντρισε η Ερασμία.

Και τότε εγένετο φως! Η πορφυρά τύφλωσις που κατεκάλυπτε τον νουν του Αργύρη εσχίσθη ωσάν το καταπέτασμα του ναού κι είδε μπροστά του τα μεγάλα μαύρα μάτια της Ματούλας του. Και είδε την κατάντια του. Και γεμάτος λύσσαν εκδικητικήν για τον ξεπεσμόν του, όπως κρατούσεν την διαβόητον μανιβέλα, της την εφέρμαρε της Ερασμίας από τον κώλο!»


18 Ιαν 2008

«Κι αυτό είναι δέσμευση»

O φούρναρης και η φουρνάρισσα είχαν το ασυνήθιστο συνήθειο να αγοράζουν πρόσφορο για την εκκλησία από το supermarket. Εκείνη την ημέρα, που τους πέτυχα στην ουρά για το ταμείο, πέρα από τη λειτουργιά, κρατούσαν και μια Μπάρμπι στα χέρια, από αυτές τις kinky, ντυμένη με εσώρουχα σε στιλ στολής μπάτσου. Εγώ έκανα πως δεν είδα τον αρρωστημένο συνδυασμό του πρόσφορου και της πρόστυχης Μπάρμπι, αυτοί έκαναν πως δεν είδαν ότι για πολλοστή φορά είχα προτιμήσει να προμηθευτώ το αγαπημένο μου γεμιστό ψωμί με μπρόκολο από το supermarket και όχι από το φούρνο τους. Σε μια κρίση καταναλωτικής μανίας μάλιστα είχα αγοράσει άλλα δύο ψωμιά, ένα γεμιστό με λάχανο, κι ένα με παντζάρι.
- Καλημέρα, πώς είσθε; Τα παιδιά; τους χαιρέτησα.
- Καλά, ευχαριστούμε. Κι εσείς; Οι πωλήσεις ναρκωτικών; Πώς πάνε;
- Δύσκολα τα βγάζω πέρα, τους είπα. Η ζωή είναι δύσκολη.
- Αχ αγόρι μου. Οι κυβερνώντες φταίνε για όλα. Δεν βλέπεις τι γίνεται με το dvd;
- Αχ αφήστε, αφήστε. Αμ τ’ άλλο που το πάτε; Ακούσατε για τους Παπαδόπουλους, τους εμπόρους λευκής σαρκός, που χωρίζουνε, λέει, γιατί ο ένας είναι μακικός κι η άλλη θεμικιά;
- Αχ θα μας τα κλείσουνε τα σπίτια, θα μας τα κλείσουνε… Ζούγκλα καταντήσαμε.

Είπαν ζούγκλα και θυμήθηκα το ζωολογικό κήπο. Με την ψυχή -και την ψίχα από τα γεμιστά με μπρόκολο, λάχανο και παντζάρι ψωμιά- στο στόμα, κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Κόσμος μαζεμένος. Ενας πίθηκος, λέει, το είχε κάνει με μιαν ιπποποταμίνα. Ο πίθηκος, παρότι αρσενικός, είχε φέρει στον κόσμο ένα πιθηποταμάκι. Αμέσως το πρόωρα ανεπτυγμένο πιθηποταμάκι είχε δεχτεί προσκλήσεις για να εμφανιστεί ζωντανά στην εκπομπή της Δρουζα, της Στεφανίδου, του Χαρταβέλλα, της Βίκυς Φλέσσα, στο τηλεπαιχνίδι "Είσαι πιο έξυπνος από ένα πιθηποταμάκι;", ακόμη και για να συμμετάσχει στο νέο τηλεοπτικό σόου Baby Dance. Τις είχε απορρίψει όλες. «Θέλω να βγω στον Εισοδηματία», ξεκαθάρισε. «Θέλω να εξασφαλίσω αξιοπρεπή γεράματα στους γεροπιθηκοπόταμους γονείς μου. Δεν βλέπετε τι γίνεται με το ασφαλιστικό;».

Μετά από αυτές τις εμπρηστικές δηλώσεις, η κυβέρνηση έστειλε τα ΜΑΤ.
Βάλανε το πιθηποταμάκι στην κλούβα και δεν το ξαναείδαμε από τότε.

ΥΓ. Αντε να δω πότε θα μάθω να τηρώ όσα υπόσχομαι στον εαυτό μου...

17 Ιαν 2008

Pass the prozac, designer amnesiac

Αποτοξίνωση, ολιγοήμερη αποπισίωση τώρα.

Μουσικά Ελοχίμ

Παρακολουθούσα αργά χτες βράδυ την εκπομπή του Δημοσθένη Λιακόπουλου. Εξεπλάγην όταν είδα πως το χτεσινό "πακέτο" ήταν τέσσερα-πέντε βιβλία των αγαπημένων μου εκδόσεων "Οξύ" (στην καταπληκτική τιμή των 19 ευρώ, σηκωθειτε από ντιβάνια, κρεβάτια, καναπέδες). Μεταξύ αυτών βιβλία του Γκράχαμ Μάστερτον και του... Ουίλιαμ Μπάροουζ!
Εφόσον λοιπόν ο κ. Λιακόπουλος μπαίνει στα χωράφια μου, θα μπω κι εγώ στα δικά του.
Το συγκρότημα λέγεται Movus και το τραγούδι Eloheim (το οποίο εγώ προφέρω Ελοχίμ).
Περισσότερα για το καταπληκτικό αυτό συγκρότημα εδώ από το πολυ ενδιαφέρον blog souls on parade.


16 Ιαν 2008

Ελεύθερος ωραρίου

Θυμάστε την ταινία "Ελεύθερος Ωραρίου"; (είμαι σίγουρος πως ναι, αν όχι, κάντε κλικ εδώ)
Για πολλοστή φορά θα το ξαναπώ: η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Σκαλίζοντας πριν, για να βρω τη φωτό της Αννούλας, που πόσταρα πιο κάτω, με διάθεση καλή και όρεξη για χαζομάρες, διάβασα στο ΑΠΕ αυτό (και μου κόπηκε ο βήχας...):


Αριθμός Είδησης: 6051875

Γκρενόμπλ, Γαλλία 16/01/2008 14:23 (ΑΠΕ-ΜΠΕ-Γαλλ.Πρακτ.)

Γαλλία. Έκρυβε ότι ήταν άνεργος και πέθανε από το κρύο μέσα στο αυτοκίνητό του.


Ενας άνεργος 44 χρόνων, ο οποίος περνούσε τις νύκτες του μέσα στο αυτοκίνητό του ώστε το περιβάλλον του να πιστεύει ότι εργαζόταν νύκτα σ' ένα εργοστάσιο, βρέθηκε νεκρός την Κυριακή μέσα στο όχημά του στο Μπουργκουάν-Ζαλιέ (νοτιοανατολική Γαλλία), έγινε σήμερα γνωστό από δικαστική πηγή.
Ο ιατροδικαστής αποφάνθηκε πως πρόκειται για "θάνατο από υποθερμία" που σημειώθηκε τη νύκτα του Σαββάτου προς την Κυριακή, όταν η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από το μηδέν σ' αυτή την πόλη που βρίσκεται κοντά στις γαλλικές Άλπεις, διευκρινίστηκε από την ίδια πηγή.
Ο άνδρας αυτός "είχε κάνει την οικογένειά του να πιστεύει πως εργαζόταν τη νύκτα στο εργοστάσιο Photowatt" της πόλης που ειδικεύεται στα φωτοβολταϊκά, πρόσθεσε η πηγή.
"Πήγαινε να κοιμηθεί στο αυτοκίνητό του και, καθώς δεν ήταν άστεγος και δεν είχε τη συνήθεια να κοιμάται πάνω σε εξόδους θερμότητας, πέθανε από υποθερμία", συνέχισε.
Το πτώμα του βρέθηκε "ντυμένο με πολλά πουλόβερ και πανταλόνια, φορεμένα το ένα πάνω από το άλλο. Φορούσε επίσης πολλές εσάρπες", διευκρίνισαν οι τραυματιοφορείς των πρώτων βοηθειών στην τοπική εφημερίδα "Λε Ντοφινέ λιμπερέ".


Το ξύπνημα του γίγαντα!

"Χα χα χα, τι μαλακία είπα πάλι..."
Τι μαλακία είπε πάλι η Αννούλα η τόσο κρύα που ομοιάζει του
χιονιά;
Ορίστε (από το newsingr):
"Η σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την υπόθεση Ζαχόπουλου
είναι το επόμενο βήμα του ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με δηλώσεις της υπεύθυνης του τομέα Παιδείας και Πολιτισμού του Κινήματος Αννας Διαμαντοπούλου".
Τώρα σημάναν οι καμπάνες στο Παπουνάναι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πώς πήγαινε το παλιό τραγουδάκι;
"Καλημέρα ήλιε, καλημέρα..."
Η φωτό από το ΑΠΕ

Coming soon to a telly near you

Ριμέηκ δύο σε ένα: "Ο παράξενος ταξιδιώτης στο τοπίο στην ομίχλη".
Παραγωγή: Αλ Τζαζίρα.
Λέτε να βγει και σε dvd;

15 Ιαν 2008

Πήξαμε στους ορνιθόρρυγχους









Nα περάσει ο επόμενος (γενικός γραμματέας) παρακαλώ...







"Αφετε τα παιδία έρχεσθαι προς εμέ": Σε ρολό Τζίσους ή Σάκη Ρουβά ο υφυπουργός Παιδείας Λυκουρέντζος. Και ναι, μην απορείτε, υπάρχει κι ας μην τον ήξευρε ούτε η μάνα του (η Παναγία;) μέχρι πρότινος.













Να τον προσέχεις, Μιχάλη, τον νιούφη γενικό γραμματέα: Εχει κάτι σατανικό στο βλέμμα του...







Σήμερα το πρωί στο λιμάνι Θεσσαλονίκης οι διαδηλωτές εργαζόμενοι, που αντιδρούν στις αποφάσεις της κυβέρνησης περί ιδιωτικοποίησης του ΣΕΜΠΟ, "φτάσαν αργά, μετά τη λήξη της συνεδρίασης", όπως ισχυρίστηκαν εκπρόσωποι της διοίκησης του ΟΛΘ, και δεν προλάβαν τη συζήτηση κατά την οποία ερήμην τους αποφασίστηκε το μέλλον τους. Τι τους καθυστέρησε; Αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία: κάτι πέρδοντες ορνιθόρρυγχοι*.





* Ορνιθόρρυγχος
Γένος πρωτόγονων ωοτόκων θηλαστικών, που περιλαμβάνει ένα μόνο είδος: τον ορνιθόρρυγχο τον παράδοξο. Εχει σχεδόν κυλινδρικό σώμα που καλύπτεται από χονδρό και χαλαρό δέρμα. Ζώο αδηφάγο, κολυμπά και περπατά με άνεση. Είναι πολύ καλά προσαρμοσμένο στην ημιυδρόβια ζωή και ζει περίπου 10 χρόνια. Κυνηγά τη νύχτα, ενώ στη διάρκεια της ημέρας ζει μέσα σε τρύπες που σκάβει στο χώμα.
Οι φωτογραφίες από το ΑΠΕ.

Θες τζι αρ, δι ρεζουρέκτιον

Μια παλιά καλή προσπάθεια αναστήθηκε. Ενας διαδικτυακός χώρος για τη Θεσσαλονίκη. Οπως γράφει στην ταυτότητα του ιστολογίου: "Οι συντελεστές του είναι άνθρωποι που ζουν και πονάνε αυτήν την πόλη. Τα κείμενα δεν έχουν σκοπό να αναδείξουν την μιζέρια μας αλλά τα προβλήματα, τους προβληματισμούς και τα οράματά μας και να προβάλλουν τις συλλογικές προσπάθειες που έχουν σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών ζωής στην πόλη και το νομό".

Κλικ εδώ: thess.gr

Συμμετεχει κι η αφεντιά μου αφενός γιατί εκτιμώ τα άτομα που ξεκίνησαν αυτήν την προσπάθεια και αφετέρου γιατί αυτό εδώ το blog (το everything you.. και τα λοιπά) υποτίθεται ότι ξεκίνησε για να είναι ομαδικό, αλλά οι περιστάσεις της πραγματικής ζωής τείνουν να το καταστήσουν blog του υπογράφοντος και καθόλου δεν ήταν ο σκοπός μου αυτός.

Οταν η ζωή αντιγράφει τη λογοτεχνία -και πάλι (και πάλι βενζίνα και μπουκάλι, άσχετο, αλλά ήθελα να το πω)

Ο Τζακ Μπάρον, παρουσιαστής της πολύ δημοφιλούς τηλεοπτικής αποκαλυπτικής δημοσιογραφικής εκπομπής «Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον», δέχεται μια μέρα ένα τηλεφώνημα από τον Γκρέγκορι Μόρις, κυβερνήτη της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του παραπαίοντος αλλά ακόμη οικονομικά ισχυρού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (στην εναλλακτική πραγματικότητα που έχει πλάσει ο συγγραφέας Νόρμαν Σπίνραντ, στις ΗΠΑ, οι Δημοκρατικοί είναι παντοδύναμοι αλλά διεφθαρμένοι, ενώ εξαιρετική απήχηση στη μαύρη κοινότητα έχει ο Συνασπισμός Κοινωνικής Δικαιοσύνης-ΣΚΔ).

Στο διάλογό τους κάποια στιγμή ο Μόρις λέει στον Μπάρον:


«Σε σιχαίνομαι όσο με σιχαίνεσαι κι εσύ, αλλά ξέρουμε κι οι δυο πως όταν φτάσεις στα ανώτερα επίπεδα της εξουσίας υπάρχουν φορές που πρέπει να τα παραμερίσει όλα αυτά για στρατηγικούς σκοπούς. Είσαι ένα αγοραστέο αγαθό Μπάρον, σαν ωραία ζεστό χάμπουργκερ, μια εικόνα που πίσω της μπορούμε να συμμαχήσουμε με τον ΣΚΔ, για να κερδίσουμε την προεδρία, η μόνη εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει μια ένωση ρεπουμπλικάνων – ΣΚΔ εναντίον των Δημοκρατικών και του Χάουαρντς. Η εικόνα Μπάρον, αυτό είναι που μετράει –σαν τον Αϊζενχάουερ ή τον Ρίγκαν- όχι ο άνθρωπος. Χρειαζόμαστε την εικόνα σου, χρειαζόμαστε τον ‘Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον’ για να την πουλήσουμε, και δεν ενδιαφέρει κανέναν το πώς είναι στα αλήθεια ο άνθρωπος πίσω από την εικόνα. Αυτό δεν κερδίζει τις εκλογές. Ολο κι όλο που βλέπουν οι ψηφοφόροι είναι η εικόνα»

[…[


«Κι αν δεχτώ κι αν εκλεγώ», είπε ψυχρά ο Τζακ Μπάρον, «νομίζεις πως θα γίνω στα αλήθεια ένας καλός μικρός ρεπουμπλικάνος πρόεδρος;»


«Αυτό είναι το πρόβλημά μας», είπε ο Μόρις. «Ξέρουμε κι οι δύο καλά πως δεν είσαι πολιτικός αλλά ούτε κι ο Αϊζενχάουερ ήταν. Θα ’χεις πολλούς καλούς συμβούλους, ανθρώπους με την υπόσταση και την εμπειρία να λειτουργήσουν την κυβέρνηση για σένα. Δεν πρέπει να ανησυχείς…»


«Δεν είμαι πουτάνα κανενός, και μην το ξεχνάς», φώναξε ο Μπαρον. «Δεν πουλάς τον Μπάρον σαν σαπούνι και μετά τον κάνεις πέρα σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό, όταν πάρεις αυτό που ήθελες. Μπορείς να πάρεις την γαμημένη πρότασή σου και να τη βάλεις τον κώλο σου. Εχεις δίκιο, δεν είμαι πολιτικός, κι αν θες το λόγο κοιτά καμιά φορά κανεναν καθρέφτη, αν έχεις αρκετά γερό στομάχι. Είσαι χειρότερος από νταβατζή συνοριακής πόλης του Μεξικού. Θα έπρεπε να σταθείς στην κορυφή του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντιγκ για να φτάσεις τα αρχίδια μιας κατσαρίδας. Εσύ και το σόι σου είστε σκουλήκια, ψείρες, θρομβώσεις στην κυκλοφορία του αίματος της ανθρωπότητας. Δεν κάνεις ούτε για να καθαρίσεις την λεκάνη της τουαλέτας μου. Ειμαι παρουσιαστής της τηλεόρασης, όχι πουτάνα. Ο,τι έδωσες θα πάρεις. Είσαι ο τελευταίος από τους δεινοσαύρους Μόρις και θα είναι ευχαρίστησή μου να σε δω να βυθίζεσαι φωνάζοντας στην πίσσα που ανήκεις».


«Ποιος διάβολος νομίζεις ότι είσαι;» σχεδόν σφύριξε φιδίσια ο Μόρις. «Κανείς δεν μιλάει σε εμένα έτσι και να τη γλιτώσει έπειτα. Παίζεις το παιχνίδι μου ή σε καταστρέφω, πιέζω τους διαφημιστές σου, πιέζω…»


«Είσαι συγκινητικός, το ξέρεις Μόρις;» του είπε ο Μπαρον. «Ξέρεις γιατί; Γιατι έχω μαγνητοφωνημένο όλο αυτό το τηλεφώνημα, γι’ αυτό. Η χοντρή σου φάτσα και το μεγάλο στόμα σου, έτοιμα να παιχτούν στο ‘Τσιμπούρι Τζακ Μπάρον’ οποτεδήποτε σε βρω, ας πούμε, κουραστικό. Έβγαλες τον πούτσο σου έξω μπροστά στις κάμερες και μπορώ να το δείχνω σε εκατό εκατομμύρια ανθρώπους ό,τι ώρα θελήσω. Είσαι γυμνός Μόρις, εντελώς γυμνός. Με μια νύξη ή ακόμη και μια υποψία πως κάνεις κύματα προς τα εμένα, έσκασε το κανόνι. Χάνεις την ώρα σου προσπαθώντας να φοβίσεις εμένα».


«Ξανασκέψου το» του είπε ο Μόρις πιέζοντας ξαφνικά το εαυτό του πίσω σε έναν τόνο γλυκονταβατζίδικης λογικής. «Αφήνεις την ευκαιρία της ζωής σου να πάει…»

«Α, άντε γαμήσου», είπε ο Μπάρον κι έκοψε τη σύνδεση.

ΥΓ. Φυσικά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα βιβλία ή στις ταινίες. Ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.

ΥΓ. Αλληλεγγύη στους διωκόμενους συντρόφους πρώην μεγαλοδημοσιογράφους, νυν εκδότες!

14 Ιαν 2008

Περί άρτων και θεαμάτων ιστορική αναφορά

Με αφορμή την τρέχουσα διαιτητολαθολαγνεία, τους αδικημένους και τους ευνοημένους του ποδοσφαίρου και τον αγώνα ΠΑΟΚ - Ηρακλής (ή Ηρακλής - ΠΑΟΚ;) την προσεχή αγωνιστική, κανά δυο ιστορικές αναφορές και μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από το τεύχος 15 (Οκτώβρης 2004), της εξαιρετικής περιοδικής έκδοσης "Θεσσαλονικέων Πόλις".

Στην πρώτη φωτό: Κάποτε όντως οι ποδοσφαιρισταί παίζανε για τη... φανέλα (του Στρατιώτου).

Στη δεύτερη φωτό: Τότε σεισμοπαθείς, σήμερα πλημμυροπαθείς και πυρόπληκτοι... Μήπως τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται;


Στην τρίτη φωτό: Το σκάνδαλο (και επιπλέον η απόδειξη ότι τα πράγματα στον αθλητικό Τύπο της Θεσσαλονίκης δεν έχουν αλλάξει καθόλου -για όλα "φταίει η Αθήνα κι ο Πειραιάς"):

"Ο Ολυμπιακός, ανακινών γη και ουρανόν, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, έπρεπε να κερδίσει τον αγώναν, όπως και πρέπει να κερδίσει όλους τους υπόλοιπους αγώνας του, διότι 10 χιλιάδες τυφλωμένοι και εμπαθείς από συλλογικήν ψύχωσιν φίλαθλοι Πειραιείς, έχουν στοιχηματίσει ότι ο Ολυμπιακός θα βγει πρωταθλητής της Ελλάδος κατά 100%".




Και τέλος μερικά ιστορικά στοιχεία για τον Μπάογκ (όπου και πάλι, στο σημείο όπου αναφέρονται οι σχέσεις με την τοπική πολιτική ηγεσία, αλλά και στο σημείο όπου γίνεται λόγος για την οικονομική δυσπραγία του ΠΑΟΚ, αποδεικνύεται ότι σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει):

"Η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης, ένας από τους πιο αξιόλογους συλλόγους στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό εν γένει, διασπάστηκε οριστικά την άνοιξη του 1926. Η μία πλευρά που προφανώς έδειχνε μεγαλύτερη βαρύτητα στο ποδόσφαιρο συνέστησε τον ΠΑΟΚ παίρνοντας σταδιακά τους περισσότερους και καλύτερους παίκτες της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ.

Οι οικονομικές δυνατότητες του ΠΑΟΚ ήταν περιορισμένες. Δύο στοιχεία περιόριζαν αυτή τη δυσπραγία: αφενός αρκετά από τα μέλη ήταν λογιστές έμποροι, επαγγελματίες, ιατροί, δικηγόροι, και χρηματιστές, γεγονός που τους επέτρεπε να ενισχύουν περιοδικά το σύλλογο. Αφετέρου ο σύλλογος είχε στενότατη σχέση με παράγοντες της πολιτικής, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του τοπικού Τύπου.

Το αρχικό έμβλημα του ΠΑΟΚ ήταν ένα τετράφυλλο τριφύλλι σε σύμπλεγμα με ένα πέταλο. Το εμπνεύστηκε ο Κωστας Κοεμτζόπουλος από τη διακόσμηση του πακέτου των τσιγάρων που κάπνιζε. Το 1931 το σήμα αντικαταστάθηκε από τον δικέφαλο αετό, σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τα χρώματα ήταν το μαύρο και το άσπρο –συμβόλιζαν αντίστοιχα το πένθος για την άλωση της Πόλης και την προσφυγιά και την ελπίδα".





ΥΓ: Κάνοντας κλικ σε κάθε εικόνα, φαντάζομαι πως τα κείμενα γίνεται πιο ευανάγνωστα.

Παίζουμε (αφισο)πόλεμο;




Προ ολίγων ημερών είχα αναρτήσει αυτήν την αφίσα, η οποία μεταξύ άλλων έκανε λόγο για τον "ελληνικό οικονομικό επεκτατισμό (ιμπεριαλισμό) στα Βαλκάνια".



















Σήμερα κοντά στο σπίτι μου, είδα μια αφίσα-απάντηση στη προηγούμενη


(επειδή είμαι λίγο στραβός δεν πρόσεξα ότι έφαγα το κάτω μέρος όπου αναγράφονται οι διοργανωτές της εκδήλωσης, οι οποίοι είναι: Περιοδικό Αρδην, Εφημερίδα Ρήξη).


















Φαντάζομαι πως μέσα από το μπλογκ μπορώ να δώσω κι εγώ μια απάντηση στην ανωτέρω αφίσα-απάντηση.

Δι ντάνσινγκ νερντς αρ νοτ μπέγγιν

Με τον συμπλογκερίτη -και εξαφανισμένο αυτήν την περίοδο κάπου στο σουηδοβοργιανό υπερδιάστημα- Νικολάκη Διάσελο κατά καιρούς επιδιδόμασταν σε ανάλογες "εξευτελιστικές" χορογραφίες. Είναι πράγματι πολύ απελευθερωτικό το συναίσθημα. Ως απάντηση λοιπόν στις ικεσίες του Φράνκι Βάλι και του Πιλόσκι: Mahogany, Neo-Plastic Boogie-Woogie.


12 Ιαν 2008

Τι εννοείς, δεν είμαι ελέφαντας;

00:04:18,549 --> 00:04:22,747 Τι θες να περνάς σαν κάποιον που βλέπει τέλεια ενώ είσαι τυφλός σαν νυχτερίδα;
00:04:23,069 --> 00:04:25,742
-Δε νιώθω ότι πρέπει να περνάω σαν τέτοιος.
-Ίσα ίσα.
00:04:25,829 --> 00:04:29,504
Είναι αρρώστια στο μυαλό σου.
Το ίδιο σαν να θες να κάνεις το λευκό.
00:04:30,549 --> 00:04:31,868
Δεν είμαι λευκός;
00:04:32,789 --> 00:04:35,064
-Κάθισε κάτω.
-Αυτό είναι σκάνδαλο!
00:04:35,269 --> 00:04:36,987
Τι εννοείς, δεν είμαι λευκός;
00:04:37,069 --> 00:04:39,185
Γιατί δε μου το έλεγες πριν;
00:04:39,269 --> 00:04:41,578
-Η ίδια μου η αδερφή!
-Κάθισε κάτω.
00:04:41,709 --> 00:04:44,940
Χριστούλη μου!
Πρέπει ν' αλλάξουν τώρα τόσα και τόσα.
00:04:45,109 --> 00:04:47,339
Πρέπει να ακυρώσω τα μαθήματα κολύμβησης.
00:04:47,429 --> 00:04:50,227
Τι θα πουν τα παιδιά στη λέσχη;
Δεν είμαι λευκός!
00:04:51,029 --> 00:04:52,587
Το νιώθω τώρα.
00:04:53,869 --> 00:04:55,825
Χριστέ μου, έχεις δίκιο!
00:04:56,269 --> 00:04:58,908
-Θεέ μου, Βοήθησέ με.
-Το ξέρει ο μπαμπάς;

Θεσσαλονίκη by night

Κάποιοι, λέει, βάλανε αντεθνικές αφίσες στην Αγίου Δημητρίου και την Κασσάνδρου προκαλώντας μεταξύ άλλων την οργή του δημάρχου Θεσ/νικης αλλά και του ΛΑΟΣ.
Βγήκαμε αμέσως παγανιά. Σε όλη την Αγίου Δημητρίου οι αφίσες σκισμένες (αριστερή φωτό). Στο σχολείο στην Κασσάνδρου, πάνω από το τουρκικό προξενείο βρήκαμε ολόκληρη (δεξιά φωτό).









Αυτή τη στιγμή δεν με πολυνοιάζει το περιεχόμενό της (το οποίο όποιος θέλει μπορεί να το μάθει κλικάροντας πρώτα στη δίπλα αριστερά και μετά στη δίπλα δεξιά). Αυτό για το οποίο διαφωνήσαμε με την καλή μου είναι για το κατά πόσον δικαιούται ο οποιοσδήποτε να σκίζει μια αφίσα που δεν του αρέσει.





Με το απαραίτητο κακάο και την κασερόπιτα της Αίγλης στο χέρι είδαμε κι αυτόν τον τετραγωνισμό του... αλφαδιού: Κάποιοι γράψανε συνθήματα στο τοιχίο γύρω από τον Αγιο Δημήτριο. Αυτή είναι μια μέθοδος των υπευθύνων για να τα σβήσουνε χωρίς να προκαλέσουνε περαιτέρω ζημιά στο τοιχίο, υποθέτω: μια ζελατίνα, ζελοτέηπ κι ένα υγρό που μύριζε περίεργα.



Στάνταρ, αυτή είναι η χειρότερη μορφοποίηση που έχω κάνει σε ανάρτησή μου. Είναι όμως αργά, οι φωτογραφίες πολλές και νυστάζω. Οπότε... κλάιν.

11 Ιαν 2008

Σαρξ πληθωρική και καρναβαλίστικη με ολίγη Λορένα Μπόμπιτ διά πάσαν Μαγγινείαν

Πέρα από το προφανές "μόνο για τα καρναβάλια είμαστε", επιτρέψτε μου αναρωτηθώ ποία είναι η μελαχροινή κορασίς, αριστερά του Άρεως, δεξιά του δημάρχου Πατρέων (καλέ, κι η άλλη η ξανθιά η Ράγιου δεν είναι;).
“Θέλεις να γίνεις η Μπρουνάρα μου, να γίνω ο Σαρκοζί σου;”

Τώρα που ξεχάστηκε το θέμα, το πρωθυπουργικό ζεύγος επισκέφτηκε το αναψυκτήριο του Μαγγίνα (στο πλευρό τους, οι δύο νέοι φιλοξενούμενοι του τέως υπουργού, Ινδοί αυτήν τη φορά, γιατί οι άλλοι, οι Πακιστανοί, ήταν λιγουλάκι κουτσομπόληδες και απολύθηκαν).

Φάνη Πάλλη-Ψαλιδιά στις συντάξεις...
(θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η Λορένα Μπόμπιτ, ε;)


Φωτς: ΑΠΕ