30 Σεπ 2008

Sexy μαμά με δύο διαζύγια στα 25 της η διάδοχος της Ζιζέλ (ουπς, αυτό είναι απ' τη διπλανή σελίδα...)

Είμαι αξιολύπητος σήμερα στη δουλειά. Κομμένος, άρρωστος, μυξιάρης, βήχω όταν μου μιλάνε,φτερνίζομαι όταν δεν μου μιλάνε. Το κεφάλι μου προσθέτει άλλα τόσα στα εκατό κιλά μου, και περιφέρομαι σαν ζόμπι, σε σημείο που κάποιος συνάδελφος ευθαρσώς με ρώτησε αν έχω πιει κάτι παραπάνω απ' τα συνηθισμένα 10 γαρότσια που φαίνομαι πως έχω πιει τις άλλες μέρες... Τουλάχιστον όλοι είναι καλοί μαζί μου και με αγαπάνε και με κάνουν τα χατίρια, να φανταστείτε καποια στιγμή, όταν εγώ κρίνω ότι δεν τραβάει άλλο, θα αποχωρήσω νωρίτερα, σαν ήρωας, απ' αυτούς τους αυταπαρνητές που δίνουν και το αίμα τους να το ρουφάνε τα αφεντικά τους, ίσως μάλιστα σήμερα, που είναι όλοι τόσο καλοί μαζί μου, να είναι η καταλληλη ευκαιρία να πάω να ζητήσω και αύξηση και προαγωγή... Αλλά καλός συνάδελφος που διάβασε τη σκέψη μου, θέλοντας να με αποθαρρύνει και να μου υπενθυμίσει τους χαλεπούς καιρούς στους οποίους ζούμε, μου πάσαρε τη σημερινή "Εspresso", όπου διάβασα ένα πολύ διαφωτιστικό άρθρο (χωρίς πλάκα, η Espresso, ως έντυπο, είναι πολύ καλύτερη από κάτι άλλες "σοβαρές" εφημερίδες). Ιδού το άρθρο (να σημειώσω μόνο, ότι όπως στο παραντιπροηγούμενο ποστ ο Σάββας Παριζιάνος ήταν προσφορά του Αργου, όπως στο προηγούμενο ποστ η φωτοσοπιά ήταν προσφορά του Αργου, έτσι και το κόπι πέηστ του κειμένου απ' το σάιτ της Εspresso είναι και πάλι προσφορά του Αργου, καθότι είμαι πολύ άρρωστος και αδύναμος για να εκτελέσω μια τόσο σύνθετη λειτουργία...).



Η κρίση χτύπησε και τις στριπτιζέζ!
Το «οικονομικό τσουνάμι» που έχει πλήξει τη Γουόλ Στριτ -όπως αποκάλεσε χαρακτηριστικά η εφημερίδα «Washington Post» την κρίση που μαστίζει την αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά- δεν έχει θύματα μόνο τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές. Εχει αντίκτυπο και στις στριπτιζέζ, καθώς και στις κοπέλες που συνοδεύουν πλούσιους κυρίους. Το αποκαλύπτει ένας δικηγόρος του Μανχάταν, ο Εντουαρντ Χέιζ, ο οποίος μάλιστα δημιούργησε δύο οικονομικούς δείκτες για τη μέτρηση αυτής της οικονομικής κρίσης: τον HEGI και τον HESI, που αποτελούν τα ακρωνύμια για τον «High End Girlfriend Index» (Δείκτης για Συνοδούς Υψηλού Προφίλ) και τον «High End Stripper Index» (Δείκτης για Στριπτιζέζ Υψηλού Προφίλ).

«Εδώ και ένα μήνα οι κοπέλες μετράνε όλο και λιγότερους πελάτες, οι οποίοι ξοδεύουν όλο και λιγότερα χρήματα» λέει χαρακτηριστικά ο Αμερικανός δικηγόρος, αποκαλύπτοντας ότι η ταρίφα μιας συνοδού πολυτελείας δεν πέφτει κάτω από τα 500 δολάρια. «Αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, οι κοπέλες αυτές θα πεινάσουν».

Η «Washington Post» παρουσίασε εκτενές αφιέρωμα στη ζημιά που έχει η πορνεία στη Νέα Υόρκη, χώρος που γνώριζε μεγάλη άνθηση μέχρι πριν από λίγο καιρό. Σύμφωνα με ειδικούς αναλυτές, η οικονομική κρίση δεν θα αφήσει κανέναν τομέα δραστηριοτήτων ανεπηρέαστο, αφού η Γουόλ Στριτ είναι η πηγή χρηματοδότησης όλης της πόλης. Ηδη ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ έχει ανακοινώσει μείωση των εξόδων κατά 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια για τα επόμενα δύο χρόνια.

Τι θα απογίνουν, λοιπόν, οι στριπτιζέζ; Χωρίς να το θέλει, η εφημερίδα «Washington Post» τους πρότεινε μία εναλλακτική: να μετακομίσουν στην αμερικανική πρωτεύουσα. «Η εξουσία είναι εκεί. Τώρα οι πολιτικοί είναι αυτοί που αποφασίζουν», έγραψε ο συντάκτης της εφημερίδας αναφερόμενος στο διάσωση των τραπεζών από το κράτος.

Δαλαϊλαμάκης

Τι κι αν γίνεται χαμός όχι μόνο με τα εκλογικά σενάρια αλλά και με το γενικότερο οικονομικό (μας) χάλι; Αυτός εκεί, πράος αλλά αμετακίνητος απ' την καρέκλα του, σκέτος Βούδας!
(η φωτοσοπιά είναι του Αργου -"μα καλά βρε γιωτά, τίποτε δικό σου δεν βάζεις; όλα κλεμμένα;")
UPDATE: Το ποστ είναι λάθος, αλλωστε ό,τι ξέρουμε είναι λάθος... Κακώς τον έκανα βούδα, νίτζα έπρεπε να τον κάνω, δεν βαριέσαι όμως... Ο μίστερ Κούνελος το 'χει πιάσει το νόημα.

رباعیات رباعیات عمر خیا

Πρελούκο Διοποιήτι

Then to this earthen Bowl did I adjourn
My Lip to the secret Well of Life to learn:
And Lip to Lip it murmur'd -"While you live
Drink!-For once dead you never shall return."
Rubaiyat of Omar Khayyam

Επήρα, σώμα φτιαγμένο από πηλό, την μποτιλια αγκαλιά
Μαθητούδι στην πηγάδα, όχι του Μελιγαλά, με της ζωής τα μυστικά
Και το κραγιόν της, κοκκινέλι επί των χειλέων της, ξηγήθηκε σπαθί -"Οσο ζεις
Πιες! Γιατί, άμα ποθάνεις, σιγά μη ξαναγυρίσεις". Χικ!
(απόδοση Πέρσικας του Πάνως Κάπα)



Κυθέ Ρίωσμα
Σημασίας μεγίστης η εξοδος κινδύνου εις τα αεροπλάνα, τα βαπόρια αλλά και για να αποφεύγεις τους φίλους τους παλιούς, που κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, ωχ δεν σε είδα, συγγνώμη, η μυωπία μου βλέπεις, τι κάνεις ρε μαλάκα και τα σχετικά, εν προκειμένω βολεμένος στο αεροπλάνο, εις την θέσιν 12F αράζων (άρα ζω;), λάμβανα από τον Λευκόν Θόρυβον του Ντε Λίλο την των τελευταίων σελίδων Σοφία, ψέματα, σοφία. Τεσπά, προτίθεμαι ακριβώς ετούτη τη στιγμή να αλλάξω ύφος, αλλά οχι ήθος, διότι αυτό μας τελείωσε, ξεπουλιέμαι όσο όσο, αλλά κανείς δεν μ' αγοράζει. Λοιπόν, ο γεράκος αρχικά μου θύμισε τον Φουντουκίδη, που έλεγε τα αθλητικά παλιά, κατόπιν τον Πατακό, ύστερα τον Αρτέμη Μάτσα, αλλά μετά απ' ώριμη σκέψη και αναψηλάφηση των εσωψύχων μου, κατέληξα πως περισσότερο ομοιάζει με τον παππού του παιδικού μου φίλου Τάσου, ο οποίος, ο παππούς όχι ο Τάσος, μπορεί κι ο Τάσος δηλαδή, αλλά χεστήκαμε για τον Τάσο, άσε δε που για τον παππού του είμαι γκαραντί σίγουρος, είχε κάνει στη Γερμανία μετανάστης και είχε επιστρέψει στην πατρίδα αρκετά ματσώ, και ουχί μάτσο, διότι μόνο μάτσο δεν μπορούσες να τον επείς έτσι όπως ήταν μια σπιθαμή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διά τον Ηλιον γυαλιών του, αλά τοπ γκαν, μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά, μεγάλος άνθρωπος να εχει πρότυπο τον Τομ Κρουζ, ασε που τα ματογυάλια διά τον Ηλιον ήτο πράγμα ασύνηθες την εποχή εκείνη, διότι στα 80s όλοι ήτο αθώοι και δεν εφοβούντο να κοιτάξουν τον συνάνθρωπόν τους κατάματα, ο παππουτάσος λοιπόν, εξαιρουμένου του γεγονότος ότι αγόραζε "Ελεύθερο Τύπο" και ήταν χαρακτηρισμένος "δακτυλοδεικτούμενος καραδεξιός", ήτο συμπαθής, διότι δεν εφείδετο ταληρακίων εις τα πεντάχρονα μειράκια της γειτονιάς (το επίθετο "πεντάχρονος" διότι μόλις ενθυμήθην ότι το μειράκιον είναι άνω των 14 ετών), τα οποία χρησιμοποιούσαμε για τρελά τσιμπούσια με γαριδάκια "Ο ιππότης της ασφάλτου" (διά τους τρέντι πεντάχρονους), "Τολμη και γοητεία" (διά τις έφηβες πεντάχρονες), δρακουλίνια (διά τους γκοθάδες) και φοφίκο (διά τους φλώρους), ο ομοιάζων τον παππουτάσον λοιπόν έκατσε εις την θέσι 12D, αφήνων χάσκουσα μεταξημών την θέσιν 12Ε, πράγμα ιδιαιτέρως βολικόν διότι είχα την ανάγκη να παρκάρω εκεί πάνω την αριστερή πλευράν του σκεμπέ μου, αλλά με πρόλαβε, παράξενα ταχύς για τα χρόνια του (σε πλήρη αντιθέση με μένα, που είμαι παράξενα παχύς για τα χρόνια μου), και πάρκαρε μια σακούλαν ομοιάζουσα με αυτές της λαϊκης που βάζουν τη χάρτινη που μέσα έχει τις σαρδέλες, luckily though η οσμή των σαρδελών ήτο απούσα, αρα κάτι άλλο περιείχε η ύποπτος σακούλα, "συγγνώμη αλλά τη σακούλα σας να τη βάλουμε στο ντουλαπάκι", του είπε το αλφα άλφα γκομενάκι του άερος, "λόγια του αέρα μη μου λες" την αποπήρε αυτός, "και τράβα παραπέρα", αυτή έχασκε με το στόμα ανοιχτό ομοιάζουσα ξάφνου με τη θέσιν 12Ε, ποτέ δεν είχα δει με τρόπο ερωτικό μιαν θέσιν αεροπλάνου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για νέες εμπειρίες σκέφτηκα και ντράπηκα για λογαριασμό του αγενούς Ομοιαζωντομπαπουτάσου και εκρύφθην πίσω απ' το βιβλίο μου, τη στιγμή που γκομενάκι του αέρος αλφα βήτα ηρθε διά στήριξη της άλφα άλφα, ξέρετε οι κανονισμοί, "εχω ανάγκη να διαβάσω και μη με ενοχλείτε", είπε αυτός, πράγματι κρατούσε ένα βιβλίο στα χέρια του που με περίσσεια αδιακρισία στραβολαιμιάζοντας προσπαθούσα να δω ποιο είναι, "συγγνώμη κύριε αλλά επιμένω", πράγματι επέμεινε αυτή, "ε, δεν αντέχεσαι κυρά μου, να χαρτιά έχει" και την πέταξε κάτω απ' το κάθισμα (την συνοδό του αέρος; τη σακούλα; τι σημασία έχει;), "ξέρετε κάθεστε στην εξοδο κινδυνου και ενοχλεί" ξαναμαναεπέμεινε αυτή και γραπάζουσα την σακούλα την έβαλε εις την θέσιν της, την ώρα που και ο Ομοιαζωντομπαππουτάσος έβαζε το άλφα άλφα και το αλφα βήτα γκομενάκι του αέρος εις τας θέσεις τους με λόγια που η αγωγή μου αλλά και το μοναδικό πράγμα απάνω μου που είναι αδύνατο, η μνήμη μου that is, δεν μου επιτρέπουν να σας μεταφέρω, κατόπιν αρχισε μανιωδώς να υπογραμμίζει αράδες από το βιβλίο του με ένα στιλό, το οποίο αργότερα κατά τη διάρκεια της πτήσης επόθησα αρκετά, διότι κάτι ήθελα να σημειώσω για να μην ξεχάσω να θυμηθώ, αλλά δεν τόλμησα φοβούμενος μην τσατιστεί και δεν μου δώσει ταληράκι να αγοράσω φοφίκο.



Περικλείδα Οδόσκατα
Αυτό που ήθελα να μην ξεχάσω να θυμηθώ είναι η συμπτωματική θεματική σύμπτωση του βιβλίου που τελείωνα με το βιβλίο που είχα αγοράσει και είχα σκοπό να αρχίσω να διαβάζω μετά: ο θάνατος. Στο λευκό θόρυβο του Ντελίλο οι ήρωες φοβούνται το θάνατο. Στο Αμερικαν Ντεζερτ του Περσιβαλ Εβερετ ο ήρωας πάει φουλ για αυτοκτονία αλλά τον προλαβαίνει ένα διερχόμενο όχημα και τον αφήνει στον τόπο (μιλάμε για παντελώς hopeless case).
Εκ βαθέων εξομολόγηση και φινάλε: Γράφω, γράφω, κουλουράκια με τα δυο χειλάκια, μπας και περάσει η ώρα και με πιάσει η νύστα να κοιμηθώ, διότι είμαι μόνος στο σπίτι σήμερα και είναι αλήθεια πως ο φόβος του θανάτου δεν πιάνει μία μπροστά στο να είσαι μόνος στο σπίτι και μάλιστα στο σκοτάδι... Ασε που ακούω και αυτούς τους ανατριχιαστικούς παρότι ιδιαιτέρως ταλαντούχους και ατμοσφαιρικούς τύπους. Τεσπά, στην αρχή οι στίχοι Ρουμπαγιάτ ήταν απ' το βιβλίο του Πέρσιβαλ Εβερετ, Αμερικαν Ντέζερτ, και για την ακρίβεια απ΄ το μοναδικό σημείο που διάβασα, δηλαδή τη σελίδα μετά την αφιέρωση του συγγραφέα (σε κάποιον Τσαρλς Ροουελ, όχι σε μένα). Για να είμαι δίκαιος, ορίστε και κάτι απ' το Λευκό Θόρυβο:

Η νοσταλγία είναι προϊόν της μη ικανοποίησης και της οργής. Είναι η τακτοποίηση διαφορών ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Οσο πιο δυνατή η νοσταλγία τόσο πιο κοντά έρχεται στη βία. Ο πόλεμος είναι μορφή που παίρνει η νοσταλγία όταν οι άνθρωποι πιέζονται να πουν κάτι καλό για την πατρίδα τους.


26 Σεπ 2008

Leave of absence



Καλά μην το παίρνετε τοις μετρητοίς το πρώτο μισό του τίτλου του τραγουδιού. Αλλά, εφόσον θα βρίσκομαι σε έναν θαυμάσιο τόπο, θέλω να ελπίζω ότι τουλάχιστον το δεύτερο μισό του τίτλου θα το εφαρμόσω. Αποϊντερνετοποίηση μέχρι την Τρίτη λοιπόν... (καλά, εδώ που τα λέμε ούτε κι αυτό μην το παίρνετε τοις μετρητοίς...)

25 Σεπ 2008

Μετά τον πλανήτη, τον Θεσσαλονίκης, τον Βελουχιώτη, ορίστε κι ο Αρης Ποδηλάτης!

Συνεχίζονται οι "ανταρσίες" βουλευτών και υπουργών της κυβέρνησης της ΝΔ. Κοιτάξτε τον Αρη Σπηλιωτόπουλο, φαινομενικά αθώο, με τι χαρά φωτογραφίζεται σε ένα πλάνο γεμάτο απ' το υποσυνείδητο και προβοκατόρικο μήνυμα: Think Green, Think Greece...

Να η ευκαιρία!

Χιλιάδες Αθηναίων έσπευσαν στο Ηρώδειο χθες το βράδυ για να παρακολουθήσουν την εμφάνιση του Σάββα Παριζιάνου. Μεταξύ των πολλών ανθρώπων του πολιτισμού διακρίναμε τον Νικήτα Κακλαμάνη και τη Ροζίτα Σώκου...

Με αυτόν τον ηλίθιο τρόπο υλοποιώ την υπόσχεσή μου προς τον Εξόριστο στο Βερολίνο, να "ανεβάσω" Σάββα Παριζιάνο. Εικοσιδύο τραγούδια, των οποίων δυστυχώς τους τίτλους δεν γνωρίζω, ουτε και οποιαδήποτε άλλη σχετική πλεροφορία...

23 Σεπ 2008

κιούτ ....

battle of the album covers...

22 Σεπ 2008

Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη

Το λοιπό που λέτε βρέθηκα το Σ/Κ στην Πιερία. Και έμαθα ότι στο Αιγίνιο γίνεται μια μεγάάάάάάάάάάλη εμποροπανήγυρις. Και αφού το έμαθα έπρεπε να πάω.
(ΜΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΠΑΛΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΟΡ;;;;ΕΙΝΑΙ 10:35!!!!!!!!!!!!)
Μετά από αυτήν την μικρή παρένθεση συνεχίζω. Και έπρεπε να πάω που λέτε για να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια αν τελικά είναι ακριβώς όπως τη διεθνή έκθεση. Αφού σας πληροφορίσω ότι τίποτα δεν έχει να ζηλεψει σας μεταφέρω τις φανταστικές φωτογραφίες από την επίσκεψη μου στην περιοχή.
Ξεκινάμε από μια άποψη της θαυμαστής πύλης της εμποροπανήγυρης. Η αψίδα είναι όλα τα λεφτά.
Φυσικά ξεκινήσαμε πρώτα από το κιόσκι με τα βρώμικα. Σουβλάκι, μουστάρδα, κέτσαπ, κρεμμύδι. Αυτά!
Μαλί της γριάς....
Και ιδού η απόδειξη ότι το Αιγίνιο δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει την έκθεση. Μελωμένοι ξηροί καρποί.
Και επίσης: Τι και αν οι Ευρωπαίοι το έχουν βάλει στο στόχαστρο. Τι κι αν επήλθαν απαγορέυσεις. Το κοκορέτσι ζεί κυρίες και κύριοι...(Ούπς η φώτο έπρεπε να γυρίσει αριστερά 90 μοίρες...sorry). Υπεύθυνος στον πάγκο με το κοκορέτσι ήτο ένας παππούλης ο οποίος με το ένα χέρι έκοβε το κοκορέτσι και με το άλλο προσπαθούσε να ανοίξει το ψωμάκι για να το βάλει μέσα. Όταν μια φίλη είδε τον παππού να πιέζει το ψωμάκι πάνω στο μπουφάν του και να χώνει μέσα τον αντίχειρα προκειμένου να τα καταφέρει ένιωσε όπως ο Πάνως Κ. όταν κατάλαβε ότι ο Ψωμιάδης θα είναι Νομάρχης Θεσσαλονίκης...Οπότε δε το έφαγε. Αλλά μετά λυπήθηκε να το πετάξει και το έδωσε σε ένα Αφρικανό που πουλούσε μαϊμού Λουϊ Βουτόν και πραγματικά πέθαινε της πείνας...
Μείνετε εδώ...Η πραγματική μαγεία τώρα ξεκινάει:


Κάπου εκεί βρέθηκα μπροστά στον πάγκο με τους δίσκους. Ναι δίσκους. Όχι CD. Δίσκους και κασσέτες είχε ο παλήκαρος. Ω εσύ Απόλλωνα με τη λύρα σου...τι πανδεσία ονομάτων και καλλιτεχνών είναι αυτή;;;;Θαυμάστε χωρίς πολλά λόγια...

Α ρε Κώστα...τι γλέντια έχουμε κάνει με την πάρτη σου...Και τι λουλούδια είναι αυτά βρε στο εξ'ωφυλλο;
Τι χωρίστρα Θεέ μου....Και προσέξτε: 29 τραγούδια...Όχι τζαμπαντάν πράγματα δηλαδή...
ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ. Όπως οι Nirvana. Όπως οι Νταλάρας-Παπακωνσταντίνου στο Αττικόν. Όπως οι Τρύπες στο Ρόδον...
The best for last...Νεραντζούλα...με τη Σοφία Κολλητήρη...Τι μαλί. Τι κραγιόν. Τι σκουλαρίκι. Πανδεσία...
Πιο κάτω άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον το πράγμα...
12 ζευγάρια ΣΟΥΣΟΥΝΑΚΙΑ Ανδρικά και πεδικά...χε χε χε ξέρω ξέρω εγώ είμαι ο πρώτος ανορθόγραφος...Αλλά και πεδικά....
Το κλασσικό πόνι. Όχι το μικρό μου αλλά αυτό που πάει πακέτο με τον τύπο με την πολαρόιντ. Όχι ας μου πει κάποιος ότι δεν έχει έστω μια ξεθωριασμένη φώτο με πόλαροιντ πάνω σε πόνι. Ας μου το πει...
Ο γύρος του θανάτου. Δυστυχώς ήταν κλειστός διαφορετικά θα είχατε κάτι εντυπωσιακό να δείτε. Θυμήθηκα και την ταινία με εκείνο το μουστακαλή ηθοποιό, αυτός που σε άλλη ταινία ήταν ο γκόμενος της τραβεστί που μετά τον σκότωσε η τραβεστί και είναι αληθινή ιστορία και που τώρα αυτός που έκανε την τραβεστί είναι σχολιαστής σε κουτσομπολίστικα μεσημεριανά, αυτός ντε που έκανε το γύρο του θανάτου και μετά άρχισε να πουλάει τα όργανα του σε μια εταιρία γιατί έμπλεξε με μια γκόμενα, και στο τέλος έκατσε στη μηχανή άρχισε να κάνει το γύρο αλλά είχε στερεώσει και δυναμίτες πάνω στο εντούρο και ανατινάχθηκε. Οσκαρική όχι μαλακίες...Θυμήθηκα και τον Τσακνή.
Ο ΠΑΟΚ πουλάει παιδιά. Και δε λείπει από κανένα φωτορεπορτάζ του Ιωάννη.
5 ευρώ είχαν παίδες. Πολλά παιχνίδια...
Κλασσικό παπουτσάκι ποδοσφαιρικό ADIBBAS.
Τι σας θυμίζει; Ε ναι τα σερβίτσια στη ΔΕΘ. Σας είπα ολόιδια κατάσταση...
Ο Τόνις ο χαμηλότιμος. Made in Italy.
Φωτογραφία με άποψη για να δείτε ότι είμαι και καλός φωτογράφος. Αλλά δεν είχα τρίποδο. Ναι είναι ένα καραβάκι που πήγαινε απ εδώ και απ εκεί.
Κάπου εκεί έφυγα από την εμποροπανήγυρη με τις καλλύτερες εντυπώσεις. Θα πάω και του χρόνου καλύτερα προετοιμασμένος. Σας το υπόσχομαι. Και για το τέλος σας έχω ακόμα δυο φωτό με νόημα. Η πρώτη είναι από εκκλησία. (Είναι λοιπόν επίκαιρη λόγω των ημερών). Εύχομαι και παρακαλώ να μπορείτε να την ανοίξετε σε μεγαλύτερη ανάλυση. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ να διαβάσετε τι γράφει. Δίνω ένα παράδειγμα:
ΒΛΑΣΦΗΜΑΣ; Δεν είσαι έλληνας...
Και στο τέλος λέει ότι είναι προσφορά μιας αντιβλαφημικής λέσχης ή κάτι τέτοιο που έχει και διεύθυνση στην Αθήνα!!!Πραγματικά τη φωτό τη βλέπετε αλλά...δεν υπάρχει ρε παιδί...είναι εκεί αλλά...δεν υπάρχει....
Και για το τέλος....
Προσέξτε: Ο δρόμος, έτσι; Όχι η ταχύτητα...και επίσης μπορείτε να διακρίνετε πόσο τεράστιος είναι ο δρόμος και επομένως είναι επιτρεπτές οι μεγάλες ταχύτητες. Αρκεί να σας πω ότι η φώτο είναι στο επαρχιακό δίκτυο της Πιερίας, συγκεκριμένα στο Παλαιό Κεραμμύδι...
Έως το επόμενο φωτορεπορτάζ....See you later aligater...Ελπίζω να γελάσατε...και προσέξτε...ο Ioannis καραδοκεί με τη φωτογραφική....


Άντε και μια με το μικρό Θορ έτσι για να δείτε ότι εγώ το παιδί μου το έχω αφήσει ελεύθερο να επιλέξει τι θέλει στη ζωή του...

Προσέξτε το ελαφρύ γελάκι που έχει...ξέρει αυτός ξέρει...δε σηκώνει το κασκόλ τυχαία...

Εκτός απ' όλα τα γουρούνια, κι όλα τα ζόμπι έχουν την ίδια μούρη και είναι συνταξοφάγα

Φάνη με Πάλλη με καιρούς, Φάνη Γκαργκάνες θα ‘ναι...

Φεστιβάλ ΚΝΕ

Στη φωτογραφία στιγμιότυπο
από το Φεστιβάλ της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος.

21 Σεπ 2008

Το λεπτό απαστράπτον λευκό της εργασιακής λογικής εχάθη γιατί οι αρκούδες που κατεβαίνουν σαν πεταλούδες στη γη καθίζουν, χαμογελάνε και τρώνε φλούδες

Κυριακή στη δουλειά σημαίνει Χωσέ Αρμάδο, αλλά τουλάχιστον επειδή λείπουν τα μεγάλα τα αφεντικά εχω την ήσυχη την κεφαλή, σε χαμηλή ένταση Ερασπόρ απ' το ίντερνετ και πίνω την αχτύπητη τη φράπα, οπότε σκάει μύτη μυστάκιον συνοδευόμενον απ' τον αποδέλοιπο τυπά, όστις ανοίγει την τηλεοραση με την ένταση στο τέρμα της κωφεύσεως, στέκεται ως άλλος Κάτμαν ενώπιόν της επί τρίλεπτον και αναχωρεί προς άγνωστον κατεύθυνσιν, χωρίς βεβαίως να ενδιαφερθεί να την κλείσει, εντούτοις σηκώνομαι, ευγενικός ων, και δεν κλείνω τη τιβί, απλώς χαμηλώνω την ένταση, περνάνε πέντε λεπτά, ξανάρχεται, επανάληψη του σκηνικού, τον προλαβαίνω πριν φύγει, ξέρεις, του λέω, δεν με ενοχλεί η τηλεοραση, αλλα θα προτιμούσα να χαμηλώνεις την ένταση όταν φεύγεις και δεν την παρακολουθεί κανείς, τη χαμηλώνει ελάχιστα, από εκκωφαντικά σε πολύ δυνατά, να έτσι εντάξει είναι ε; μου κάνει και φεύγει προς την πρωθυστέρα αναφερόμενη άγνωστη κατεύθυνση, αντε γαμήσου ουρλιάζω, αλλά δεν ακούγομαι, διότι νεαρός -ανήκων εις το 33% των αγοριών που εμφανίζουν υπερκινητικό, υπερκδηλωτικό, υπερεκκωφαντικό υπερσύνδρομο- στην άλλη άκρη της αιθούσης, ομιλεί εις το τελέφωνο, κι "έλα ρε μαλάκα, τον ήπιες ρε μαλάκα, αντε γαμήσου ρε μαλάκα", θαυμάζω και απορώ ο συνομιλητής στο τελέφωνο ο Σουφλιάς είναι και φωνάζει ετούτος τόσο πολύ; και από πού το βρήκε τόσο θάρρος να μιλά του κυρίου υπουργού έτσι δυνατά; και από πότε τον πίνει ο Σουφλιάς, τεσπά, κάποια στιγμή ησυχάζει, ησυχάζω κι εγώ, είμεθα φιλήσυχοι πολίται, ακούω το καθησυχαστικό και πολύ φλασμπακικό μιας παιδικής ηλικίας σε ένα μουσταρδί ζάσταβα χωμένος να ακούω αθλητικές μεταδόσεις κυριακή μεσημέρι, όταν η γκομενοσυναδέλφισσα του έτερου παραδιπλανού τμήματος αποφασίζει να ομιλήσει εις το τζεπτελεφωνού της και κάνει σαπέρα να μην ενοχλάει τους δικούς της τμηματικούς συναδέλφους κι έρχεται και αράζει στη μοναξιά και στην Ερασπόρ μου, στην ησυχία μου, και με βγάζει από το μουσταρδί ζάσταβα, κλείνω ερασπόρ, ανοίγω λαστεφέμ, therapy? κατευθείαν και τσίτα τα γκάζι και τα βολούμια, μπας και τρομάξει, ενοχληθεί ή το πρεφαροποιήσει τελοσπά, αλλά ετούτη, εκεί, άκλονητη, αμεριαστόβραχη, λεωνιδοθερμόπυλη, τουλάχιστον δεν την ακούω, μέχρι που διαπιστώνω ότι έχει έρθει από πάνω μου, κλείνουσα το τζεπτελεφωνού της και ζητωνμαθούσα τι είναι αυτό που ακούω, ραδιο ή σιντί, απ' το ίντερνετ της λέω, α, ποιος σταθμός επιμεναπτοητεί, δεν είναι σταθμός, είναι λαστεφέμ, α και τι είναι λαστεφεμ, και που να της εξηγώ και πώς λογκινάρουν κτλ., μέχρι που άναψε ιδεοφόρος αποθαρρυντικός γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι μου, της λέω ξες όμως, ελληνικά δεν έχει, τι ελληνικά καλέ; thin white rope βάλε να ακούσω, κι έχω αυνανομείνει, να δεις που έχει και μπλογκ, διαβάζουσα εμέ οσουνούπω ελθούσα ίνα με κάνει σπάνκιγκ...

Η θέση (αυτής) της γυναίκας είναι στην κουζίνα

Και πριν με πείτε -δικαίως- φαλλοκράτη ή οτιδήποτε άλλο, δείτε σας παρακαλώ το βίντεο στο τέλος του ποστ. Το είδατε; Ωραία, τώρα είτε καταλάβατε ότι είμαι βλαξ και αηδιασμένοι μπορείτε να αποστρέψετε το βλέμμα σας απ' αυτό το μπλογκ είτε παρότι με θεωρείτε βλάκα, είστε διατεθειμένοι να δείξετε κατανόηση για την κατάστασή μου και ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα περί της συμπαθεστάτης δεσποινίδας -ή κυρίας, δεν γνωρίζω- η οποία ονομάζεται Theresa Andersson, εκ Σουηδίας νομίζω, παρότι διαμένει στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ, και είναι ταλεντάρα. Επίσης σηματοδοτεί το τέλος του garage rock και την έναρξη της εποχής της kitchen pop. Αυτά! (μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτή η ανάρτηση έπρεπε να πάει στο άλλο μπλογκ, αλλά βαριέμαι να αλλάζω σελίδες και να κάνω κόπιπέηστ και είμαι και ματιασμένος, καθότι πήγα σε μια βάφτιση και με ματιάξανε οι θειάδες μου, "ξυρίστηκες και φάνηκε το προσωπάκι σου, έβαλες και κουστούμι", αλλά εγώ τους έλεγα πως ήταν ατύχημα στις σκάλες, της κουρευτικής της εκλιπούσης γενειάδας μου τις σκάλες εννοώ, και επί τη ευκαιρία να δηλώσω οι βαφτίσεις είναι μεγάλη βαναυσότητα και δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται όλοι να χαμογελάνε τη στιγμή που ένα τρομαγμένο μωρό αφηνεται στα χέρια ενός τρομακτικού παπά που το τσαλαβουτά μέσα στα νερά, επιτέλους τι κάνει το κράτος, τι κάνει η αστυνομία, κάποια ΜΚΟ στην τελική; .... ε, αυτά...). Εχει και myspace η ομορφούλα κυρία Αντερσον όπου μπορείτε να ακούσετε κι άλλα τραγούδια από το δίσκο της Hummingbird Go!, σε καλύτερη ηχητική ποιότητα από του βιντέου...


18 Σεπ 2008

Ιστορία απόρριψης, εκδίκησης και σύγκρισης

Τότες που ήμουν ένα μικρό αμούστακο αγόρι, νιόβγαλτο στην αγορά εργασίας, κάπου το 2001, μη ρωτάτε πώς και γιατί, βρήκα στο διάβα μου έναν τύπο, από τους πολύ γνωστούς μιμιετζήδες στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης. Δεν ξέρω πόσο είχα πιει –ούτως ή αλλως εκείνα τα χρόνια το στομάχι μου δεν με ενοχλούσε οπότε μπορούσα να πίνω διαρκώς- για να βρω το θάρρος και το θράσος να του δώσω δύο κείμενα ενδεικτικά των πραγμάτων που με απασχολούσαν εκείνη την εποχή.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του πρώτου, μιας ανάλαφρης κοινωνικοϊστορικής μπουρδίτσας για το τέλος της ιστορίας, όπως το είχε προαναγγείλει ο Φουκουγιάμα, με κοίταξε ψαρωτικά και με ρώτησε: «Καλά ρε μαλάκα, αναρχοκομμουνιστής είσαι;». Αυτή ήταν η πρώτη απογοήτευση. Αντί να του πετάξω την ασχετοσύνη του στη μάπα και να του εξηγήσω ότι όποιος δεν ενστερνίζεται την καθεστηκυία άποψη δεν είναι απαραίτητα αναρχοκομμουνιστής, κουνήθηκα σαν ψάρι μέσα στα ιδρωμένα σώβρακά μου, τα οποία κάνανε πλατσπλούτς, και ψέλλισα «ε… περίπου».
Η δεύτερη και μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε με το πέρας της ανάγνωσης του δεύτερου κειμένου, μιας επιτηδευμένα σοβαροφανούς ανάλυσης για την ποπ μουσική, η οποία ανακάλυπτε την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ηταν μια άποψη, την οποία, παρότι βαθιά ενημερωμένος μουσικόφιλος, δεν μπορούσε να την ενστερνιστεί με τίποτε. Για αυτόν, όπως και για τους περισσότερους εδώ που τα λέμε, ποπ είναι η Μαντόνα, οι Dead Kennedys είναι πανκ. Αυτήν ακριβώς την άποψη προσπαθούσα να αντικρούσω με το επίμαχο κείμενο (το οποίο, μαζί με τ’ άλλο για το Φουκουγιάμα κάπου τα έχω σωσμένα σε μία δισκέτα –ναι για τόσο παλιά μιλάμε- μνημεία αμφότερα της νεανικής μου αφέλειας, τεσπά).
Περιττό να σας πω ότι συνεργασία δεν ευοδώθηκε. Την απόρριψη οποιασδήποτε μορφής δεν την αντέχω, καθότι είμαι μεγάλη ψωνάρα και πιστεύω ότι έχω πολλά γαμάτα να πω, απλώς οι άλλοι φταίνε που δεν με καταλαβαίνουν (για αυτό το λόγο άλλωστε έφτιαξα και το μπλογκ, μόνο που τώρα πια συνειδητοποιώ ότι δεν έχω τίποτε τρομερό να πω, πέρα από το ότι βαριέμαι τρομερά…). Περισσότερο από την απόρριψη, είχα απογοητευτεί από τη μη αποδοχή της θέσης μου για την ποπ αισθητική των Dead Kennedys. Ο εν λόγω μιμιετζής δυστυχώς δεν γνωρίζει ότι ανα πάσα στιγμή τον περιμένω να τον κεράσω ένα πιάτο κρύα εκδίκηση. Βλέπετε, η πρώτη δικαίωση ήρθε πριν από κάποια χρόνια με την ποπ διασκεύη των Νουβέλ Βαγκ στο Too Drunk to Fuck των Dead Kennedys. Όμως η απόλυτη δικαίωση έρχεται σήμερα, χάρη στις γάματες Σουηδέζες Those Dancing Days και στο τραγούδι τους Run Run. Ακούστε το και συγκρίνετέ με το California Uber Alles των Dead Kennedys. Ο Ι-μά-ντας τώ-ρα δι-καιώ-νε-ται!

ΥΓ. Και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις, να συμπληρώσω ότι το μόνο που έχει αλλάξει από τότε (επαγγελματικά) είναι ότι έχω πάψει να είμαι αμούστακος...




16 Σεπ 2008

Απόσπασμα από την Ιστορία της ΣΤ' Δημοτικού του μέλλοντος

Η ιστορία που ακολουθεί είναι απολύτως φανταστική (εννοώ επινοημένη, δεν παινεύω τον ευατό μου). Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις πραγματικές είναι απολύτως συμπτωματική του αρρωστημένου μου εγκεφάλου. Επίσης, κατόπιν υποδείξεως του νομικού μου συμβούλου, δηλώνω πως η χρήση των επωνυμιών των δύο εταιρειών, γίνεται καλλιτεχνική αδεία, και ουδεμία διάθεση δυσφήμησης υπάρχει.


Οι ιστορικοί του μέλλοντος σε ένα συμφωνούν: Πιονέροι της νέας εποχής που ανέτειλε κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα ήταν δυο πχοιοτικοί τραγουδιστές της εποχής, ο Μιχάλης Οτεγιάννης και η Μιλένιουμ Πρωτοψάλτη.


Εκείνη τη μακρινή εποχή (η τριπλή επανάληψη της λέξης «εποχή», σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, δεν είναι αβλεψία του γράφοντα αλλά προσπάθεια επιρροής με υποσυνείδητο μήνυμα, ώστε να αρχίσετε όλοι να αγοράζετε την εφημερίδα «Εποχή»), σε μια κουκίδα στο χάρτη, που αποτελούσε ένα εθνος-κράτος, την Ελλάδα, λίκνο του πολιτισμού, της δημοκρατίας, της αμπέλου και της φιλοσοφίας, του φραπέ, της μπουγάτσας και πλείστων άλλων πολύ χρήσιμων για την ανθρωπότητα πραγμάτων, το κλίμα ήταν βαρύ. Όχι, μη γελιέστε, όσοι πραγματικά μπορούσαν να δουν μακριά, αυτές οι σκοτεινές κεφαλές, αυτά τα think Καραμανλής ή tanks, δεν είχαν στραμμένα τα εγκεφαλικά τους κανόνια στα ποταπά προβλήματα των κοινών θνητών, την ανεργία, τη φτώχεια, την ακρίβεια. Ουτε για τη Μονή Βατοπεδίου είχανε χάσει τον ύπνο τους. Άλλο ήταν το πρόβλημα: ο πλήρης καταποντισμός του ελληνικού αθλητισμού το καλοκαίρι που είχε περάσει στο Γιουρο 2008 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Επρεπε να αναλάβουν πρωτοβουλίες και μάλιστα ριζοσπαστικές. Τα τανκς έπρεπε να ξαναβγούν στους δρόμους!


Χρειαζόμαστε περισσότερα απ’ όλα. Bigger, better, more, είπε το ένα τανκ.


Επίσης χρειαζόμαστε διατροφολόγους, φαρμακοποιούς, χημικούς, πυρηνικούς φυσικούς, ενδυματολόγους, υπνωτιστές, μέντιουμ, χορεύτριες της κοιλιάς, πανελιστές και κάποιον να κάνει αέρα με το ειδικό σεσούαρ-εξυψωτή του ηθικού στα γεννητικά όργανα των αθλητών όταν ιδρώνουν, αποφάνθηκε το άλλο τανκ.


Όλα αυτά όμως χρειάζονται χρήματα, περισσότερα απ΄ όσα μπορούν να καλυφθούν με τις σημερινές χορηγίες, είχε τις αντιρρήσεις του το παράλλο τανκ.


Εχω μια ιδέα, πετάχτηκε η Κατ, αραχτή στον καναπέ του σπιτιού της: Γιατί δεν καθιερώνετε την «απόλυτη χορηγία;».


«Εσένα τώρα ποιος σου έδωσε την άδεια να μιλήσεις;» την αποπήρε το ένα τανκ.


Στη δικιά μου τη γυναίκα κανένας δεν μιλάει έτσι, δεν πα’ να ’ναι και τα τανκς. Βγήκα απ’ τον καμπινέ, «πάλι ξέχασες το καζανάκι!» μου φώναξε η Κατ., ξαναμπήκα, τράβηξα το καζανάκι, ξαναβγήκα και στάθηκα μπροστά στο τανκ. «Πρόσεξε τα λόγια σου, παλιοthink tank, μη σε κάνω pink tank στο ξύλο».


«Τι έγινε χοντρούλη;» με ειρωνεύτηκε αυτό. «Στην πλατεία Τιενανμέν νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Ή στο Πολυτεχνείο;».


«Ψηλά, ψηλά τα κόκκινα μπερέ, δεν θα-δεν θα περάσετε ποτέ, εδώ θα προσκυνήσετε τα κόκκινα μπερέ» είπα το ξόρκι που μου είχαν μάθει στην 71 ΑΜΤΠ. Αυτό ήταν! Κατάλαβαν ότι δεν ήμουν κάποιος τυχαίος και δέχτηκαν να ακούσουν την πρόταση της Κατ.


Η πρότασή της έγινε παντανκιστί δεκτή και μεταβιβάστηκε στον αρμόδιο υπουργό. Αυτός διάβασε τον σχετικό φάκελο, κούνησε απελπισμένος το κεφάλι του, μονολόγησε «πάλι θα μας τα σούρουν οι εφημερίδες, δες τι τραβάω για ένα κωλόσπιτο στη Μύκονο, αχ ρε Σούλα και σου έλεγα να μη μεγαλοπιάνεσαι, αλλά εσύ εκεί, να το παίζεις ‘κυρία υπουργού’ και μαλακίες», έδιωξε τη γραμματέα του που ασχολιόταν κάτω απ’ το γραφείο με την ανόρθωση του δικού του πεσμένου ηθικού και έβαλε την υπογραφή του. Πλέον η «απόλυτη χορηγία» ήταν υπουργική απόφαση.


Η πρόταση ήταν πάρα πολύ απλή και μεγαλοφυής στο σύλληψή της: ιδιωτικοποίηση όλων των αθλητικών ομοσπονδιών σε κάποια πολυεθνική εταιρεία κατόπιν πλειοδοτικού διαγωνισμού, και παραχώρηση σε αυτήν κάθε αθλητικής διάκρισης και δόξης και μεταλλίου και διορισμού στο δημόσιο και στα σώματα ασφαλείας και χορήγησης άδεια πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ. Για επικοινωνιακούς λόγους βέβαια ήταν ευκταίο η πολυεθνική αυτή να διέθετε παλαιότερους δεσμούς με την Ελλάδα. Υπό το σκεπτικό αυτό κατέληξαν στη Ζίμενς, η οποία άλλωστε ήξερε από καλό λάδι. Στο εφεξής σε όλες τις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις συμμετείχε η Ζίμενς-Ελλάς… Γνωστός καλλιτέχνης με μεγάλη μύτη που τον συμπαθεί ο καλός blogger Βααλ και η θρυλική μοδιστρούλα των ελληνικών λογοτεχνημάτων παλιότερων δεκαετιών ανέλαβαν να δημιουργήσουν τη σημαία της Ζίμενς Ελλάς. Και κατέληξαν σε αυτό:



Η Ζίμενς Ελλάς σάρωσε σε όλους τους αγώνες. Ο υπουργός δικαιώθηκε, οι πορείες και οι διαδηλώσεις των λαϊκών στρωμάτων μετατράπηκαν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Κανείς πλέον δεν ενδιαφερόταν για την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας εκτός από τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος βασανιζόταν απ’ τη διαρκή πτώση των οικονομικών δεικτών: Λόγω των αθλητικών επιτυχιών και των πανηγυρισμών, κανείς δεν πήγαινε στη δουλειά. Η οικονομία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής και χρειαζόταν το φιλί της ζωής (αχ Ελενα!). «Η λύση βρε χαμένε είναι μπροστά σου και δεν την βλέπεις», του είπα μια μέρα που πίναμε καφέ στην Αίγλη του Ζαππείου. «Θα επεκτείνεις την ‘απόλυτη χορηγία’ στο σύνολο της χώρας». «Δηλαδή;» με ρώτησε σαν χαζός. «Πολύ απλά θα ξεπουλήσεις όλη τη χώρα, με όλα της τα καλά και τα κακά, με όλη της την ιστορία, με όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, με τα αρχαία της, τον ήλιο της, το τζατζίκι, το σουβλάκι, τα μπουζούκια, τον ΟΣΦΠ και τη Σάσα Μπάστα σε μία μεγάλη πολυεθνική, η οποία θα μας σώσει όλους».


Οπερ εγένετο. Με τα ίδια κριτήρια και τις ίδιες διαδικασίες επιλέχτηκε η ΦΑΓΕ και προέκυψε νέα, σύνθετη εθνική ονομασία: ΦΑΓΕ Ελλάς με νέο εθνικό σύμβολο αυτό:


Βέβαια κάποιοι ανθέφαγέλληνες δεν έχασαν την ευκαιρία να αρχίσουν τις δολιοφθορές και τις προβοκάτσιες: Με τόνο προστακτικό έτρωγαν το γάμα και έβαζαν κόμμα (Φάε, Ελλάς) ή έκαναν λόγο για την αγΕλλαδίτσα της ΦΑΓΕ. Μέχρι που μια αγελάδα, πεινασμένη, καθότι ο βοσκός είχε κατέβει με το τρακτέρ στην Ομόνοια για να πανηγυρίσει ένα ακόμη μετάλλιο στη συγχρονισμένη κολύμβηση, έκανε μια χαψιά τους αντιρρησίες. Κι έμεινε στην ιστορία ως η αγΕλλάδα που τρώει τα παιδιά της, η επιστημονικώς επονομαζόμενη «τρελή αγΕλλάδα».


15 Σεπ 2008

The great gig in the sky



RIP Richard Wright

14 Σεπ 2008

Τα αυγά του Μετρ

Σίγουρα τους έχετε όλοι προσέξει, αυτούς που είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Λέει για παράδειγμα ο χι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ: «Εμείς, όταν γίνουμε κυβέρνηση (σ.σ. εδώ γελάμε), θα ασκήσουμε κοινωνική φιλολαϊκή πολιτική». Με το πέρας αυτής της προτάσεως, εμείς θα έχουμε κυλιστεί χάμω απ’ τα γέλια, όχι όμως και το τσιράκι, ο παρατρεχάμενος, ο βασιλικότερος του βασιλέως, ο οποίος, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, θα αναπαράγει την προηγούμενη πρόταση ως εξής: «Όταν έρθουμε εμείς στα πράγματα, ο κοσμάκης θα τρώει με χρυσά κουτάλια, θα αυξηθούν οι μισθοί, θα μειωθούν οι τιμές και η φορολογία, θα υπάρχει πλούτος να φαν κι οι κότες!».

Είπα κότες και θυμήθηκα να φτάσω στο ψητό, δηλαδή στα αυγά. Και όχι σε όποια και όποια αυγά αλλά στα «Μοιραία Αυγά» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, φετινή έκδοση των εκδόσεων Αρμος.

Ορίστε η περιγραφή του βιβλίου, απ’ το οπισθόφυλλό του:

Μια αλληγορία, μια παραβολή, ένα αδυσώπητο χτύπημα στον φαύλο κύκλο της ανθρώπινης σκληρότητας και του ζόφου που σκεπάζει έναν ολόκληρο λαό.

Το αντεστραμμένο είδωλο του καθεστώτος στο κάτοπτρο της σάτιρας. Μέσα από μεγεθυμένες λεπτομέρειες, ο ποιητής καταθέτει το χερουβικό του χρησμό, ότι το κενό της εξουσίας που υπάρχει στους ουρανούς δεν μπορεί να γεμίσει με την απερίγραπτα τραγική βία ενός καθεστώτος που στηρίζεται στην άγνοια και στα μισθωμένα χαμόγελα των υποτακτικών του.

Τα "Μοιραία αυγά" είναι ένα έργο προφητικό, ένα σφιχταγκάλιασμα με το επερχόμενο μέλλον, μια κλεφτή ματιά στην αειθαλή πραγματικότητα των αντινομιών ενός καθεστώτος που συνέθλιψε τον άνθρωπο και κατακρεούργησε τα οράματά του.

"Μοιραία αυγά", μια κολάσιμη πρόθεση και πράξη ενός δημιουργού, μια απελπισμένη ικεσία, μια ταπεινή παράκληση για να αποφευχθεί η βλάσφημη απώλεια του ανθρώπου.

"Μοιραία αυγά", η κατακλυσμική απομυθοποίηση ενός ολόκληρου καθεστώτος.

Δεν γνωρίζω ποιος, ο μεταφραστής ή η επιμελήτρια -που έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στη συνολική έκδοση του βιβλίου- ή κάποιος άλλος, ευθύνεται για αυτήν την περιγραφή. Αλλά τη θεωρώ εξοργιστική. Και ατυχή. Υφολογικά παραπέμπει σε τρέιλερ αμερικανικού action drama: «Ράμπο, ένας άνθρωπος με μία αποστολή. Ράμπο, μοναχικός πολεμιστής ενάντια στις εχθρικές στρατιές. Ράμπο, η απόλυτη εξουδετέρωση του κακού».

Κυρίως και κατεξοχήν είναι ηθικά και πολιτικά ύποπτη αυτή η περιγραφή. Είναι περίπτωση «βασιλικότερος του βασιλέως». Δεν θέλω ρε φίλε να μου πεις τι σκατά υπονοεί ο συγγραφεύς με το έργο του. Λυσάρι του Σαβάλα είσαι; Δεν χρειάζεται επίσης να πεις περισσότερα από το συγγραφέα. Δεν χρειάζεται να τον υπερκεράσεις στα όσα καταγγέλλει. Ασε τον Μπουλγκάκοφ να στηλιτεύσει το καθεστώς. Ο πρωταγωνιστής δεν είσαι εσύ, ο συγγραφέας είναι. Εσύ είσαι απλά ένας αγωγός. Ενας σωλήνας και τίποτε παραπάνω. Και τι σκατά μπορούμε να κάνουμε με τέτοιους σωλήνες;

Χώρια που, και σε επίπεδο μάρκετιγκ, πάλι άστοχη τη βρίσκω αυτήν την «περιγραφή». Προσωπικά -όπως και οι περισσότεροι μετά την ετεροχρονισμένη αποδοχή του «Ο Μετρ και η Μαργαρίτα»- γνωρίζω την πολιτική ματιά του Μπουλγκάκοφ. Δεν χρειάζεται να την αλλοιώσεις εσύ με μεγάλα και κυρίως ετεροχρονισμένα λόγια. Σημειωτέον, αν δεν ήξερα τον Μπουλγκάκοφ και διάβαζα αυτήν την περιγραφή ενός βιβλίου, ούτε που θα τ’ άγγιζα. Διότι η ΕΣΣΔ δεν αναλύεται ούτε αφορίζεται με δεκαπέντε μανιχαϊστικές αράδες στη ράχη ενός βιβλίου. Ωστόσο μπορεί και να αναλυθεί και να αφοριστεί και να στηλιτευτεί και να σατιριστεί απ’ τις 164 σελίδες ενός μεγάλου συγγραφέα. Μη βιάζεστε λοιπόν κάποιοι να φτάσετε στον αναγνώστη πριν από τον συγγραφέα.

11 Σεπ 2008

Φοβήθεια και μετάνοια στις τράπεζες

Ήταν μια κουραστική βραδιά ανάγνωσης ποίησης. Εξουθενωμένος ο Χανκ άραξε στην μπάρα και παρήγγειλε μια μπίρα. Την ήπιε αργά-αργά κοιτάζοντας με μισό μάτι έναν αγώνα μπάσκετ στην τηλεόραση. Δεν τον ενδιέφεραν τα σπορ, καθόλου. Άλλο πράγμα τού τριβέλιζε το μυαλό: Ετσι όπως τρέχανε πάνω-κάτω στο γήπεδο, πόσο ιδρωμένες πρέπει να ήταν οι κωλοτρυπίδες τους;

Σαν ιδρωμένη κωλοτρυπίδα καλαθοσφαιριστή κι εγώ, μπήκα στην τράπεζα. Στο βεστιάριο παρέδωσα το καλάσνικόφ μου, τα εκρηκτικά και μια αλησμόνητη οσμή πολυκαιρισμένου ιδρώτα. Στάθηκα στην ουρά για τα ταμεία. Εκεί ένιωσα απάνω μου το βλέμμα της. Την κοίταξα λοξά. Ντυμένη σαν working girl των 80s, το καλύτερό μου δηλαδή.

«Μωρό μου, δώσμου δυο λεπτά, και θα είμαι όλος δικός σου, όπως θες, όποτε θες», έκανα άνοιγμα επιθετικό.

«Καλημέρα σας», μου λέει. «Έχετε τίποτε δανειακές ή άλλου τύπου πιστωτικές υποχρεώσεις;».

«Στο έρωτα, μικρή μου, δεν κάνω πιστώσεις», επέμεινα εγώ.

«Αν δεν έχετε, τότε σίγουρα θα ενδιαφέρεστε για τις νέες επενδυτικές ευκαιρίες της τράπεζάς μας…» συνέχισε το ποιηματάκι της αυτή.

«Μη λες παραπάνω, γυναίκα» της είπα αυστηρά. «Πέσμου μόνο τη γνώμη σου για την καντιανή φιλοσοφία».

Κόμπιασε: «Ξέρετε, αυτό δεν ήταν στην ύλη». Την είχε λούσει κρύος ιδρώτας. «Μήπως ξέρεις τότε να μου πεις σε ποιες ομάδες αγωνίστηκε στην καριέρα του ο Στέλιος Αποσπόρης;». Αυτό ήταν. Βραχυκύκλωσε. Μια μυρωδιά ψημένης σάρκας απλώθηκε στο χώρο. Την έπιασαν σπασμοί και σωριάστηκε στο πάτωμα. Για άλλη μια φορά πατούσα επί πτωμάτων για να κάνω καριέρα. Καλύτερα πάντως απ’ το να γαμιέμαι για τον ίδιο λόγο. Δάκρυσα και ανέκραξα «Η οργή του Θεού αδελφοί μου έπεσε ανελέητη πάνω σε αυτή την αμαρτωλή με τη φιλοχρήματη ψυχή. Οι φλόγες που την κάψανε δεν ήταν της Κολάσεως αλλά πέσανε απ’ τον ουρανό, παντόφλα-πέδιλο, πέδιλο-παντόφλα, λευκά είδη σε όλα τα χρώματα, the roof, the roof is on fire!». Κλάσανε άπαντες και μια μυρωδιά μέντας απλώθηκε στην τράπεζα. «Επίθεση με θανατηφόρα αέρια, όλοι έξω!» φώναξε ο σεκιουριτάς και κίνησε προς την έξοδο πυροβολώντας εξ επαφής όσους στέκονταν στο διάβα του. Τα θύματά του βρέθηκαν στο στενό μονοπάτι που οδηγεί στον Παράδεισο. Αυτός είχε ήδη πάρει τη λεωφόρο για την Κόλαση.

Επιτέλους η ουρά είχε εξαφανιστεί. Ήμουν ολομόναχος στην τράπεζα, εγώ κι ένα ζευγάρι γυναικεία μάτια πίσω απ’ το ταμείο που με κοίταζαν με σιωπηλό θαυμασμό. «Είσαι ο ήρωάς μου, σε θέλω εδώ και τώρα μέσα στο ΑΤΜ». Τα λόγια της ηχήσαν ευχάριστα στα αυτιά μου αλλά ήξερα πως απήχανε πολύ απ’ την αλήθεια.

«Μη μιλάς άτιμη σειρήνα. Σε αυτό το λογαριασμό κατάθεση 200 ευρώ».

«Τη χρέωση 1,20 για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου θα την πληρώσετε εσείς;».

«Τη χρέωση; Ποια χρέωση;» έκανα το ανήξερο.

«1,20 για κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου» είπε ξερά.

«Μήπως προτιμάς να πάμε στο ΑΤΜ, να σε φορμάρω λίγο, γιατί με φαίνεται να θέλει ένα φορμάτ ο σκληρός σου δίσκος, και να ξεχάσουμε το 1,20;» προσπάθησα να την κωλοπιάσω.

«1,20 σας παρακαλώ κύριε. Και μη με κωλοπιάνετε. Αυτό είναι δική μας δουλειά».

«Μα έχουν καταργηθεί αυτές οι χρεώσεις. Έχουν κηρυχθεί παράνομες».

«Δεν έχω τέτοιες εντολές ενοχλητικέ μαλάκα. Άσε που μας τα έχουν πει κι άλλοι. Γρήγορα, 1,20 ή τη ζωή σου».

Κρατούσε στα χέρια της ένα μαστίγιο. Είχα αρχίσει να γουστάρω πάρα πολύ.

«Τιμώρησέ με αφέντρα» και γονάτισα μπροστά στη θυρίδα.

«Να πάτε στην υποδιευθύντρια, δεν μπορώ να σας βοηθήσω παραπάνω. Μια απλή εργαζόμενη αφέντρα είμαι κι εγώ».

«Νόμος είναι το δίκιο της εργαζόμενης αφέντρας», παπαγάλισα αυτά που είχα μάθει στο ΚΚΕs/m, στο οποίο είχα προχωρήσει μετά τη διαγραφή μου ως σεξταριστής από το s/mKKE.

Πότε στα γόνατα και πότε έρποντας –για να γλιτώσω απ’ τις χλέπες που μου έριχνε το σύνολο του αντρικού πληθυσμού- μπήκα στο γραφείο της υποδιευθύντριας. Το γραφείο της ήταν σχεδόν άδειο, εκτός από ένα κόκκινο τηλέφωνο κι ένα πορτοκαλί κουμπί (όχι «της» -το κουμπί εννοώ).

Δεν πρόλαβα να της μιλήσω, να τη μαγέψω με το λέγειν μου (γιατί απ' τα υπόλοιπα προσόντα, άστο καλύτερα. Ενα προφίσενσι κι αυτό με το ζόρι). Πάτησε το κουμπί, σήκωσε τ’ ακουστικό και ήταν σε απευθείας σύνδεση με το Θεό.

«Ουκ αισχύνεσαι τέκνον μου να ακούς ακόμη τέκνο και να παριστάνεις το τεκνό σε αυτήν την ηλικία;». Με ξεμπρόστιασε ο άτιμος. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Οι τελευταίες λέξεις του προηγούμενου post του φίλου μου του GT ήρθαν να ικανοποιήσουν αυτήν που έμελλε να είναι η τελευταία μου επιθυμία: O επιταχυντής του CERN έκανε τελικά το θαύμα του και δημιούργησε μια μικρή «μαύρη τρύπα», η οποία, αντίθετα με τα επιστημονικά ψεύδη, με κατάπιε. Μετά ρεύτηκε μακαρίως και μια μυρωδιά ιδρωμένης κωλοτρυπίδας καλαθοσφαιριστή από διήγημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι απλώθηκε στο χώρο.

Κι ύστερα η Μαρινέλλα τραγούδησε: Κι ύστερα πήρες από πάνω μου το χιόνι, κι ύστερα τίναξες τη στάχτη απ' τη ζωή μου, πήρες στα μάτια το παράπονο να λιώνει, κι ύστερα έκλαψα κοντά σου ως το πρωί, κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, κλείσαν ξανά τα σίδερα, κι όλα τελειώνουν σήμερα.

Έρχεται το τέλος του κόσμου...

...εντάξει κι αμά αργήσει λίγο, δεν χάλασε και ο κόσμος... (αυτό αλήθεια πως γίνεται;)

Το κείμενο είναι από την Ημερησία [λίνκ]

Ο μεγαλύτερος επιταχυντής στον κόσμο περνάει στην πρώτη φάση της λειτουργίας του (του Τάσου Σαραντή, sarantis@pegasus.gr)

Mετά από τουλάχιστον μια δεκαετία προετοιμασιών και επένδυση 6 δισ. ευρώ, στις 10 Σεπτεμβρίου, θα ξεκινήσει την πρώτη φάση της λειτουργίας του ο μεγαλύτερος επιταχυντής στον κόσμο, ο Mεγάλος Eπιταχυντής Aδρονίων (Large Hadron Collider - LHC) του Eυρωπαϊκού Eργαστηρίου Φυσικής Σωματιδίων (CERN) κοντά στη Γενεύη.

O επιταχυντής βρίσκεται σε ένα υπόγειο κυκλικό τούνελ βάθους 50 - 175 μ., μήκους 27 χλμ. και διαμέτρου 3,8 μ. κάτω από τα γαλλο-ελβετικά σύνορα. Στο εγχείρημα συμμετέχουν 6.000 ερευνητές από 20 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Eλλάδα. Tο πρώτο τεστ συγχρονισμού των επιμέρους τμημάτων του Eπιταχυντή έγινε στις 9 Aυγούστου και ακολούθησαν και άλλα.

Ενέργεια
H πρώτη ακτίνα σωματιδίων που θα κυκλοφορήσει στον επιταχυντή σήμερα, θα έχει αρχική ενέργεια 450 GeV ή 0,45 τρισεκατομμύρια ηλεκτρονιοβόλτ (TeV).

Στο εσωτερικό του επιταχυντή, όπου η θερμοκρασία έχει πλέον πέσει μόλις στους 1,9 βαθμούς Kελσίου πάνω από το απόλυτο μηδέν (-271 βαθμοί), δηλαδή χαμηλότερα και από τη θερμοκρασία στο εξώτερο διάστημα, θα αρχίσουν να εκπέμπονται οι πρώτες ακτίνες σωματιδίων, να κυκλοφορούν και να συγκρούονται τα πρώτα πρωτόνια, με ενέργεια επτά φορές μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν.

Mέσα στο 2008 οι ακτίνες που θα κυκλοφορούν εντός του LHC, θα έχουν σταθεροποιηθεί, οπότε πλέον η ισχύς των σωματιδίων προβλέπεται να έχει αυξηθεί μέχρι τα 5 TeV. Oταν θα αρχίσει η ολοκληρωμένη φάση λειτουργίας του, πιθανότατα το 2010, η ενέργεια σύγκρουσης των σωματιδίων θα ξεπεράσει κατά περίπου 30 φορές οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο βήμα στη σωματιδιακή φυσική εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα. H τελευταία μεγάλη ανακάλυψη στη φυσική των υποατομικών σωματιδίων ήταν η εύρεση των λεγόμενων μποζονίων W και Z το 1983.

Eάν όλα πάνε καλά, η επόμενη μεγάλη στιγμή θα είναι η ανακάλυψη του μποζονίου του Xιγκς, που απαιτείται για να προσδίδει μάζα στα άλλα σωματίδια από τα οποία αποτελείται η ύλη.

O επιταχυντής του CERN δεν αποκλείεται να κάνει το θαύμα του και να δημιουργήσει μικρές «μαύρες τρύπες», οι οποίες πάντως δεν πρόκειται να καταπιούν τη Γη, όπως καθησύχασαν οι επιστήμονες.

Καταστραφήκαμε λοιπόν ή ακόμη;
http://hasthelargehadroncolliderdestroyedtheworldyet.com/ (οι μυημένοι ας δουν και τον κώδικα).

9 Σεπ 2008

Όπως υποσχέθηκα...

Πήγα στη ΔΕΘ και έφερα φωτογραφίες. Πρώτα από όλα όμως κάνα δυο πραγματάκια για το πανηγυράκι. Πέρα από κάτι ανατομικούς πάτους που βρήκα για την πλατυποδία μου τίποτε άλλο δε με ενδιέφερε. Τώρα βέβαια αν είσαι έμπορος και σε ενδιαφέρουν κάτι χνουδωτές καρδούλες που είχε ένας τύπος σε πάγκο μέσα στο περίπτερο της Τουρκίας αυτό είναι άλλο θέμα. Ομολογώ ότι από τις ομάδες το περίπτερο του Ηρα-κλέως (ή χάνω- από- αυτόν- που- προσπάθησα- να- διώξω- μόλις- την- πρώτη- αγωνιστική- και- μάλιστα- στο- σπίτι- μου) ήτο καλύτερο ενώ του ΠΑΟΚ ήταν καλή προσπάθια αυτή με το πούλμαν αλλά εκτός από τις φώτο δεν είχε κάτι άλλο να προσφέρει. Περισσότερο ήταν εκεί για να προωθήσει τη πιστωτική κάρτα του ΠΑΟΚ παρά την ομάδα.
Όπως πάντα έφερα το καλύτερο πράγμα πίσω μέσα στη μηχανή μου. Enjoy:

Φεστιβάλ ύπνου;;Πολύ εύκολο να πάρεις μέρος...δε θέλει και καμιά φοβερή προσπάθεια...

Δωράκι φοβερό ε; Θα το κρατήσω να το βάζω στο αμπέλι.

Πρόβατο με άποψη από το κρατικό περίπτερο (ναι ένα ολόκληρο περίπτερο είχε μόνο κρατικούς οργανισμούς. Κατά πόσο είναι καλό αυτό...)

Και άλλο δωράκι από άλλο κρατικό οργανισμό...Προσφορά του Καραμανλή...Σου λέει: Σας πηδάμε που σας πηδάμε, ε, πάρτε και καμιά προφύλαξη. Και προσέξτε...το προφυλακτικό είναι dotted...

Πάμε τώρα να ρίξετε μια ματιά και στους εκθέτες. Φοβερό σερβίτσιο ε;

Ραπτομηχανές....

Αυτό είναι από τα αγαπημένα μου. Θα πάρω οποσδήποτε ένα για το σαλόνι μου. Εϊναι συντριβάνι αν δε το καταλάβατε.

Εδώ έχουμε Θερμοπίνακες. Ναι αυτό που καταλάβατε. Και διακοσμείς το σπίτι σου και έχεις ζέστη. Ναι αυτό το πράγμα με τους φοίνικες από κάτω από την ταμπέλα, είναι στην πραγματικότητα καλοριφέρ...

Α!Ναι και τα ακριβά αυτοκίνητα που λέγαμε.

Όπως και οι μελλωμένοι ξηροί καρποί.

Μπασκετάκι για να περάσει η ώρα...

ΦΥΣΙΚΑ δε λείπει ο ΜΠΑΟΥΓΚ

Εδώ να σοβαρέψουμε λίγο. Δίπλα ακριβώς από το πλέιμομπίλ και σε ένα χώρο που παίζουν πολλά παιδιά, υπάρχει ένα ορθάνοικτος ηλεκτρικός πίνακας. Εντάξει ίσως το πιο πιθανό που θα μπορούσε να σημβεί να ήταν ένα πιτσιρίκος να κλείσει το ρεύμα αλλά...ξέρω και εγώ...

Και ιδού το καλύτερο πράγμα που είδα. Η ανθρωποπινακίδα. Μάλιστα το συγκεκριμένο θέμα είναι πατενταρισμένο. Και η εταιρία που αναγράφεται έχει και καλές τιμές. Για να δούμε λίγο καλύτερα...

Ακριβώς!Κοπέλα από ένα 1,74 και πάνω από 10 ευρώ την ώρα.
Σας αφήνω διότι ο μικρός Θορ πρέπει να πάει για μπάνιο.
Άντε και του χρόνου...

Το Λάθος! (το δικό μου, όχι του Σαμαράκη)

Τώρα εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς βρέθηκα στη δουλειά με το βιβλίο αυτό -στην ελληνική έκδοσή του απ' την Εστία- δίπλα στο πληκτρολόγιό μου. Ολα πήγανε στραβά και φαινότανε απ' την αρχή: Αργησα να πάω στου χασάπη, ξέχασα να αγοράσω χαρτί υγείας, άργησα να πάω και για μπουγάτσα, σκόνταψα σε ένα πεζοδρόμιο, κόντεψα να κάψω το μουστάκι μου, άργησα και στο ραντεβού. Εντούτοις και παρά τη ζέστη, αν σπεύδαμε ταχέως με το φίλο μου τον Νίκο, θα προλαβαίναμε να εκτελέσουμε το σοβαρό καθήκον που μας είχε ανατεθεί. Αλίμονο! Αδύναμος και ουχί αδύνατος ων, άφησα το καθήκον και πήρα το Λευκό Θόρυβο. Τέσσερις ώρες μετά, δηλαδή πριν από πέντε εξι λεπτά, άνοιξα τη σχετική σελίδα της γουικιπίδιας, και διάβασα: White Noise is the eighth novel by Don DeLillo, and is an example of postmodern literature. "Μεταμοντέρνα λογοτεχνία"; Οχοχόχ... Εγώ ένα βιβλίο ήθελα να αγοράσω, όχι τον πλέον αμφιλεγόμενο -ισμό της εποχής μας. Ασε που καλά-καλά κανείς δεν μπορεί να τον ορίσει. Οπότε ξαναγκουγκλίζω "μεταμοντερνισμός στη λογοτεχνία". Στο Λέξημα διαβάζω κάτι πολύ spookie: Ο μεταμοντερνισμός σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία δεν είναι μια λογοτεχνική έκφραση πέρα από τον μοντερνισμό, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει λογοτεχνία πέρα από το σημείο στο οποίο οδήγησε τη λογοτεχνία ο μοντερνισμός. Αμάν-αμάν, τώρα τα μπούτια μου γίνανε κόμπος. Μήπως πρέπει κάποιος να κάνει μια διόρθωση στο λήμμα της γουικιπίδιας και αντί για δείγμα μεταμοντέρνας λογοτεχνίας, να το πούμε δείγμα του ανύπαρκτου μεταμοντερνισμού στη λογοτεχνία; Καλά, ας το διαβάσω πρώτα, και θα αποφανθώ ακολούθως. Στην τελική, τόσες ώρες στη δουλειά, κάπως πρέπει να περνάω την ώρα μου. Τι, μόνο με τα μπλογκ θα ασχολούμαι;

8 Σεπ 2008

Αχκεναμουνακι (μόνο τα διεστραμμένα μυαλά θα θεώρησαν πως ο τίτλος έχει σχέση με κάποιο αιδοίο...)


Αχ και να ήμουν εκεί, εννοώ βρε κουτά. Διότι ήμουν μικρός τότε (κι αδύνατος, αλλά αυτό είναι άνευ σημασίας). Η αφίσα είναι προσφορά του Big Brother. Περί ραδιοφώνου ο λόγος. Αυτά ακούγαμε στο σπίτι μας τότες (συν το Ράδιοακρόπολις). Τώρα ακούμε last.fm. Εχω την αίσθηση πως τα πράγματα γίνανε χειρότερα.

Τι γίνεται άμα παίξεις τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη ανάποδα

«Αστα, άστα. Εχω το πρόβλημά μου κι έχω αποταθεί παντού. Μέχρι και με Ούλτρεξ λούστηκα. Όλες οι πόρτες κλειστές. Είμαι σε απόγνωση, δεν ξέρω τι να κάνω».

«Να πάρεις δυο καρέκλες, απ’ αυτές του δημοσίου. Να τις βάλεις πλάτη με πλάτη, και ανάμεσά τους να στηρίξεις μια σανίδα βρεμένη. Εκεί πάνω να ισορροπήσεις ανάποδα τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη. Τότε αυτός θα εκραγεί και όλες οι πόρτες θα ανοίξουνε για σένα».

7 Σεπ 2008

ΔΕΘέλω να ποστάρω σχετικά με τη χτεσινή πορεία

Ειλικρινά δεν θέλω να ασχοληθώ με τη χτεσινή πορεία.
Γιατί είμαι και στεναχωρημένος και τσατισμένος. Ας βάλω λοιπόν μόνο την πρώτη και την τελευταία φωτό που τράβηξα χτες.


Πήγαινοντας προς Καμάρα, στάθηκα λίγο στο αγαλμα του Βενιζέλου, στους "θεσμικούς" του Εργατικού Κέντρου. Εκεί ήταν ένστολοι αστυνομικοί που συμμετείχαν στην πορεία.


Τους αστυνομικούς που συμμετείχαν στην πορεία τούς αντικατέστησαν επάξια -όχι για πρώτη φορά- αυτά εδώ τα παλικάρια, μπροστά στη ΧΑΝΘ. Κι επειδή όταν τους φωτογράφιζα, άκουσα πολλές χαζομάρες να μου λένε -"ρουφιάνε", "ασφαλίτη", "καλά, θα σε βρούμε μετά" και άλλα τέτοια- έχω αφαιρέσει τις φάτσες ακόμη κι αυτών που φορούσαν κράνη. Τη δική μου τη φάτσα όμως, όταν τους έβγαζα φωτογραφία, δεν την είχα καλυμμένη με τίποτε. Ουτε με κράνος, ούτε με κουκούλα, γιατί τίποτε απ' τα δύο δεν μου πάει -στιλιστικά.

ΥΓ1. Με τους εν δυνάμει συντρόφους του ΚΚΕ δεν έχω τίποτε να χωρίσω. Αυτοί δυστυχώς δεν το βλέπουν έτσι. Άθελά(;) τους όμως έγιναν οι φρουροί του Καραμανλή. Blind Guardian indeed, που γράφει και το μπλουζάκι ενός...

ΥΓ2. Η συμμετοχή χτες ήταν πολύ μεγάλη. Και γίνανε πολλά περισσότερα απ' αυτά που πρόλαβα εγώ να δω (ίσως γιατί αφιέρωσα πολλή ώρα για να συνεφέρω τον φίλο μου που του είχε κοπεί η ανάσα απ' την "ελαφριά χρήση χημικών" που έκανε η αστυνομία στην Τσιμισκή). Αλλά η μεγάλη συμμετοχή, που θα έπρεπε δεδομένης της κοινωνικής κατάστασης να είναι μεγαλύτερη, επισκιάστηκε απ' τις γνωστές χαζομαρίτσες που χρόνια τώρα τραβάνε την προσοχή των ΜΜΕ, αποπροσαντολίζοντας τον αμέτοχο θεατή απ' το πραγματικό ζητούμενο. Δεν βαριέσαι... Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

ΥΓ3. Οποιος θέλει περισσότερα, υπάρχει πληρέστατο φωτορεπορτάζ στο thess.gr. Αλλά ποιος ο λόγος να ασχολούμαστε περαιτέρω με αηδίες;

6 Σεπ 2008

"Φιλήσυχοι πολίτες"

Έκλεψα λίγο και γω για τον τίτλο μουΠάνω, αλλά εντελώς συμπτωματικά αυτός ο χαρακτηρισμός μου τριβελίζει το μυαλό εδώ και μέρες. Αφορμή στάθηκε η ταινία του Γραμματικού "Ο Βασιλιάς", την οποία μόλις πρόσφατα εδέησα να παρακολουθήσω (είμαι απαράδεκτη, το ξέρω, χρόνια και χρόνια πήγαινε εκεί το χέρι μου στο βίντεοκλαμπ και την παρατούσα γιατί στο δρόμο προς το ταμείο μου έφραζε το δρόμο ένα καινούριο blockbuster). Ένα συγκλονιστικό κοινωνικό σχόλιο πάνω στην υποκρισία και τη μισαλλοδοξία των φιλήσυχων οικογενειαρχών δίπλα μας, γύρω μας, πάνω μας...
Δεν ξέρω αν την έχετε δει, με λυπεί τρομερά το γεγονός που τείνουν να χαρακτηρίζουν το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο οι διάφορες "λούφες", "μούφες" και τα συναφή. Μαζί με τον οργισμένο πρωταγωνιστή (ένας απόλυτα ταιριαστός Βαγγέλης Μουρίκης) είμαι σίγουρη ότι θα οργιστείτε και εσείς. Εγώ επίσης πλάνταξα στο κλάμα, αλλά βέβαια, δεν είμαι και πολύ να με παίρνετε στα σοβαρά, αφορμές και γι'αυτό ψάχνω τελευταία.
Τείνω να πιστεύω ότι ο μεγάλος φόβος των νεοελλήνων, εφάμιλλος, αν όχι μεγαλύτερος από το καλάθι της νοικοκυράς, είναι η διαφορετικότητα. Ξεκινώντας από το χρώμα και τις σεξουαλικές προτιμήσεις, και φτάνοντας μέχρι τις ενδυματολογικές (που να ξεχάσω τα έντρομα μάτια της μάνας μου όταν με είδε να φοράω ένα σαλβάρι, θα νόμισε ότι μας κούρσεψαν οι Τούρκοι ξανά).
Οι μόνοι χαρακτήρες στην ταινία που αφήνουν περιθώρια ελπίδας για το ανθρώπινο γένος είναι ένας μπάτσος (και αυτό για να καταργούνται σιγά σιγά οι μανιχαϊστικές απόψεις μας περί καλού και κακού, δεν είναι όλοι γουρούνια - εεε, αν και σε μεγάλο ποσοστό... αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), μια μοναχική ρετρό γυναικεία φιγούρα με μόνη ασχολία τα φλιπεράκια και ένα παιδί (αυτό θα πει κανείς είναι δεδομένο ένεκα παιδικής αθωότητας, αλλά η άποψή μου είναι εντελώς αντίθετη, άσε που έχουν γονείς και δασκάλους που τα διαμορφώνουν ανάλογα). Εξαιρετικός και πολυδιάστατος και στην ανάπλαση των χαρακτήρων στην ταινία του ο Γραμματικός, παρουσιάζει στην ταινία του με τρομερά εύστοχο τρόπο πολλές πτυχές της σύχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Το τέλος φυσικά θα είναι καταλυτικό, σαν αρχαία ελληνική τραγωδία. Η αίσθηση που μου άφησε, εφάμμιλη εκείνης στο Easy Rider του Hopper, και τότε ήμουν και μικρό κορίτσι (προλαβαίνοντας τα κακόβουλα σχόλια για την ηλικία μου, σας ενημερώνω ότι Δεν την είδα μόλις πρωτοκυκλοφόρησε!!). Η οργή για την παράλογη αδικία δε με είχε αφήσει μερόνυχτα σε ησυχία.
Εν ολίγοις, ένα πραγματικό διαμαντάκι που δεν νοείτε να μην έχετε δει (τώρα το παίζω μάγκας. Έξι χρόνια τώρα τρόμπαρα).

This is definately not a love song.