27 Φεβ 2009

Από τη Γουαδελούπη με αγάπη

Η γενική απεργία στις υπερπόντιες κτήσεις της Γαλλίας (Γουαδελούπη και Μαρτινίκα) συνεχίζεται εν μέσω διαπραγματεύσεων των συνδικάτων με την τοπική κυβέρνηση. Η απεργία που ήδη έχει ξεπεράσει τον ένα μηνά συνοδεύτηκε από βίαια επεισόδια σε καθημερινή σχεδόν βάση (πυρπολήσεις, λεηλασία καταστημάτων, πόλεμο με τις δυνάμεις ασφάλειας), κάτι που ανάγκασε τη μαμα Γαλλία να στείλει επιπλεόν δυνάμεις καταστολής. Τον οικονομικό έλεγχο στα δύο νησιά (με πληθυσμό περίπου 400.000 το καθένα) ασκεί μια ελίτ λευκών, με αποικιοκρατική προέλευση, ενώ η ανεργία σε αυτό το απομακρυσμένο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωση αγγίζει το 25%.



Βασικό αίτημα του πιο μαχητικού εργατικού σωματείου του LKP είναι η αύξηση κατά 200 ευρώ του βασικού μισθού, κάτι που προ στιγμή φαίνεται να ικανοποιείται γιατί ο Σαρκοζί νιώθει ότι δε χρειάζεται και πολύ να μεταφερθεί η φωτιά από τη Γουαδελούπη, στα προάστια του Παρισιού. Στην πορεία αλληλεγγύης του Σαββάτου στο Παρίσι όπου συμμετείχαν περίπου 30.000 διαδηλωτές κυρίως μετανάστες και με προέλευση της αποικίες αυτές αλλά και εκπρόσωποι αριστερών οργανώσεων, αναρχικοί, οικολόγοι και συνδικάτα, κυριαρχούσε η αντίληψη ότι από την Ελλάδα του Δεκέμβρη και από τη Γουαδελούπη η ένταση θα φτάσει και στο Παρίσι. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα γεγονότα του Δεκεμβρίου έχουν αναθερμάνει την ελπίδα για κοινωνικές εξεγέρσεις σε όλη την Ευρώπη και οι Γάλλοι αναλυτές το επισημαίνουν συχνά, ότι υπάρχει φόβος σύντομα να γίνει της Ελλάδας.


Στο πλακατ της κυρίας: ολοκληρωτική κοινωνία, φασιστική κοινωνία, έξω οι bekes (οι απόγονοι των αποικιοκρατών). Η αστυνομία μαζί με τους ληστές αποικιοκράτες. Δεν υπάρχει καλή μπανανία.

25 Φεβ 2009

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

...Ελπίζω μόνο να μην χτύπησε πολύ η χειροβομβίς έπειτα απ' την σύγκρουση που είχε με τη δαιμονική ζαρντινιέρα έξω απ' το στέκι μεταναστών. Πώς θα κρυφτούν τα τραύματά της σ' ενδεχόμενη δίκη;
Πάντως, περιέργα πράγματα συμβαίνουν εκεί στην Τσαμαδού. Και δεν μ' αρέσουν καθόλου. Νεαρά άτομα, προφανώς παραπλανημένα και ξεστρατισμένα απ' τον δρόμο του Θεού και της πατρίδος, φυτεύουν λουλούδια. Άλλοι διοργανώνουν γλέντια με αμαρτωλά χασισοτράγουδα κι επαναφέρουν τις βάναυσες μνήμες της προσφυγιάς σε μια κοινωνία που γρασάρεται με λήθη. Ακάλυπτοι γίνονται παιδότοποι, όπου παίζουν παιδιά και ζώα (αντί να τα ταϊζουμε τηλεόραση και φόλες). Μεταναστάκια με Ελληνάκια κελαηδάνε παρέα (αλίμονο, πόσες επιμολύνσεις έχει υποστεί το προγονικό μας αίμα!). Τώρα τελευταία, φωνάζαν και για μια Κούνεβα που την πνίξανε στο βιτριόλι, λες και οι Βαλκάνιοι δεν πνίγουν καθημερινά την ένδοξη χώρα του Μ. Αλεξάνδρου.
Παπαροελληνάρες, φασίστες και παρακρατικοί, δεν έχετε καταλάβει κάτι: Ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει. Γι΄ αυτό, όταν φουσκώσει και ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής, καλό θα είναι να έχετε αποσυρθεί. Εσάς θα παρασύρει πρώτους, και μετά τα αφεντικά σας...

23 Φεβ 2009

Πού 'σαι μωρή αρρώστια;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα ανακάλυψα πως ακόμη κι ο βήχας μου είναι μη παραγωγικός και πολύ στεναχωρέθηκα.

20 Φεβ 2009

Περιττώματα ταύρου

Ιν μπριφ, που θα λέγανε και στο Κάουλι της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και στο Σανσίτι της Δυτ. Θεσσαλονίκης, η είδηση έχει ως εξής: Τη Δευτέρα, 16 του μήνα, 850 εργαζόμενοι της Μπεμβέ στο Κάουλι της Οξφόρδης μαθαίνουν ότι πρόκειται να απολυθούν μέσα στην επόμενη μισή ώρα. Το βίντεο που ακολουθεί δείχνει τη στιγμή που κάποιοι συνδικαλισταράδες τ' ανακοινώνουν στους εργαζόμενους...



Περισσότερα: 1, 2, 3 κι αμα δεν βαριέστε ρίξτε μια ματιά και σε αυτό.

Bρε Χριστινάκη, συ με πότισες φαρμάκι

Αυτό το κάτι που είχε ξεχάσει να αναφέρει η συνιστολόγα Go-Go στο πρόσφατο ποστ της αποφάσισε να φέρει στο φως με σκίτσο του ο Ανδρέας Πετρουλάκης...

Σχετικό δημοσίευμα της Καθημερινής.

(Ευχαριστώ τον καλό κ. Α.
για την υπόδειξη του σχετικού σκίτσου,
γιου αρ ε τρέζουρ λέμε!)

19 Φεβ 2009

Ο ΕΠΙΜΟΝOΣ, ΚΑΚΟΣ BLOGGER

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όταν η εξουσία πιέζεται και ο ιστός της -ο παραγόμενος από βία, ευρώ, ψέμματα, σεξ και dvd- διαρρηγνύεται, να στρέφεται ενάντια στους αγαπημένους εχθρούς της. Αγαπημένη της τακτική; Να δαιμονοποιεί την παρουσία και τις ιδέες τους, να εκμαυλίζει τις ανυποψίαστες και κουρκουτιασμένες συνειδήσεις των σιωπηλών κι αμέτοχων υποστηρικτών της (άξιοι εκπρόσωποι τους οι τηλεορασόπληκτοι μικροαστοί), να σκυλεύει για πολλοστή φορά το κουφάρι της δημοκρατίας και να υποδύεται το θύμα σ' ένα σαπουνοπερικό δράμα μεταφυσικής υφής με δαίμονες, πράκτορες και εκβιαστές.
Μετά λοιπόν τους εαμοβούλγαρους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους μετανάστες (οι οποίοι ησυχάζουν after κατάποσης βιτριολικού χυμού), τους φοιτητές και τους μαθητές, νέοι εχθροί του συστήματος, της εξουσίας και των μεγάλων καναλιών είναι οι bloggers και το διαδίκτυο. Με αφορμή κάποια περιστατικά, σαφώς και καταδικαστέα, παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό μια ενορχηστρωμένη επίθεση της έμμισθης και υπηρετικής δημοσιογραφίας ενάντια στην ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εκβιαστές οι μπλόγκερς, αλήτες οι μπλόγκερς, περιέργα παιχνίδια παίζουν οι μπλόγκερς, οι αυτιστικές μάντρες που ψελλίζουν πανικόβλητοι οι δημοσιογράφοι και οι κρυφοφασίστες του κοινοβουλίου. Γιατί όσο ενοχλεί τους καναλάρχες και μεγαλοεπιχειρηματίες η κοινωνιολογική μετατόπιση της δημοσιογραφίας απ' τον ασφυκτικό και λογοκριμένο χώρο εξουσίας του, άλλο τόσο ενοχλεί η εναλλακτική, κοινωνική και πολιτική, πληροφορία τους φαιδρούς ηθοποιούς του κοινοβουλίου, οι οποίοι, τώρα πλέον, δεν μπορούν να συνδιαλλεχθούν με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά με την ανωνυμία, δηλαδή, μόνο με τις ιδέες.
Οι bloggers σήμερα έχουν εξελιχθεί. Και μια μεγάλη μερίδα δεν περιορίζεται πλέον στο να καταγράφει τις σκέψεις της. Ασκεί κριτική, αποκαλύπτει, κοινωνικοποιεί, ευαισθητοποιεί, προβληματίζει και προβληματίζεται. Όσο γι΄αυτούς που όντως αποτελούν ένα τραγελαφικό κακέκτυπο της σημερινής δημοσιογραφίας, υπάρχει ένα ρητό: Μ' όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.
Εξάλλου, η εντεταλμένη δημοσιογραφία απεχθάνεται την αλλότρια ανηθικότητα: Δεν αντέχει τον ανταγωνισμό...

18 Φεβ 2009

Μεγάλες κουβέντες νο 1.149

Παρακολουθώντας μόλις πριν από λίγο συγκεκριμένη ενδιαφέρουσα τηλεοπτική εκπομπή με θέμα τα blogs, για πολλοστή φορά με έπιασε μια "ιστολογική κρίση": Γιατί έχω μπλογκ και στην τελική τι σκατά μπλογκ έχω; Θυμάμαι, παλιότερα, που είχα δει σε linklists άλλων ιστολογίων να περιλαμβάνεται ετούτο το μικρό, ταπεινό και σε ό,τι αφορά τις δικές μου αναρτήσεις ανόητο μπλογκ ως "πολιτικό μπλογκ". Οχι, πολιτικό, σε καμία περίπτωση. Ουτε προπαγανδιστικό. Ούτε μουσικό. Ουτε αντι-Ψωμιαδικό, όπως σε κάποια φάση, που εγώ είχα παρασυρθεί, κόντεψε να χαρακτηριστεί. Ουτε επίσης ιστολόγιο σε φάση "να πω τη γνώμη μου", και σιγά την αποψάρα δηλαδή, και που στην τελική κωλοτρυπίδες έχουμε όλοι, ως γνωστόν. Ούτε ημερολόγιο είναι, ούτε τους προβληματισμούς μου καταθέτω, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις όπως αυτή εδώ. Σίγουρα επίσης το "evth you know iz wrong" δεν είναι ένα ιστολόγιο "δημιουργίας", δηλαδή δεν παρουσιάζω -εγώ τουλάχιστον, διότι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα ιστολόγιο που προσπαθεί να είναι ομαδικό- κάποιου είδους προσωπική δημιουργία (λογοτεχνική, μουσική, κινηματογραφική, εικαστική κτλ.). Εντέλει μάλλον ένα σημειωματάριο είναι, σαν αυτά τα ξεφτισμένα τεφτέρια που κάποιοι κουβαλούν ολημερίς στην μέσα τσέπη του μπουφάν, με ένα μπικ στιλό παραδίπλα, για να σημειώνουν ό,τι υπάρχει τριγύρω τους και τούς κάνει εντύπωση. Ε, αυτό το είδος ιστολογείν με αρέσει: Να αφήνω σε άλλους τη δύσκολη δουλειά, κι εγώ απλώς να κάνω τον αντιγραφέα. Οπως τωρα για παράδειγμα:

Ανάμεσα στη γνώση που νομίζεις ότι έχεις και στην αλήθεια που βλέπεις από κοντά, απλώνεται μια θάλασσα που εγώ ως τώρα παρατηρούσα από ψηλά, πάνω απ' το φάρο μου.
Πατρίκ Ρενάλ, Πρώην σύντροφοι, εκδ. Μεταίχμιο


17 Φεβ 2009

He should have been looking instead of watching

To Εverything you know is wrong, το ιστολόγιο των μεγάλων αποκαλύψεων, δεν αφήνει ποτέ το νήμα μιας ιστορίας, με την οποία καταπιάστηκε, αν δεν καταφέρει πρώτα να πιάσει τον ταύρο απ' τα κέρατα και τον κερατά στα πράσα. Πιστοί στην ηθική και στην ιστολογική μας δεοντολογία, συνεχίζουμε το αφιερωμά μας στις ηλίθιες μηνύσεις και στη γενικότερη δικομανία της εποχής, με μιαν ολόδική μας αποκλειστικότητα την οποία κάποιοι εμφανώς ψεύτες υποτίθεται ότι πρώτοι δημοσίευσαν εδώ ή εδώ...



ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ
ΚΑΙ ΜΥΤΕΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ

Είναι πανθομολογούμενο πως τα στριπτιζάδικα είναι επικίνδυνοι χώροι για τις εργαζόμενες σε αυτά -οι χορεύτριες συχνά παρουσιάζουν συγκάματα απ’ την τριβή στο στύλο, δισκοκήλη, προβλήματα στα γόνατα κ.ά. Πρόσφατες εξελίξεις ωστόσο αποδεικνύουν πως αυτοί οι ναοί της αμαρτίας κρύβουν κινδύνους και για τους άντρες επισκέπτες…
Παράδειγμα, ο 37χρονος Γιουσούφ Εβανς, ο οποίος κατέθεσε μήνυση κατά στριπτιζάδικου ζητώντας 25.000 ευρώ, επειδή χτυπήθηκε στο πρόσωπο απ’ το παπούτσι μιας χορεύτριας. Σπαρακτικές είναι οι δηλώσεις του στον ρεπόρτερ του ιστολογίου μας Πάνο Συγκαμμένο: «Εγώ δεν ήξερα τι ήταν αυτό το XTC Club. Τα παιδιά απ’ τη δουλειά με πήγανε, ‘έλα, θα περάσουμε καβλά’ μου είπαν. Εγώ, μέχρι εκείνη την ημέρα, αλήθεια σας λεω, ήμουν δουλειά και σπίτι, σπίτι και δουλειά, και μάτια δεν είχα παρά μόνο για τη γυναικούλα μου, την Κούλα -στο ορκίζομαι, Κούλα, πίστεψέ με, Κούλα, στο στεφάνι μας δηλαδή, ήταν η πρώτη μου φορά σε στριπτιζάδικο. Πάνω στη σκηνή ήταν η Τιάρα, ένα μπουμπουκάκι άλλο πράμα, η οποία φορούσε κάτι 70’ς πλατφόρμες πολύ γκαβλιάρικες. Κι έτσι όπως τίναξε την ποδάρα της, τής έφυγε η πλατφόρμα και με βρήκε στο δόξα ρουθούνι και με τσάκισε τη μύτη, και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, κι έπρεπε μετά να με εξτριμεκοβάρουν… Κούλα, γύρνα πίσω, και θα σου είμαι πιστός, Κούλα, με τα 25 χιλιάρικα θα χτίσω μια φωλίτσα να στεγάσουμε την αγάπη μας…».
Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές μας, δεν κατορθώσαμε να επικοινωνήσουμε με την Κούλα...

Παίξτε τώρα "Hi5" και "Ποιος είναι ποιος;"

Δώσμι πέντε πρόεδρε, give me five, σι λέω!


Αριστερά ο πρώην δημαρχος Αθηνών, νυν υπουργός Υγείας, δεξιά ο νυν δήμαρχος Αθηνών, πρώην υπουργός Υγείας, εεεε, όχι, λάθος, αριστερά ο νυν δημαρχος Αθηνών, πρώην υπουργός Υγ... Βρε τι σημασία έχει; Εδώ έχουμε το φαινόμενο της αντιμετάθεσης: Δεν αλλάζει το αποτέλεσμα των πράξεων όταν αλλάζει η σειρά των όρων που την συναποτελούν.

16 Φεβ 2009

Ένα και είκοσι...

Πήγα στην Εθνική στην Κωνσταντινουπόλεως. Για κατάθεση ενοικίου. Κάτι το οποίο είχε μέχρι πρότινος αναλάβει η πιστή, χαμηλοβλεπούσα και αγαπητή μου Αφροξυλάνθη. Έδωσα τα λεφτά στο ταμείο για να εισπράξω την εξής ερώτηση:
"Το 1,20€ ποιος θα το βάλει εσύ ή αυτός;"
Η απάντηση ήτο εύλογη:
"Ποιο 1,20€ αγαπητέ;"
"Για να κάνεις κατάθεση σε λογαριασμό τρίτου πρέπει να καταθέσεις και 1,20€ έξοδα για την τράπεζα"
"Συγνώμη" απάντησα και συνέχισα: "Αυτό είναι λιγουλάκι παράνομο ξέρετε. Τι λιγουλάκι δηλαδή; Όσο πατάει ο ελέφαντας. Με όλο το σεβασμό κανένας δε θα καταθέσει το συγκεκριμένο ποσό. Παρακαλώ συνεχίστε με τα απαραίτητα".
Ο υπάλληλος, προσέξτε:Ο υπάλληλος. Όχι ο διευθυντής, ούτε κάνας προϊστάμενος, αντέδρασε λες και τον τίναξε ρεύμα. Λες και ήμουν στο μαγαζί του και έχανε ΑΥΤΟΣ λεφτά. Άρχισε να βγάζει ανάσες νεύρων από τη μύτη και να στριφογυρίζει στην καρέκλα.
"Στον διευθυντή κύριε να πάτε, να εκεί είναι πάτε" είπε εν τέλει και μου πέταξε τα χαρτιά και τα λεφτά, πάτησε και το κουμπί για να έρθει ο επόμενος. Στην όλη φάση πήρε μέρος και ο άλλος υπάλληλος: Και εμάς τι μας τα λέτε τώρα κύριε και μας μπλέκετε και τι είναι τώρα 1,2ο€ και τέτοια.
Εκεί ήταν που τα πήρα κρανίο:
"Σε εσένα άνθρωπε μου μίλησε κανείς; Όχι σου μίλησε; Εσένα καθυστερώ; Δε μας παρατάς; Έχεις κάνει απεργία και για αύξηση που ήταν λιγότερη από αυτό το 1,20 θα μου πεις γιατί θα διαμαρτυρηθώ;Σκάσε".
Το περίεργο ήταν ότι έσκασε. Έτσι πήρα τα πάνω μου, γυρίζοντας στον πρώτο υπάλληλο του είπα να φωνάξει αυτός το διευθυντή και ότι εγώ δε το κουνάω ρούπι από εκεί μέχρι να μου βρουν λύση.
Τελικά ήρθε μια προϊσταμένη:
"Ξέρετε αυτήν την οδηγία έχουμε..."
Της είπα ένα απολαυστικό και χορταστικό (ίσως το πιο χορταστικό της ζωής μου) "ΧΕΣΤΗΚΑ. Είναι παράνομο και έχουν βγει αποφάσεις δικαστηρίου για αυτό. Δε το πληρώνω καταλαβαίνετε;"
"Συγνώμη αλλά δε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε..."είπε. Και ήρθε ο διευθυντής.
"Συγνώμη κύριε. Αυτήν την οδηγία έχουμε και δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο".
"Α, ώστε έτσι; Φέρε να τη δώ" είπα να τους πω αλλά ήξερα ότι δεν έχει νόημα.
Ο διευθυντής πάντως μου έδωσε λύση:
"Γράψτε ένα γράμμα διαμαρτυρίας στα κεντρικά...".
Δεν έκανα τη συναλλαγή και έφυγα τσατισμένος από τη τράπεζα. Επειδή γνωστός μου, μου έχει πει ότι η οδηγία που έχουν οι τράπεζες πάνω σε αυτό το θέμα είναι ζητήστε το και όποιος το δώσει καλώς, είπα να δοκιμάσω σε άλλη Εθνική.
Πήγα στη Θέρμη. Και εκεί τα ίδια αλλά χωρίς να μαλώσω, έκανα τη συναλλαγή και πήγα στον διευθυντή. Η απάντηση:
"Είμαστε ΑΕ κύριε και έχουμε έξοδα. Γι' αυτές τις συναλλαγές πρέπει να πάρουμε ένα ποσό για να σας εξυπηρετήσουμε. Είναι δυνατό να τα κάνουμε όλα δωρεάν;"
Η απάντηση σε αυτή την καταπληκτικής έμπνευσης ερώτηση ήταν:
"Νόμιζα ότι η δουλειά σας είναι να διακινείτε το χρήμα. Για το γεγονός ότι έρχομαι και βάζω λεφτά στην τράπεζα σας σας συμφέρει γιατί μπορείτε να το κάνετε δάνεια και επομένως νέο χρήμα για την τράπεζα σας. Νόμιζα ότι το να βάζω λεφτά στην τράπεζα σας είναι η αυτονόητη υπηρεσία. Εκεί είναι η προμήθεια σας. Αυτή είναι η συμφωνία. Φέρε εσύ τα λεφτά σου, εγώ θα τα χρησιμοποιήσω όπως θέλω και πάρε και ένα τόκο".
Τίποτα δεν έγινε.
Φωτιά λοιπόν στις τράπεζες. Να καούν όλες. Δε φτάνει που έχουν κάνει έτσι τα δάνεια που ληστεύουν τον καθένα με τις μαλακίες τους παίρνουν από παντού λεφτά κατηγορούνται γι' αυτό αλλά δε δίνουν σημασία στους νόμους. Δε φτάνει που αυξάνουν μονομερώς τα επιτόκια στα δάνεια ειδικά στα στεγαστικά, και σε παίρνουν ένα πρωί τηλέφωνο να σου πουν "Ξέρεις αυξήσαμε το επιτόκιο και η δόση σου από 700 ευρώ πάει στα 900 έτσι επειδή μας καύλωσε" μαζεύουν και άλλα από εδώ και από εκεί...
Δυο λέξεις τούρκικες έχω λοιπόν για εσάς.
Αϊ Σιχτιρ.
Και δε τελειώσαμε. Έχω ήδη 200 ευρώ σε ψιλά. Μαντέψτε τι θα τα κάνω τον άλλο μήνα...

Αλσιγιουινκορτισμοί - O κύριος με τα σου

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι, εκτός απ' τους κουλτουριαρέους φίλους μου, έχετε δει την έξυπνη και ανάλαφη κωμωδία The Man Who Sued God. Περιληπτικά, όταν μια ασφαλιστική εταιρεία δεν αποζημιώνει τον Μπιλ Κόνολι για τη βάρκα του, την οποία χτύπησε κεραυνός, με τη δικαιολογία ότι ήταν "act of God", ο Κόνολι μία λύση έχει μόνον: Να μηνύσει τον ίδιο το Θεό!



Ανάλογες υποθέσεις, βγαλμένες απ' την πραγματική ζωή, καταγράφουν και επιβραβεύουν τα Stella Awards αναδεικνύοντας τις πλέον απίθανες περιπτώσεις μηνύσεων στις ΗΠΑ, καυτηριάζοντας τη δικομανία της εποχής. Ορίστε δυο-τρία παραδείγματα:

1) Η Μέρι Μέκλερ βρισκόταν στο πολυκατάστημα (στο mall, που λέμε και στο Ανω Σανσίτι). Όταν κάποια στιγμή βγήκε έξω να πάρει λίγο καθαρό αέρα, της επιτέθηκε ένας σκίουρος. Καθώς «εναγωνίως προσπαθούσε να ξεφύγει απ’ τον προσκολλημένο στο πόδι της σκίουρο, η Μέκλερ γλίστρησε, έπεσε και χτύπησε. Το πολυκατάστημα έπρεπε να προειδοποιεί τους πελάτες για την ύπαρξη σκίουρων», αναφερόταν στην αγωγή με την οποία η Μέκλερ ζητούσε 50.000 δολ. από το πολυκατάστημα.

2) Ο Ρον και η Κρίστι Σίμονς ζήσανε μια τραγωδία: Ο τετράχρονος γιος τους Τζάστιν σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα με τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν στον παιδικό σταθμό. Ο θάνατος του Τζάστιν ξεκάθαρα οφειλόταν σε εγκληματική αμέλεια των υπευθύνων του παιδικού σταθμού. Φυσικά τούς άξιζε μήνυση, μόνο που, όταν το ζεύγος Σίμονς ανακάλυψε πως ο παιδικός σταθμός είχε ασφάλεια όλη κι όλη 100.000 δολ., αποφάσισε αντί του παιδικού σταθμού, να μηνύσει την κατασκευάστρια εταιρεία της μηχανής του γκαζόν, επειδή πάνω στη μηχανή δεν υπήρχε μηχανισμός ασφαλείας, ο οποίος ωστόσο δεν είχε ανακαλυφθεί την εποχή κατασκευής του συγκεκριμένου μοντέλου! Ο δικαστής που τους επιδίκασε δύο εκατ. δολ. μάλλον ένιωσε οίκτο για την απύθμενη βλακεία του ζεύγους…

3) Ο Αλεν Ρέι Χέκαρντ είναι καμιά δεκαριά πόντους κοντύτερος, καμιά δεκαριά κιλά βαρύτερος και οκτώ χρόνια γηραιότερος του Μάικλ Τζόρνταν, εντούτοις υποστηρίζει πως η ομοιότητά τους είναι εντυπωσιακή και συχνά στο δρόμο τον συγχέουν με τον πρώην σουπερστάρ του μπάσκετ –για το λόγο αυτό ο Χέκαρντ θεωρεί πως του αξίζουν 52 εκατ. δολ. για δυσφήμηση και μόνιμη βλάβη, και επιπλέον 364 εκατ. δολ. για ψυχική οδύνη. Το ίδιο ποσό ζητά -για τους ίδιους λόγους- και απ’ τον συνιδρυτή της ΝΙΚΕ Φιλ Νάιτ (το συνολικό ποσό που διεκδικούσε: 832 εκατ. δολ.). Όταν όμως οι δικηγόροι της ΝΙΚΕ είχαν μια… φιλική κουβεντούλα μαζί του, αποφάσισε να αποσύρει τις αγωγές…



15 Φεβ 2009

και κάτι ακόμα...

χωρίς κώδικα αυτή τη φορά....


Δεν έχω τίτλο...

Τώρα γιατί πάλι βγάζει κενό εδώ...δε ξέρω...τες πα...










Στο φανάρι ήμουν. Το πουλί με κοιτούσε πολύ περίεργα. Και εγώ του πα "smile"Τι είναι αυτό με το οποίο παίζουμε όταν ήμαστε μικροί και μετά το κρεμάμε σε ένα δέντρο; Τα λούτρινα.
Δικά μας είναι ότι θέλουμε τα κάνουμε...
Τόσα πορτοκάλια μέσα στην πόλη;Και δε τα τρών;


Σήμερα νομίζω τα πήγα καλύτερα με το Html...Θα γίνω καλύτερος στη συνέχεια θα δείτε...

14 Φεβ 2009

Εχμ...γκουχ γκουχ...

Επειδή πολύ λογοτεχνία έχει πέσει τελευταία και δε θέλω να χαλάσω το σειρά μας (όχι δεν έκανα λάθος ΤΟ σειρά μας είναι έτσι το λέει η γιαγιά μου και έτσι είναι το σωστό) είπα και εγώ να προσθέσω λίγο.
Πριν πω ή μάλλον γράψω οτιδήποτε θα πρέπει να πω το εξής:
ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΠΑΞΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΓΑΛΕΑΝΟ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΚΛΑΠΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΛΑΜΟ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ (ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΚΟΜΦΟΡ) ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ. (πριν 2 χρόνια και...)
Ευχαριστώ.







Ξεκινήσαμε με Κ. Καμάρα. Ωραίο βιβλιαράκι και καλογραμμένο μπορώ να πω. Κάτι σαν το Fever Pitch για όσους ξέρουν (να ένα βιβλίο που πρέπει να βρω να πάρω τώρα που το λέμε). Κορυφαία στιγμή όταν μιλάει για το ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Αθηναϊκό: "Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η γυαλάδα από την καράφλα του Τζαλακώστα" γράφει χαρακτηριστικά. Χρίστος Χαραλαμπόπουλος. Για μένα η κορυφαία πένα στην αθλητική δημοσιογραφία. Γι' αυτό και πήρα το βιβλίο του. Βέβαια μετά ξενέρωσα γιατί κατάλαβα ότι είναι απλώς μαζεμένα τα κείμενα που έχει γράψει στο Active και με αυτήν την έννοια τα είχα αλλά δε βαριέσαι...








Η φανέλα με το 9. Η πιο cult σειρά της ελληνικής τηλεόρασης. Δεν έχω ιδέα αν πρώτα έπαιξε η ταινία ή η σειρά στην τηλεόραση πάντως ο Σερέτης ήταν idol για μια εποχή. Κορυφαία στιγμή εκεί που πουλάει το παιχνίδι και δένει τα κορδόνια του στη σέντρα για να δείξει ότι είναι μέσα.John King The Football Factory. Γυρίστηκε στη συνέχεια και σε ταινία. Νομίζω όμως ότι η κινηματογραφική μεταφορά δεν ήταν τόσο επιτυχημένη. Το βιβλίο (δώρο του Πάνου Κ.) έχει ένα κεφάλαιο με σούτια και ένα με τη ζωή των 30 κάτι στην Αγγλία. Η ταινία έχει να κάνει μόνο με το ξύλο. Κορυφαία σκηνή; Όλο το βιβλίο...








Βιογραφίες για τη συνέχεια. Κανένα λογοτεχνικό ενδιαφέρον αυτή του Μπέκαμ. Προσπαθεί ωστόσο να είναι λιττός και ταπεινός. Έτσι προσπαθεί να παρουσιάζεται τουλάχιστο. Έχει ενδιαφέρον από την πλευρά του ότι εξηγεί καλά το πως είναι να είσαι σούπερ σταρ στο άθλημα. Κορυφαία στιγμή όταν παραδέχεται ότι στο παιχνίδι με την εθνική μας στο Μάντσεστερ (αυτό με τα δυο φάουλ στο τέλος που τους πήγε μουντιαλ) τα φάουλ εκείνα δεν υπήρξαν ποτέ και φυσικά τους έσπρωξε ο διαιτητής.
Τζόρτζ Μπέστ. Αυτό το βιβλίο σε περίπτωση που γουστάρετε το ποδόσφαιρο και ακόμα περισσότερο το αγγλικό ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσετε. Ξεκάθαρος, χωρίς υπεκφυγές τα ξεκαθαρίζει όλα ο Μπέστ. Εξηγεί τη μανία του με το ποτό και τον τρόπο ζωής που είχε αναπτύξει. Κορυφαία στιγμή; Όταν (νομίζω) ο Ντένις Λο είπε στον Μπόμπι Τσάρλτον: "Αν νομίζεις ότι είσαι καλός, περίμενε να δεις τον Β. Ιρλανδό που έφεραν σήμερα".









Η πιο μαλακία βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. Το πήρα κατά λάθος γιατί νόμιζα ότι ήταν το My side που είδατε πιο πάνω. Το έχει γράψει μια λάιφ στάιλ μαλακισμένη και βρίθει από βλακείες. Δε λέει κάτι για την μπάλα αλλά πόσο ερωτευμένοι είναι η Πός με τον Ντέιβιντ από που πήρε τα φορέματα της η ηλίθια και τέτοια. ΜΑΚΡΙΑ!!!
Χαμένος χρόνος και τούτο το βιβλίο. Ο Κολίνα είναι καλός διαιτητής αλλά κακός συγγραφέας. Έχει το χάζι του αλλά επιμένω δεν είναι σοβαρό βιβλίο. Κορυφαία στιγμή όταν λέει ότι είναι στα πρώτα του βήματα και περίμενε μέσα στα αποδυτήρια γιατί περιμέναν απ' έξω οι ηττημένοι για να τον σπάσουν στο ξύλο. Αν επιθυμία σας είναι να γίνετε διαιτητής πάρτε το.








Όποιος διαβάζει ποδοσφαιρική λογοτεχνία και δεν έχει μια τουλάχιστο βιογραφία του Μαραντόνα δεν είναι καλά. Αυτή, ανάμεσα στις χιλιάδες που έχουν γραφεί, θεωρώ ότι είναι η καλύτερη. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!!
Ωραίος ο Μολντανμπάν. Με αρέζει. Ωραίο και το βιβλίο. Αλλά: Αποτελεί ουσιαστικά ένα "συμμάζεμα" δημοσιευμάτων του και το κακό είναι ότι δεν ξέρεις ούτε πότε αναφέρονται και καμιά φορά ούτε και το για ποιόν. Αν για παράδειγμα παρακολουθείς καθημερινά τα πράγματα στην Ισπανία πολλά θα καταλάβεις. Διαφορετικά είναι λίγο μπερδεγουέι.








Η ιστορία της Barca. Μου την έφερε ένας φίλος από τη Βαρκελώνη. Το θέμα είναι ότι δεν πρόσεξε ότι το βιβλίο είναι γραμμένο στα Καταλά...Ανατρέχω στις σελίδες και πρέπει να καταλάβω με τα συμφραζόμενα και με τη βοήθεια τόσο των Ισπανικών όσο και των Γαλλικών...Φοβερή έκδοση όμως...
Βιβλίο του Διακογιάννη το οποίο πήρα αλλά τελικά αποδεικνύεται πολύ κακό για το τίποτα. Τίποτα φοβερό. Τίποτα που να μη ξέρετε ήδη.









Αν σας αρέσουν τα στατιστικά εδώ είστε. ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε μια έκδοση που κάθε χρόνο συμπληρώνεται. Εδώ αυτή που έχω είναι του 2000 εξ ου και οι Τζιοβάνι Νικολαΐδης και Βαζέχα. Πραγματικά όμως έχει μέσα απίστευτες λεπτομέρειες...Πόσο δηλαδή μπορεί να ήρθε το ΠΑΟΚ-Άρης του 69;;και όμως μπορείτε να το δείτε και αυτό...
Όχι δε πήρα το έθνος για να το αποκτήσω. Ουσιαστικά είναι δώρο από κάποιον που είχε κονέ μέσα στην εφημερίδα, δεν ασχολείται ο ίδιος με το ποδόσφαιρο και πίστεψε ότι θα με ενδιέφερε. Να σας πω. Καλή έκδοση είναι, καλούλης και ο Σεφτελής αλλά θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν οι παίκτες αυτοί ήταν της εποχής μου. Και να σας πω και κάτι; Βαρέθηκα πια να λένε πόσο καλοί και σπουδαίοι ήταν όλοι αυτοί...

13 Φεβ 2009

Είμαι πόζερ και το κέφι μου θα κάνω

«To 2009 θα είναι η χρονιά του νουάρ», ήπιε μια γερή γουλιά μπίρα ο Νικολάκης Διάσελος, «μα πού είναι η τηγανιά μου;» αναρωτήθηκε. «Τώρα έρχεται απ’ την Ικαρία», έκανα βουτιά στη μελιτζάνα κι έστειλα το νουάρ να πάει να γαμηθεί.
Την ίδια στιγμή -εγώ δεν το ήξερα- μέσα στην πλαστική σακούλα απ’ το παζάρι βιβλίου στην Κλαυθμώνος, ο Ζο Ραντά, φαροφύλακας, απολειφάδι του γαλλικού Μάη, πρώην μαοϊκός, παρολίγον τρομοκράτης, αποχαιρετούσε τον παιδικό του φίλο πίνοντας κρασί κι ακούγοντας το Ολε του Τζον Κολτρέην.
Ηταν οι τελευταίες μου ώρες στην Αθήνα, και απ’ τη μια στεναχωριόμουν, απ’ την άλλη αδημονούσα να μπω στο τρένο και να ξαναπιάσω την υπόθεση του Τζον Ρέμπους απ’ εκεί που την είχα αφήσει.
Δεν είναι νουάρ ο Ρέμπους, ξεφωνίζει κάποιος μπλόγκερ, δεν ακούει καλή μουσική, μόνον Ρολιγκ Στόουνζ, αναθεματίζει κάποιος άλλος all the way from the USofA, να κι αν είναι, να κι αν δεν είναι, ξεμπερδεύω γρήγορα με τον πρώτον, είσαι λάθος αδερφέ, απευθύνομαι στον δεύτερον, γιατί μπορεί οι Στόουνζ, οι Χου, ο Λου Ρηντ να είναι οι βασικές αναφορές του (αν και στα πρώτα βιβλία της σειράς κλίνει περισσότερο προς τους Μπιτλζ), ωστόσο όσο περισσότερο γνωρίζει τη Σίβον Κλαρκ τόσο περισσότερο στρέφεται προς το καινούργιο: Arab Strap, Mogwai...
Και στην τελική τι πιο φυσικό από έναν μεσήλικα παλιοροκά σκοτσέζο μπάτσο; Σίγουρα μας έχει καλομάθει ο Φαμπιό Μοντάλ με τα λάτιν και τα τζαζ, τον Πάκο Ντε Λουτσία κι όλον αυτόν το συρφετό μουσικού εκλεκτισμού, ενώ ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του καινούργιου (γαλλικό χιπ χοπ και ράι), αναμενόμενο βέβαια σε μια πόλη πολυπολιτισμική όπως η Μασσαλία, αλλά κουλτουριάρηδες μπάτσους ή έστω πρώην μπάτσους δεν ξέρω πολλούς. Οι Ρόλιγκ Στόουνζ και το απολιτίκ στιλάκι του Ρέμπους δένουν άψογα με το παρελθόν του: μεγαλωμένος σε φτωχογειτονιά, με πέρασμα απ’ το στρατό, νυν αποτυχημένος, κρυφοαισθηματίας, κυνικός, αλκοολικός μπάτσος.
Το αλκοόλ. Ναι, αυτό μπορεί να τους φέρει όλους μαζί σε μια μπάρα: τον Φαμπιό, τον Πέπε και τον Ρέμπους, οι δύο πρώτοι να συζητάνε για την ήττα της Αριστεράς και ο τρίτος να σαρκάζει, ολοένα πιο μεθυσμένος.
«Μαλάκες, λέω να αρχίσω να παίζω τζόκερ», γεύομαι το γιαουρτλού, πίνω κι άλλη μπίρα, «κι αν μου κάτσει έλυσα το πρόβλημα της ζωής μου: τέλος στη μισθωτή εργασία», την ώρα που μετράω τις μούτζες των συνδαιτυμόνων μου, του Ζο Ραντά, μέσα στην πλαστική σακούλα απ’ το παζάρι βιβλίου στην Κλαυθμώνος, του ΄χει κάτσει ένα «λαχείο»… αλλά περισσότερα επ’ αυτού στο νουάρ(;) μυθιστόρημα του Πατρίκ Ρενάλ «Πρώην σύντροφοι».
Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, στην τελευταία γύρα στην Αθήνα, μου έκατσε κι εμένα ένα λαχείο, ο άρχοντας των χοιρινών του Τουσέτ, Κάτι τέτοια σου κάθονται εκεί που δεν τα περιμένεις, και πιστεύεις έστω και για λίγο ότι τα πράγματα θα πάνε καλά…



12 Φεβ 2009

Β...ρ...μ...

Μέρες τώρα θέλω κάτι να γράψω για το νουάρ, για τους αγαπημένους μου Φαμπιό Μοντάλ και Πέπε Καρβάλιο, για το κατά πόσον θα μπορούσε να μπει ως τρίτος στην παρέα τους ο Τζον Ρέμπους, για την Αθήνα, που πρόσφατα επισκέφτηκα, για τους φίλους μου που συνάντησα εκεί.
Ομως...
Λες και το 'ξερε πώς νιώθω, ο φίλος μου ο καλός κύριος Α. μού έστειλε χτες με ημέηλ αυτό το βιντεάκι. Δεν ξέρω ποιος είναι ο μπάρμπας σε πρώτο πλάνο, αλλά αυτός που στο βάθος κλεβει την παράσταση είμαι εγώ.



11 Φεβ 2009

Ακαδημαϊκή μασονία?;!?


Έλαβα πριν από λίγες μέρες στο υπηρεσιακό μου mail το κάτωθι κείμενο, το οποίο σας παραθέτω αυτούσιο:

****************************
AMA DEN SE LENE XRISTIANAKH, XESE MESA,.....

"Κύριε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών απαντήστε.

Στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κοσμήτωρ είναι η Ελένη Χριστινάκη, καθηγητής ο Παναγιώτης Χριστινάκης.
Από κει και πέρα παρακολουθήστε την πορεία της οικογένειας:

Η κόρη Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004 από τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη τότε Πρόεδρο του Τμήματος που ήταν επιβλέπων του διδακτορικού της, έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές της για διδακτορικό στη Νομική
Αθηνών και στη Νομική Θράκης. Σε λίγους μήνες εκλέγεται... κατ΄ ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια, παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους επιστήμων!!! και άκουσον άκουσον μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σε ηλικία 35 ετώ! ν γίνεται τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ!!!, παρακάμπτοντας πάλι το νόμο.

Στη συνέχεια ο γαμπρός Χριστινάκη, Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Ο αδελφός του γαμπρού Χριστινάκη, Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα.

Η άλλη κόρη του Χριστινάκη, Όλγα Χριστινάκη, ετοιμάζεται και αυτή για τη Σχολή και πήρε θέμα διδακτορικού με επιβλέπουσα την αδελφή της, Ειρήνη Χριστινάκη.

Ο άλλος γιός Χριστινάκη, Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.

Κύριε Πρύτανη τι έχετε να πείτε στους φοιτητές που αξίζουν και αγωνίζονται τίμια αλλά δεν έχουν το προνόμιο να είναι παιδιά καθηγητών;

Τι έχετε να πείτε στους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς;

Γιατί συμφωνείτε με την προκλητική συμπεριφορά της οικογένειας Χριστινάκη;


ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΡΟΜΠΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΗ

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ!

ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ............

**********************************************

Δεν μπορώ να επαληθεύσω τα όσα καταγγέλει ο αποστολέας του μηνύματος. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μπω στην ιστοσελίδα του τμήματος και να βεβαιωθώ ότι όντως τα ονόματα αυτά υπάρχουν και καταλαμβάνουν τις αναφερόμενες θέσεις. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε, αν τίθεται θέμα καταπάτησης του νόμου, ας ερευνηθεί από τα αρμόδια όργανα.

Το μόνο που ξέρω καλά είναι ότι ο νεποτισμός εδώ και χρόνια κυριαρχεί στον ακαδημαϊκό χώρο, χρόνια και γω εργάζομαι και έχω δει να παρακάμπτονται το ΑΣΕΠ και κάθε "αξιοκρατική" οδός κατάληψης θέσεων. Τα έχουμε και μεις στο σπίτι μας. Πολύ αγαπημένος φίλος, εξαιρετικό παιδί φυσικά και γι'αυτό δεν το κάνουμε περισσότερο θέμα, καρπώθηκε θέση διοικητικού σε κάποιο πανεπιστήμιο εν μια νυκτί. Αν δεν ήταν βέβαια αυτός ο ανιψιός του τάδε, θα ήταν κάποιος μπατζανάκης του δείνα. Τί τα ψάχνετε...

Εντάξει, άμα έχεις κάποιον γνωστό, συνήθως είναι πιο εύκολο να κάνεις οτιδήποτε. Και γω αν ήμουν καθηγήτρια (λέμε τώρα, είστε με τα καλά σας; Όταν το ρομάντζο αναδειχτεί σε πανεπιστημιακό κλάδο, ίσως στρωθώ και γω με τη σειρά μου να διαβάσω!) μάλλον θα δεχόμουν αίτηση της αδερφής μου για επίβλεψη της διατριβής της (και δω πάλι, αν το θέμα ήταν οι αθλητικές εφημερίδες, διότι είναι το μόνο έντυπο που η αδερφή μου καταδέχεται να μελετήσει...). Βέβαια, θα ήμουν μεγάλη σκύλα μαζί της για να μάθει να μου γκρινιάζει όταν έχω ανοιχτό το φως τη νύχτα που διαβάζω και μυξοκλαίω συμπάσχοντας με την ηρωίδα... Αφήστε που δε μ'αφήνει να βάψω το εξωτερικό του σπιτιού φούξια...

Για να σοβαρευτώ και λίγο, η εκπόνηση διδακτορικού παρακάμπτοντας το θέμα του μάστερ μπορεί να γίνει με κάθε νομιμότητα, από τη στιγμή που στο τμήμα δεν υπάρχει μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Το γνωρίζω αυτό και από τη δική μας σχολή, παλιά, πολύ παλιά... Συνήθως συμβαίνει σε νεοσύστατα τμήματα, που καμιά φορά η διδασκαλία γίνεται κάτω από τα πεύκα ή σε καφενέδες ελλείψει αιθουσών.

Τώρα αν σε λένε Χριστινάκη κατά πως φαίνεται σου χτίζουν και πανεπιστήμιο. Αλλά σας ξαναλέω, τηρώ κάποιες επιφυλάξεις, αν και δε θα με παραξένευε καθόλου να είναι όλα αλήθεια, γι'αυτό και σας το μεταφέρω.

7 Φεβ 2009

Ακτή να'ναι κι όπου να'ναι

Έφυγα από το κομμωτήριο με νεύρα. Όσα λεφτά δεν έχω δώσει σε όλη μου τη ζωή σε τρίχες, μου τα βουτήξανε σήμερα το μεσημέρι. Μιλάμε για κανονική ληστεία. Και ας ήταν η αρχι-κομμώτρια που επέμενε να ξαναπάω για να διορθώσουμε τη βαφή που είχα κάνει μόλις πριν 2 βδομάδες και από μπεζ που ήθελα είχε βγει καροτί... Για να μη μιλήσω για το κούρεμα του χαρωπού κομμωτή που τα 3-4 δάχτυλα έγιναν παλάμες. Προφανώς θα νόμιζε ότι μιλούσα για τα δαχτυλάκια του Κινγκ Κονγκ.

Νόμιζα η κουτή ότι θα την έβγαζα λάδι και ετοιμαζόμουν να δώσω ένα δεκαρικάκι, έτσι, για τα "κορίτσια". Φαααπ, πάρ' τα 70...

Και οι συγχίσεις ήρθαν απανωτές...

Γιατί εκεί που αρμένιζα στους δρόμους προσπαθώντας να ξεθυμάνω και να αποφεύγω τις βιτρίνες με τις εκπτώσεις που θα μπορούσε ίσως να εκμεταλλευτώ αν δε μου τα τρώγανε από δω και από κει οι απατεώνες (εξ'όσων γνωρίζω, η ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου μόλις έχτισε βιλάρα και έχει τις κοπέλες ανασφάλιστες... εμ, τι νομίζατε; Οι οικοδόμοι στις σκαλωσιές τις χτίζουν απλά τις βίλες, δε μένουν μετά σ'αυτές...), γιατί, έτσι και κόλλαγα με κανένα ωραίο ρουχαλάκι και σκεφτόμουν μετά τα κερατιάτικα που μου το στερήσαν, δε θα κοιμόμουν για μια βδομάδα τουλάχιστον, πέφτω πάνω σ' αυτό το φλάιερ..........




και γυρνώντας το από την άλλη για να χαρούμε ολοκληρωμένη την πρόταση........





Ποιός είπε ότι στην Πάτρα δεν τολμούν οι Χρυσαυγίτες να σηκώσουν κεφάλι; Εκτός και αν κάπου μπλέχτηκε η ήρα με το στάρι (που εμένα δε με ξενίζει καθόλου, δεν ξέρω εσάς). Ίσως θυμάστε τί έγινε στην Πάτρα μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τις αναταραχές που ακολούθησαν.

Αλλά πάλι, μπορεί στην Ακτή Ελεφαντοστού να είναι καλύτερα από ότι στην Ακτή Δυμαίων. Ίσως τα αυτοκίνητα που θα κινούνται εκεί δε θα βρίσκουν στις κακοτεχνίες και στους κρατήρες των δρόμων. Αλλά και να βρίσκουν, εκεί είπαμε, είναι η Ακτή Ελεφαντοστού και όχι η πολιτισμένη Πάτρα του καρναβαλιού και της χαράς.

Ένα παλιό κείμενο...

για το ποδόσφαιρο που είχα βρει στο indymedia. Έχει ενδιαφέρον. Είναι του 2002 να πω και το είχε περάσει ο "Ζόφος". Enjoy...

(Στο τέλος ακολουθεί και ένα σχόλιο που άφησε ένας άλλος αναγνώστης και έχει και αυτό το ενδιαφέρον του)

Το Ποδόσφαιρο ως Παράγοντας (και αντανάκλαση) της διεθνούς πολιτικής



Του: Pascal Boniface[1]

The International Spectator

Volume XXXIII No. 4 (October-December 1998)



Με μια πρώτη ματιά, θα μπορούσε να φανεί ελαφρώς ανάρμοστο το εγχείρημα να μελετηθεί το ποδόσφαιρο σε ένα διεθνές στρατηγικό πλαίσιο. Παραδοσιακά, έχει υπάρξει μια αμοιβαία έλλειψη ενδιαφέροντος που εμφανίζεται ανάμεσα στους διανοούμενους και στον κόσμο του αθλητισμού που φθάνει συχνά στο σημείο της περιφρόνησης, εκτός ίσως από μερικές διάσημες εξαιρέσεις, που γίνονται διάσημες, ακριβώς επειδή είναι εξαιρέσεις.


Η σύνδεση μεταξύ του αθλητισμού και της διεθνούς έρευνας ανατρέχει σε μεγαλύτερο βάθος από τα απλά αθλητικά ενδιαφέροντα ενός ερευνητή, ή την τάση ενός τύπου αθλήματος να αντανακλά τις παγκόσμιες υποθέσεις. Για έναν ερευνητή σήμερα, ο αθλητισμός, και το ποδόσφαιρο ειδικότερα, δεν αποτελεί μόνο μια δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου, είναι επίσης και ένα επιστημονικό αντικείμενο, με τη δυνατότητα να απασχολήσει το επαγγελματικό πεδίο ικανότητάς του επιστήμονα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι, ή δεν είναι πλέον, ένα απλό αθλητικό γεγονός που παίζεται από ομάδες, στα πλαίσια της ιδιωτικής ζωής κάποιου. Είναι επίσης ένα κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, οικονομικό και διπλωματικό ζήτημα.


Σήμερα, το ποδόσφαιρο είναι ένα έγκυρο συστατικό των διεθνών σχέσεων που δεν μπορούν πλέον να περιοριστούν στις καθαρές διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των κρατών. Δεν υπάρχει καμία πτυχή των τωρινών διπλωματικών σχέσεων που δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς κανένα πρόβλημα στο ποδόσφαιρο.


Το Ποδόσφαιρο και η Γεωπολιτική


Έχοντας αυτό στο μυαλό μας, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη "γεωπολιτική του ποδοσφαίρου", καθώς και για τη μελέτη του πώς το ποδόσφαιρο έχει κατακτήσει τον κόσμο. Αρχική ιδέα γεννήθηκε στην Αγγλία, και έγκειται στην πεποίθηση ότι μέσω των λιμανιών ο παγκόσμιος πλανήτης θα μπορούσε να προκύψει: στη Χάβρη (το πρώτη επαγγελματικό γαλλικό club), στη Βαρκελώνη, στη Μασσαλία, στο Μπιλμπάο, στο Αμβούργο και στη Γένοβα, οι κάτοικοι θέλησαν να μιμηθούν τους άγγλους εμπόρους που διασκέδαζαν τις ήρεμες χρονικές περιόδους τους με το παιχνίδι του ποδοσφαίρου. Κατόπιν ήλθαν οι σιδηρόδρομοι, οι οποίοι στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα ως ένα δίκτυο, διέδωσαν βαθμιαία το ποδόσφαιρο σε όλη την Αγγλία και προκάλεσαν την δημιουργία πρωταθλημάτων μεταξύ των δημόσιων σχολείων. Έτσι, το ποδόσφαιρο συνέχισε τη διείσδυσή του στην Ευρώπη και την Λατινική Αμερική. Αυτή η παγκόσμια κατάκτηση ολοκληρώθηκε πολύ πριν από την εμφάνιση της τηλεόρασης. Δεν θα μπορούσε να γίνει ένας παραλληλισμός αυτού του τρόπου της διαμόρφωσης μιας αυτοκρατορίας (δηλαδή ειρηνικά ), και των στρατιωτικών κατακτήσεων;


Το ποδόσφαιρο στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα έχει γίνει ένας κόσμος που κυβερνιέται από μια ενιαία υπερδύναμη -- την Βραζιλία -- ακολουθούμενη από μια χούφτα μικρότερων δυνάμεων (Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, Αργεντινή, Γαλλία, κ.λπ.) ανίκανες να συναγωνιστούν τον παγκόσμιο ηγέτη, αλλά πολύ πιο μπροστά από άλλα κράτη. Ο παραλληλισμός που μπορεί να γίνει με την παρούσα στρατηγική κατάσταση είναι σαφής, με τη μόνη διαφορά την οποία δεν έχει ποτέ μια κυρίαρχη δύναμη: να δημιουργεί πάντα τέτοιο καθολικό θαυμασμό. Το 1986, όταν απέκλεισε η Γαλλία τη Βραζιλία στους προημιτελικούς μετά από την εξαντλητική δοκιμασία των penalties, οι Γάλλοι ήταν, φυσικά, εκστασιασμένοι που βρίσκονταν στην ημιτελική φάση, αλλά εν τούτοις ήταν και λίγο λυπημένοι που χρειάστηκε να αποκλείσουν την Βραζιλία πρόωρα. Η Βραζιλία είναι η χώρα που η καθεμία ομάδα θέλει να συναντήσει στον τελικό, επειδή αποτελεί την συμπάθεια κάθε οπαδού του ποδοσφαίρου μετά από την ομάδα του. Η Βραζιλιάνικη υπερδύναμη είναι ένας μεγάλος εξαγωγέας παικτών ποδοσφαίρου. Σε δέκα έτη, δύο χιλιάδες επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν αφήσει τη χώρα τους για να παίξουν όχι μόνο σε χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Αγγλία αλλά και στην Πολωνία, στην Ιαπωνία και στην Κίνα. Το 1997 μόνο, πεντακόσιοι βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές πύκνωσαν τις τάξεις των ξένων πρωταθλημάτων. Ο ήλιος δεν δύει ποτέ στη βραζιλιάνικη αυτοκρατορία ποδοσφαίρου.


Σε αυτό το γεωπολιτικό πλαίσιο ποδοσφαίρου, το διάσημο αξίωμα που εκφράστηκε από τον Clemenceau που αναφέρεται στο πολιτικό επίπεδο στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσε εφαρμοσθεί στην Βραζιλία: "Είναι χώρα του μέλλοντος, και θα παραμείνει έτσι για ένα πολύ μακροχρόνιο διάστημα."


Το Ποδόσφαιρο και η παγκοσμιοποίηση

Το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι το πιό καθολικό φαινόμενο που υπάρχει σήμερα, πιό καθολικό από τη δημοκρατία ή την οικονομία της αγοράς, οι οποίες, όπως λέγεται τώρα, είναι χωρίς σύνορα. Οι πιό γνωστοί κάτοικοι του παγκόσμιου χωριού είναι βεβαίως ο Ronaldo, ο Zidane, ο Bergkamp, ο Suker, κ.λπ.... Ενώ τα Η.Ε έχουν 186 μέλη, η FIFA (Fιderation Internationale de Football Association) μπορεί να καυχηθεί ότι διαθέτει 198, συμπεριλαμβανομένης της Βόρειας Ιρλανδίας, της Σκωτίας, της Αγγλίας και της Ουαλίας. Αυτές οι τέσσερις περιοχές είναι παρόντες στα Η.Ε ως ένα Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά υπάρχουν ως ανεξάρτητες περιοχές στον χώρο του ποδοσφαίρου. Σε μία εποχή που ορισμένοι παρατηρητές ανησυχούν για το μέλλον του Ηνωμένου Βασιλείου (θα παραμείνει ενωμένο;), θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα εάν η αντιπροσώπευσή τους στη FIFA καταδεικνύει μια πρωτοτυπία εκ μέρους των δημιουργών ποδοσφαίρου, ή προαναγγέλλει μια μελλοντική πολιτική αντιπροσώπευση. Τα άλλα μέλη της FIFA που δεν ανήκουν στα Η.Ε είναι Anguilla, οι Ολλανδικές Αντίλλες, η Aruba, οι Βερμούδες, τα νησιά Caiman, τα Virgin, οι Νήσοι Φερόες, και οι νήσοι Κουκ, η Ταϊτή, το Μοντσερράτ, το Πουέρτο Ρίκο, η Μακεδονία, η Ελβετία, η Παλαιστίνη, η Ταϊπέι, το Χογκ Κογκ και η Γκουάμ. Αυτά αποτελούν micro- κράτη ή κράτη που δεν αναγνωρίζονται πλήρως, ή ακόμα και οντότητες που έχουν μια εύκαμπτη σχέση με την ηπειρωτική χώρα τους. Αφ' ετέρου, ορισμένα μέλη των Η.Ε δεν είναι συμβεβλημένα με τη FIFA. Αυτές είναι οι Κομόρες, η Ερυθραία, τα νησιά Marshall, η Micronesia, το Μονακό, η Μογγολία, το Palau και η Σαμόα.


Είναι ο νέος Πρόεδρος της FIFA, Sepp Blatter, ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος όσο ο Kofi Annan; Πρέπει να ειπωθεί ότι η FIFA έχει πετύχει εκεί όπου τα Η.Ε, το IAEA (Διεθνής Αντιπροσωπεία Ατομικής Ενέργειας) και άλλοι οργανισμοί έχουν αποτύχει, δηλαδή στο να εισάγει τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και της Ταϊβάν από κοινού στον ίδιο διεθνή οργανισμό.


Εν τούτοις, αν και το Παγκόσμιο Κύπελλο δημιουργήθηκε γύρω στα 1930, το ποδόσφαιρο μόνο πρόσφατα έχει γίνει ένα αληθινά παγκόσμιο φαινόμενο. Προφανώς η παγκοσμιοποίηση ισχύει για το ποδόσφαιρο, με ότι αυτό το φαινόμενο αντιπροσωπεύει: περισσότερες ανταλλαγές, αποβολή των συνόρων και των αποστάσεων μέσω της ανάπτυξης των τρόπων επικοινωνίας, μετακίνηση των ανθρώπων και μετάδοση των πληροφοριών. Δέκα τρεις ομάδες συμμετείχαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930, και οι τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες υποβλήθηκαν σε ένα μακροχρόνιο ταξίδι με πλοίο για να φθάσουν εκεί. Οι πληροφορίες και τα αποτελέσματα φιλτραρίστηκαν και αλλοιώθηκαν. Σήμερα, μπορούμε να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα μεταξύ της Αυστραλίας και του Ιράν ζωντανό.


Σαράντα δισεκατομμύρια άνθρωποι (το συνολικό ακροατήριο) παρακολούθησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Μέσω της σύγκρισης, έχει υπολογιστεί ότι δώδεκα δισεκατομμύρια (πάλι ο συνολικός αριθμός) παρακολούθησαν τους πιό πρόσφατους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες και είκοσι δισεκατομμύρια τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Το γεγονός ότι αναμετρήσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν ανάμεσα σε χώρες όπως η Νότια Αφρική και η Γαλλία, η Τζαμάικα και η Ιαπωνία, η Σαουδική Αραβία και η Δανία, το Καμερούν και η Αυστρία, για να μην αναφέρουμε το Ιράν και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν αποτελεί καμία αιτία έκπληξης, αλλά μάλλον εμφανίζεται να είναι μέρος μιας παγκόσμιας τάξης : "του ποδοσφαίρου".


Η Γαλλία συμπεριλαμβάνει τώρα στο πρωτάθλημα της ποδοσφαιριστές όχι μόνο από χώρες όπως η Πολωνία, η Ιταλία και τις προηγούμενες αποικίες της, ή από παραδοσιακές πηγές μετανάστευσης, αλλά και από χώρες όπως η Κορέα. Η Ιαπωνία, μια χώρα που είναι κλειστή παραδοσιακά στους μετανάστες, καλωσορίζει Βραζιλιάνους, Γάλλους, Αφρικανούς σε μεγάλους αριθμούς. Η περίπτωση του Bosman, που περιλαμβάνει την επιβολή της ελευθερίας της κυκλοφορίας στην Ευρώπη για τους επαγγελματίες παίκτες ποδοσφαίρου, είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Ευρώπη, αλλά η σύνθεση διαφόρων ομάδων αποκαλύπτει την απεραντοσύνη του μεταναστευτικού ρεύματος των παικτών ποδοσφαίρου οι οποίοι κινούνται σε όλο τον κόσμο, ακόμα κι αν αυτή η ροή λαμβάνει χώρα κυρίως από τις φτωχές χώρες προς τις πλούσιες, ή από τις πλούσιες χώρες προς αυτές που είναι ακόμα πλουσιότερες από την άποψη του ποδοσφαίρου. Για να γενικεύσουμε ακόμα περαιτέρω, η ροή τείνει προς τον Βορρά. Ο νότος, που παραπονιέται για την λεηλασία του από μέρους του Βορρά, λεηλατείται επίσης στο πεδίο ποδοσφαίρου. Πρώτα υπήρξε το πρόβλημα "της διαρροής εγκεφάλων", είμαστε εμείς που αντιμετωπίζουμε τώρα ένα πρόβλημα "διαρροής ποδοσφαίρου";


Οι παίκτες που συμμετείχαν στην τελική φάση του Παγκόσμιου Κυπέλλου αποτελούν μια τέλεια αντιπροσώπευση του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης. Με τριάντα δύο ομάδες από όλες τις ηπείρους, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 ήταν το πρώτο αληθινά αντιπροσωπευτικό ολόκληρου του πλανήτη. Το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι πλέον αποκλειστική υπόθεση της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής, ακόμα κι αν αυτές είναι ακόμα οι ισχυρότερες ομάδες. Η Βόρεια Αμερική, και ιδιαίτερα η Αφρική και η Ασία απολαμβάνουν όλο και περισσότερου χώρου.


Ακριβώς όπως η παγκοσμιοποίηση φέρνει το θέμα των εθνικών ταυτοτήτων στην πρώτη γραμμή, έτσι και οι ομάδες όπως η Atletico de Μπιλμπάο στρατολογούν αυστηρά Βάσκους παίκτες, αποφεύγουν το κοσμοπολίτικο μίγμα της Real Μαδρίτης ή του F. C της Βαρκελώνης. Αυτός ο αποκλεισμός ωστόσο είναι σπάνιος. Ως εκ τούτου, στη Γαλλία, η Μπαστία είναι ακόμα το αστέρι του Κορσικανικού ποδοσφαίρου, αλλά σπάνια βλέπουμε Κορσικανούς να αγωνίζονται για λογαριασμό της ομάδας.



Οι Διασυνοριακοί Παίκτες

Επιστρέφοντας στους παίκτες σε σχέση με τις διεθνείς σχέσεις, μια άλλη σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ του ποδοσφαίρου και της μελέτης του κόσμου σήμερα. Οι ειδικοί στην πολιτική επιστήμη έχουν παρατηρήσει ότι τα κράτη έχουν χάσει το μονοπώλιο που είχαν, και ότι άλλοι φορείς έχουν εισαχθεί στον διεθνή χώρο ως ανταγωνιστές των κρατών. Σε αυτούς τους φορείς περιλαμβάνονται οι διεθνείς οργανισμοί, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (NGOs), οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και ακόμη και οργανώσεις της μαφίας.


Έχουμε αναφέρει ήδη τη FIFA (που, στους νομικούς όρους, αποτελεί έναν ΜΚΟ), και δεν αναφέρουμε την μαφία, παρά το γεγονός ότι αυτή διαδραματίζει έναν σοβαρό ρόλο στο Κολομβιανό και στο Ρωσικό ποδόσφαιρο. Προχωρώντας, μπορούμε επίσης να παρατηρήσουμε το αυξανόμενο βάρος που προσδίδουν οι εθνικές και οι πολυεθνικές εταιρίες. Ο ρόλος των επιχειρήσεων στην χορηγία του Αθλητισμού δεν είναι κάτι το νέο, ό,τι και αν γίνεται είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε υπόψη μας την επιρροή της peugeot στην Sochaux, της Fiat στην Juventus ή της Philips στην PSV Αϊντχόβεν. Σήμερα, παρόλα αυτά, κινούμαστε πάνω σε μια απολύτως διαφορετική κλίμακα. Στην Ιαπωνία παραδείγματος χάριν, οι ομάδες που συμμετέχουν στο πρωτάθλημα δεν αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πόλεις, αλλά διαφορετικές επιχειρήσεις.


Η Nike έχει υπογράψει μια μακροπρόθεσμη σύμβαση με τη Βραζιλία που προκαλεί σχόλια ότι η δημοφιλέστερη εθνική ομάδα είναι αγορασμένη από μια πολυεθνική. Τον Δεκέμβριο του 1996, δεκαετής συμφωνία αξίας $400 εκατομμυρίων υπεγράφη. Η σύμβαση αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο, αξίας $220 εκατομμυρίων, περιλαμβάνει την προμήθεια αθλητικού εξοπλισμού στις ομάδες όλης της Βραζιλίας. Το δεύτερο μέρος, που καταδεικνύει την προθυμία από μέρους της Nike να συνάψει μακράς διαρκείας δεσμούς με τη Βραζιλία, περιλαμβάνει τη δέσμευση $180 εκατομμυρίων για τα διάφορα προγράμματα όπως είναι η κατασκευή της νέας έδρας για τη Βραζιλιάνικη ομοσπονδία ποδοσφαίρου στο Ρίο και ένα μουσείο ποδοσφαίρου, την επέκταση των κέντρων κατάρτισης στις περιοχές που στερούνται από κάτι τέτοιο, την ανάπτυξη των πρωταθλημάτων στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων, κ.λπ. Μπορεί αυτή η συμφωνία να έχει επιπτώσεις στη σύνθεση της ομάδας; Ένας παίκτης που ανήκει σε μια ομάδα που συνδέεται με μια ανταγωνίστρια της Nike εταιρεία θα είχε μια πιθανότητα να επιλεχθεί στην εθνική ομάδα της Βραζιλίας; Θα φαινόταν ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Άντερσον άφησε τη γαλλική ομάδα του Μονακό (που εξοπλίζεται από την Adidas) για να παίξει στη Μπαρτσελόνα (nike), ήταν το γεγονός ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί, έπειτα, να επιλεχτεί για τη βραζιλιάνικη Εθνική ομάδα. Το αστέρι του ποδοσφαίρου Eric Cantona απέδωσε την αποτυχία του Γάλλου παίκτη Ibrahim Ba να επιλεχθεί για τη Γαλλική Εθνική ομάδα στο γεγονός του πλαισίου της σύμβασης του παίκτη με την Nike, ενώ η Adidas είναι ο επίσημος χορηγός της γαλλικής ομάδας. 1


Το Ποδόσφαιρο και το έθνος


Ξέρουμε ότι η Πορτογαλία πάντα φοβόταν μήπως απορροφηθεί από την Ισπανία, και ότι οι δύο χώρες πάντα με ζηλοφθονία έχουν περιφρουρήσει τις διαφορετικές εθνικές ταυτότητές τους. Εντούτοις, με δεδομένο ότι δεν θα είχαν ένα υψηλό επίπεδο τέτοιο ώστε για να τους επιτρέπει την κατάλληλη προετοιμασία για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, οι σημαντικότερες και οι περισσότερο αντιπροσωπευτικές πορτογαλικές ομάδες όπως η Πόρτο, η Benfica και η Σπόρτιγκ της Λισσαβώνας έχουν κάνει αίτηση για να συμμετάσχουν στο ισπανικό πρωτάθλημα. Εάν αυτό γινόταν, η Ισπανία θα πετύχαινε κάτι που δεν είχε κατορθώσει να επιτύχει για αιώνες, δηλαδή την ένταξη της Πορτογαλίας στη σφαίρα επιρροής της.


Φυσικά, τα πρόσφατα γεωπολιτικά γεγονότα έχουν αντίκτυπο στον τρόπο που το ποδόσφαιρο οργανώνεται. Αλλά το ποδόσφαιρο εν μέρει έχει αντιδράσει σε αυτά τα γεγονότα και ο ρόλος του δεν είναι μόνο παθητικός.


Ο εσωτερικός κατακερμάτισμός των ευρωπαϊκών πολυεθνικών αυτοκρατοριών σε διάφορα κράτη είχε άμεση επίδραση στο πολλαπλασιασμό του αριθμού των εθνικών ομάδων στην Ευρώπη. Οι σοβιετικές, οι γιουγκοσλαβικές και οι τσεχοσλοβάκικες ομάδες δεν υπάρχουν πλέον και έχουν προκαλέσει δεκαπέντε, πέντε, και δύο εθνικές ομάδες αντίστοιχα. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταξύ των πρώτων μέτρων που λήφθηκαν από τα νέα ανεξάρτητα κράτη ήταν το αίτημα για την ιδιότητα μέλους της FIFA, σαν αυτό να ήταν τόσο φυσικό και τόσο απαραίτητο όσο η ιδιότητα μέλους των Η.Ε, σαν ένα κράτος να μην καθορίζεται πλέον από τα τρία συμβατικά μόνο στοιχεία (έδαφος, πληθυσμός και κυβέρνηση), αλλά και από ένα τέταρτο στοιχείο: την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου του.


Αλλά οι εθνικές ομάδες δεν είναι μόνο ένα αποτέλεσμα της δημιουργίας των νέων κρατών, έχουν βοηθήσει συχνά στην προσπάθεια να σφυρηλατηθεί η ιδέα του έθνους. Κατά συνέπεια, για τα νέα κράτη όπου το εθνικό συναίσθημα είναι εύθραυστο ή κάτω από απειλή, είναι σίγουρο ότι η σταθεροποίηση του εθνικού συναισθήματος έχει ενισχυθεί, περισσότερο από ότι κάποιος μπορεί να υποψιάζεται, από το ποδόσφαιρο, το οποίο έχει χρησιμεύσει περισσότερο από μία φορά για να συνενώσει μια τραυματισμένη κοινότητα. Ήταν ο ίδιος ο Κροάτης Πρόεδρος Tudjman που ζήτησε να εγκαταλείψει η ομάδα του Ζάγκρεμπ, η Dynamo, το ιστορικό όνομά της για να πάρει αυτό της "Croatia", δηλώνοντας ότι το όνομα "Croatia" θα βοηθούσε στην επιβεβαίωση της ύπαρξης της Κροατίας, ενώ ο δυτικός κόσμος θα είχε ερμηνεύσει το όνομα "Dynamo" με την σημασία ότι "δεν είμαστε ακόμα ελεύθεροι από την μπολσεβικική και την βαλκανική κληρονομιά". Ο προπονητής Blazevic εξηγεί ότι ήταν αυτός που αφύπνησε τον κροατικό εθνικισμό όταν η ομάδα που αυτός προπονούσε, η Dynamo του Ζάγκρεμπ, κέρδισε το γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα του 1982 σε βάρος του Ερυθρού Αστέρα του Βελιγραδίου, 2 μια σερβική ομάδα.


Όπως φαίνεται, το ποδόσφαιρο έχει μια διαπρεπή θέση στην επιβεβαίωση της ύπαρξης των πρόσφατα ανεξάρτητων χωρών. Το 1995, Pavel Katchatrian, γενικός γραμματέας της Αρμενικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, δήλωσε στην International Herald Tribune : "Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, την απώλεια τόσων πολλών σπιτιών και τόσων πολλών ζωών, οι άνθρωποι μέσα σε αυτό το μετασχηματιστικό περιβάλλον έχουν πιθανότητα να αποτελέσουν μια χώρα." Και ο δημοσιογράφος, ο οποίος αναφέρθηκε στις ισοπαλίες ανάμεσα στην Αρμένικη ομάδα και εκείνη της Βόρειας Ιρλανδίας και στην συνέχεια με την αντίστοιχη της Πορτογαλίας, έγραψε: "Τα γεγονότα αυτά αποτελούν κομμάτια χρυσού για τις αναδυόμενες χώρες. Συμβολίζουν το έθνος, συνεισφέρουν στην αναγνώριση. Είναι μια πηγή μεγάλης υπερηφάνειας." 3


Αλλά το φαινόμενο αυτό δεν ισχύει μόνο για τα αναδυόμενα κράτη. Οι δημοσιογράφοι του διάσημου περιοδικού του Λονδίνου, The Economist, σχεδόν σοκαρίσθηκαν όταν ανακάλυψαν ότι για τους Βρετανούς νέους η αιτία που αποτελούσε συχνότερα την βάση για την υπερηφάνεια τους ήταν η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και όχι η μνήμη της μεγάλης αυτοκρατορίας ή άλλα κίνητρα που συνδέονταν πολύ περισσότερο με την παραδοσιακή αίσθηση της ισχύος. 4




Το Ποδόσφαιρο ανάμεσα σε πολέμους, κυρώσεις και συμφιλιώσεις


Οι πόλεμοι δεν διεξάγονται σήμερα πλέον μεταξύ των κρατών. Οι τριάντα ή περίπου τόσες συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα σήμερα στον κόσμο περιορίζονται μέσα στα κρατικά σύνορα. Έχουμε μετακινηθεί από τους πολέμους μεταξύ των κρατών στους πολέμους μέσα στα κράτη. Έτσι το ποδόσφαιρο αποτελεί το τελευταίο πεδίο για άμεση αντιπαράθεση μεταξύ αντίπαλων χωρών;5 Πριν από τον ημι-τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1996 μεταξύ της Αγγλίας και της Γερμανίας, οι Times του Λονδίνου παράφρασαν το αξίωμα του Clausewitz, σύμφωνα με το οποίο "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα", δηλώνοντας ότι: "το ποδόσφαιρο, [ είναι ] η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα".6 Αυτός το ματς δήλωνε μόνο την ανάγκη εκδίκησης για τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1966 μεταξύ αυτών των δύο χωρών με το πολύ -συζητημένο αποτέλεσμά του, ή ήταν εκδίκηση για την διεξαγωγή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου;


Δεδομένου ότι ο πόλεμος μεταξύ κρατών απαγορεύεται, δεν θα διεξαχθεί στα στάδια; Ο αθλητισμός έχει γίνει υποκατάστατο των εθνικιστικών εντάσεων; Ακόμα κι αν υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των ομάδων ή/και μεταξύ των οπαδών, δεν είναι αυτός καλύτερος τρόπος αντιπαράθεσης από ότι η στρατιωτική αντιμετώπιση ? Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι καλύτερο παρά ένας Παγκόσμιος Πόλεμος;


Όπως γράφει ο Eric Dunning: "Στα πλαίσια των σταθερών εθνών -κρατών, των κοινωνιών όπου το κράτος κρατά το μονοπώλιο στη χρήση της φυσικής δύναμης, ο αθλητισμός αντιπροσωπεύει τη μόνη ευκαιρία για απρόσωπες οντότητες, όπως είναι οι πόλεις, για ενότητα. Με τον ίδιο τρόπο, στο διεθνές επίπεδο, τα αθλητικά γεγονότα όπως οι ολυμπιακοί αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελούν, κατά τρόπο ορατό και κανονικό, την μόνη δυνατότητα μέσω της οποίας τα κράτη- έθνη ενοποιούνται σε περιόδους ειρήνης. Ο αθλητισμός έχει επεκταθεί σε διεθνή κλίμακα, και ισορροπεί ανάμεσα στην ανάπτυξη της διεθνούς αλληλεξάρτησης και στην ύπαρξη, εκτός εξαιρέσεων, της παγκόσμιας ειρήνης (αν και εύθραυστη και ασταθής). Τα αθλητικά γεγονότα όπως οι ολυμπιακοί αγώνες επιτρέπουν στους αντιπροσώπους των διαφορετικών εθνών να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο χωρίς την δολοφονία του ενός από τον άλλο, αν και το αν πρόκειται για μία εικονική αντιμετώπιση μέσω του ματς ή για μια "πραγματική" εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από το προϋπάρχον επίπεδο έντασης μεταξύ των ανταγωνιζόμενων κρατών ".7


Θα ήταν αδύνατο να μην αναφερθεί σε αυτό το σημείο ο διάσημος "πόλεμος ποδοσφαίρου" του 1969 μεταξύ του Ελ Σαλβαδόρ και της Ονδούρας που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προκριματικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 για το Μεξικό. Στις 8 Ιουνίου του 1969, η Ονδούρα νίκησε το Ελ Σαλβαδόρ 1-0, χάρη σε ένα γκολ που σημειώθηκε την τελευταία στιγμή. Δεν ήταν ότι καλύτερό είχε τύχει στους παίκτες του Ελ Σαλβαδόρ, και αυτό εξαιτίας της αποδοτικότητας των οπαδών της Ονδούρας οι οποίοι την προηγούμενη νύχτα είχαν ζώσει την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο που είχαν καταλύσει οι παίκτες του Ελ Σαλβαδόρ προκειμένου να τους κρατήσουν ξάγρυπνους. Ο επαναληπτικός αντίστοιχα πραγματοποιήθηκε σε μια φανατική ατμόσφαιρα. Η ομάδα της Ονδούρας έπρεπε να οδηγηθεί στο στάδιο με ένα θωρακισμένο όχημα, η σημαία της Ονδούρας ξεσχίστηκε και η ομάδα έχασε με 3-0. Δύο οπαδοί της Ονδούρας σκοτώθηκαν. Ως συνέπεια, τα σύνορα μεταξύ των δύο χωρών έκλεισαν. Το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Tegucigalpa. Έτσι, στις 14 Ιουλίου του 1969, ο στρατός του EL Σαλβαδόρ επιτέθηκε στην Ονδούρα, και προκάλεσε έναν πόλεμο που διάρκεσε τέσσερις ημέρες προτού να μεσολαβήσει η OAS (Οργάνωση των Αμερικανικών Κρατών) και να επιτύχει μια εκεχειρία και έτσι τα στρατεύματα του Ελ Σαλβαδόρ αποσύρθηκαν.


Για μερικούς, η κατάσταση ήταν σαφής: δύο χώρες, οι κάτοικοι των οποίων ήταν προφανώς τόσο υπανάπτυκτοι όσο οι οικονομίες τους, άρχισαν πόλεμο μεταξύ τους με αφορμή ένα ηλίθιο παιχνίδι ποδοσφαίρου. Αλλά το να θεωρήσει κανείς ότι αυτός ο αγώνας ποδοσφαίρου, αν και αποτελούσε κριτήριο για το ποια ομάδα θα προκρίνονταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο γειτονικό Μεξικό, ήταν "υπεύθυνος" για τον πόλεμο είναι τόσο ακριβές όσο το να ισχυρισθούμε ότι η δολοφονία του αρχιδούκα Ferdinand στο Σεράγεβο το 1914 ήταν η αιτία του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Και στις δύο περιπτώσεις είναι προφανές ότι το προκληθέν γεγονός είχε πράγματι, ιστορικές, κοινωνικές και πολιτικές αιτίες.


Η Ονδούρα, με μια πυκνότητα πληθυσμού δεκαοχτώ κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο έχει πάντα το κάτοικους από το υπέρ - πυκνοκατηκοιμένο Ελ Σαλβαδόρ. 300,000 υπήκοοι του Ελ Σαλβαδόρ ζούσαν, οι περισσότεροι από αυτούς παράνομα, στο έδαφος της Ονδούρας στο τμήμα που συνορεύει με το Ελ Σαλβαδόρ. Αυτή η κατάσταση προκάλεσε την ακραία ένταση. Επιπλέον, η εμπλοκή σε σύγκρουση με το Ελ Σαλβαδόρ επέτρεψε στη κυβέρνηση της Ονδούρας να συνενώσει τους πολίτες της στο εσωτερικό και να συντρίψει την αντίσταση που προέβαλλαν οι τελευταίοι στην αγροτική μεταρρύθμιση.


Ομοίως, στη Γιουγκοσλαβία, οι πρώτες ρωγμές στην ομοσπονδία θα μπορούσαν να φανούν στις 13 Μαρτίου 1990 κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης μεταξύ της Δυναμό του Ζάγκρεμπ και του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου. Τα πράγματα οξύνθηκαν πολύ μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, εξαιτίας του ότι η μια ομάδα ήταν Κροάτικη και η άλλη Σέρβικη. Περισσότεροι από εξήντα άνθρωποι τραυματίστηκαν σοβαρά. Ίσως το ίδιο το ενοποιημένο Γιουγκοσλάβικο κράτος πέθανε συμβολικά στις 26 Σεπτεμβρίου του 1990, κατά τη διάρκεια της συνάντησης ανάμεσα στην Hadjuk και στην Partizan Βελιγραδίου, όταν οι υποστηρικτές της Hadjuk μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο και έκαψαν τη γιουγκοσλαβική σημαία. "Το πρώτο γεγονός έδειξε ότι οι Σέρβοί και οι Κροάτες οπαδοί δεν θα μπορούσαν πλέον να είναι στο ίδιο στάδιο μαζί, το δεύτερο κατέδειξε ότι το Γιουγκοσλαβικό κράτος είχε χάσει όλη την αίγλη του πέρα από ένα σημαντικό τμήμα του εδάφους του". 8 δήλωσε ο Zeljko Raznatovic, καλύτερα γνωστός ως Arkan, που μεταβλήθηκε αργότερα σε Σέρβο εγκληματία πολέμου αλλά απέκτησε την καταρχήν φήμη του ως ο κύριος οπαδός του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου. Ο ίδιος δήλωσε μερικά έτη αργότερα: "στις 13, υπήρξε ένα ματς και αμέσως μετά οργανωθήκαμε. Εκείνο το ματς στο Ζάγκρεμπ με έκανε να καταλάβω ότι θα ξεκινούσε ένας πόλεμος, θα μπορούσα να το δω όλο και ήξερα ότι η (κροατικοί φασίστες στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο) λεπίδα της Ustashi για άλλη μια φορά θα έσφαζε τα Σερβικά γυναικόπαιδα."9


Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε επίσης για να τιμωρηθεί η Γιουγκοσλαβία. Η γιουγκοσλαβική ομάδα αποκλείστηκε από το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1992, το Βελιγράδι θεωρήθηκε υπεύθυνο για τον πόλεμο. Για τη διεθνή κοινότητα που επέβαλε αυτήν την κύρωση, ήταν ένας τρόπος, μια συμβολική και ισχυρή στάση, ενάντια στο Βελιγράδι χωρίς να διατρέξει στρατιωτικούς κινδύνους. Η απόφαση εκλήφθηκε ως πολύ σκληρή από τους Σέρβους και, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια, χαρακτήρισε τον αποκλεισμό της Σερβίας από την διεθνή κοινότητα. 10


Αλλά το ποδόσφαιρο μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει και ειρηνικές διαδικασίες . Στις 20 Μαρτίου του 1994, όταν συζητήθηκε ο ρόλος του UNPROFOR από τη βοσνιακή κοινότητα, ο διοικητής- Βρετανός στρατηγός Michael Rose, οργάνωσε ένα ματς μεταξύ της ομάδας του Σεράγεβου και της αντίστοιχης του UNPROFOR. Ο στόχος ήταν να δειχτεί ότι η ειρήνη για άλλη μια φορά κυριάρχησε στο Σεράγεβο επειδή απλά μπορεί να παιχτεί ποδόσφαιρο. Αλλά το ματς περιφρουρήθηκε από τέσσερα αμερικανικά F16, τρία βρετανικά ελικόπτερα, οκτώ γαλλικά αεροσκάφη και αρκετούς στρατιώτες για να αποτραπεί ο βομβαρδισμός του σταδίου από τους Σέρβους.


Χάρη στη συμβολική δύναμή του, το ποδόσφαιρο μπορεί να συμβάλει στη συμφιλίωση. Ο Λιβεριανός, George Weah, το αστέρι της Paris Saint Germain και μετέπειτα της Μίλαν, έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στο να καταστεί η εθνική ομάδα ένα ενιαίο σύνολο σε μια χώρα που σπαρασσόταν από τον εμφύλιο πόλεμο. Το μήνυμα ειρήνης διευκολύνθηκε αρκετά από την επιρροή του.


Τον Μάρτιο του 1998, ο Joao Havelange, μετέπειτα Πρόεδρος της FIFA, ανήγγειλε ένα πρόγραμμα στον Τύπο: να οργανωθεί ένα ματς μεταξύ των εθνικών ομάδων της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. "Εάν δεν πετύχω στην οργάνωση αυτού του ματς, θα λυπηθώ βαθειά, επειδή το ποδόσφαιρο μπόρεσε να βοηθήσει δύο λαούς που είναι σε διαφωνία για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα, να φθάσουν σε έναν συμβιβασμό και μια αλληλοκατανόηση. Όπου η πολιτική, η διπλωματία και ο επιχειρησιακός κόσμος έχουν αποτύχει, πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να πετύχει." 11


Το ματς του Παγκόσμιου Κυπέλλου μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών στις 27 του Ιουνίου θα μπορούσε να γίνει το πρώτο κύριο σημείο στον δρόμο της συμφιλίωση μεταξύ των δύο χωρών.


Ανακλώντας τον σημερινό κόσμο

Έτσι, το ποδόσφαιρο είναι μια αντανάκλαση. Δεν πρέπει να εξαπατηθούμε από την ιδιαίτερα θεαματική φύση του. Ένας αγώνας ποδοσφαίρου δεν θα προκαλέσει τη σύγκρουση μεταξύ δύο χωρών που απολαμβάνουν καλές σχέσεις, ούτε θα φέρει την ειρήνη ανάμεσα σε δύο έθνη που επιθυμούν να είναι χωρισμένα. Το ποδόσφαιρο δεν προκάλεσε τον πόλεμο μεταξύ του Ελ Σαλβαδόρ και της Ονδούρας, ή αυτόν στη Γιουγκοσλαβία, ακριβώς όπως από μόνο του δεν έφερε την ειρήνη στη Λιβερία ή δεν θα αναδημιουργήσει τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ιράν. Αλλά μπορεί να προειδοποιήσει για μια κατάσταση που επιδεινώνεται ή που βελτιώνεται. Παρέχει έναν τρόπο για τους φορείς σε διεθνές επίπεδο να χωρισθούν ή να ζήσουν από κοινού. Έτσι η σημασία του δεν πρέπει να ανάγεται σε καθοριστική ή να υποτιμάται.


Το 1954, η Δυτική Γερμανία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ. Αυτό πρόσθεσε την τελική σφραγίδα στη γερμανική επανένταξη της τελευταίας στη δυτική οικογένεια μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Η νίκη του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1954 θεωρήθηκε στη Γερμανία ως ένα σημαντικό στοιχείο σε ότι αφορούσε στην επιβεβαίωση της θέσης της. Οι Γερμανοί είπαν: "Έχουμε γίνει κάποιοι πάλι." Η νίκη του Παγκόσμιου Κυπέλλου έσβησε τα τελευταία ίχνη απώλειας του Παγκόσμιου Πολέμου.


Με τον ίδιο τρόπο, η νίκη, κατά την διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1974, της ΛΔ Γερμανίας εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε στη Δυτική Γερμανία, θεωρήθηκε ως η νίκη του σοσιαλισμού εναντίον την κεφαλαιοκρατίας, αλλά και της γενναίας Ανατολικογερμανικής ομάδας ενάντια στην αναιδή Δυτικογερμανική ομάδα.


Έχει υπάρξει συχνά ένα πολύ καθορισμένο διπλωματικό υπόβαθρο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το πρώτο (1930) πραγματοποιήθηκε στην Ουρουγουάη, η οποία γιόρταζε την εκατονταετία της ανεξαρτησίας της. Πράγματι, το στάδιο όπου πραγματοποιήθηκε ο τελικός αποκλήθηκε το "Στάδιο της Ανεξαρτησίας", ένα βαρυφορτωμένο συμβολικό όνομα εναντίον του γείτονα και ανταγωνιστή του, της Αργεντινής, αφού το Μοντεβίδεο είχε κερδίσει την ανεξαρτησία του εις βάρος του Μπουένος Άϊρες.


Το 1934, το Παγκόσμιο Κύπελλο πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία, και προκάλεσε ένα κύμα φασιστικής προπαγάνδας. Ο Mussolini παρουσίασε την ιταλική νίκη (που ανανεώθηκε τέσσερα έτη αργότερα στη Γαλλία) ως νίκη του φασισμού απέναντι στις άλλες ιδεολογίες. Και ενέπνευσε έντονα τον Hitler που χρησιμοποίησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου του 1936 με τον ίδιο τρόπο.


Το 1978, η Aργεντίνικη χούντα θέλησε να διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο (το Μπουένος Άϊρες ήταν επιλεγμένο για να το φιλοξενήσει προτού να έρθει η βάναυση δικτατορία στην εξουσία) για να νομιμοποιήσει το καθεστώς της. Εκείνοι που απαίτησαν ένα μποϊκοτάρισμα αυτού του Παγκόσμιου Κυπέλλου δεν ακούστηκαν. Οι παίκτες του ποδοσφαίρου που είχαν αγωνιστεί σκληρά για να επιλεγούν από τις εθνικές τους ομάδες ήταν επιφυλακτικοί για την απόσυρση από την τελική φάση και υπογράμμισαν το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική. Πράγματι, οι αντίπαλοι της χούντας, συμπεριλαμβανομένης της βασικής ομάδας των ανταρτών, Los Monteneros, απαίτησαν από τους αλλοδαπούς να έρθουν στην Αργεντινή για να καταγγείλουν τη δικτατορία. Στο τέλος, οι αργεντινοί στρατιωτικοί δεν επέτυχαν το στόχο τους. Ναι, το Παγκόσμιο Κύπελλο πραγματοποιήθηκε και κανένας δεν το μποϊκόταρε, η Αργεντινή το κέρδισε αλλά ακόμη, κα για αρκετούς μήνες εκ των προτέρων και κατά τη "διάρκεια", ο διεθνής Τύπος ήταν πλήρης ιστοριών των βασανιστηρίων και των δολοφονιών που είχε επιτελέσει η χούντα.


Παγκοσμιοποίηση σημαίνει επίσης ότι οι ξένοι μπορούν να κοιτάξουν εντός και να συγκρίνουν, και μπορούν επίσης και να επικρίνουν. Αυτό που ήταν δυνατό το 1934 δεν ήταν πλέον επιτρεπόμενο το 1978 και θα ήταν ακόμα λιγότερο επιτρεπτό σήμερα. Κατά συνέπεια η Νιγηρία έχασε το δικαίωμα να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων λόγω της δικτατορικής φύσης του καθεστώτος της.


Εντούτοις, κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1998, η Κροατία ήταν σε θέση, χάρη στην ομάδα του ποδοσφαίρου της, να μας κάνει να ξεχάσουμε το ρόλο της στον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τη μάλλον μη δημοκρατική φύση του καθεστώτος της. Χάρη στο ποδόσφαιρο, η τελευταία διαδραμάτισε το ρόλο μιας μικρής χώρας που προκαλεί θαρραλέα τις μεγάλες χώρες, μια χώρα που μόλις στάθηκε στα πόδια της μετά από μια δύσκολη γέννα, μόλις ξεμπέρδεψε με τον πόλεμο εισήλθε ήδη στο μέτωπο της παγκόσμιας σκηνής.


Η απόφαση για το που Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 θα πραγματοποιούταν προκάλεσε μια έντονη διπλωματική προσπάθεια. Για πρώτη φορά, δεν θα οργανωθεί στην Αμερική ή στην Ευρώπη αλλά στην Ασία, ως σύμβολο της Παγκοσμιοποίησής της εν λόγω ηπείρου. Δύο χώρες πάλεψαν για να έχουν την τιμή αυτή: η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα. Η αυτοκρατορία του ήλιου είναι σχετικά μια νέα χώρα σε ότι αφορά τους όρους του ποδοσφαίρου, αλλά αναπτύσσει με ταχύτητα μια πλούσια και ελπιδοφόρο αγορά. Η Νότια Κορέα έχει μια πιό μακροχρόνια ιστορία στο ποδόσφαιρο, η εθνική ομάδα της έχει συμμετάσχει πέντε φορές στην τελική φάση του Παγκόσμιου Κυπέλλου (Ελβετία το 1954, Μεξικό το 1986, Ιταλία το 1990, Ηνωμένες Πολιτείες το 1994 και Γαλλία το 1998). Σε αυτήν την δραστηριότητα μπορεί να προστεθεί και η συμμετοχή της βόρειας Κορέας το 1966. Για την Ιαπωνία, που φιλοξενεί το Παγκόσμιο Κύπελλο θα ήταν ένας τρόπος για να αποκτήσει κυρίαρχη θέση στην περιοχή. Για τη Νότια Κορέα, θα ήταν ένας τρόπος να επεκτείνει αυτήν την υπεροχή και να ανανεώσει την επαφή της με τη Βόρεια Κορέα από την οποία έχει χωριστεί από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου


Στο τέλος, η FIFA αποφάσισε ότι οι δύο τους θα μοιράζονταν την ευθύνη της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για το Michel Platini, "είναι, στην πραγματικότητα, μια πολιτική απόφαση, η οποία δεν είναι καλή για το ποδόσφαιρο". 12 Ήταν πράγματι μια πολιτική απόφαση που στόχευσε στο να φέρει πιό κοντά τους παραδοσιακούς εχθρούς, την Κορέα και την Ιαπωνία, δεδομένου ότι ούτε η καθιέρωση της δημοκρατίας ούτε η οικονομική επιτυχία έχουν πετύχει στη θεραπεία των πληγών της ιστορίας.


"Εάν ο Joao Havelange [ ο Πρόεδρος της FIFA ] έχει το βλέμμα του στραμμένο προς το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη, πρέπει να επιτρέψει στην Νότια Κορέας να διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα συνέβαλλε στην ειρήνη. Ο στόχος μας αφορά όχι μόνο την ενίσχυση του αθλητισμού ή των οικονομικών, αλλά εμπεριέχει επίσης και τον στόχο της ειρήνης ", εξήγησε Chung Mong-Joo, Πρόεδρος της κορεατικής ομοσπονδίας ποδοσφαίρου, αλλά και αντιπρόεδρος της FIFA.13Επιπλέον, το 1998, ο Joao Havelange επρόκειτο να προτείνει στον Πρόεδρο της Βόρειας Κορέας να διαμορφωθεί μια ενοποιημένη κορεατική ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002.


Εκτός από την αναπόφευκτη μεγαλομανία της φύσης της απόφασης που ελήφθη από το πρόσωπο που έχει το προβάδισμα στη FIFA από το 1974, πρέπει να είμαστε και λογικοί. Εάν τα δύο Κορέες έχουν αποφασίσει να πλησιάσουν η μια την άλλη πιό κοντά πολιτικά, το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση. Η αγάπη της στρογγυλής θεάς, όσο ισχυρή και αν είναι, δεν μπορεί να ενοποιήσει την Κορέα σε μια και ενιαία χώρα, πολύ περισσότερο από όσο πέτυχε να επιλύσει το πρόβλημα της σύγκρουσης ανάμεσα στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ. Η FIFA από μόνη της δεν μπορεί να επιτύχει εκεί όπου τα UN, οι United States, η Russia, η Europe, ο Πάπας ο Αραβικός κόσμος απέτυχε. Αλλά θα μπορούσε να βοηθήσει σε αποφάσεις που θα παρθούν σε άλλους τομείς δημιουργώντας ένα ευνοϊκό περιβάλλον. Το ποδόσφαιρο είναι ένας συμβολισμός (και επομένως αρκετά σπουδαίο) με την έννοια ότι μπορεί να επηρεάσει στην διεθνή πρόοδο . Δεν πρόκειται να είναι αποφασιστικός παράγοντας, αλλά καθόλου δεν στερείται σπουδαιότητας.


Endnotes

Note 1: Journal du Dimanche, 24 May 1998. Back.

Note 2: L’Equipe, 5 July 1998. Back.

Note 3: IHT, 17 November 1995. Back.

Note 4: “Imperial Amnesia”, The Economist, 28 March 1998. Back.

Note 5: “Le sport c’est la guerre” was the controversial title of the article published in France by Le Monde Diplomatique, Manière de voir, May 1996. Back.

Note 6: The Times, 21 June 1996. Back.

Note 7: E. Dunning, “La Dynamique du sport moderne”, in N. Elias and E. Dunning, Sport et Civilisation (Paris: Fayard, 1994) p. 307. Back.

Note 8: O. Kebo, Erasmus Zagreb, quoted in Courrier International, no.233, 20 April 1995. Back.

Note 9: Srpsko Jedinstvo (Serbian unit), Serbian Unit Party Journal, no. 1, November 1994. Back.

Note 10: When, in December 1996, Yugoslavia was again permitted to participate in tournaments and go to Brazil to play its first football match and its trainer, Miljanic, was asked by the newspaper L’Equipe “what does this match mean for Yugoslav football?”, he declared, “It carries great political significance for our country and it represents a great sigh of relief for our football playing. We are back and we must now forget the past. We have been victims of political terrorism against the players, football and the game. We were hostages, now that is over. We feel like we have been saved”. Back.

Note 11: Journal du Dimanche, 15 March 1998. Back.

Note 12: Libération, 3 June 1996. Back.

Note 13: France football, June 1996. Back.


[1] Ο Pascal Boniface είναι διευθυντής του IRIS (Institut de Relations Internationales et Stratégiques), στο Paris

users.hol.gr/%7Ejoakim/geopolitique.htm


προσθέστε τα σχόλιά σας σε αυτό το άρθρο

15018
Και ένα παράδειγμα...
από Trompeur 3:01μμ, Τρίτη 4 Ιουνίου 2002
από σημερινή τλεγράφημα του ΑΠΕ

Πρακτορείο : ΑΠΕ
ΤΙΤΛΟΣ : Βρετανία - Αργεντινή- πατριωτισμός
Ημερομηνία - Ώρα : 04/06/2002-1255

Φτώχεια και εθνικιστική έξαρση στην Αργεντινή.


Κυκλοφορεί πολύ γαλανόλευκο τις τελευταίες ημέρες στην Αργεντινή. Πρόκειται για τα χρώματα της σημαίας της χώρας. Και ο λόγος που τα βλέπει κανείς τελευταία τόσο πολύ δεν είναι μόνο η παρουσία της Εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ και η προχθεσινή της νίκη με 1-0 επί της Νιγηρίας. Από τότε που η οικονομία της χώρας κατέρρευσε, στα τέλη του περασμένου χρόνου, η Αργεντινή ζει μια εθνικιστική έξαρση. Το ξένο κεφάλαιο, που εισέρρευσε μαζικά κατά τη δεκαετία του '90, αντιμετωπίζεται πλέον με μεγάλη καχυποψία.
Στις ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου, που οδήγησαν στην ανατροπή της κυβέρνησης του Φερνάντο ντε λα Ρούα, τα σύμβολα του ξένου κεφαλαίου ήταν από τα πρώτα που επλήγησαν. Τα ΜακΝτόναλντ'ς, τα Μπέργκερ Κινγκ και τα Μπλοκμπάστερ λεηλατήθηκαν από το οργισμένο πλήθος, που σε ορισμένα απ'αυτά έβαλε φωτιά.
Οι ξένες τράπεζες έχουν δεχθεί τόσες επιθέσεις τους τελευταίους μήνες, ώστε πολλές απ'αυτές έχουν υψώσει ατσάλινα οδοφράγματα και έχουν προσλάβει ένοπλους
φρουρούς για να απομακρύνουν τους εξαγριωμένους καταθέτες. Πριν από λίγο καιρό, μια επαρχία του Μπουένος Αϊρες ψήφισε νόμο που επιβάλλει στα τοπικά καταστήματα και επιχειρήσεις να καταργήσουν τις ξενόγλωσσες επιγραφές τους μέσα στα δύο
επόμενα χρόνια.
«Ο,τιδήποτε ξένο δέχεται επίθεση, ιδίως αν προέρχεται από πολυεθνική», λέει ο Οσκαρ Σορία, ένας από τους χιλιάδες Αργεντινούς που προσπαθούν τον τελευταίο καιρό να αγοράζουν εγχώρια προϊόντα, αποφεύγοντας τα εισαγόμενα. «Αγοράζεις
εγχώρια προϊόντα επειδή αισθάνεσαι ότι με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον κάποιον βοηθάς.»
Η διαφορά είναι μεγάλη από την περασμένη δεκαετία, όταν ένα ισχυρό νόμισμα και μια αναπτυσσόμενη οικονομία επέτρεπαν φτηνές εισαγωγές και τροφοδοτούσαν την αγάπη των κατοίκων για τις ξένες μάρκες. Σε μια προσπάθεια να ακολουθήσουν το πνεύμα της εποχής, οι εταιρείες της Αργεντινής υιοθετούσαν τότε ξένα ονόματα.
Σήμερα, ακόμη και η Κόκα-Κόλα «ντύνει» στα γαλανόλευκα τις διαφημίσεις της, ανησυχώντας για το αρνητικό κλίμα που υπάρχει για τις ξένες εταιρείες. Οι διάφορες έρευνες που πραγματοποιούν οι πολιτικοί επιστήμονες δείχνουν ότι
υπάρχει μια έξαρση των πατριωτικών συναισθημάτων, που προέρχεται κυρίως από τους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.
Σε μια χώρα όπου ένας στους τέσσερις κατοίκους είναι άνεργος, και όπου η εκκλησία έχει προειδοποιήσει για τους κινδύνους κοινωνικής αποσύνθεσης, η νίκη της Αργεντινής στο Μουντιάλ προκάλεσε κύματα ευφορίας και πανηγυρισμούς που
κράτησαν όλη τη νύχτα. Ολη η Αργεντινή περιμένει τώρα το μεγάλο ματς με την Αγγλία, την ερχόμενη Παρασκευή.
Η τελευταία φορά που μια νίκη στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν τόσο σημαντική ήταν το 1986, μερικά χρόνια μετά την εξευτελιστική ήττα της Αργεντινής από τη Βρετανία στα νησιά Φόκλαντ. Σήμερα, η Εθνική Αργεντινής αφιερώνει κάθε αγώνα
στο λαό της Αργεντινής και μερικές φορές βγαίνει στο γήπεδο με μπλουζάκια που υποστηρίζουν κάποια εθνική υπόθεση � όπως την αεροπορική εταιρεία Aerolineas Argentinas, που ιδιωτικοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, πέρασε σε ισπανικά χέρια και στη συνέχεια χρεωκόπησε.
Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της, η Αργεντινή είχε μια αμφιλεγόμενη σχέση με το ξένο κεφάλαιο και τις χώρες που το παρείχαν. Οι Βρετανοί, για παράδειγμα, έκαναν μεγάλες επενδύσεις στην Αργεντινή στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, οικοδομώντας το σιδηροδρομικό της δίκτυο και χρηματοδοτώντας τη βιομηχανία της. Η κοινή γνώμη άρχισε όμως σιγά-σιγά να αντιδρά στον μονοπωλιακό χαρακτήρα αυτών των εταιρειών. Το 1947, η κυβέρνηση του Χουαν Ντομίνγκο Περόν εθνικοποίησε τους σιδηροδρόμους. Ηταν μια κίνηση ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την εποχή, που αποδείχθηκε όμως στη συνέχεια καταστροφική.
Την τελευταία δεκαετία, πρώτοι στις επενδύσεις στην Αργεντινή ήταν οι Ισπανοί, ακολουθούμενοι από τους Αμερικανούς. Μολονότι όμως η κοινή γνώμη αισθάνεται πικρία για τη στάση των ισπανικών εταιρειών, την οργή της τη στρέφει κυρίως κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, των υποστηρικτών δηλαδή του οικονομικού μοντέλου που κατέστρεψε τη χώρα.
Στη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, η Αργεντινή ήλθε τόσο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε ο υπουργός Εξωτερικών εκείνης της εποχής είχε μιλήσει για «σαρκική σχέση» ανάμεσα στις δύο χώρες. Η Αργεντινή καταψήφισε στα Ηνωμένα Εθνη μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα, ενώ έφτασε να στείλει στρατεύματα και στον Κόλπο στο πλαίσιο της
εκστρατείας κατά του Ιράκ. Για τις προσπάθειές της αυτές, η Αργεντινή είχε χαρακτηριστεί επισήμως ένας «εξωνατοϊκός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών».
Τώρα, οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις που έκαναν την Αργεντινή τόσο ελκυστική απέτυχαν, και οι Ηνωμένες Πολιτείες πιέζουν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μη
χορηγήσει άλλα δάνεια στην Αργεντινή αν δεν προχωρήσει σε επώδυνες πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Ολη αυτή η καινούργια εθνικιστική έξαρση, πάντως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Οι κάτοικοι της Αργεντινής εξακολουθούν να είναι γοητευμένοι με την Ευρώπη, και οι τουρίστες αισθάνονται πολύ άνετα στη χώρα. «Οι άνθρωποι λένε το ένα και κάνουν το αντίθετο», σημειώνει ο Ρομπέρτο Κορτές Κόντε, ένας ιστορικός της οικονομίας. «Εκείνοι που στέκονται για ώρες στην ουρά για να αγοράσουν δολάρια ψηφίζουν με τα πόδια».
(Πηγή: Financial Times)