Εκκλησιαστείτε, λέμε...

Η ώρα είναι λίγο μετά τις 8, ο αγώνας Α.Ε.Κ.-Ολυμπιακού σε πλήρη εξέλιξη (το αναφέρω μόνο και μόνο, όχι γιατί πρέπει να γκρινιάξω κάπου που οι άντρες της παρέας φύγαν τρέχοντας αφού ντερλικώσανε, αφήνοντας σε μένα να πλύνω μια στοίβα πιάτα και κατσαρολικά, αλλά για να σας δείξω για μια ακόμη φορά πόσο παραδοσιακή ελληνίδα νοικοκυρά είμαι), εγώ ακούω την νέα εκπομπή του ΠάνωΚ. στο πισί που έχω μπρος μου, ενώ πίσω μου, σε πλήρη αντίστιξη με τους Walkmen του Πάνως, λαμβάνει χώρα κάποια Θεία Λειτουργία.
Θα σας εξηγήσω πως έχει η υπόθεση. Ο φίλος που με υπομένει στωικότατα κάθε που μου τη βιδώνει και έρχομαι στη μητρόπολη να διασκεδάσω τις υπαρξιακές μου κρίσεις μένει κοντά στην πλατεία Αμερικής, σε μία από τις πλέον πολυπολιτισμικές περιοχές της Αθήνας. Αυτό δεν είναι ακριβώς το θέμα μας, αν και πιθανότατα να εμπλέκεται σε κάποιο βαθμό με το γεγονός, παρόλο που δεν έχω αποδείξεις περί τούτου.
Απέναντι ακριβώς από το μπαλκόνι του, και σε απόσταση περίπου 50 μέτρων, βρίσκεται μια χριστιανική εκκλησία, που νιώθει τόσο περήφανη για την ύπαρξή της και το λειτούργημά της, ώστε πρέπει να το διαλαλεί σε κάθε ευκαιρία. Τί κι αν είναι 7 το πρωί ή 3 το μεσημέρι; Οι νόμοι περί κοινής ησυχίας είναι πολύ μικροί για να περιορίσουν το έργο που επιτελείται (δε μιλάω για απλή κοινωνική συνείδηση όπως είδατε). Μιλάμε για στερεοφωνική μετάδοση, όχι αστεία. Ούτε η συναυλία της Μαντόνα δε φαντάζομαι να είχε τέτοια ηχητική εμβέλεια, μόνο που εδώ λείπουν τα video wall και οι καπνοί. Αλλά που θα πάει, κάποιο θαύμα θα γίνει και θα ανοίξουν οι ουρανοί για το Άγιο Πνεύμα και εκεί να δείτε εφέ...
Καλά, τα συνταγματικά δικαιώματα της ανεξιθρησκείας πάνε να κάνουν παρέα στη δημιουργία χώρων λατρείας άλλων θρησκειών και στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Και όσο μετριοπαθής και διαλλακτικός μπορεί να είναι κανένας σε ζητήματα θρησκευτικής πρακτικής, κάτι τέτοιες αλαζονικές και, τολμώ να πω, φασιστικές μέθοδοι γεννούν μια έντονη διάθεση επίκρισης και απόρριψης.
Είναι άλλη μία μορφή ταπεινότητας που πολλάκις τελευταία μας προσέφερε απλόχερα η επίσημη θρησκεία αυτής της χώρας και για την οποία, μαζί με την εθνική της ταυτότητα, νιώθει τόσο περήφανη.

Μέχρι στιγμής είχαμε τις καμπάνες στο χωριό κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και τη μάνα να φωνάζει σε κάθε χτύπημα μπας και προλάβουν να εμφανιστούν τα βλαστάρια της και γλιτώσει την κοινωνική κατακραυγή και το υποτιμητικό βλέμμα της Θέκλας (για την Ανθούλα δε μιλάω, έχω προσωπικά απωθημένα). Σιγά σιγά οι φωνές περιορίστηκαν στο τρίτο χτύπημα της καμπάνας, μετά έγιναν απλά ένα άνοιγμα στην πόρτα μπας και μας είχε έρθει καμιά επιφοίτηση και πεταγόμασταν από μόνοι μας και σιγά σιγά αποφασίσαμε να το παίζουμε κορώνα γράμματα λόγω αμοιβαίας αγάπης, αλληλοκατανόησης και εν τέλει συμβιβασμό (καλά, για πρωινό ξύπνημα δεν το συζητώ, μιλάμε τώρα για καμιά Ανάσταση που είναι μεταμεσονύχτιο πάρτυ).
Αλλά αυτό το πράγμα που βιώνω κάθε που έρχομαι Αθήνα ξεπερνάει κάθε όριο αντοχής. Χίλιες φορές να ξύπναγα με black metal ή schranz techno (και πιστέψτε με, δε μιλάω θεωρητικά τώρα, το έχω υποστεί και αυτό...).

Τι τραβάω και γω η έρμη...