30 Ιουν 2010

Δούναι και λαβείν

Σεξιστικόν ίσως, αληθινόν σιγούρως

28 Ιουν 2010

Dancing with the stars στη Βουλή

Χορεύοντας με τον ΛΑΟΣ...

(σπέσιαλ αφιερωμένο στο πασόκ που όλοι αγαπάμε)


25 Ιουν 2010

Κατά βάθος είμαι και πολύ ροκάς και χαρντκουράς

Δευτερα μεσημέρι, ο ήλιος ντάλα, έβραζε η άσφαλτος, έβραζαν στο ζουμί τους κι οι δύο συνεπιβάτες στο ΙΧ που κινούταν προς Θεσσαλονίκη, μη σου πω ότι έβραζε ξανά μανά και το κύμα του γαρμπή, τόση ώρα σκυφτοί στο χάρτη δεν πιαστήκανε; Μποτιλιάρισμα στη διασταύρωση της Νέας Χαλκηδόνας, εκεί που τη δεκαετία του '80 σταματούσαν οι φηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ για σουβλάκια (εντάξει, σταματούσαν κι οι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων) και που τώρα δεν σταματάει κανείς εξαιτίας την πασοκικής λιτότητας. Βαριά στρατιωτικά οχήματα, καμιόνια, ρέο, στάγερ, αλλά και νταλίκες, αγροτικά και τρακτέρ. Οι λαμαρίνες άστραφταν και ζεματούσαν στον ήλιο. Ρύπανση κάθε είδους, ντεσιμπέλ και θόρυβος που θα ζηλευαν και οι Αϊνζερστούντε Νέουμπάτεν.
Ενα τραγούδι απ' το ραδιόφωνο πετά τις πρώτες νότες του.
- Ωωωωω... κάνει ο ο συνοδηγός, ενθουσιασμένος
- Αυτό το τραγούδι όποτε τ' ακούω θέλω να κλαίω, λέει ο οδηγός
- Κι εγώ, είναι τόσο αβάσταχτα γαμάτο.

Ολοι έχουμε ένα guilty pleasure που λένε κι οι Αγγλοι. Εμένα είναι κάτι τέτοια τραγούδια, που μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία. Ισως για το λόγο αυτό, όταν, πριν από χρόνια, μεγάλος πια και πολύ ίντι κιντ, είχα μάθει ότι η -πρώην πλέον- συνάδερφος Ζ. ξεφορτωνόταν κάτι βινύλιά της, πήγα και το πήρα. Προνοητική η Ζ. πάντως. Την είχε ψυλλιαστεί τη δουλειά και την είχε κάνει απ' τους πρώτους, προτού καν μυριστούμε την πασοκική λαίλαπα, για Βρυξέλλες.



ΥΓ. Είναι πολύ απλό: επειδή κουράστηκα πέντε μέρες τώρα να περπατώ και να τραγουδώ "Η καρδιά δεν αντέχει πολλά μοναχή μεσ' στο κόσμο κυλάει", έπρεπε με κάποιο τρόπο να ξορκίσω αυτό το τραγούδι, να το ξεφορτωθώ φορτώνοντάς τον σε κάποιον άλλον.

22 Ιουν 2010

Confused with marigo (feat alekos)

Είμαι λίγο μπερδεμένος τον τελευταίο καιρό και με απασχολούν πολλά.

Από την μια οι άναρθρες τηλεοπτικές κραυγές των πανελοσκυλων για κάποιο πάρτι στο θωρηκτό Αβέρωφ και από την άλλη απάντηση της παλαιό πλουτης μαριγως η οποία με τα εσπρεσια ελληνικά της στέλνει σε γκρουπ θεραπι αυτους που τολμησαν να κριτικαρουν μια οικογενεια η οποια όπως λεει εχει ιδρυμα και ενισχυει φτωχο κοσμο…..



Από την άλλη σε μια εποχη οικονομικης κρισης η ερτ συνεχίζει να προκαλεί επιλέγοντας να ανανεώσει για 3 η 4 χρόνο την εκπομπή στην υγεία μας με τον Σ. Παπαδόπουλο, μια εκπομπή όπου παρουσιάζεται ανάγλυφα η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα, ήτοι τσιφτετελια,ουισκι,λουλουδια,ανθυποδιασημοι,πουρα και κεφτέδες συνυπάρχουν αρμονικά δίνοντας την ψευδαίσθηση της διασκέδασης και της γκλαμουριας που θα λείψει φέτος από τουςδοκιμαζομενους έλληνες. Επισημαίνω ότι το κόστος ανανέωσης του σόου ανέρχεται στο 1.800.000 ευρω (ενδεικτικά τα δικαιώματα του μουντιάλ κόστισαν 800.000) .

Συνοψίζοντας λοιπόν τα θέματα που με απασχόλησαν την προηγούμενη εβδομάδα και επειδή τα πόστ δεν θα είναι απλά καταγγελτικα αλλά στοχαστικά προτείνω:
Όσοι διαμαρτύρονται για το κόψιμο της εκπομπής του Γ Πετριδη από την Ερτ να ξεκινήσουν παράλληλη διαμαρτυρία αλλά και συναυλίες για το κόψιμο της εκπομπής του στην υγειά μας…।(Στις συναυλίες αυτές εξυπακούεται ότι θα φιλοξενηθούν συγκροτήματα που δεν έχουν φιλοξενηθεί στο Γεια μας )και το μπλοκ μαζί σας (αν και όπου ακούς μπλοκο κινητοποίηση …βάρδα)।

Αν δεν επιτευχθεί ο στόχος για το κόψιμο της εκπομπής τότε να διατίθεται για open παρτυς και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις εύπορων ελληνικών οικογενειών που έχουν ιδρύματα και βοηθάνε κόσμο (πρώτα τα old money και ακολουθούν οι νεόπλουτοι, σημείωση…।νεόπλουτοι με οφ σορ εταιρίες θα αποκλείονται χωρίς προειδοποίηση)
Σε ρόλο κομφερασιε εθνικού πουρουπουπου-φουστανελά όταν χορεύουν εθνικοί ευεργέτες,εθνικοι προμηθευτες , η οι κύριες αυτών ο παπαδημητριου
Σε ρόλο ειδικού σχολιαστή-αναλυτη-στοχαστη θα συμμετάσχει ο Αλέκος "Κοέλιο" Θεοφιλόπουλος
Άλλωστε όπως λέει και ο Αλέκος «Τα παιχνίδια -και όχι μόνο τα παιχνίδια- τα κερδίζουν οι παρέες»।



20 Ιουν 2010

Δεν ξεχνώ vol.2

Τον τελευταίο καιρό τις περισσότερες φορές τα βιβλία έρχονται σε μένα, δεν ψάχνω εγώ να τα βρω, και κάθε φορά γκουγκλίζω σχετικά. Η πρώτη αναφορά για το "Φτάσαμε στο τέλος" ήταν στο Γιούπι. Εντάξει, το Γιούπι δεν είναι το κατεξοχήν σάιτ που θα εμπιστευτώ, ωστόσο ο τυπάς που έγραφε την κριτική φαινόταν να ξέρει τι του γίνεται.
Σίγουρα πρόκειται για ένα αστείο βιβλίο, έχει ξεκαρδιστικά σημεία και είναι γραμμένο με έναν ανάλαφρο έως και αφελή τρόπο. Όμως, δεδομένης της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, εν μέσω οικονομικής κρίσης, τη στιγμή που στην ειδησεογραφία κυριαρχούν τα περί αύξησης του ποσοστού των απολύσεων και γενικότερα η ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων απ' το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, δεν είναι και πολύ ευχάριστη η ανάγνωση ενός βιβλίου όπου οι ήρωες απολύονται απ' τη δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλο, σαν σ' ένα σκληρό εργασιακό ριάλιτι σόου. Καταλαβαίνεις, νιώθεις, αντιλαμβάνεσαι, ότι αυτά που διαβάζεις είναι πράγματα που έχεις ήδη ζήσει, που ζεις και που ίσως να ζήσεις οσονούπω. Και σε λούζει ο κρύος ιδρώτας.
Μια άλλη μου σκέψη όσο ξεφύλλιζα το βιβλίο: Τζενερέσιον Εξ - δε νεξτ τζενέρέσιον.
Δεν είναι έτσι όμως, σε καμία περίπτωση. Δεν πρόκειται και ούτε φιλοδοξεί να διαμορφώσει μια γενιά ο Τζ. Φέρις, προσφέροντας έναν οδηγό διαβίωσης, όπως -άθελά του ίσως- έκανε ο Ντάγκλας Κόπλαντ με το Τζενερέσιον Εξ.
Απ' την άλλη όμως υπάρχει μια σημειολογία, που διέπει το βιβλίο, διόλου τυχαία: διάσπαρτες αναφορές σε προϊόντα, τραγούδια, βιβλία, τηλεοπτικές σειρές ή ταινίες που αποτελούν το κοινό υπόβαθρο μιας συγκεκριμένης γενιάς (π.χ. προσέρχονται καθημερινά στη δουλειά τους με ένα πλαστικό στάρμπαξ στο χέρι).
Μέσα σε όλα αυτά θυμήθηκα και το κινηματογραφικό ανάλογο του βιβλίου: το Office Space. Και μετά σκέφτηκα ότι εντέλει έχω αρχίσει να επαναλαμβάνομαι ως μπλόγκερ, αφού τα ίδια εντέλει γράφω κάθε φορά, απλώς με διαφορετική αφορμή.
Επιστρέφοντας στο βιβλίο, απ' τις πρώτες γραμμές διαπιστώνει κανείς πως, παρότι είναι γεμάτο wannabe golden boys και golden girls, δεν υπάρχει "εγώ". Η αφήγηση γίνεται μονίμως στο πρώτο πληθυντικό. "Εμείς" -ο Πανος, ο Νίκος, η Μαρία, η Σούλα, ο Ιωάννης, η Μελπω. Εντούτοις αυτό δεν γίνεται προς ανάδειξη μιας οποιασδήποτε συλλογικότητας. Δεν νομίζω πως ο συγγραφέας θέλει να αναδείξει την αξία της συλλογικής δράσης έναντι της ατομικής. Ελπίζω τουλάχιστον να θέλει να δείξει πως "όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε". Όλοι στο χώρο εργασίας, παρότι διαγκωνιζόμαστε, αλληλομαχαιρωνόμαστε, σκορπάμε δεξιά και αριστερά προσβολές και συκοφαντίες, μιλώντας ψιθυριστά στα εσωτερικά μας τηλέφωνα και στέλνοντας προσωπικά μηνύματα στο εσωτερικό εταιρικό δίκτυο, εντέλει βιώνουμε τον ίδιο καθημερινό εφιάλτη.
Αρα πρωταγωνιστεί μια ομάδα εργαζομένων, που τους βλέπουμε μόνο στο γραφείο και μέσα απ' τη συνύπαρξή τους στον εργασιακό χώρο ξετυλίγονται τα ατομικά τους χαρακτηριστικά και οι ατομικές τους ιστορίες. Και όλα αυτά, εν μέσω περικοπών και απολύσεων. Κάθονται και βλέπουν τον έναν μετά τον άλλον τους συναδέλφους τους να χάνουν τη δουλειά τους. Και είναι όλοι τους κατά βάση δυστυχείς. Και μόνοι. Ημίτρελοι. Καταθλιπτικοί. Δυσλειτουργικοί. Κάποιοι είναι βαριά άρρωστοι. Αλλά όλοι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι απ' τους άλλους: εξυπνότεροι, πιο αποτελεσματικοί, καλύτερα εφοδιασμένοι, περισσότερο ταλαντούχοι. Ο καθένας απ' αυτούς πιστεύει ότι θα τα καταφέρει γιατί αξίζει περισσότερο απ' τους άλλους. Ολοι έχουν πίστη στο σύστημα που τους έχει φέρει μέχρι εδώ, μόνο που ήδη φοβούνται ότι το σύστημα αυτό μπορεί και να τους ξεράσει. Ολοι λούζονται στον ιδρώτα μόλις διαρρέει η φημολογία των απολύσεων και όλοι ανασάνουν ανακουφισμένοι όταν απολύεται ο συνάδελφος απ' το δίπλα γραφείο.
Μην περιμένει κανείς βαθιά πολιτική σκέψη στο βιβλίο αυτό. Ουτε καν ρηχή πολιτική σκέψη. Αλλωστε είναι απλώς ένα βιβλίο περιγραφικό μιας κατάστασης. Το μόνο βάθος που διαθέτει το βιβλίο αυτό είναι η "αμερικανιά" του. Εντούτοις υπάρχει μία φράση, η οποία μου άρεσε, μέσα στη μελότητά της, και θα ήθελα να την αντιγράψω εδώ:

Κάποιοι άνθρωποι δεν θα ξεχάσουν ποτέ κάποιους ανθρώπους, λίγοι άνθρωποι θα τους θυμούνται όλους, και τους περισσότερους από εμάς οι περισσότεροι θα μας ξεχάσουν.



ΥΓ. Συμπτωση: Οσο προετοίμαζα την ανάρτηση, πρωτάκουγα ένα καταπληκτικό συγκρότημα με τ' όνομα Μιζεραμπλ Ριτς. Ψάχνοντας σχετικό βίντεο για την ανάρτηση είδα αυτό το βιντεάκι τους.

18 Ιουν 2010

Lie To Me George Lie To Me



Με αφορμή της ανακοίνωσης του νέου ασφαλιστικού αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει βήμα βήμα τις αλλαγές που γίνονται στο κομμάτι αυτό για το οποίο το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε στις εκλογές με το 44%. Η κυβέρνηση όχι απλά ΔΕΝ εφαρμόζει το πρόγραμμά της αλλά κάνει και τα ακριβώς αντίθετα από αυτά για τα οποία ψηφίστηκε. Αν και οι συντάκτες αυτού του μπλογκ δεν έχουν αυταπάτες για τη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα, οι παρακάτω πληροφορίες παρουσιάζονται για αυτούς που ακόμα πιστεύουν ότι τέτοιες πολιτικές νομιμοποιούνται στο πλαίσιο λειτουργίας μιας "δημοκρατίας". Κυρίως δε όταν η νομιμοποίηση έχει πάψει από τη στιγμή που φανερά πλέον το πρόγραμμα που εφαρμόζεται δεν είναι του κόμματος που ψηφίστηκε αλλά εξωθεσμικών οργανισμών (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα), οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν μια κυβέρνηση Κουίσλινγκ.

Παράγραφος 1.1 από το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ:

"Αυξήσεις μισθών και συντάξεων πάνω από τον πληθωρισμό".

Παράγραφος 3.1:

"ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς αξιοπρεπή εργασία για όλους και χωρίς ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, και κανένα κοινωνικό κράτος δεν είναι οικονομικά βιώσιμο χωρίς την πλήρη και αξιοπρεπή απασχόληση".

Νέος νόμος: Οι νέοι έως 21 ετών θα παίρνουν το 80% του βασικού (595 ευρώ) και όσοι είναι έως 25 ετών θα... απολαμβάνουν το 85%. Το ποσό που κερδίζει ο εργοδότης «δύναται», σύμφωνα με την έκφραση του Προεδρικού Διατάγματος, να το καταβάλει ο ΟΑΕΔ. Δηλαδή η κυβέρνηση, με ένα απλό Προεδρικό Διάταγμα (σ.σ. βεβαίως σε εξουσιοδότηση νόμου, αλλά όχι μέσω της κοινοβουλευτικής βασάνου), καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις. Και μάλιστα όσον αφορά τον βασικό-εισαγωγικό μισθό, χωρίς καν να είναι δεδομένη η καταβολή του ελλείποντος μισθού από τον ΟΑΕΔ.

Δηλαδή η αξιοπρεπής εργασία για τους νέους τιμάται κατά τον κύριο Λοβέρδο στα 595 ευρώ το μήνα.

Παράγραφος 3.1:

"Η ενίσχυση του συστήματος προστασίας των εργαζομένων από τις ομαδικές απολύσεις".
Νέος νόμος: Ως προς τις απολύσεις, αυτές παραμένουν ελεύθερες και αυθαίρετες -χωρίς περιορισμό- στις επιχειρήσεις μέχρι 20 άτομα, για τις επιχειρήσεις έως τα 150 άτομα αυξάνονται σε 6 τον μήνα (ήταν 4 στις επιχειρήσεις μέχρι 200 άτομα) και το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 5% τον μήνα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις (ήταν 2% για τις άνω των 200 ατόμων)

Παρακάτω παράγραφος 3.1:

"Η επέκταση των θεμελιωδών εγγυήσεων της εργατικής νομοθεσίας για κάθε μορφή απασχόλησης".
Νέος νόμος:
Με το σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος που έδωσε στη δημοσιότητα ο υπουργός Εργασίας, Α. Λοβέρδος, ανατρέπεται η όποια προστασία απολάμβανε ένας εργαζόμενος έναντι της αυθαιρεσίας του εργοδότη (με δεδομένο ότι οι απολύσεις στην Ελλάδα είναι αναιτιολόγητες). Και αυτό καθώς η αποζημίωση απόλυσης περιορίζεται στο μισό και θα φτάνει το πολύ τους 12 μήνες (σ.σ. συν δύο μηνιάτικα για τα δώρα και το επίδομα αδείας, δηλαδή τον 13ο και 14ο μισθό) για εργασία άνω των 28 ετών, έναντι 24 μηνών έως τώρα (και 28 συνολικά). Αυτή η δραστική περικοπή των αποζημιώσεων, που καθιστά φθηνές τις απολύσεις, επιτυγχάνεται με το τρικ του περιορισμού των μηνών προειδοποίησης για την επερχόμενη απόλυση. Στο εξής, ο εργοδότης αρκεί να προειδοποιήσει έναν εργαζόμενό του που τον απασχολεί, επί παραδείγματι, 10 χρόνια στην επιχείρηση μόλις ένα μήνα πριν από την απόλυση (χωρίς αιτιολογία), για να του δώσει 2,5 μηνιάτικα αποζημίωση αντί για 5 έως τώρα. Επίσης, δεν υποχρεούται να καταβάλει τα 6 μηνιατικά εφάπαξ με την κοινοποίηση της απόλυσης (ίσχυε έως τώρα) και την υπόλοιπη αποζημίωση σε τρίμηνες δόσεις, αλλά θα πληρώσει μόλις 2 μήνες.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι το εξής: ο Λοβέρδος δίνει τη δυνατότητα να απολυθούν εύκολα εργαζόμενοι σε επιχειρησείς με δεκαετή και βάλε υπηρεσία και να υπάρχει η δυνατότητα να προσληφθεί νέο φτηνό εργατικό δυναμικό κάτω των 25 με 600 ευρώ το μήνα. Η ρύθμιση αυτή καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις κάτι που θα σηματοδοτήσει την ατομική διαπραγμάτευση κάθε εργαζόμενου με τον εργοδότη στη βάση των 500 ή των 600 ευρώ . Μέσα σε δύο μήνες με τρία νομοσχέδια και ένα Προεδρικό Διάταγμα η κυβέρνηση έχει ανατρέψει όλα τα εργασιακά δικαιώματα στη χώρα. Και οι Θεσσαλονικείς ασχολούνται με το αν θα πέσει ο Ηρακλής.

Υ.Γ. Τον Κουίσλινγκ οι Νορβηγοί τον εκτέλεσαν, όπως θα έκανε κάθε σοβαρός λαός. Ο Τσολάκογλου αντίθετα έλαβε χάρη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

17 Ιουν 2010

Δεν Ξεχνω






..αυτο που με κανει να πιστευω οτι τιποτα δεν θα αλλαξει
ειναι οτι παρολες τις απιστευτες ανατροπες που συμβαινουν στο εργασιακο και το ασφαλιστικο
οργισμενοι εκατονταδες κοινοταρχες και λοιποι παρατρεχαμενοι κλεινουν δρομους
και διαμαρτυρονται επειδη το χωριο τους δεν θα ειναι πια Δημος



ας κοιταξουμε ολοι τα τομαρια μας και τα μικροσυμφεροντα μας

καθε μερα ονειρευομαι να περνω το τσεκουρι μου και να βγαινω στον δρομο
καθε μερα




14 Ιουν 2010

Lie To Me Pinochio Lie to Me


Δυστυχώς διαπιστώνω ότι σε συνθήκες κρίσης οι άνθρωποι χάνουν το χιούμορ τους. Ωστόσο, η πολιτική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φρόντισε να μας χαρίσει τη μεγαλύτερη κωμωδία της δεκαετίας. Γενικά μεγάλοι χιουμορίστες οι ΠΑΣΟΚοι είχαν πάντα τη μοναδική ικανότητα να συνδυάζουν το καραγκιοζιλίκι με παραμύθια ποιότητας Βαρόνου για μικρούς και μεγάλους. Ένας συνδυασμός καραγκιόζη και Μινχάουζεν είναι το μοναδικής ιστορικής αξίας πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ-Οκτώβριος 2009. Η ηλεκτρονική έκδοσή του σίγουρα δεν είναι συλλεκτική, αφού ακόμη έχουν το θράσος να την προσφέρουν απλόχερα στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ. Επειδή το συνιστώ ως πολύ δυνατό αντικαταθλιπτικό, κατεβάστε το πριν το διαγράψουν από τη σελίδα τους. Μιλαμε για πολύ πλάκα! Αν και δεν είναι για χόρταση. Μια παράγραφος κάθε πρωί αρκεί να σας φτιάξει την μέρα. Για όσους βέβαια επιθυμούν να πάθουν αυτό που λέμε "έκλασα στο γέλιο", δύο παράγραφοι είναι αρκετοί. Και για να γίνω κατανοητός θα παραθέσω μερικές προτάσεις:


"Το ΠΑΣΟΚ εγγυάται τη συνεχή αύξηση της χρηματοδότησης για την Παιδεία,
ώστε να επιτευχθεί ο στόχος του 5% του ΑΕΠ στο τέλος της τετραετίας. Από τον
πρώτο χρόνο, από τον πρώτο προϋπολογισμό που θα καταρτίσει η κυβέρνησή
μας, η αύξηση αυτή θα φτάσει το 1 δις ευρώ". χαχαχαχαα (μη μου πείτε, καλό ε;)

"Η ενίσχυση του συστήματος προστασίας των εργαζομένων από τις ομαδικές
απολύσεις". (χοχοχοχο ακόμα καλύτερο)

"Η κατάργηση των νόμων της ΝΔ που καταστρατηγούν και περιορίζουν τη
συλλογική αυτονομία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ενίσχυση
των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε όλα τα επίπεδα". (χχιχιχιχ μπα σε καλό τους θα με πεθάνουν οι μπαγάσες)

"Αυξάνουμε τη βασική σύνταξη για τους αγρότες και τους ανασφάλιστους έτσι
ώστε να διαμορφωθεί σταδιακά στα 950 ευρώ για το ζευγάρι και στα 550
ευρώ για το μεμονωμένο συνταξιούχο". (μπουχαχαχα φτάνει φτάνει τι έμπνευση είναι αυτή)

"Αναμορφώνουμε το θεσμό του ΕΚΑΣ με στόχο να διευρύνουμε τον αριθμό
των δικαιούχων σταδιακά κατά 300.000 συνταξιούχους". (πφφφφφφφφφ σταματήστε)

Αύξηση κατά 1% του ΑΕΠ της δημόσιας χρηματοδότησης για την υγεία
Προσλήψεις νέου προσωπικού (3000 θέσεις κάθε χρόνο, πέραν των συνταξι-
οδοτήσεων)
Οικογενειακός γιατρός και παιδίατρος, που επιλέγεται ελεύθερα από τις οι-
κογένειες σε κάθε γειτονιά, σε κάθε Δήμο.
Πλήρης στελέχωση των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) και των Μονά-
δων Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ) και δημιουργία νέων μονάδων.

χαχαχαχαχχχοχοαχοαωχπαναγίαμουχογρχααχστοππφμπρουγχχιχιχιχ.
Ωχ, σταματάω εδώ. δεν μπορώ τόσο χιούμορ.

Εδώ όλο το αριστούργημα που ψήφισαν 3.012.373 σύντροφοι.

13 Ιουν 2010

Οικονομική κρίση να την πιεις στο ποτήρι

Εχω μια ιδέα φοβερή, την οποία καταθέτω στο ίντερνετ, ώστε η φωτισμένη τεχνολογική ιντελιγκέντσια (ο Στεφανος Δουλειές, ας πούμε) να τη μετατρέψει σε ένα προϊόν για όλους τους καλούς καταναλωτές της Γης (ιδέα νο2, ίσως όχι αρκετά πρωτότυπη: στο μέλλον δεν θα μιλάμε πια για κοσμοπολιτισμό, αλλά για κοσμοκαταναλωτισμό, αφού η έννοια του πολίτη θα έχει αντικατασταθεί πλήρως απ' αυτήν του καταναλωτή).
Πάμε τώρα στην ιδέα νο1: μια εφαρμογή, βασισμένη στο web 6.6.6., με την οποία, με το πάτημα ενός κουμπιού, αυτομάτως η δραστηριότητα καθενός θα μεταφέρεται, θα μεταδίδεται και θα αρχειοθετείται στο διαδικτυο. Και μη μου αρχίσει κανείς τα κουμμουνιστικά τώρα, περί αστυνόμευσης, Μεγάλου Αδερφού, ιδιωτικότητας, ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων και άλλα τέτοια κουραφέξαλα της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Η εφαρμογή θα διαθέτει καταρχήν κουμπί on/off, έτσι ώστε να διασφαλίζονται τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα (αν και, κατά τη γνώμη μου, τα δεδομένα πρέπει κάποια στιγμή να αφήσουν στην ακρη τις ευαισθησίες και αυτά τα κοριτσίστικα, και να κωλοπετσωθούν λίγο, έτσι όπως αρμόζει στην εποχή μας). Επιπλέον η εφαρμογή, την οποία προτείνω να ονομάσουμε Αι-Γαμήσου (ου ου ου, κοινότυπος!), εάν είχε ήδη ανακαλύφθεί, θα εξυπηρετούσε μια πολύ συγκεκριμένη κονιωνική ανάγκη, θα ικανοποιούσε ένα παλλαϊκό αίτημα: θα είχε καταγράψει επακριβώς, λέξη προς λέξη, την ενδιαφέρουσα, εύστοχη και γλαφυρή προσέγγιση της οικονομικής κρίσεως απ' τη σκοπιά του πότη, όπως την άκουσα τη νύχτα της Παρασκευής προς Σάββατο, προκειμένου η ανάρτηση αυτή να ξέφευγε απ' τη μετριότητα στην οποία βουρκιάζει.
Αναπόφευκτα λοιπόν θα πρέπει να λειτουργήσω ως ενδιάμεσος ανάμεσα στον πραγματικό πομπό και τους δέκτες, πράγμα που σημαίνει ότι μοιραία θα υπάρξει αλλοίωση του μηνύματος. Κι αν το μέσο είν' το μήνυμα και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τότε εφόσον καταργηθούν στο στρατό οι σκοπιές και αντικατασταθούν οι σκοποί από τις κάμερες, ίσως να δημιουργηθεί μια πρόσφορη αγορά για το Αϊ-Γαμήσου.
Είχαμε λοιπόν σχολάσει με τον αγαπητό συνάδερφο, κατά τις 2 τα ξημερώματα Σαββάτου, και περπατούσαμε με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά προς το κέντρο της πόλης. Αφορμή της κουβέντας ήταν οι πινακίδες με προσφορές που αναρτούν όλο και περισσότερα καταστήματα: το μπουγατσατζίδικο ας πούμε δίπλα στη δουλειά έχει κατεβάσει τυρόπιτες, πεϊνιρλί κτλ. στο 1 ευρώ, ενώ το στριπτιζάδικο -εκείνο που είναι απέναντι και όχι εκείνο που είναι δίπλα στο καφενείο του Φλόγα (εχω σταματήσει πλέον να περνάω μπροστά απο κεί γιατί τις τρεις τελευταίες φορές μου επιτέθηκε με πρωτοφανή αγριότητα ένα μαύρο σκυλάκι)- εχει κάτι μεγάλες φωτοτυπημένες κόλλες, που αναγράφουν "Ποτό 10 ευρώ", χωρίς βέβαια να προσδιορίζουν τι άλλο περιλαμβάνεται στα δέκα ευρώ της προσφοράς, αλλά, διάολε, σε στριπτιζάδικο πας, τι περιμένεις να δεις μέσα, ταινίες του Γκοντάρ; Θεωρώ πως αυτές οι προσφορές είναι σημάδι της οικονομικής κρίσης, συμπεραίνω δηλαδή ότι οι άνθρωποι πλέον τρώνε λιγότερες μπουγάτσες και τυρόπιτες και επισκέπτονται σπανιότερα τα στριπτιζάδικα (τέτοια αναλυτική σκέψη ούτε ο Μανόλης ο Καψής).
Ο φίλος και συνάδερφος συμφωνεί και μου εξηγεί ότι κι αυτός έχει περικόψει τις νυχτερινές του εξόδους προς τα μπαρ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Φανατικός θαμώνας συγκεκριμένου μπαρ της πόλης, απ' τα παλαιότερα, με πχοιοτική ξένη μουσική και καλό κόσμο, ως επί το πλείστον βέβαια άτομα πάνω των 40, που επί χούντας βρέθηκαν στη Γαλλία θέλοντας να γίνουν συγγραφείς ή σκηνοθέτες αλλά καταλήξανε αρχιτέκτονες και πολιτικοί μηχανικοί που ψηφίσανε το '81 ΠΑΣΟΚ και το '89 Συνασπισμό, και το '93 ξανά ΠΑΣΟΚ, αλλα στεναχωρέθηκαν που έμεινε εκτός Βουλής ο κυριος Νίκος Κωνσταντόπουλος με τον Συνασπισμό του, και που τέλος πάντων σήμερα θεωρούν πολύ ενδιαφέρουσα την προσέγγιση των ανανεωτικών με τους οικολόγους πράσινους για μια ρεαλιστική, σύγχρονη, μη κομμουνιστική, μη σταλινική, αλλα βαθιά ανθρώπινη αριστερά. Εκτός των ανωτέρω, ο κόσμος που συχνάζει στο εν λόγω -επαναλαμβάνω, πολύ γνωστό- μπαρ της Θεσσαλονίκης έχει ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό: πίνει. Προσοχή, δεν είναι τίποτε τελειωμένοι αλκοολικοί, περιθωριακοί, λουμπενάριοι. Πρόκειται για αξιοπρεπείς αστούς που τους αρέσει να πίνουν πολύ, όμορφα και αξιοπρεπώς, μεσα σ' ενα όμορφο και πολιτισμένο περιβάλλον.
Μόνο που, από τότε που ξεκίνησε η κρίση, η κίνηση έχει αραιώσει. Παρασκευή βράδυ, ας πούμε, παλιότερα, κατά τη 1, δεν έβρισκες σκαμπό στο μπαρ, ούτε μια ακρουλα τοίχου να ακουμπησεις. Τώρα, η μπαρα σχεδόν άδεια. Εικοσι χρόνια τώρα, που πάω στο εν λόγω μπαρ, εξομολογείται ο συνάδελφος, επινα τέσσερα πέντε ποτά και πλήρωνα 15 ευρώ. Στα τρία ποτά, πάντα το ένα κερασμένο. Και πάω, λέει ο συνάδερφος, τις προάλλες, πίνω τρία ποτά, πόσο θες ρωτάω, 22 μου κάνει ο μπαρμαν... Λέω, δεν πειράζει, θα μπερδεύτηκε... Ξαναπάω προχτές, πίνω δύο ποτά, πόσο θες, 15 μου κάνει ο μπαρμαν... Και παπαλα τα κερασμένα ποτά. Τώρα κερνάνε μόνο στους καλούς πελάτες σφηνάκια σναπς, νερωμένα ως εκεί που δεν πάει. Αυτό, για μένα, κατέληξε ο συναδελφος, είναι η μεγαλύτερη ένδειξη της κρίσης που περνάμε. Πρόκειται για ξεφτίλα, το συγκεκριμένο μαγαζί να κερνάει σφηνάκια σναπς. Αίσχος!
Κάπου εκεί χαιρετηθήκαμε και οι δρόμοι μας χωρίσανε. Στ' ασανσέρ προσπαθούσα να επαναλάβω λέξη προς λέξη την εξιστόρησή του για να την κάνω ποστ. Μάταια όμως.
Για αυτό σε λεω: η πληροφόρηση πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη. Και η πατέντα μου, το Αϊ-Γαμήσου, το εγγυάται αυτό. Στιβ Τζομπς, ξεπουλιέμαι, με διαβάζεις, με αγοραζεις;



ΥΓ. Το τραγούδι από πάνω λέει: "Νικοτίνη, βάλιουμ, βάικοντιν, μαριχουάνα, έκστασι και αλκοόλ. Κοκαΐνη". Αναρωτιέμαι για τον αντίκτυπο της κρίσης σε αυτά τα προϊόντα...

10 Ιουν 2010

Ερωτας και λοιπές καταστροφές

Υπάρχουν κάποιοι γεννημένοι εραστές. Αλλοι γενημμένοι δολοφόνοι (τους κάναν και ταινία). Αλλοι γεννημένοι φωτογράφοι. Αλλοι γεννημένοι επαναστάτες. Εγώ δεν ξέρω για τι πράγμα είμαι προορισμένος. Η φωτογραφία αυτή, που με τα χεράκια μου τράβηξα, δείχνει ότι σίγουρα δεν είμαι γεννημένος φωτογράφος (πού είναι το έψιλον ρε;).

8 Ιουν 2010

Το νόημα της ζωής

Σήμερα έλαβα απ’ τα Ελληνικά Ταχυδρομεία τρία βιβλία (φωτό αριστερά) και μια μικρή, τρυφερή ιστορία:

Καλοκαίρι, κλειστά παράθυρα ζέστη, ανοιχτά παράθυρα κουνούπια και όχι μόνον.
Απ’ τ’ ανοιχτό μου παράθυρο εισέβαλλαν κύματα καυτού μολυσμένου αθηναϊκού αέρα. Ητο γλυκύ το δείλι, ωστόσο εβαριούμην τα μάλα. Σήκωσα το τηλέφωνο και σχημάτισα αριθμόν φιλικόν.
Ο φίλος ήτο απησχολημένος, βυθισμένος εις την μελέτην. Μάταιες απεδείχθησαν οι εκκλήσεις, οι παρακλήσεις, οι προσκλήσεις και οι προκλήσεις να με συνοδέψει εις το πολιτικόν, αριστερίστικον και νεολαιίστικον φεστιβάλ Εξαιρέσεις 2010. Αναπόφευκται ήσαν οι μεταξύ ημών των ιδίων αντεγκλήσεις. Τελεία και παύλα, εσημείωσε εμφατικώς, έκρινε την μελέτην του σημαντικοτέραν της κοινής μας εξόδου προς άγραν αγρίων αριστεριστριών.
Τα έλαβα εις την κράναν και εξαγριωθείς εκραύγασα: «Ρε μαλάκα, γαμώ το διάβασμά σου, ηλίθιε, παράτα τα βιβλία ρε. Δεν έχουν αξία αυτά ρε, δεν έχουν σημασία. Μόνο το μουνί αξίζει ρε, μόνο το μουνί έχει σημασία, το μουνί ρε μόνο, κατάλαβες ρε; Το μουνί…».
Απ’ τ’ ανοιχτό μου παράθυρο, πλην των κυμάτων καυτού μολυσμένου αθηναϊκού αέρος, εισέβαλε αίφνης και μια γυναικεία μορφή, η φοιτήτρια απ’ τ’ απέναντι διαμέρισμα, η οποία ματαίως επιχειρούσε να κρύψη ένα γελάκι.
Προς στιγμήν ντράπηκα, αλλά δεν πρόλαβα να κοκκινίσω. Με πήρανε τα γέλια.
Και έστειλα ευθύς αμέσως επιστολή προς δημοσίευση στ’ αγαπημένο μου, σούπερ φανταστικό ιστολόγιο, Everything you know is wrong, το οποίο στο εφεξής δεσμεύεται να δημοσιεύει και επιστολές αναγνωστών (τι, μόνο το Τρωκτικό;).

3 Ιουν 2010

Ατρόμητος Θεσσαλονίκης

Φοβάμαι: το σκοτάδι, τα σκυλιά, τα φίδια, τους κακούς ανθρώπους, το άγνωστο, τον ίσκιο μου, αλλά όχι των άλλων, τις αρρώστιες, τις τροφικές δηλητηριάσεις, τα γηρατειά, την ανεργία, το κράτος, τους μπάτσους, ότι κάνω φαλάκρα, μη σκοντάψω όταν βγαίνω απ' την μπανιέρα, μην ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ και πέσω στο κενό, ολα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα.
Μικρός φοβόμουν και τον Παραμυθά και τον Εθνικό Ύμνο αλλά τώρα τα 'χω ξεπεράσει. Επιπλέον σύμφωνα με καταγγελίες αγαπημένων προσώπων, φίλων και γνωστών, φοβάμαι να παραγγείλω ντελίβερι απ' το τηλέφωνο και να μπω σε μαγαζιά που δεν έχω ξαναμπεί, αλλά αυτά είναι απλώς κακοήθειες.
Γενικά πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Περίπου ατρόμητος.
Ωστόσο, περίπου διαπιστωμένα έχω σόσιαλφοβία (καλά ε, πολύ τη βρισκω να δίνω λινκ προς τον ευατό μου)
Πολύ θα ήθελα να σας πω ότι είναι φοβία απέναντι στο βίαιο faux σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά όχι. Δεν πρόκειται περί αυτού.

Συμβαίνει καμιά φορά, όταν είσαι χρόνια πελάτης οποιουδήποτε καταστήματος, από περίπτερο μέχρι ταβέρνα και από φούρνο μέχρι σεξ σοπ, οι υπεύθυνοι του καταστήματος να ξέρουν τι προϊόντα επιλέγεις. Πας ας πούμε στο περίπτερο, κι ο περιπτεράς, που κατά βάση είναι ασφαλίτης, αλλά σού κάνει το φίλο, πριν καν πεις καλημέρα, σου 'χει έτοιμα τα τρία κάμελ μίντιουμ μαλακό, ή τις κυριακές, ακόμη κι αν αργήσεις να ξυπνήσεις σου κρατάει την Εποχή, ή πας στην Ιριδα και κάθεσαι και σου λένε "Σουτζουκάκια σχάρας ε;" και γελάνε ευχαριστημένοι με τον ευατό τους που θυμούνται, ή πας στο Κλαμπ Ερώτικα και σου 'χουν κρατημένα τα τρία τελευταία αριστουργήματα του ποδολαγνικού κινηματογράφου, μαζί με δύο ζεύγη βρόμικες κάλτσες.
Σε κάποιους αυτή η φιλική, οικεία, πέστην όπως θες, σχέση πελάτη - καταστήματος μπορεί να αρέσει. Εμένα όχι. Τέτοιου είδους κινήσεις, για μένα, υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Είναι απόδειξη ότι "παραγνωριστήκαμε, φιλαράκι".
Κάθε δύο μέρες πήγαινα κι έπαιρνα απ' το φούρνο της γειτονιάς ένα μεγάλο κομμάτι ζυμωτό ψωμί. Κάθε φορά, επειδή είμαι πολύ προσεχτικός σε αυτά τα πράγματα, στεκόμουν στο ίδιο σημείο του φούρνου, καλημέριζα ακριβώς με τον ίδιο τόνο (ευγενικα αλλά ψυχρά) και ζητούσα ακριβώς με τις ίδιες λέξεις το ψωμί της επιλογής μου. Πλήρωνα, "ευχαριστώ, γεια σας" κι έφευγα. Μέχρι που μια αποφράδα ημέρα, η κοπέλα πίσω απ' τον πάγκο, βάζοντας το ψωμί στη σακούλα μου είπε: "Σας αρέσει πολυ αυτό το ψωμί ε;".
Αυτό ήταν! Δεν έχω ξαναφάει ζυμωτό ψωμί έκτοτε.
Μια άλλη φορά κόντεψα να μαλώσω με τον υπάλληλο στο ψυγείο του σουπερμάρκετ, επειδή ήθελε με το στανιό να μου δώσει να δοκιμάσω άλλου είδους φέτα απ' αυτήν που αγοράζω, επιμένοντας μάλιστα ότι είναι εξίσου νόστιμη αλλά πιο φτηνή. Αποτέλεσμα; Είμαι αναγκασμένος να πηγαίνω σε άλλο σουπερμάρκετ, αρκετά πιο μακριά απ' το σπίτι μου.
Είχα παρόμοιο πρόβλημα με το ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Η κοπέλα, όποτε έμπαινα μέσα, κατευθείαν "φουντούκια για τρία ευρώ ε;". Προβληματίστηκα πολύ, διότι δεν υπήρχε άλλο ξηροκαρπάδικο κοντά στη δουλειά μου. Ήμουν σε απόγνωση, δεν ήξερα τι να κάνω. Απ' τη δύσκολη θέση μ' εβγαλε το ίδιο το ξηροκαρπάδικο που μεταφέρθηκε σε μια πιο πολυσύχναστη περιοχή, μακριά απ' τη δουλειά μου. Στον ίδο χώρο τώρα στεγάζεται ένα γραφείο ταξιδίων προς Αλβανία - Ρωσία - λοιπές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Πολύ φοβάμαι ότι δεν πουλάνε φουντούκια εκεί.
Το ίδο πρόβλημα έχω και με το μπαρ που συχνάζω. Κάποιες φορές πάω μεταμφιεσμένος, φορώντας ρολόι δηλαδή ή κολόνια ή με κάποιο σπιθούρι στη μύτη, αλλά οι άτιμοι, διαόλου κάλτσες, με αναγνωρίζουν κατευθείαν, και παρότι εγώ κάνω τον ανυποψίαστο και τον πρωτάρη, δεν με αφήνουν να παραγγείλω αυτό που θέλω, αλλά λένε από μόνοι τους "μια μεγάλη κόκκινη κραφτ;". Οι μαλάκες. Ο,τι κι αν γίνει πάντως, εγώ μπαρ δεν αλλάζω. Εμείς οι αριστεροί είμαστε συντηρητικοί άνθρωποι και δυσκολευόμαστε λίγο με τις αλλαγές. Αυριο νομίζω πως θα τους την φέρω: κουρεύτηκα και ξυρίστηκα. Αγνώριστος έγινα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά ειδικά σήμερα; Γιατί σήμερα έκανα έναν καινούργιο φίλο. Που είναι ακριβώς σαν κι εμένα. Λέγεται Γιουτζίν Ρεν, είναι πενήντα χρονών, ιδιοκτήτης γκαλερί στο Πορτομπέλο του Λονδίνου. Η κυρία Ρουθ Ρέντελ, που μας σύστησε, λέει ότι ο Γιουτζίν είναι λίγο μυστικοπαθής. Εχει και ένα πρόβλημα με τους πάσης φύσεως εθισμούς. Αλλά επειδή είναι σώφρων άνθρωπος, και έχοντας αφήσει πίσω του πλέον τον εθισμό στο ποτό αλλά και το κάπνισμα, έχει πλέον εθιστεί στις παστίλιες χωρίς ζάχαρη που πουλάνε τα φαρμακεία. Κρατά κρυφό τον εθισμό του αυτόν απ' την σύντροφό του, στην οποία σκοπεύει να κάνει σύντομα πρόταση γάμου, αλλά κάθε φορά την αναβάλλει, γιατί θέλει πρώτα να ξεκόψει στεγνά, cold turkey, απ' την παστίλια. Η δε αγορά παστίλιας είναι μια επίπονη διαδικασία. Αποφεύγει να πηγαίνει κάθε φορά στο ίδιο φαρμακείο, ώστε να μην τον θυμούνται. Ενίοτε μαζί με τις παστίλιες αγοράζει κι άλλα πράγματα (σαμπουάν, οδοντόβουρτσες, ασπιρίνες κτλ.) έτσι για ξεκάρφωμα. Μια μέρα οι παστίλιες απ' το φαρμακείο στο οποίο μπήκε είχαν τελειώσει. Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει άσχημα, όταν προς μεγάλη του φρίκη άκουσε τον φαρμακοποιό να του λέει, χωρίς να του εχει απευθύνει ο ίδιος πριν το λόγο: "Οι παστίλιες σας κύριε, έχουν τελειώσει. Αμα θέλετε, μπορώ να παραγγείλω να μου φέρουν περισσότερες, ειδικά για εσάς".
Αυτό ήταν.
Ο Γιουτζίν δεν ξαναπάτησε το πόδι του εκεί μέσα.
Αλλά απέκτησε έναν καινούργιο φίλο.
Εμένα.
Φοβάμαι όμως ότι ο καινούργιος μου φίλος δεν είναι πραγματικός.