27 Σεπ 2010

εχει μυγες στο δωματιο-εχεις σκατα στα αυτια σου?

>




υπηρχε παλια ενα σαιτ που λεγοταν troktiko
η αισθητικη του και η θεματολογια του ηταν
για λοβοτομημενους καρατζαφυρερ...παραδεχομαι ομως οτι τουλαχιστον μια φορα την ημερα εμπαινα να δω την θεματολογια του,
μαλλον με τραβουσε αυτο το ανυποφορο κιτς που απεπνεε....
...οταν ξεκινησε να δημοσιευει τετοια






αρχισα να σκεφτομαι οτι δεν ειναι αστειο να μπαινω σε τετοια σαιτ και για πολλους αλλους λογους εκοψα αυτη την αηδιαστικη συνηθεια
φυσικα η συνεχεια του σαιτ ειναι γνωστη...
μετα απο αυτο ξεκινησε την λειτουργια του ενα αλλο
αντιστοιχου αισθητικης layout και θεματολοαγιας σαιτ,
το οποιο ονομαζεται tromaktiko
με αυτο ημουν υποψιασμενος και φυσικα δεν το παρακολουθουσα καθολου
διαβαζοντας ομως αυτα
νομιζω οτι καποιοι περνιουνται για παρα πολυ εξυπνοι


Αγαπητοί καταναλωτές,

Την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου αναρτήθηκε στο blog Τromaktiko μια ΑΝΩΝΥΜΗ καταγγελία με στόχο την δυσφήμιση της εταιρίας NOODLE BAR και των εστιατορίων της.
Απαντούμε λοιπόν, θέλοντας να δώσουμε στο κοινό την δυνατότητα να βγάλει το ίδιο
τα συμπεράσματα του.
Στις 10 Σεπτεμβρίου λάβαμε μια προσφορά για διαφημιστική καταχώρηση στις ιστοσελίδες Athensbars και Tromaktiko στην οποία έπρεπε να απαντήσουμε έως τις 15 Σεπτεμβρίου. (όλη η προσφορά όπως στάλθηκε στο κύριο Χρήστο Γεωργαλά γενικό διευθυντή της εταιρίας Magfilms, η οποία διαχειρίζεται τις διαφημιστικές μας ενέργειες παρατίθεται παρακάτω.)



Στις 15 Σεπτεμβρίου τους απαντήσαμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε να διαφημιστούμε στις συγκεκριμένες ιστοσελίδες και στις 16 Σεπτεμβρίου (λίγες ώρες μετά την άρνηση μας) αναρτήθηκε στο Tromaktiko ΑΝΩΝΥΜΗ καταγγελία με ηχηρούς τίτλους.
Είναι οφθαλμοφανές στον οποιονδήποτε το τι έχει συμβεί!!!
Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που απαντάμε σε τέτοιου είδους λιβελογραφήματα και αδιαφορούμε για την λάσπη που πρόκειται να ακολουθήσει.
Μας ενδιαφέρει μόνο η ικανοποίηση του καταναλωτικού κοινού που με την εμπιστοσύνη του μας έχει αναδείξει στην πρώτη αλυσίδα εστιατορίων σε ρυθμούς ανάπτυξης στην χώρα, αναγνωρίζοντας την συνεχή μας προσπάθεια για την εξασφάλιση Υψηλών Υγειονομικών Standards με σκοπό την διασφάλιση της υγείας του καταναλωτικού κοινού.

(τις φωτο τις εχω παρει απο το tipota sta sovara
ενω για την ιστορια με τo noodle bar
διαβασα απο καποιο τουιτ
αλλα δυστυχως δεν θυμαμαι ποιανου ηταν...για τα credits)

Με την αράδα σου θα πας...

Οι παρακάτω ιστορίες είναι πέρα για πέρα αληθινές.
Για ευνόητους λόγους έχουν αλλαχθεί πρόσωπα και τοποθεσίες. Όχι όμως και οι καταστάσεις.
Η πρώτη ιστορία μας ξεκινάει με ένα ψηλό, ξερακιανό αγόρι πριν από 40 περίπου χρόνια. Κάποιοι τον τοποθέτησαν σε μια δημόσια υπηρεσία.
Τα χρόνια περνούσαν. Το ψηλό ξερακιανό αγόρι μεγαλούργησε μέσα στην υπηρεσία. Πέρασαν κι άλλα χρόνια και έγινε επικεφαλής στην περιοχή του. Τότε ήρθε μια εποχή όπου χρειάστηκε να γίνουν για λογαριασμό της υπηρεσίας του απαλλοτριώσεις γης. Γιατί;
Οικόπεδα ρε παιδί μου ξέρω γω τι σημασία έχει τώρα αυτό για τη συνέχεια; Άσε με να ολοκληρώσω και σχολιάζεις μετά.
Πω πω ρε παιδί μου περίεργοι που είναι ορισμένοι...που ήμουν τώρα είδες; ξέχασα...Α! ναι!απαλλοτριώσεις.
Ο τύπος σαν επικεφαλής χειρίστηκε το θέμα για την περιοχή του. Τι έκανε όμως αυτό το αγνό παιδί;Έλεγε η μελέτη 10 εκατομύρια δραχμές ότι δικαιούται ο ιδιοκτήτης του ακινήτου που απαλλοτριωνόταν;8 έγραφε αυτός. Και παντελόνιαζε τα άλλα δυο. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου 3 χρόνια χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανένας. Μάζεψε περίπου 20 εκατομμύρια δραχμές. Μέχρι που κάποιοι από αυτούς που ήταν να πάρουν λεφτά κάτι κατάλαβαν.
Και έκαναν καταγγελία.
Ήρθε το λοιπόν ειδικός ελεγκτής από τα κεντρικά. Κλειδώθηκε μέσα στο γραφείο του ψηλού ξρακιανού παιδιού και κατάλαβε τη μόντα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι του είπε φεύγοντας:
"Ψηλέ...τη γάμησες".
Τι έγινε λοιπόν;
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είχε τότε κλείσει τα χρόνια για σύνταξη. Οπότε βγήκε στη σύνταξη και από το εφάπαξ του κρατήθηκαν τα χρήματα που είχε πάρει. Δηλαδή απλώς πήρε το εφάπαξ του λίγο νωρίτερα ο άνθρωπος. Του μείναν και μετά λεφτά. Έλα όμως που είχε και τα δικαστήρια για την υπεξαίρεση να αντιμετωπίσει. Τι να κάνει, τι να κάνει...παει στο άγιο όρος. Εκεί φεύγει, ακούστε καλά, με συγχωροχάρτι! Μετανώησε λέει, είναι καλό παιδί. Είχε κάνει και κάτι σπουδές σε μια ιερατική σχολή...Τσουπ! Λέει θα γίνω παπάς. Η αρχιεπισκοπή όμως της περιοχής του γνωρίζοντας τι είχε κάνει δε δεχόταν να τον χειρωτονίσει. Φοβήθηκαν και την οργή όσων εξαπάτησε. Έτσι βρήκε ιερατική στέγη αλλού. Σε αρχιεπισκοπή κοντινή στη Θεσσαλονίκη ο επικεφαλής δέχθηκε να το κάνει. Και έτσι ο ξερακιανός έγινε παπάς. Του έδωσαν και ενορία.
Άνθρωποι που τον γνωρίζουν του είπαν κάποια στιγμή μεταξύ σοβαρού και αστείου πως πάει το παγκάρι. Και αυτός, λένε, χαμογελάει ευτυχισμένα κάτω από τα γένια του.

Στη δεύτερη ιστορία μας συναντάμε έναν άνθρωπο άλλον. Κι αυτό τον έστειλαν σε ιερατική σχολή να γίνει παπάς. Τελείωσε τη σχολή όλα καλά. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελε να φύγει από το χωριό του. Ήθελε να γίνει παπάς εκεί. Παπάς εν τω μεταξύ στο χωριό του ήταν ένας πρωτοθείος του. Πήγε να βρει τον Αρχιεπίσκοπο της περιοχής. Βασικά δεν ξέρω αν ήταν ο αρχιεπίσκοπος. Ήταν αυτός που αποφασίζει ποιός θα είναι παπάς και που. Του εξήγησε τη φάση. Ότι δηλαδή ήθελε λόγω συναισθηματικών λόγων να είναι αυτός που θα πάρει τη θέση του θειού του. Ο παίκτης όμως που αποφασίζει για το παπαδιλίκι στην περιοχή του, του ξεκαθάρισε ότι κουμάντο στο χωριό του κάνει ο παπάς πρωτοθείος του και να το ξεχάσει για τα επόμενα χρόνια. Καθώτι οι παπάδες αποφασίζουν οι ίδιοι περισσότερο πόσο χρονικό διάστημα θα εκπροσωπούν τον κύριο και επειδή την εποχή εκείνη ο παπάς την ενορίας ήτο και κάτι σαν το "αφεντικό της πόλης" που λένε τ' αρειανά (έτσι σηκωμένοι να μας έρθετε πελάτες γκουχ! γκουχ!!έλα σοβαρέψου) ο θειός του καμία διάθεση δεν είχε να αφήσει τη θέση του στον ανιψιό.
Τ' ανίψι λοιπόν το έδεσε σκοινί κορδόνι. Είπε ότι θα περιμένει μέχρι τότε. Ασχολήθηκε με καπνά και τέτοια και όταν στα...85 ο θείος αποφάσισε να αποσυρθεί ο ανιψιός στα...55 του χειροτονήθηκε. Τόπο στα νιάτα.

Η τρίτη ιστορία έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που δε μπορούσε ούτε το σκαπέτι να πιάσει αλλά ούτε και τα γράμματα. Από εκείνους τους ανθρώπους που πραγματικά απορείς πως τα καταφέρνουν και ζουν τόσο στούρνοι που είναί. Έπιασε διάφορες δουλειές. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι είχε μια κορδέλα να κόβει ξύλα. Από αυτές που τις έχουν προσαρμοσμένες πάνω σε ένα τρέιλερ και πάνε από εδώ και από εκεί και κόβουν ξύλα σε μικρά κομμάτια για το τζάκι. Τέλος πάντων με κάποιο θάυμα έφτασε στα 65 και πήρε και μια αγροτική σύνταξη. Αλλά επειδή δε του φτάναν τα λεφτά, πήγε και βρήκε τον αρχιεπίσκοπο της πρώτης ιστορίας μας. Ναι σωστά μαντέψατε. Έγινε παπάς στα 65, έχει ενορία παίρνει και σύνταξη.

Τώρα ξέρεις. Η λύση στη κρίση αυτή είναι. Γίνε παπάς. Το μέλλον είναι εκεί. Και από ότι βλέπεις...όλοι μπορούν να το κάνουν...

26 Σεπ 2010

Το αυθεντικό χειρόγραφο του Πάνου Κάππα

Όσο να ρίξει ένα χέσιμο στην τουαλέτα του μπαρ, ο ήλιος είχε κρυφτεί.
Μα πόση ώρα ήταν κλεισμένος εκεί μέσα;
Εκατσε λίγο αβόλα στο σκαμπό, τον ενοχλούσαν οι αιμορροΐδες του.
Τα ηχεία είχαν πρόβλημα, στην είσοδο και την έξοδο, αφρούρητες οι πύλες, τα μπάσα μπαίναν, βγαίναν κατά το δοκούν, κατά το δούναι, κατά το λαβείν, κατά τον γαλάζιον Δούναβην.
Δεν υπάρχει πιο ασφαλές μπαρ για να πιεις το ποτό σου στις μέρες μας από ένα μπαρ γεμάτο ασφαλίτες. Κάθε καλός αναρχικός, κάθε καλό κομμούνι, το ήξερε αυτό. Ανάρχες, κομμούνια και λίτες, λίγο πριν το κλείσιμο, στρίβανε όλοι μαζί τσιγάρα σαν καραβιού φουγάρα και αγκαλιασμένοι μεθυσμεδούσαν παραφωσμένα Τσαλιγοπούλου "Και καθε μερα, καθε νυχτα, μας σημαδευει μες τα ματια η ζωη...".
Το μπαρ ήταν για ασφαλίτες μόνο και για κομμούνια και ανάρχες, πώς βρέθηκαν εκεί αυτοί οι δαπίτες;

****
Απόσπασμα από το αυθεντικό χειρόγραφο του Πάνου Κάππα σε λογαριασμό της βόνταφον, μιλάτε σας ακούμε, σας καταγράφουμε:
Σκάνε μύτη στο δικό μου μπαρ δέκα χάιφάιβ με ένα γκομενάκι σε φάση γάμος, γιακάδες σηκωμένοι, μονορούφι αδειάζω το ποτήρι, απασφαλίζω το κλανοβόλο, μύρισε το ζυθοποτείο μας μέντα και κολώνια δαπιτών, σύννεφο οι κλανιοβολισμοί αλλά ερχόνταν λεφούσι κι άλλοι, οπλισμένοι με άρωμα χιλιομέτρων και μέλλον λαμπρό γραβάτας καθιστής που πίνει ακριβό κρασί, διότι έχει τη γνώση έχει και το γούστο, τι μόνον η Μπήλιω θα το 'χει; πίνει στο δικό μπαρ κι ανάβει πούρο, γραβάτα καθιστή, βάζω το πιο βρομερό μου κρεμμυδορέψιμο με τσίλι στον κρόταφό του και τον αποβρομώ.

Ω ναι, ευρώ σφαγή των μισθωτών, τα γέλια μας χαλούσαν τις βραδιές και περνάγαμε ωραία με εκείνη την ασφαλιτοπαρέα, με τον βλογιοκομμένο γκριζομακρυμάλλη με την καραφλίτσα εμπρός και κάτι ποντίκια να, αρούρια σκέτα, στα μπράτσα του, πλάτη τραπέζιο, τον είχα δει πλειστάκις στις πορείες, στα μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής, μια φορά μάλιστα μού 'χε πει "γεια σου συνάδελφε", κι ήθελα μετά να ανοίξει η γης να με καταπιεί.


23 Σεπ 2010

Σιμίτ στα τουρκικά είναι το κουλούρι
(αν θυμάμαι καλά)

Τώρα τελευταία τρώω πολλά κουλούρια. Φοβούμαι πως έτσι γιγαντώνεται ο προϋπάρχων μηδενισμός μου. Ολα τα βαριέμαι, όλα μου μυρίζουν, όλα μου βρωμάνε, όλα μου φαίνονται στερημένα νοήματος. Συμπτωματικά, περίπου πριν από καμια βδομάδα (στις 15/09), αυτό το μπλογκ έκλεισε τα τέσσερά του χρόνια. Κι επειδή με την αλλαγή απ' τη ανοιχτόχρωμη στη σκούρα ταμπλέτα πολλές απ' τις παλαιότερες αναρτήσεις έχουν γίνει δυσανάγνωστες, έχω ξεκινήσει μια τιτάνια αλλά ευχάριστη προσπάθεια να τις αποκαταστήσω όλες σιγά σιγά. Αναπόφευκτα λοιπόν διαβάζω παλιές αναρτήσεις. Κάποιες μου φαίνονται αισχρές (όχι απαραίτητα των άλλων). Αλλες απολαυστικότατες (όχι απαραίτητα δικές μου επίσης). Τι άλλο κάνω; Τίποτε. Και το τουίτερ το βαρέθηκα. Νομίζω πως στα δύο χρόνια απάνω είχα αρχίσει να βαριέμαι το μπλόγκιν. Τώρα, μετά από δύο χρόνια τουίτερ, έχω αρχίσει να το βαριέμαι και αυτό. Χρειάζομαι καινούργια κόλπα, δεν ξέρω ποια θα είναι αυτά. Μέχρι να τα βρω, κάνω τις εκπομπούλες μου στον postradio και πού και πού προσπαθώ να ενισχύω τη συλλογική προσπάθεια που γίνεται στο Frappelections (1, 2).
Κι εννοείται ότι διαβάζω. Ακόμη βέβαια δεν έχω καταφέρει να ξεδιαλύνω το μυστήριο που χρόνια με τριβελίζει: Γιατί με αρέσει αυτό που με αρέσει; Ας πούμε, τώρα τελευταία έχω την ευκαιρία να επιλέξω και να διαβάσω βιβλία που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα διάβαζα, διαβάζω πολλούς έλληνες συγγραφείς (ξέρετε, ο ιδιότυπος ρατσισμός που έγραφα πριν από κάνα μήνα). Κάπως έτσι έπεσε στα χέρια μου "Η επινόηση της πραγματικότητας" του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, ένα βιβλίο που μιλάει για μια Ελλάδα που έχει τελειώσει πια, εντούτοις είναι τόσο μα τόσο πρόσφατη: την Ελλάδα της αφθονίας και του εκσυγχρονισμού, της χρηματιστηριακής τρέλα των τελών των 90s, της αφθονίας, του ιλουστρασιόν λάιφστάιλ και της σημιτικής πασοκικής κουλτούρας. Το βιβλίο έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να μη με αρέσει. Αλλά μέχρι στιγμής με αρέσει. Και δεν ξέρω πώς να το δικαιολογήσω. Ισως με αρέσει γιατί εξηγεί τη λύσσα που τρέφω εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Ίσως επειδή μου δίνει επιχειρήματα που δικαιολογούν τη λύσσα μου εναντίον του ΠΑΣΟΚ.
Ίσως φταίνε αυτά τα λόγια απ' το επίμετρο του Αλέξη Ζήρα: Η ελληνική πραγματικότητα είναι πλήρως αναγνωρίσιμη. Πρώτ' απ' όλα η αγριότητα του ελληνικού εκσυγχρονισμού, στο βάθος η αποφορά της ανδρεοπαπανδρεϊκής βαρβατίλας, και βαθύτερα η ψευδόμορφη ανακατανομή των τζακιών, η ανισόρροπη άνοδος του χοντροκομμένου αθηναϊκού lifestyle και η ταχύτατη κυριαρχία των έντυπω και των ηλεκτρονικών μίντια.
Ή κι αυτές οι αράδες του ίδιου του συγγραφέα: οι ψευτοσοσιαλιστές και οι αριστεροί συνοδοιπόροι τους, οι Μαντάμ Σουσούδες του τέως ΚΚΕ εσωτερικού, αυτή η τρομερή μάστιγα της μεταχουντικής Ελλάδας. Αυτοί οι δήθεν καλλιεργημένοι μικροαστοί αποτελούσαν τη φυσική ηγεσία, τα μεσαία στελέχη, τους διανοούμενους που έλειπαν απ' το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Και είχαν σπεύσει να καλύψουν το κενό αναλαμβάνοντας θέσεις εξουσίας...

Το κωμικοτραγικό είναι ότι απ' τα σκατά που οι πασόκοι δημιούργησαν έχουν έρθει να μας σώσουν οι... πασόκοι!



Άκου σε παρακαλώ το τραγουδάκι, είναι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου που άκουγα όσο έγραφα αυτό το ανόητο ποστ. Είναι απ' το εξαιρετικό άλμπουμ How I Long to Feel That Summer in My Heart των Gorky's Zygotic Mynci.

21 Σεπ 2010

ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ


Ασφαλώς θα έχετε πληροφορηθεί τη δημιουργία ενός νέου reallity από τον Alpha, ενός καινούριου παιχνιδιού που χαρίζει μια νότα αισιοδοξίας σ' αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα στην όμορφη χώρα μας.

το reallity εχει τιτλο ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ
ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΔΩ

...Αναζητάς μια νέα ζωή, στο εξωτερικό, μια νέα ευκαιρία σε μια ξένη χώρα; Είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις μια νέα ζωή στο εξωτερικό; Έχεις πάρει ήδη την απόφαση να μετακομίσεις στη χώρα των ονείρων σου; Ψάχνεις για μια νέα δουλειά, νέους φίλους και συναδέλφους, την μεγάλη περιπέτεια σε ένα νέο περιβάλλον; Είσαι έτοιμος για μια νέα πρόκληση μακριά από το σπίτι σου; Συμπληρώστε όλα τα παρακάτω πεδία για να δηλώσετε συμμετοχή στη νέα εκπομπή "ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ".


Φυσικά, η ανίκητη ομάδα των ρεπόρτερ του μπλογκ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Στα γραφεία του Αlpha εστάλη ήδη η πρώτη συμμετοχή-αίτηση εκδήλωσης ενδιαφέροντος αποχώρησης από τη γλυκιά πατρίδα.

Απαντώντας τεκμηριωμένα στο ερωτηματολόγιο που έπρεπε να απαντήσει ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της ισχυρής ομάδας του Πανσέπτου μπλογκ, άδραξε την ευκαιρία κι ελπίζει, βάσει της ανάλυσης προσωπικότητας που θα γίνει από ειδικούς ψυχολόγους να είναι ένας από αυτούς που θα επιλεγεί.

*Πότε θέλετε να φύγετε:
Αύριο

* Ποια χώρα είναι ο προορισμός σας:
Ιαπωνία

*Ποιός είναι ο λόγος που θέλετε να φύγετε; Ποιες από τις επιθυμίες σας ελπίζετε πως θα εκπληρωθούν στο εξωτερικό:
Δεν μας πληρώνουνε τα μισθά μας.

*Πώς θα προετοιμαστείτε:
Λέω να μάθω κάνα καράτε

*Ποια είναι τα σχέδια σας για την πρώτη ημέρα στο εξωτερικό:
Ελπίζω να αναπτύξω επιτυχημένα το σύστημα δικαιόχρησης (franchise) και να φτιάξω αλυσίδα καταστημάτων σούσι από πατσά.

*Έχετε ήδη μια νέα προσφορά εργασίας στο εξωτερικό:
Βοηθός ναρκαλιευτή στο Αφγανιστάν , την απέρριψα ήδη due to stop the war reasons

*Πώς θα χρηματοδοτήσετε το ταξίδι:
Θα εξαργυρώσω μερικά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με ρήτρα ECU, ήταν, είναι και θα είναι μια σίγουρη επένδυση. Επισης στην τελικη μπορει να χαλασω μερικες λιρες που μου δωσανε στον γαμο μου, ο χρυσος ειναι πολυ καλη επενδυση με ειχε πει ο θειος τακης που με τις εδωσε.

*Έχετε φίλους ή συγγενείς στον προορισμό σας:
Επειδή γνωρίζω τον κύριο Ζαμπούνη... Σε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχα μαζί του αφησε να εννοηθεί ότι μπορώ να ελπίζω στη βοήθεια της ιαπωνικής αυτροκρατικής οικογένειας. Προσβλεπω στην μεγαλοσυνη της Α.Μ Τσέγκου Νο Μίγια Ακιχίτο και της εξοχοτατης συζυγου του Μιτσίκο Σόντα

*Βλέπετε την μετανάστευση ως πρόκληση:
Πιστεύω ναι. Πάντα πίστευα στις δυνατότητές μου. Ελπίζω ότι θα γυρισω καλύτερος και σαν προσωπικότητα και σαν σκηνική παρουσία.,

*Αφήνετε την Ελλάδα για καλό:
Θα πάρω μαζί μια ελληνική σημαία και τη μυρωδιά του πατσά.

*Αισθάνεστε καλά αφήνοντας τη χώρα σας:
Όχι. Θα μου λείψουν οι φορτηγατζήδες που κλείνουν τους δρόμους, ο Βουλγαράκης, ο Πολύδωρας, ο Αριστοτέλης Παυλίδης, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ (με όλο το επιτελείο της), τα μπουζούκια, ο γιατρός καθηγητής πανεπιστημίου που αγόρασε κρεμμύδια για 2,200.000 για να εισπράξει κάποιος επιστροφή ΦΠΑ, η περαίωση και η αμνηστία ακόμα και για πλαστά και εικονικά τιμολόγια (μάλλον τη γλίτωσε ο γιατρός), οι λοβοτομημένοι που χειροκρότησαν τον Καραμανλη στη ΔΕΘ, ο Γκόντζασούφι, ο Γκόντζος, ο καφές 5 ευρώ.

Αντίο Ελλάδα
ή μαλλον εδω κολλάει ένα παλιό γηπεδικό:
Αντιο μπορελλι με πουτσα παπουτσελη

19 Σεπ 2010

Η εξέλιξη των ειδών

Image by Kevin Dooley


Πριν από μερικές ημέρες είδα έναν καθόλα περιποιημένο μεσήλικα κύριο να τρώει απ' τα σκουπίδια. Κρατούσε στο ένα χέρι μια πολυκαιρισμένη σακούλα του σούπερ μάρκετ και με το άλλο έχωνε τα διάφορα που ψάρευε μέσ' απ' τον κάδο απορριμμάτων πότε μέσα στη σακούλα και πότε μέσα στο στόμα του. Ξεροκόμματα και μισολιωμένα φρούτα πρόλαβα να διακρίνω.

Πριν λίγο είδα δύο καθόλα περιποιημένους εικοσιπεντάρηδες, από αυτούς που εύκολα θα χαρακτήριζε κανείς «καλά παιδιά», ν' αρπάζουν και να τουλουμιάζουν χωρίς κανέναν απολύτως λόγο ένα μισομεθυσμένο τυπάκο που περπατούσε λίγο παραπέρα, να τον πετούν πρώτα πάνω σε κάτι τζάμια και μετά μέσα στον ίδιο κάδο απορριμμάτων από τον οποίο έτρωγε ο μεσήλικας κύριος τις προάλλες. Τα τζάμια, από κάτι ξεχαρβαλωμένα πορτοπαράθυρα παρατημένα δίπλα στον κάδο, έσπασαν με έναν ξερό ήχο που, σ' εμένα τουλάχιστον, φάνηκε εκκωφαντικός. Κι όμως. Μόνο εγώ τόλμησα να φωνάξω. Τόσοι περαστικοί και κανείς δεν έδωσε σημασία. Τα «καλά παιδιά» έφυγαν σαν κύριοι αγνοώντας με επιδεικτικά και αφού σιγουρεύτηκαν ότι ο τυπάκος είχε χαθεί για τα καλά μέσα στον κάδο. Ο τρόπος που απομακρύνθηκαν, με γρήγορα αλλά όχι βιαστικά βήματα, με τους ώμους τεντωμένους, το κεφάλι ψηλά, τα χέρια χαλαρά στο πλάι, το βλέμμα καρφωμένο σταθερά μπροστά και το στόμα σφιγμένο, έδειχνε ότι ικανοποιήθηκαν από το «κατόρθωμά» τους.
Μετά από λίγο, ο τυπάκος βγήκε μόνος του από τον κάδο, ταλαντεύτηκε για μια στιγμή, ίσως προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι του συνέβη, κι έπειτα χάθηκε σκυφτός στα στενά μουγκρίζοντας χαμηλόφωνα.

Αναρωτιέμαι, αυτές τις επιλογές έχει πλέον ο κόσμος; Είτε να τρώει απ' τους κάδους είτε να πετάει το διπλανό του μέσα σ' αυτούς; Φτάσαμε να τρώμε απ' τα σκουπίδια, να μας αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια, ν' αντιμετωπίζουμε κι εμείς τους άλλους σαν σκουπίδια; Δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι τελικά κατάφεραν να μας κάνουν ένα με τις δήθεν ευημερούσες κοινωνίες των δυτικών μεγαλουπόλεων. Αυτά που πριν από μερικά χρόνια βλέπαμε μόνο στον κινηματογράφο, άντε και σε καμιά ξένη αστυνομική σειρά στην τηλεόραση, τα βλέπουμε πλέον να συμβαίνουν δίπλα μας.

Κι ακόμα πιο πέρα: αυτόν τον καταπιεσμένο θυμό δεν έχει άλλο τρόπο να τον εκτονώσει ο κόσμος; Ο ένας στον άλλο θ' αρχίσουμε να φταίμε; Θ' αρχίσουμε όλοι να περπατάμε στο δρόμο τοίχο-τοίχο μην τυχόν και ξεσπάσει πάνω μας ο κάθε αγριεμένος περαστικός; Την ανασφάλεια, την απογοήτευση, την αδυναμία μας να κάνουμε όνειρα έτσι θα τις ξορκίσουμε; Δεν μπορώ επίσης να μην σκεφτώ ότι όλοι αυτοί που μας έκλεψαν την ελπίδα αυτό θέλουν. Να χάσουμε και την ανθρωπιά μας ακόμα. Να γίνουμε ζώα. Για να μας πηγαίνουν πια τελείως απροκάλυπτα εκεί που μας θέλουν με το βούρδουλα. Να μας φορέσουν πλέον τις παρωπίδες χωρίς φτηνές δικαιολογίες. Να μας φιμώσουν πια κυριολεκτικά. Να σφίξουν ακόμα πιο σφιχτά τα γκέμια. Και να βάλουν ακόμα περισσότερους να μας «φυλάνε». Για να μας προστατεύσουν δήθεν απ' τον ίδιο μας τον εαυτό κι από το διπλανό μας. Διότι τα ζώα χρειάζονται αφέντη. Είτε καροτσέρης λέγεται, είτε τσομπάνος, είτε θηριοδαμαστής.

Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, υπάρχουν ζώα και ζώα. Υπάρχουν εκείνα που υποτάσσονται κι εκείνα που κερδίζουν το σεβασμό κι εμπνέουν το φόβο. Και το αφεντικό χωρίς ζώα-υποτακτικούς δεν είναι τίποτα. Εξαρτάται σε ποια από τις δύο κατηγορίες κατατάσσουμε κάθε φορά τον εαυτό μας. Πάντα από εμάς εξαρτιόταν και πάντα από εμάς θα εξαρτάται. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

13 Σεπ 2010

Η ατομικότητα από την συλλογικοτητα απέχει ένα τρίποντο

/dilosi.jpg">


…Ωραία αυτά που γράφει ο σκορδοπουτσογλου ,πραγματικά γουστάρω τέτοια ατομα,σε κάνουν να δεις τον κόσμο αλλιώς όπως λέει και κάποιος κατάφερε να δει πίσω από τα αβαταρ…

εμένα δεν μου βγαίνει με λόγια ρε γαμώτο
θέλω να γράφω μόνο θετικά αλλά δύσκολο
ίσως φταίει ότι έχω χωρίσει σε 3 σεκτιονς τους τρόπους αντιμετώπισης κάθε έκτακτου κίνδυνου-καταστάσεων ,τα οποία έχουν ως εξής
μουσικό μπλοκ όπου δεν αναρτώ οτιδήποτε αρνητικό μόνο αγάπη
μπλοκ με φωτογραφίες στο τουμπλρ συνήθως όμορφα πράγματα
που και κανας πανικας για ξεκάρφωμα
μπλοκ του πανωκατο----ρίξε πράγμα ρε----τι τους κοιτάτε ρε----πες τα ρε---
,κατάλαβες τώρα ακόμα μια μέρα θα υποστείς τις σκόρπιες σκέψεις μου,
δεν είναι όμως αρνητισμός απλά προβληματισμός

Η ατομικότητα από την συλλογικοτητα απέχει ένα τρίποντο(άγνωστου δίχως μαλλιά στην γλώσσα )

Αυτοί οι αρχηγοί των φορτηγών που βγαίνουν στα κανάλια δεν μ αρέσει η φάτσα τους ούτε το στυλ τους και φαίνεται από χιλιόμετρο ότι είναι μόνο για την πάρτη τους
Τώρα θυμήθηκαν ότι είμαστε όλοι ενωμένοι?
Άσε φίλος δεν τρώμε πρόλογο ,μόλις σε έβλαψαν συντεχνιακά ,τότε θυμήθηκες την ταξική συνείδηση
Εντάξει χαλάρωσε ΟΛΟΙ δρούμε ατομικά πες ότι ΧΑΝΕΙΣ ΛΕΦΤΑ και άσε τα τζιβιτζιλικια
Εσύ από την εισπρακτική εταιρία που με παίρνεις τηλέφωνο
Δεν βάζω τα λεφτά γιατί δεν με πλήρωσαν πόσες φορές να στο πω
Α και κάτι ακόμα
Καλύτερα να κανείς πιάτσα παρά να δουλεύεις σε εισπρακτική εταιρία και να κυνηγάς τον κόσμο δια τηλεφώνου κ να απειλείς για τα ξένα λεφτά

Εσείς που πλακώνεστε για ομάδες ειδικά όσοι είστε μεγάλοι είστε για γέλια
Δεν βλέπεται ότι το χοντρο κουρμπέτι γίνεται για τα λεφτά και την προστασία των επενδύσεων του κάθε επιχειρηματια?επισης δεν υπάρχει άγιος Βασίλης

Θα επανέλθω …χτυπάει το τηλέφωνο….θα είναι από την εισπρακτική εταιρία….

10 Σεπ 2010

follow me

βάλτε το τραγουδάκι να παίζει για να αρχίσουμε ναι;

Καιρό τώρα ήθελα να γράψω πέντε πράγματα που δε χωράνε σε 140 χαρακτήρες.
Μου αρέσει το τουήτερ παιδιά.
Και θα πρέπει για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω τον ΠάνωΚ γιατί αυτός με μύησε σε αυτό.
Και ακόμα περισσότερο την πάιπερμαρου γιατί μου χάρισε την Μπλακμπεριά και μπορώ να μπαίνω από όπου θέλω στο τουήτερ. Οι περισσότεροι πάντως θα μου πουν ότι είναι μια μόδα και τίποτε παραπάνω. Μπορεί. Αλλά ας είναι. Μια φορά και ο Ioannis να ακολουθήσει τη μόδα αντι να τη δημιουργήσει.
Τι;
Δε τη δημιουργώ;
Έτσι λες εσύ...
Στο θέμα μας όμως μη ξεφεύγουμε. Λοιπόν πιάστηκα περισσότερο από κάτι που μου είπε ο dolerros στην αποκαλούμενη #themorningzone: "Skordoputsoglou Στη δική μου (σ.σ. γειτονιά) κάπως το κάνουμε ακόμα. Αν κ αν πεις καλημέρα σε άγνωστο σε κοιτάει περίεργα. :Ρ"
Το θέμα
συζήτησης ήταν οι καλημέρες που ανταλλάσουμε όλοι όσοι είμαστε όρθιοι από τις 7 παρά το πρωί.Είναι όντως περίεργο αλλά όλοι όσοι μπαίνουν στο τουήτερ χαιρετάνε. Οι καλημέρες το πρωί είναι καμιά 150αρια. Το θέμα είναι ότι με τα πολλά συνίθησα αυτό το πράγμα. Πλέον το πρωί αν δε πω καλημέρα στους θαμώνες της #themorningzone δε νιώθω καλά. Κάτι δε μου πάει καλά.
Α, και χωρίς παρεξήγηση να ξέρετε ότι το πρώτο τουήτ της ημέρας είναι κατά 90% στην τουαλέτα. Όσοι με κοροϊδέψουν γι' αυτό ζηλέυουν τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει το έντερο μου και δε δίνω σημασία.
Βέβαια το ότι πάντα το πρώτο τουήτ είναι στην τουαλέτα δε σημαίνει αυτόματα κάτι για όσους μιλάω ειδικά εκείνη την ώρα.
Πάμε παρακάτω.
Τι μου αρέσει λοιπόν στην όλη ιστορία;
Ότι έχω γνωρίσει τον @moloch82 είναι ίσως το κυριότερο. Δε θα πω τίποτα. Δε χρειάζεται να πω εγώ. Διαβάστε. Δε μοιρολατρώ. Το έχω πει και στον ίδιο. Δε θέλω να προκαλέσω συγκίνηση. Και αυτό του το έχω πει. Αλλά δε γίνεται να μη θαυμάσεις ένα αγώνα αξιοπρεπή, δυνατό. Είναι και κάτι άλλο που του έχω πει. Ότι είναι πολλές φορές που δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτά που γράφει. Όταν κάποιος γράφει
"@Skordoputsoglou ποναει πολυ σημερα! Αυξητικος παραγοντας-->πονος στα κοκκαλα! Πιο πολυ απο το σαρκωμααα!"
Τι απαντάς;
Πατ πατ στην πλάτη, έλα μωρέ θα περάσει;
Όχι.
Κάνεις πλακίτσα μπας και ξεχαστεί;
Όχι.
Κάνεις τουμπεκί. Ακούς Έτσι βοηθάς εκείνη την ώρα.
Ξαναλέω δε μοιρολατρώ. Δε θα το έκανα ποτέ και όσοι έχουν διαβάσει ένα δυο από τις μαλακίες που έχω γράψει εδώ μέσα ξέρουν ότι το τελευταίο πράγμα που κάνω είναι να μοιρολατρώ.
Εδώ δε το κάνει αυτός. Έκανε πλάκα με τα μαλλιά που χάνει λόγω θεραπείας.
Φίλε σε θαυμάζω να το ξέρεις. Και σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι να πούμε.

Γνώρισα επίσης πολύ ενδιαφέρον κόσμο. Τον @Argos_T για παράδειγμα. Η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα από όλες αν και μου έφαγε τη δημαρχεία στο foursquer. Για να δείτε πόσο μου κρατάει μούτρα για την αντιπαλότητα στο δήμο είναι αυτήν την ώρα στον καφεναί, του έστειλα απάντηση αν με θέλει να πάω και αυτός αγοράζει αγρό.
Δε νομίζω ότι θα κάτσω τώρα να αναφέρω έναν έναν όλους όσους έχω γνωρίσει μέσα από το τουήτερ.
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι θα έκανα αν συναντούσα κάποιους από όλους αυτούς. Και σκέφτηκα ότι αυτό που λείπει για να καθίσουμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και να πιούμε για παράδειγμα, είναι ότι δεν έχουμε κοινό παρελθόν. Με την έννοια ότι με κάποιους μπορεί να τα λέμε κάπου ένα χρόνο αλλά δεν έχουμε κοινές θύμισες στη ζωή. Δεν έχουμε περάσει δηλαδή πράγματα μαζί στο παρελθόν. Νομίζω ότι την απάντηση σε αυτό θα μου τη δώσει κάποιος που έχει πάει σε κάποια από τα open something που διοργανώνονται και δυστηχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να πάω.
Μέχρι στιγμής συνάντησα από κοντά τον niko_Lios στη θύρα 5 στην Τούμπα σε ένα παιχνίδι με την ΑΕΚ που χάσαμε και ήμαστε λίγο δύσκολα να μιλήσουμε γενικά όχι και μεταξύ μας και τον ZlatkoGR στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ παρέα με την φίλη Ανέφελη (που έστειλε μέιλ και εγώ με τα τρεξίματα μου την ξέχασα και πολύ στεναχωριέμαι. Της ζητώ συγνώμη αληθινά!).
Κάτι άλλο που μου αρέσει να κάνω είναι να διαβάζω τι γράφει ο κόσμος. Αν και αυτό που θα πω δε συνάδει με τα κοντά 6.000 τουήτς που έχω, είναι πολλές οι φορές που δε γράφω κάτι απλώς διαβάζω. Και αυτός είναι ο κυριώτερος λόγος για τον οποίο δε με νοιάζει και τόσο αν χάνω φόλουερς.
Α!Να κάτι που με παραξενεύει. Κάποια φορά είχε φάει ένα κοκομπλόκο το τουήτερ και είχαν χαθεί οι followers ολων. Κάποιοι είχαν αγχωθεί πολύ. Και νομίζω ο skoukios είχε πει ότι οι folowers δείχουν κάτι σαν το πόσο περνάς μέσα στο τουήτερ ή κάτι τέτοιο. Δε στεναχωριέμαι για αυτούς που χάνω σαν folowers. Δε γούσταραν ρε παιδί μου τις μαλακίες που έγραφα. ΟΚ. Τέλος. Μακάρι να ήταν έτσι και στη πραγματική ζωή.
Θα εξαιρέσω το koupepi2.
Το κάνω γιατί για οποιονδήποτε άλλον θα το καταλάβαινα. Εδώ δε το κατάλαβα. Δε ξέρω γιατί έκανε unfollow. Μα την Παναγία. Και την εξαιρώ γιατί θεωρώ ότι είναι εξαιρετική. Γνώση, γραφή τα πάντα. Τες πα. Αν είπα κάτι που την πείραξε συγνώμη ειδάλλως life goes on.
Ξέφυγα όμως.
Το θέμα ειναι η αληλεγγύη. Υπάρχει μια περίεργη κατάσταση. Αν στη ζωή πεις ότι έχεις πρόβλημα με κάτι μπορεί να μη σου δώσει κανείς σημασία. Στην εικονική οικογένεια του τουήτερ είναι όλοι έτοιμοι να σε ακούσουν. Δε ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Μάλλον στην κακή εποχή που ζούμε ο καθένας έχει τα δικά του και δε θέλει να φορτώνεται με καινούργια. Στη ζωή πρέπει να βγεις παρά τη κούραση της ημέρας να πιείς κάτι με τον άλλο και να κάτσεις να ακούσεις όσα έχει να σου πει. Κακώς δεν είμαστε διατεθημένοι να το κάνουμε. Στο τουήτερ ο καθένας από τον υπολογιστή του κάνει ένα κλίκ, ακούει και μετά μπορεί να τον κλείσει και να την πέσει για ύπνο.
Εγώ επειδή είμαι μαλακάκος από τη φύση μου είμαι έτοιμος να ακούσω τον καθένα και να μιλήσω για κάτι. Ακόμα και αν έχω δουλειά αφιερώνω έστω πέντε λεπτά γιατί θεωρώ ότι ΟΚ μωρέ έχω λίγο δουλίτσα αλλά αν πω μια καλή κουβέντα στην ironbeak που περιμένει παιδί αλλά πρέπει να μείνει στο κρεβάτι για κανά 4άρι μήνες αξίζει τον κόπο. Επίσης θερώ πολύ καλή ιδέα της αφεντομουτσουνάρας μου τη δημιουργία της ultimate father list. Και εξηγώ
Σε ότι έψαξα στο ιντερνέτι δε βρήκα πολλές αναφορές στο πως πρέπει να αντιμετωπίζει ένας άντρας τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή του ένα παιδί. Στη γυναίκα πολλά πράγματα βγαίνουν από ένστικτο. Επίσης οι ρόλοι ίσως μέχρι τώρα να ήταν διακριτοί. Σήμερα δεν είναι.
Επομένως οι πατεράδες πρέπει να ενωθούμε για να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Μέχρι τώρα είμαστε λίγοι εκλεκτοί και τυχεροί. Και για να σας δώσω να καταλάβετε:
  1. doleross
    Έχει ένα αγόρι που τον ξυπνάει νωρίς το πρωί. Είναι η δικαιολογία του τα πρωινά όταν λείπει.
  2. herath72
    Ο Ηρακλής έχει μωρό.
  3. pitsikokos
    Έχει παιδιά μεγαλύτερα και εκφράζει καλύτερα από τον καθένα τον μπαμπά. Του έχω πει πολλές φορές ότι το 90% των τουήτ του θα ήθελα να τα είχα γράψει εγώ.
  4. theocoachΥπερήφανος για τον Μήτσο. Ο μικρός είναι το καλύτερο ξυπνητήρι.
  5. zagilas
    Εδώ έχω χάσει επεισόδια. Θα ήθελα να με ενημερώσει...
  6. DimKaravasilis
    Είχε άσχημες εικόνες από τον παιδίατρο. Μαλλον τα παιδιά του του έβγαζαν το λάδι κάθε φορά. Γενικά μου αρέσει να διαβάζω ότι γράφει. Και είμαι υπερήφανος που ένας άνθρωπος που έχει να κάνει στη ζωή του με παιδιά έχει γράψει για κείμενο μου ότι ήταν ότι καλύτερο έχει διαβάσει...
  7. constantnos
    Έχει δυο παιδιά. Μικρά σε ηλικία. Όχι βρέφη.
  8. skoukios
    Έχει γιο στην εφηβεία. Θα φανεί χρήσιμος αργότερα.
  9. arkoudos
    Έχει την αρκουδίτσα!Η οποία έχει και profile στο τουήτερ!
  10. Arockaria
    Νέος μπαμπάς επίσης. Ίσως ο νεώτερος.
Νομίζω καταλαβαίνετε που το πάω έτσι;
Γενικά είναι περίεργη η κατάσταση. Για παράδειγμα στη συναυλια των U2 ήταν πολλοί αυτοί που μετέφεραν κλίμα. Είναι περίεργο να ξέρεις ότι αυτός που γράφει είναι τώρα εκεί και σου μεταφέρει τα πάντα.
Εγώ πάλι ως γνήσιος κάφρος μεταφέρω εικόνα από Τούμπα. Μόνο που επειδή πάντα έχει πολύ κόσμο (ΠΑΟΚ είσαι!) που έχει κινητό και είναι σε ένα μέρος πάντα το δίκτυο εκεί μπουκώνει. Ειδικά στο ημίχρονο που όόόόόόόλοι παίρνουν τηλέφωνα από εδώ και απο εκεί δύσκολα είσαι.
Πάντως λόγω του τουήτερ σταμάτησα να:
Βλέπω τηλεόραση.
Ειδικά ειδήσεις. Αφού εγώ έχω διαβάσει πάρα πέντε-χάρη στους χρήστες που ακολουθώ-ότι λένε αυτοί και πέντε. Τι ωραία που είναι η ζωή χωρίς ειδήσεις!Πολύ ωραία να είστε σίγουροι.
Καπνίζω
Εντυπωσιάστηκα με πόσοι ήταν μέσα που είχαν σταματήσει να καπνίζουν. Πήρα φόρα, γιατί το είχα στο μυαλό μου κιόλας και πέτυχε. Έχω να καπνίσω από την 1 Μαΐου.
Διαβάζω εφημερίδες
Σιχτίρ με την πάρτη σας.

Γενικά να είμαι πιο ήρεμος. Αυτό διαπιστώνω.
Το τουήτερ είναι χαλάρωμα. Ναι. Αυτό είναι. Υπάρχουν βράδυα που το ανοίγω έτσι για να πω καμιά μαλακία πριν κοιμηθώ και καταντώ να κοιμάμαι μετά από καμιά ώρα σκασμένος στα γέλια προσπαθόντας επίσης να μη ξυπνήσω τη Αφροξυλάνθη δίπλα μου.
Θα ήθελα να γράψω πολλά περισσότερα αλλά σήμερα μπήκα σπίτι μετά τις 7.30 και είμαι λοιώμα
Κάτι μόνο πριν κλείσω γιατί κάποιοι είναι και παρεξηγιάρηδες.
Όχι δεν αλλάζω το τουήτερ με τους φίλους που έχω εκτός αυτού. Και έχω.

ΥΓ @vpmech Στα 90 κάτι σταμάτησαν μεγάλε...όσο εσύ και ο άλλος ο εγκάθετος σου Antidrasex
και να προσπαθείτε να με σπιλώσετε δε θα τα καταφέρετε...
ΥΓ1 Υπενθυμίζω ότι είμαι τραγικά ανορθόγραφος και να με συμπαθάτε. Αν ο orthografos
διαβάσει το κείμενο, τη κάτσαμε...

Ο τρίτος πιθανός λόγος
για τη μελαγχολία της σκέψης


Οι σκέψεις μας είναι απέραντα μπανάλ και ξεθωριασμένες. Είναι προϊόντα από δεύτερο χέρι. Τα συστατικά της σκέψης, ακόμη και στις πιο ιδιωτικές τις πιο σπροσωπικές πράξεις και στιγμές της ύπαρξής μας, είναι στερεότυπα, επαναλαμβανόμενα κατ' εξακολούθηση. Επιστρατεύουν εμφατικότερα σε εποχή κυριαρχίας των ΜΜΕ ή περιορισμένης παιδείας ταυτόσημες λέξεις και εικόνες. Αποτελούν εμπόρευμα μαζικής αγοράς που το διακινούν οι ασταμάτητα επαναληπτικές κοινοτυπίες της γλώσσας μας, της κουλτούρας μας, της εποχής και του περιβάλλοντός μας. Η αληθινή πρωτοτυπία της σκέψης, η σκέψη μιας σκέψης για πρώτη φορά, είναι υπερβολικά σπάνια. Την εντύπωση του καινούργιου τη δίνει η λεκτική μορφή και όχι το περιεχόμενο. Η σκέψη είναι κάτι υπέρτατα δικό μας, θαμμένο στα απώτατα μύχια του είναι μας. Επιπλέον είναι και η πιο κοινή, η πιο φθαρμένη και η πιο επαναλαμβανόμενη πράξη μας.



Το τραγουδάκι απ' το υπέροχο άλμπουμ Εγγονόπουλος - Πουλικάκος - Socos Η Υδρα Των Πουλιών.

3 Σεπ 2010

Αντιπαλευόν

Περασμένα μεσάνυχτα, είχε ξεμείνει στο γραφείο, έβλεπε σε επανάληψη την πρωινή συνεδρίαση της Βουλής. Στο βήμα η βουλευτίνα Ξανθή Ξανθοπούλου του Ξάνθου και του ΧΥΤΑ. Αφηρημένα, σαν από συνήθειο, τον έπαιζε στο μισοσκόταδο, ώσπου λίγο πριν τελειώσει, γκριν, γκριν, τον διέκοψε το τηλέφωνο. Γιελόου; το σήκωσε λαχανιασμένος. Άκουσε ένα πινκ, τού το κλείσανε στη μάπα.

Νωρίς χλιμίντρισε απόψε. Ήχοι φελλών και σαμπάνιας που δακρύζει.

Συνήθως δεν της μιλάει κανείς. Συνήθως φοράει τσόκαρα. Όταν δεν φοράει τσόκαρα, φοράει ψηλά τακούνια. Όταν περπατεί, ξανάρχονται οι Γερμανοί. Συνήθως μασάει τσίχλα. Όταν δεν μασάει τσίχλα, καπνίζει. Καμιά φορά καπνίζει και μασάει τσίχλα ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν για αυτόν τον λόγο δεν της μιλάει κανείς, αλλά η φωνή της στριγκή. Καμιά φορά κάποιος ξεχνιέται και της απευθύνει το λόγο, τόσες ώρες στο ίδιο γραφείο άλλωστε. Συνήθως μετανιώνει που το έκανε. Συνήθως, στις σπάνιες φορές που κάποιος της μιλάει, αυτή γελάει, φωνάζει, στριγκλίζει, μιλά χωρίς τελειωμό. Τη λυπάμαι. Αλλά δεν την αντέχω. Δεν της μιλάω ποτέ.

Η βουλευτίνα απ' το βήμα είχε τελειώσει, στο βήμα τη διαδέχθηκε τριχωτός καραφλός βουλευτής του κομμουνιστικού κόμματος, όμως ο μαλάκας ήρωάς μας τηλεθεατής στο γραφείο δεν αποθαρρύνθηκε. Συνέχιζε όπως πριν με το πουλί στο χέρι. Ξανά γκριν γκριν το τηλέφωνο, εκνευρισμένος παράτησε το παιχνίδι με τους ήχους και τα χρώματα, κοινώς τα ηχοχρώματα, και είπε να παίξει με τα κώματα...: ΛΑΟΣ, παρακαλώ;
Σιωπή στη άλλη άκρη της γραμμής. Κατακόρυφη αγωνία.
Πάνο; φωνή γυναικεία, αισθαντική.
Κάτω; απάντησε αυτός.
Κάτω! συμφώνησε επιτακτικά η φωνή.
Ξαφνική αλλαγή από το τρίτο στο πρώτο πρόσωπο, αναμενόμενη, στις δικές μου ιστορίες ο μαλάκας και ο ήρωας είμαι μόνον εγώ: Επεσα στα τέσσερα, περίμενα οδηγίες:
«Είναι ένας τύπος, λιανός, με βλέμμα χαζού, που τριγυρνά στη γειτονιά σου όλη μέρα, κάνει κύκλους στο τετράγωνο, με βήμα ταχύ, σχεδόν τροχάδην, και ένα χαμόγελο που δεν προσπαθεί καν να κρύψει ότι μας έχει όλους γραμμένους στα αρχίδια του. Τον έχεις δει;»
«Μάλιστα», είπα.
«Θέλω να τον σκοτώσεις».
«Μάλιστα», είπα. Αλλά δεν μπόρεσα να μη ρωτήσω και γιατί.
«Δεν μ’ αρέσει η φάτσα του, άσε που σίγουρα βρομάν τα χνώτα του. Καμιά φορά φοράει δασύτριχο μουστάκι και ψεύτικο υπερμέγεθες στήθος και τραγουδάει Έλα Λόλα».
Ακούγοντας τη φωνή ένιωθα σαν να εργάζομαι σε παιδική χαρά ντουέτο με τον Σάκη Ρουβά και τον Ντέμη Ρούσο.
«Πες μου κι άλλα», είπα.
«Δρομολόγηση προπαρασκευαστικής δράσης που στόχο έχει να προλειάνει το έδαφος για μελλοντικές νομοθετικές πρωτοβουλίες για την προώθηση νέων ευρωπαϊκών τουριστικών διαδρομών που βασίζονται στην ευρωπαϊκή πολιτισμική κληρονομιά».
Ακούστηκαν πυροβολισμοί στην άλλη άκρη της γραμμής και η φωνή βουβάθηκε.
Μέτρησα εικοσιεφτά λέξεις νεκρές. Ποιος και γιατί τις σκότωσε;

Ουίσκι σε ποτήρι πλαστικό.
Γυμνιστές δυνατοί δεινόσαυροι, δεινοί χειμερινοί κολυμβητές, δυναμιτίζουν τα δυνητικά δεινά του ΔουΝουΤου. Ξυπόλητος παλεύω με μια θηριώδη αρκούδα.
Αναρτώ μικρή αγγελία: Ζητείται φτηνός πληρωμένος δολοφόνος διαδικτυακών περσόνων.
Μεταχειρισμένες Παρασκευές out of print. Κόβω το τσιγάρο ξεχνώντας ότι το έχω ήδη ανάψει.
Να φάω τ’ αχλάδια μου τώρα; Ή μετά;
Λέμε στη δουλειά ανέκδοτα για τον Καντιώτη. Ντράπηκα να πω για το αυτόγραφό του, που ‘χω κρυμμένο μέσα στην Αγία Γραφή. Κάποτε τον ρώτησαν «ποιο είναι το αγαπημένο σας πολίτευμα;» και απάντησε ότι συμπαθεί, λέει, το καθεστώς της Κίνας του Μάο. Εξήγησε στον έκπληκτο ρεπόρτερ: είναι το μοναδικό καθεστώς που ταΐζει τους πεινασμένους. Και συμπλήρωσε, δίχως να τον ρωτήσει κανείς, πως ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι.
Αύριο θα πάω στον τρύγο. Θα σου φέρω και φωτογραφίες. Ίσως και σταφύλι.

1 Σεπ 2010

ಟಿಪ್ಸ್ ನ hints




tips n hints (τσιμπουκια ο τιγρης με σημα το λιονταρι)

...πραγματα που βρηκα να απασχολουν τους αλλους αλλα και εμενα

γυρνωντας απο τις διακοπες...

- λεμε λεει καλο φθινοπωρο και οχι καλο χειμωνα(προτιμω τιποτα)
-η απαγορευση του καπνισματος, αν και δεν με ενδιαφερει αφου εχω εγκαταλλειψει το σπορ, πραγματι ειναι φασιστια



-στον καθε ενα που ξερω χρωστανε τουλαχιστον 2 μισθους
-σε καποιον φιλο δημοσιο υπαλληλο) που πηγε να ζητησει δανειο του προυπολογισαν το μηνιαιο του εισοδημα μειωμενο κατα 25%, οταν ρωτησε γιατι ,του ειπαν οτι υπολογιζουν μελλοντικες μειωσεις μισθων(κατι ξερουν αυτοι να μου το θυμηθειτε)
- ο δισκος των arcade fire ειναι πολυ βαρετος
- o δισκος των interpol με την πρωτη ακροαση ειναι αδιαφορος
- οι καινουργιου μου θεοι ειναι οι still corners
-στην κρητη τρως παντου με 10 εως 12 ευρω το ατομο στην χαλκιδικη οι τιμες ειναι 25 % παραπανω και πχιοτητα 30% κατω
-στο καλαμιτσι ολες οι σκηνες ειχαν απ εξω διακριτικα ομαδας του σκηναρχη-τροχοσπιταρχη μοιρασμενες μεταξυ αρη παοκ( τι τρελα ειναι αυτη εδω πανω μ αυτους)
-5 παλικαρια διπλα μου ψηνανε μπριζολες και μετα χορευανε καρρα στις 4 το μεσημερι
( πιανω εναν κ του λεω ρε φιλε 20 χρονων κ να ακους καρρα?
μου λεει δεν τος πας τον τουρκο ε? τερζη εχω στα αλλο cd περιμενε...)
-στα χανια τα ποτα ειχαν 5 ευρω εδω δεν ξερω υποθετω 8?
-παρα πολυ καλο το φετινο reworks (gonjasufi,gaslamp killer,autechre,agoria,moderat,kraak n smaak θα το τιμησουμε
-http://www.reworks.gr/2010/?page_id=44
-διωχνουν τα παιδια απο τους κρατικους παιδικους σταθμους και αναγκαζεται ο κοσμος να πληρωνει 380 ευρω τον μηνα(ξερω ξερω αφορητος λαικισμος οπως θα ελεγε και ο πασχος
αφου θα μπορουσα
α)να μην εκανα παιδι
β) να ειχα μικροτερο εκκαθαριστικο ,περιπου 15000 και για τα 2 ατομα
γ) να φυγω απ την ελλαδα

αυτα τα ολιγα (foto apo freddo)