Γέμιστα, γέμιστα, όλα πια

Κάθε που τέλειωνε ο μπάφος, ο φίλος ένιωθε, έλεγε, μια βαθύτατη οδύνη, μια ανείπωτη μελαγχολία, σαν κι αυτήν που ένιωσα σήμερα εγώ και τον θυμήθηκα κοιτάζοντας με δάκρυα στα μάτια την άδεια λαμαρίνα χωρίς τα γεμιστά. Η μεταθερινή μελαγχολία, το τέλος του καλοκαιριού, το εφήμερον της ύπαρξης νομίζω πως μετουσιώνονται πλήρως σε ένα άδειο ταψί γεμιστά, το τελευταίο μάλλον άδειο ταψί γεμιστά αυτής της σεζόν.
Λατρεύω τα γεμιστά. Δεν ξέρω να τα μαγειρεύω, φυσικά. Ούτε τεχνικές λεπτομέρειες ξέρω, μην μπείτε στον κόπο να με ρωτήσετε αν είναι με κιμά ή χωρίς, αν έχουν μέσα το τάδε ή το δείνα υλικό. Δεν ξέρω τίποτε για την προετοιμασία τους, τίποτε για την προεργασία και για τη δυσκολία στο μαγείρεμά τους. Τα γεμιστά τα λατρεύω. Και ξέρω μόνο να τα τρώω. Ξέρω να τα τρώω με πλείστους τρόπους. Μόλις βγουν από το φούρνο, αχνιστά, τα περιχύνω με γιαούρτι – κόλαση. Στην καλύτερη θερμοκρασία τα πετυχαίνεις τρεις-τέσσερις ώρες αφότου σβήσεις το φούρνο. Ιδανικά με φετούλα. Παλιότερα, θυμάμαι, στο πατρικό μου τα συνοδεύαμε και με σαλατούλα αγγουράκι, δροσερή, με λαδάκι και σκόρδο. Τα γεμιστά δεν με αρέσει να τα ξαναζεσταίνω. Ακόμη κι αν τα βγάλω απ’ το ψυγείο, τα τρώω έτσι όπως είναι, δροσερά-δροσερά, ό,τι πρέπει για τον καύσωνα… Τα γεμιστά είναι για κάθε ώρα και στιγμή: πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό. Είναι γλύκισμα, φρούτο και δεκατιανό μαζί. Μπαίνω συχνά στην κουζίνα, ας πούμε για να πιω νερό; Ανοίγω το φούρνο, κι όπως ξεκλέβουμε απ’ το κουτί με τα γλυκά ένα παστάκι, εγώ κλέβω ένα γεμιστό.
Δεν έχω προτιμήσεις – είμαι σαβουρογεμιστοφάγος: πιπεριές, ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκύθια. Όλα τα τρώω. Δεν ξέρω την καλύτερή τους συνταγή. Ξέρω μόνο ότι τα καλύτερα γεμιστά τα κάνει η Κ. Αυτήν να ρωτήσετε για τη συνταγή. Δακρύζω όταν τα σκέφτομαι, ειλικρινά, και οργίζομαι όταν βλέπω κάποιους να κάνουν στην άκρη το περίβλημα, τα φλούδια, το γεμιστό αυτό καθαυτό και να τρώνε μόνο τη γέμιση. Πρόκληση! Αιδώς! Αίσχος! Ν’ ανοίξουν τα ξερονήσια τώρα!
Τα γεμιστά με συγκινούν, όπως συγκινείται κάποιος που βλέπει το Χορεύοντας το Σκοτάδι του Τρίερ ή το Love Story, κάποιος που πρωταντικρίζει τη Μόνα Λίζα, την Ακρόπολη, σαν αυτόν που πρωτακούει το Love Will Tear Us Apart. Τα γεμιστά είναι η κορύφωση όλων των τεχνών, όχι μόνον της μαγειρικής. Τα γεμιστά είναι ένα πανηγύρι, όργιο, γαστριμαργική παρτούζα. 
Τα γεμιστά σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί. Μόνος μου τα έφαγα, κύριε Πάγκαλε. Και δεν αισθάνομαι, κύριε Βενιζέλο, καθόλου υπεύθυνος για αυτό.