Εγραψα κάτι στο κινητό, που μου άρεσε πολύ, αλλά δεν το ανάρτησα στο μπλογκ. Δεν μου 'χει ξανασυμβεί. Και να μου αρέσει και να μην αναρτηθεί δηλαδή. Μετά, με αφορμή αυτό που έγραψα αλλά δεν ανάρτησα, πήρα να σκέφτομαι ένα νέο είδος πολέμου, κοινωνικού μεν, όχι ταξικού δε. Δυστυχισμένοι εναντίον ευτυχισμένων. Από τη μια πλευρά οι ανικανοποίητοι, οι αποτυχημένοι, οι μοναχικοί, οι κομπλεξικοί, οι απελπισμένοι, οι καταθλιπτικοί, οι μονίμως αρνητικοί τύποι - όσοι είναι ένα τουλάχιστον απ' αυτά τα πράγματα. Οι οποίοι θα χιμήξουν στους ανυποψίαστους, καλοπροαίρετους ευτυχείς, στους ικανοποιημένους, σε όσους κάτι έχουν πετύχει στη ζωή τους και είναι περήφανοι για αυτό, σε όσους έχουν τουλάχιστον φίλους για παρηγοριά, σε όσους παρά τη μαυρίλα ελπίζουν σε κάτι και αντιμετωπίζουν θετικά τη ζωή. Θα χιμήξουμε, εγώ κι οι υπόλοιποι απελπισμένοι με λύσσα να διεκδικήσουμε ένα κομμάτι από την ελπίδα, το χαμόγελο, τη θετική σκέψη αυτών που τολμούν να ευτυχούν όταν εμείς δυστυχούμε, που τολμούν να ελπίζουν όταν εμείς έχουμε απελπιστεί, που χαμογελούν όταν εμείς τρίζουμε από θυμό τα δόντια μας. Και ο πόλεμος αυτός θα μαίνεται ώσπου να μπορώ επιτέλους να χαίρομαι με τη χαρά των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου