Κι έτυχε λίγες μέρες μετά ο Νίκος να διαβάσει τον Τάκη. Ναι ντε, ο ίδιος ο Νίκος που ΄χε παθει το συγγραφικό το κοκομπλόκο και δεν έγραφε ούτε καλημέρα φοβούμενος μην την παρεξηγήσουν οι δικοί του άνθρωποι. Αυτόν αναζητούσε κι έψαχνε ο Τάκης. Και βρεθήκαν σ' ενα μπαρ μια μέρα, ξηγήθηκαν σπαθί ο ένας στον άλλο, και έκατσαν και άλλες βραδιές στα μπαρ, με ποτά και με εσώψυχα και κουβάλησαν ο ένας τον άλλο στην πλάτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέχρι που ΄ριξε ο ένας την ιδέα, και γουσταρε ο άλλος και συμφώνησαν: θα έγραφε το νέο βιβλίο του Νίκου ο Τάκης και του Τάκη το μπλογκ θα το αναλάμβανε ο Νίκος. Ο καθείς θα ΄γραφε τον πόνο του, τα σώψυχά του, με τον όνομα και την ιδιότητα του άλλου. Κι εντάξει ο Τάκης ήταν σαφής απ' την αρχή: ήθελε τη δόξα, ήθελε και το κορίτσι. Το συγκεκριμένο κορίτσι. Για αυτό που θα έγραφε δηλαδή. Στο μπλογκ δεν τον διαβαζε, ως μπεστσελερίστα ίσως. Ο Νίκος όμως τι; Τι ήταν αυτό που τον έκαιγε, ο εθισμός του, που έλεγε διαρκώς; Τι θα έγραφε στο μπλογκ του Τάκη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου