Υπάρχουν, μεταξύ άλλων, δύο πράγματα που μπορείς να κάνεις, να απολαύσεις γνωρίζοντας ότι το απόθεμα δωρεάν απολαύσεων σιγά-σιγά τελειώνει, αλλωστε ως γνωστόν "καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα", ή να κοιτάξεις να συνδυάσεις την απόλαυση με το κέρδος, όπου κέρδος σημαίνει λυσσαλέος μικροανταγωνισμός, κλύκοι και κίκλες (sic), σε ένα τοπίο αχανές όσο το διαδίκτυο όπου οφείλεις να δραστηριοποιηθείς κάνοντας κάτι, οτιδήποτε, γιατί δεν ξέρεις ποια είναι η ιδέα αυτή που μπορεί να πιάσει, και μέσα σε όλα που συμβαίνουν ένα μόνο μοιάζει αληθινό, δεν θέλω τίποτε, δεν με αφορά τίποτε, δεν με νοιάζει τίποτε - αυτήν την αλήθεια και τους φορείς τους θα λιώσει το σύστημα ευθύς εξαρχής, γιατί όποιος κι αν έχει το πάνω χέρι ιδεολογικά, πολιτικά, αισθητικά, κάποιος που δεν θέλει τίποτε, που δεν επιθυμεί τίποτε, που δεν κάνει τίποτε, που δεν παράγει τίποτε, έχει μία και μοναδική θέση, βαθιά στον κάλαθο των αχρήστων και μάλιστα ως μη ανακυκλώσιμο υλικό. Και σε κανέναν δεν θα λείψει.
ΥΓ. Αδιανόητο -για μένα- να κυκλοφορούν από την ίδια εταιρία καταπληκτικές δουλειές σαν των Tango With Lions και το Χιπστεριστάν να ασχολείται με τους Κόρε Ύδρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου