20 Οκτ 2013

Η ιστορία μιας σαλάτας

Αν τα θυμάται και αν μού τα μετέφερε σωστά η ίδια η σαλάτα, που ήταν και μιας κάποιας ηλικίας, ο τσάρος πρέπει να την έκανε από τ' ανάκτορα το μάρτη μήνα του δεκαεφτά αφήνοντας στρωμένο το τραπέζι, που δεν τόλμησε κανείς να το ξεστρώσει ή να το αποφάει, μην τυχόν και θεωρηθεί θιασώτης της πολιτικής της κοιλιάς, που είν' αυτό το πραμα σαν να λέμε που όλοι θένε να γίνουνε πάγκαλοι στη θέση του πάγκαλου, κι ευτυχώς τα κρύα που πιάνουν χείμωνα καλοκαίρι στη ρωσία διατηρήσαν τα εδέσματα εις την ανακτορικήν τράπεζαν, κι ήταν πια οκτώβρης του δεκαεφτά που μπουκάρανε οι μπολσεβίκοι,  και ένας σπλαχνικός από τους κόκκινους την έσωσε τη σαλάτα που θα την τρώγανε αμάσητη οι αγροίκοι μπολσεβίκοι, και πέρασε από παππού σε πατερα γιο και εγγονό, καθως η ρωσία πέρναγε από λένιν σε στάλιν, κι από εκκαθαρίσεις, εξορίες, σιβηρίες, παγκόσμιους πολέμους και ψυχρούς, που στη διατήρηση της σαλάτας έκανε καλό, και σαν ήρθε η περεστρόικα πήρε να κακοφορμίζει κάπως, αμήν και πώς έκανε να γλιτώσει από του γέλτσιν τα δόντια και κατέληξε χωρίς χαρτιά σε αποθηκη έλληνος σουπερμάρκετ και περιμενε να έρθει η δική της η σειρά και περάσανε εντέλει χρόνοι ενενήντα έξι από το χίλια εννιακόσια δεκαεπτά, ημέρα σάββατο στη θεσσαλονίκη, που κατέληξε στο σπίτι μου η μπαγιάτικη ρώσικη σαλάτα που δεν είχε προκάμει να φάει ο τσάρος το δεκαεπτά, την έφαγα εγώ και με έπιασε τσιρλιό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: