Τις τελευταίες μέρες δεν μπορούσε να σταυρώσει λέξη. Ευτυχισμένες αυτές, που γλιτώναν από τα πάθη στις οποίες συνήθως τις υποχρέωνε, είχαν βαλθεί να τον τρελάνουν, εμφανίζονταν στις πιο ακατάλληλες στιγμές, προτού κοιμηθεί ή στο χέσιμο, χάνονταν σε χιλιάδες άτιτλα έγγραφα του google drive και σε έγγραφα του γουόρντ χωρίς τίτλο ένα, δύο, τρία, χίλια δεκατρία, σε μισοτελειωμένα ημέηλ που έστελνε στον εαυτό του εν είδει επικοινωνίας, σε κρατημένα ειδησάρια σε σελιδοδείκτες, αγαπημένα, feeds και ροές ειδήσεων, σε ακατάληπτα, ανορθάγραφα σημειώματα στο κινητό του τηλέφωνο γεμάτα αναγραμματισμούς, ένας για κάθε λακκούβα και ανατάραξη του λεωφορείου, σε φάκελους με τραγούδια μαζεμένα για κάποιο αφιέρωμα, το νόημα και τον σκοπό του οποίου είχε ξεχάσει, και ανάμεσα σε όλα αυτά μια πρόσκληση για μια κοπή πίτας, στην οποία σκόπευε πρώτη του και τελετυαία φορά να παρευρεθεί, και για κάθε κομμάτι της πίτας που θα μοιράζεται να κόβει κι ένα κομμάτι από τον εαυτό του, ένα για κάθε δικαίωμα, για κάθε απόλαυση, για κάθε όνειρο, για κάθε επιθυμία και πόθο που έπεσε θύμα περικοπής, μέχρι που στο τέλος, μετά τη γιορτή, η καθαρίστρια θα μαζέψει τα κομμάτια του με τη σκούπα και το φαράσι και θα τα πετάξει σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών και από κει στον κάδο απορριμμάτων και όχι ανακύκλωσης, προς θεού, ας μην ανακυκλωθεί το είδος αυτού του ανθρώπου, και από κει στο απορριματοφόρο που θα τον οδηγησει κομματιασμένο σε κάποιον χώρο μπορεί υγειονομικής μπορεί και όχι ταφής απορριμμάτων όπου θα μπορέσει επιτέλους να αναπαυθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου