10 Σεπ 2014

μια μέρα

Τον ξύπνησε η σκέψη ότι όσοι αναβάλλουν οτιδήποτε για την επόμενη μέρα είναι πολύ αισιόδοξοι άνθρωποι, έψαξε το μπουκάλι με τη μία σταγόνα αλκοόλ που σε όλες τις ταινίες βρίσκεται πεταμένο κάπου κοντά σε αυτόν που ξυπνάει, μα δεν το βρήκε πουθενά, γέμισε ένα ποτήρι μουσική, αλλά δεν ξεδίψασε, κοίταξε προϊόντα που δεν θα αγοράσει ποτέ σε ηλεκτρονικές βιτρίνες που δεν θα σπάσει ποτέ, άκουσε ρέντιοχεντ σε ριμίξ απορροφητήρα πάνω από την κατσαρόλα που άχνιζε, κάπου στον πάτο μια γυναίκα φώναζε “δεν έχω τηλεόραση, δεν έχω τηλεόραση”, βλαστήμησε τους ενθουσιώδεις, καταράστηκε τους αισιόδοξους, φθόνησε τους ευτυχείς, έγραψε κάμποσα αποχαιρετιστήρια γράμματα, μα δεν είχε σε κανέναν να τα στείλει, κανά δυο απολογίες, μα δεν είχε διαπράξει κανένα έγκλημα, μια επιστολή παραίτησης, μα δεν είχε πού να την υποβάλει, ένα σημείωμα αυτοκτονίας, μα δεν είχε ζωή για να τη χάσει, τ' απομνημονεύματά του, μα δεν είχε τίποτε αξιομνημόνευτο να γράψει, βαρέθηκε, ούτε τελεία δεν έβαλε, σηκώθηκε, έκατσε, ξανασηκώθηκε, περπάτησε λίγο, κοίταξε από το παράθυρο έξω, κοίταξε τους τοίχους, το ταβάνι, ξάπλωσε, κοιμήθηκε, είδε όνειρα ξύπνησε, ε αυτα, βαρέθηκε κι αυτός κι εγώ κι εσύ

3 σχόλια:

zaphodreplicant είπε...

και όπως έλεγε και η Ρίτα στα άλλα κουρέλια, στα "κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" του Νικολαΐδη, "έχω τόσα να σας πω για την ζωή μου, αλλά κανείς σας δεν κάθεται να με ακούσει"

ΠανωςΚ είπε...

Κι όπως έλεγε ο Τζούμας στην ίδια ταινία: "άκου, πτώμα, να μαθαίνεις" :)

zaphodreplicant είπε...

και όπως ρωτούσε και ο χοντρούλης στην ίδια ταινία, "δηλαδή τέλειωσαν οι ωραίες μέρες;" και τα βράδια ο Βαλαβανίδης έγραφε και ποίηματα και σε ένα έγραφε "θα πάω με τα πόδια στις Ινδίες για να βρω μια κόλαση σωστή, γιατί εδώ δεν έχει πιά πού να πατήσεις", οπότε η ερώτηση ήταν μάλλον ρητορική