Μια βλακεία και πώς έφτασε σε αυτήν

Ήταν εθισμένος, το ήξερε καλά. Εθισμένος στο στοματικό διάλυμα. Οταν δοκίμασε πρώτη φορά, ξετρελάθηκε. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Το κάψιμο στο στόμα, πρωτόγνωρη εμπειρία. Και η αναπνόη του μετά, που μέχρι πρότινος βρωμούσε θάνατο, σαν κάτι να είχε ψοφήσει και σαπίσει στο στομάχι του, πεντακάθαρη και ευωδιαστή.

Αρχισε να κάνει γαργάρες όλο και συχνότερα. Στην αρχή, μια-δυο φορές την ημέρα. Μετά, σχεδόν κάθε μία ώρα. Πολύ γρήγορα, τόσο εθιστικό ήταν το στοματικό διάλυμα, άρχισε να κυκλοφορεί με ένα φλασκί στοματικού διαλύματος στην τσέπη και έκανε γαργάρα κάθε φορά προτού μιλήσει. Ευτυχώς δεν ήταν φλύαρος και δεν ξόδευε πολύ στοματικό διάλυμα. Ομως, του άρεσε τόσο πολύ η καθαρή αναπνοή του, που άρχισε να μιλά όλο και περισσότερο. Οι φίλοι του προσέξαν την αλλαγή στη συμπεριφορά του. Πάνο, του είπαν, μιλάς πολύ τελευταία. Συμβαίνει κάτι; Είσαι καλά; Οχι, το φλασκί με το στοματικό διάλυμα και τον εθισμό του σε αυτό δεν τα πρόσεξαν. Ηταν πολύ απασχολημένοι με τις μπατονέτες στ' αυτιά του. Τώρα τελευταία κυκλοφορούσε έχοντας διαρκώς μία σε κάθε αυτί. Γιατί, τον εθισμό στο στοματικό διάλυμα, ακολούθησε ο εθισμός στην μπατονέτα. Καθάριζε σχολαστικά τ' αυτιά του, έτριβε με μανία το εσωτερικό τους, έφτανε βαθιά μέσα, κοιτούσε με ικανοποίηση το κερί, τον κίτρινο λεκέ πάνω στο βαμβάκι. Καθάριζε τ' αυτιά του όλο και συχνότερα, εγλειφε την μπατονέτα και την έχωνε στ' αυτί του. Κανά δυο φορές, έβρεξε την μπατονέτα με στοματικό διάλυμα, αλλά το θεώρησε σπατάλη. Αλλά πάντα φρόντιζε να έχει κάνει γαργάρα προτού γλείψει την μπατονέτα και τη βάλει στ' αυτί του.

Η κατάστασή του χειροτέρευε διαρκώς. Πήγαινε στα σπίτια φίλων του και ζητούσε τάχαμου να πάει να κατουρήσει, αυτή η ρημάδα η συχνουρία, όλο μπίρες και καφές, σόρυ ρε παιδιά, κι αρχικά χρησιμοποιούσε το στοματικό τους διάλυμα και τις μπατονέτες τους. Εκλεβε τις προμήθειές τους, γέμιζε τις τσέπες του με τις μπατονέτες τους και πλαστικά μπουκάλια του νερού με στοματικό διάλυμα. Κάποιοι τον έδιωξαν με τις κλωτσιές, άλλοι τον απείλησαν ότι θα φωνάξουν την αστυνομία, οι κυνικοί του δώσανε λίγα χρήματα και του είπαν ουστ απ' εδώ παλιο-πρωην-βρωμιάρη, μην ξανάρθεις απ' εδώ με καθαρό το στόμα και τ' αυτιά, κοίτα να βρωμίσεις λίγο κι ύστερα να 'ρθεις ξανά, κάποιοι πιο συμπονετικοί τού μίλησαν για προγράμματα δημιουργικής απεξάρτησης, με κάντυκρας και φάρμβιλ.

Αυτός το χαβά του.

Σύντομα, έπεσε και στις σταγόνες για τα μάτια. Και στ' αποσυμφορητικά μύτης. Γαργάρα με το λίστεριν, καθαρισμός αυτιού με την μπατονέτα, σταγόνες για την ξηροφθαλμία, σνιφάρισμα του ρονάλ.
Μια μέρα αποφάσισε να γράψει για όλα αυτά.

Εκανε γαργάρα για να πει καθαρές κουβέντες.

Καθάρισε τ' αυτιά του με την μπατονέτα για να ακούει καλύτερα τη συνείδησή του.

Εριξε σταγόνες στα μάτια για να δει καλύτερα την κατάστασή του.

Σνιφάρισε και αποσυμφορητικό μύτης, πήρε μια βαθιά ανάσα.

Και πήρε να γράφει.

Οταν τελείωσε, χαζός δεν ήταν, το κατάλαβε, είχε γράψει μια βλακεία.